Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




donderdag 31 mei 2007

De eerste dag in het ziekenhuis

Zo vandaag was de eerste dag in het ziekenhuis. Annemarie en ik waren er om kwart voor negen, Annemarie heeft mijn dossier opgehaald en ik ben direct naar de 11e etage gegaan. Dat is de etage voor de dagopname. Hier neem je plaats in een wachtkamer en om vijf over negen kwam een vriendelijke dame, Joke, me halen. Zij was mijn begeleidster de gehele dag. Eerst kregen Annemarie en ik uitleg over de gang van zaken. Ik heb vandaag twee chemokuren gekregen, een CHOP-kuur dat is de kuur die ik altijd zal krijgen, aangevuld met een MAPTERA kuur. Deze laatste kuur is een immuno therapie. Deze laatste kuur bestrijdt alleen de zieke cellen, en spaart dus de goede cellen. Dit betekende wel dat ik een lange dag zou moeten blijven, maar dat geeft niet.
Ik lijk moeilijk te prikken, mijn aders rollen weg, dus pas bij de derde keer lukte het.

Uiteindelijk zijn we om kwart over tien begonnen. Eerst kreeg ik twee zakjes met medicijnen tegen de misselijkheid. Daarna kreeg ik de CHOP en aansluitend de MAPTERA en ik was om half vijf klaar.

Annemarie is bij me gebleven tot een uur of elf en samen met Rosanne kwam zij me halen om half vijf. Rosanne hield me vast bij mijn hand en samen liepen wij het ziekenhuis uit, omdat Annemarie de auto ging halen. Vertederend zo'n kind, die heel bezorgd de autodeur voor me open en dicht doet. Echt schatting. Heerlijk om weer thuis te zijn en ik moet zeggen, onder deze omstandigheden, toch een prima dag. Ik lag voor het raam, kon mooi over Leiden kijken, zag treinen langskomen en heb ook nog wat geslapen.
Nu ben ik thuis, ik heb heerlijk gegeten, zalm met tagliatelli en lekker vers fruit. De bijverschijnselen waar ik nu last van heb...mijn darmen beginnen los te komen, ik heb een gloeiend hoofd, helemaal rood, beetje koorst en een vreemde smaak in mijn mond.

Kijken hoe het verder gaat. Maandagochtend om kwart voor negen moet ik bellen met de arts, professor Willemze en vertellen over de bijverschijnselen. Afhankelijk van mijn bericht, wil hij me wel of niet zien. Sowieso heb ik maandag 11 juni een vervolgafspraak met hem. De uitslagen van de CT-scan en de beenmergpunctie zijn dan bekend.
Op 25 juni, de verjaardag van Noor en van Sanne, krijg ik de tweede kuur.

En nu ga ik verder. Heb net drumles geregeld voor Rosanne. Ze gaat vanaf volgende week vrijdag, iedere vrijdagmiddag van 16.00 tot 16.30 uur drummen.
Leuk he...we huren even een proefsetje en gaan nu op zoek naar een tweedehands drumstel...leuk einde van deze dag!

Dag lieverds allemaal. Dank je wel weer voor de schitterende bloemen, mooie wijn van de directie van ADP, chocolade telegrammen en ongelooflijk lieve kaarten uit alle hoeken van het land.
Jullie trekken mij hier door heen.
Liefs

Anita

Mijn vader is jarig vandaag!

Lieve allemaal! Mijn lieve pa wordt vandaag 78 jaar! En dat is wel een bijzondere dag, zijn dochter, ik dus naar het LUMC om haar infuusdag van de chemo door te maken. Maar in gedachten ben ik bij hem en steun ik hem ongelooflijk! Ik hoop dat hij een flesje champagne openmaakt met zijn lieve Els, die gisteren 68 is geworden. Ze zouden op vakantie gaan met de zus van Pa, maar door al die gekkigheid van mij, is hun vakantie ook geannuleerd.

Ik heb als een blok gezeten in bed met dat gispkorset om. Mijn benen zijn de boosdoeners nu, maar ik heb wel lekker geslapen hoor. Een ongelooflijke hoeveelheid pillen, vijf drankjes en heb ik vanmorgen al weer ingenomen...Annemarie legt alles klaar. Super he...

Gisterenmiddag was Rosanne bij Sophie haar vriendinnetje gaan spelen, omdat wij nog in het ziekenhuis waren. En toen kwam Nicolien, de moeder van Sophie, Rosanne weer terugbrengen en die twee meiden hadden een supergrote prachtige beterschapskaart voor me gemaakt, vol met lieve plaatjes (van mercedes) en vol prachtige kleuren, met een schattig stukje tekst van Rosanne en Sophie. Hartverwarmend toch, die kaart staat bij mijn bed, ik heb een mand vol met kaarten die ook bij mijn bed staat, zodat jullie allemaal heel dichtbij me zijn.
Dank je wel allemaal....en dan al die lieve reacties, al die steun van iedereen...ik voel me zo blij hiermee. Dank jullie wel...
als ik thuis kom zie ik overal bloemen, binnen, buiten op het terras, vrolijke kleuren, en eigenlijk ben ik niet zo zenuwachtig meer nu...ik ga ervoor en ik zie jullie allemaal weer terug, bij Arinso, op een feest, want reken maar dat we gaan feesten als ik een remissie heb (geen tumor meer te vinden) of als de kuur aanslaat! Dan zetten we heel Voorschoten op de kop, let op...dan drinken we de hele wijnkast leeg en dansen tot de sterren uit de hemel vallen!

Vandaag worden er een viertal stoffen ingespoten bij me, althans via het infuus en alles bij elkaar zal ik zo'n drie tot vier uur bezig zijn. Krijg nog wat uitleg omdat het de eerste keer is en hoop zo rond een uur of twee weer hier te zijn...ben zo benieuwd wat er verder gaat gebeuren dan dit weekend, of ik ziek word, wat ik ga voelen...nou ja we merken het wel...het enige waar ik me zorgen over maak, zijn mijn benen. Die doen zo ongelooflijk veel pijn, de rest wordt gedragen door het korset en de pillen...maar ja, we zien wel...

Lieve mensen, geniet van deze mooie dag, lieve Pa een prachtige verjaardag, die je weliswaar niet viert, maar waarvan ik weet, dat er toch een aantal lieve mensen uit jouw buurt bij je aanwezig zullen zijn.
Ik hou van jullie! Tot later! Succes allemaal bij Arinso en ADP natuurlijk, want ik zie ook heel veel lieve ADP'ers op mijn site!
Zelfs een lief kaartje van Hein Brockhoff, dank je wel allemaal!

Anita

woensdag 30 mei 2007

Een dag eerder starten met de chemo-kuur, nu dus!

Lieverds na een intensieve dag LUMC, ben ik net thuis en heb ik zojuist alle pillen ingenomen en hiermee dus officieel een start gegeven aan mijn eerste chemo-kuur. Dit op verzoek van mijn arts, professor Roel Willemze (zo heet hij dus). Hij heeft mijn foto's gezien en maakt zich zorgen over mijn ruggewervel, mijn benen, mijn botten. Hij heeft mij gevraagd niets meer te tillen, niet meer te bukken, geen enkele gekke beweging meer te maken. Ik moet ook slapen met het corset om, juist vanwege deze zwakke wervels. Hij heeft mij ook gevraagd direct na de CT-scan die vanmiddag heeft plaatsgevonden, te starten met de kuur. Hoe eerder hoe beter. De tumor is groot, een flinke. Maandagochtend moeten we bellen en afhankelijk van hoe ik me dan voel, wil hij me eventueel nog even zien maandag. Een week later heeft hij een afspraak ingepland om me te zien. En de 25e de volgende kuur.

Hij heeft een stukje beenmerg weggehaald bij me, eng, maar het ging goed. En Annemarie mocht erbij zijn. Heerlijk is dat, ik heb haar hand fijn geknepen geloof ik...
Daarna de CT-scan en hier hebben mijn benen/botten een opdonder gekregen, doordat ik niet op mijn rug kon liggen en dit wel moest. Vervolgens liep die scan per ongeluk tegen mijn benen aan...allemaal niet fijn. Dus ik verga nu van de pijn...eet een boterham, drink optimel (even anders dan rose...) en ga zo even naar bed.
Rosanne komt zo weer thuis, is bij Sofie spelen. Helemaal lief is ze. Geweldig.

En morgenochtend om negen uur gaan we starten verder met de chemo-kuur in het ziekenhuis.
Oh ja, de arts schat ook in dat ik direct klaar ben met de overgang en alles, dat ik niet meer ongesteld zal worden. Op de valreep ben ik het nu nog geworden...wellicht de laatste keer.
Heel bizar allemaal.

Lieverds, ik ga naar bed. Ben kapot en dankbaar voor alle liefde!
Anita

mooi gedicht - Houd me vast

Kreeg vanmorgen een prachtig gedicht van Ineke over de post, dank je wel lieverd! Wil dit even met jullie delen :

HOUD ME VAST
Als alles donker is om me heen
laat me dan niet alleen
Als mijn hart schreeuwt naar begrip
laat me dan niet alleen
Als ik niet meer verder wil
laat me dan niet alleen

Als ik je teleurstel
laat me dan niet alleen
Als ik onredelijk ben
laat me dan niet alleen
Als ik weer fouten maak
laat me dan niet alleen

Als ik niet meer wil leven
laat me dan niet meer alleen
Als ik je verdrietig maak
laat me dan niet alleen
Als ik ooit voor de afgrond sta
laat me dan niet alleen, maar houd me vast

Mooi he?

