tag:blogger.com,1999:blog-36809031653042275662024-03-28T12:23:53.277+01:00Aniets LogEen weblog over mijn waarden, mijn leven - lees je mee, je bent welkom!Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.comBlogger1663125tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-57871626552749055332024-03-02T12:28:00.001+01:002024-03-02T12:28:33.680+01:00Het leven leert me veel....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWu-DdOpEPW_OOi_28ADzVSSqS96l3t1KqR_m4aT73eP8clpk-nv53zbi-klgj7WZElRRiyoBziRntya__xg36XRAMSkJbbver-qwFsydnfK-2wGtUu1M5KZ4n6sGqENPZtQj90a4vfeHHh5C7Rc44vgZhC6ntpu8Xbf2AUksdqxVr8ww5biuQix-eiA4/s640/boven.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWu-DdOpEPW_OOi_28ADzVSSqS96l3t1KqR_m4aT73eP8clpk-nv53zbi-klgj7WZElRRiyoBziRntya__xg36XRAMSkJbbver-qwFsydnfK-2wGtUu1M5KZ4n6sGqENPZtQj90a4vfeHHh5C7Rc44vgZhC6ntpu8Xbf2AUksdqxVr8ww5biuQix-eiA4/w300-h400/boven.jpg" width="300" /></a></div><br />Terwijl de zon zo mooi, via de voorkant van het huis de slaapkamer binnenkomt, is dit de plek, waar ik in mijn beleving de afgelopen weken te veel ben geweest. Mijn slaapkamer. Want al heel lang liep ik met een rottig hoestje, een beetje blafferig geluid produceerde ik en af en toe was ik wat kortademig. Maar zoals ik ooit geleerd heb, 'een echte van Loon geeft nooit op' ging ik maar gewoon door. Beetje thuiswerken, beetje meer afwezig dan normaal gesproken en eigenlijk gewoon doorgaan. Totdat ik er bijna in stikte en in de avonden als ik thuis kwam uit Hilversum, koortsaanvallen kreeg, het heel koud had en mijn hoest enorm vast kwam te zitten. En iedere keer is het excuus - mijn werk, mijn agenda. En ik kon gewoon niet meer. En Annemarie maakte zich zorgen, al veel langer natuurlijk. En misschien ook wel anderen, die soms een opmerking naar me maakten. Maar een van Loon is nooit ziek he. (een keer flink ziek in mijn leven, was voor mij genoeg voor de rest van mijn leven), dus ik ging maar door. Tot nu. Ik ging voor de 2e keer in 5 jaar naar de huisartsenpraktijk en er werd geluisterd, geklopt, gekeken en jawel. Een longontsteking aan de rechterlong met een bacteriƫle infectie, en dus antibiotica. En toen mocht ik toegeven van mezelf. En even opgeven. Dodelijk vermoeiend zo'n van Loon vind ik eigenlijk nu. Maar ja, een les geleerd. Misschien hoef ik niet zo stoer te zijn altijd. Ik ga mijn best doen. En nu lig ik dus zomaar veel op bed. Maar niet alleen hoor. Want mijn vriend komt soms bij mijn voeten liggen. Hij kijkt me heel lief aan, als ik aan het hoesten ben. Hij klimt soms bovenop me, en houdt me in de gaten. Mijn trouwe vriendje Teun.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwsxOMF8VXIUazNALX1ZNA1Rz2kIGvXTrWoUU2WFhkGG1nq2oG2p07hTfoMZcztdtwARgOS85SA-l9kIoKOLHynNXew0ZQF0-Fssu-mZli0ndX9QWw-tpoBmmNdb-R3JEI0HrEag2IQ7kDRTOW-k8n98YvcaYsWO2vLYWdTrmsfto9j2t43eYA9zZtcMQ/s640/boven%201.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwsxOMF8VXIUazNALX1ZNA1Rz2kIGvXTrWoUU2WFhkGG1nq2oG2p07hTfoMZcztdtwARgOS85SA-l9kIoKOLHynNXew0ZQF0-Fssu-mZli0ndX9QWw-tpoBmmNdb-R3JEI0HrEag2IQ7kDRTOW-k8n98YvcaYsWO2vLYWdTrmsfto9j2t43eYA9zZtcMQ/w300-h400/boven%201.jpg" width="300" /></a></div>En soms ben ik een paar uurtjes op. Open de computer, mail wat, beantwoord wat maar ook maak ik keuzes en heb ik mij afgemeld voor het grote feest in het Muziekgebouw van de Omroep in het kader van 600 jaar Hilversum. Een prachtige avond maandag, maar ik kan er niet bij zijn. En dus appte ik iedereen die nodig was, en ook het taart eten zondag in onze Huiskamer van Springer voor de inwoners van Hilversum, daar ben ik niet bij. Een klein feestje op de begraafplaats, met hele feestelijke taart en live muziek. Gek om er niet bij te zijn. En eigenlijk is 'gek er niet bij te zijn' al wat meer een thema voor mij. Ik merk dat ik niet meer overal deel van uit wil maken. Niet meer bij alle feestjes aan wil haken. En ik geloof zomaar, dat dit betekent dat je weer in een andere fase van je leven bent aangekomen. En ook dat is wel weer zo'n lesje voor mij. Ik reflecteer een beetje naar mijn leven en ben me ervan bewust, dat ik een heel mooi leven heb gekregen. Wat kleiner misschien dan ik ooit had, maar wel rijker. Ik ben me zo enorm bewust van alles wat er is, maar ook zo enorm van al die kleine lieve bloemetjes, van alles wat groeit in de tuin, van al die verschillende kleuren. Maar ook van de mooie wandelingen die ik met Teun maak door de polder, langs het kanaal. Ik kan er zo van genieten. Van de stilte. Van het alleen zijn ook. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQG1cxZOaIdigqNc-1gu2d_zepeADl_JmN95f5GD3DmtVsnk8Bf_Sanx7ue9jn3OpkGVut-wa0_b5gG7wFKie_8Oa1vR7MQk0heuJPGvLbC5od_4ESaXyvgvC3vfJBL1qcahkqvwO7_WfKG7fQl8HKdRQHQjeFbjrNqVMVon0LTF6RX5u6F3Xj8VOS3a8/s640/Wijsheid,%20geluk%20en%20liefde....jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQG1cxZOaIdigqNc-1gu2d_zepeADl_JmN95f5GD3DmtVsnk8Bf_Sanx7ue9jn3OpkGVut-wa0_b5gG7wFKie_8Oa1vR7MQk0heuJPGvLbC5od_4ESaXyvgvC3vfJBL1qcahkqvwO7_WfKG7fQl8HKdRQHQjeFbjrNqVMVon0LTF6RX5u6F3Xj8VOS3a8/w300-h400/Wijsheid,%20geluk%20en%20liefde....jpg" width="300" /></a></div><br /><p></p><p>Deze tekst staat in de bijkeuken, of hangt in de bijkeuken. Wijsheid, geluk en liefde. Zulke belangrijke thema's in ons leven. Een vrijwilliger, een jonge weduwe, heeft ervoor gekozen om het leven weer meer te omarmen en dus te stoppen als vrijwilliger bij ons. Hoe mooi en liefdevol zij het werken bij ons en met ons en voor onze gasten ook vindt. Maar zij wil zich meer richten tot het leven. Wijsheid vind ik dat, want ook voor haar is het goed om door te leven na verlies. Een kennis van ons zegt altijd 'ik heb me voorgenomen alle leuke uitnodigingen aan te nemen'. En ook dat is wijsheid. Het leven raakt je soms enorm, tikt je aan, doet je zoveel pijn. Maar het is altijd de bedoeling dat jij met die krassen op je ziel, met die pijnlijke plekken doorleeft! Ja die pijn hoort bij jou, die draag je mee. Maar hoe je het draagt, daar zit het verschil. Ik zie prachtige voorbeelden van mensen die doorgaan na een overlijden, met hun lijden en pijn, maar wel doorgaan. En dat gun ik iedereen. En ook ervaar ik, en lees ik verhalen van mensen die een kind verliezen, en ook dan is de uitdaging hoe je door moet gaan met je leven. Afgelopen weken was ons dorp in de rouw, een hele rauwe rouw en de kerk was te klein voor al die aanwezigen, die hem en zijn familie wilden eren. Een voorbeeld van onverwacht verlies, waar geen antwoorden voor zijn. Het mooie wat ik dan zie, is hoe een gemeenschap de familie draagt, omarmt en liefde geeft. En door elkaar te dragen, door er voor elkaar te zijn en te blijven zijn, lukt het misschien een beetje. Maar die pijn die blijft, dit jonge mens, wordt blijvend gemist, bij iedere carnaval, bij iedere voorstelling, bij ieder feest, draagt het dorp hem mee. De pijn die blijft. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUv_aknlCSjuJiNMQbCaEkWTKFIWS5-V7dvG_Xro0h38XV18wBBy97totLreu37tSfLQ5QdWu6-rVO7e742aZAzvlVrGzmhxiiAJpnW8veFekDkABrS-u_VS4FYvB61mJpxF5Pl9Rhkfn62nb4XgJ4ESIagLv-HnkJwrccE_C-QGbSCJjR2S4vcSgdfb0/s1600/ed2dafc9-bd30-44c2-ad84-7d38fffe6883.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUv_aknlCSjuJiNMQbCaEkWTKFIWS5-V7dvG_Xro0h38XV18wBBy97totLreu37tSfLQ5QdWu6-rVO7e742aZAzvlVrGzmhxiiAJpnW8veFekDkABrS-u_VS4FYvB61mJpxF5Pl9Rhkfn62nb4XgJ4ESIagLv-HnkJwrccE_C-QGbSCJjR2S4vcSgdfb0/s320/ed2dafc9-bd30-44c2-ad84-7d38fffe6883.JPG" width="320" /></a></div><p></p><p>En ik las vandaag een stukje van een dominee in Hilversum, Evelijne Swinkels-Braaksma. Zij omschrijft zichzelf ook als - Herberg wil ik zijn voor jou, voor jouw verhaal. Welkom - zij heeft een gedicht geschreven genaamd 'liefde voorbij de pijn' een stukje uit haar tekst is: 'voorbij de pijn is er een deel, dat altijd is gebleven, misschien gedeukt, maar ook zo heel, gegroeid tot licht en leven'. Google haar naam maar eens, een bijzondere vrouw. Ik heb haar ooit een keer mogen ontmoeten en zij deed me zo aan mijn moeder denken. En soms denk ik, dat je na iemands dood, althans dat doe ik met mijn moeder en vader, hen mooier maakt dan ze wellicht waren. En eigenlijk is dat heerlijk om te doen. Ik heb ze een erepodium gegeven, zij worden gedragen door licht en liefde. En ik vertel en blijf vertellen over hen. Zij zijn gegroeid tot licht en liefde. En toen ik deze woorden bedacht, moest ik weer denken aan die vaartocht met onze vrienden Hans en Jacqueline en hoe wij stopten bij dat prachtige kerkje in het Westland, waar nu zoveel ander moois gebeurt. En deze tekst raakte mij. Zoals teksten mij altijd raken.</p><p>En dus eindig ik nu, mijn verhaal over wat ik zoal leer van het leven. En soms ook van mijn eigenwijze zelf. Ouder worden is fijn, en ingewikkeld. Verlies raakt me soms meer dan ik zeggen kan, ook al werk ik in de wereld van rouw en verlies. Ik mis je, zeg ik vaak. En ook ik mis de mensen die niet meer bij me zijn. Maar in mij draag ik hen, waar ik ook ga. Ik wens iedereen veel liefde, veel kracht. Een mooi weekend gewenst. En als je taart gaat eten in Hilversum ik hoop zo dat het fijn is, om samen te zijn. Liefs! Van mij. </p><p><br /></p><p><br /></p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-13975622426289737342024-02-20T11:09:00.003+01:002024-02-20T11:09:13.941+01:00Een klein leven......<p>Dit is de titel van een boek, maar daar doel ik nu niet op. Wel adviseer ik je dit boek te lezen, intens, ingrijpend en rauw. Maar dit terzijde. Ik ben ziek thuis. Ik, die nooit ziek ben, daar schep ik altijd over op. Ik ben geveld door de griep, of een tik ervan. Ik scharrel wat rond, ik heb het koud en warm, en ik ben een paar dagen thuis, om even op adem (letterlijk) te komen. En ik realiseer me, dat in huis, hoe groot en fijn ook, je leven langzaam een klein leven gaat worden. Gek, hoe dat voelt en hoe ik mezelf daarin ontmoet. Ik kan het ook. Klein leven. Op mezelf aangewezen zijn. Ik loop door het huis en bezie alles met andere ogen. Ik zie de schoonheid van alles wat we om ons heen verzameld hebben. En ik voel de essentie en de intense betekenis ervan. En ik realiseer me voor welke waarden de dingen staan.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4Z9TuXAkXP7XzvyO6uROjZ1-rajGn7GNdTJDgr-twBDz4_QfsDRwcI5X3uO-QfcgDDQr5vcytUnAw_3njV4S0oeZ8s2QTcNRVdO9UONkfN56BrudbDlEW86ARumWhXKc-QqJbwqaYkcq8IngNONcfBRkVcd2t5Xay8ntN4TC3Yk5zimqEXHXAOebupAc/s640/tafereeltje%203.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4Z9TuXAkXP7XzvyO6uROjZ1-rajGn7GNdTJDgr-twBDz4_QfsDRwcI5X3uO-QfcgDDQr5vcytUnAw_3njV4S0oeZ8s2QTcNRVdO9UONkfN56BrudbDlEW86ARumWhXKc-QqJbwqaYkcq8IngNONcfBRkVcd2t5Xay8ntN4TC3Yk5zimqEXHXAOebupAc/w300-h400/tafereeltje%203.jpg" width="300" /></a></div>De oude bijbel met in gouden letters de naam van mijn vader erop. In leer gebonden met koperen sloten. Ik denk dat deze bijbel vroeger bij ons in de kast stond in de woonkamer, ik weet het niet meer zeker. Maar wel weet ik, dat ik nagenoeg geen erfstukken heb van mijn ouders, maar dat ik juist deze bijbel wilde. Mijn vader, hij had bij leven, na zijn huwelijk met mijn moeder, de kerk vaarwel gezegd. Hij ging soms wel mee, maar alleen als mijn moeder dat wilde en niet naar zijn eigen Gereformeerde kerk, maar naar haar kerk, de Remonstrantse kerk. Die bijbel is oud, die bijbel doet me glimlachen, aan de herinnering aan die man, die wel zijn eigen weg wilde gaan, maar het toch wel lastig vond dit echt te doen. Zo'n beetje met een been ergens nog in blijven staan. Hij heeft me door zijn twijfel soms geleerd, te kiezen en de consequenties voor lief te nemen. Of dat nu fijn is, of niet. Ergens voor gaan staan. En zo stond ik al heel vroeg voor mijn geaardheid. Met alle consequenties van dien. Een tante die me onterfde. En ik realiseerde me op dat moment, dat eerlijkheid een grote waarde is. Daar staat die bijbel denk ik voor. Daarom wilde ik die bijbel meenemen na het overlijden van mijn vader...<div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQNqfiE7sdPktJZrOov_0JxlfyaNsaEY5NfPc5711a0K5hUP4pmnI-wTWMd2jrrthLZBYl850EkE4zOYL5mQiyMrf4blYLLX0yM3KwtJgZ2TkHjUYS30OK3jzMLcQb0ldJyXA0g1smzMznU7btrulpYIQCsF8bP1xfbi4K2bp53SKW_rlWf0td4DVvQjY/s640/tafereeltje%201.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQNqfiE7sdPktJZrOov_0JxlfyaNsaEY5NfPc5711a0K5hUP4pmnI-wTWMd2jrrthLZBYl850EkE4zOYL5mQiyMrf4blYLLX0yM3KwtJgZ2TkHjUYS30OK3jzMLcQb0ldJyXA0g1smzMznU7btrulpYIQCsF8bP1xfbi4K2bp53SKW_rlWf0td4DVvQjY/w300-h400/tafereeltje%201.jpg" width="300" /></a></div><div>Een wat gekke combinatie, een klein kussentje dat voor zich spreekt op de apothekersweegschaal, die altijd bij mijn nichtje in haar fysiotherapie ruimte stond. En toen zij met pensioen ging kreeg ik dit mooie kastje van haar. Staat in de woonkamer. Mooi, hoe dit past in ons huis. Een stukje familie, een stukje vasthouden van wat er ooit was. De familie van mijn moeders kant, in Zeeuws Vlaanderen. Een veilige haven in mijn jeugd. Ik zei altijd tegen mijn ouders, 'als jullie doodgaan, dan ga ik bij tante Tanneke wonen' de zus van mijn moeder. De moeder van mijn nicht. Ik was daar graag, mijn moeder ook. Het fijne leven aan de Westerschelde, in Breskens. Eenvoudig, puur en zo veilig. Heerlijk. En zo staat dit tafereeltje voor die veiligheid. Voor een prachtige herinnering aan mijn geweldige jeugd. Een jeugd vol liefde, vol veiligheid, met mooie verbindingen tussen mensen. Een plek waar het leven ten puurste geleefd werd. </div><div>En volgens mij, is dit een manier van leven, die ik geleidelijk aan terug aan het vinden ben. Hier in mijn dorp, hier in dit huis, een soort veilige haven heb ik hier gemaakt, samen met Annemarie. Waar mensen graag komen en zijn. </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijilNoLCVhGoQhQ5MgB9BnXuq7VnQtux_ZCAvhm9hMAkn8IY9NvX5ejU8i8nDZj23WSJZlrNHZi-UEbkag3xDJTjjNu2u9XlpTFIWQkw24Hnv00osLO-IaFUZIamgEnzMUG2c7-zx6FSnrnfBy5a63Tc0KanxBI7bvoL8sbW72NnofSFKjClnSEXtbuZQ/s640/tafereeltje%204.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijilNoLCVhGoQhQ5MgB9BnXuq7VnQtux_ZCAvhm9hMAkn8IY9NvX5ejU8i8nDZj23WSJZlrNHZi-UEbkag3xDJTjjNu2u9XlpTFIWQkw24Hnv00osLO-IaFUZIamgEnzMUG2c7-zx6FSnrnfBy5a63Tc0KanxBI7bvoL8sbW72NnofSFKjClnSEXtbuZQ/w300-h400/tafereeltje%204.jpg" width="300" /></a></div>En ooit kreeg ik dit beeld van Annemarie voor mijn verjaardag. Ik ben werkelijk dol op beelden van vrouwelijke bustes, billen. Ik heb ooit zelf een prachtig bronzen beeld gekocht van Ad Haring, van vrouwenbillen, in een atelier in Drenthe. Waar ik een workshop onder zijn begeleiding - beeldhouwen - volgde. Geweldig was dat. En dit beeld staat in onze hal, op een houten sokkel. Prachtig. Dit beeld staat voor puurheid, schoonheid, vrouwelijk schoon maar ook voor kracht. Symbool voor mijn liefde voor vrouwen, maar ook voor mijn liefde voor onafhankelijke vrouwen. Toen ik ooit mijn HAVO diploma haalde en de rector mij bij de diploma uitreiking vroeg 'Anita wat wil jij later worden' was mijn antwoord 'onafhankelijk'. Ik had gezien hoe mijn moeder rechtop moest blijven staan, om haar eigen loopbaan te hebben, om als vrouw een eigen pad te volgen, terwijl zij getrouwd was met een boer. Ik voelde een soort van spanning om haar gemaakte keuzes. En ik, ik ben onafhankelijk geworden en gebleven, mijn hele leven lang. Een vrouw die zelf zorgt voor haar inkomen, voor haar levenspad. En dus staat dit beeld voor onafhankelijkheid. <br /><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKcqHHQxntwr93xb2nvNsFYAQgOMgse9gBZDi6_VvDD-rkTvERFvWWcAWpZ2_UYmCvezrbij0sB4ZfZLU5ToA_UlEs_D2JLyT-WhNxJ_lduX6wLLCPdOuMV_P32xtd3h481rxPn1TxYM6ecSg7I525DKv6Z-i5Pde24nYFw-cyePLr8cYipJEPo1NrHJc/s640/tafereeltje%205.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKcqHHQxntwr93xb2nvNsFYAQgOMgse9gBZDi6_VvDD-rkTvERFvWWcAWpZ2_UYmCvezrbij0sB4ZfZLU5ToA_UlEs_D2JLyT-WhNxJ_lduX6wLLCPdOuMV_P32xtd3h481rxPn1TxYM6ecSg7I525DKv6Z-i5Pde24nYFw-cyePLr8cYipJEPo1NrHJc/w300-h400/tafereeltje%205.jpg" width="300" /></a></div>En deze twee meisjes zijn een geschenk voor Annemarie van haar moeder en Reynaud. Symbool voor haar moederschap, haar gezin, de verantwoordelijkheid die zij heeft gekregen en genomen, om twee mensen groot te brengen. Een pad, dat zij gevolgd heeft op haar eigen wijze, door voor mij te kiezen, maar ondertussen is zij een basis voor die twee dames. En voor mij staan de meisjes nu symbool voor ons gezin, voor onze familie, en voor de liefde die hier zo voelbaar is. Maar ook staan deze beeldjes voor mij voor het feit dat ik nooit zelf moeder ben geworden. Een grote wens van mij, altijd geweest. Ik had zo graag een 'Basje van Loon' opgevoed. Mijn eigen kind willen hebben. Maar het leven heeft anders beslist. En het leven heeft ervoor gezorgd, dat er altijd kinderen waren en nog steeds zijn, in mijn leven. Dat ik een klein beetje mee mag beleven, hoe het is om moeder te zijn. En misschien staan deze twee beeldjes dan ook wel voor het feit, dat je niet alles in het leven kunt vormen naar je eigen wil. Dat je soms wat moet schikken, wat moet laten, en dat je ondanks dat niet alles wat je wenst te verwezenlijken is, je toch heel gelukkig kunt zijn. Dus misschien staan deze beeldjes wel voor 'geluk is een keuze'. En hoe, en met wat en wie, dat bepaal je zelf wel. Geluk...</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6SONRr0JzU2QcuyYH-MHZplc2rLL6nHTTlz8dWKP0tf-v77jNNzL6L6ejfir9-q2MajFMq84uWf5phODRHdnHi_iO8BmAhecaNrOdZ6YTeUIkWIlKBck8ECOKPLod8pZ1vhSwybmUokO3_v8XXpUDdkYerAjAEt5PkktGzmvv92lykKlUrRqJT4nHkQg/s640/tafereeltje%202.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6SONRr0JzU2QcuyYH-MHZplc2rLL6nHTTlz8dWKP0tf-v77jNNzL6L6ejfir9-q2MajFMq84uWf5phODRHdnHi_iO8BmAhecaNrOdZ6YTeUIkWIlKBck8ECOKPLod8pZ1vhSwybmUokO3_v8XXpUDdkYerAjAEt5PkktGzmvv92lykKlUrRqJT4nHkQg/w300-h400/tafereeltje%202.jpg" width="300" /></a></div>En in de hal, en onder de trap, in mijn wijnkast, daar zie je overal prachtige 'schatten' staan. Mooie magnums of Jeroboam flessen wijn. Maar ook geweldige boeken over de mooiste wijnkelders over de hele wereld, over wijnkaarten, landkaarten met hierop de wijnhuizen, maar ook allerlei prachtige kurketrekkers. Eentje van Laguiole van mijn vader gekregen. Net na het overlijden van mijn moeder, toen we samen op stap waren, wilde hij me een mooie kurkentrekker geven. En zo is mijn wijnkast, mijn hal met mooie schilderijen, met mooie 'verzameldingen' iets wat zo kenmerkend is voor mij. Ik schenk je graag een prachtig glas wijn, om van te genieten. Want wijn is om te delen vind ik. Wijn drinken doe je samen, daar geniet je met elkaar van. Proeven is iets anders dan drinken, als je proeft ga je op zoek naar meer, naar iets anders. En dan zoek je de combinatie met lekkere hapjes. Wijn staat voor gastvrijheid, voor samenzijn, voor vriendschap. En dus staat deze passie voor genieten, voor leven, voor samen leven, voor samen zijn, voor verbinding vanuit het hart. Want samen is meer dan alleen, samen is leuker dan alleen, samenzijn is geweldig. En samen kan overal zijn. Jij daar en ik hier, het mooie was, toen Roos in Nieuw-Zeeland was, en daar geweldige wijn dronk, toen dronken wij hier met haar mee. Wij op de bank, zij daar in dat prachtige land. En we toasten met elkaar op het leven, de liefde, op alles wat zo de moeite waard is.</div><div><br /></div><div>Mijn wandeling vandaag door het huis, is een wandeling door mijn waarden, door mijn leven, door mijn herinneringen, een klein leven, maar een fijn leven. En ik nodig je uit, wandel gewoon met me mee. Want samen is meer dan alleen. </div><div>Heb een fijne dag, ik ga nog even lekker op de bank liggen.</div><div><br /><div><br /><p><br /></p></div></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-83364284532891651742024-02-15T13:23:00.001+01:002024-02-15T13:23:21.867+01:00Een feest vol vrolijke kleuren....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0UBXs8KR7H-Lv_mKJkbIBy7XsRpxZgtuAWNac991Ly76bjBI1VxfawjzlMHnepxKKHEJqZt_ec6QSElEzirsogI7P76f6Y0ISlycBK6qkgMGdC_PV5qycpBFhZ8pLb4K2ysSC7AtFVoT4Fk8JJqH1E89fBMjYSoBNgbQZQSYYyXx70W9wExE9oYh2Yjk/s640/kleur%201.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0UBXs8KR7H-Lv_mKJkbIBy7XsRpxZgtuAWNac991Ly76bjBI1VxfawjzlMHnepxKKHEJqZt_ec6QSElEzirsogI7P76f6Y0ISlycBK6qkgMGdC_PV5qycpBFhZ8pLb4K2ysSC7AtFVoT4Fk8JJqH1E89fBMjYSoBNgbQZQSYYyXx70W9wExE9oYh2Yjk/w300-h400/kleur%201.jpg" width="300" /></a></div>Maandag 12 februari 2024<div>Brabant viert feest. Leuk, overal op straat en langs de weg ligt confetti, en tot diep in de nacht hoor je ergens muziek, hele vrolijke 'blaas' muziek vandaan komen. De 'pekskes' komen uit de kast. Genieten. Toen ik vanmorgen vroeg met Teun langs de Kreek liep, sliep het hele dorp nog. En Teun blafte tegen een ballon. Heerlijk om op afstand dit te mogen voelen en ervaren. We wonen in een dorp waar carnaval nog leeft. Vandaag speciaal voor kinderen, morgen de blauwe maandag, als ik het goed heb.<div><br /><div>Donderdag 15 februari 2024</div><div>En toen ik dit stukje schreef, was het carnaval nog in volle gang. En nu is het dorp volledig in rust. De horeca nog even dicht. Zij zijn aan het bijkomen van het grote feest. De beurzen zijn leeg, het geld is op, er wordt weer gewerkt of katers worden uitgeslapen. </div><div>En hoe bijzonder, het feest vol vrolijke kleuren gaat verder. De kleuren buiten zijn groen, worden feller, het gras glimlacht je tegemoet en daartussen zie je krokusjes, de eerste narcissen gaan open, hele kleine tulpjes en de zon maakt, dat je weer buiten gaat staan.</div><div> </div><div>Groene aanslag overal, wil aangepakt worden, de coltrui wil de kast in, en de polo en straks de korte broek wil er weer uit. Een buurman overleden in de straat. En mijn andere buurman, mijn grote vriend, in het ziekenhuis. Hoe gek, het leven lijkt door te gaan en soms staat je hart even stil. Leven en dood, het gaat hand in hand. Wij mensen in dit kleine dorpje leven met elkaar mee. Net zoals ik dat in Hilversum ervaar. Bij ziekte en ongemakken, bij rouw en verlies, komen mensen samen. Staan we op en dragen we elkaar. En ondertussen laat de tuin zien, de natuur zien, dat ook zij zin heeft in een beetje zon, een beetje kleurigheid en fleurigheid. In Hilversum een echtpaar aan wie ik twee mooie boompjes heb verkocht op de natuurbegraafplaats. Mevrouw is ernstig ziek en gaat overlijden. Het boomstammenbankje bij hun boompjes zal meneer verwelkomen, en hij zal er in het zonnetje af en toe gaan zitten, dichtbij zijn geliefde met wie hij zoveel jaar lief en leed gedeeld heeft. De wilde bloemetjes zullen hem omringen, de vogels zullen voor hem zingen....</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO-q888kXXJxlIGoUooJY3UbryRyv2Fr4q5sdxCgfidslcaULmFyktayWVr78s6NN6CzzzTXba435iSWrDs8Rh6GQPOH_nL02AwCo00yKk9D8CSuWAqv0j43xZiYZxL2aCnsi_CZrmWV3fVusG32qun5HmsF1BO59VzRtgPcPtYgmnzM_7QGSUssuRySg/s640/kleur%202.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO-q888kXXJxlIGoUooJY3UbryRyv2Fr4q5sdxCgfidslcaULmFyktayWVr78s6NN6CzzzTXba435iSWrDs8Rh6GQPOH_nL02AwCo00yKk9D8CSuWAqv0j43xZiYZxL2aCnsi_CZrmWV3fVusG32qun5HmsF1BO59VzRtgPcPtYgmnzM_7QGSUssuRySg/w300-h400/kleur%202.jpg" width="300" /></a></div><div><br /></div>Vandaag mijn donderdag thuis. Na alweer een week vol indrukken. Mooie gesprekken, een beetje schuren hier en daar. Een nieuwe schep voor Valentijn gekregen, kortom een week die nu alweer waardevol voor me is.</div><div>Teun en ik door de polder, langs de Kreek en even zomaar een mooi gesprek met de buurman. Ja ik heb een heleboel buurmannen, in de straat, om ons heen. Jong, oud, ertussen in, en weet je, het is zo fijn, om je zo thuis te voelen. In de straat waar wij wonen, zien we naar elkaar om. Juist op dit soort momenten. Vandaag is ook de dag dat mijn beste vriendinnetje uit den Haag geopereerd wordt. Heftig, om te zien, hoe iemand vanuit volle gezondheid ooit, zomaar opeens genadeloos op haar donder krijgt, borstkanker, nieuwe nekwervel, nu weer rugoperatie. Het leven pakt je soms aan. Als ik hierover nadenk, dan zijn veel mensen om mij heen ziek. Kanker, ALS, kanker, kanker en nog eens kanker. Een genadeloos heftige ziekte, die me steeds opnieuw tranen geeft. Die herinneringen oproept aan ooit, aan mensen die er nu al niet meer zijn. Maar ook, en vanmorgen kreeg ik post, KWF, Dierenlot, Alzheimer, ja ik betaal overal aan mee. Waarom? Omdat het kan. Omdat ik zo hoop, en ook al zie, dat er medicijnen komen, dat er onderzoek is, en dat steeds meer mensen kunnen blijven leven. Daarom. </div><div>En voor al die mensen, voor al die vrienden, voor al die mensen van wie ik zielsveel hou of ooit gehouden heb, een tuin vol kleuren, vol bloemen, vol liefde, speciaal voor jou. Jij daar, mijn buurman Jan, mijn Jannie, nu in het ziekenhuis. Maar ook voor Manon, voor die dochter van de meneer bij de Gemeente Hilversum, voor die ouders wiens kind is overleden, voor jou en voor jou...een bloem om je dag te kleuren.