Een nacht vol dromen....en straks naar Disney

Goedemorgen....we hebben heerlijk geslapen. Annemarie en ik. Een nacht vol dromen, ik was erg druk en mijn beroep was timmerman. Ik creeerde heel mooie dingen...vakwerk, handwerk, samen met allemaal leuke, een beetje ondeugende mannen. En vrouwen...en toen werd ik wakker....de mooiste vrouw stapte uit bed, Annemarie dus. Zij gaat zo naar de fysio, doet wat laatste boodschappen en dan laden we de auto in. Tot de meiden thuis zijn en dan vertrekken we...wel gezellig...soms is een auto net een huisje, van alles aan boord, drankjes en broodjes, zodat we een stevig eind neer kunnen zetten samen, voordat ik echt moe ga worden, want ik wil niet dat alles weer op Annemarie neer komt. Wat zal ik slapen daar in dat hotel...
Ondertussen zit ik met twee voeten in een emmer soda...lekker gezellig wel, zo samen in bad...maar de rechtervoet begint ook en de linker was gisteren ook weer open. Dus veel pleisters mee...en pillen. Maar we gaan wel.
Ik ben benieuwd wie er allemaal zullen zijn, met name de wat oudere garde vanuit ISS daar ben ik benieuwd naar. Ik zag al dat Trudy niet meegaat. Jammer...maar ik praat te zijner tijd met iedereen wel eventjes goed bij...dat komt in orde. Kirsten gaat ook niet mee, want zij gaat gewoon binnen nu en twee weken een prachtig kereltje op de wereld zetten...ben zo benieuwd, maar zal haar wel missen deze dagen.....

Ik heb de afgelopen dagen het boek 'Diep' gelezen van Inge Diepman en haar vriendin. Mooi en emotioneel. Nu ben ik weer in een ander boek begonnen....heerlijk is als je moe bent, te verdrinken in een boek en pas weer boven te komen, als het uit is...gisteren heb ik nog even voor in het zonnetje op de bank gezeten...zo'n mooi straaltje zon, pikte ik nog even mee!

Ik ben qua energie op een soort dieptepunt, ongelooflijk moe, steeds maar weer. Kreeg al bezorgde ouders en tantes aan de telefoon gisteren, die eigenlijk het er niet mee eens zijn, dat we naar Disney gaan in deze kwetsbare periode.....grote groepen mensen moet ik zien te mijden...dus niet zoenen gewoon en gelukkig is iedereen met zijn gezin en kinderen, en die zien zoveel dat er weinig tijd zal zijn om stil te staan en te praten, hooguit als de kids in een of andere attractie zitten. Ik zie wel...ik vind het wel leuk om er weer eventjes tussenuit te zijn...

Dikke zoen, fijn weekend allemaal. Kreeg gisteren bericht van Arie en Fransje uit Zuid-Afrika...geweldig he...die genieten van allerlei mooie dingen, 30 graden en goddelijke wijn....
Aniet

Veel geslapen weer...en een lekker diner met Jannie hier thuis...

Gisteren was ik al moe toen ik wakker werd, ben ik 's middags weer gaan slapen en had ik weinig energie. Annemarie ging in plaats van naar de sauna uiteten met Marga en Jannie uit Den Haag kwam lekker voor mij koken hier. En dat was gezellig en leuk...en weer was ik moe, terwijl ik niks heb gedaan. Dus op tijd naar bed....het was zo'n dag die snel voorbij is gegaan, omdat ik hele stukken oversla soms. Door te slapen en door weinig te doen. Mijn energie-niveau is op een dieptepunt. Ik zie enorm op tegen de reis naar Parijs vrijdag met de meisjes en Annemarie....maar doe dit voor de meisjes, zodat zij kunnen genieten in Disney. Gelukkig kan ik tussendoor gaan slapen in het hotel...dat lijkt me wel wat. Ik zie ook eerlijk gezegd op tegen de confrontatie met veel collega's die ik sinds eind april niet meer heb gezien of gesproken. Iedere keer weer mijn verhaal doen...ik wil niet steeds over mijn ziek zijn praten. Maar we zien wel. Het weekend staat in het teken van de kinderen en dat zal zeker leuk zijn...

Voor vandaag een mooie dag. Ik heb geen nieuws meer...
Anita

Veel geslapen en een lange avond...

Gisteren overdag heb ik bijna alleen maar geslapen....ik was zo moe, en ook om een uur of acht, toen Ron en Vera op de stoep stonden, was ik nog bekaf. Maar het leuke is altijd dat onze gesprekken zo leuk zijn, dat de avond voorbij vloog en voor we er erg in hadden was het half een...
Ron en Vera, zijn net zo oud ongeveer als ik ben en hebben al grote kinderen. Geweldig om te zien hoe verschillend onze levens zijn en ook om te zien hoe zij in het leven staan. Zij gaan opnieuw na 25 jaar huwelijk, samen allerlei leuke dingen ondernemen. De kinderen de deur uit...het is toch een rijkdom om dit soort contacten ten mogen hebben in je leven.
Vanmorgen om half negen stond Rosanne voor de deur. Zij is vrij van school en vanmorgen bij ons...leuk is dat....ze is nu al aan het bedenken watvoor spelletje we gaan doen.
Verder niet veel te melden. Klachten ongewijzigd en ik voel me wel goed...heb nachtmerries gehad vannacht, dromen over allerlei vervelende dingen, maar gelukkig 'de meeste dromen zijn bedrog...'
Een mooie dag...deze kuur is totaal anders dan alle kuren hiervoor. Maar tot nu toe gaat het goed.
Anita

PS. ik hoop dat iedereen die een beetje ziek is, kou heeft gevat, zich vandaag weer wat beter voelt.

Eventjes een terugval...ik ben zo vreselijk moe...