Kreeg ook nog twee prachtige tekeningen, kunstwerken van twee super leuke kinderen van Ruud Hilberst van het Unilever team. Ruud dit kleurt mijn dag! Dank je wel, julie zijn geweldig.
We gaan naar Leiden...

Liefs
Aniet en Annemarie

De nacht....

Deze nacht was niet fijn. Het lijkt wel alsof mijn billen beurs zijn van het zitten in bed en mijn linker been doet enorm veel pijn, als ik in bed lig kan ik deze niet verplaatsen of bijvoorbeeld mijn billen wat verplaatsen. Enorme steken in mijn been en onder in mijn rug zijn het gevolg. Deze nacht was een slechte nacht. Pijn, veel wakker, en op de een of andere manier niet een houding gevonden, zodat ik lekker kon slapen. Echt recht overeind zitten en mijn hoofd achterover laten knikken is dan de enige optie die me rust geeft...maar ja het is gelukkig weer al bijna zeven uur, dus een mens mag uit bed. Ik heb dan ook veel morfine genomen vannacht en ben nu redelijk duizelig....beetje slaperig en moe. Gisteren hebben we een enorme hoeveelheid medicijnen gehaald bij de apotheek en vanmiddag begin ik na de CT-scan al met de prednison, ik vind dat wel heel eng, maar het went wel snel...en volgens mijn arts, verdwijnt mijn pijn nu ook heel snel. En dat zou fantastisch zijn...als ik weer normaal kan slapen, zitten en liggen.

Gisterenavond heb ik geen film gekeken, ik heb in bed gelegen en Annemarie en Rosanne hebben lekker samen onder de beer (dat is een hele grote plaid van namaak bont en die noemen wij de beer)de film gekeken. Leuk, als er een pauze werd ingelast (voor popcorn of toilet) dan kwam Rosanne even bij me kijken, dan pakte ze mijn hand, kuste deze en zei ze 'Anita je moet maar lekker gaan slapen hoor...'

Iedere dag als je op staat en naar buiten kijkt, zie je hoe mooi groen, weelderig groen alles is geworden. Dan lijkt ons terras wel een paradijs, hier tussendoor hangen en staan prachtige bloeiende bloemen (vraag me geen namen, want de namen van planten ken ik niet), en dan mooie houten bedden, rieten stoelen...het is fantastisch. Dus wat dat betreft is het niet heel erg dat ik na die ene dagopname hier in dit mooie huis wat moet uitzieken, en energie op moet doen voor een volgende kuur.

Veel mensen willen langskomen en vragen dit ook per mail, telefoon of via deze weblog. Ik vnd het nog steeds super leuk. Echter deze week wil ik rustig met die kuur beginnen en ik stel voor dat mensen van kantoor volgende week gaan langskomen, even afhankelijk van de voortgang tijdens de kuur, goed? Ik heb Kirsten gevraagd dit een beetje te coordineren zodat er iedere dag een paar mensen langs kunnen komen volgende week.
Het weekend is dan een beetje voor familie en vrienden. En zaterdag sluiten Annemarie en ik ons volledig af van de buitenwereld. Even een dagje echt samen zijn, even niks hoeven en tijd voor elkaar. Die tijd moet je zelf nemen, want de dagen vliegen voorbij en vandaag en morgen ben ik bijna de hele dag in het ziekenhuis en dan ben ik in de avond werkelijk kapot.

Carmen, een oud secretaresse van me van ADP, smste me gisteren. Zij heeft een opleiding tot kapster gevolgd en zodra mijn haar begint uit te vallen, mag ik haar bellen en dan komt zij mij hier thuis kaal scheren. Lief he...Annemarie gaat vandaag nog foto's van deze woeste haardos maken, het valt nu al uit, maar dat is van de stress denk ik....
Kirsten refereerde gisteren nog aan dat boek van Kluun 'komt een vrouw bij de dokter'...waarin hij haar haren afknipt, haar kaal maakt en hoe emotioneel dat is. De arts gaf me dit ook aan. Ik weet nog heel goed hoe mijn moeder wakker werd en overal op haar kussen haar lag, allemaal haar, heel eng...maar uiteindelijk toen ze kaal was, vond ik het niet eng meer. Je moet er even aan wennen. En Carla zegt ook dat het allemaal wel meevalt en went. Dat geloof ik zeker.
Als ik een keertje naar Utrecht kom, doe ik wel een doekje om mijn hoofd of een petje op...en ik zal eerst een foto op de site plaatsen, dan hoef je niet meer te schrikken als ik echt kom.

Iedere keer betrap ik mezelf erop dat ik nog niet iedereen heb geinformeerd over mijn situatie. Maar mijn site verspreidt zich enorm snel, dus ik ga er nu vanuit dat al mijn vrienden, mensen uit mijn netwerk nu weten dat ik ziek ben. Zo las ik ook een reactie van Marie-Therese van het Managers Netwerk Nederland. Ik zou ook naar de dag van de Vrouwelijke Manager gaan. Echte Anita-dingen zijn dat...maar helaas. Volgend jaar weer.

Annemarie heeft hier net mijn medicijnen voor nu neergezet, 4 potjes met vreselijke druppeltjes, een laxeerdrankje en een maagtablet. Mijn dagpil en een extra morfinepil heb ik al ingenomen.
Daarna gelukkig kopje thee met ontbijtkoek..dus daar gaan we.
Voor jullie een mooie dag, duimen voor mij, want die mergpunctie vind ik toch eng...in mijn gevoel (herinnering aan ma weer) kraakt dat als ze dat merg uit je halen...ik ben toch al zo bang...brrrr...
Liefs Aniet

dinsdag 29 mei 2007

Nog eventjes op deze heftige dag....

Lieve allemaal, deze dag zit erop...de bloemisten in Voorschoten kennen ons al...en Blokker is uitverkocht als het om vazen gaat, geweldig, Rosanne opperde al 'dat we wel bloemen kunnen gaan verkopen'. Dank je wel allemaal! De kogel is door de kerk - ik ga niet voor een pruik - ik doe het met doekjes, of gewoon met een mooi bruin kaal koppie...de zon gaat mij hierbij helpen.
En ik begrijp van Carla (ik weet inmiddels via Peter wie je bent Carla, heel veel sterkte jij ook!!) dat het allemaal wel went. Dus we gaan er voor!

Nu ga ik een beroep doen op jullie harten let op! A.s. zaterdag zou ik voor mijn Hospice, samen met nog een grote groep vrijwilligers gaan sponsorzwemmen in het zwembad in Gorinchem. Gewoon zoveel mogelijk baantjes trekken en zoveel mogelijk geld bijeen zwemmen. Vorig jaar hebben we met elkaar een kleine 6 duizend euro bij elkaar gezwommen. Ik zelf heb heel fanatiek 60 baantjes gezwommen en ruim 800 euro bij elkaar gezwommen. Fantastisch. Dit jaar was ik dit weer van plan. Maar nu ben ik zelf niet de beste staat en heeft Karin Keizer-de Jong, een goede vriendin van mij, zich aangemeld om namens mij te gaan zwemmen. En nu wil ik jullie allemaal vragen een bedrag, groot of klein, het maakt niet uit over te maken op bankrekening nummer 397222637 tnv stichting Hospice/VTZ te Gorinchem onder vermelding van sponsor Karin/Anita.
Het zou geweldig zijn als wij met elkaar in staat zijn om dit jaar een fantastisch bedrag over te maken voor dit geweldige doel. Ik hoop dat ik jullie dit mag vragen en op jullie bijdragen mag rekenen.
Namens het Hospice en het VTZ ongelooflijk bedankt! Ik zal de penningmeester vragen om uiteindelijk door te geven hoeveel Karin bij elkaar gezwommen heeft!
En dat laat ik jullie dan nog weten!

Voor nu is het genoeg...we zijn moe, gaan vanavond met Rosanne in bed, de film Step Up kijken, een vrolijke romantische dansfilm. Florine is op schoolkamp en geniet van heel andere dingen...heerlijk he!
Morgen nog een lastige dag, eind van de dag meld ik mij weer. Ik wens jullie een mooie avond toe en ben zielsgelukkig met alles wat mij tot nu toe bereikt via post, mail, telefoon of op een andere manier. Dank je wel, met jullie naast me, ga ik het redden! Let maar op!

veel liefs
Aniet en Annemarie

Ja want ook zij voelt zich gesteund door alle lieve woorden, kaartjes, aandacht en bloemen!

Oh ja ik vroeg nog aan de arts 'mag ik een wijntje drinken tijdens de chemokuren?' hij reageerde 'pardon? Daar zult u even geen trek in hebben, maar niets is verboden...'
Hoe is dat Carla, heb je daar nog zin in?

Even kort de tussenstand - Non Hodgkin

Lieve allemaal

Helemaal kapot van vermoeidheid ben ik net thuis. Oma Emmy en Opa Reynaud hebben Rosanne opgevangen tussen de middag, want Annemarie en ik zaten nog in het ziekenhuis.