</div><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbUMxL2sa_syLaX0ZFWUMI-VZJjRY-yzerTypKgFC_xfrOwotVuokrex1HT0BAWPY4qKeLMutO-86ZyvP0HbztxMnFT5kVKP7K04ht41RboBw_5kG2dQ-dHzA5NiR0Nh0ZlcD7wDp8TX6sb0MbGNGj5zHt3j-04zmKKVgIW-ncq8IB64jy0Y5Kn1Grfl4/s640/Klaproos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbUMxL2sa_syLaX0ZFWUMI-VZJjRY-yzerTypKgFC_xfrOwotVuokrex1HT0BAWPY4qKeLMutO-86ZyvP0HbztxMnFT5kVKP7K04ht41RboBw_5kG2dQ-dHzA5NiR0Nh0ZlcD7wDp8TX6sb0MbGNGj5zHt3j-04zmKKVgIW-ncq8IB64jy0Y5Kn1Grfl4/w480-h640/Klaproos.jpg" width="480" /></a></div><br /><br /><div><br /> <p></p></div></div></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-91720917585819261412024-01-27T12:22:00.001+01:002024-01-27T12:22:16.184+01:00Vrij zijn in de polder....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUevuqybqOGxjb_phn0l8vPfD0cxR3sMFjYy1GG6-rtJyFpUCE1zSNQByHD-0nPz-GgLiGlBysb-LScHPmycmXforeSvolAdaqdSAqTY8Nlp9jK3UZ_Nwt7Cn7MaBJ4Y_dVrs9_29JhUmAC9n1l6TsM9KqU2o5Wfuq8MfV0h6Cz2aDmiuRxEJ-D5FtdkU/s640/knotwilgen%20in%20de%20zon.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUevuqybqOGxjb_phn0l8vPfD0cxR3sMFjYy1GG6-rtJyFpUCE1zSNQByHD-0nPz-GgLiGlBysb-LScHPmycmXforeSvolAdaqdSAqTY8Nlp9jK3UZ_Nwt7Cn7MaBJ4Y_dVrs9_29JhUmAC9n1l6TsM9KqU2o5Wfuq8MfV0h6Cz2aDmiuRxEJ-D5FtdkU/w300-h400/knotwilgen%20in%20de%20zon.jpg" width="300" /></a></div>Zomaar een week vrij zijn en tijd hebben voor jezelf, en voor anderen. Een bezoekje aan oude vrienden, vrienden die komen logeren, een lunch met onze vriendin uit Sint Annaland en met elkaar de hond uitlaten, wandelen door de polder, uitgebreid de krant lezen. Wow, ik heb nu al het gevoel, dat ik weet hoe mijn leven er over een paar jaar uit gaat zien. En weer ervaar ik hoe fijn het is, om tijd te hebben. Om uit te rusten ook. Want wat was ik moe. Zomaar een uurtje slapen op de bank, een boek lezen, eventjes een container blad weghalen uit de tuin. Zalig. Maar ook werken, de cijfers van het laatste kwartaal, en daarmee een inzicht in het resultaat over 2023 krijgen. Wat mails beantwoorden, een teams meeting over een toezichthoudende rol, een wijnclub oprichten, kortom, op mijn manier ook weer veel te doen. En voor mij is het meest ultieme wat ik dagelijks ervaar, mijn rondje langs de Kreek, af en toe een foto maken, de dagen weer lichter zien worden. De zon die de bollen op laat komen, langs de weg de narcissen al zien staan, een keer al met mijn dakje open gereden, heerlijk. Wat een weldaad is deze week. En nu, op zaterdag, die ik heb vrijgemaakt, omdat ik merk dat ik nog steeds een beetje moe ben. En omdat ik weet dat er volgende week een ongekend drukke week voor me, voor ons ligt. <p></p><p>Met onze prachtige Avond vol Licht. Een avond waar we iedereen die ons ontvallen is, in het licht zetten, met teksten, woorden en muziek. Waar we samen zingen, en waar we elkaar ontmoeten, tijd en aandacht hebben voor iedereen die ons lief is. Waarbij de prachtige begraafplaats Zuiderhof in het 'licht staat'. Werkelijk prachtig. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgw6-aG7IP7QPa9RTtxbMWPYJiEWkDe8IzNhAcVJw-9Pe4tMM8NFj9mDHY3Ne31vzHnkt1xpC7-UEugveja_Tp9EZYh6D5KmfaLMCMsdN3uTCNxXqa_uTiwQVS0e1h9i-4e8DT4ua_BctXseS73OYgVmO20lbtlCd-KFDTw0Ic5WUT6vg1kjMSyTR9wV4/s1280/12.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="853" data-original-width="1280" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgw6-aG7IP7QPa9RTtxbMWPYJiEWkDe8IzNhAcVJw-9Pe4tMM8NFj9mDHY3Ne31vzHnkt1xpC7-UEugveja_Tp9EZYh6D5KmfaLMCMsdN3uTCNxXqa_uTiwQVS0e1h9i-4e8DT4ua_BctXseS73OYgVmO20lbtlCd-KFDTw0Ic5WUT6vg1kjMSyTR9wV4/w400-h266/12.jpg" width="400" /></a></div>Zo bijna sprookjesachtig mooi ziet onze begraafplaats er dan uit. Wil je ook komen, toegang is gratis, inloop vanaf 19.00 uur. Wil jezelf jou dierbare herdenken, in het licht zetten, en met elkaar genieten van mooie woorden, gedichten en muziek. Wij zijn er voor jou, voor jullie. En je bent welkom.<br /><br /><p></p><div>Deze zaterdag is een rustige zaterdag. Annemarie, Teun en ik. En een prachtig zonnetje, die de tuin al bijna voorjaarsachtig maakt. Een beetje koud, de knoppen van de planten, de bomen hebben er alweer zin in. De wereld ontwaakt. Hier in het dorp betekent dat carnaval en optochten en met elkaar dansen en zingen. Leuk een jaarlijks feest, waar ik zelf niets mee kan. Maar wat ik graag zie, omdat mensen er zo van houden. Omdat het dorp dan zo leeft, leuk hoe zo'n mooi dorpje, zo'n mooie dorpskern waar het normaal gesproken zo rustig is, dan zo vol leven is. Toen wij hier kwamen wonen zei een van de kinderen 'ik heb al drie keer iemand zien lopen vandaag, en het was iedere keer dezelfde mevrouw, de postbode'. Grappig hoe je kunt wennen aan deze rust. Ook Teun blaft als er iemand voorbij komt wandelen. Omdat hij het niet gewend is. En ondertussen ben ik zelf ook zo gewend aan de stilte. Fijn.</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn3tQYhCL8_JV9FtnO-pQ92ZhxTIqsJLyMQlsxDO-hZeZmpQim_zn_Q49Ubiyf7uzceHBueT84YQgJfPGhyphenhyphen5hwu-V2_ElaL0PY_2grmFmGghKngK7nNRMybVMNDmYOuf5h2S54eyAdr32cpLWmAouHki4498IoRD8qdSCP9vaf1RJn1uY64jRRxgHaGtI/s640/Teun%20geniet.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn3tQYhCL8_JV9FtnO-pQ92ZhxTIqsJLyMQlsxDO-hZeZmpQim_zn_Q49Ubiyf7uzceHBueT84YQgJfPGhyphenhyphen5hwu-V2_ElaL0PY_2grmFmGghKngK7nNRMybVMNDmYOuf5h2S54eyAdr32cpLWmAouHki4498IoRD8qdSCP9vaf1RJn1uY64jRRxgHaGtI/w300-h400/Teun%20geniet.jpg" width="300" /></a></div>En terwijl mijn hele lijf, mijn hoofd tot rust is gekomen deze week, voel ik dat ik omschakel naar weer 'aan'. Ik heb veel nagedacht over mijn baan, mijn werk, mijn perspectief in Hilversum. En ook ben ik druk met andere nieuwe dingen. Een toezichthoudende rol, een coachtraject, wat klussen in en rond het huis, nieuwe trapbekleding volgende week, de buitenschilder die komen gaat, de nieuwe meterkast en de bekabeling voor zonnepanelen. Kortom, genoeg te doen. Fijn. </div><div><br /></div><div>En deze week heeft me ook weer het besef gegeven, dat gezond zijn, gelukkig zijn, zo ongelooflijk belangrijk is in dit leven. En dus leef ik nu, stel ik niet te veel meer uit, en pluk ik de dag. En bovenal geniet ik van al dat moois. Al die prachtige momenten, gesprekken en ontmoetingen. Ik heb het leven lief. Ik hoop jij ook. Deze week zingen we 'let it be' in de aula van de Zuiderhof, en ik weet dat ik dan een traantje zal laten, om al die lieve mensen die er niet meer zijn. Ik zal mijn ouders herdenken en glimlachen om alles wat zij mij hebben nagelaten. Ik zal mijn tranen voelen als ik denk aan de twee jonge zusjes uit Hilversum, hun foto staat op mijn werkkamer, aan hun ouders, aan de zus van mijn collega, de broer van mijn collega, maar ook voor mijn vrienden die ziek zijn. En weet dat de liefde altijd blijft, altijd...ik steek een kaars voor jou aan, donderdagavond in de aula van Zuiderhof. Ik brand een lichtje voor jou....</div><div><br /></div><div>Een gedichtje voor jou:</div><div><br /></div><div>Jij..</div><div>Ooit zo dichtbij</div><div>Naast me, met me</div><div>Jij en ik, wij</div><div><br /></div><div>Nu ik je niet meer zie</div><div>Ben je er gewoon toch</div><div>In mij ben je er nog</div><div>In mijn woorden</div><div>In mijn gevoel</div><div>Jij, je weet wat ik bedoel</div><div><br /></div><div>Jij...</div><div>Leeft voort in mij</div><div>Als het moeilijk is</div><div>Naast me, met me</div><div>Jij en ik, wij.....</div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-39742026891063895862024-01-19T10:19:00.000+01:002024-01-19T10:19:04.463+01:00Liefde is heel dichtbij<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ccquo18jZN6M4yNUaKxEs81RwDE_qysStdoL22S-5Uf5gXtgd7y4X8yAALKx6I2H4CXL-ShtDDKKy66NVVQWLL_7NqV0z3rGFgxJWpEwU6X1wGcaMMu78a26J8I21Yc9deIicPBmR-UnAVTdUOxyVenD7UTMiBEX_1EN_bwCh6Oa4Gv3eBkydNsPywY/s640/vervlechting.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ccquo18jZN6M4yNUaKxEs81RwDE_qysStdoL22S-5Uf5gXtgd7y4X8yAALKx6I2H4CXL-ShtDDKKy66NVVQWLL_7NqV0z3rGFgxJWpEwU6X1wGcaMMu78a26J8I21Yc9deIicPBmR-UnAVTdUOxyVenD7UTMiBEX_1EN_bwCh6Oa4Gv3eBkydNsPywY/w300-h400/vervlechting.jpg" width="300" /></a></div>Laatst wandelde ik door de polder en zag ik een prachtige plas in de vorm van een hart, mooi en zo puur. En Annemarie maakte deze foto hiernaast in het bos, ik noemde deze foto 'vervlechting' mooi hoe ook in de natuur bomen samenkomen, onder de grond, en ook erboven. Een vriendin van mij, wiens dochter nog niet zo lang geleden is overleden, heeft een natuurgraf. En haar dochter zei me toen zij haar graf uitzocht 'ooit vinden mijn moeder en ik elkaar via de wortels van de begraafplaats'. De bomen komen bij elkaar, en deze boom is bijna een familieboom, allemaal dichtbij elkaar, en sommige bomen omarmen elkaar al. Mooi liefde is overal. Eigenlijk was deze foto de aanleiding voor de titel van deze blog. Want iedereen zoekt naarstig via datingsites naar liefde, naar verbinding, en gelukkig lukt dit ook met een regelmaat. Ik zie de liefde overal, buiten, in de natuur, op straat, soms onderweg. Grappig hoe een vrachtwagenchauffeur in de file vrolijk zwaait als hij Teun ziet zitten op de voorstoel van de auto. Of hoe hij vriendelijk bedankt met zijn knipperlicht als je hem laat invoegen. <div><br /></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh18fnEABZlWwMA4TGcO_YyBOpMkFr14KHRqt-CcMFCP33QDqz-WAnAc4q975kW3CTQcsjkJev8UshYo4Al8MXxJtVYvUGpdlmRQ1wJi2BGu-6QbGk3lBasIM3wntxS7CtxEsXoz4MObnoVvonPKBt9TSSokVGXQK8t1w7Qc4DNaD4plI0cFlaKwhfZIIU/s640/riet%202.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh18fnEABZlWwMA4TGcO_YyBOpMkFr14KHRqt-CcMFCP33QDqz-WAnAc4q975kW3CTQcsjkJev8UshYo4Al8MXxJtVYvUGpdlmRQ1wJi2BGu-6QbGk3lBasIM3wntxS7CtxEsXoz4MObnoVvonPKBt9TSSokVGXQK8t1w7Qc4DNaD4plI0cFlaKwhfZIIU/w300-h400/riet%202.jpg" width="300" /></a></div>Hier in het dorp is een mevrouw die prachtige foto's van onze omgeving post op Facebook. En ook dit is een vorm van liefde, delen wat je ziet en hiermee breng je vaak een glimlach op iemands gezicht. Ik weet nog toen mijn vader in een rolstoel terechtkwam, hoe hij kon genieten van een wandeling door de polder. Die polder die hij al ruim 80 jaar kende, zag hij nu opeens, nu zijn wereld kleiner was geworden, zo anders. Hij zag de schoonheid van de plek, en ik voelde zijn liefde voor die plek, door met andere ogen te kijken. Ik merk dat ik steeds meer op hem lijk, ik zie zoveel schoonheid in de omgeving van mijn woonplek of werkplek. En foto's maken we met regelmaat als we hier in ons dorp, of in de omgeving zijn. Maar ook op mijn begraafplaatsen, zie ik in de app steeds meer mooie foto's van collega's voorbij komen. We delen wat we zien, en we ervaren de authenticiteit en de schoonheid van die plekken. En geloof me, ook die begraafplaatsen in Hilversum, zijn zo prachtig. En steeds weer als ik naar het NOS journaal kijk en zie hoe verwoestend de wereld soms is, en soms lijkt, dan ben ik me nog meer bewust van de rust en vrede hier in mijn leven. En dat woordje 'dankbaar' ligt dan zomaar weer op tafel. Want hoe dankbaar kun je zijn, als je buiten loopt en 'goedemorgen' kunt zeggen, of als je iemand in je armen mag sluiten, dicht tegen je hart. Hoe fijn is het, om de kachel even aan te kunnen zetten, en je hondje los door het dorp te kunnen laten lopen. Klein maar fijn. Ik merk ook, en hierin herken ik mijn vader dat ik heel tevreden ben met dit kleine leven hier. Groots een meeslepend, daar neem ik afscheid van. Ik laat het steeds meer los. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9LAG42rw7BIuzRWnxeFqI2AUE_3AP5GL2UVkAY6KvhELCWjqdyeEefYxYerAIDXUnLLGeibFK0Y6q5tYJU7_lSYlsvnJKkMH18teRVfBJpNcTJo6eHhfw8Y8VLy1AjKurQr22xjuig3svlXMoWloPyrixtVTNthvjYt8v2hn2BL4Cgs6NFk7kjZjexic/s640/hartje.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9LAG42rw7BIuzRWnxeFqI2AUE_3AP5GL2UVkAY6KvhELCWjqdyeEefYxYerAIDXUnLLGeibFK0Y6q5tYJU7_lSYlsvnJKkMH18teRVfBJpNcTJo6eHhfw8Y8VLy1AjKurQr22xjuig3svlXMoWloPyrixtVTNthvjYt8v2hn2BL4Cgs6NFk7kjZjexic/w300-h400/hartje.jpg" width="300" /></a></div>Ik moet altijd glimlachen als mensen hier voor het eerst komen, in onze oude keuken, die je doet denken aan 'Swiebertje en de keuken van Saartje' de eenvoud van dit huis, met een heel koud toilet. Een wat afgesleten parket, oude deuren vaak met houten knoppen nog. Soms zijn verwachtingen van mensen die bij me komen heel anders. Dan denken ze dat ik groots en chique leef en woon. En dan woon ik in een 'prachtige oude dame uit 1795' zo noemde de vorige bewoonster dit huis. En weet je ook deze dame is vol liefde, zij omarmt je. Met al haar lieflijke ongemakken, met krakende trapjes en piepende deuren, met een klemmende voordeur in de winter, met haar mooie oude bomen, de juttepeer in de achtertuin, die langzaam aan zijn einde nadert, en af en toe een tak laat vallen, dwars door je hortensia's heen. En toch hoort dit huis bij mij. In het voorjaar glimlacht zij je tegemoet als zij bedekt is met een mooie laag verf, en weer staat te shinen. Haar paaltjes voor de deur, Amsterdammertjes lijken het, met kettingen ertussen, zijn weer mooi hersteld. Haar ramen zijn vervangen, de oude dame veert weer op. Zij voelt zich omringt door liefde en glimlacht weer in de Achterstraat. En weet je die liefde die was zo voelbaar, toen wij haar kochten...een huis vol liefde. </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrolhf2j-TOyVgt8_yLpHlKPJ6IDNe_hOHa51TYHVyO5OThIcAotvqZE3mlmzXVxezR3CENloip7SllKPHn-kXcC4sIBgKQbSRnvQBmBwoBBefMo6ZkSlovXkTk5jiKdp3O6rerREuHGBcmV6M8qaSLAC_ZerE6sziHzph1g1DjRozT0dFEQG3SatObyY/s640/boomstam.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrolhf2j-TOyVgt8_yLpHlKPJ6IDNe_hOHa51TYHVyO5OThIcAotvqZE3mlmzXVxezR3CENloip7SllKPHn-kXcC4sIBgKQbSRnvQBmBwoBBefMo6ZkSlovXkTk5jiKdp3O6rerREuHGBcmV6M8qaSLAC_ZerE6sziHzph1g1DjRozT0dFEQG3SatObyY/w300-h400/boomstam.jpg" width="300" /></a></div>Liefde, ik realiseer me hoe mijn leven gevuld is met liefde. Gisteren mocht ik iemand ontvangen hier, die ik al ken vanaf zijn geboorte. Nu is hij 30 en het voelt alsof het de zoon is, die ik zelf nooit heb gehad. Zo bijzonder, zo intens. 12 jaar geleden mocht ik hem weer ontmoeten na een lange tijd. En nu na 12 jaar was hij hier. Het voelt misschien zwaar, maar dat is het niet. Het is een manier van trots zijn, blij zijn, de weg tussen twee harten ligt open. De toekomst glimlacht, alsof een stille wens in vervulling is gegaan. Liefde...ja zo voelt het. Ik voel liefde voor veel mensen, heb intense vriendschappen, warme gevoelens, veel gevulde kamertjes in mijn hart, maar er is altijd een kamertje voor jou. En nu lijkt het alsof er weer een kamertje bezet is. Fijn. Simpelweg fijn. En volgens mij is een hart eindeloos groot en zijn nooit alle kamers bezet, er kan er altijd nog eentje bij.....<div><br /></div><div>Gisterenochtend liep ik weer met Teun, en zag ik deze mooi gespleten boomstobbe. Teun ruikt hier altijd aan. Laatst sprak iemand me aan, hij zei 'jij maakt altijd foto's als je met Teun loopt buiten'. En ik zei 'het is ook zo mooi wat je allemaal ziet'. En eigenlijk zijn die foto's van mij, foto's voor jullie. De mensen die mijn blog lezen. Zo neem ik je mee in mijn eenvoudige leven. In mijn pure bestaan. Ik ben de komende week vrij, hier en daar een zakelijke afspraak, wel wat telefoontjes en mailtjes lezen, maar gewoon een hele week vrij. Als ik een afspraak heb, komen mensen naar mij toe. Maar ook wat vrienden bezoeken, wat mensen ontmoeten, een lunch op mijn geboortegrond, een coachgesprek aan de keukentafel, en natuurlijk gewoon lekker thuis, met Annemarie en Teun. En natuurlijk die twee hele oude poezen, de krant en de Nespresso. Ik zal foto's maken en liefde verspreiden. Ik zal genieten, glimlachen en denken. Uitdagingen te over, in het werk, en voor de toekomst. Ik gebruik mijn wandelingen, mijn autoritten ook om hierover na te denken. Vroeger belde ik veel in de auto. Nu denk ik, zing ik, en zie ik vooral. En ben ik op mezelf. Soms gewoon in stilte. Heb een mooie dag, een mooi weekend, vandaag nemen we afscheid van mensen van wie we houden, en morgen weer, dat hoort bij ons, dat hoort bij mij, mijn werk. Ook dat is liefde, loslaten.....</div><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeZYJm9RIcc-NftOE8we5pMc65_zka-pMNZzQDGsES5Y1sR9CasKvzsnBhkzF5bOyPmgi2MxAJhsglnFZ1GXQGei50pcv3_uF6ZVP6CXxcGFFWZmq6daP9AmYf3lA8M_0CokTNrvbFccDGVsecBH_gysUTGYwRcYyhomHBDwg7NoDjsyk5-nERoGZuBVA/s640/plas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeZYJm9RIcc-NftOE8we5pMc65_zka-pMNZzQDGsES5Y1sR9CasKvzsnBhkzF5bOyPmgi2MxAJhsglnFZ1GXQGei50pcv3_uF6ZVP6CXxcGFFWZmq6daP9AmYf3lA8M_0CokTNrvbFccDGVsecBH_gysUTGYwRcYyhomHBDwg7NoDjsyk5-nERoGZuBVA/w300-h400/plas.jpg" width="300" /></a></div><br /><br /><div><br /> <p></p></div></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-31813641279971162722024-01-06T15:20:00.000+01:002024-01-06T15:20:48.218+01:002024 is begonnen! <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJGPNS_Z0mC9oj3COz-VW1xvORw6C-aIonVgyl490I-oc8jS-8NUAG6K08Mp-jDzRE6vbBKuaahZAVVadNi-MexKS20o93R5I-pr5ScjYRUIur0xGNSkhl29tNs4YwyZhgK_3G_37o3FDuo-G2Wvr8J2OyJttEgWqNZo2J9kQRc0YGJ5VW1kfb72ndbpQ/s640/Scherpenisse%201.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJGPNS_Z0mC9oj3COz-VW1xvORw6C-aIonVgyl490I-oc8jS-8NUAG6K08Mp-jDzRE6vbBKuaahZAVVadNi-MexKS20o93R5I-pr5ScjYRUIur0xGNSkhl29tNs4YwyZhgK_3G_37o3FDuo-G2Wvr8J2OyJttEgWqNZo2J9kQRc0YGJ5VW1kfb72ndbpQ/w400-h300/Scherpenisse%201.jpg" width="400" /></a></div>Het jaar 2024 is begonnen. Alles is anders, althans daar lijkt het op. Een jaar waarin ik hoop 65 jaar te gaan worden. Ongekend, wat een getal, wat een leeftijd. Vroeger zou dit mijn pensioengerechtigde jaar zijn, nu nog niet. En het is heel fijn, dat ik nog een paar jaar door mag gaan daar in het mooie Hilversum. En terwijl ik vandaag hier met Teun en Annemarie liep, in Scherpenisse, waar Teun toen hij uit de auto sprong, gelijk naar het restaurant toeliep. De eigenaresse moest erom lachen, want wij wilden nog even wandelen met Teun en Teun wist dat hij hier een hondensnoepje krijgt. Grappig, hoe hij als het ware weet waar wij van houden, gezelligheid, een lekkere lunch. Nee nog geen wijn, ik hoor het de lezer denken. Ik hou van wijn, maar ik drink niet altijd in mijn leven. Soms is het ook gewoon nog niet het moment. Alhoewel toen Roos mij vanmorgen een filmpje van de supermarkt in Christchurch Nieuw-Zeeland stuurde met het vak 'Sauvignon Blanc' toen wenste ik wel even, dat ik bij haar was. En dan zou genieten van het enorme aanbod aan prachtige wijnen. Maar ik, wij, wij waren gewoon in het mooie Zeeuwse land. Ik hou van deze plek, omdat het lijkt alsof alles daar stopt. Een prachtig en goed restaurant, met dit soort vergezichten, uitzicht op Yerseke, en je voelde daar de kou die in de lucht zit. De vorst die eraan komt. Leuk hoe nu al dit soort ritjes op de accu van mijn nieuwe Mercedes gereden worden. Grappig, en mijn vader zou zeggen 'kind koop nooit een auto met een stekker' en ja sorry Pap, ik heb het toch gedaan. Ooit is daar het moment, dat je je eigen waarheid krijgt en de wijsheid van je ouder is ingehaald door de tijd. Althans zo lijkt het. En jawel dat lijkt nu echt zo te zijn. Terwijl ik verlangend kan luisteren naar het geluid van een dieselmotor, rij ik nu in een A-klasse E250, gek, een soort disco autootje, vol lampjes, snufjes en allerlei gekke dingen. Loeisnel, maar wel heel netjes. Ach ja, mijn tijd komt nog wel een keer. Dit heet verantwoord bezig zijn. <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV2n-EzPx4McNP9MlmrJeB15Qs_1I339PI_mJHtlQGPxv_4fRHjk5eL14C7KGjhzXkySfOLR3tnfRzMYDM-2uUbDOPN2yXmOEczN73boU05zGmMz1vf7clgTKC6XG3aicKCCwav3TE6yMhU_9f1lfAPIXoYXceGueOGVJjUGmOfh4DdqlefNMJzmwB1zk/s2048/telefoon%20Anita%20foto's%202029.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV2n-EzPx4McNP9MlmrJeB15Qs_1I339PI_mJHtlQGPxv_4fRHjk5eL14C7KGjhzXkySfOLR3tnfRzMYDM-2uUbDOPN2yXmOEczN73boU05zGmMz1vf7clgTKC6XG3aicKCCwav3TE6yMhU_9f1lfAPIXoYXceGueOGVJjUGmOfh4DdqlefNMJzmwB1zk/w300-h400/telefoon%20Anita%20foto's%202029.JPG" width="300" /></a></div>En ook dit weekend sta ik weer eventjes stil bij wat ooit was. Mijn moeder, het is morgen alweer 21 jaar geleden dat ik afscheid van haar moest nemen. En afgelopen week zei ik tegen Annemarie, 'het is al zo lang geleden, het lijkt wel alsof het een beetje slijt'...ik denk vaak aan haar, mis haar wijsheid, haar corrigerend vermogen, mis de vrouw die mij zo scherp zag, en toch verdwijnt zij naar de achtergrond...meer en meer. En dit doet niks af aan mijn liefde voor haar, maar ook dat realiseer ik me, ik ben nu 5 jaar jonger dan zij ooit was. Zij was 70 toen zij overleed, ik word 65 gekke gewaarwording. Toen ik ziek was, was ik bang dat ik ook niet zo oud mocht worden, en nu ben ik lekker bezig en goed op weg. Ben ik super gezond en ga ik nog veel jaren door. Tja...het is zo oneerlijk soms, hoe het gaat in je leven. Ik spreek dagelijks mensen, die soms bijna stikken in hun verdriet, hun gemis, en ik voel dan zo met hen mee. En ik, ik zelf ik wandel gewoon verder. Ik mis mensen, geef hen een kamer in mijn hart, en draag hen met me mee. Ongeacht waar ik ga, gaan zij met mij. Mooi wel, en de pijn van het missen, maakt me soms stil en in mijzelf gekeerd. Ik merk dat ik vaak op de bank lig te mijmeren. Dan sluit ik me af, voor alles en iedereen, dan ben ik alleen maar in mijzelf gekeerd. Of misschien wel in het ondertussen, zoals die mevrouw ooit zei. Dan ben ik in mijn hart, en in mijn hoofd. Als ik naar deze foto kijk, zie ik een prachtige vrouw, op wie ik mijn hele leven trots zal zijn. Op wie zij was, en hoe zij was, op haar gastvrijheid, haar menslievendheid, haar aandacht voor de medemens. Hoe zij haar hand reikte, naar jou, naar mij, naar iedereen die het nodig had.<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYPoVGxFBmxNpRjEdoBDvyjfwAy6j0T_6oZyvQ18R84DKJ-1FF_yGMFHYGXRWdXn876rePOU4PCZeLe8pfk9tyI859fJn2-2XouFF_XsiTOnzRB9QiMH2iNEvk6KhObRgD8FvQHtjmn67F_ZpXiP_NWcGxG8FScRe3sexnIR3VD9OsmBdDB-10qMslVlo/s2048/LVD.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYPoVGxFBmxNpRjEdoBDvyjfwAy6j0T_6oZyvQ18R84DKJ-1FF_yGMFHYGXRWdXn876rePOU4PCZeLe8pfk9tyI859fJn2-2XouFF_XsiTOnzRB9QiMH2iNEvk6KhObRgD8FvQHtjmn67F_ZpXiP_NWcGxG8FScRe3sexnIR3VD9OsmBdDB-10qMslVlo/w400-h300/LVD.jpeg" width="400" /></a></div>En vanavond gaan we dansen. Dansen bij 'de dochter van de baas' hier op de Hoogte, bij 't Wagenhuis. Ik denk eigenlijk dat dit voor jonge mensen is, maar we gaan hoe dan ook even kijken. Een nieuwjaarsfeest, om te vieren dat 2024 er is. Om samen te dansen, om mensen uit het dorp te ontmoeten. Om te genieten van al het moois dat er is, naast al het verdriet. Ik voel het allemaal, het is er, het mag er zijn, en straks dan hebben wij in Hilversum op 1 februari a.s. onze Avond vol Licht, dan zetten we al die moeders, vaders, kinderen, mensen, oud en jong, die we verloren hebben hier in het leven, in het licht. Dan zingen we met elkaar het lied 'Let it be' van de Beatles. Ik steek dan mijn lichtje aan, voor jou, ook voor iedereen om me heen, die ziek is. Of ongelukkig, of gelukkig, ik brand een kaarsje voor jou. Omdat liefde nooit vergaat, onze liefde is voor altijd....en ik brand ook een kaarsje voor mijn ouders. Omdat ze altijd bij me zijn en blijven. Ik wens jou voor 2024 veel licht en ruimte, veel armen om je heen, als je dat nodig hebt, ik zal je dragen als het nodig is. Altijd weer zal ik je dragen. Zolang ik dragen kan....<div><br /><div>En voor nu...een mooie zaterdag. Mijn boek, mijn glaasje water met bubbels, mijn dekentje op de bank. Heerlijk....</div><div>En deze foto is de muur van mijn kantoor. Ik vind dat zo een gave plek, om te mogen zijn...prachtig!</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdgnRkuZmdqT1iRVGJ3QbDaO3G5wZG8Ot0aKA5-exlq5nCTBROmo39a0O38r2wfvGox9yGUD_NLcYk-X8t3eQGXqA6GqeHnmpYNYAagHnROGBAdmEosI3yXuQgQ36GAiE8HFNd390XWRWsumoMC8I3NOhfbRS8DOsbwUfJWWrLRxhyAdp8JN7FtAPxckU/s640/Bosdrift%201.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdgnRkuZmdqT1iRVGJ3QbDaO3G5wZG8Ot0aKA5-exlq5nCTBROmo39a0O38r2wfvGox9yGUD_NLcYk-X8t3eQGXqA6GqeHnmpYNYAagHnROGBAdmEosI3yXuQgQ36GAiE8HFNd390XWRWsumoMC8I3NOhfbRS8DOsbwUfJWWrLRxhyAdp8JN7FtAPxckU/w300-h400/Bosdrift%201.jpg" width="300" /></a></div><br /><div><br /><div><br /><div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz6ex3rmpFyUau7-9tNkNgPX8agQSQm6iqjr4ha42x9kgsSWbuoHle-tgAhGLVYE0WLGzcleB2mmCaYYKu5QxrQOen_uxMYs1cuRFjTFbr4Vj8Zyiir8NYwHFKQGRgiK4gSMDMBrf1Tt273aHPiU-6oHMaVpiCj22FHX9RZyLfCxCVyNBmbA9muxgeok8/s887/foto%20Carla.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a><br /></div></div></div></div></div></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-31409429184194524942023-12-31T11:37:00.001+01:002023-12-31T11:37:09.924+01:00Bijna 2024.....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQU-qSjirJFHfcZZo8S7TIa15BzNaE9U4qa4AisvNLPEdXox_kygFSOHz2tgmdj-SmTwK2ys0Pb-uEwh2KWqPYffg-_vC5fh3tP1PaIffFS7iUWRi7eHcQNl20O4te1C-DVsDi3FBVFxCN9Kbwkp1ftg-Dkdg6Phk6cDM2KfXGo4qvVftPjZuQ4vQGJIk/s1600/de%20trap.