Dit is een kort verslag, ik ga zo slapen :
om 09.00 uur werd een gipskorset aangemeten en dat heb ik nu om, een soort hemd wat onder mijn bh begint en tot over mijn broekband zit. Geeft veel steun.
Hierna naar haemathologie voor een vingerprik bij Ria, een ongelooflijk aardig mens. De uitslag van het bloed zou 10 minuten later bekend zijn bij mijn arts, de heer Roel Willemsen.
Nadat hij Annemarie en mijzelf kwam halen, zijn we lang met elkaar in gesprek gegaan. Ik heb een vorm van non hodgkin lymfoom. Er zijn grofweg drie indicaties, zeer agressief, gemiddeld en laag agressief. Zoals het er nu uitziet, maar de heer Willemsen gaat dit nog nader onderzoeken lijkt mijn vorm op gemiddeld. Dit betekent dat er een kans is op remissie (geen non hodgkin symptomen meer aanwezig) van 70% en bij 50% hiervan is er een kans op genezing. Dus dit biedt perspectief. Hij gebruikt het woord genezen nooit, hij gebruikt de term remissie.
Gezien mijn pijn, wil hij er veel spoed achter zetten.
Morgenochtend om 10.00 uur hebben we een afspraak bij de kapper, want ik zal al direct na of tijdens de eerste chemokuur kaal kunnen worden. Om half twaalf morgen en beenmergpunctie en aansluitend om 14.45 uur een CT Scan. Dit is om te kijken of er nog uitzaaiingen elders te vinden zijn. Dus weer een ongelooflijk spannende dag.
En dan gaan we a.s. donderdag 31 mei, op de verjaardag van mijn pa, beginnen om 09.00 uur met de eerste chemokuur (dit betekent steeds eerste dag een dagopname aan het infuus, waarbij de chemokuur wordt ingebracht), daarna de resterende dagen van de week van huis uit pillen in nemen en dan 2 weken herstellen. Op 25 juni de tweede chemokuur, zelfde verhaal. Zo krijg ik in 24 weken 8 chemokuren en aansluitend gaan we verder met bestralingen.
Al met al heel heftig.
De bijverschijnselen zijn :
ik word kaal, misselijkheid (maar hier zijn goede medicijnen voor), op de eerste kuurdag tintelende vingers en tenen en koorts. Het kan zijn dat je zo'n opgeblazen prednison hoofd krijgt, maar ja dat zien we dan weer...lijkt me wel heel erg.

Verder ongelooflijk veel medicijnen, drankjes en rotzooi. Hoop is wel dat de pijn snel zal verminderen en ik goed kan slapen. Ik hoop het echt.

Later schrijf ik meer. Nu ben ik, zijn we, kapot en gaan we eventjes slapen..
Ik hou van jullie, de strijd gaat beginnen, help me maar...ik ben nu eventjes helemaal kapot door alle berichten en wil gewoon even huilen...
maar lieverds er is een kans dat we deze strijd gaan winnen, en daar teken ik voor!
Aniet

Dinsdag de 29e.....een spannende dag!

Vanmorgen heel vroeg wakker, na een wat onrustige nacht...beetje zenuwachtig denk ik en weer die gekke benen. Die doen gewoon iets anders dan dat ik wil dat ze doen...ingewikkeld hoor!
Gisteren was een dag die weer bol stond van vriendschap, liefde en warmte. Telefoon, bezoek, verwacht en onverwacht, spontaan, vrienden van ver en vrienden van hier uit Voorschoten...onvoorstelbaar, wat een rijkdom. Ik blijf het herhalen...Rosanne ging tussendoor lekker tennissen met Maurtis en Florine heeft haar dansje voor het schoolkamp (jawel vandaag voor vier dagen!!) geoefend met Noortje. Gesprekken, intenser dan voorheen en een glas wijn zomaar midden op de dag. Slapen tussendoor en op bed liggen, met Roel naast mijn bed, wij hand in hand. Zo mooi en zo intens...
Vanmorgen toen ik wakker werd een prachtige ongelooflijk intense reactie van Nicolien, de zus van Els uit Amerika. En door dit soort dagen en reacties weet ik een ding, ik moet deze strijd winnen. Ik wil doorgaan met deze intensiteit van leven, ik wil genieten van alles wat er om mij heen is ontstaan en nu staat. Soms bellen er ook vrienden, die ik niet eens aan de telefoon krijg, omdat ik slaap, of met iemand zit te praten.

Leuk om te zien, hoe de kinderen er tussendoor laveren, ze msn'en of doen een spelletje op de computer. Of Rosanne, die ongelooflijk lief gaat helpen, opruimen, afwassen, kastjes netjes maken. Echt zo geweldig...en waar je nu ook rondloopt overal staan bloemen, kaarten of ligt een boek. Een mooi gedicht, een dvd met een intense film, zodat ik even goed kan huilen....of de muziek van Il Divo...eigenlijk wilde ik schrijven, het leven kan bijna niet mooier zijn dan het nu is...
en eigenlijk zie ik het maar zo, het leven is geweldig en jullie doen met zijn allen zo ongelooflijk mijn best, om mij steun te geven, om mij bij te staan, met woorden, gebaren, bezoekjes, telefoontjes en mailtjes en het kan gewoon niet anders zijn, dan dat wij met elkaar sterker zijn dan ergste tumor ook!

Vandaag wordt een spannende dag. Eerst mijn gipskorset (ik roep wel tegen Annemarie, wie weet heb ik wel maatje 36 als ik eruit kom...lijkt me knap benauwd zo'n ding aan)aanmeten en dan een gesprek met de haematholoog (schrijf je dat zo?) waar het behandelplan wordt besproken. En aan wie ik al mijn vragen kan stellen, ik ben zo benieuwd...want een van mijn eerste vragen zal zijn - wat zijn de kansen, wat is mijn perspectief - en ik ben zo benieuwd. Ik zag een documentaire op tv van een meneer die een vorm van lymfklierkanker had en een prognose had dat hij nog een paar maanden zou blijven leven en ondertussen is hij vier jaar verder. Kijk en ik heb gelukkig een geweldige moeder als voorbeeld, die heeft nog 24 jaar doorgeleefd met kanker. Weliswaar was haar vertreksituatie wat gunstiger dan de mijne nu...maar toch...
Annemarie en ik hebben al onze vragen verzameld en ik zal zodra ik terug ben alles weer op de site zetten! Dan hebben we allemaal dezelfde informatie.
En morgen een CT-scan om te kijken of we alles goed in beeld hebben en of er niet hier of daar ook nog een uitzaaiing zit, of iets anders...ook weer spannend. Maar ik zei gisterenavond voor het slapen gaan tegen Annemarie 'het is wel genoeg zo he...'.

Oh ja, nog even dit. Annemarie en ik trekken dit weekend een dag de telefoon eruit, de deurbel werkt niet, we werken de log niet bij en nemen een kwaliteitsdagje voor onszelf. Om even samen te zijn en alle emoties en indrukken, die er nu ontstaan en die wij ook samen moeten verwerken, even een plekje te geven. En ik heb me voorgenomen dit af en toe te doen, om ook samen te zijn en samen tijd voor elkaar te hebben....want dat hebben we nu wel nodig. Samen zijn is samen lachen, samen huilen, zo zingt Willeke Alberti toch?

Lieverds allemaal, ga maar weer door met duimen, met alle lieve gedachten, gebeden, met alles waarmee jullie mij/ons steunen...ik kan geen woorden vinden hiervoor. Dank je wel.
Veel liefs...ik ga een kopje thee maken voor mijn lief.
Anita

maandag 28 mei 2007

Nog eventjes....

Rosanne vindt het ook een beetje eng...al die visite die komt. Zo stond gisterenochtend Jan Knipmeyer voor de deur. En Rosanne had al vaak de telefoon aangenomen en dan was het Jan Knipmeyer, dus Jan was voor iedereen in het gezin hier al een bekende naam, echter niemand had Jan in levende lijve gezien. Dus Rosanne zat bij me op het bed ergens gisteren en toen zei ze 'ik had gedacht dat Jan Knipmeyer in het echt er heel anders uit zou zien'. Maar toen Jan er was, liet Rosanne zich niet zien, vond ze eng...maar ze heeft dus wel naar Jan gekeken, terwijl hij met Annemarie en mij in de keuken zat te praten.
Was trouwens weer zo'n moment, waarop je terug gaat in de tijd, de tijd van unit 4, voor de ADP'ers onder ons. De tijd vanaf 1997...dat was ook een hele mooie tijd. Nog veel contacten van mij met ADP'ers stammen uit die tijd...en Jan is gelukkig nu weer mijn collega, bij Arinso, we hebben dagelijks met elkaar te maken. Heerlijk...dank je wel Jan.
Dikke zoen
Aniet

Soms gaat het wat beter en soms weer wat minder.....

En de afgelopen nacht was wat minder, rusteloze benen, willen liggen, maar het niet kunnen...eerder wakker, frequenter wakker, meer pijn dan de vorige nacht en nu maar weer even eruit. Het mooie van deze nacht is, dat Annemarie en ik lief en zorgzaam zijn voor elkaar en naar elkaar. We houden elkaar vast, we praten over onze situatie, het gekke is je raakt er niet over uitgepraat. Wat ons bezig houdt is dat ik zo snel zieker word nu, dat ik in een maand tijd zoveel ben achteruit gegaan....dat vind ik eng. Maakt me ook wat onzeker soms. Reden temeer om maar snel te gaan beginnen met kuren.
We hebben gisterenavond in bed een lijst met vragen opgesteld, die we dinsdag aan de arts willen voorleggen. Er is nog zoveel onduidelijk.

Ondertussen circuleert mijn weblog overal, en krijg ik reacties uit allerlei hoeken, van mensen die ik soms alleen maar ken van een keer zien. Maar ook oud-collega's van ADP, erg lief allemaal. Fijn om te constateren dat, ondanks mijn vertrek bij ADP, er nu toch weer aan mij gedacht wordt. Ja ook daar had ik een goede band met veel mensen. Leuk ook hoe mensen inspelen op het leven van Annemarie en mijzelf, zo kreeg ik van Aldo (ja die Aldo...de man waardoor ik uiteindelijk de beslissing nam om ADP te verlaten) een prachtig kaartje met een afbeelding van een vrouw erop. Dank je wel Aldo, dat waardeer ik echt!

Rosanne was gisteren een beetje van slag. Haar stemmingen wisselden erg. Soms was ze boos, op mij, op iedereen, daarna weer heel lief. En dan krijg je kusjes en zorgt ze ongelooflijk goed voor je. Zo'n klein mensje die zich zorgen maakt, die dit alles op haar eigen wijze verwerkt. Ze verwart ook al die medische termen. Zo zei ze zaterdag 'ik wou maar dat je een tumor had' en ze bedoelde 'ik wou maar dat je een hernia had'.
Florine doet het op haar eigen wijze. Nog meer msn'en, knuffelen met haar poes. En ze maakt af en toe een boterham voor me klaar, of raapt iets op, waar ik niet bij kan. Echt lief.

Meer dan ooit praat ik nu ook over de dood, en dood gaan. Terwijl ik vastbesloten ben dat pas te doen over een jaar of 25, maar toch....het speelt door mijn hoofd. Een van mijn vragen is 'wat zijn mijn kansen'. Ongelooflijk eng, maar ik denk er zoveel over na. Vraag mij steeds af, wat hiervan de bedoeling is of kan zijn. Heb ik eindelijk de vrouw van mijn leven gevonden, heb ik mij voor het eerst in mijn leven echt aan iemand verbonden tot de dood ons scheidt en dan krijg je dit gesodemieter. Dat kan toch niet waar zijn. Annemarie en Anita is pas net begonnen, en we hebben echt nog heel veel tijd samen op ons verlanglijstje staan.
Maar ik ben een optimist en reken er dus ook maar op, dat ik uiteindelijk met heel hard knokken, ook dit verlanglijstje kan realiseren in de praktijk. Dus let op - ik doe mijn best en met mij doet iedereen om me heen mijn best.

Heb ook bloemen gekregen van Hugo, de ex van Annemarie. En heb naar aanleiding van dit gebaar, hem een lange mail geschreven, in de hoop dat wij nu met elkaar in gesprek komen en dat dit uiteindelijk als effect heeft, dat het voor de kinderen minder ingewikkeld is. En dat zij zien dat hun ouders met eventuele partners in staat zijn, op een goede manier met elkaar te communiceren. Ben in afwachting van een reactie...
Zo zie je maar, dat ziek zijn, ook een brug slaat en nieuwe contacten brengt en oude contacten doet herleven.
Mijn jeugdliefde, Jan Jacobs, belde me. Zo schattig. Hij had op Flakkee gehoord over mij en het feit dat ik kanker heb en wilde dit graag van mij horen. Lief...ja hij was lief...alleen dat gevoel van mij, wilde een andere kant op he...en kijk waar dit mij gebracht heeft bij Annemarie. Heerlijk toch!!
Gisteren was mijn broer hier met dochter Noor. Was fijn. Ook Ellen was er, een vriendin van mij, en dit was weer erg fijn. Ik was alleen heel moe en ben naar bed gegaan, onvoorstelbaar hoe dat werkt. Mijn benen gaan tintelen en ik kan bijna niet meer staan, mijn lijf geeft aan dat het klaar is voor dat moment. Ik zei nog tegen Annemarie ´een maand geleden werkte ik nog keihard ongelooflijk´.

Kijken of ik nog even kan slapen. Oh ja nog even wat .... ooit heb ik tegen Noor gezegd, mijn nichtje. ´Noor je moet goed onthouden dat een echte van Loon nooit opgeeft!´ en gisteren toen ze wegging zei ze ´Anita, een echte van Loon, geeft nooit op!`

Dag, fijne tweede pinksterdag, zomaar in de zon...
Aniet

zondag 27 mei 2007

Bezoek, telefoon, post, mail en liefdevolle reacties.....

Lieve mensen,

Wat een mooie warme deken spreiden jullie met elkaar over me uit...iedereen wil op bezoek komen, ongelooflijk zo lief...verrassend ook. Probeer samen met Annemarie hier wat overzicht in te krijgen....zodat ik ook kan rusten in de middag. Betekent niet dat ik geen bezoek wil, maar probeer het wat te stroomlijnen. Eind van de ochtend bezoek, dan poosje slapen, en dan in de loop van de middag weer bezoek, dan wat eten, en rusten/slapen.
Lief allemaal...dus alsjeblieft in overleg met Annemarie wat inplannen, zodat zij het overzicht kan houden. Ik hou wel van bezoek, dat weten jullie wel, maar moet ook energie opbouwen om de chemo's te weerstaan!
Zelfs mijn lieve tante Tanneke, de zus van mijn moeder komt op bezoek volgende week, helemaal uit Zeeuws Vlaanderen, echt ruim 200 km hier vandaan. Haar dochter, Annemarie, rijdt haar heen en weer. Fantastisch he...ben hier erg blij mee!
Vanmorgen stond Jan voor de deur, schattig, mooi om te voelen wat je deelt met mensen, hoe warm en liefdevol mijn vriendschappen zijn. Ik voel me zo gelukkig....klinkt gek he...maar ik voel me rijk, ongelooflijk rijk met al deze warmte!
Als je hier naar kijkt, moet het toch gewoon lukken om deze ellende te overwinnen of niet dan?

Vanmorgen zei Els 'die Annemarie van jou is echt goud he...' en echt mensen, ik kan jullie niet vertellen, wat een mazzelaar ik ben, dat ik haar ontmoet heb. Onze lieve heer heeft hier wel een heel erg dikke vinger in de pap gehad he....goede vinger!

Gisterenavond heb ik met Rosanne afgesproken dat zij twee proeflessen drumles krijgt van me...en als het goed gaat, en ze vindt het leuk, dan gaan we op marktplaats op zoek naar een drumstel voor op haar kamer....geweldig he...
en je begrijpt wel wat ze nu aan het doen is....ze zit op marktplaats drumstellen te bekijken...heerlijk he...dan wordt dan haar verjaardagskado....spannend wel he...maar ze moet nog even wachten, want ze is in september jarig....maar....oh wat spannend!

Florine is samen met Noortje, een vriendin van haar, een dansje aan het oefenen in de woonkamer voor de musical (de slotavond van haar lagere schoolperiode ergens in juni), leuk hoor. Ben erg benieuwd.

Een heel mooie rustige zondag allemaal! Dank voor de lieve berichten en alles erom heen...
liefs,
Anita

Zittend slapen......

Goedemorgen, terwijl ik kijk naar een schitterend boeket met grote donkerrode rozen (de mevrouw die ze kwam brengen keek heel blij en je zag haar denken 'wat romantisch deze mevrouw krijgt bloemen van haar geliefde....'en zei 'bent u mevrouw van Loon....dan heb ik prachtige rozen voor u')begin ik op zondagochtend om tien over acht in mijn weblog te schrijven.
Heerlijk om de dingen van me af te schrijven.

Vannacht weer goed doorgeslapen tot 04.00 uur, toen weer 2 morfine-tabletten (samen 40 mg) en nu weer mijn dagpil. Ondertussen wel hoofdpijn van de medicijnen, en soms duizelig, want het is wel veel he...maar het werkt. Ik heb zittend kunnen slapen en ik vind he zo belangrijk om samen met Annemarie de nacht door te brengen. Heerlijk...

Vandaag weer een rustige dag...ik slaap nu overdag ook al meer. Het lijkt wel alsof ik zieker ben, of zou dat psychisch zijn. Of door de medicijnen komen. Ik ben moe, lees wat, de krant, een blad, een boek en schrijf, want dat wil ik iedere dag doen en slaap. Niet veel meer, erg ongezellig voor iedereen.
Mijn lijf doet pijn, mijn rug en mijn benen maar ik ben wel recht gelukkig...
Ik wens jullie een mooie zondag toe. Veel liefs, mijn broer komt met Noor, en ik vind het met name voor mijn familie wel confronterend, we denken hierdoor weer zoveel meer terug aan het ziekbed van mijn moeder. Die ook een vorm van lymfklierkanker had...bizar he...ben benieuwd of er een vorm van erfelijkheid is op dit gebied.

Dikke zoen, Aniet

zaterdag 26 mei 2007

Samen met Rosanne in bed computeren


Het is nu zaterdagavond en Rosanne en ik zitten samen in bed met onze laptop. Gezellig hoor. Annemarie brengt Florine naar een vriendje en wij hebben met TMF op de achtergrond onze eigen gezelligheid in bed.

Het was een bijzondere dag, vanmorgen ben ik zelfs met Annemarie en Rosanne naar Albert Heijn geweest, lekker boodschappen gedaan, daarna heb ik weer een uurtje geslapen. Pa en Els zijn geweest, was fijn en goed. Het gekke is dat je nu over heel andere dingen praat, maar ook over wat er voor me ligt en hoe we elkaar hierin gaan steunen. Ongelooflijk. We lijken allemaal heel sterk.

Nadat zij om een uur of vier weer wegreden, ben ik weer gaan slapen en nu lig ik eigenlijk alweer in bed. De pijn is er constant, wordt onderdrukt door pillen, maar ik vind het een goede dag.

Ik heb net mijn 'nachtpil' ingenomen...en ik heb het gevoel dat alle medicijnen goed werken.

Annemarie zei vanmiddag 'schat ik ben wel een beetje bang voor dinsdag' en eigenlijk ben ik dat ook wel....ik vind het doodeng...maar ik wil er zo graag voor gaan!!!!

Morgen komt mijn broer met Noor, ik had hem net nog aan de telefoon. Fijn hoor al die vormen van contact..


Ik ben duf van de medicijnen...zak af en toe weg. Mijn hoofd gloeit...heb last van mijn ogen...die tranen.

Rosanne vraagt zich af of jullie wel weten wie zij is, vandaar dat ik hier nog een foto er bij plaats, zodat echt iedereen weet wie Rosanne is.