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1068" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQU-qSjirJFHfcZZo8S7TIa15BzNaE9U4qa4AisvNLPEdXox_kygFSOHz2tgmdj-SmTwK2ys0Pb-uEwh2KWqPYffg-_vC5fh3tP1PaIffFS7iUWRi7eHcQNl20O4te1C-DVsDi3FBVFxCN9Kbwkp1ftg-Dkdg6Phk6cDM2KfXGo4qvVftPjZuQ4vQGJIk/w268-h400/de%20trap.jpg" width="268" /></a></div>Bijna dagelijks ga ik wel twintig keer deze trap op en af, op weg naar mijn kantoor, ons kantoor op de Bosdrift. En trap vol verhalen, over vroeger en nu. Een trap vol slijtage plekken, opgelopen in een heel lang leven, een trap die af en toe wat verf laat bladderen, en een trap op weg naar het licht. En deze trap of een andere trap is het symbool voor mij voor 2024. We begeven ons op bekende of nieuwe paden, we lopen heen en weer, we klimmen en we dalen, maar 2024 zal voor mij staan voor beweging. Niets is meer wat het was, of zoals het was. Het leven gaat door, verlies en pijn dragen we mee. We ontmoeten, we nemen afscheid, we verlaten soms zelfs, we kijken nog eens om, en we gaan weer door. En in je hart, want dat is zo oneindig groot, neem je mee wat je mee wilt nemen. En soms doet dat ook pijn. Dat alles mag er zijn in 2024. Voor mij een mooi jaar, een jaar waar ik meer wil dansen, meer wil bewegen op de golven, een jaar waarin ik ook meer wil luisteren en meer stil wil zijn. Meer thuis wil zijn en met mijn vrienden, een jaar waarin ik er echt wil zijn, voor mijn team, voor Hilversum, voor Nieuw-Vossemeer, maar vooral ook voor al die mensen, die gewoon even die arm, die schouder, die stilte nodig hebben. En als ik denk aan het nieuwe jaar, dan denk ik ook aan vrolijke bloembolletjes die nu al een beetje omhoog komen, aan kleuren in de tuin, aan vrolijke gezichten, of mooie muziek. Een uitvaart dansfeest, een Avond vol licht, maar bovenal de kleuren van het leven. Ik ben zelf altijd in het blauw, bruin of groen gekleed. Saai, misschien wel, het is wat het is. Maar in mijn hart en hoofd ben ik vrolijk en vol van kleuren. Ik hou erg van al die mooie verlichting, blauw, paars, roze, geweldig. Ik heb dat nu ook in mijn auto, net zo'n discoballetje, en als ik dan in het donker, in deze grauwe periode mijn nieuwe auto uit de garage rijd, en ik druk op de startknop, dan kleurt mijn dag gelijk al. Of het nu kwart over vijf in de ochtend is, of laat in de avond, ik zit in een vrolijk gekleurde auto met heerlijke muziek en ik begin mijn reis. Waar naar toe dan ook, meestal naar Hilversum, en weer terug naar Nieuw-Vossemeer. Maar in 2024 ga ik ook op reis, dichtbij of verder weg, met in mij dat vrolijk gekleurde gemoed. En natuurlijk zal ik net zoals in 2023, af en toe via een blog, een bericht, stukjes uit mijn mooie leven met je delen.<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhW9u1mhCN0xNgPnFhDiVQJqnXDS-57W48JvWE4yhH2fZYoAmwlxZTyj9QGX1piaeRYoepp_J8-lOqv_6_XWB2bxDZWqi7N3X4xDjS8rokdpEWy2Z_VsUQByuBbeZ2jaTgDk3rsgeI0-RNH_xy-CydM96m1m3pS71leme2GQgjG1AvUsGSjtH0efpG3Os/s640/fietsen%205.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhW9u1mhCN0xNgPnFhDiVQJqnXDS-57W48JvWE4yhH2fZYoAmwlxZTyj9QGX1piaeRYoepp_J8-lOqv_6_XWB2bxDZWqi7N3X4xDjS8rokdpEWy2Z_VsUQByuBbeZ2jaTgDk3rsgeI0-RNH_xy-CydM96m1m3pS71leme2GQgjG1AvUsGSjtH0efpG3Os/w300-h400/fietsen%205.jpg" width="300" /></a></div>Als ik naar mijn foto's kijk, die ik onderweg maak, dan zie ik veel bouwsels, trappen, doorkijkjes, en vanuit dit perspectief kijk ik naar het komend jaar. Klimmen, omhoog gaan, soms even uitrusten en doorgaan. Perspectief, af en toe je evenwicht verliezen, of het niet meer weten, betekent voor mij, even pas op de plaats, even niets meer doen. Tijd voor jezelf, bezinning en reflectie. En op al die momenten van pas op de plaats, kun je deze ervaring weer delen. Met iemand anders. Iemand die je tegenkomt in het ondertussen. Iemand groot of klein, die in je armen past. Iemand die je een omhelzing brengt, of iemand naar wie je even mag luisteren. En al die trappen, die ik op klim, doen me ook even glimlachen naar al diegenen die ik enorm mis. Van iets verder weg of heel dichtbij. Deze tijd denk ik altijd natuurlijk aan mijn lieve ouders. En hoe ik hen nu mis in mijn leven. En als ik boven ben aangekomen, hoe hoog dat ook is, dan weet ik dat zij mij altijd hun hand, hun armen zullen aanreiken. Een knipoog geven, of een glimlach. En hier, beneden op aarde, geef ik al die liefde door. Ook in 2024 zal ik er voor je zijn. En soms rusten we samen even op een trede van die hoge trap, omdat we moe zijn, of niet meer willen. Kijk om je heen, blijf vooral kijken, ook al kijk je door je tranen heen, er is liefde, overal is liefde. Meneer pastoor zei me gisterenavond 'als het nieuwe jaar begint dan slaap ik al en droom ik over vrede, overal...'. En laten we met elkaar blijven dromen over vrede op aarde, voor iedereen. En laten we in ons kleine wereldje hier, elkaar dus vasthouden en blijven geloven, dat het ooit zo zal zijn. En ondertussen kreeg ik een prachtig boek van Annemarie getiteld 'geen vaarwel vandaag' van Daan Heerma van Voss, ja het gaat over dood en afscheid, maar het leert me weer zoveel...lieve mensen, voor jullie allemaal een prachtig 2024! <p></p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-38559612588867679842023-12-21T13:03:00.001+01:002023-12-21T13:03:15.946+01:00De laatste dagen van 2023, bijna kerst...<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0evL3bkuvPTyT5Etxok7mUhiz59x8lvLa1pCO9-SMqYN_kFo2fZvn6j2bvlvWoRSImq3r_zfy3mZAvKPzCXEjNNojMZyONskc6iqTWLwM11koKWRL3He9meUGaMXph4QIpojw4YMPEu9ZoY5fYP8i7SsK0_NOvh-6HferH9Id3vpnseC_m6O6f_tWtm8/s640/Bos6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0evL3bkuvPTyT5Etxok7mUhiz59x8lvLa1pCO9-SMqYN_kFo2fZvn6j2bvlvWoRSImq3r_zfy3mZAvKPzCXEjNNojMZyONskc6iqTWLwM11koKWRL3He9meUGaMXph4QIpojw4YMPEu9ZoY5fYP8i7SsK0_NOvh-6HferH9Id3vpnseC_m6O6f_tWtm8/w300-h400/Bos6.jpg" width="300" /></a></div>Vandaag is de dag, waarop ik veel kleine klusjes te doen had. De kapper, wat kleding wegbrengen naar de Wouwse plantage, en ik had me voorgenomen met Teun ergens in een bos, een voor ons onbekend bos te gaan lopen. Welnu, dit bos is ergens in de buurt van Huijbergen. Ik kan er naar toe rijden, maar dan houdt ook alles op. En Teun en ik, we zijn een klein beetje gaan dwalen door dit bos. We kwamen 1 hond en 1 mevrouw tegen, een stukje verderop. Fijn is dat, Teun wist niet wat hem overkwam, hij rende alle kanten op, en genoot van al het leven daar in dit mooie bijna onbevangen bos. En ik, probeerde met alle logica die in me zat, mijn auto weer terug te vinden. Een goede ervaring, om rustig door te wandelen en een keer zonder google maps, gewoon je weg te vervolgen. En we kwamen hele mooie stukken bos tegen, met geulen erdoor heen, met slootjes en paden vol blad. En hoe leuk, mijn nieuwe auto is grijs, en Teun zag een andere grijze auto en ging gelijk bij de bijrijdersdeur zitten wachten. En nu, na wat boodschappen, een laatste cadeautje voor Annemarie, zij wordt zaterdag 61 jaar, en nog wat kerstcadeautjes ben ik nu weer thuis. Een Nespresso en de laatste kerstkaarten schrijven. Ik ben vrij tot na de kerst. En dat is oprecht fijn en lekker. Dat is genieten vooral van de stilte. De laatste dagen voor de kerst, bijna loopt het jaar 2023 alweer af. Gek, hoe snel dit jaar is gegaan, maar vooral hoe intens dit jaar is geweest. 2023 lijkt het wel jaar van het grote verlies, verlies van geliefden, verlies van dierbaren, verlies van mensen die helemaal nog niet aan de beurt waren in mijn beleving, veel te jong. En als ik dan de pijn zie van de mensen die achterblijven, de ouders, de broers, de zussen, de vrienden, de moeder of de vader, het kind soms, dan voel ik een beetje op afstand met je mee. En soms is het gewoon eventjes genoeg, eventjes voldoende. Dan wil ik niet zoveel meer anders dan wandelen of zelfs verdwalen in een bos. Fijn. Helemaal alleen. En vandaag was dat moment. Ik sluit iets af, een stukje in mijn leven, zo lijkt het wel. En ook dat is goed. In 2024, en vandaag al, gaan we door, op weg naar heel veel mooie dingen. Wellicht kleiner en rustiger, dat weet ik nog niet. Ik hoop het een klein beetje.<p></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjrl8DMbsDVslEu9FrJvL44d1h9ovBISTJR7MT5az3zbONi2CS8UbWKuPQvTASxuXZ9_nItIFZBJ0AbhRxB7N8iHn5q-26IfviuzRZzrg21qv9UXMTxJcgHHBNxzEBs70vH3ELXCMT3VVDAJc4lEyM0kVhJO2o20RQIloNGJ-ns9sAYr49IEAo1kjgwbU/s640/Deventer.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjrl8DMbsDVslEu9FrJvL44d1h9ovBISTJR7MT5az3zbONi2CS8UbWKuPQvTASxuXZ9_nItIFZBJ0AbhRxB7N8iHn5q-26IfviuzRZzrg21qv9UXMTxJcgHHBNxzEBs70vH3ELXCMT3VVDAJc4lEyM0kVhJO2o20RQIloNGJ-ns9sAYr49IEAo1kjgwbU/w300-h400/Deventer.jpg" width="300" /></a></div>Ik weet niet hoe het bij jou is, heb je goede voornemens? Ik eigenlijk nooit. Dit jaar wel, ik wil meer thuis zijn. Meer onderdeel uitmaken van het dorp, van mijn leven hier, maar bovenal meer tijd samen met Annemarie doorbrengen. Iets minder werken, en iets meer kwaliteit van leven en van zijn. <p></p><p>Ik hoop dit jaar mooie boeken te mogen lezen. Misschien een klein reisje te gaan maken. Verder te gaan met de renovatie en investeringen in en rondom ons prachtige huis. Heerlijk te werken in de tuin, en alles lekker strak te kunnen bijhouden. Lekker hout te kunnen zagen, en te genieten van alle bollen, die allemaal aan het groeien zijn, om straks allemaal kleur in ons leven te brengen. Ik hoop al mijn vriendinnen wat meer te mogen zien. Tijd met hen door te kunnen brengen. De nieuwe wijn bar in Hilversum met regelmaat met een bezoekje te mogen vereren. En ik hoop af en toe een mooi gesprek, of een mooie lunch met mijn schoonouders te mogen hebben. Dus in 2024 ga ik voor kwaliteit van leven. Overal, hier en in Hilversum. Een mooi voornemen en geloof me, we gaan het waarmaken. Hilversum, daar ga ik lekker nog een tijdje blijven. Want Hilversum en Anita van Loon, dat is ook een fijn setje geworden. Wij horen bij elkaar, en ik heb nog zoveel te doen daar, dus ik schat in 2028 dan ga ik pas stoppen. Als het lijf het redt. Vanmorgen maakte ik een selfie en toen zag ik een wat vermoeide oudere dame, haha. En dat ben ik. Ik merk het ook, en weet je ik vind het ook wel fijn. Het is wat het is. Mooier wordt het niet. En soms zeg ik 'zou mijn moeder zeggen' maar eigenlijk geloof ik niet dat zij dit gezegd heeft. Ik denk dat ik dit zelf zo zeg. Toen ik in Meldpunt afgelopen vrijdag op tv was, en mezelf zag, zei ik ' ik ben precies mijn moeder ' grappig hoe je dit ook bij jezelf ziet. Een ouder iemand, die op eenzelfde manier praat en dezelfde trekken heeft, die ik herken als ik aan mijn moeder denk. Mooi hoe zij voortleeft in mij. </p><p>De kerst, onze kerst is eigenlijk altijd heel fijn. Een rustige dag (vroeger was dat mijn familie dag toen mijn ouders nog leefden) waar we niets doen, gewoon lekker een keertje onder de zonnebank, een wandeling, een mooi glas wijn, gewoon samen. Fijn. En dan de tweede dag met de familie van Annemarie. Gek, dit jaar is Roos er niet bij. Die zit in Australiƫ. Ik zal haar missen. Dat meen ik. Haar liefdevolle aanwezigheid, haar zorgzaamheid, haar hulp, maar vooral Roos zal ik missen. En ondertussen hoop ik, dat zij echt geniet en nog meer gaat genieten. Zij gaat wijnhuizen bezoeken in mijn favoriete wijnland. Nieuw-Zeeland. Hoe geweldig, ik proef op afstand met haar mee. We gaan haar trip doornemen en ik zorg dat ik van die wijnhuizen wat flessen in huis heb. En dan drinken we samen. Haha terwijl ik dit schrijf denk ik aan het liedje van Bots, 'dan drinken we samen zeven dagen lang drinken we samen, wat een dorst'. Terwijl ik aan muziek denk, denk ik aan de Top 2000 en Hilversum. Een heerlijke happening daar, en ik ontmoet mijn vrienden uit het dorp, daar in een gaaf cafƩ in Hilversum. Genieten met elkaar. Ik heb er nu al zin in!</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikxSoiQnNWldPGuMJZEM9v10naAMUABtDbKN2IhBFLtWb1mUMF9zfcgM6uzx2A31rEk6HaQekEkgNsCJX8DJdQiVREYq0E5on9dIiKL3muvX746GWruqt9MZb1J9Yjdw5DLwmGysUdogseWppRltzqo76uGeRIle4J5FeCfBrdiObQkVkp864jvZ086Js/s2016/champagne%20goutorbe.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2016" data-original-width="1512" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikxSoiQnNWldPGuMJZEM9v10naAMUABtDbKN2IhBFLtWb1mUMF9zfcgM6uzx2A31rEk6HaQekEkgNsCJX8DJdQiVREYq0E5on9dIiKL3muvX746GWruqt9MZb1J9Yjdw5DLwmGysUdogseWppRltzqo76uGeRIle4J5FeCfBrdiObQkVkp864jvZ086Js/w300-h400/champagne%20goutorbe.jpg" width="300" /></a></div>En zo langzaam aan gaan we naar de avond waar 2023 over zal gaan in 2024. De haard aan, wie weet een glas champagne met wat buren, het mag komen zoals het komt. Vroeger wilde ik feesten en dansen en ontmoeten. Nu wil ik vooral genieten. En dus wens ik iedereen die dit leest, een heel mooie tijd toe. Mooie feestdagen, een goed 2024. Laten we al die mensen, die nu in- en in verdrietig zijn, vasthouden. Zij die moeten missen, houden we vast. En we laten je nooit meer los. Want juist dat is nodig, blijf elkaar dragen, juist nu met deze dagen, maar ook daarna. Zie om naar elkaar. Sta stil, maak tijd, heb lief. Dag lieve mensen, ik ga weer door met schrijven in 2024. Dank voor alle lieve reacties, dank voor alles. Succes voor iedereen die keihard moet werken, voor 't Wagenhuis met een volle bak tijdens de Kerstdagen, voor mijn collega's, die tot en met zondag, ongekend hard moeten werken. Voor al die mensen in de zorg, de nachtdiensten, de hulpdiensten, voor iedereen die moet werken als ik vrij ben. Tot 2024. Ik hou van jullie!<p></p><p>En proost, op jullie gezondheid!<br /> </p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-14125493380304700262023-12-05T11:15:00.003+01:002023-12-05T11:15:54.219+01:00Alleen met liefde kan iets groeien<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggkkiuza7VmRJeKvrpvvwKcCA7KZwbqAzox8p6DV4k4FUGCCVbQbh6sM0yAt_4tdCypDL5odfa8f2JZfSB_lz80_JwcC6pwDj6uopE4aqk9GvMDEYk3kez3CvfZyjhvJA3YcFSTkpENBi7gIgiXEFL_X4p6NDq9pDg2f3tfg4flugs058xp3QmJQ8WuL8/s640/hout%20en%20tekst.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggkkiuza7VmRJeKvrpvvwKcCA7KZwbqAzox8p6DV4k4FUGCCVbQbh6sM0yAt_4tdCypDL5odfa8f2JZfSB_lz80_JwcC6pwDj6uopE4aqk9GvMDEYk3kez3CvfZyjhvJA3YcFSTkpENBi7gIgiXEFL_X4p6NDq9pDg2f3tfg4flugs058xp3QmJQ8WuL8/w300-h400/hout%20en%20tekst.jpg" width="300" /></a></div>Deze tekst stond ooit op een stoel van mij, toen ik in 2004 in Schoonhoven ging wonen. Een vriendin van mij Karin, had met prachtige letters deze tekst op mijn stoel gezet. Een stoel waar je in kon liggen en zitten. Heerlijk, geen idee waar deze stoel gebleven is, soms gaat dat zo....Een tekst die ik daarna door Annemieke op een plank heb laten zetten. En deze plank is overal waar ik ga, vergrijsd, mat, niet meer gelakt. Deze plank staat in mijn hout hok. En gisteren heb ik deze plank wel drie keer in mijn handen gehad. Waarom, omdat dit een van die dingen is, die me dierbaar is. Deze plank gaat overal waar ik ga, en dat zal altijd zo zijn. Ik hou van dat vergrijsde hout, van het getekend door het leven zijn.<p></p><p>Gisteren hebben we het hout hok opgeruimd, ik had een partij zeiknat hout meegekregen van mijn collega's van de Bosdrift. En dit natte hout lag bovenop in mijn hout hok. Gisteren heb ik alles leeggehaald, helemaal en heeft Annemarie nog heel veel blokken en stammen gezaagd. En vervolgens hebben wij met etages erin, het hout teruggeplaatst, een vak vol nat hout onderin, afgedekt met een oude pallet en daarna nieuw gezaagde stammen, bijna droog en daarboven mijn eigen hout, ooit een grote pallet een paar kuub gekocht toen we hier kwamen wonen. Gedroogd, gerookt beukenhout. Dit ligt bovenop. Voor een paar jaar hout op voorraad. Fijn. Prachtig staaltje werk. Heerlijk werk, om stil bij te kunnen zijn. Want stil ben ik, en verdrietig. Soms raakt een overlijden, een ongeval, een familie je zo intens, dat alles even stil staat. Dat alles in een ander perspectief komt te staan. En zo ook in dit geval, heel Nederland weet het, een ongeval op de A1 met 3 dodelijke slachtoffers. Ongekend....</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEs0LY8g28euurkM_iQPSCNfXtSRiZZSa8KjIqUIE12ZqxmntB-X6nrX8QakJ9Gb29sjhFH79kssp7i-N4DTenUFNMbZ_z0dJdAGkVcseChA4GXGLYTASGNi8wPDQu-uBnrzOuiZ5f1d6G8zO8EFtoTcKl5Fouiej4tqLPV8ueSexqTALpMHjcHqYWIHU/s640/opgeruimd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEs0LY8g28euurkM_iQPSCNfXtSRiZZSa8KjIqUIE12ZqxmntB-X6nrX8QakJ9Gb29sjhFH79kssp7i-N4DTenUFNMbZ_z0dJdAGkVcseChA4GXGLYTASGNi8wPDQu-uBnrzOuiZ5f1d6G8zO8EFtoTcKl5Fouiej4tqLPV8ueSexqTALpMHjcHqYWIHU/w300-h400/opgeruimd.jpg" width="300" /></a></div>En gisteren liep ik met Teun door de polder, de modder, de kou. In gedachten. In stilte. Een soort van loutering bijna, ervaar ik dan. En soms word ik zomaar teruggetrokken door een telefoontje, van een collega of iemand anders. Dan ben ik weer bij alles wat er is en speelt. Dan sta ik weer aan. Het is werkelijk soms alsof ik eventjes 'uit' mag als ik thuis ben. De rust van het huis, de tuin, mijn simpele hout hok, mijn auto stofzuigen, of iets anders wat heerlijk eenvoudig is, doet me goed. <div>De komende weken zijn over het algemeen drukke weken, met veel bezigheden, een avond voor al onze relaties, dik 100 mensen in de aula op Zuiderhof. Fijn. Een prachtige theatervoorstelling over rouw en verlies a.s. zondag, helemaal uitverkocht, met een kleine verrassing voor iedere bezoeker. Een beetje leven geef ik iedere bezoeker mee. Werken op zaterdag, een diner met de Funeraire Academie in Eindhoven bij Dela. Kerstdiner bij een vrouwennetwerk, en een kerstavond voor mijn totale team en de Raad van Toezicht. Prachtig, de kerstboom staat buiten, er is muziek, we gaan zingen met elkaar. Kortom we zijn samen. Allemaal samen. En ondertussen geniet ik van de herfst, de eerste sneeuw soms, de tuin met herfstkleuren, de kou, het vocht, hoe gek, dit alles hoort ook zo bij Nederland. En, hoe ik het ook vervloek soms, ik zou het niet meer willen missen.</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu8UhZ_ZToZACuizqkYBVifgv9SSOqBlQ7YOSRDeMjhj8LPS58s-fRtJocCsmUxJZTIhhru6c1amGuX0aWds4icdG98u28_UMjVUZiDrp8Z5gP_iTAr-kkJCsgkNiWS3RWCwRq7ApmbpmrX3E6doL3UKARnmeOfVUcHW2F9_6cNnPOKwxsdcNLjkf9v4k/s640/huis%20in%20de%20herfst.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu8UhZ_ZToZACuizqkYBVifgv9SSOqBlQ7YOSRDeMjhj8LPS58s-fRtJocCsmUxJZTIhhru6c1amGuX0aWds4icdG98u28_UMjVUZiDrp8Z5gP_iTAr-kkJCsgkNiWS3RWCwRq7ApmbpmrX3E6doL3UKARnmeOfVUcHW2F9_6cNnPOKwxsdcNLjkf9v4k/w300-h400/huis%20in%20de%20herfst.jpg" width="300" /></a></div><div>De beukenhaag, die goudgekleurd is. De bomen zonder blad, de eerste bolletjes, laten zich alweer voorzichtig zien. De kerstdagen komen eraan, vandaag is Sinterklaas overal op bezoek. De bak piet heeft iets lekkers op mijn bureau neergelegd hoorde ik net. En de straten zijn al versierd met kerstlichtjes. Hier in huis doen we dit altijd wat later. Kerst 2023, gek een beetje, een kerst zonder Roos, de jongste dochter. Zij is in Australiƫ, en gaat, hoe gaaf in januari naar Nieuw-Zeeland. Zij gaat de beste wijnen proeven en mij hierover allerlei filmpjes sturen. Gaaf. Ik ben niet snel jaloers, nu een heel klein beetje. 6 januari vliegt ze daarheen. En wij, 6 januari gaan wij dansen in 't Wagenhuis. Het nieuwe jaar 2024 inwijden samen. Ik wens iedereen, een mooi 2024 toe. En ik wens iedereen veel kracht en liefde toe. Ik denk aan die familie in Hilversum en zal er zijn, nu en straks. Ik voel me verdrietig en gedragen door mijn team en alle vrijwilligers om me heen. We houden elkaar vast, ook in 2024. Want dat is wat je zo nodig hebt, die hand die de jouwe vasthoudt, die arm om je heen. Je bent niet alleen, nee je bent niet alleen...alleen met liefde kan iets groeien, geloof me....</div><div><p><br /> </p></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-76208512287608762512023-12-03T11:18:00.001+01:002023-12-03T11:18:14.268+01:00Zo heerlijk rustig....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl-U5wPVjMT5VWZQorIXcWiJsCvAFCLBw4z1UaF3g06A9di0ul4N6Hnac1iIQGCI4_x-DXDdJxzczv3lggnP9CaUpZRtl18I6_XxoOc2tFjjxqdPktIEPA56OlBXwOFJEKJTtBYSvWcfIeSW9RYLHjefYVIHZE1bC3P3by5gP9d9hImQ_eCeFyAePabrA/s604/3d895c77-1db8-4b5b-9e02-da4bc994e9af.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="604" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl-U5wPVjMT5VWZQorIXcWiJsCvAFCLBw4z1UaF3g06A9di0ul4N6Hnac1iIQGCI4_x-DXDdJxzczv3lggnP9CaUpZRtl18I6_XxoOc2tFjjxqdPktIEPA56OlBXwOFJEKJTtBYSvWcfIeSW9RYLHjefYVIHZE1bC3P3by5gP9d9hImQ_eCeFyAePabrA/w318-h400/3d895c77-1db8-4b5b-9e02-da4bc994e9af.JPG" width="318" /></a></div>Soms is zomaar lekker thuis zijn, echt het allerfijnste dat er is. Zeker als je ongekend veel dagen weg bent, lange dagen, in het donker rijd ik de straat uit en in het donker kom ik weer thuis. Leuk, hoe de straten en huizen, boerderijen veranderen nu de kersttijd voor de deur staat. Als ik ons 'dijkje' oprijd vanaf de snelweg, dan staat daar een bont gekleurd versierd huis, en deze kerstversiering blijft heel lang staan, als heel Nederland weer ontmanteld is van alles van de kerst, dan is dit huis nog bontgekleurd. Grappig, hoe je vaste dingen bemerkt, als je jaar in jaar uit, dezelfde route rijdt. En zo is het nu al vier jaar en acht maanden lang. Ik rij gemiddeld vier keer per week naar Hilversum en weer terug, met regelmaat vijf keer per week en soms zelfs zes keer per week. En geloof me vier keer per week is echt genoeg. Dit is geen blog vol geklaag, maar meer een constatering voor wat is, en hoe dat is. Ik ken de bochten, de lastige knik in een afrit, de weg die op sommige plekken slecht is, een slecht wegdek heeft. De klei die hard is, de berm die zacht is, ik ken de rivieren die ik oversteek, ik leerde nieuwe plaatsnamen kennen, waar ik eerder nooit van gehoord had, Uppel bijvoorbeeld. Ik weet waar het donker is en waar het weer licht wordt. En ik weet ook, dat thuiskomen echt hier is. Een plek, die mijn familie niet kent. Waar alleen mijn nichten en mijn neef zijn geweest, maar een plek die mijn ouders nooit meer hebben kunnen meemaken. En dat vind ik echt jammer. Ik had zo groot een enorme schnitzel met mijn vader gegeten bij Jack en Anja in 't Wagenhuis. Ik had zo graag met mijn moeder op het terras achter gezeten, op een verwarmd kussentje voor haar zwakke rug. Ik had ze zo graag laten zien, hoe fijn het is, om hier thuis te zijn. Zo dichtbij mijn geboortegrond, zo dichtbij waar ooit alles begon.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3qXkwJ_zBCc_5s2b9IiQI7qF-hXxWncTMhbzvu_0thgwiLw-qRL_cUafxzIRr_HK-Dff6hpYd_jf6s51mlw_5iXg4JI3LfAtSa1z13_KTblIn55PuXI2TkW_HMNt5jdHBPZFo7vflZlLDBJCqdREPqL1MGdPdZb7wUmlHYEce33CelgKjSb0Kdt5IuT4/s640/andere%20keuken.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3qXkwJ_zBCc_5s2b9IiQI7qF-hXxWncTMhbzvu_0thgwiLw-qRL_cUafxzIRr_HK-Dff6hpYd_jf6s51mlw_5iXg4JI3LfAtSa1z13_KTblIn55PuXI2TkW_HMNt5jdHBPZFo7vflZlLDBJCqdREPqL1MGdPdZb7wUmlHYEce33CelgKjSb0Kdt5IuT4/w300-h400/andere%20keuken.jpg" width="300" /></a></div>En dit is mijn uitzicht vandaag. Ik zit in onze oude keuken, met die prachtige oude schouw en dat mooie tafereeltje van de molen van Sint Anna Termuiden op de tegels. Hier woon ik, eet ik, en werk ik soms. Toen ik voor het eerst deze keuken zag, dacht ik aan Swiebertje, en de keuken van Saartje. En nog steeds voelt het zo. Gezellig en knus, simpel en goed. Een aanrechtblad, zoals we dat vroeger op de boerderij in de bijkeuken hadden. Heerlijk, en daar zit ik nu, ik heb telefoondienst en de laptop staat open, meestal beginnen de telefoontjes zo rond het middaguur op een zondag. De Uitvaartstichting Hilversum is er voor u. En de regie vandaag is vanuit een oude keuken in Nieuw-Vossemeer. Hoe fijn. Annemarie is erop uit met Teun, het leuke is, dat bij Annemarie altijd alles klopt. Haar jas, haar haarband of muts, die mooie lange laarzen eronder, die bestand zijn tegen modder, weer en wind. Het hele plaatje klopt. Als je mij dan ziet, dan klopt er niks meer van. Een oude jas, liefst geen jas, een spijkerbroekje of ribbroekje en oude schoenen. Het leuke is, dat een ding gelijk blijft en dat is Teun. En het gaat tenslotte om Teun, hij sjeest de tuin door, langs de kerk, de kreek, het kanaal, het veld, de weilanden, de polder, hij geniet intens van alles om hem heen. Het liefst altijd zonder riem. En heel vaak lukt dat al, nog niet altijd, want Teun let niet goed op, een auto daar is hij niet bang voor, en dus als hij enthousiast is, rent hij gewoon de weg op, zonder pardon. En dus moet hij soms eventjes vast. Ook op de begraafplaats is Teun in zijn element, het depot met hout en zand, het zachte mos, de bosjes achter bij de begraafplaats, hij heeft zijn favoriete plekken.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgURFkfbn5SURFf_fKVtMkg8idQ_VNlCRBSq4s6bMDZQAp2dxHv76APwgi7PbcMMzCTt0ftKlMeIy7xsqoBGu7vqKatHdDjj_a4b_lqoUP9IDOMUMxou016ngqBu5_CS-xjfqcnn7DbZH1EWJ-ei6Kqg0HJxOKSwpGijGHebnTXZn9E4kJI9KISbKlmT0I/s640/AB1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgURFkfbn5SURFf_fKVtMkg8idQ_VNlCRBSq4s6bMDZQAp2dxHv76APwgi7PbcMMzCTt0ftKlMeIy7xsqoBGu7vqKatHdDjj_a4b_lqoUP9IDOMUMxou016ngqBu5_CS-xjfqcnn7DbZH1EWJ-ei6Kqg0HJxOKSwpGijGHebnTXZn9E4kJI9KISbKlmT0I/w300-h400/AB1.jpg" width="300" /></a></div><br /><div>Terwijl ik hier in de stilte van mijn keuken zit, ervaar ik hoe heerlijk rustig het is. Ik ben moe, echt moe en een paar dagen vrij. Vrij, omdat mijn auto naar de garage moet, ik even geen vervoer heb, en dat eigenlijk ook wel heerlijk vind. Donderdag ben ik weer van de partij, een avond voor mijn relaties, voor al onze zakenrelaties op de Zuiderhof. Met mooi licht, met mooie mensen samenzijn en hen bedanken voor het afgelopen jaar. Fijn. Ik hou ervan, want ik realiseer me, dat het goed is, om af en toe eens tegen iemand te zeggen, hoe blij je met hem of haar bent. Dat doen we eigenlijk te weinig. Ik sta te weinig stil bij hoe belangrijk iemand voor me is in dit leven. Hoeveel ik om iemand geef. En dat is ook op zakelijk gebied, dat is eigenlijk steeds maar weer. Je vrienden, ik ben me er zo van bewust, dat ik het afgelopen jaar te weinig tijd heb gehad voor mijn vrienden, zeker de afgelopen maanden. Ik vergeet verjaardagen, kom minder vaak langs. Soms is iemand ziek, of lukt het even niet in iemand zijn leven, en dan heb ik gewoonweg geen tijd voor hem of haar. Dus als ik nadenk over wat ik allemaal anders ga doen, dan ga ik meer simpelweg vrij zijn. Tijd hebben voor mijn vrouw, voor mijn vrienden, mijn schoonfamilie, mijn nichtjes en neef, mijn huis, mijn tuin. De enige voor wie ik altijd tijd heb is Teun. Omdat hij twee dagen per week mijn volle aandacht, soms met behulp van anderen, van mijn vriendinnetje Monique, krijgt. Woensdag en donderdag is Teun alleen met mij. En afgelopen donderdag was ik ook in Hilversum met Teun, en ik rende ongeveer over de begraafplaats, omdat ik het zo druk had en ik riep 'Teun'. en op dat moment was er een filmploeg van het EO-programma 'Ik mis je' en zij wilden Teun filmen. En die lieve Teun ging gewoon vrolijk met die dame en meneer mee, en legde heel liefdevol zijn poot op haar arm. En jawel hij is gefilmd. Teun. Hij stond al pontificaal op de voorpagina van de Gooi en Eemlander, en nu komt hij gewoon op tv. Teun uit Nieuw-Vossemeer, hoe een klein hondje grootst kan zijn. Ik ben trots op mijn trouwe vriend. Teun. In de drukste tijd van mijn leven, krijgt hij altijd mijn aandacht. Gek, hoe dat werkt. Hoe dit hondje mijn stille vriend is. Hoe hij naast me in de auto zit of ligt, mijn arm likt en tevreden is. Hoe hij op kantoor de mensen kent, en hoe hij hier in het dorp de mensen kent. Teun.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpZWMzxNIE4-6Dfe-7kr_AtuZhZTBoCuIIIdqT2KCQnk8KSCrc8FgVpXKYI4l1yUSe5IDGctCAtDJiMiESBO3bYPSA0BLa6AhGVA7sI2nRS6Yj6DfMGIWRAuFzzlSXWKMPh9b5zP_o_A6qPQyEvQeeI3JdsQAdMjH-ZlTY-8NThMmATtNT3btBjEIX-zk/s640/de%20woonkamer.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpZWMzxNIE4-6Dfe-7kr_AtuZhZTBoCuIIIdqT2KCQnk8KSCrc8FgVpXKYI4l1yUSe5IDGctCAtDJiMiESBO3bYPSA0BLa6AhGVA7sI2nRS6Yj6DfMGIWRAuFzzlSXWKMPh9b5zP_o_A6qPQyEvQeeI3JdsQAdMjH-ZlTY-8NThMmATtNT3btBjEIX-zk/w300-h400/de%20woonkamer.jpg" width="300" /></a></div><br /><div>En vandaag is dus de dag, om zomaar lekker samen met Annemarie en Teun, te genieten van de mooie rust en stilte hier in huis. De woonkamer, de haard, een heerlijk muziekje op de achtergrond, samenzijn in al zijn eenvoud. Geweldig. Ik heb er zin in. </div><div><br /></div><div>Ik wens iedereen, die ik niet zo vaak zie of spreek, een mooie decembermaand toe. Kijk naar elkaar om, sta stil bij alles wat er is. Geniet van elkaar, de kou buiten, de mooie kleuren, de sneeuw wellicht. En als het jaar 2023 zo langzaam aan voorbij gaat, kijk dan af en toe eens achterom. Glimlach bij een mooie herinnering, lees een prachtige tekst, geef deze door aan iemand die het nodig heeft. Hou elkaar vast. En ook al komen mijn kerstkaarten er nog aan, dankjewel voor alles. Het was een intensief maar mooi jaar. Ik heb genoten, zou Guus zingen, en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan al die mensen, die niet meer bij ons zijn en die we meedragen in ons hart. Veel kracht en liefde voor jou, voor diegenen, die nu zo heftig voelen hoe je iemand kunt missen. Ik hou van jou.</div><div><p><br /> </p></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-85200478990230599352023-11-23T13:05:00.004+01:002023-11-23T13:05:49.356+01:00Golven in de tijd<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA0Qd2SCofwOmB6bTV0Iplid9X0d70E3vxHLjG70AUQP4KNWYoehx6-GPwWG8bpXquQEch8EtLE-ariQ0uuzb8AgLgEZztUQRbn5PLijFymeGIAKEg_CRUpgxx5nNREAr3zSDYQldnPD7gb3277hzbASWDaqthvGTMvGiJTyegOk46X3g2uUJlsPL_8OQ/s640/golven%20in%20de%20tijd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA0Qd2SCofwOmB6bTV0Iplid9X0d70E3vxHLjG70AUQP4KNWYoehx6-GPwWG8bpXquQEch8EtLE-ariQ0uuzb8AgLgEZztUQRbn5PLijFymeGIAKEg_CRUpgxx5nNREAr3zSDYQldnPD7gb3277hzbASWDaqthvGTMvGiJTyegOk46X3g2uUJlsPL_8OQ/w400-h300/golven%20in%20de%20tijd.jpg" width="400" /></a></div>Een paar weken geleden vierden wij onze 17-jarige huwelijksdag in Monnickendam. En daar zag ik overal prachtige gevelstenen en zo ook deze....golven in de tijd. En nadat ik vanmorgen, na het horen van de uitslagen van onze verkiezingen, als een dolle blad ging harken in de tuin, dacht ik aan onze toekomst, aan waar we voor staan. En opeens kwam dit beeld in me op. Golven in de tijd. Er staat ons veel onstuimigheid te wachten, en als je als mens staat voor je medemens, en oordeelloos wilt blijven aanschouwen, dan ga je de komende tijd geweldig grote golven tegenkomen. En volgens mij is ƩƩn ding nu heel belangrijk, dichtbij je eigen kern, je eigen geloof, je eigen principe blijven. Je stem laten klinken, vanuit respect, vanuit kracht, ook al heb je het gevoel je hart vast te moeten houden. Probeer ook elkaar niet los te laten. Probeer juist vanuit je hart te blijven leven. Je zult een opdonder krijgen, geraakt worden, er zullen dingen gebeuren, die verdeeldheid laten zien. En blijf geloven, dat er ooit weer andere tijden gaan komen. We kunnen niet zonder elkaar. Blijf geloven in een samenleving waar iedereen er mag zijn en zichzelf kan zijn. Geef je idealen nooit op! En kinderen van ƩƩn vader reikt elkaar de hand, is weer van toepassing, juist nu.<p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2MXBNXbadGzMkDGLpH3BBGI02RaXlwHKGqc6Ry3QrGl4OL_xyLepJkc-zoHpmDJQsDlly_v8wwO8KEICj_5KBPOBovBJF-OIDu9poKuhrt78_3wiF0oJ66jF7x7xdYQXWhw2dtCt_HoqBHdSUREIL_5Gl3T_pDyS1uq15cjWUbhsk7tZfyvQy5Eadj5c/s640/brug%20der%20verscheidenheid.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2MXBNXbadGzMkDGLpH3BBGI02RaXlwHKGqc6Ry3QrGl4OL_xyLepJkc-zoHpmDJQsDlly_v8wwO8KEICj_5KBPOBovBJF-OIDu9poKuhrt78_3wiF0oJ66jF7x7xdYQXWhw2dtCt_HoqBHdSUREIL_5Gl3T_pDyS1uq15cjWUbhsk7tZfyvQy5Eadj5c/w300-h400/brug%20der%20verscheidenheid.jpg" width="300" /></a></div>De afgelopen periode was een ongelooflijk drukke tijd, en tussendoor wat bladharken, een leilinde snoeien en nu weer buiten zijn, met een Teun, die lekker smerig is, is dan even heel fijn. De drukke maanden, de donkere maanden, die vandaag nog wat donkerder lijken te zijn geworden, staan voor de deur. Juist een tijd, om af en toe eens een kaartje te schrijven, een levensteken te geven aan die mensen, die je zelden ziet. Ik heb ongelooflijk veel meegemaakt de afgelopen periode. Moois, indrukwekkend, om stil van te zijn, een moeder die haar kind verliest, een stil verdriet, twee oude mensen van ver in de negentig, die nog een natuurgraf kochten voor elkaar. Zo kan het leven ook zijn. Ik heb een boekje gelezen over de liefde, indrukwekkend mooi. Het nodigt uit, om liefdesbrieven te gaan schrijven. Zomaar aan een onbekende meneer of mevrouw, aan een onbekend iemand, omdat het zo louterend werkt, een liefdesbrief schrijven aan het leven. Ik heb een concertje meegemaakt in het kleine kerkje hier in ons mooie dorp, met liedjes over de lucht, de polder, de zee. Liedjes die je doen beseffen, hoe dichtbij schoonheid is. Ik heb mensen gezien, die op naar de top gaan en dit ook willen, en ik heb mensen gezien, die nederig en klein willen zijn en blijven. En ik, ik scharrel daar een beetje tussendoor. Hier in de tuin, samen met Teun, alleen of dichtbij mijn lief, en ik ben simpelweg gelukkig. Ik heb mijn zorgen, zoals iedereen die soms heeft, ik leef duizend keer bewuster dan ik ooit deed. En ik bid af en toe voor mijn zieke vriendinnetjes. Bidden, ja ik bid. Ik kom niet zo vaak in de kerk, maar bidden mag en kan. Omdat ik hoop op beterschap, soms tegen beter weten in. Dan hoop ik op zachtheid, op liefde, op elkaar vasthouden. Maar ik blijf het maar gewoon doen, een beetje bidden. En vandaag een beetje meer. Ik bid voor gelijkheid, voor vrijheid en broederschap <p></p><p>Lieve mensen, terwijl de golven in de tijd ons meenemen op vele avonturen, zullen we vooral ook door moeten blijven gaan, met datgene waar we in geloven. Je liefde, je werk, je idealen. En als ik daaraan denk, dan voel ik me sterker dan wie ook. En wil ik samen met jou, en met al die mooie mensen om me heen, doorgaan. En ook al horen we die zanger niet meer zoveel, zijn liedje 'leef alsof het je laatste dag is' is een van de liederen, waar ik me ook aan vast blijf houden. Ik leef vandaag, ik geef vandaag, ik voel vandaag en ik ga vandaag weer door. Mijn blad wacht, vanmorgen een online bijeenkomst bijgewoond over de toekomst van de begraafplaatsen, en over de diverse rollen, tussen beleidsmakers en uitvoerders die er zijn. Herkenning, erkenning en stof om over na te denken. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbce2Nx-TrCYQ6B2_Cte553tY9mUuSFBscgHAJKTK6PIXqq3W77UwXNZhyEvUioHYU7Vx01bxVz2MRs-0aceC51Tv2PAWFoNjsMRs2XdJO6BmVgWmlE8k07nDAdKmtR4_D_o1iqdlkV7zmAUp9sM0E83Y27X7XkoTj1RappSia8ATK3dS_48PzNOBXfBw/s640/spinnenrag.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbce2Nx-TrCYQ6B2_Cte553tY9mUuSFBscgHAJKTK6PIXqq3W77UwXNZhyEvUioHYU7Vx01bxVz2MRs-0aceC51Tv2PAWFoNjsMRs2XdJO6BmVgWmlE8k07nDAdKmtR4_D_o1iqdlkV7zmAUp9sM0E83Y27X7XkoTj1RappSia8ATK3dS_48PzNOBXfBw/w300-h400/spinnenrag.jpg" width="300" /></a></div>Bij de carport vanmorgen zag ik dit kunstwerkje. Een mooi web, een stukje verbinding tussen alles wat er is, huisvlijt. Ik realiseer me in deze herfstachtige dagen, hoe mooi het leven buiten is. De kleuren, het vele blad, de takjes, de nootjes, de rommel die er ligt en valt, de luchten, de nevel. Nu, even rust, even niks, even genieten van de stilte...de stilte voorafgaand aan de golven in de tijd, die komen gaan. <p></p><div>Heb een mooie dag. Ik ga nog wat blad weghalen, grappig eigenlijk, want als je denkt dat je klaar bent, is het er weer, ongekend, wat een blad, maar langzaam aan, zie je het einde in zicht. Is bijna alles van de boom af en is deze kaal. Lekker werken vind ik dat, kop in de wind, en gaan. Blijven gaan. </div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-66636162623281026742023-11-16T17:58:00.002+01:002023-11-16T17:58:39.847+01:00Leven is balanceren op soms ragfijne lijntjes.....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe9_IRvZJ-_Zmy0n57L82vtfTY4lJuChaEABD79cSVMoyGxFazNrKoO5fIaSSzod3lUX5ZMWBWiDEeJiuQhaPaUVMjXffnhIuk_SCdx3Qj_Q7rWWKoigDgnbR-sWABQSldnlMe98KFcF8ibwon7FStvQoAnd9fNC_akBRrwndK2BTu87Ly9SNzrDpcYYw/s640/nevel.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe9_IRvZJ-_Zmy0n57L82vtfTY4lJuChaEABD79cSVMoyGxFazNrKoO5fIaSSzod3lUX5ZMWBWiDEeJiuQhaPaUVMjXffnhIuk_SCdx3Qj_Q7rWWKoigDgnbR-sWABQSldnlMe98KFcF8ibwon7FStvQoAnd9fNC_akBRrwndK2BTu87Ly9SNzrDpcYYw/w300-h400/nevel.jpg" width="300" /></a></div>Terwijl hier op de keukentafel een waanzinnig mooi boeket van Suzie Fleurs uit Voorschoten staat te pronken, met van die typische kleuren en mooie sterke rozen, allerlei tinten rood, oranje, de herfst in huis, zit ik ongekend lekker moe te zijn. Mijn leven in Hilversum is nu even 6 dagen per week, druk, met van alles, los van de uitvaarten, afscheidsdiensten, natuurgraven en begrafenissen, lijkt het alsof ik al weken in de 9e versnelling ren en vlieg. Die oude Mercedes van mij tikt een dezer dagen de 240.000 kilometer aan en eindelijk heb ik de schade, die ik cadeau heb gekregen in Hilversum, ingepland om te laten repareren. En als dat moet gebeuren in die drie dagen in december, dan kom ik gewoon mijn dorp niet meer uit. Hoe heerlijk is dat. Vandaag voor het eerst tijd, voor het buitenleven hier. Na een zaterdag met wel twintig man blad te hebben geharkt op de Bosdrift, heb ik hier vandaag lekker huisgehouden. Bladharken, en vooral, een stevige klus, ieder jaar weer, mijn leilinde knippen. Hoe prachtig staat deze er weer bij. En gelukkig gaf meneer pastoor mij vanmorgen de zegen, hij ging de Engelbewaarder aanroepen en ging hij voor me bidden, dat ik niet van die ladder af zou lazeren. Maar nee hoor, gelukt, klaar en opgeruimd. En hoe netjes staat deze er weer bij. En toen hij dit zei moest ik denken aan het liedje 'Engelbewaarder' van Marco Schuitemaker. Heerlijk, past ook bij mij. Haha.<p></p><p>En in dit soort periodes, waar letterlijk het lijkt alsof alles vraagt om keuzes, waarin er zoveel aan het gebeuren is, mensen soms bijzonder aandringend lastig zijn, soms zelfs lasterend zijn, ga ik door. Ben ik weinig thuis, en moet veel wijken voor mijn werk in Hilversum. En ja, als je van je werk houdt, dan is dat goed. Maar als ik de verjaardag van een van mijn vriendinnetjes vergeet, die zowaar 60 lentes jong is geworden, dan wordt het ernstiger. En dus, probeer ik af en toe pas op de plaats te maken. Mezelf even over te geven, aan het heerlijke werk, hier in en rond het huis.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Cnup56C2iat7eUkAFf9Ch4Mo9DNHn5JZaHFwZWnMQFiOm1juSvmXvcSplnfJvXmYBhjQ2EekCX2-_0keD5HYiSTmljpmZhqM-n9Rn736YSYUWCUMiG0bS3nxcm8KeMLoxTDC0-CaeJMiuw0nVk7nUV0Qmh06J2GzclBS9UgV0oP8x49VdmveiHv8nyM/s640/Leilinde%202.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Cnup56C2iat7eUkAFf9Ch4Mo9DNHn5JZaHFwZWnMQFiOm1juSvmXvcSplnfJvXmYBhjQ2EekCX2-_0keD5HYiSTmljpmZhqM-n9Rn736YSYUWCUMiG0bS3nxcm8KeMLoxTDC0-CaeJMiuw0nVk7nUV0Qmh06J2GzclBS9UgV0oP8x49VdmveiHv8nyM/w300-h400/Leilinde%202.jpg" width="300" /></a></div><p>Ziehier mijn prachtig gesnoeide leilinde. Helemaal alleen gedaan. Met publiek soms, een dame die door de straat rijdt en haar duim opsteekt. Mannen, die net als in de Muppetshow commentaar leveren, want een vrouw op de ladder, die dit soort klussen doet, is net even anders dan wat we gedwend zijn.</p>Met Teun, die met zijn lichtgevende nek band in het donker door het dorp trekt, op zoek naar egels en ander gespuis, geniet ik simpelweg. Ik mis verjaardagen, feestjes en ander moois, maar ik ben aanwezig in Hilversum, op de gekste momenten, omdat ik dit wil en vanuit mijn verantwoordelijkheid zo voel. Een boekpresentatie van een jong aanstormend talent Iede Hoorn in de funeraire wereld en Edsilia Rombley die 'Hemel & Aarde' zingt op de Bosdrift. En hoe heerlijk als mensen dan dansen, genieten en bewegen en Iede zijn boek mag presenteren. Ook dat is werken in de funeraire wereld. Veel films, met een raakvlak begraven, of rouw en verlies, zijn opgenomen dit jaar, op een van mijn begraafplaatsen. Zelfs de serie Oogappels heeft een scene opgenomen. Komt volgend jaar op tv. Je hoort het van me.<p></p><p>En nu wacht ik op Annemarie. Die klaar is in Wassenaar, en lekker naar me toekomt. Ik hou van de donderdagavond, het weerzien, het weer samen zijn. Een glas wijn, en meestal een lekker hapje op de bank. Ik heb heerlijke sushi en dimsum laten komen. Genieten. En dan weer twee dagen Hilversum. De keuze hier wonen en daar werken, daar sta ik nog 300% achter. Maar toen ik daar begon leek het een 'klein baantje' en het is verworden tot een grote baan, met allerlei ontwikkelingen, die maken dat je er echt wel 7 dagen kunt zijn. Onze zolder wordt als een dolle geboekt. Ik kreeg vandaag weer twee aanvragen. Prachtig, opleidingen, trainingen, samenkomsten, recepties, vergaderingen. Ik ben zo trots op deze plek. Uniek en anders. Dat is wat we zijn als Uitvaartstichting Hilversum. Maar geleidelijk aan ontstaat bij mij de wens, om af en toe eens niks te doen. Een boek, een filmpje, een avondje zomaar naar de kroeg. Opeens denk ik aan een barretje/restaurantje in Den Haag, de Paraplu. Daar had je soms van die geweldige jazzavonden. Lekker chillen met een mooi wijntje en een bitterbal. Dat zijn de dingen die ik wel lekker vind, zo af en toe. Gelukkig hebben we zondag weer cultuur in het kerkje. Ook zo lekker, en juist deze middag, Jan van de Velde met zijn muzikale vrienden, dat is genieten. Een beetje in de sfeer van Stef Bos, Boudewijn de Groot, een beetje die melancholie waar ik ook zo van hou. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjel_BjYt_mcrfYKfwIWKI0nUXxpnomH7qyMVLGQwQ_AbYUkaQraWaR_8J7ov0CVC0Suc9J8T2YFvp-qb3eZkAFP-YlQUeXt3XPldc62rFrMXm-vOn7nFR71iaaG5XfwouxjntzW4spulXW8XPFEMLQ8OtWwOH5c8VL0ioCR3W0PQ8mNyaqt4U2Y8DL1vU/s640/oud.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjel_BjYt_mcrfYKfwIWKI0nUXxpnomH7qyMVLGQwQ_AbYUkaQraWaR_8J7ov0CVC0Suc9J8T2YFvp-qb3eZkAFP-YlQUeXt3XPldc62rFrMXm-vOn7nFR71iaaG5XfwouxjntzW4spulXW8XPFEMLQ8OtWwOH5c8VL0ioCR3W0PQ8mNyaqt4U2Y8DL1vU/w300-h400/oud.jpg" width="300" /></a></div>Ik geniet van mijn leven. Ik voel het soms als balanceren op een ragfijn lijntje. De Anita zijn die directeur is, de Anita zijn, die een beetje gek is, de Anita zijn, die mensen coacht en begeleidt, en morgen de Anita, die een lezing geeft over duurzaamheid, over samenwerken, bij de opening of het 1-jarige bestaan van een bedrijf, de Stadsboswachter, waar ik mee samenwerk. Leuk, al die rollen. Maar soms wil ik eventjes geen enkele rol, anders dan Anita, vrouw van, vriendin van, zijn. En gelukkig komen de donkere dagen eraan, en kan ik me soms lekker verstoppen onder een dekentje op de bank. Met een boek, ik lees nu een boek van Roek Lips. Prachtig boek, waardoor je weer gaat nadenken. Hij praat met allerlei mensen, over hun bestaan, de zin ervan, waarom je de dingen doet die je doet. Tja...zelfs op de bank denk ik nog na. Wat zou mijn moeder trots op me zijn, dat dit geworden is, van dat ondeugende kind. Die zo graag haar eigen gang ging. Die deed waar zij zin in had, die haar eigen weg koos. Ze glimlacht naar me, en kijkt af en toe eens uit de Hemel naar me om. Volgens mij steekt ze haar duim op. Het is toch nog goed gekomen met me....ik weet het zeker!<p></p><p>En iedere avond, als ik bij ons tuinhekje aan kom rijden, dan ben ik thuisgekomen. Dan valt alles van me af. Dan is het goed. Dan ben ik thuis. Thuis in de Achterstraat 9, in Nieuw-Vossemeer. Vanmiddag liep er een dame langs, en die zei 'u heeft een heel mooi oud huis'. En trots zei ik 'ja uit 1795' en op de Bosdrift ben ik net zo trots als ik zeg 'het pand is uit 1890' . Mooi dat oude, dat verhaal van vroeger, dat verhaal van wat ooit was. Zo is het ook hier, en zo is het ook met mijzelf, ik vertel steeds meer over vroeger, en volgens mij wordt je dan oud. Haha....</p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-28422293099541495982023-11-02T16:29:00.004+01:002023-11-02T16:29:34.949+01:00Het stormt!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3oSzPs3EbbqeJPXX417KdqZADoCgFaHxqFGP2r1554E8MxVgz2oWgMa0y0VXUb017wxZjasQfa5EtTHiwRkeEuLHfUdDv5NskHBtLBv3CXpUTBSKEeVGfSDH_F6GC-vGuk5bzHG2wH9D42ktL2gsMUZuwz0IGbS4kEL41rAQgJFIZBqq4ApTny3Siahk/s640/het%20prikbord.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3oSzPs3EbbqeJPXX417KdqZADoCgFaHxqFGP2r1554E8MxVgz2oWgMa0y0VXUb017wxZjasQfa5EtTHiwRkeEuLHfUdDv5NskHBtLBv3CXpUTBSKEeVGfSDH_F6GC-vGuk5bzHG2wH9D42ktL2gsMUZuwz0IGbS4kEL41rAQgJFIZBqq4ApTny3Siahk/w300-h400/het%20prikbord.jpg" width="300" /></a></div>En terwijl ik deze titel geef aan deze blog, denk ik aan een liedje van Dana Winner 'storm en regen, westenwind' en bij mij werkt dit dan gelijk zo, dat ik dit nummer wil beluisteren. En nu zingt zij dus haar lied en zit ik in de keuken aan tafel. Het regent, de champignons groeien in het gras, de zilverberk verliest in rap tempo al haar blad, de eikenbladhortensia is bruin, de olijfboom lag al om, en de leilinde voor is geel en verliest snel al zijn blad. Zomaar een impressie van mijn leventje hier, in stilte, met de storm die om ons huis raast. Teun en ik moesten wel naar buiten, en met een dikke jas aan, een grote ronde gedaan. Brrr koud en nat, maar eigenlijk ook wel lekker. Geen hond op straat, alleen Teun en ik. Haha.<p></p><p>Ik vind storm altijd wel iets knus hebben, de haard aan, het wordt al vroeg donker, een muziekje aan, een kaarsje, een stapel kranten en tijdschriften en verder niet zoveel. Mijn eigen hele kleine wereldje. Al mijn broeken uitgezocht, gepast en opgeruimd. En straks komt er iemand 12 broeken ophalen. Die allemaal nog goed zijn, alleen vind ik de pijp te lang, of te wijd, of te weet ik wat. En deze mevrouw is zielsgelukkig met een stapel goede broeken. Zo ruim ik stap voor stap op. Op mijn eigen wijze, in mijn eigen tempo. En maak ik mijn bezit, mijn spullen kleiner en kleiner en minder en minder. En geloof me, dan nog is er nog zoveel. Lastiger vind ik dit met teksten, kaartjes, krantenknipsels, of zomaar van die prachtige dingen, die iemand me toestuurt. Daar is mijn prikbord voor. Voor die teksten, die je raken. In de krant stond een artikel over kunst op en rond gebouwen, kunst van jongeren. En ergens in Amsterdam hing voor een schoolraam een tekst van ene Erdal , lokaal 37 'uit het raam kijken is normaal, maar als ik jou zie val ik flauw' geweldig toch. Kunst op straat, teksten op gebouwen. We waren ooit in Lissabon, en daar heb ik zoveel foto's gemaakt van mooie kunst op huizen en gebouwen. Het geeft je een glimlach. Heb ik soms ook in de file, rijdt er een auto langs met een leuke tekst erop. Zit ik om kwart over vijf of half zes in de ochtend, gewoon te glimlachen. Moet niet gekker worden toch?</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilwqYeWdzz2idYdfpDmsZG3Zd4_G1YEOUh5OEdK7cx3yZohtYe4mrIZh8qcvmayRpIwNJiytxn0XkTY0Ou9fEDlcoVnAUUm0XNTmrkH1ca9c61WT0ZBfUh8NfuWdtdt_pf2Hh_JEI282JPzx6IjNMChh8E1h98JXQKo5qo9xR3xUhc94TESLclF_4-Itw/s640/alles%20van%20waarde.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilwqYeWdzz2idYdfpDmsZG3Zd4_G1YEOUh5OEdK7cx3yZohtYe4mrIZh8qcvmayRpIwNJiytxn0XkTY0Ou9fEDlcoVnAUUm0XNTmrkH1ca9c61WT0ZBfUh8NfuWdtdt_pf2Hh_JEI282JPzx6IjNMChh8E1h98JXQKo5qo9xR3xUhc94TESLclF_4-Itw/w300-h400/alles%20van%20waarde.jpg" width="300" /></a></div>Ik kijk sinds kort ook filmpjes op social media. Van mensen dichtbij en verder weg. Maar ook van die filmpjes van kinderen die net zo praten als hun ouders, met dezelfde gebaren. Geweldig. Een baby die brabbelt in een telefoon, op een bijna volwassen manier. En zo kom ik soms een dagje thuis door. Met niet zoveel activiteit. Heb ik ook geen zin meer in dan merk ik. Ik heb het gevoel dat ik ongelooflijk veel werk, een redelijk gevuld leven heb. En een dagje storm en regen, vult mijn hart weer even. Omringt me weer even met stilte. Nu Kadanz met 'in het donker zien ze je niet'. Mooi hoe muziek je leven kleurt. Afgelopen week had ik met een paar collega's hier een gesprek over. Noemden we onze faovoriete nummers, artiesten en kwamen er mooie verhalen. Mijn eerste concert van Leonard Cohen in Ahoy. Geweldig. Mijn laatste concert van Leonard Cohen, in de buitenlucht, in het Olympisch Stadion, samen met Annemarie. Ongekend wat een stem. Wat een man, wat een prachtige artiest. Maar ook veel dichterbij heb ik mijn favorieten. Soms ook een lied dat ik nooit eerder hoorde, en nu hier waar Zeeland Brabant kust, hoorde ik voor het eerste 'engelbewaarder' geweldig. En het hele dorp deint mee. Inclusief van Loon hier. Hoe fijn. <p></p><p>Vandaag zijn er veel 'Allerzielen' afgelast in verband met de storm en de regen. De hemel huilt. We herdenken nu, ieder op onze eigen manier. In stilte, alleen, of samen. We branden kaarsen in onze huizen, kerken, zalen en we zijn bij onze geliefden. Waar zij ook zijn. En het mooie is, en dat zie ik vaak op onze begraafplaatsen, we zetten onze geliefden heel veel en vaak in het licht. Dit weekend een herdenking op de Bosdrift, van ouders voor hun kind, een tocht vol liefde door het licht naar haar graf. Zelf herdenk ik op de meest bijzondere momenten, al die mensen van wie ik hou, of gehouden heb, en die niet meer dichtbij me zijn, hier op aarde. Soms ook in een stiltewandeling over de begraafplaats, of gewoon met Teun in de polder. Dan voel ik me eventjes heel alleen. En soms is dat ook wel fijn. Eventjes heel alleen te zijn. Even te zijn zonder woorden.