Liefs

Anita


Wil ik nog even met jullie delen....


Lieverds, ik wil vandaag hier een foto plaatsen....zomaar om te laten zien waarom ik deze strijd moet overwinnen!!!
Met veel liefs, Aniet


Lekker geslapen vannacht...

Ja het is echt waar! Deze nacht heb ik, gezeten met allemaal kussens in mijn rug, volgestopt met pillen, van half twaalf tot half acht geslapen. Ik heb de klok gezien van 03.30 en opnieuw 40 mg morfine genomen en ben toen hand en hand met Annemarie in slaap gevallen.
Want ik moet proberen goed te slapen, goed uitgerust te zijn, om met voldoende energie alles wat voor me ligt te kunnen bestrijden. En ik wil heel graag bij en met Annemarie slapen, om zo samen met haar te zijn. Ik las net op mijn site dat Ronald, een vriend van me uit mijn ADP-tijd, de Alpe d'Huez gaat beklimmen voor mensen met kanker. Hij gaat dus nu fietsen voor mij, als eerbetoon voor de strijd die wij, mensen met kanker, moeten leveren. Nooit gedacht trouwens dat ik ooit zou schrijven, wij - mensen met kanker, en dat ik het dan over een doelgroep zou hebben, waartoe ik zelf ook behoor....maar ja, zo wilde ik ook boerin worden en ben ik uiteindelijk nu manager HR Services bij Arinso....soms vraagt het leven andere dingen van je....

En weet je, als we die vergelijking nog even trekken, om zo'n berg op te kunnen fietsen, heb je goede begeleiding nodig en veel supporters, en mensen die je verzorgen, en met wie je kunt praten...en zo voelt het ook. Annemarie is mijn dag- en nachtverzorger, en met haar haar moeder en Reynaud, mijn familie, onze vrienden. De meisjes niet te vergeten. En al die supporters dat is iedereen die met me meeleeft en mensen om mee te praten, die zijn er ook...dus als we doorgaan met deze vergelijking, dan moeten we met elkaar deze berg toch kunnen beklimmen? Dus help me maar, allemaal...ik heb jullie nodig...

Veel liefs, een mooie zaterdag, vanmiddag komt Pa met zijn Els. Fijn he...en ach er zullen nog wel wat mensen komen dit weekend, onverwachts, en laat maar komen...iedereen mag komen, alleen niet allemaal tegelijk, want ik wil even heel goed voelen en praten met iedereen die komt.
Het doet me zoveel goed...net heb ik weer een 'dagpil' genomen en het mooie is dat ik hierdoor, zo lijkt het....wat recht kan lopen en dat levert me ook weer energie op.

Oh ja, ons huis staat vol met prachtige bloemen, geel, rood, rozen, oranje...pioenen en rozen, vrolijke bloemen....

Anita

vrijdag 25 mei 2007

Huilen en veel pijn....

Lieve lieve vrienden van me...terwijl ik hier werkelijk zit te janken aan de computer, en de pijn zich weer meester van me maakt, wil ik jullie bedanken voor alle hartverwarmende momenten, woorden, telefoontjes, kaartjes en bezoekjes. Met jullie steun, jullie vriendschap en liefde knok ik verder. Maar ik vind het wel heel erg zwaar, vooral de pijn...en het verdriet wat ik veroorzaak nu. Als ik naar de kindjes kijk, naar Annemarie, naar mijn vader, Els, iedereen, dan is het zo oneerlijk. Ik wil deze strijd winnen en geef alles wat ik in me heb...en ik voel me gesteund door jullie allemaal.

Iedereen die op bezoek komt, is gekomen, gaat komen...ik zal proberen het wat te faseren, zodat ik rustig met iedereen kan praten, niet te veel tegelijk...ik wil genieten van alle momenten met al diegenen die me dierbaar zijn.

Ik hou van jullie...en alsjeblieft, let goed op mijn Annemarie...ook zij heeft jullie steun nodig. Annemarie en haar meiden...ze heeft zo geknokt voor mij, voor dit leven samen met mij...en we zijn nog lang niet klaar samen.
Dank je wel...

dikke zoen en ik hoop een goede nacht....met veel liefs
Anita

Slecht nieuws - lymfeklierkanker!!!

Lieve allemaal...ik hou het kort nu. We zijn net thuis en proberen mijn vader en anderen te bereiken.
Hou je vast - de uitslag is heel ernstig. Ik heb een vorm van lymfklierkanker die al in een groot gebied van mijn lichaam zit, en het is te groot om operatief te verwijderen.
Het is een kwaadaardige vorm van kanker, en a.s. dinsdag moet ik naar de gipskamer om een gipskorset aan te laten meten. Mijn wervels zullen broos worden door de bestralingen en chemo-kuren en daarom moet ik een gipskorset gaan dragen. Direct daarna heb ik een afspraak bij de hematoloog en woensdag moet er een CT-scan gemaakt worden.

Het is dus goed fout! Annemarie en ik zijn nu thuis, willen dit nieuws even in alle rust verwerken.
Maar ik kan jullie nu al aangeven dat ik ongelooflijk hard ga knokken om zoveel als mogelijk uit dit leven te halen wat er nog in zit voor me!

Dinsdag meer!
Dank je wel allemaal.
Liefs en liefs, en nog meer liefs
Anita en Annemarie

Vanmiddag afspraak bij de neuroloog

Zojuist gebeld door assistente van de neuroloog. Vanmiddag om 13.30 uur een afspraak in het LUMC met dr. Cox, de neuroloog.
Dus even afwachten weer. Deze assistente wist mij ook niets meer te vertellen op dit moment.
Afspraak moest vandaag gemaakt worden anders zou het te lang gaan duren.

Vanmiddag dus geen bezoek inplannen hier thuis.
Groet
Anita

Slapen in de woonkamer, in de stoel....


Ik dacht ik begin maar met een leuk plaatje, want zo zitten wij erbij overdag...en de dagen zijn tot nu toe leuker dan de nachten...want slapen dat doe je 's nachts die gaat hier niet meer op hoor!

Tja en het resultaat van deze nacht is, veel morfine, weinig lol, en slapen rechtop in de stoel in de woonkamer, zittend dus...vervolgens duurt het een half uur voor je weer op kunt staan, want mijn lijf is in elkaar gezakt door deze houding, maar op deze manier heb ik tussen half twaalf en nu, bijna zeven uur, wel een uur of vier/vijf geslapen...en dat is de beste score tot nu toe.


Pijn, tintelende benen en pillen die niet doen wat ze moeten doen, althans bij mij niet, de pijn wegnemen, zodat ik horizontaal rustig kan slapen...welnu, overal is een oplossing voor te vinden, zo ook voor dit slapen, dus zolang ik nog thuis ben doe ik dat dus in de stoel...





Vandaag is de dag...ik ben reusachtig benieuwd en hou jullie op de hoogte.
Ik ben sterk vandaag, ik voel het...dus ik wil er graag tegenaan, ik wil beginnen aan de eerste trede omhoog op de ladder! Let op!

Anita

donderdag 24 mei 2007

nieuwe medicijnen en oude medicijnen....

Tja en daar zit ik weer, half twaalf en om half zeven al een nieuwe pil ingenomen, die zou werken na zo'n twee uur...maar niks hoor, weer tintelende benen, steken onder in mijn rug, pijnscheuten.......en zojuist weer twee oude morfine pillen erbij in genomen en nu maar weer een uurtje zitten, om te kijken of ik slaperig genoeg ga worden. Om te kijken of er weer rust in mijn benen en mijn lichaam komt, zodat ik toch weer wat kan slapen. Pillen, medicijnen en Anita, volgens mij geen goede mix.
Leuk, toen ik net de mail opende stond er een lange mail van Kirsten, met een uitgebreid verslag van de APS-avond, met bowlen, steengrillen en uiteindelijk nog veel stapplezier, leuk hoe ze aan me denkt en iedereen dit op zijn eigen wijze doet. Ik had wel graag mee gewild, met zijn allen op stap...maar dat komt wel weer schat ik zo in....

Vanmiddag was Berty nog even hier, gezellig...Rosanne kwam nog even binnenwaaien met zelfgebakken koekjes en daarna hebben Annemarie en ik gegeten in de tuin. Maar ik heb geen honger, ik doe niks, dus echte honger heb ik niet...daarna hebben we lekker liggen praten in bed en nu hoop ik dat Annemarie kan slapen, zodat als ik straks terug in bed kom...zij al diep in slaap is...ze ziet er zo moe uit...

Morgen is een spannende dag....ik ben zo benieuwd naar de uitslag...oh, mijn gedachten gaan alle kanten op, goed, slecht, eng, en Annemarie vraagt me steeds 'je blijft toch wel bij me...ik wil niet zonder jou'.....ik zou me geen raad weten als zij er niet zou zijn...maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken, wij zijn er voor elkaar. Heerlijk...slaap lekker allemaal!

Anita

Nieuwe medicijnen....