</p><p>En ook de storm van vandaag laat me weer nietig voelen en zijn. Laat me stil staan bij alles wat er echt toe doet. Mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn liefde, mijn vriendschap. Mijn zieke vriendinnen, wat verder weg en wat dichterbij. Die pijn hebben en ziek zijn. Die zich zorgen maken en waarover ik me zorgen maak. Ja ik denk aan je. Het stormt buiten en soms stormt het zomaar in mijn hart, omdat ik bang ben nog meer mensen te verliezen. En ik weet het. Ik leef dagelijks met rouw, verlies en afscheid, ik praat erover, geef lezingen, neem mensen mee. En toch ben ik er soms gewoon een beetje bang voor. Zou het door de storm komen. Soms wil ik even schuilen, net als Teun, die als hij bang is, tegen me aan komt staan of liggen. Me aankijkt met die mooie lieve ogen en alleen maar wil ik dat ik hem aanraak. Heb ik ook soms. Dan wil ik eventjes schuilen. En dan kruip ik onder een dekentje, de kachel aan, de kaarsen aan, muziek om op weg te drijven. En als vanzelf kom ik weer boven water, kom ik weer terug, kan ik de deuren weer openzetten, kan ik de vragen, de soms lelijke en soms mooie woorden weer verdragen. Recht ik mijn rug, en ga ik weer door. Dus dankjewel storm voor deze veilige dag, hier in en rond mijn huis. Het was weer zo'n momentje. Alleen voor mij. Nou ja, en Teun dan. Tja...Teun...hier was hij nog klein....</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEamwkaqTs0m2MMp6hh_1W-KTA-WiV3Efn0O7sKieYy5h2v8xRqXUtTfb2kPruiHOg3LfonOcPRcjVeFe9YQi8f4rkJMrLFdWOmySX8C6CQi-VIQI5Oryn7x_GGnY2bgf_aDibVaaZ0B4Myv6Snda-TNpWtitE83gTxqL15C5cALhyphenhyphenL7bv7g782v6PtyU/s2016/Teun.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2016" data-original-width="1512" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEamwkaqTs0m2MMp6hh_1W-KTA-WiV3Efn0O7sKieYy5h2v8xRqXUtTfb2kPruiHOg3LfonOcPRcjVeFe9YQi8f4rkJMrLFdWOmySX8C6CQi-VIQI5Oryn7x_GGnY2bgf_aDibVaaZ0B4Myv6Snda-TNpWtitE83gTxqL15C5cALhyphenhyphenL7bv7g782v6PtyU/w300-h400/Teun.jpg" width="300" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-55989351796640715962023-10-26T11:02:00.002+01:002023-10-26T11:02:29.098+01:00Stilte na de storm, eventjes niks!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq5rnybS1E4dCvPYeqjMSdh_xIvJXTup2gmM6p54NZHUPuCiMytmogy1fvP-UXeh4XQ3pGBI5bwBIFRkovSnYOVm8SNEHC2u2ehwg9Q_w4nMGeeLsbWiNEqQHTFjeOBa9XMIIVIQUmZv4BuNdU5nOPX8D8ONwoIFowtQ4NrC1sDl8fvrCxh1T-49P0DbA/s1600/GE%201.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="738" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq5rnybS1E4dCvPYeqjMSdh_xIvJXTup2gmM6p54NZHUPuCiMytmogy1fvP-UXeh4XQ3pGBI5bwBIFRkovSnYOVm8SNEHC2u2ehwg9Q_w4nMGeeLsbWiNEqQHTFjeOBa9XMIIVIQUmZv4BuNdU5nOPX8D8ONwoIFowtQ4NrC1sDl8fvrCxh1T-49P0DbA/w296-h640/GE%201.gif" width="296" /></a></div><br />En met deze foto en tekst, begon vandaag de dag. De dag in Nieuw-Vossemeer. Met mooie reacties, berichten, en met onverwachte telefoontjes van mensen van vroeger. 'Teun droogt je tranen'. Hoe bijzonder, want dit is wat hij doet. Hij ziet, voelt aan, kijkt naar je, kruipt tegen je aan, en is zo lief. Nooit kunnen bevroeden wat een hond kan toevoegen aan mijn zo mooie leven. En nu zit ik dankbaar te glimlachen en de reacties te lezen. Teun als troosthond, een dankjewel aan RenƩ de afscheidsfotografe, die die prachtige foto van Teun op social media heeft gezet. Want toen begon het...dus dankjewel. Ik ben trots en blij. En nu wil ik eventjes onder een dekentje kruipen op de bank. Ik heb net wat mooie kleine witte Helleborus plantjes gekocht, die ga ik in een mooie bak zetten op de tuintafel. Past zo bij deze tijd. De tijd die donker wordt, die dagen korter maakt, de dagen waarop de houtblokken op het vuur gaan. De lichten aan. Een tijd, waar je weer een jas aan moet en sokken aan. Brrrrrr koud.<p></p><p>Het is ook wel een beetje een verdrietige tijd vind ik. Een tijd waarin er meer mensen om ons heen wegvallen. Een tijd waarin de eenzaamheid voor velen anders voelt. En op een hele vroege donkere ochtend in de auto hoorde ik het nummer 'How do I say goodbye' van Dean Lewis. Wow de tranen liepen over mijn wangen. En ik zong mee en mee. En terwijl ik dit schrijf, weet ik dat er weer iemand afscheid moet nemen van haar geliefde man. Na een ziekbed, een leven vol verdriet. En denk ik aan die jonge vrouw, die afgelopen week een natuurgraf reserveerde bij me en zei 'dag Anita, ik zal je niet meer zien, dankjewel'. En weer, toen ik die avond in de auto stapte naar huis, huilde ik een beetje van binnen. Iemand vroeg me laatst of ik nu ik ouder word, dit soort gevoelens anders ervaar. En ja, eigenlijk wel. Ik ben me bewuster dan ooit van de sterfelijkheid, van onze eigen sterfelijkheid, van de waarde van het leven in het nu. En ook dan voel ik, net als iedereen, hoe zinloos oorlogen, ruzies, lelijk omgaan met je collega, is. En dus voel ik mij soms een prediker als ik mensen om me heen vraag, om elkaar te zien en te verstaan. Om dichtbij elkaar te blijven. Want we hebben het als mens zo nodig, die arm om je heen, die hand op je schouder. Die omhelzing. En als dan die kleine Teun op zijn manier, ons ook nog een beetje helpt, hoe mooi en klein kan ons leven dan zijn.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSeyA-MCTwclWDo51hKBiNEsqvuJ719hOObI0WKrPvV8fW6CF3MW2rsfnXLdw7krjr2yhIKoBn5endK-KgGT69L6ejYFL-mwiKdw2LHxlsYJoJcI95Mjggp3yxZC3VdxleoRq3ysQ0JdqXMNVOIyo7JvXcPE9aXpfmy0fSgnNSsrnZAVF2BdSXbM77xRI/s640/SA%201.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSeyA-MCTwclWDo51hKBiNEsqvuJ719hOObI0WKrPvV8fW6CF3MW2rsfnXLdw7krjr2yhIKoBn5endK-KgGT69L6ejYFL-mwiKdw2LHxlsYJoJcI95Mjggp3yxZC3VdxleoRq3ysQ0JdqXMNVOIyo7JvXcPE9aXpfmy0fSgnNSsrnZAVF2BdSXbM77xRI/w400-h300/SA%201.jpg" width="400" /></a></div>En afgelopen weekend liepen we hier met Teun, in Sint Annaland. Langs het water, de grijze lucht. <div>De wandelingen doen me anders kijken, vroeger wandelde ik wel eens, en dan zag ik wel wat. Nu wandel ik bijna dagelijks, en zie ik zoveel meer. Een egeltje, gisteren zag Teun een eekhoorn, een voor hem nieuw ervaring. Op de begraafplaatsen leven heel veel dieren. Sommigen zie je, een aantal niet, en soms is dat wel fijner vind ik he. Ik die bang ben voor muizen, laat staan voor ratten. Brrr. En als ik in het donker hier de tuin uitloop of voor het slapen gaan met Teun nog een rondje loop, dan ben ik soms wel eens een beetje bang. Niet voor de mensen, alhoewel vaak zie je hier niemand op straat rond half elf, elf uur in de avond. Het is doodstil hier in Nieuw-Vossemeer. Maar ik ben wel bang voor muisjes, ratten, of andere snel bewegende beesten, brrr. Een stukje in mij, dat is overgebleven van het leven op de boerderij. </div><div>Lieve mensen, ik wens jullie een mooie dag. Geniet ervan. Ben lief voor elkaar. Hou elkaar een beetje vast. Blijf leven dicht vanuit je hart. Ik ga straks een broodje warme beenham eten bij Jack en Anja. Ik voel het. Heerlijk. Dat is ook genieten. Dag, doe het goed vandaag!</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigA1vuDo0XxN_vHzxpJbh7pJOfFfBKNYCnWnzgW5pkrlyodR1JUu281mzSdpRnmrHeq-whgM0hk3SYJLE_GYDU5-pFKCvdP679SL0IhnIYt8d4MFNefbdNuyPIr7OLqszOG3yBXjs0d1mMaj955k0pVdd5cmdB76wLK_pHNTc5TUH-Q4QCiyueNuDoD8Q/s640/Teamfoto%204.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigA1vuDo0XxN_vHzxpJbh7pJOfFfBKNYCnWnzgW5pkrlyodR1JUu281mzSdpRnmrHeq-whgM0hk3SYJLE_GYDU5-pFKCvdP679SL0IhnIYt8d4MFNefbdNuyPIr7OLqszOG3yBXjs0d1mMaj955k0pVdd5cmdB76wLK_pHNTc5TUH-Q4QCiyueNuDoD8Q/s320/Teamfoto%204.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><br /><p><br /></p></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-66870681304347405822023-10-12T11:02:00.002+01:002023-10-12T11:02:27.701+01:00De Appassimento van Domini Veneti en nog veel meer moois!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Td0bgOUEjbfzTp_aY4M6i_DNxmkE9WA3-iDE80pnUuqWAkyPahtzvu0QCRu4iyubFs17zFWgzYr1YRkUXE_ugEA8wtEER_HqJIJMfSFbSqX_kOGZGEbin9K6PKP4mxMe5m9no35n6eR9Vew7XrYAWKuJMVR0CqmKoOa2zzpestrPktBUdCg4Bcn1B9s/s640/hekje.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Td0bgOUEjbfzTp_aY4M6i_DNxmkE9WA3-iDE80pnUuqWAkyPahtzvu0QCRu4iyubFs17zFWgzYr1YRkUXE_ugEA8wtEER_HqJIJMfSFbSqX_kOGZGEbin9K6PKP4mxMe5m9no35n6eR9Vew7XrYAWKuJMVR0CqmKoOa2zzpestrPktBUdCg4Bcn1B9s/w300-h400/hekje.jpg" width="300" /></a></div>En soms sta je in je leven voor een hek, althans zo voelt het. Een begrenzing, een tegenwerping, een dilemma of soms nog groter dan dat. Dit hek staat daar een beetje symbool voor. Je mag eigenlijk niet verder, een weg die niet bestemd is voor jou. En toch klim je er over heen. En is dat dan goed, of juist niet? Ik ga er meestal over heen. En zie dan wel wat er komt. Ik heb wel lef en durf wel te gaan. Ik durf wel te springen in het leven. Want ik neem mezelf altijd mee.<p></p><p>En ik merk aan mezelf, dat ik nu weer voor zo'n symbolisch hekje sta. En meestal is dat een teken voor mij, dat er me iets dwars zit. Dat iets of een wijze van handelen me niet bevalt. En ik heb vanmorgen tijdens mijn wandeling in de polder besloten, het aan te gaan. Dus ik stuur die persoon een bericht, een persoonlijk bericht, een uitgebreide mail, zodat iemand even kan nadenken. Kan afwegen, wat wel of niet te doen. En dan gaan we het gesprek aan. Ik zal er ook om vragen. En door het maken van een keuze, ben ik alweer een stap verder. Ik ben tenslotte 64 jaar en heb die 64 jaar niet kado gekregen, en ik wil alle jaren die ik nog mag hebben, vooral genieten en eerlijk zijn naar mezelf en anderen. Ik wil plezier blijven houden in wat ik dagelijks doe. Ik wil respect en geef respect. En ik geloof bovenal enorm in hetgeen ik iedere dag doe. Ik merk, dat ik mezelf wil opwerpen, als mens, die bezig is in de funeraire wereld. Als mens, die wil bijdragen, een fundament wil bouwen voor de nieuwe generatie. Wordt vervolgd.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi23Tn_09Thau9BmbEZrkmtVWY2vKYfQi2ff2QKHj0iUoAZXZti5nkK8OXgj4EfIl8IqzD7HsKPN_0t9d7j4hcU4wEO9nT-fxBAg41aN1KYn67T0nSwDGbU5zJHmRxzRlbedXxRAzdhkFfQi8hvlhtMfGTmbuo5OJuNwtmhb9xsEKy41XWElBg_Y-x5BJs/s640/appas.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi23Tn_09Thau9BmbEZrkmtVWY2vKYfQi2ff2QKHj0iUoAZXZti5nkK8OXgj4EfIl8IqzD7HsKPN_0t9d7j4hcU4wEO9nT-fxBAg41aN1KYn67T0nSwDGbU5zJHmRxzRlbedXxRAzdhkFfQi8hvlhtMfGTmbuo5OJuNwtmhb9xsEKy41XWElBg_Y-x5BJs/w300-h400/appas.png" width="300" /></a></div>De titel van mijn blog is een genadeloos mooie wijn, gedronken in Bruinisse. Met Annemarie en Joke. In een prachtig restaurant. En nu staat er een magnum hier op tafel, in een schitterende doos. Die wacht op een mooie lunch op een zondagmiddag met mijn schoonouders. Want altijd als ik mooie wijnen drink, wil ik dat zij een slokje proeven. Welnu, dit is weer zo'n feestje. Alleen al de fles en het etiket is prachtig, laat staan wat er je te wachten staat, als je deze mooie jongen ontkurkt. Toen ik in het restaurant zat te genieten, heb ik gelijk deze mooie grote meneer besteld. Wat een feestje. Dit is ook een stukje van mij. Wijnen, proeven, laten proeven, delen, genieten, wijn en spijs. Ik ben in gesprek om voor een bedrijf wijnproeverijen te gaan organiseren, voor feestjes, bij mensen thuis, bij bedrijven. Hoe leuk. Dat wordt later mijn baan. Huissommelier, lijkt me wel wat!<p></p><p>Vandaag is een rare dag, ik zit nu nog in mijn oude kloffie thuis, neem straks Teun weer mee naar Hilversum, op mijn vrije dag, en breng hem dan bij Judith op kantoor. Zelf ga ik naar een afscheid op de Zuiderhof en in De Einder, van een zusje van een van mijn teamleden. Afscheid nemen, stil staan bij de mens die ons ontvallen is, is een onderdeel van wie ik ben en waar ik voor sta. Het hoort bij mij, zoals Annemarie bij mij hoort. Het hoort bij mij en wat ik doe, hoe ik voel en denk, en leef. Maar op die momenten, dat ik zie en voel hoeveel pijn iemand heeft van een verlies van een dierbare, en ik ken die persoon, zoals vanmiddag, dan komt die pijn bij mij binnen. Dan hou ik je in gedachten even vast. Dus deze blog, ingegeven door mijn wandeling met Teun in de polder, doet me beseffen, hoe kwetsbaar ook ik ben. Hoe klein en stil ik kan worden, van verdriet dichtbij. Soms spreek je iemand, zo ook gisteren een oud-collega van vroeger, en dan hoor ik zijn verhaal, zijn verlies, en dan ben ik eventjes heel dichtbij. Dan sluit ik iemand in mijn hart. Dan hou ik je vast en wil ik je helpen, door deuren voor je te openen, door je in contact te brengen met anderen, door te luisteren naar jouw woorden. Die gekke mix van mij, in mij, maakt dat ik doe wat ik doe, ik ben die levenskunstenaar, die intens kan genieten van die prachtige fles. Maar ik ben ook die vrouw, tegen wie je kunt leunen, en dan hou ik je gewoon vast. Niks meer niks minder. En daartussen ben ik me intens bewust van het leven waarin wij leven. Vandaag, als ik de kranten lees, dan huilt mijn hart. Als ik de tv aanzet, dan voel ik het in me. En als ik dan rondloop hier thuis, of in Hilversum, dan zijn mijn uitdagingen hele kleine dingen. En steeds weer, realiseer ik me, hoe dankbaar ik ben, voor mijn gezondheid nu. Voor mijn leven hier met Annemarie. Gisterenochtend heel vroeg stuurde ik een appje naar NPO radio 2 of ze het liedje van Katie Melua wilden draaien, voor Annemarie. Omdat ik de hele nacht had liggen spoken (omdat ik dat hekje tegenkwam, weet je wel) en omdat ik haar wakker hield. Me rot voelde, alleen voelde in mijn strijd, mijn worsteling soms, daar in Hilversum. En toen Desiree me belde, de dj van NPO radio 2 om iets over vijf gisterenochtend in de auto, was zij onder de indruk van mijn appje, van onze liefde. Grappig en wat ik niet wist, was dat Annemarie het gehoord heeft. Zo mooi. Zo klein, zo simpel kan liefde zijn. </p><p>En gisterenavond heb ik het afscheidsconcert van Rob de Nijs teruggekeken op tv. Vroeger zat ik in de zaal bij zijn optredens en nu voelde ik een traan, toen ik daar Rob de Nijs zag zingen, en toen hij afscheid nam, van al die mensen die genoten van zijn muziek. En vanaf de bank zong ik mee. En Teun....die kroop onder de bank, het was denk ik niet om aan te horen. Haha..Malle Babbe, de Pieper, maar ook al die mooie liedjes die je zo intens raken. Alles wat ademt zong hij gisteren en de hele zaal zong mee, mensen huilden, en ik ook. Vrede is ver, verder dan ooit....tja...</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZd1zmK0HgogP8wEmASF9JCI8v3Wl63h6OfuFCldIHyv_WCeXuad2kdLc2DIXxaaexIduLrcAg4Qi9-DZMejl2l5HFWrF1wGjxbNhejyv_V5L_XL2PhWcE1XXjgSpxNL_3q7JwtGF-TVxhsKuvbo2M1O_xih36Y5sRZkBxynoQvngbN2BKaV2VB2VhBOY/s640/de%20toekomst.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZd1zmK0HgogP8wEmASF9JCI8v3Wl63h6OfuFCldIHyv_WCeXuad2kdLc2DIXxaaexIduLrcAg4Qi9-DZMejl2l5HFWrF1wGjxbNhejyv_V5L_XL2PhWcE1XXjgSpxNL_3q7JwtGF-TVxhsKuvbo2M1O_xih36Y5sRZkBxynoQvngbN2BKaV2VB2VhBOY/w300-h400/de%20toekomst.jpg" width="300" /></a></div><br /><br /> <p></p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-53421727707477385752023-09-28T10:18:00.001+01:002023-09-28T10:18:51.010+01:00Ode aan het leven!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhho4LBWxRIJb1N2gLsjKFRQfVc21nbf_jSr1LK1H-u3ysJ5XTuU3qsaBDHoukhnL3ppIkfY0BYUh2KNf2qa611Vo18zOA4L5aK4ohv5piafT9mwGShyKOAw1VW7gjZUWTkaRoOWY1OJl6xzWSE7W3qLVMlPiHjar4MMUx8PGAYK2bTBjThBaedsj1BEYM/s2048/Teun%20en%20ik.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhho4LBWxRIJb1N2gLsjKFRQfVc21nbf_jSr1LK1H-u3ysJ5XTuU3qsaBDHoukhnL3ppIkfY0BYUh2KNf2qa611Vo18zOA4L5aK4ohv5piafT9mwGShyKOAw1VW7gjZUWTkaRoOWY1OJl6xzWSE7W3qLVMlPiHjar4MMUx8PGAYK2bTBjThBaedsj1BEYM/s320/Teun%20en%20ik.jpg" width="320" /></a></div>Ken je dat lied van Diggy Dex 'ode aan het leven'. Eigenlijk heet het 'treur niet'. En dit lied wil ik wel graag horen op mijn uitvaart. 'Ik heb altijd geprobeerd te gaan voor liefde'. 'Want proost op het leven en treur niet om mij...'. Mooi deze tekst, ik hoorde dit lied laatst weer en dacht aan al die prachtige mensen, van wie ik afscheid heb mogen en moeten nemen in dit leven. En al een paar dagen denk ik na over mijn volgende blog, deze dus. Een ode, een ode aan iedereen die me lief is. Een ode aan iedereen, die hier niet meer bij me is. Met wie ik momenten heb gedeeld, liefde soms heb mogen ervaren, vriendschap heb mogen hebben. Al die mensen, die, althans dat hoop ik, nu ergens anders met elkaar zijn. Daar waar rust en vrede, stilte en ruimte, acceptatie en aandacht is, voor altijd. Daar waar uiteindelijk iedereen een keer terecht komt, in die wereld die we ook het hiernamaals noemen. En als ik spreek over het hiernamaals met mensen, dan ziet voor iedereen die wereld er anders uit. Voor mij is het een soort van eindstation, waar je als het ware op een bankje gaat zitten en glimlachend om je heen kijkt. Waar het goed is, waar we niet voelen dat er scheidingen zijn, ruzies, oorlogen, misdaden, misbruik, gewoon een wereld waar je mag zijn, wie je bent, wat je wilt zijn, waar het niet opvalt of je hard werkt of niet werkt, een wereld waar je bent.<p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRp5VY893DxSSd_Nx4mAiSxax_-ydpmYKcVLZpmS468OlGjKnUrah9MFySaOjIzp-ulOW6PGcy4ENTbRyo7zkWJ103pqPX4edWpoylni2-vhBxD54c9VjMzGU4DpXh-SFEKkjoDgK0J9RG_jOEhvvoYEFr_pxZ3LAiE9acyXLTWH1_yL8coZm6jD39l8s/s640/1%20mei%204.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRp5VY893DxSSd_Nx4mAiSxax_-ydpmYKcVLZpmS468OlGjKnUrah9MFySaOjIzp-ulOW6PGcy4ENTbRyo7zkWJ103pqPX4edWpoylni2-vhBxD54c9VjMzGU4DpXh-SFEKkjoDgK0J9RG_jOEhvvoYEFr_pxZ3LAiE9acyXLTWH1_yL8coZm6jD39l8s/s320/1%20mei%204.jpg" width="240" /></a></div>En als ik zo schrijf, dan komen vriendinnen langs met wie ik mooie leiderschapsprogramma's heb mogen ervaren bij de Baak, mijn vriendin uit Friesland, alweer een paar jaar geleden onverwachts overleden. Jawel aan kanker. Ik heb boven nog een mooie foto waar wij met de meisjes op haar huwelijk waren, op een boot. Zo bijzonder. Zo mooi. Ik wil je bedanken voor het delen van je leven, de mooie maaltijden, de heerlijke gesprekken op het terras, de roze champagne die we dronken. En zomaar kan ik zeggen dat ik je mis. Ooit gaf je me een beeldje van een vogel, een hele gezellige dikke vogel. En jouw vogel staat bij ons in de slaapkamer en is getuige van een leven vol liefde. Zo dichtbij mag jij zijn. En blijven, waar je nu ook zit, op welk bankje je nu ook hebt plaatsgenomen. Er is niets meer over van ons leven als vriendinnen, van jouw leven in mijn leven, alleen die leuke dikke vogel die neem ik met me mee, waar ik ook zal gaan. Ik stel me zo voor, dat als ik ooit oud en grijs in een zorginstelling kom in zo'n kamertje van 4 x 4 dat die dikke vogel me grinnikend aankijkt. En dat die dikke vogel mijn dag kleurt. Bedankt Eef. <p></p><p>En ooit woonden An en ik in Voorschoten, in een idyllisch wit vrijstaand huis op de Papelaan. Ons eerste echte koophuis samen. Mooi met een grindpad, een prachtige binnenplaats, op deze plek wisten we ook al hoe een feest moest zijn. Hoe muziek kon klinken en hoe je kon dansen met elkaar. Hier werd ik ziek en beter. Hier werd ik 50 en nog veel meer. Hier was mijn vader met Els, hier had ik nog familie. Maar hier waren ook twee prachtige vrouwen, ze woonden op een hoekhuis in dezelfde straat. En wij leerden hoe samen champagne drinken en feesten in de Voorstraat van Voorschoten nog leuker kon zijn, als je het met elkaar deed. De kinderen mochten feestjes vieren in de hottub, met drijvende kindercocktails in led verlichte glazen. En een van die twee vrouwen, zit ook ergens anders op een bankje. Na een heftig ziekbed, kanker. We namen afscheid van jou, met champagne. We bedankten je nog voor de vriendschap. En gelukkig zien we jouw vrouw nog steeds. En vaak denk ik aan jou. Jij was die vrouw die 'ik heb genoten' speelde op haar uitvaart, het lied van Guus. Bedankt, ooit hoop ik nog een keer naast je te kruipen op dat bankje. En te lachen, te praten, te feesten met jou. Bedankt Loes.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-o5NqnbZ0BQG3eDt4mCk7IH0dUM0R4vM5zXJy6kU9K1B1tfJ9_B-D7ffm6ODuwm-fH-G06qlLTiHiPEyaYqZ7n7vn7xxSBgSnHDc_e6_UZpEFf7mCtzbdcj2qZ06CrsBxQjB31nY4hDeHSkEcb5lI-JTq8Hs8TbwQZh3KYyIr8MAS82o7Qpk1Yf8el24/s2048/Jan%20en%20Pa.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-o5NqnbZ0BQG3eDt4mCk7IH0dUM0R4vM5zXJy6kU9K1B1tfJ9_B-D7ffm6ODuwm-fH-G06qlLTiHiPEyaYqZ7n7vn7xxSBgSnHDc_e6_UZpEFf7mCtzbdcj2qZ06CrsBxQjB31nY4hDeHSkEcb5lI-JTq8Hs8TbwQZh3KYyIr8MAS82o7Qpk1Yf8el24/s320/Jan%20en%20Pa.jpg" width="320" /></a></div>En zo heb ik nog veel odes te brengen, natuurlijk aan mijn ouders, mijn vader, mijn tante zelfs. Zij heeft me geleerd hoe ik niet wil worden. Bedankt daarvoor. Maar mijn vader is een man die wel honderd odes verdient na zijn leven. Wat een prachtmens. Wat een vrolijke man, wat een oprechte levenskunstenaar. Mijn vader was echt mijn grootste vriend. Ik mis hem. Ik zou hem zo graag Nieuw-Vossemeer laten zien. Hij is die gele vlinder, in de tuin. Op ieder feestje is hij er gewoon bij. Ik ben ervan overtuigd.<br />Hier zie je hem, met een ander mens, Jan, die ook een ode verdient. Zijn grootste vriend. Trouw letterlijk tot in en aan de dood. Jan hielp mijn vader altijd. Mijn moeder ook. Toen zij nog op de boerderij woonden. Jan en zijn vrouw, waren geweldige vrienden voor mijn ouders. En samen waren deze twee mannen lekker ondeugend. Ze genoten zoals hier, van een glaasje, van alles wat je met je ogen kunt zien. Van dames die voorbij liepen en zij dachten altijd dat zij de casanova's waren waar iedere vrouw naar omkeek. Hier zie je mijn vader in zijn rolstoel en Jan die al ziek was. En ik ben er bijna van overtuigd, dat deze twee prachtige mannen, nog altijd samen genieten, ergens op een bankje. En weet je, ze hebben het zo verdiend. Ze zijn het zo waard. En ik weet zeker als ik ooit zover ben, om het hiernamaals te mogen begroeten, dan kruip ik tussen hen in. Dan ben ik erbij. <p></p><p>Met regelmaat moet ik iemand laten gaan. Iemand die ik heel goed ken, zelfs heb liefgehad. Of iemand die ik nog niet zo lang ken, maar waar ik wel een klik mee heb of had. Cees mijn jeugdliefde, of Lars mijn collega, die bijzondere meneer uit het dorp, of Alexandra, die jonge vrouw die ik op de begraafplaats ontmoeten mocht. Of Cas, de man die zo ziek was, dat ik met de rolstoelbus achter me over de begraafplaats liep, en naast wie ik zat te huilen, samen met hem. Maar ook die vader van een vriendin van me. Of die ex-man van een andere vriendin. Sommigen wat verder weg, maar jullie allemaal hebben mij geleerd het leven te omarmen. En vandaag te genieten. Want niemand weet, wat er morgen zal zijn. Niemand weet, wanneer wij een kamer op moeten schuiven. En soms sta je onverwachts voor de ingang van het hiernamaals. Jij of ik. En daarom zeg ik dus bij leven en welzijn tegen jou, en jou, tegen mijn mensen, tegen mijn team, tegen mijn vrienden - dankjewel dat je bij me bent, dankjewel dat je met me optrekt, dankjewel voor je kopje koffie, voor je woorden, voor je zijn, je hebt mijn leven verrijkt -. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTX6CB1Bmeg3o8NFEAI2jEd1D-_aTFHVplzdNf43ZMpM36NNDGd-wV5NqGK47yEW8ffmTv8U7ctcB1Uo4cZfqUA8g-tuZuq1_QKnofSbCQwOgR7oFttypckIb5a8o-3dRFGpTAb0SvvJ3wEJNhr7eiXJhglvfN46gKGSW_POu9NmU2m6NY3GUvpXYn9nM/s1112/carnaval.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1112" data-original-width="828" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTX6CB1Bmeg3o8NFEAI2jEd1D-_aTFHVplzdNf43ZMpM36NNDGd-wV5NqGK47yEW8ffmTv8U7ctcB1Uo4cZfqUA8g-tuZuq1_QKnofSbCQwOgR7oFttypckIb5a8o-3dRFGpTAb0SvvJ3wEJNhr7eiXJhglvfN46gKGSW_POu9NmU2m6NY3GUvpXYn9nM/s320/carnaval.jpg" width="238" /></a></div>En natuurlijk hoort bij deze ode, mijn lief, mijn vrouw, haar kinderen, haar familie, en niet te vergeten mijn fotomodel, mijn grote kleine vriend Teun. Dank je wel, dank je wel. Ik moet denken aan het liedje van Vader Abraham, dat wij zongen met onze vrienden en vriendinnen voor mijn ouders, toen zij 25 jaar getrouwd waren. Wij waren een beetje aangeschoten en zongen 'bedankt lieve ouders, bedankt voor het leven'. En mijn tekst zou zijn 'bedankt lieve mensen, bedankt voor het leven, samen met jou'. Iedere dag weer, realiseer ik me, hoe rijk mijn leven is. Niet rijk aan euro's maar rijk aan vriendschap, liefde en mensen om me heen. Hier zit gewoon een gelukkig mens, met haar vriendje Teun. <p></p><p>Op deze foto zie je ons, samen met Marieke (vandaag jarig 28) tijdens carnaval. Dus ook bedankt Nieuw-Vossemeer, voor al die mooie mensen, die nieuwe vrienden, het gevoel van welkom zijn. Ik hou van je! Een mooie dag!</p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-84852427248799442682023-09-14T10:30:00.000+01:002023-09-14T10:30:32.369+01:00Vrij zijn in stilte....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0EUP2-l-CJiMyUbV16hx5K9Y1SGEPqOnnc6zT-CAFQNEwQLDa75UOJ1wMCv9QbjIY8om-d5axjmEs2BhEcceUQXvJfzRid7vlbbBWxOF2SLblm9BGRVOVQqcrC6yjVH2L9yeRCDrQjBAR1dEykhus56eEIGldehmoSfcvdavKnr7_8RHQDfC0dBKqy-s/s640/citaat.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0EUP2-l-CJiMyUbV16hx5K9Y1SGEPqOnnc6zT-CAFQNEwQLDa75UOJ1wMCv9QbjIY8om-d5axjmEs2BhEcceUQXvJfzRid7vlbbBWxOF2SLblm9BGRVOVQqcrC6yjVH2L9yeRCDrQjBAR1dEykhus56eEIGldehmoSfcvdavKnr7_8RHQDfC0dBKqy-s/w300-h400/citaat.jpg" width="300" /></a></div>Ja vandaag is daar dan weer zo'n kostbare, rijke dag. Een dag waarop ik vrij ben. Eigenlijk niets hoef te zeggen of doen, anders dan wat ik zelf wil. Een dag om te vieren. Teun en ik. Niks anders. Ik drink mijn Nespresso in het atelier, met prachtig uitzicht op de kerk. De passiebloem groeit dwars door de vlinderboom heen, en opent overal prachtige bloemen. Lampepoetsergras en volgens mij schrijf ik dit niet goed, maar dit terzijde, beweegt zachtjes op dat zuchtje wind. Een krantje, de stilte, de vogeltjes, gisterenavond nog snel mijn gras gemaaid toen ik thuis kwam, zodat ik vandaag niet zoveel hoef. Hoe fijn kan het zijn. Vrij zijn in in stilte. De bladeren verkleuren alweer, en de herfst staat voor de deur. Een andere tijd breekt weer aan. Als ik nu wegrijd om vijf uur of kwart over vijf, dan is het donker. En als ik thuis kom, dan is het alweer heel snel donker. Ondertussen slaat de kerkklok elf keer. Teun en ik hebben de polder alweer verkend, een ander stukje weer. Iedere keer zoeken we een nieuw stukje op, waar we nog nooit waren. Soms rijden we er naar toe, soms lopen we. We kwamen twee hele boze honden tegen, en Teun was bang. Ik eigenlijk ook wel een beetje, haha. Gelukkig zaten ze achter een hek. Brrrr. <p></p><p>Ik zag ergens op social media een prachtige foto. Meneer lag in zijn kist en stond opgebaard en zijn hond stond met zijn pootjes op de rand van de kist en keek naar meneer. Zo'n foto die prachtig laat zien, hoe sterk de band is met je hond. Nooit gedacht, dat ik daar stil bij zou staan. En ik ben dus Annemarie ongekend dankbaar dat zij ervoor gekozen heeft Teun in ons leven op te nemen. Wat een rijkdom. Gisteren ook was hij mee naar Hilversum. En dan is hij gewoon heel lief en voorbeeldig. Wel had hij van een van de acteurs een sok gepikt, tja....sokken is zijn zwakke plek, daar valt hij voor. Als hij hier een keer naar boven kan glippen, komt hij altijd terug met een sok, een sportsok, maakt niet uit welke sok. Hij sabbelt er lekker op. Gisteren gaf ik die acteur een nat gesabbelde sok terug. Ik moet wel lachen, want het lukt me nu wel al, om die sok terug te krijgen. Ik heb hier ooit wel een mevrouw gehad in de tuin, die keihard achter Teun aan rende, om haar shawl terug te krijgen. Onbegonnen werk. Wel leuk om te zien. Hoeft nu niet meer. Hij luistert. Wederom dankzij Annemarie. Onze Teun.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibW3j1RXNO-Zh9C0FWH4IhxHSw2ZUbcImy8c32OPn9hfvm5enHQgKpiA0SyIyMSSvPsjolZ9HdRf4nuvh9j7VBL1A7nMxUwM0NefyEuYwBag9-mYAH3gPriw3QE4kD1IUNUATpb9ieVUke7w5kZ5g6_O_1Ktu90dP566aOTkcFQKkuhAgmpYaRGx9fT5U/s640/Teun%20de%20zoveelste.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibW3j1RXNO-Zh9C0FWH4IhxHSw2ZUbcImy8c32OPn9hfvm5enHQgKpiA0SyIyMSSvPsjolZ9HdRf4nuvh9j7VBL1A7nMxUwM0NefyEuYwBag9-mYAH3gPriw3QE4kD1IUNUATpb9ieVUke7w5kZ5g6_O_1Ktu90dP566aOTkcFQKkuhAgmpYaRGx9fT5U/w300-h400/Teun%20de%20zoveelste.jpg" width="300" /></a></div><br />De afgelopen weken waren drukke goed gevulde weken. Mijn verjaardag prachtig gevierd. 64 jaar. Hoe fijn. Een week later een supergave dag met al mijn collega's, een touringcar vol, ongekend veel witte chocolade, muziek van Marcel, een ongekend mooi lied, en een geweldige rondleiding door de kerk. Orgelspel van Gert-Jan, camping van Loon, meneer pastoor die gezoend werd en heerlijk eten bij Jack. Kortom een feestje. En Nieuw-Vossemeer als prachtige woonplaats is gezien door velen. Een week later nog een dag Levenslessen in Levenskunst, de kermis, Open Monumenten Dagen, en prijsdansen op maandag. En altijd voel ik me zo enorm gewaardeerd op dit soort dagen. De warmte, de liefde, de gezelligheid, de mooie mensen om me heen, de waardering, en dan op een dag als vandaag, juist in die stilte mijmer ik nog wat na.<p></p><p>Over woorden die gezegd of gezongen zijn. Over zinnen, citaten die zijn uitgesproken. Over geschenken die ik mocht ontvangen. Of zomaar over hoe mijn leven is, nu hier in Nieuw-Vossemeer. Ik heb het er steeds over. Het is zo fijn. Wel werk ik harder dan ik ooit gewerkt heb. Het is druk in Hilversum. Er gebeurt veel, de dagen zijn lang, de reistijd is lang. Maar ook daar is het geweldig fijn. Tja en als je dit alles mag omarmen op je 64e, dan kun je niks anders zijn dan gelukkig. En dat ben ik ook. Simpelweg gelukkig. Ik wil soms wat meer tijd met Annemarie samen. Dat gaan we anders en beter doen. Lekker vakanties boeken, lekker af en toe weg zijn samen. De zon opzoeken, genieten. </p><p>En vandaag wil ik eigenlijk zomaar nog iets zeggen. Tegen iedereen die deze blog leest. Want ik ben soms wel geraakt hoe mensen met elkaar omgaan. Soms op het werk, of op straat, of zelfs soms in een vriendschap of menselijk contact. In de politiek, of om onze mening te ventileren. En ik geloof dat we niet altijd de juist toon aanslaan naar elkaar toe. Dat er soms wat meer aandacht en liefde in gestopt kan worden. Ik geloof namelijk in liefde. In oprechtheid, in het met elkaar doen. En ik merk, en dit merkte ik al heel vroeg in mijn leven, dat macht en mensen een lastig thema is. Dat mensen die hoger op een maatschappelijke ladder komen te staan, soms gedrag gaan vertonen, waardoor de wereld niet leuker aan het worden is. En ik zou iedereen willen vragen, om gewoon eens naar jezelf te kijken en jezelf de vraag te stellen 'hoe doe ik dit eigenlijk'. Hoe ga ik met mensen om. Oordeel of veroordeel ik? Ben ik oprecht en liefdevol in mijn contacten. Waardeer ik de ander. Ik weet dat ik ook soms fouten maak. Het ook echt niet altijd goed doe. Maar mijn moeder zei altijd 'oordeel niet verwonder je'. En de waarden die bij jou horen, leef je ook echt volgens die waarden? Ik doe mijn best en ik realiseer me, dat leren en alert blijven, soms lastig is. Ik doe het wel. En corrigeer me gerust, als ik het even iets minder goed doe. Ik wil namelijk blijven leren. En ik wil in mijn hele kleine wereldje proberen het leven net iets fijner te maken. Met iets meer liefde voor elkaar. We hebben het nodig. Simpelweg nodig. Jij en ik. De basis heb ik geleerd, zoals jullie weten, op de zondagschool 'kinderen van een vader reikt elkaar de hand'. En dus steek ik mijn hand uit, naar jou, en heb je deze nodig, dan ben ik er. Voor jou. Ik zag het weer zo mooi gebeuren in onze Levenslessen vol Levenskunst, hoe mensen die elkaar niet kennen, elkaar de hand reikten. Dank je wel. Geniet nog even van deze prachtige dag. De stilte, de rust, de vrede als die er voor jou is. Ik dans nog even door, in mijn eigen gedachten. Ik ben gewoon eventjes in het ondertussen. Dag!</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixjNeoIJUWynAfMaljGfHPdj0G07ZisFLCSnH8RD5eUrzxpLZlQWOjIvrMp2vcLv8LmZieR2A7ImcLj9D_GkX6OMrg3rJ2kQeYCvfeUtWJywieuLf6lWrq02Ixvh9ySDpYV9tGX5zYVYuSZHa_bHajhKqbL9xBEdKoqLBOd2ecHB97_C8Wb16-URdAoqY/s640/hortensias.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixjNeoIJUWynAfMaljGfHPdj0G07ZisFLCSnH8RD5eUrzxpLZlQWOjIvrMp2vcLv8LmZieR2A7ImcLj9D_GkX6OMrg3rJ2kQeYCvfeUtWJywieuLf6lWrq02Ixvh9ySDpYV9tGX5zYVYuSZHa_bHajhKqbL9xBEdKoqLBOd2ecHB97_C8Wb16-URdAoqY/w300-h400/hortensias.jpg" width="300" /></a></div><br /><br /> <p></p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-43019710142609959062023-08-31T09:53:00.002+01:002023-08-31T09:53:29.338+01:00Zomaar een donderdagmorgen in Nieuw-Vossemeer<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK703j2DGdbrePpfhUIPnHe__S9CwjL9Q2MbuEuPbK5eIswFgg42uRiS_9L-_zqbFmXMDaUfjCl4DXU6uOLOUlXQSMPju8rL5mCWBNdlon0N2IkL0axHPhJfjZrjJCBXRvGZmAAN-5TkOHhR2Vj6_IN4V2CF6wC8r24nZywuQZUm5KkzbDy7leoJ4ImSs/s640/Augustus%201.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK703j2DGdbrePpfhUIPnHe__S9CwjL9Q2MbuEuPbK5eIswFgg42uRiS_9L-_zqbFmXMDaUfjCl4DXU6uOLOUlXQSMPju8rL5mCWBNdlon0N2IkL0axHPhJfjZrjJCBXRvGZmAAN-5TkOHhR2Vj6_IN4V2CF6wC8r24nZywuQZUm5KkzbDy7leoJ4ImSs/w300-h400/Augustus%201.jpg" width="300" /></a></div><br />En vanmorgen wandelde ik in alle rust en stilte met Teun het dorp uit, op weg naar het water, we kwamen niemand tegen. Wat zwanen, wat vogels, maar Teun en ik zijn alleen. Donderdag zijn wij altijd samen thuis. Teun en ik. We wandelen, we rijden soms een stukje de polder in, en gaan daar weer wandelen. Het is een dag van weinig woorden. Heerlijk....<p></p><p>Voor mijn gevoel sta ik heel vaak 'aan'. Met mijn werk, mijn verantwoordelijkheid daar, mijn telefoon, mijn mail, en alle dagen, soms ook in de weekends, ben ik daar mee bezig. En donderdag is zo'n dag, waarop ik niet zoveel hoef. Straks als het wat droger is het gras even maaien, nog wat planten verpotten en nog wat van die simpele dingen, maar alles rondom ons huis en onze tuin. Donderdag is voor mij misschien wel een van de fijnste dagen van een week. Want ik heb zoveel behoefte juist aan die stilte. Iedereen kent mij van de verhalen, de muziek, de wijn, het dansen, het feesten, het leven leven in optima forma. En dat alles klopt. Alleen niet op donderdag. </p><p>Ik kreeg van mijn nichtje een mooi logboek, genaamd - elke dag vrij -. En dit is een prachtig boekje om mee te nemen op je wandelingen, op de tochten in je leven, en notities te maken, soms hoor ik een zin, of lees ik een zin, soms zie ik een beeld en maak ik een foto, en soms overpeins ik een ingewikkeld onderwerp uit mijn leven. En in dit boekje kun je dit allemaal opschrijven. Ik, ik schrijf ongelooflijk veel op. Alleen al bij de Uitvaartstichting heb ik nu al 17 boekjes vol geschreven, in vier jaar tijd. Een opmerking, iets dat me bij moet blijven van mezelf. Maar soms ook een afspraak. En ik bewaar die boekjes. Als ik hier boven op mijn werkkamer ben, een soort van 'heilige plek' bijna, daar bewaar ik mijn persoonlijke boekjes. Mijn persoonlijke geschenken, woorden, teksten, foto's en andere herinneringen. Het houten kruisje dat in de slaapkamer van mijn ouders boven de toilettafel hing, of die hele kleine leren bokshandschoen. Of die foto van mijn moeder toen ze jong was, het schilderij ooit gemaakt door Harmen van mijn vader...en dan nog heel veel dingen, verstopt in kistjes, doosjes, bakjes. En kamertje vol geschiedenis. Een kamertje vol van alles wat mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Mijn kamertje. Toen ik klein was, had ik een kamertje van 3 x 3 meter, en ik denk dat mijn werkkamertje ook ongeveer zo klein is. Fijn, een fijn kamertje, met luikjes voor het raam en uitzicht op de tuin. Mijn tuin. Een mooie zin die in dat mooie logboek staat is 'Buiten begint aan de andere kant van de voordeur. Elke dag weer.' En een van de dingen die ik ergens noteer of ga noteren is dat 7126 stappen genoeg zijn om de kans op hart- en vaatziekten maximaal te verkleinen. Welnu mijn gemiddelde ligt op 8.777 stappen per dag, en dit varieert enorm. Donderdagen zijn topdagen voor dit gemiddelde maar soms op kantoor heb ik maar 2500 stappen ofzo. Dus wat dat betreft, en dat is echt waar, gaat het zoveel beter met me. Toen ik hier vier jaar geleden kwam wonen, vond ik een rondje rond de Kreek wel ver. En deed ik dat ongeveer twee keer per maand. Nu soms wel twee keer per dag, al kies ik ervoor, om steeds meer variatie in de routes aan te brengen als ik met Teun op stap ben. Fijn.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhutg51-H2eziSwryIheAsinS4DTi8alxPRssqaxnRaO208EyuG2qWBzWp9gXWNGUHteXjv7QsSzbedT8-ewtlFn7_ceEGOBMeW1Qt-VGzewOMH4hhaSnCO11cKwCSehpk2GCRjvnZzh9Q8-Vwvd3tZbytK8lcHs4cTDvr58MS4ay1mNojbBWJtt76VqDo/s640/Augustus%202.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhutg51-H2eziSwryIheAsinS4DTi8alxPRssqaxnRaO208EyuG2qWBzWp9gXWNGUHteXjv7QsSzbedT8-ewtlFn7_ceEGOBMeW1Qt-VGzewOMH4hhaSnCO11cKwCSehpk2GCRjvnZzh9Q8-Vwvd3tZbytK8lcHs4cTDvr58MS4ay1mNojbBWJtt76VqDo/w300-h400/Augustus%202.jpg" width="300" /></a></div>En ondertussen nadert de dag waarop mijn collega's en een deel van onze vrijwilligers Nieuw-Vossemeer komen bezoeken. Zaterdag. Met een touringcar, en ons programma is fijn denk ik. Met die heerlijke muziek van Marcel Luntunghan en zijn gitaar, hier in de tuin. Een glas champagne van Pa van Loon, of een ander drankje erbij. Een lekker borrelhapje. Een rondleiding door de kerk met Pater Bertus en Gert-Jan die orgel gaat spelen. En last but not least een diner met live muziek van Marcel op het achterterras van het Wagenhuis. Hoe fijn kan het leven zijn. Ik verheug me erop. Ik ga straks de tuin nog wat opknappen. Mijn gras is na mijn verjaardagsfeestje en omdat de tenten zijn blijven staan, niet zo fraai, zeker niet na al die regen. Maar ach, gras is sterk. Sterk als bamboe. Ooit kreeg ik een boekje, toen ik ziek was, met verhalen van sterke mensen. Mensen die bijzondere ziektes, ervaringen overleefd hebben. En volgens mij was de titel 'buigen als bamboe'. En deze symboliek ging over de veerkracht die je als mens hebt. De kracht om mee te bewegen, maar zelden te knakken. En dat spreekt me aan. Je kunt soms in je leven genadeloos op je donder krijgen, door ziek te worden, en hoe fraai is het om te zien, hoe verschillend mensen hiermee omgaan. Hoe veerkrachtig mensen zijn. Ook al weten ze soms, dat het einde nabij is. Ik praat veel met mensen, voor wie het einde nabij is. Of nabij lijkt te zijn. Zelden is er een wonder. Ja bij mij zelf denk ik echt dat er ooit een wonder is gebeurd maar dit terzijde. En in die gesprekken, zie je steeds dat mensen zich vasthouden aan kleine ijkpunten, een mooi gesprekje, een tekening, een woord, een kaartje, een liefdevolle omhelzing. En soms kan dat genoeg zijn, voor weer een dag vol leven. Bamboe, ik heb het niet in mijn tuin, ik heb pampusgras, dat is ook oersterk. Als ik zie hoe Jorg, Teun en Ted, die drie honden, door dit pampusgras heen denderden, en hoe veerkrachtig dit gras is, dan glimlach ik. En denk 'niet klein te krijgen'. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn vriendinnetje, want zo voelt het nu al, daar in Friesland, ook zij is sterk, en draagt haar lot, en is nog steeds zo positief. Zij post berichten, en neemt deel aan het leven, alsof het zonder einde is. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiiG8mXuhPM3f9W6-LFqvcPSaHmLp5FC5oj-F-nIUG3SHwHRYhLmRb3V0mGC5vk-s8ww_VbjBfdTgaWk18u0J7u4Mc5XXLX0HSs6lb-ZJ2G5KkX2sUf0OIM15SwXBQjcwMvE83GksZuVgddabKa5lFLATJjw3fSJeVnKyXkNbKJA4lo_W4226YW6q9Nis/s640/fietsen%205.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiiG8mXuhPM3f9W6-LFqvcPSaHmLp5FC5oj-F-nIUG3SHwHRYhLmRb3V0mGC5vk-s8ww_VbjBfdTgaWk18u0J7u4Mc5XXLX0HSs6lb-ZJ2G5KkX2sUf0OIM15SwXBQjcwMvE83GksZuVgddabKa5lFLATJjw3fSJeVnKyXkNbKJA4lo_W4226YW6q9Nis/w300-h400/fietsen%205.jpg" width="300" /></a></div><br /><div>Toen ik vorig jaar deze foto maakte tijdens een fietstocht, vond ik dit plaatje een soort van symbool voor het leven. De mensen die je ontmoet, op al die tochten die je maakt. De mensen met wie je in gesprek raakt, sommigen zie je nog, sommigen zie je ooit weer en het mooie vind ik, dat als al deze mensen samenkomen, er een hele mooie energie ontstaat. Zo voelde en heb ik ook mijn 64e verjaardag ervaren. Een mix van mooie mensen, van vroeger van nu, rustig, druk, in gesprek, lachend, huilend soms, maar in verbinding met elkaar. Ik hou ervan. En vanuit dit principe, vanuit deze manier van leven en zijn, organiseer ik de dingen. Een dag 'levenslessen in levenskunst', 7 september, en als mensen dat willen, organiseer ik deze nog wel een keer, wat kleiner, en alleen, vanuit mijn atelier hier. Want juist die gesprekken, juist die ontmoetingen, juist dat begrip levenskunst, ooit bedacht toen ik mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst op ging richten, maakt het verschil. De essentie zit in jouzelf, in wie jij bent en waar jij voor staat. En is dat echt, ben jij echt. Doe jij, leef jij, voel jij, vanuit je hart. Of doe je heel veel dingen, omdat iemand, de wereld om je heen, dit van je verwacht. Ik kreeg voor mijn verjaardag van Annemarie en de meisjes, twee boeken van Roek Lips. Prachtige boeken die gaan over hoe we ons tot elkaar verhouden, en tot onze omgeving, in een tijd waarin niets meer vanzelfsprekend lijkt te zijn. Hoe fraai is dat, om hierover na te denken met elkaar.</div><div>Het leukste lijkt mij, om met een groep vriendinnen een dag - levenslessen in levenskunst - hier te beleven, te ontdekken, te organiseren. Dus wil je dat, voel je dat ook zo, neem dan contact met me op. We gaan het doen. </div><div><br /></div><div>En terwijl ik een nieuwe Nespresso heb gemaakt, realiseer ik me dat ik ben waar ik het liefste was. Mooi he...in mijn leven heb ik wat gereisd, niet zoveel, maar veel gereisd in de vorm van wonen in huizen, in Nederland, op allerlei plekken, na mijn geboorte op dat bijzondere eiland Goeree en Overflakkee, en op al die plekken, heb ik genoten, geleefd, liefgehad, verdriet gehad, gemis gevoeld, gewerkt, gelachen en gehuild en nu, nu ben ik waar ik het liefste was. Ik ben thuis.....<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdSkWFooHm6fd0CaxueHW_txZ6HIQ3a-eJrbMQr5rbqELPg8nmhaAtGT1bnGG4eU6SkOHVjVudXt6S2g-KtqdnKcp-sDVLHKO7ca3W-W8S5HwWHBH0mRYqm4j8_A5AWHl3tMozZUdBEwonepn-vojkJ8re1Qaar1TGDHitL8kxwb--9fsXLqXZ7emFEaE/s640/aapje.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdSkWFooHm6fd0CaxueHW_txZ6HIQ3a-eJrbMQr5rbqELPg8nmhaAtGT1bnGG4eU6SkOHVjVudXt6S2g-KtqdnKcp-sDVLHKO7ca3W-W8S5HwWHBH0mRYqm4j8_A5AWHl3tMozZUdBEwonepn-vojkJ8re1Qaar1TGDHitL8kxwb--9fsXLqXZ7emFEaE/w300-h400/aapje.jpg" width="300" /></a></div><br /><br /><p><br /></p></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-35667512613064142832023-08-18T12:07:00.001+01:002023-08-18T12:07:05.615+01:00Een levensles in veerkracht, in eenvoud, in simpelweg doen...geleerd van Teun!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvEV6qp0HsA1_yiElDLAJ4DOV66QrACsmoimUY1BbFl1XuL7BO1H39lsNRNh_-IGwh6-ulhPJFbkfuUZEgzmCjDaNhaFD1UWzUNFAye3Z5MYMVVnalaX4llMj3yl0__uWMipmqSRP07w1NyJYg85wM-QXUbwHcDpL82cVJQ0i25WD-UJ1ymNgKbe6t27o/s640/knapperd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvEV6qp0HsA1_yiElDLAJ4DOV66QrACsmoimUY1BbFl1XuL7BO1H39lsNRNh_-IGwh6-ulhPJFbkfuUZEgzmCjDaNhaFD1UWzUNFAye3Z5MYMVVnalaX4llMj3yl0__uWMipmqSRP07w1NyJYg85wM-QXUbwHcDpL82cVJQ0i25WD-UJ1ymNgKbe6t27o/w300-h400/knapperd.jpg" width="300" /></a></div><br />Deze knapperd snapt het leven heel goed. En hij geeft lessen in levenskunst. Hij is afwisselend, lief, ondeugend, ongehoorzaam, trouw, heel stil en irritant aan het blaffen. Hij doet alsof de tuin, de begraafplaats, en alle grond erom heen van hem is, zonder arrogant te zijn. Hij houdt niet van aan de riem lopen. Is graag in vrijheid en als je het hek open laat staan, komt hij gewoon terug. Hij denkt dat alle auto's stoppen voor hem. Hij laat mensen in verwondering achter, is aandoenlijk charmant op bepaalde momenten en hij leeft het leven, zoals hij dat fijn vindt. Hij troost je, likt je wonden, droogt je tranen. En geloof me, daar kan menigeen nog veel van leren. En zijn naam is Teun. Teun is mijn vriend. En hij leert mij lessen en ik hem. We trekken samen op. Annemarie is ook zijn vriend, maar anders. Ik denk, omdat ik er minder ben, en omdat ik minder streng ben, lijkt het soms alsof hij een lichte voorkeur heeft, maar toch voelt hij zelf goed aan, dat hij die aandacht ook moet verdelen. Slim hondje gewoon. <p></p><p>Een ding dat ik minder vind, is dat hij vol in mijn border met Annabelles springt, als er een poes op het muurtje loopt, en menigmaal ligt er een afgebroken prachtige Annabelle in het gras. Een hoek van de tuin is ook een beetje lullig om te zien, dat is zijn springhoekje geworden, lijkt het wel. Ach....weet je een Annabelle en ook mijn grassen zijn veerkrachtig genoeg om bijzondere buitelingen van Teun aan te kunnen. Veerkracht is een van de mooiste eigenschappen van een mens. Vind ik. Hoe ga je om met al die dingen die tegenvallen, minder leuk zijn dan je voorheen bedacht had. Of simpelweg super ingewikkeld zijn om te dragen. Want ook dat is levenskunst, hoe doe je het in het leven. En ieder leven kent mooie momenten, ups en downs, weerstand, voorspoed, verlies, verdriet, rouw, geluk, verliefdheid, noem het maar op. Het hoort erbij. En hoe ga je daar dan mee om. Hoe veerkrachtig ben jij, of ben jij nog. En hoe krijg je die veerkracht weer terug, hoe herpak je jezelf en ga je weer het leven echt leven? Thema's die ik mooi vind om te behandelen in mijn Levenslessen in levenskunst. Zo gaaf, 7 september is vol geboekt. Een wachtlijstje wordt nu aangelegd. We gaan elkaar ontmoeten, hier in de tuin. Top!</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfY983wYR8m_rWx65swgqEbmPKX16EIFiGvt7J8yhlLvLanOSwpYLxKNIt6KdOKMAe5SDoKCZxRQbPjroDQs2VvDMKrgMgxzLfERK141YB6pHSGIR6Fz-avKHWkj4ajVMGvflJ8S7FsVIE3T0_miflixlASssqN2Gz2uS_xeN9ZFwpnTEa-l0FWGLaJV8/s640/onze%20grassen.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfY983wYR8m_rWx65swgqEbmPKX16EIFiGvt7J8yhlLvLanOSwpYLxKNIt6KdOKMAe5SDoKCZxRQbPjroDQs2VvDMKrgMgxzLfERK141YB6pHSGIR6Fz-avKHWkj4ajVMGvflJ8S7FsVIE3T0_miflixlASssqN2Gz2uS_xeN9ZFwpnTEa-l0FWGLaJV8/w300-h400/onze%20grassen.jpg" width="300" /></a></div>Terwijl ik heerlijke loungemuziek draai, hier in het atelier zit te werken, te schrijven en een glas overheerlijk bruiswater drink, mails beantwoord, morgen op kantoor Zuiderhof mag werken, geniet ik. Vanmorgen wat nieuwe stekken in de tuin gezet. Gek, hoe een stek altijd er een beetje lullig uitziet, slappe hap bijna lijkt en dan na een paar dagen en goed water, wat mooie verse grond erbij, dan veert ook zo'n stek, of stekje fraai op. Ik hou ervan. <p></p><p>Afgelopen week kwam de vader met zijn vrouw, een jaar na het overlijden van zijn zoon, terug op de Bosdrift. Zijn zoon, heel jong nog, een jonge puber, is uit het leven gestapt. En meneer kwam die dag herdenken bij ons. Een kop koffie, een gesprekje, een wandeling. Hij voelde zich thuis bij ons, hij noemde de begraafplaats een 'warme plek', hij roemde de mensen die hem omringt hebben destijds. En hij vertelde hoe hij ook langzaam aan, met heel veel wisselingen, af en toe weer wat opleeft, wat opveert, wat deelneemt weer aan het leven van vandaag. En hoe hij dan opeens weer terugvalt, huilt, maar dat hij er nu over praat. Over kan praten. Met jou, met mij, met de mensen om hem heen. Bij ons in de Huiskamer. En dat is zo precies wat we willen zijn. Waarvoor deze plek is gemaakt. Woensdag was zo'n dag, een gevulde dag, vol afspraken, vol ontmoetingen, Teun in de buurt, buiten op het bankje, op het terras, een wandeling over de begraafplaats. Mazzelaar he, dat heet gewoon werken. </p><p>Vandaag zie ik de vlinders bij de grote vlinderstruik, mijn vlinderboekje vertelt me de namen, af en toe een citroenvlindertje, dat is voor mij de associatie met mijn vader, en soms dat fijne kleine witte vlindertje, die voor mijn voeten gaat zitten. Dat is vast mijn moeder, die me wat rust wil geven, of me wat af wil remmen in mijn energie. Heb ik soms wel nodig. Was ook een les in levenskunst, mijn energie goed gebruiken en blijven gebruiken. En geloof me, het werkt. Ik ben bijna, nog een paar dagen, 64 jaar en ik heb echt nog heel veel energie. Maar volgens mij komt dit echt, omdat ik het gevoel heb, na mijn ziek zijn, een tweede kans te hebben gekregen. Ik leef nu zo anders dan vroeger. Zo dichterbij mijzelf, de natuur, de eenvoud, de puurheid. En, ik ben gelukkig. Heel erg gelukkig. En dit gun ik echt iedereen. Dat is zo ongekend fijn, om dit zo te voelen. En nee, het gaat niet om groot, duur, veel, veel geld, dikke auto's geluk gaat juist over balans. Jezelf. De ander. Het kleine. Het hier en nu. Leef maar alsof het je laatste dag is. En ook dat meen ik. Wat morgen komt weet ik niet. Jij ook niet. Dus leef maar. Nu. En glimlach, hou elkaar vast. Ben lief, aardig, behulpzaam. Een goede vriend. Buur of kennis. Collega. Mopper niet teveel. Zie het goede. Welnu. Ik stop. Je weet het best. Doe maar gewoon, doe het maar gewoon. Nu gelijk. Dag!</p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-70388976114040567312023-08-13T11:13:00.002+01:002023-08-13T11:13:32.085+01:00Thuis!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr7XIdeZYHhqPKN7Xh8BFOxxubfcssYCubcZUI-9lIocJA8K3RGIMCiv4-4Kq3zkZR4_EyEgskEKvTuuecxzWxVWCy-5D4lk-YsW3x8l_6qoQajFkh50N1v2bzu5ciH61JFfX_hwTwy2E4txIL5ZMSo_Oc_ayClZTrY4Z9RMZ-rPP8U345ts_TowP_Xxo/s2048/Bresekens%204.