Na overleg met de arts, is Annemarie nu zwaardere medicijnen halen. Voor de ochtend en voordat ik ga slapen. En daarnaast mag ik dit medicijn aanvullen met de morfine die ik nu al heb, ik ben benieuwd of dit gaat werken. Krijg ook laxeermiddel, want al die morfine zorgt voor verstoppingen. Ach dat valt wel mee...veel nespresso drinken en veel water, maakt dat dit laatste niet echt lastig is. Gelukkig.
Heb geprobeerd te slapen, maar lukt niet, ben erg krom nu...en heb veel pijn, ondanks dat ik vandaag al veel pillen heb geslikt....het werkt niet meer zo goed...mijn hoop is gevestigd op het nieuwe medicijn. Morgenochtend schrijf ik erover...
en jullie, jullie zijn ongelooflijk lief allemaal...dank je wel voor al die reacties, die steun, die hartverwarmende mailtjes die iedereen me schrijft...

een gedichtje wat ik al heel lang ken, en per mail kreeg van Jannie Hoegen is wel toepasselijk :

en, telkens als ze niet meer kan,
denkt ze : ik?
ik val niet, ik dans...

en zo kijk ik er naar, ik, ik val niet, ik dans en ik zal altijd blijven dansen...
en ik weet wel, dat als alles achter de rug is, dat ik met jullie allemaal wil dansen, wil feesten, wil vieren dat we met elkaar ook heel zware tijden door kunnen komen!
Want nu merk ik maar weer eens heel erg goed, dat er vrienden zijn en hoe geweldig dit voelt!
Bedankt lieve vrienden, collega's, dierbaren...ik, ik val niet, ik dans!

Anita

Pijn, pijn en pijn.....onvoorstelbaar veel pijn....

Het is nu half vijf in de ochtend, ik ben werkelijk huilend van de pijn, krijsend van de pijn wakker geworden...na zo'n mooie middag/avond met Sarah, Gabija, Jolanda en Mouna en Annemarie natuurlijk! Het was fijn dat ze er waren, en ik ben direct na hun vertrek onder de douche gegaan en naar bed. Dus rond negen uur, lag ik echt al in bed. En eigenlijk voel je dan al het verschil...je spieren, je lijf, alles is gevoelig, ik ben wat krommer en moet zoeken naar een houding. Terwijl als ik vanmiddag naar bed ga om te slapen, ik werkelijk in slaap val.
Ieder uur van de nacht heb ik gezien, het lijkt wel alsof die twee morfine niet meer werkt, want de pijn trekt niet weg...die is er nog, om 02.44 weer 2 morfines genomen, om 03.13 weer 2 paracetamol 500 mg erbij...en nu net weer een morfine...janken, krijsen, gek worden zo erg...dat Annemarie een beetje in paniek raakte. En dat wil ik niet, dat mag niet. Het is voor haar al zo zwaar. Ze is werkelijk onvoorstelbaar lief en zorgzaam, ik heb haar ook naar bed teruggestuurd om te slapen nu. Het is slopend volgens mij om je lief, je vrouw, je partner zoveel pijn te zien hebben....

Pijn, ik wist niet wat pijn is. Ik heb weleens iets gevoeld, maar in vergelijking met wat er nu aan de hand is, is dat te verwaarlozen. Deze pijn is onbeschrijflijk, mijn benen, mijn rug, mijn bekken, het lijkt wel alsof alles samenkomt en ik continue steken in mijn lichaam voel. Als je ademhaalt, als je praat, of als je huilt of lacht, de pijnscheuten voel je....
En gelukkig moeten we veel lachen samen, nu soms ook wat huilen, vanmorgen rolden de tranen over mijn wangen...oh wat een pijn...nu lijkt het rustiger te worden, ik ook...trager, vertraagd bijna...door al die pillen in mijn lijf....
Straks Rob vragen of er een andere betere dosering is waarmee die nachten te dragen zijn...wat mij betreft mogen ze vrijdagmiddag al beginnen...ik ben er klaar voor. Ik wil hier vanaf....ongelooflijk wat er met je lichaam kan gebeuren...
Gisteren had ik het er nog over met Gabija, ontstekingen, urineweg ontsteking, nierbekken ontsteking, overgang, en nu dit...of is dit een containerbegrip voor alles wat er was aan lichamelijke klachten het afgelopen jaar. En ik weet nog goed dat ik kennis ging maken met Rob de Vries mijn huisarts, en zei 'mijn vorige huisarts kende mij niet eens, dus ik ben een gemakkelijke patient, je kunt mij er wel bij hebben....' en moet je nu zien!

En als je wakker ligt, dan ben je geen vrolijker mens. Dan spookt er van alles door je heen, dan krijg je mooie en minder mooie gedachten. Dan komt er van alles langs. Dan zie ik ook allemaal voorbeelden van ziektegevallen, die me zijn bijgebleven in of uit dit leven. Dan 'trek je je rugzak open' en passeert alles wat mooi en minder mooi is en wat indruk op je gemaakt heeft.
En eigenlijk realiseer je je dan....wat je allemaal aan mooie dingen hebt mogen meemaken in dit leven. In deze 47 jaar...ik vind 47 jaar wel een respectabele leeftijd, 'gemiddeld middelbaar' noemt Florine mijn leeftijd.
En dan denk ik terug aan mijn leven op Goeree-Overflakkee, op de boerderij. Maar ook aan Den Haag, mijn leven in het studentenhuis (ik had op mijn 17e nog nooit in een tram gezeten...ook een ervaring!). Mijn relaties. Bijzonder...maar ook mijn leven alleen, mijn leven in Schoonhoven en uiteindelijk...het mooiste wat me is overkomen, mijn leven met Annemarie. Een vrouw waar ik echt onvoorwaardelijk oud mee wil worden. Waar ik alles mee wil delen, maar juist haar had ik graag deze ellende willen besparen. Ze heeft zo geknokt om te mogen voelen wat ze nu voelt. Om haar hart te mogen volgen en dan nu dit....maar het is er ook...en ze pakt het er ook bij....

Pijnscheuten flitsen door mij heen, zwaar transpirerend zit ik hier..ik stop even, ga vandaag ergens weer verder...

Oh ja, Cock, ik mis onze kopjes koffie, dag...fijne dag!
Dikke zoen voor iedereen. Dank voor alles. Liefs
Anita

woensdag 23 mei 2007

Niet slapen, niet liggen, niet lekker....

Deze nacht was ondanks morfine, rampzalig. Ieder uur van de klok gezien, zit nu ook een beetje gebroken met mijn kopje thee aan tafel. Ondanks de morfine, kon ik niet goed slapen. Ik kon niet op mijn rug liggen, en iedere keer van de ene zij op de andere zij. Maar steeds stapte ik dan uit bed en schoof er dan op de andere zij weer in. Draaien was onmogelijk...het deed veel pijn, pas vanmorgen kon ik weer op mijn rug draaien, maar ondertussen was ik wel 5 morfine tabletten verder en 1 paracetamol...dus ben ik weer blij dat de nacht erop zit.
Gisterenavond stond onverwachts Lineke op de stoep en ook onze eigen Wim van Local Support, omdat ik wel mail kan ontvangen, maar niet kan versturen. Helaas kwam hij er ook niet uit, dus vandaag met planet bellen wat er aan de hand kan zijn. Lief he...dat hij kwam...Kirsten had bij hem ingesproken. Lineke had gehoord van een vriendin van Annemarie wat er hier aan de hand is, en kwam even poolshoogte nemen.

Vanmiddag komen er wat mensen van het ISS-team, en ook vanuit het DL-team kan ik mensen verwachten, leuk wel...even een beetje plannen, omdat ik heel snel moe ben...door alles denk ik, maar ook door de pijn, en door de drukte... Ook vrienden van me, Roel en Karin, willen eventueel vanavond nog even langs komen.
Ik vind het fijn als mensen komen en even bij me zijn...ik verheug me er op. Je vertelt wel steeds het verhaal, maar het is ook leuk om dingen te horen/lezen over de afdeling, het werk.
De afleiding is goed voor me...doet me ook goed merk ik. Lachen, plezier maken heerlijk.

Buiten hoor ik de vogels al lekker fluiten, en de deuren staan alweer open. Heerlijk is dat...die zon die langzaam aan binnenkomt.
Ik hoop dat het in de DL-kamer nog uit te houden is. Nog een paar maandjes en dan gaan we verhuizen....naar ons nieuwe kantoorpand. Ik heb er zin in...

Geniet van deze mooie dag...ik ga nog wat slapen. Ben erg traag merk ik...moe ook.
Anita

dinsdag 22 mei 2007

Dinsdagavond 22 mei 2007

Vanavond om 20.50 uur komt er op Nederland 2 een documentaire over Hedwig. Zij was een vrijwilligster in mijn Hospice en is zelf aan kanker overleden. Dit programma is een videobrief voor haar nabestaanden. Inmiddels is Hedwig overleden....dus kijken met zijn allen! Indrukwekkend dit programma...ondertussen is deze dag, met veel bellen, praten en vertellen over de biopsie alweer voorbij. De pijn neemt geleidelijk aan toe...ik word geleidelijk aan krommer. Hoe langer de dag duurt, hoe korter ik word...gek gezicht, of korter, ik ga helemaal scheef lopen en als ik Annemarie wil zoenen, moet ze bukken, maar dat blijkt lukken gelukkig! Ik moet vaak denken aan mijn moeder, die ook helemaal krom was aan het einde van haar leven. Maar het grote verschil zit 'em erin dat ik nog midden in dit leven sta. Vandaag heb ik de zus van Ma, tante Tanneke, gebeld...ingewikkeld hoor om aan zo'n oude tante te vertellen dat je de strijd aangaat, en dat er nog niks verloren is. Voor ouderen is iets als dit vaak verbonden met doodgaan en ik zie dit zelf niet zo...gelukkig. Ik pieker wel meer merk ik nu, dan twee weken geleden...maar dat is ook omdat ik het eng vind wat er allemaal moet gebeuren, of gaat gebeuren. Ik ben ongelooflijk blij dat ik vrijdag al uitslagen krijg, ben ook benieuwd hoe het allemaal dan verder zal gaan...

Ik kreeg vandaag heel veel leuke post, mooie gekke en lieve kaartjes, uit allerlei hoeken, van de mensen bij Shell, van een vriend uit Drachten, een hele vrolijke gekke kaart van het ISS-team...heerlijk al die leuke gekke berichten! Vaak voel ik een glimlach op mijn gezicht verschijnen....
Rosanne reageerde zo schattig toen ze hoorde dat de vakantie niet door zou gaan 'mama ik was zo graag met Anita op vakantie gegaan, dat halen we toch nog wel een keertje in he....'.
Voor die meiden is het ook wel ingewikkeld realiseer ik me steeds weer.

De bel gaat, ik ga ermee stoppen, even kijken wie er komt...zien ze me weer aan de champagne zitten...ik krijg nog een naam!
Oh nee, een meneer van het astma-fonds, dus mijn reputatie komt even nog niet aan de orde.
He de zon gaat schijnen...belooft morgen weer een goede dag te worden. Ik wens iedereen een mooie avond toe...zomaar liefs, Aniet

De neuro-radioloog in het LUMC

Zo weer terug. We waren vroeg en ik kon rond negen uur al naar binnen, omdat degene die voor me was, nog in de file stond. Een neuro-radioloog met een radioloog en een dame die heel lief was en me vooral vertelde wat er ging gebeuren. Ze liet alles zien, de naalden, het apparaat waarmee ze de biopsen gingen uitvoeren. En toen kwam de heer Erkel, de neuro-radioloog. Hij vertelde dat hij vanmorgen nog contact had gehad met de heer Pondaag, de neuro-chirurg die hem had gevraagd verschillende biopsen te doen bij mij. Ook gaf hij aan dat het proces versneld moest worden en dat de uitslagen van de biopsen vrijdag door het medisch team besproken worden. Hij gaf ook aan dat de neuro-chirurg mij vrijdag hoogstwaarschijnlijk zou bellen voor de vervolgplannen/stappen.
Eerst heeft hij aan de hand van een echo de plaats vastgesteld waar hij een gaatje wilde maken, en vanuit dit ene gat draaide hij met de naald en nam hij op verschillende plaatsen een stukje weefsel weg.
Uiteindelijk heeft hij 6 stukjes weefsel op verschillende plaatsen weggehaald, eigenlijk alleen de rugprik deed pijn en op het moment dat hij een stukje weefsel pakte voelde je dat. Hij liet me een hele lange naald zien waarmee de biopsen gedaan zouden worden...eng hoor..ik lag op mijn buik en zei 'ik hoef het geloof ik niet te zien allemaal'....brrrr ik ben toch al zo'n held.

Gelukkig nu alweer thuis en lekker aan de koffie. Vanmorgen hing er een doos bonbons aan de voordeur, Marion Lips stond gisterenavond voor de deur, maar we hebben de bel niet gehoord. We lagen in bed een dvd te kijken, maar die bel die hoor ik wel vaker niet. Annemarie zegt 'doof, blind en mank...wat wil ik nog meer....' nee hoor dat meent ze niet. Ze is zo zorgzaam, super. Vanmorgen wilde ze mee naar binnen en toen zei die mevrouw....'het wordt wel een beetje bloederig hoor' en toen besloten we maar dat Annemarie gewoon op de gang bleef wachten. Is maar beter ook denk ik. En ik, ik moet gewoon flink zijn.

Welnu, het proces wordt versneld, het onderzoek is uitgebreid, en zo hoop ik dat we nog voor de Pinksteren een uitslag hebben en weer een volgende stap kunnen zetten. Nu even wat telefoontjes plegen en dan even lekker slapen ofzo...

Dank jullie wel allemaal voor de lieve smsjes, mailtjes en berichtjes, het voelt geweldig om zoveel steun van jullie allemaal te krijgen. Ik ben trots op al deze warme aandacht...dank! Duizendmaal dank.

Dikke zoen, fijne dag, fijne werkdag...tot snel allemaal!
Aniet

Vakantie gecanceld....

Na overleg met de neurochirurg is de vakantie die we met de meisjes zouden hebben naar Tunesie...gecanceld. Bizar...krijg je van zo'n annuleringsverzekering maar een deel van het geld terug...kost een reis die je niet maakt, je toch 1800 euro...maar ja dat is maar geld zeg ik dan heel stoer...
Voor de meisjes wel heel verdrietig, zij hadden zich er zo op verheugd...de neurochirurg gaf aan dat herstel na een lichte operatie minimaal 6 weken zal duren en hij gaf ook aan, dat dit geen lichte operatie is...dus rekent u zelf maar...dan ligt 21 juli wel heel dichtbij...

Zo nu een nespresso en dan de auto in...naar Leiden...
Dikke zoen van twee nerveuze meiden.
Aniet en Annemarie

Spannend.....

Annemarie staat onder de douche...ik ga nu naar boven...een rampzalige nacht, volgens mij dood zenuwachtig en nu naar het LUMC...maar met al die steunbetuigingen, al die vriendschap moet zo'n punctie peanuts zijn toch...brrrr en ik ben al bang voor een prikje...kan nog wat worden...

straks meer....
Anita

maandag 21 mei 2007

Zomaar een van de schilderijen van Annemarie

Dit is een voorbeeld van een van de schilderijen van Annemarie, soms vraagt iemand mij of ik model heb gestaan...niet slecht he... dit schilderij hangt in onze woonkamer.
En op dit moment is zij dus bezig met een nieuw schilderij, dat zal ik niet plaatsen, want degene voor wie dit schilderij is bestemd, heeft het nog niet gezien. Leuk hoe Annemarie zo'n doek steeds oppakt, buiten neerzet, een sigaretje rookt en er nog een keer naar kijkt. Ander licht erop laat vallen, het wegzet en dan weer verder gaat. Eigenlijk is dit een proces van de schilder zelf...en nu mag ik hier zomaar getuige van zijn.

Bijzonder eigenlijk hoe je door ziek te zijn, of door ineens thuis te zijn, weer een ander ritme vindt met elkaar, en ook hoe met elkaar om te gaan. Samen stil te zijn en stil te staan bij alles wat voor ons ligt.
Vanmorgen heb ik de administratie gedaan, alles uitgezocht. Heel bizar ook, voor het geval dat...hoe staan we ervoor. Kan Annemarie hier blijven wonen als....enge gedachten, die ik soms toch heb. Maar meestal niet..meestal ben ik optimistisch en ga ik vanuit mijn kracht en positiviteit een nieuwe dag in.

Ik ervaar het mogen schrijven als een verlichting, een manier om met die mensen die me dierbaar zijn mijn ervaringen, mijn beleving op dit moment, van dit moment te mogen delen.
En de bezoekjes, de aandacht die ik krijg is onvoorstelbaar liefdevol en intens. Ik ben hier soms stil van...dank jullie wel....

Morgenochtend naar het LUMC voor de punctie, spannend. Daarna meer....
Liefs
Anita

Veel slapen en mooie kunst....

Terwijl ik vanmorgen lekker lang heb geslapen en nu ook alweer twee uur heb geslapen, tja die morfine doet meer dan de pijn wegdrukken, zit ik nu weer in onze woonkeuken en geniet ik van een overheerlijk kopje nespresso en een stukje witte chocolade erbij. Heerlijk...mijn benen tintelen nog steeds, maar de pijn is nu te dragen...ondertussen schildert Annemarie aan een prachtig nieuw werk...tja laat me raden, een vrouw, met grote borsten...die me af en toe ondeugend aankijken...schitterend, ik ben benieuwd of degene voor wie dit schilderij gemaakt wordt (ja een schilderij op verzoek...leuk he...) hier net zo trots op zal zijn...de kinderen vragen steeds van wie deze borsten nu weer zijn en Florine herkende de eigenaresse van deze borsten er al in...

Heerlijk die rust...zo moet het voelen als je niet meer hoeft te werken, maar bezig kunt zijn met die dingen die je leuk vindt, ik ga dan een boek schrijven, en niet over morfine, maar over allerlei andere dingen.
Weet je wat nog door mijn hoofd schoot - ben ik toch jarenlang als vrijwilliger betrokken geweest bij een Hospice, ben ik bezig geweest met mensen die kanker hebben, die dood gaan, die soms heel soms weer beter zijn geworden. En nu, alhoewel ik ervan uitga dat het goedaardig is, is er in mij een tumor aan het woekeren. Bizar he...ook vanuit het Hospice reageert men erg lief en betrokken. Ik vind het zo onwerkelijk.
Annemarie kan om half vijf met de neurochirurg bellen, ze maakt zich veel zorgen en heeft een aantal vragen die zij wil stellen. Ik hou jullie weer op de hoogte hoor.

Anita

nachten en morfine....

Het recept gevonden! Gisterenavond toen Jannie uit Den Haag weg ging, heb ik een morfine genomen om half zeven. Toen ik vroeg naar bed ging, want ik was kapot...tintelden mijn benen weer alsof het een lieve lust was. Om 22 uur twee morfine genomen en rustig met tussenpozen geslapen tot 4 uur. Nu om kwart voor vijf weer twee morfine genomen, omdat de tinteling en de pijnscheuten er weer zijn. Zo na een klein uur werken deze weer..en dus hoop ik zo half zes weer naar bed te gaan en nog een paar uurtjes te gaan slapen...heerlijk! Op deze manier kan ik dus de nachten enigzins redelijk aan, je slikt wat en dan heb je ook wat...een nachtje liggen, zelfs af en toe op mijn rug kan ik een half uurtje slapen...heerlijk!