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr7XIdeZYHhqPKN7Xh8BFOxxubfcssYCubcZUI-9lIocJA8K3RGIMCiv4-4Kq3zkZR4_EyEgskEKvTuuecxzWxVWCy-5D4lk-YsW3x8l_6qoQajFkh50N1v2bzu5ciH61JFfX_hwTwy2E4txIL5ZMSo_Oc_ayClZTrY4Z9RMZ-rPP8U345ts_TowP_Xxo/w480-h640/Bresekens%204.jpg" width="480" /></a></div>Goedemorgen. Het is zondag 13 augustus 2023, vanuit het atelier, hier achter in de tuin, heb ik zin om weer te schrijven. Onze 'vakantie' zit er weer bijna op. Ik schrijf het woord vakantie tussen aanhalingstekens. Want het was een weekje vrij, een hele kleine vakantie, met een paar dagen Normandiƫ. Maar vakantievieren dat kan ik altijd, ik probeer te genieten van de kleine momenten, van de schoonheid van alledag. En dit jaar was het jaar, zonder een echte reis naar het buitenland. Gewoon, omdat we keuzes maken, en ook moeten maken. Wat doen we wel en wat doen we niet. Het huis, het onderhoud, maar dat is niet erg. Want ook hier in mijn mooie tuin, geniet ik optimaal. En nu ik hier weer in de tuin zit, met strak gemaaid gras, jawel, geniet ik van de geluiden van het leven. De vogels, de duiven, de hond die blaft, omdat hij ergens de koster hoort praten met meneer pastoor. <p></p><p>Teun, was mee op vakantie. En hij genoot van alle indrukken, hij vindt de golven aan de vloedlijn hartstikke spannend, hij loopt dan heel hard achteruit, hij vindt rul zand heerlijk. Hij houdt van autorijden, en in ons chateau, genoot hij optimaal. Er was een heel groot park bij, ik denk wel een hectare groot, en daar kon hij volop rennen, kwam hij een grote egel tegen, snuffelde hij allerlei diertjes in het bos. Ook Teun was op vakantie. </p><p>En in deze vakantie, las ik berichten over Manon en haar ziekenhuisbezoeken, dacht ik na over vriendschappen, over werk, over jou, over mijzelf, over ons leven samen. En natuurlijk was daar weer dat allesoverheersende gevoel dat geluk heet. Geluk, omdat ik zo gezond ben. Zo sterk ook. Hoop omdat ik zo hoop, dat iedereen die ziek is, nog wat jaren erbij krijgt. Angst ook voor het verlies van diezelfde mensen. Vriendschappen, die ik verwaarloos soms, doordat ik nu ik hier woon, te weinig tijd heb, voor alles bij elkaar. Mijn werk, mijn reistijd, Teun. Maar ook is daar de gedachte dat kwaliteit voor kwantiteit gaat. En als ik mijn vrienden af en toe mag zien, zoals straks op mijn 64e verjaardag, hier in de tuin, dan is het goed. Gewoonweg goed. Een borrel in de middag, omdat iedereen best een eind moet rijden, om hier te komen. En het leuke is, dat iedereen het doet. Volgens mij is dat ook zo waardevol om te bemerken. Onze vriendschappen zijn intenser geworden, nu we hier wonen. Je moet meer moeite doen voor elkaar, om elkaar te zien. En sowieso is de kwaliteit van mijn leven, nu zo midden in die mooie natuur hier, verhoogd. Het mag ergens over gaan. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqpUP3jEg-cpi1IJA0ReRbyc8SfVbkaZDLazULGgKEt_oTjIaYDTqTwbPg0Q_n-PRpCdE7fwTN1zqVFfmvPWaxot5i-OqFQ-C9srt9EsGxLedygfNuDXZeB8Cn7Cd2djhk0i0jp2Tt2HnuqZkd76DyakF32uYWOP3oSxnLNq1XMDaQtBuv0ANvBfxcnt4/s640/Breskens%201.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqpUP3jEg-cpi1IJA0ReRbyc8SfVbkaZDLazULGgKEt_oTjIaYDTqTwbPg0Q_n-PRpCdE7fwTN1zqVFfmvPWaxot5i-OqFQ-C9srt9EsGxLedygfNuDXZeB8Cn7Cd2djhk0i0jp2Tt2HnuqZkd76DyakF32uYWOP3oSxnLNq1XMDaQtBuv0ANvBfxcnt4/s320/Breskens%201.jpg" width="240" /></a></div>En juist daarom, ga ik door met Levenskunst dagen, hier gewoonweg in de tuin, met Monique, of soms ook zonder Monique, mijn eigen stukje heb ik te gaan. 'Levenslessen vol of in levenskunst' op 7 september vol geboekt. Een kleine wachtlijst ontstaat alweer. Ik ga vier keer per jaar een dagje Levenslessen voor Levenskunst organiseren op een donderdag, hier bij mij in de tuin. De agenda volgt heel snel. Nog 1 keer dit jaar en dan 2 keer in 2024. Wil je erop of wil je op de reservelijst voor 7 september, laat het me weten. Het komt goed. Bezig zijn met waarden, jouw waarden en hoe je dat door laat voeren in je leven. Maar ook stil staan bij het kleine, bij alles wat er is. Dat is ook een onderdeel van deze dag. Een dagje bezinnen, met twee benen op de grond komen te staan. Te durven kijken naar jezelf. Echt kijken. Ik hou ervan. Ik kom bij mezelf, soms zoveel tegen, onzekerheden, angsten zelfs. Brrrr, die dode rat die ik tegenkwam bij de Kreek. Maar groter is mijn angste niet hoor. <p></p><p>Grappig we kijken een serie op Netflix - The Fall - en als ik daarna Teun nog even laat plassen buiten, ik met mijn zaklampje, omdat het aarde donker is, dan ben ik niet bang. Ik ben eigenlijk nergens bang voor. Niet voor agressie, niet voor hautain gedrag (daar heb ik wel een hekel aan maar dat is iets anders). Ik ben alleen heel bang voor kanker. Of voor ALS ondertussen. En misschien ook wel een beetje voor Alzheimer. Ja ik ben dus bang, voor die ziektes, waar niet in alle gevallen een antwoord voor of op is. Een andere kracht neemt het over. En het enige dat ik dan kan doen, is er gewoonweg zijn voor je. Je vasthouden, op momenten dat het nodig is. Naar je luisteren, naar je kijken, bij je zijn, of gewoonweg iets van me laten horen. Van je houden op mijn simpele manier. Angsten, gek, hoe ik door zelf ziek te worden, heel veel angsten achter me heb gelaten. Angst om alleen te zijn, angst om te sterven, angst om met stervenden om te gaan. Ik kan het. En ik zal er zijn. Ik zal er zijn voor jou. Altijd.</p><p>En ondertussen is het 12 uur. De middag begint, straks met een gezellige borrel, bij de buren, onze nieuwe buren in de straat. Ik heb er zin in. Zin in, omdat deze straat zo fijn is. Omdat er zoveel fijne mensen om ons heen wonen en leven. En ook heb ik zin om morgen weer naar Hilversum te gaan. Naar al die mooie mensen daar, die samen ervoor zorgen, dat we alles kunnen doen waar we zo goed in zijn met elkaar. Zorgen voor onze medemens. Ja Hilversum is een prachtige omgeving om te mogen zijn. Het past bij deze fase in mijn leven. Ik ga er nog een aantal jaar mee door. Fijn. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGjG6OTzBfczkXNZE0pYAO7geVD4wWUFw_Nwz25pUi1326fOYDeWfAlainxgrUQgQhkkaKuyTeIJCKaEU3IAtfaIE27TFs6_kqlGZFsuJTDULi6pv--HRWBLxnUc_4TAvZROZmxzfvLLBphHAggjLI8UpJdxzIFFbQHzifnTMBtpk7He8SRfMTpPKQSY/s640/de%20tuin.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGjG6OTzBfczkXNZE0pYAO7geVD4wWUFw_Nwz25pUi1326fOYDeWfAlainxgrUQgQhkkaKuyTeIJCKaEU3IAtfaIE27TFs6_kqlGZFsuJTDULi6pv--HRWBLxnUc_4TAvZROZmxzfvLLBphHAggjLI8UpJdxzIFFbQHzifnTMBtpk7He8SRfMTpPKQSY/s320/de%20tuin.jpg" width="240" /></a></div><br />En ondertussen wordt het hier mooier, in september zitten mijn nieuwe ramen erin. Worden er een aantal andere dingen gerepareerd hier aan het huis, in het voorjaar komt de schilder, de zonnepanelen worden gelegd, kortom, Nieuw-Vossemeer wordt stap voor stap nog mooier dan het nu al is. <p></p><p>In gedachten en dit zou mijn grootste wens zijn, zie ik mijn vader hier de tuin inlopen en zijn armen omhoog steken en trots zijn. Trots op het mooie pure leven, dat Annemarie en ik hier leven met elkaar. Glimlachen om Teun, die op de tafel ligt te slapen, genietend van een glas mooie witte sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland en hij zou zeggen 'kind het is donders mooi hier'. En ergens hoop ik en geloof ik, dat hij het ziet, dat hij het weet. Dat het goed is gekomen met zijn 'meid' zoals hij me soms noemde. En met die woorden van mijn moeder op haar sterfbed 'kind, het is toch nog goed gekomen met je' en 'jouw kop vergeet ik nooit' werd een hoofdstuk afgesloten. Een hoofdstuk van kind zijn. Een hoofdstuk waar je je ouders kunt vragen om advies. Ik ontmoet soms een man hier op de begraafplaats achter, hij verzorgt de graven van zijn vader en moeder. En hij steekt kaarsen aan, hij plant nieuwe plantjes, bloemetjes en praat in gedachten met zijn moeder. En ik zei hem 'ik doe dat ook, alleen zit ik dan in de Mercedes, en rij ik naar Hilversum, dan zeg ik tegen mijn vader of mijn moeder soms hele gekke dingen'. En zijn contact met mij en mijn contact met hem is klein, maar waardevol. Een moment van aandacht voor elkaar. We zien elkaar. We horen elkaar, en ja, we reiken elkaar soms de hand, alleen maar door dat kleine beetje aandacht. En even ben ik terug op de zondagschool 'kinderen van een vader reikt elkaar de hand'. En alhoewel ik vroeger al dat gedoe rondom die zondagschool vreselijk vond, bedank ik nu dan maar mijn moeder. Voor haar doorzettingsvermogen, voor haar moed, om ondanks mijn weerstand, mij zoveel mee te geven. Ja het is goed gekomen. Alles is goed gekomen.....'bedankt lieve ouders' zong vader Abraham, 'bedankt voor het leven'. </p><p>Een mooie zondag nog! Op het leven! Manon op jou!</p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-50841766182659276462023-08-06T10:44:00.001+01:002023-08-06T10:44:06.022+01:00Zomaar eventjes helemaal weg!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju0rXaSUABryHK3I4-mpcgRjxYvkWIr3ikxVfI0YcC5g6kLWZNFVnekBQuhj5LWib8kzUqFN3ax27KiNZ2O-Eqtgjgv1Yy5RVX0uE7p21VARwznu9Fok711iOaEnCM6oenhTAWRWaclg6A12qI0sLnfm8UAZBcrrsKHaNVOOWbYeOk6oarr_Q9LPzJFcE/s640/toezicht%20teun.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju0rXaSUABryHK3I4-mpcgRjxYvkWIr3ikxVfI0YcC5g6kLWZNFVnekBQuhj5LWib8kzUqFN3ax27KiNZ2O-Eqtgjgv1Yy5RVX0uE7p21VARwznu9Fok711iOaEnCM6oenhTAWRWaclg6A12qI0sLnfm8UAZBcrrsKHaNVOOWbYeOk6oarr_Q9LPzJFcE/w300-h400/toezicht%20teun.jpg" width="300" /></a></div><br />Terwijl ik gisteren nog heerlijk wat kon werken in de tuin, de heg wat bijsnoeien, het gras maaien, wat dode takken weghalen, keek Teun toe. Zou hij een jaar geleden nog met iedere knipschaar, of takkenschaar gaan lopen zeulen en de handvatten van zijn tandafdruk voorzien, nu ligt hij rustig toe te kijken. Als ik het hek open zet, dan loopt hij achter me aan. Alleen als ik de auto naar buiten rij, dan wil hij mee. Ik denk dat hij altijd denkt, dat we samen op pad gaan, Teun en ik. <p></p><p>En jawel, morgen gaan we weg, Annemarie, Teun en ik. Naar Normandiƫ, een beetje bovenin, Boulogne sur Mer, een paar daagjes maar. Genieten van de krijtrotsen, de kust, de mooie natuur, maar vooral ook van de kleine baaitjes, de stilte, elkaar en een kopje koffie in zo'n Tabac, de ruige omgeving. Fijn, zo dichtbij, en toch eventjes weg. Ik heb er wel zin in, ik ben wel moe. Van het denken, van het soms zorgen hebben. Nu eventjes, omdat het wat rustiger is. En altijd weer stel ik mezelf de vraag 'doe ik het juiste met mijn Uitvaartstichting, daar in Hilversum'. Ik voel die verantwoordelijkheid, bij alles wat ik doe. Tja...en ondertussen draai ik 'Where do you go to my lovely' van Peter Sarstedt, oude muziek. Van vroeger, waar je in stilte een beetje op mee kon deinen. Ja, ik hou heel erg van muziek, van de gezelligheid van levende muziek. Mensen die muziek kunnen maken, daar voel ik me heel erg fijn. Vanmiddag zijn we uitgenodigd bij een groepje muziekvrienden, die samen wat muziek gaan maken. We zijn nog nooit bij deze mensen geweest en ik kreeg zomaar die uitnodiging. Heerlijk. Ik kan er nu al van genieten. En het moet nog beginnen. Zelf heb ik al honderd jaar een piano. Zelfs een hele mooie Kawai. Gekocht toen ik 50 werd. Kadootje voor mezelf, haha. En hij staat hier prachtig in de hal. Ik speel nog steeds mijn eerste walsje. En verder niks. Zou het dan toch gaan lukken als ik ooit mijn pensioengerechtigde leeftijd mag halen? Ik hoop het zo...</p><p>Godfried Bomans zei 'de kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is'. Mooie zin wel. Spreekt me wel aan, want dit jaar hebben we eigenlijk geen reis gemaakt, geen echte vakantie, los van die paar daagjes weg. Heeft te maken voor mij, met Teun enerzijds. Anderzijds met het feit, dat ik wat opdrachten heb gegeven voor renovatie van dit mooie pand. Deuren, ramen, metselwerk, zonnepanelen, kortom genoeg voor vier vakanties bij elkaar, dus even pas op de plaats. En eigenlijk is deze plek, dit thuis, een plek waar het voelt alsof je op vakantie bent. Heerlijk. De prachtige tuin, het fijne koele huis. De vrijheid, de stilte, de rust om te lopen, te fietsen (niet veel dit jaar), kortom ook dat is een staaltje levenskunst, hier te leven. Op 7 september gaan Monique en ik weer een dagje Levenskunst doen met 10 dames. Geweldig. Ik zou wel wat mannen willen nog, wie weet dwarrelt er nog een leuke meneer binnen. Die alleen al kan genieten van het gezelschap, de ambiance, al die mooie dingen, die mij zo aanspreken hier. Ik lees nu een mooie tekst, uit een lied van Herman van Veen - 'leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er was, uren, maanden, jaren....'. Gekke tekst, een beetje een tekst voor een afscheid, het loslaten, het laten gaan. Terwijl het gaat over het leven. Over geluk. Welnu, genoeg gebazeld voor vandaag. Terwijl Teun zit te snuffelen in de wind, hij doet dan zijn kop zo leuk omhoog, luister ik naar Leonard Cohen 'Thanks for the dance' geniet ik van zijn zachte trage stem, en het ritme wat langzaam opgevoerd wordt. Heerlijk. Ik wens jullie allemaal een mooie week. En ik hoop dat iedereen lekker geniet. Van al die mooie dingen die er zijn. En jij, daar in het Friese land, veel kracht, veel liefs. Ik denk aan je! Altijd!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg48Ns_oJEjzpYVz1noZU3PtocAC8pg-al2f_QxwfdeDOmoxOyIdS44TNI87KDuELM7cuyAXsyXWra3cM3Hx1kKiucdzqtFAJH6Mi3QOlcIPDhzidBk9foXk7f95xKsWt0b9GonxFeVo4eCkgxMwGZa9fcXg6CO-y-z1C_GejFCu5ezW7Ue2HchcbnRLyY/s640/de%20heg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg48Ns_oJEjzpYVz1noZU3PtocAC8pg-al2f_QxwfdeDOmoxOyIdS44TNI87KDuELM7cuyAXsyXWra3cM3Hx1kKiucdzqtFAJH6Mi3QOlcIPDhzidBk9foXk7f95xKsWt0b9GonxFeVo4eCkgxMwGZa9fcXg6CO-y-z1C_GejFCu5ezW7Ue2HchcbnRLyY/w300-h400/de%20heg.jpg" width="300" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-72921927877236730492023-07-27T12:43:00.001+01:002023-07-27T12:43:34.960+01:00Licht en donker wisselt elkaar af....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBbLZzyzDCrMxU7Ptb7LFmXkzaA7T_uWmip4I8QyrPhLkWWD0olztBvvfEuBr2Cs3brc1v3PM1V6YZTcQ4jGac5E51oYCSD9QDDxKZVF6OG3zA0uRf1tMcuOWdpTgF5svCZ1iPMfinZj8s-nuueZ4TYirAraJ-b38XhdtUnKvbmC7R6oHKmHQA0P79YCs/s640/donkere%20wolken.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBbLZzyzDCrMxU7Ptb7LFmXkzaA7T_uWmip4I8QyrPhLkWWD0olztBvvfEuBr2Cs3brc1v3PM1V6YZTcQ4jGac5E51oYCSD9QDDxKZVF6OG3zA0uRf1tMcuOWdpTgF5svCZ1iPMfinZj8s-nuueZ4TYirAraJ-b38XhdtUnKvbmC7R6oHKmHQA0P79YCs/w300-h400/donkere%20wolken.jpg" width="300" /></a></div>Terwijl ik nu naar buiten kijkt, dan regent het, is mijn gras te hoog, en te nat om te maaien. En binnen in het atelier brandt de houtkachel, Teun ligt ervoor. Hij is bekaf. Moe van alle indrukken. De lucht ziet er onheilspellend uit en ook ik ben simpelweg moe. Emotioneel moe. Vanmorgen kwam ik vijf minuten te laat bij de kapper. Ik die nooit te laat kom, altijd een half uur te vroeg ben. Ik had me in de tijd vergist. Twee hele lange dagen achter de rug, na een bijzondere maandag in Tilburg. Roze Maandag. Met de kleuren van de regenboog op mijn handen, dansend op gekke muziek, genietend van de mensen die je dan tegenkomt. En dinsdag een lange, maar vooral emotievolle dag. Ik iets te kort aangemeten soms, maar de zin 'ik wens u veel personeel' kwam in gedachten even langs. En dat zegt niks over dat personeel, maar alles over mij en mijn gemoedsrust. Onverwachts een bezoekje van de voorzitter van de Raad van Toezicht met een prachtige fles Italiaanse wijn, voor Annemarie en mij. Een dankjewel. En juist als je het niet verwacht, dan is het daar. Die glimlach, dat fijne woord. Die aai over je bol. En ook ik, heb die simpele dingen in het leven gewoon nodig. Dus dank je wel. Voor dat appje, voor die aai, voor je rust, voor die glimlach. Want in deze periode, confronteert het leven me meer dan ooit met de eindigheid ervan. De naderende dood. Een vriendin, een kennis van me, die kiest voor een natuurgraf bij mij, en met elkaar zoeken we haar plekje uit, gisteren. Zij kapot en echt ziek, ik gezond en de kleuren paars en geel, die horen bij haar graf. Emoties die ik voelde en Teun voelde het met mij, toen ik weer boven op kantoor bij hem kwam. Toen naar twee vrienden van vroeger, allebei ziek, en ook daar gesproken over de naderende dood. Teun ging er gewoon maar bij liggen. En of ik de herdenkingsdienst wilde leiden, wanneer dan ook. Gek, bijzonder en zo vreemd ook weer. En toen ik om negen uur 's avonds de tuin in stapte wilde ik niet meer eten, alleen nog een glas wijn, en B&B vol liefde, was genoeg om deze dag af te sluiten. Het licht en het donker, het hoort bij elkaar, zoals het leven en de dood. Maar in mij is het deze week een beetje donkerder dan normaal. Ik voel de pijn, het verdriet, de angst ook soms. Liefdes, levens vol geluk, rollen die veranderen, van partner naar mantelzorger, van geliefde naar steunpilaar. En op dat soort momenten mag ik daar zomaar zijn. Heel dichtbij. En terwijl ik dit schrijf luister ik naar een van grote favorieten Leonard Cohen, met het nummer Anthem een prachtig nummer, dat ik laatst weer hoorde op het afscheid van een jonge vrouw. Indrukwekkend mooi. Ik ervaar de muziek van Cohen als zwaar, als donker soms. Maar ik hou er zo van. <p></p><p>En als vanzelf kom ik dan terecht bij mijn programma 'Levenslessen in Levenskunst' een mooi en intens programma op 7 september a.s. Een dagje met 10 deelnemers. Een prachtig dagje, hier in dit atelier, met wel gemaaid gras, dat beloof ik, met mijn pampusgras dat zo mooi danst in de wind. Met mijn grote vlinderstruik, mijn hortensia, die mooie witte bollen, mijn paarse Hibiscus. Genieten, vanaf mijn werktafel hier in het atelier. Het is een beetje een combinatie plek geworden, van fijn zitten, werken, en juist deze plek maakt zo'n dag Levenslessen zo bijzonder. De kerk op de achtergrond, de mooie oude bomen, de stille stilte. Deze plek heelt in mijn beleving. Ik kan niet anders dan het zo voelen. Ik geniet van deze plek. En van het leven dat hier is. De mensen om me heen, en soms helemaal niet om me heen. Teun die wat scharrelt, die nu het hek ook uit kan lopen. Ik probeer hem vertrouwen te geven en dus de ruimte, de vrijheid zijn eigen weg te gaan. Ingewikkeld thema steeds. Zo doe ik het in dit leven, ik geef je ruimte, je eigen verantwoordelijkheid, om te gaan waar jij wilt gaan. Ik laat je los en hou je vast, ik volg je waar je gaat, en het doet me denken aan mijn eigen jeugd. De ruimte die ik kreeg, om letterlijk op mijn gezicht te gaan. En als ik opstond waren mijn ouders daar. En had ik weer een lesje geleerd. Ik geloof zo in dit principe. Best lastig om met mij te werken denk ik dan soms. Ik laat je graag je eigen les leren. En ik accepteer dat je dit doet op jouw eigen manier. We bewandelen allen ons eigen pad. En deze zin doet me denken aan een foto hier uit de tuin. Teun op zijn pad.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgyt93Q3zHrKv7Hy9AmgdqLtBnT12MJqIwPUvNoB-bOwMsqFxUuykdhxx5JNmgZnjkpWcyo-worAumLJ_XhxFaMqdrVVqqn6P8k12U75Phv2dBLmy-O7VUcFZh3tH8mUZvJbJtP_hMG_Btg37h-stGkyTArPM6scwT8CFhZ9H5rvTwvn-2ceLQnm2q8LI/s640/ons%20pad.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgyt93Q3zHrKv7Hy9AmgdqLtBnT12MJqIwPUvNoB-bOwMsqFxUuykdhxx5JNmgZnjkpWcyo-worAumLJ_XhxFaMqdrVVqqn6P8k12U75Phv2dBLmy-O7VUcFZh3tH8mUZvJbJtP_hMG_Btg37h-stGkyTArPM6scwT8CFhZ9H5rvTwvn-2ceLQnm2q8LI/w300-h400/ons%20pad.jpg" width="300" /></a></div><p></p><p>En achter deze glazen schuifpui, daar zit ik nu te schrijven. En de dag dat ik deze foto maakte was een lichte dag, met mooi gemaaid gras. Haha. Ik lach om mezelf. Ik baal van slecht gras, van te hoge heggen, van allerlei kussens die nu binnen liggen opgestapeld en hier niet horen. Een maagd van sterrenbeeld, en soms vind ik mezelf gewoon simpelweg een zeikerd. En dat stukje zeikerd komt er lekker uit als ik moe ben. Haha. Zelfreflectie is goed toch. Ik vind het altijd heel bijzonder, als iemand zegt, 'ik heb al zoveel ervaring, of ik heb al zoveel meegemaakt, ik hoef niets meer te leren'. Ik geloof dat ik als mens iedere dag weer leer. Meer leer. Mezelf nog beter leer kennen. En ik ben daar niet altijd blij mee, geloof me. Ik vind het ook mooi om te zien, hoe ik soms wat onzeker ben. Bijvoorbeeld bij het afspreken van zo'n herdenkingsdienst. Eerst wilde ik het niet. Nu ga ik het doen. Waarom, omdat deze mannen en ik een prachtig stukje in ons leven, samen zijn opgetrokken. We veel lief en leed gedeeld hebben, we kenden onze ouders, broers en zussen. We deelden lief en leed. We hielden elkaar vast in moeilijke tijden. We lieten elkaar los, en gingen ieder onze weg. En onze wegen komen weer samen, veel later, op andere momenten. We ontmoeten elkaar weer en gaan door. Met elkaar, op afstand en toch dichtbij. Ja daar is mijn woord weer, rijkdom. Pure rijkdom. Geluk. Vriendschap mag zo zijn, loslaten, verder gaan, elkaar bijna even vergeten, en als je elkaar weer ziet, dan open je je armen en is het daar weer. Zo was dat gisteren voor mij. En ik was blij toen hij zei 'je lijkt op je moeder zeg'. Een glimlach, een emotie, een herkenning. Fijn dat ik op mijn moeder mag lijken. Mijn mooie moeder...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQhEBSX8sx0_RmJGYpLG90uvs-_AoRNFxFsWmYpFLh2P-J0gdezBv6HNwcLE3aPxesmV3euk2JThWSHcnbJ1bza5tjrnTsupTGt5Lbo3xe9cpRQhZiXeaMQ_4v_jy1fYeaIkB7AowZNjADLaErG1vqOsP0FMP-510ZATLmhZ8t1bHtPM54z3yvXz0z91U/s640/passie.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQhEBSX8sx0_RmJGYpLG90uvs-_AoRNFxFsWmYpFLh2P-J0gdezBv6HNwcLE3aPxesmV3euk2JThWSHcnbJ1bza5tjrnTsupTGt5Lbo3xe9cpRQhZiXeaMQ_4v_jy1fYeaIkB7AowZNjADLaErG1vqOsP0FMP-510ZATLmhZ8t1bHtPM54z3yvXz0z91U/w300-h400/passie.jpg" width="300" /></a></div><span style="font-family: inherit;">Passie.</span> Onze passie. Hier in de tuin, vol bloemen. En terwijl ik schrijf over deze kwetsbare mooie bloem zingt Leonard 'there ain't no cure for love' en ik glimlach. En ik dein een beetje mee. Wat een mooie toepasselijke tekst:<div><br /><div><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">I loved you for a long, long time</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">I know this love is real</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">It don't matter, how it all went wrong</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">That don't change the way I feel</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">And I can't believe that time is</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">Gonna heal this wound that I'm speaking of</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">There ain't no cure</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">There ain't no cure</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px;">There ain't no cure for love</span></span><br /><p>En terwijl ik luister, ligt Teun heerlijk te slapen. Hij denkt er het zijne van. Wil niet naar buiten. Teun houdt ook niet van regen en kou. Hij doet wat moet en sjeest dan gauw weer naar binnen. </p><p>En op deze wat sombere dag, wens ik iedereen wijsheid, reflectie, stof tot nadenken, af en toe een droge periode als je een hondje hebt, een lekker plekje bij de houtkachel, een glimlach, een onverwachte aai over je bol. Of zomaar een stil moment. Pas goed op jezelf, en op elkaar. Hou elkaar maar vast. We hebben het allemaal nodig. Iedere dag weer. En geloof me, morgen wordt het weer licht. Ziet ons leven er weer anders uit. </p><p>Dag!</p></div></div>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-48547552612157460112023-07-16T09:48:00.002+01:002023-07-16T09:48:25.616+01:00De zon en de wind spelen samen vandaag!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkucSY7fZGE04cPMAYBazdJvb8GVp9XbbUbZZrC9_3j3bHL0qxeOUu-Pta1JhHVzwr6eFROQM-ssuU6YdLCO0Q3jD_6twMTA1dICwkJrfjUsKDomxYE378V9UTvJV5RS9WdMh42-Nzva9VVd9NvmKuEP_Y6I6CuH_8QvyV_LeJ3Ged2azcORLs6Jx7lIg/s640/IMG_8391.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkucSY7fZGE04cPMAYBazdJvb8GVp9XbbUbZZrC9_3j3bHL0qxeOUu-Pta1JhHVzwr6eFROQM-ssuU6YdLCO0Q3jD_6twMTA1dICwkJrfjUsKDomxYE378V9UTvJV5RS9WdMh42-Nzva9VVd9NvmKuEP_Y6I6CuH_8QvyV_LeJ3Ged2azcORLs6Jx7lIg/w300-h400/IMG_8391.jpg" width="300" /></a></div>En vandaag is zo'n lekkere dag. De wind waait best lekker, je hoort de bomen ruisen, Teun is alert, want hij snuift de hele tijd met zijn neus in de lucht. Vanmorgen vroeg ons rondje door de polder, zo'n rondje waar je blij van wordt. Door Teun zijn geren, de konijntjes op het veld, die vrolijk alle kanten op schieten, de vele tinten groen, en al die andere kleuren. De rand van de begraafplaats hier achter, vol met wilde vrolijke bloemen. Een bijna speels effect, op een zo'n strak ingerichte plek. De kerk die ging beginnen, Teun die bijna de kerk in schoot, om vijf voor negen. En het voorzichtige ontwaken van het dorp. Heerlijk. Ik denk, dat ooit, als ik met pensioen mag gaan of mag zijn, ik vooral daarvan kan genieten. Dat langzame ontwaken, het wandelingetje naar de SPAR voor een vers croissantje, mijn Nespresso erbij. Kopje koffie op bed, samen. En de dag is begonnen. Met een glimlach, de zon komt door, en speelt met de wind. De tuin kleurt vrolijk en het gras wil gemaaid worden, en zal ook gemaaid gaan worden. Kortom, de zondag is begonnen. En nu al weet ik, het wordt een heerlijke dag. Lekker samen. Lekker rustig. Telefoondienst weliswaar, maar dat is niet erg. Leuk wel, om vanuit deze rustige omgeving, uitvaartondernemers, families te woord te staan. Te mogen vertellen over onze dienstverlening, over wie we zijn en waar we voor staan, daar in Hilversum. Terug naar hier, terug naar de tuin, de vele bloemen en planten die zo ongelooflijk mooi bloeien en groeien. Mijn vlinderstruiken die echt prachtig paars zijn, een enorme grote en een paar wat kleinere, drie verschillende kleuren paars. Hoe mooi. Gek is, dat ik altijd paarse bloemen en planten koop. Nooit geel. Geel de kleur van mijn vader. Zonnebloemen en ik denk aan hem. Ik heb ook wel wat zonnebloemen en andere gele planten staan, gekregen. En dan glimlach ik, en denk aan hem. Net zoals wanneer dat mooie gele citroenvlindertje steeds langs komt in de tuin. Even in de buurt gaat zitten. En al die andere mooie vlindertjes, geweldig wat een leven. Nooit gedacht dat ik zo zou kunnen genieten van de tuin, de kleuren, de bloemen en de planten. Dat ik na zou denken over welke planten waar moeten staan. Dat ik de vogels hun gang laat gaan, waardoor er soms opeens een planten totaal ergens anders op komt. De vogels geven dus mijn tuin soms een wat andere nuancering, dan ik zelf had bedacht. Mooi hoe het leven geleefd wordt hier. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4I0u7fZYOMyCM0ZpITxJZ1m8AMT8tJlNSdx2KoilIiLCdZ5d7BtHVZ-yUrEnByR6rAxThKonXTU7Vp1xhnIsPbVwTtgYER8T2xqnnTfhJCSOzZx21XLFpZN-pAHiUh7ni92gJ2lsUvVcpUqwSQSv12CzFyTPLDozJOiisWbrBd77HRDJQ36NA97SrzNc/s1440/309418263_1079641789257621_5160085783160105205_n.webp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1440" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4I0u7fZYOMyCM0ZpITxJZ1m8AMT8tJlNSdx2KoilIiLCdZ5d7BtHVZ-yUrEnByR6rAxThKonXTU7Vp1xhnIsPbVwTtgYER8T2xqnnTfhJCSOzZx21XLFpZN-pAHiUh7ni92gJ2lsUvVcpUqwSQSv12CzFyTPLDozJOiisWbrBd77HRDJQ36NA97SrzNc/s320/309418263_1079641789257621_5160085783160105205_n.webp" width="320" /></a></div>Op 7 september organiseer ik samen met Monique, een dag 'Levenslessen vol levenskunst' zo'n dag waarop we met een groep van ongeveer 10 mensen aan de slag gaan over die dingen die echt belangrijk voor jou zijn. Jouw waarden, en hoe je daarmee omgaat in je leven. Hoe je jouw waarden, vertaalt in je leven. Hoe je vanuit die waarden keuzes maakt. En hoe je door dicht bij jezelf te zijn, en te blijven, je trouw blijft aan jezelf. Een dag met muziek, lekker eten en drinken, gezelligheid, buiten, Teun, onze vriend die er tussendoor scharrelt. In het atelier, of buiten, soms ook in huis, maar net wat er gebeurt zo'n dag. Monique en ik. We lopen ieder een eigen pad, totaal anders. Mooi is dat als ik naar mijn vriendenkring kijk, dan zie ik een enorme diversiteit aan mensen. Met totaal andere levens, en soms wandelt dat hier allemaal naar binnen. Op een verjaardag, ontmoet iedereen elkaar. En geniet ik van de mix van mensen. De een ontmoette ik ooit toen ik nog heel jong was, in mijn studentenhuis. Een vriendschap die gebaseerd is op liefde. En altijd zal zijn, al ruim 47 jaar. De ander ontmoette ik tijdens een studie aan de Universiteit in Groningen. Onze levens zijn zo enorm verschillend, maar nog steeds ontmoeten we elkaar. Zij woont in Zwitserland, ik in Nieuw-Vossemeer. Anderen mocht ik hier in het dorp voor het eerst ontmoeten, pas 4 jaar geleden. Een andere iemand mocht ik ca. 9 jaar geleden in Wassenaar ontmoeten, en nog steeds voelt het goed als we samen zijn. En daar tussendoor, mensen vanuit een werkomgeving, een feest, en het grootste kenmerk is dat mijn vriendschappen blijven bestaan. Ongeacht waar ik heenga. Want ik ben degene die door het land is getrokken, die ging verhuizen, op zoek naar, ja op zoek naar rust. Vanaf mijn 17e ben ik op reis geweest, omdat ik het gevoel had mijzelf te moeten vinden. Ik wilde Anita kunnen zijn en blijven, waar ik woon en waar ik werk. Zonder beperkingen, ik wilde van vrouwen mogen houden, en mogen zijn wie ik ben. In mijn te grote korte broek soms, en mijn verwassen polo. En bij iedere verhuizing, bij iedere ontmoeting, kwam ik dichterbij mijn 'thuis'. En nu, vier jaar geleden, ben ik oprecht thuisgekomen. In een heel lieflijk klein dorpje. Op fietsafstand van mijn geboortegrond, en toch voelt het zoveel fijner. Het is alsof ik hier hoor. Hier en nergens anders. Ik geniet van de mensen, het groeten, soms een praatje maken. Een hand opsteken, een glimlach. Het bezoekje aan de kapper. Het kopje koffie op het terras. De wandeling door de polder. Moet je nagaan en ik moest 60 jaar worden om thuis te komen hier. En nu, bijna 64 jaar, realiseer ik me, dat het goed is gekomen. Zoals mijn moeder zei, vlak voordat ze stierf 'het is toch nog goed gekomen met je' (en zij had het over mijn loopbaan, mijn werk, mijn zakelijke leven). Ja het is goed gekomen, in alles, in mijn levensgeluk, mijn liefde, mijn huis, mijn werk, mijn vriendschappen. Want zonder vrienden kan ik niet. Dat realiseer ik me ook. Zonder al die mooie, verschillende mensen, zou ik het leven anders ervaren. En hoe fijn is het, om te voelen 'ik ben echt gelukkig'. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmxDVp-kw3nlsQi2SA3D14YKHfcMxywST6YfgQJrqLDTrGIPmpwmo8d520HYtwmjwX8iS4mJuam9LUYSZDwmJa0Spo11laSuiL2nuQhVGYugioG-ouKnWkS_AAWgvG5D3Q6uiEQ_3vc43FvagRYnRVI6L4D8yy3lGrxOVyLjTaN5-PKwsApJDZsTD7Z8g/s640/AB10.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmxDVp-kw3nlsQi2SA3D14YKHfcMxywST6YfgQJrqLDTrGIPmpwmo8d520HYtwmjwX8iS4mJuam9LUYSZDwmJa0Spo11laSuiL2nuQhVGYugioG-ouKnWkS_AAWgvG5D3Q6uiEQ_3vc43FvagRYnRVI6L4D8yy3lGrxOVyLjTaN5-PKwsApJDZsTD7Z8g/w300-h400/AB10.jpg" width="300" /></a></div>Doet me denken aan een ontmoeting op de begraafplaats. Mevrouw in kwestie was weduwe. Haar echtgenoot was vele jaren ouder, zo vertelde ze me en al geruime tijd geleden overleden. Zij bemerkte bij zichzelf, dat zij eigenlijk nu heel andere keuzes maakte, dan toen meneer nog leefde. En eigenlijk koos zij voor een natuurgraf, zonder dit te overleggen met de kinderen van haar partner. Want zij wilde nu, op haar 77e haar eigen keuzes gaan maken. En toen ik haar vertelde dat haar graf het nummer 99 had, was ze ongelooflijk blij. Ze hield van dit soort getallen, dit noem je een palindroom, een spiegelgetal, je kunt het omdraaien en het blijft hetzelfde. Leuk, ook deze dame moest eerst heel veel ervaringen opdoen in het leven, om uiteindelijk keuzes te maken, die dichtbij haar eigen kern, haar eigen waarden liggen. En zij was gelukkig, met haar gekozen boom, met haar gemaakte keuze. Diezelfde middag nog, betaalde zij dit graf. Zo blij was ze. <p></p><p>En met dit prachtige beeld van mijn tuin, gemaakt vanuit het atelier, mijn zilverberk zo prachtig in het groen, ga ik naar het einde van mijn blogje van vandaag. Deze boom ruist zo lekker in de wind. Vroeger als heel klein meisje op mijn kamertje, lag ik te luisteren naar het ruisen van de bomen. Ik vond dat rustgevend. En nu, ik schat in, zo'n dikke 50 jaar later, luister ik weer naar het ruisen van de bomen. Glimlach ik bij de herinnering, huil ik soms zomaar even. Omdat het leven me veel gegeven heeft, maar ook veel heeft ontnomen. Maar ach, het leven heeft altijd twee kanten. En die ene kant, die draag ik met me mee. Zonder pijn, want het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Het gemis is er dus ook. En ook dat hoort bij mij. Het eenzaam zijn soms, zonder me eenzaam te voelen. De wat verstilde kant in mij, die bijna niemand ziet, alleen Teun. Hij en ik op donderdagen, wandelend door de stille polders, of langs de waterkant. Niet verdrietig, maar rustig samen optrekken, om al die gedachten de ruimte te geven. Het mag er zijn. Alles mag er zijn.</p><p>Ik wens je een prachtige zondag. De zon en de wind, zij spelen samen vandaag. Hoe fijn. </p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-9889685617464449192023-07-06T08:09:00.002+01:002023-07-06T08:09:18.827+01:00De storm is weer gaan liggen.....<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuo-hTyA3BISsRkJsH_bASvcyuIsMne3auAxFU9FL5Zv0wkl-ni01fByMtQiDbZkR97x6BtqHKQkGs0Z6NIeLvRA8Af-pXFz4cLASjN45MVJ6bJ4qIMPGLVn3H1E17XHbegGCgDoa5qPlceJpydV4-w0kAsMiZO6Zfnrzwv86b_f6UAJ-xjdGmBHphhp4/s640/Anita%20in%20de%20polder%201.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="481" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuo-hTyA3BISsRkJsH_bASvcyuIsMne3auAxFU9FL5Zv0wkl-ni01fByMtQiDbZkR97x6BtqHKQkGs0Z6NIeLvRA8Af-pXFz4cLASjN45MVJ6bJ4qIMPGLVn3H1E17XHbegGCgDoa5qPlceJpydV4-w0kAsMiZO6Zfnrzwv86b_f6UAJ-xjdGmBHphhp4/s320/Anita%20in%20de%20polder%201.jpg" width="241" /></a></div>En de storm is weer gaan liggen. Had het weer gisteren heel Nederland (en Duitsland) in de greep, reden treinen niet meer, waren wegen afgesloten, vandaag is de rust weergekeerd. Gisteren was het hier al heerlijk. Hier in het land waar Zeeland Brabant kust. Hier op de plek, die rust laat voelen zoals het hoort. De stilte, af en toe een haan die kraait, de vogels die vrolijk zingen. Hier heel klein, bij mij, bij ons in de tuin. De storm is weer voorbij geraasd. Gek, nee eigenlijk ook niet zo gek, hoe het klimaat anders wordt, hoe het weer ons in de greep krijgt. En hoe we hier niet zo goed op ingespeeld zijn. Zandzakken voor de deur, hier, in dit huis. Storm, regen, een klimaat waarvoor we vroeger naar Spanje gingen, om die zon zo te mogen voelen. En nu is het allemaal hier. <p></p><p>En ondertussen is het donderdagochtend, alweer in juli aangekomen, en zit ik met mijn eerste kopje Nespresso in de keuken. Ik lees een stuk in het NRC over laatbloeiers, over mensen die uiteindelijk doen, wat ze altijd al wilden gaan doen. Boeken schrijven, nadat het leven hen een ongekende hoeveelheid ervaring heeft gegeven. En dat is toch wel het mooie van ouder worden vind ik. Dat je al zoveel hebt mogen zien en voelen. Dat je al een aardig gevulde rugzak hebt, vol met ingewikkelde verhalen. Verdriet, geluk, liefde, ziekte, ongeluk, en dat dat alles maakt dat je anders doorgaat. Zo voel ik ook aan mezelf dat ik anders ben geworden. Fijn. Ik las net over een vrouw, die ziek is geweest, een beetje meer richting de dood dan het leven ging. En dit soort verhalen blijven me bij. Want ook al is het lang geleden, dat was mijn sleutelmoment, mijn sleutelverhaal. Mijn verhaal waarop mijn leven kantelde. Het moment waarop de armoede begon, haha. Maar ook het moment, waarop het geluk echt begon. En soms heb je iets nodig in je leven, het stoppen van een relatie, het ziek worden, of gaan leven met een partner die ziek is, om te komen bij je eigen kern. Bij wie je echt bent en waar jij voor staat. Welnu, en waar sta ik dan voor. Wat zijn mijn waarden, waar geloof ik in. En dit is dan weer voor mij de basis voor een intervisie, of voor een coachtraject met mensen. Of voor een 'les in levenskunst' hier in de tuin. En uiteindelijk zal dat ook mijn eindbestemming zijn, na mijn pensioen. Levenslessen in levenskunst. Ik ben er ooit mee begonnen, ook ik gebruikte al heel lang geleden de zin 'ik ben in het ondertussen' en ik zie nu grote namen, die deze zin gebruiken. Mooi toch. Levenskunstenaar, dat woord kende ik nog niet, toen mijn rector mij vroeg, toen ik mijn HAVO diploma haalde op mijn 16e 'Anita wat wil je later worden'. Ik riep toen maar 'onafhankelijk'. Vond ik wel een mooi antwoord, omdat ik het woord 'Levenskunstenaar' toen nog niet kende, nog niet had bedacht. Maar dat is wat ik nu ben. Een levenskunstenaar. En dat is niet alleen maar dansen en zingen he. Dat is leven, met de omstandigheden die er zijn. Soms heel vrolijk, soms heel veel, soms heel weinig, soms alleen of alleen met Teun. Soms diepgaand, soms gewoon lekker met een super mooi glas wijn. Jawel, ik heb er weer een gevonden, samen met Jan en Annie en Annemarie, een prachtige nieuwe Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc. Genieten. De eerste 12 flessen staan al in de wijnkast. Klaar voor genieten. Klaar voor een momentje Levenskunst. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWuPkl-M4YSwOZ0lLe-8wNBwKHRJYNcT3E5l0bpdmojySt9081hYa2oc6bh35rIYb3iXweEJd0yyd24ckHsqLUQoCGrgGLZWamoAvzUoe20hodnFX2g3_OrEbmS3Zbp3CwntNUt9BXyjTBMljoqVaHBBN4Ne4xdl3jH7mCe6bwZelc9gP-zIMP3SUEtnA/s640/IMG_8082.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWuPkl-M4YSwOZ0lLe-8wNBwKHRJYNcT3E5l0bpdmojySt9081hYa2oc6bh35rIYb3iXweEJd0yyd24ckHsqLUQoCGrgGLZWamoAvzUoe20hodnFX2g3_OrEbmS3Zbp3CwntNUt9BXyjTBMljoqVaHBBN4Ne4xdl3jH7mCe6bwZelc9gP-zIMP3SUEtnA/s320/IMG_8082.jpg" width="240" /></a></div>En terwijl ik hier aan de keukentafel zit te schrijven, ligt Teun heerlijk buiten op de tuintafel. Zijn favoriete plek. En jawel, een hondje hoort niet op tafel. Een hondje hoort niet op de bank. Maar dit hondje gewoon soms wel. En soms ook weer niet. En jawel, ik ben opvoedkundig niet zo sterk. Ik heb geen kinderen. Jij weet niet wat opvoeden is. Al dit soort zinnen krijg ik regelmatig te horen. En het klopt allemaal. Alleen is mijn manier van kijken naar opvoeden, naar hondjes, naar mensen, naar het leven, misschien wat anders. Maar aan de basis van dit alles ligt een begrip als bewustzijn, en verantwoordelijkheid durven te delen, maar bovenal - vertrouwen -. Vertrouwen in mensen en dieren, vertrouwen in de samenleving. Vertrouwen in elkaar. En tot nu toe, word ik slechts zelden teleurgesteld in dit vertrouwen. Word ik vaker nog verrast wat vertrouwen me brengt. Hoe mensen (en Teun) hiermee omgaan. Hoe fijn dat is. Als ik jou simpelweg kan en mag vertrouwen. Je krijgt de sleutel van mijn huis. En geloof me, het is goed. Aan de basis van dit vertrouwen ligt simpelweg een ding - liefde - liefde voor het leven. Liefde voor mijn medemens. En dan zijn we weer terug, waar alles begon, daar in die Oostmoer. Waar ik gisteren even langs reed, op weg naar Hans en Mirna. En dat liedje 'daar waar mijn wiegje ooit heeft gestaan' of iets dergelijks, schiet me nu te binnen. Want in essentie, ondanks die rare korte broek waar ik altijd in loop, is het goed met van Loon. Niks mis mee. Zou Pa van Loon zeggen. <br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFffiWJYcDhVjrtIQJFv93_BvriKq9wPe90M3_5WmhNCPUgVJ_5mSkmYM3ZbYCpvlkaAaqr9jwQXZ_1S9Zu1g8D-XvURzJxKJQAEXwkJ4-eL2_hCzCgYWRKvSRINnqsTWCo4vVs19tZcmP6Uo3ohX2OIk2PLSpVm5cxVo8-oC0uhIPMNydBB2_1p6nkUA/s640/fietsen%205.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFffiWJYcDhVjrtIQJFv93_BvriKq9wPe90M3_5WmhNCPUgVJ_5mSkmYM3ZbYCpvlkaAaqr9jwQXZ_1S9Zu1g8D-XvURzJxKJQAEXwkJ4-eL2_hCzCgYWRKvSRINnqsTWCo4vVs19tZcmP6Uo3ohX2OIk2PLSpVm5cxVo8-oC0uhIPMNydBB2_1p6nkUA/s320/fietsen%205.jpg" width="240" /></a></div>Vorige week mocht ik iemand ontmoeten, voor wie het leven gaat stoppen. Op eigen verzoek. Jong nog, net de 30 aangetikt. En als ik dan met iemand over mijn begraafplaats loop, die niet meer verder kan in dit leven. Gewoon, omdat het niet meer lukt. Ondanks hulptroepen, gesprekken, liefdevolle omarmingen, dan ben ik blij, dat euthanasie bestaat. Dan ben ik blij, dat je dit soort keuzes mag maken. En natuurlijk raakt het me. En als ik dan terug naar huis rijd, over die overvolle A27 en soms gewoon een uurtje stapvoets rijd, en muziek luister van Stef Bos ofzo. Of soms nog zwaarder, Leonard Cohen, dan realiseer ik me altijd weer, hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen. Tja, daar kom ik steeds op uit. Als de weg waarop je loopt, niet de jouwe is, dan heb je een keuze. En ook in vriendschappen merk ik dat soms, als iemand altijd je maatje was, maar een totaal andere route gaat lopen, wat zegt dat dan. Wat doe je daar dan mee. Weer komt er een liedje in me op - Afscheid nemen bestaat niet -. Maar volgens mij bestaat dat wel. Ooit las ik ergens, afscheid nemen is iets van alle kanten bezien, netjes inpakken, nog een keer goed kijken en dan achter je laten. Dan verwordt het tot een herinnering. En zo kan het ook met vriendschappen. Je kunt die ook 'uit' maken, zonder ruzie. Netjes, in gesprek, elkaar de hand geven, nog een keer een enorme omhelzing en dan kijk je terwijl je wegrijdt nog een keer achterom. En dan komt er weer zo'n verhaal bij, in je rugzak. Volgens mij is dat ook levenskunst. En het leuke is, ooit heb ik afscheid genomen van vrienden. Op een dergelijke mooie manier. En op de een of andere manier kwamen ze later, anders wel, weer terug in mijn leven. En het paste weer bij dat moment. Fraai he...en zomaar opeens kom ik bij een Brabantse hit 'Engelbewaarder'. Tijdens het Dorpsfest hier, een veel gezongen, gedraaide hit. En ik, ik zing dit lied uit volle borst mee. Heerlijk. Dus als ik jarig ben, gaat ook deze aan. Grappig hoe muziek je loodst door het leven. Hoe je muziek met je meedraagt. En nu eindig ik dan ook redelijk abrupt, want Teun komt me halen. Hij wil er wel op uit. En hier hoort een liedje bij - Lass die Sonne in dein Herz - van Wind, komt zomaar spontaan bij me op. Glimlach en hou die vast. Mooie dag. Groeten van iemand die vandaag de Levenskunst weer gaat omarmen. Dikke zoen!<br /><p><br /> </p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3680903165304227566.post-597833769225419352023-06-22T11:01:00.000+01:002023-06-22T11:01:26.537+01:00Een vrolijke zomer....2023<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA8UkXZpdJ4hg8BqKHMYH5NOoLx5VdYCyaVoms78UNf-ZNBukwDeIV-t64RsQIQmINKxCG-_IlaIg3-tg3tOvoNM5Y3j6X0tb30NHI--vnpXCpqsWTHlxACgiwYwsL73RQxSt7a8YJefUZK5eEWOlurgy1aVcjuUG5sEEBQNDo9vl_BrKopIqN_9IXxGc/s640/Eikenbladhortensia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA8UkXZpdJ4hg8BqKHMYH5NOoLx5VdYCyaVoms78UNf-ZNBukwDeIV-t64RsQIQmINKxCG-_IlaIg3-tg3tOvoNM5Y3j6X0tb30NHI--vnpXCpqsWTHlxACgiwYwsL73RQxSt7a8YJefUZK5eEWOlurgy1aVcjuUG5sEEBQNDo9vl_BrKopIqN_9IXxGc/w300-h400/Eikenbladhortensia.jpg" width="300" /></a></div>Terwijl de eikenbladhortensia open knalt, en de tuin dat bijzondere aangezicht geeft, luister ik naar hele leuke muziek. Muziek hoort bij de zomer, bij de zon, bij mij. Muziek is altijd al een ding geweest in mijn leven, dromend van geweldig piano kunnen spelen, nu al aan mijn 3e piano toe en nog steeds alleen maar 'mijn eerste walsje' kunnen spelen. Wie weet als ik ooit 80 ben en meer tijd heb. Maar muziek is zo heerlijk, en brengt je zo in andere sferen. Ik leer veel van jonge mensen om me heen, en krijg af en toe een filmpje doorgestuurd. En als ik dan die muziek ga beluisteren, dan word ik heel blij. Gek hoe je ook hier merkt dat je ouder wordt, ik blijf wel een beetje hangen in die top 2000 muziek, af en toe komt er iets bij. Iets van vandaag, iets van nu en zo luister ik naar de muziekjes achter filmpjes en leerde ik van Linda en Marieke Zouzout kennen. Heerlijke muziek, met af en toe franstalige teksten, luister maar eens naar Zouzouk. Zalig. Lekker ritme, lekker voor in de auto (ga je harder van rijden...helaas). Deze dagen Concert at Sea. Een van mijn wensen altijd nog, om daar eens naar toe te gaan. Maar liever nog heb ik een klein optredens in een klein theater, de intimiteit vind ik fijn.<p></p><p>Muziek, mijn vader en moeder dansten in de woonkamer op 'Ramona' van de Blue Diamonds en ik weet nog dat een keer een oppas dat singeltje wilde kopen van ons. En ik wilde dat niet. Ooit had ik dat singeltje, nu helaas niet meer. Al die oude herinneringen zijn wel ergens gebleven in de familie, alleen niet bij mij. En nu zeg ik helaas. Maar ach, alle muziek is terug te vinden. En dat is zo fijn. Een playlist maken met mooie nummers, voor een speciale gelegenheid, voor een samenzijn met elkaar. Of muziek voor een diner, op de achtergrond. Als ik zelf denk aan een van mijn favoriete nummers (en dat zijn er veel) is dat Moralito van Julio Iglesias, of een nummer van Tina Turner, mijn helaas overleden idool. Ik hield van haar stem en van haar benen. Ja echt. Geweldig. Ik ben naar een aantal concerten van haar geweest en ik wilde alleen maar vooraan staan, om haar te zien dansen met die prachtige benen. Die stem. Sexy.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgylaZeq94FGRwUQAguGuaWHT57xFFT5WbEZH0R7aYeWu-Fxo9J2to9yCmeG-91z05gepW4ZScRm2PayJHH8wb1FWOkYl_cDWFjfb57EyRrq4SEeeQjT67uHuZweesf0fouKpFBSE898GvWwdl5KN1za_NmDKrNrUtHbXYmH2YAKv9clUw7zg9CrVzMFPI/s1920/cropped-XTalentenCompetenties.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgylaZeq94FGRwUQAguGuaWHT57xFFT5WbEZH0R7aYeWu-Fxo9J2to9yCmeG-91z05gepW4ZScRm2PayJHH8wb1FWOkYl_cDWFjfb57EyRrq4SEeeQjT67uHuZweesf0fouKpFBSE898GvWwdl5KN1za_NmDKrNrUtHbXYmH2YAKv9clUw7zg9CrVzMFPI/s320/cropped-XTalentenCompetenties.jpg" width="320" /></a></div><p></p><p>En nu zit ik in de tuin, en ben ik blij en gelukkig met mijn lichtgevende speaker, met heerlijke muziek, mijn Nespresso, mijn watertje. Vanmorgen vroeg al gewandeld met Teun, tegengehouden door de zwanenfamilie, omgedraaid en een rondje Kreek, veld, en uiteindelijk een kop koffie op het terras bij Jack en Anja. Fijn. Het is zo thuis zijn. In de meest pure vorm. Teun die los naast je loopt, af en toe wat ondeugend doet, maar ondertussen ook op de begraafplaats al een zeer geliefd hondje is geworden. Mijn troosthondje, mijn lieve trouwe vriend. </p><p>Julien Clerc zingt nu 'Si on chantait' een liedje van vroeger, mijn kamertje op de boerderij. Mijn kleine veilige plekje, waar ik mijmerde, zong, lachte en huilde. Waar ik mocht zijn wie ik wilde zijn. Waar ik voor het eerst een meisje kuste, waar ik zo gelukkig was. Als kind, de veiligheid van de stemmen van mijn ouders beneden. Mijn moeder die nog even kwam kijken of ik al sliep, en ook al sliep ik niet, ik vond het idee alleen al zo fijn. Dat ze nog even naar me keek. En ergens in die tijd, begon mijn liefde voor muziek. Mijn eigen pick-up, een Dual, een witte, ik weet het nog goed. Naast mijn bed. En ondertussen spring ik door de tijd, draai ik nu een oud jazznummer van Rita Reys. En denk ik aan mijn schoonmoeder en het lied 'zon in Scheveningen'. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiBgOg2gwDUK-egQ2yATSG-Mi3mv-os6xpcMdHAQd1-vdy42cGU7HlLL0qGSlTHZglF-m7HsO8GFrjmcWvc2pQoTcKUyGE6c6CkuMlTCa794eB-DGJdZq_DH5R-aO5VpomLKU6imnkA5hAABZE8Rclg4MiicVae6eBTe8TKhiUBDISYvNt-maATabchT4/s1600/f9d4e9ce-88fc-4645-b7db-fb58c9dc8e96.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiBgOg2gwDUK-egQ2yATSG-Mi3mv-os6xpcMdHAQd1-vdy42cGU7HlLL0qGSlTHZglF-m7HsO8GFrjmcWvc2pQoTcKUyGE6c6CkuMlTCa794eB-DGJdZq_DH5R-aO5VpomLKU6imnkA5hAABZE8Rclg4MiicVae6eBTe8TKhiUBDISYvNt-maATabchT4/w300-h400/f9d4e9ce-88fc-4645-b7db-fb58c9dc8e96.JPG" width="300" /></a></div><p>En opeens ben ik terug in mijn ontdekkingstocht naar de liefde, in den Haag. En daar was Pia Beck, een stoere dame met een wat zware stem, een vrouw die van vrouwen hield, rijdend in een grote cabriolet. Optreden in Scheveningen, genieten. Een nieuwe wereld opende zich. Pia galmt nu door mijn speaker hier in Nieuw-Vossemeer. Haha, wat geweldig. En toen North Sea Jazz, het artiestenvervoer, het nachtvervoer in Den Haag. Feest. Ongekend wat een feest, en hoe muziek zich hier verenigde met mijn werk. Een afterparty in het Bel Air Hotel, een heel weekend Jazz in het Congresgebouw. Paul Ackett ophalen in een Historische tram bij zijn huis. Ongekend, wat een tijden. </p><p>En nu ben ik terug in de tuin. Met Teun aan mijn voeten. Met vogels die zich laten horen, die lekker door elkaar heen zingen. Die vrolijk zijn, die leven, die genieten. En ik ook. Ik moet zeggen, dat ik deze tijd, deze fase in mijn leven, erg mooi vind. Ik leef bewuster, intenser dan ik ooit heb gedaan. Ik sta stil bij alles wat er is. Ik zoek niet meer, maar heb gevonden. Ik heb rust. Stabiliteit. Mijn leven is kleiner, minder spectaculair, maar heel erg fijn geworden. Ik luister nu naar Lobo 'I'd love you to want me' en zing dit liedje lekker mee. Mooi, intens, en zo klein. En hier horen allerlei liedjes bij, vrolijke liedjes. Maar ook dat ene liedje speciaal voor die man, die ik op dit soort momenten ook zo intens kan missen 'als sterren aan de hemel staan' van Frans Bauer. Het lied dat we speelden op de uitvaart van mijn vader, omdat hij zo hield van deze muziek. En eigenlijk vonden veel mensen dat maar niks. Maar hij wel en ik ook. Geweldig. Dus ook dat lied laten we horen, vandaag en altijd. Het hoort bij mij. En als ik nu terugkom van mijn werk en ongeveer ter hoogte van Fijnaart ben, dan bel ik naar Annemarie en zeg ik 'ik ben bij Fransje Bauer, en bijna thuis schat'. Mooi hoe alles weer samenkomt, in een zo'n zin. En hoe ik dan glimlach, omdat mijn vader ooit met zijn kleindochter naar het huis van Frans Bauer is gereden en hoe hij een jong kind leerde van deze muziek te gaan houden. Prachtig toch. Heeft niks te maken met niveau, of wat dan ook. Gewoon met leven, met genieten, met puurheid, echtheid. En weet je, ik hou er ook van. Jawel, naast Tim Hardin, draai ik net zo lief Fransje Bauer, of Son Mieux. Ook zulke fijne muziek van vandaag. En ondertussen brengt mijn oude buurman, de oranje container weer terug. Zwaait hij naar me, 88 jaar, hoe lief. We zorgen in dit mooie leven hier, een beetje voor elkaar. Jij en ik, hij en ik. Ik knip zijn heg, we ruimen samen op. We drinken af en toe een kop thee. We eten een koekje samen. Kortom, wij. 'Dan telt alleen een gevoel dat ik veel van je hou'. Laatste zin uit het liedje van Frans Bauer. Op het Dorpsfest in het Wagenhuis zong ik de hele dag mee met 'Engelbewaarder' geweldig. En nu laat ik dit lied als slotakkoord voor deze blog nog even klinken hier door mijn tuin. Gelukkig is meneer pastoor doof. Haha...een mooie dag. Dit was zomaar zo'n lekkere zomerse blog, zonder veel diepgang. Maar gewoon oprecht een stukje van Anita van Loon. Dit ben ik ook. 'ik weet nu dat er een engelbewaarder bestaat, je kunt haar niet zien....'.</p><p><br /></p>Aniethttp://www.blogger.com/profile/10142483728145870843noreply@blogger.com0