En vandaag begint voor iedereen weer een werkdag...normaal gesproken zou ik nog een klein half uurtje slapen en dan naar boven gaan, onder de douche en me aankleden, afhankelijk van de dag, komt de ANWB op bezoek of de NS, of de Gemeente Den Haag...dan zie ik er iets anders uit, dan wanneer ik in ons behaaglijk warme kantoor in Utrecht mag werken, een polo, een blouse, vooral niet te veel...dat zullen we wel missen, al die tropische outfits als we straks een normaal klimaat hebben in ons nieuwe pand...ben reusachtig benieuwd. Mis weer heel wat schat ik zo in....zou met Petra gaan kijken, moet nu weer even wachten.
Ik droomde dat ik een vergadering had bijgewoond bij ADP, dat Hans Jansen zei 'zo gelukkig ben je er weer en kunnen we weer op je rekenen' ..... niets van interesse, niets van 'hoe gaat het' vannacht begreep ik weer zo goed, denkend aan de reactie van Hylke, waarom ik nu bij Arinso werk en niet meer bij ADP...al die lieve mails, al die reacties, als iedereen eens zou weten wat dat met mij doet. Hoeveel goed mij dit doet...dank jullie wel...
en voor iedereen die werkt, een mooie maandag...veel ziekmeldingen bij ISS en Delta Lloyd...veel tickets, dus hard werken weer. Ik denk aan jullie, succes! Chea weer terug van vakantie...succes allemaal!

Lieve groet, van een tintelende Anita. Mijn huis staat vol prachtige kaarten en volop bloeiende pioenrozen...mooi hoor.....

zondag 20 mei 2007

de zon schijnt....

Het mooie van vandaag is dat de zon zo lekker schijnt, vanmorgen al een aantal lieve vrienden en vriendinnen aan de lijn gehad. Vanmiddag komen Pa, Els en Jannie mijn vriendinnetje uit Den Haag. Grappig Jannie belt iedere dag, stuurt lieve kaartjes en ze zegt 'ons hele leven samen trekt aan me voorbij....' gek hoe zo'n proces opeens alles in de war gooit. En hoe je stil staat bij alle essentiele dingen in dit leven. Je familie, je vrienden, je collega's die vrienden worden. Je werk en of je wel de goede dingen doet in dit leven. Annemarie zei net heel lief 'ik blijf altijd bij je hoor schat...' en nu gaan we muziek opzetten en genieten van de zon...heerlijk...

de pijn die is er...maar soms verzacht alles de pijn even...een mooi woord, een lief gebaar...
Aniet

Pijnscheuten en echt huilen van de pijn....

Zondagochtend tien over zes....in mijn ochtendjas met een kruik in mijn rug achter me, zit ik hier in de keuken, net weer morfine genomen....huilend van de pijn wakker worden, enorme pijnscheuten, in mijn benen, mijn rug...zo overal doorheen, je weet niet meer hoe je moet liggen, of zitten of staan...het enige wat je wil is dat het er niet meer is....maar je weet niet hoe...
het doet zoveel pijn...je lijf laat je zo enorm in de steek...

Gisterenmiddag kwam Nathalie...met boekjes over wijn, en tijdschriften. Praten over haar vertrek, hun vertrek naar Belgie...spannend, lijkt me ingewikkeld als je moet verhuizen maar je wilt het niet. Als je partner wel wil en het helemaal ziet zitten...wat gaat er dan gebeuren met je huwelijk, je kinderen (Nathalie en Max hebben 2 tweelingen, Pim en Beer van een jaar of 7/8 en Noortje en Joep van 4). Max zit in het rubber...rubberen vloeren, rubbers voor auto's, rubber voor....bedenk het maar...en is overgeplaatst naar Helmond.....
Het was gezellig, en al snel trokken we een overheerlijke fles rose open...heerlijk! De zon erbij...daarna hebben Annemarie en ik nog even geslapen op onze nieuwe ligbedden in de zon...heerlijk...ik eindigde weer in bed, want ik kon niet meer liggen...soms is een houding dwars door het bed heen de beste....je zoekt en zoekt en uiteindelijk vind ik rust...ingewikkeld, niet romantisch, niet gezellig...maar met de minste pijn....

Vandaag komen Pa en Els en ook Jannie uit Den Haag, zal wel even langskomen schat ik zo in...heerlijk die afleiding...ik zie er naar uit.
Mijn rug wordt lekker warm, de tinteling in mijn benen wordt langzaam aan minder...wie weet schuif ik straks weer lekker naast Annemarie in bed...

De zondag mag beginnen....met zon...lijkt me goed en lekker...buiten zijn is wel heerlijk nu!
Bijna dinsdag...ik wil verder, ik wil uitslagen, ik wil dat ze gaan beginnen met me....ik wil me anders voelen, beter...ik ben ongeduldig...de arts zegt 'u wilt snelheid, wij gaan voor zorgvuldigheid en dat is niet altijd snel'. Hij heeft gelijk schat ik zomaar in.

zaterdag 19 mei 2007

Zere benen....

Gisterenavond geprobeerd te gaan slapen met 2 morfine tabletten. Maar nee hoor, die benen breken me op....2.12 uur, 3.49 uur, 4.......uur en ik me maar afvragen of Arie nog lekker aan het feesten zou zijn. Ik hoop het zo voor hem...zou geweldig zijn toch daar op de boerderij?
Vanmorgen vroeg weer een morfine genomen en toen nog even lekker geslapen tot 9 uur. Toen kwam Kees, de vriend van Annemarie (een heel aardige meneer die altijd de pakjes brengt) met een pakje....hij heeft Annemarie al 100 keer in haar pyama gezien...wel schattig denk ik, volgens mij komt hij bewust zo vroeg...

Nu zit ik op mijn stoel en lees mijn mail, de berichten op mijn weblog en voel me zoals zo vaak, blij met al die lieve reacties van iedereen. De mensen om me heen zijn geweldig...ik wist niet dat collega's en vrienden, zo belangrijk voor me zijn. Dank jullie wel. Familieleden, mensen uit allerlei onverwachte hoeken...het is fantastisch hoe iedereen aan me denkt.

Grappig de kinderen hebben door mijn ziektebeeld heel andere gevoelens, of de vakantie nog wel door gaat, of ik nog wel geld krijg van mijn baas (want zo zegt Rosanne, dan worden we ook nog eens arm....)en of we de vakantie nog wel kunnen meemaken...tja en dat laatste daar ben ik een beetje bang voor 23 juli zouden we twee weken met de meiden op vakantie gaan....volgens mij wordt dit ingewikkeld om te halen...nog even afwachten, dan weet ik het. Na het pinksterweekend weet ik meer....ik ben er wel benieuwd naar, maak me er ook wel zorgen over...spannend...

De zon schijnt, de deuren naar het terras zijn open. De bedden om te zonnen zijn gekomen, dus wie weet kan ik wat bijkleuren deze week...
eerst dinsdag de punctie...ik moet maar steeds aan mijn moeder denken, die ook een aantal keer een punctie kreeg...zo gek dat het nu om mij gaat....
Allemaal een heel lekker weekend...

Anita

vrijdag 18 mei 2007

vrijdagmiddag 18 mei 2007

De meisjes gaan zo weer naar Hugo toe. Annemarie is moe, van alle spanningen en sjouwt alles de auto weer in, tassen, ballen, schoolspullen en weet ik wat al niet. Vandaag was een bizarre dag...vanmorgen kon ik werkelijk niet op of neer. Ik stond bij het aanrecht en de pijn schoot in mijn benen, huilen werkelijk, volkomen geblokkeerd. Ik huilde en kon niet gaan zitten, weer een morfine genomen en het duurde wel tien minuten voor ik me weer kon bewegen. De tranen liepen over mijn wangen. Walgelijk gewoon. En het erge is dat Annemarie en Rosanne erbij stonden en Rosanne zei 'ze moeten je nu maar gelijk opereren hoor die stomme dokters, dit kan toch niet langer zo duren....'. Ik had het plan opgevat om buiten de deur te gaan lunchen met de meiden...maar dat ging dus niet meer door. Door de pillen werd ik heel duizelig en duf, en ben ik gaan slapen, ben nu net pas wakker.

De dagen kruipen zo voorbij...telefoontjes..kaartjes, mailtjes. Veel lieve vrienden en vriendinnen die me laten weten dat ze aan me denken.
Dat doet me goed.
Nu gaan we een laatste spelletje doen met zijn viertjes voor de meisjes weer naar papa gaan.
A.

nu in het kort dus....

Tja even kort...want net had ik een fantastisch verhaal geschreven en dat ben ik kwijt, wie weet komt het weer ergens terug, maar dat lees je dan vanzelf.

Status tot nu toe is bekend :
tumor rond wervelkolom en in zenuwbanen. Dinsdag a.s. punctie om te zien of deze tumor goed of kwaad is. Daarna na een dag of vijf behandelplan doorspreken en uitslag, dus na de pinksteren denk ik.
Ingewikkeld is vooral hoe tumor weg te halen, omdat deze overal zit, links, rechts, rondom wervelkolom en in zenuwbanen. Zware langdurige operatie en/of chemokuren en bestralen.
Even afwachten nog.

Maar afwachten met al deze lieve vriendschappen, met al deze lieve mensen om me heen, dat lukt wel. En al die kaartjes, mailtjes, telefoontjes, smsjes, bezoekjes doen me ongelooflijk goed.
Ik voel me een rijke vrouw met al deze lieve aandacht. Annemarie en haar kindjes zijn echt heel lief voor me. Rosanne vindt het wel ongezellig dat ik niet kan voetballen, maar ze zorgt echt heel goed voor me. Florine had lekkere cake gemaakt, gedoopt in witte chocolade en ik kreeg dit voordat ik naar de neuroloog ging. Schattig he...

Later meer.
Dikke zoen.
Anita
Ben ik steeds mijn berichten kwijt....help!