Tja en net als je denkt, het loopt lekker, dan is de terugval er opeens weer. En vanmorgen werd ik wakker en was ik zo ongelooflijk moe, dat ik om elf uur op de bank in slaap ben gevallen...en toen Rosanne weer naar school ging, ben ik naar bed gegaan, ik heb de hele middag geslapen....mijn maag doet een beetje gek, en ik transpireer veel en ben zo moe, zo moe...
dus gewoon er maar aan toegeven nu...lekker wat hangen op de bang, vroeg slapen.
Om ons heen, hebben veel mensen een kou gevat, zo belde tante Anita vanmorgen af, zij was ziek, ze reden eventjes langs en brachten allerlei spulletjes langs, lieve, lekkere en mooie spullen....ik mocht hen niet zoenen omdat ze bang was, dat ik ziek zou worden. Ook Pa en Els hebben kou gevat en laten zich even niet zien. Rosanne loopt te snotteren...en mijn weerstand is uitermate laag...dus oppassen geblazen. Even uitrusten en zorgen dat ik genoeg energie heb voor Disney...ik zie op tegen het weekend aan de ene kant, de drukte, de reis, de hele onderneming op zich...maar ik verheug me op de blije gezichtjes van de meisjes, het genieten...en daar doe ik het voor. Ik kan af en toe even gaan slapen, even gaan liggen in mijn hotelkamer...en zal dat ook zeker doen.

Dit was het weer...een fijne avond, ik ga even lekker lui onderuit zitten. Ron en Vera komen even langs, die gaan een lange reis maken ik geloof naar Australie...wat een vooruitzicht zeg...grappig ik heb allemaal mensen om me heen, die op reis gaan of zijn...China (Ellen), Zuid-Afrika (Arie en Fransje), Australie (Ron en Vera)...heerlijk he...

Anita

Wat een mooie maandag.....

Nog maar een week geleden had ik een chemo, ongelooflijk, hoe mijn lichaam deze keer reageert...ik ben wel moe, maar alles smaakt me, en volgens mij gaat het goed...
Gisteren was een rustige dag, Rosanne kwam lunchen en ook na school nog een spelletje doen. Annemarie was lekker bezig met haar schilderijen en ik heb wat boodschappen gedaan, wat gelezen, ik was natuurlijk weer erg lui...los van de bladeren vegen etc. Mijn bezoek aan het ziekenhuis, bloedprikken enzo maar veel presteer ik nog niet vind ik zelf, alhoewel ik wel meer probeer te doen.
Gisterenavond zijn wij bij Eveline en Leo gaan eten in Den Haag, Eveline is vorige week 48 jaar geworden en dat hebben we gevierd, met een mooi diner...met intense gesprekken, veel herkenning bij Eveline en Annemarie....want wat is het ingewikkeld om te kiezen voor een nieuw leven, een nieuwe liefde...en wat lijkt het aan de buitenkant anders dan het werkelijk is...
Ik ervaar steeds hoe mooi het is als je dit soort emoties kunt delen met vrienden...Eveline en ik hadden nooit kunnen bevroeden, hoe mooi onze vriendschap zou worden, toen wij elkaar bij De Baak ooit tegen kwamen. Leo zorgde met veel verve voor een heerlijke maaltijd...en ik heb Annemarie naar huis gereden, nadat zij een paar overheerlijke glaasjes port had gedronken...wat was het een mooie maandag...

Zojuist ging de telefoon, het was tante Anita. Vanmiddag zou zij met oom De samen langskomen, maar ze is grieperig, en wil mij niet aansteken, dus rijden ze langs om wat langs te brengen en dan gaan ze door naar Goeree en Overflakkee, lekker naar haar bed. Jammer, voor ons allemaal...mijn tante is 83 jaar, maar nog ongelooflijk aktief samen met haar man. Ze ondernemen altijd veel leuke dingen, verblijven regelmatig in hotels in Nederland en bezoeken dan hun vrienden, die overal wonen. Daarnaast heeft ze zich voorgenomen om mij ongelooflijk te verwennen, met allerlei lekkere, leuke en lieve dingen....
Ja mijn ouders zeiden het altijd al 'maar ik ben voor het geluk geboren' en heel vaak voelt dat zo...ik krijg zoveel liefde, en volgens mij is dat het allergrootste geluk...soms zit ik hier te mijmeren, over mijn toekomst, over mijn werk en over hoe mensen met je omgaan. En dan voel ik dat des te meer, dat ik een gelukkig mens ben.

Gisteren hadden we nog een gesprek over life time employment....een veel gebruikt begrip in de HR-wereld. Als je ziek bent, ga je nadenken over je toekomst, over je leven, over je werk, over je manier van werken, van kijken naar je werk. En dus over de dingen die je binden en boeien. Mijn vorige werkgever ADP heeft heel goed begrepen wat dit begrip inhoudt, gaf daar vorm aan, was als organisatie al gevormd, gegroeid tot een uiterst professionele organisatie. Je ziet ook mensen vertrekken bij ADP en weer terug in dienst komen. Bijzonder....en bij mijn huidige bedrijf, zie je dat dit begrip zich nog moet vormen, het bedrijf is te jong om dit begrip goed inhoud te kunnen geven. Soms gaan hier mensen weg, waarvan ik denk 'oh jammer...want hij of zij begreep zo goed wat het is om mensen aan je te binden en blijvend te boeien'. Voor mij zijn dit gedachten die zich tijdens mijn ziek zijn nog meer zijn gaan vormen. Het bijzondere is ook dat ik vergelijkingsmateriaal heb en ik heb mij voorgenomen met het hoofd HR van Arinso over dit thema eens van gedachten te wisselen. Binden en boeien zijn begrippen waar ik veel over gelezen heb en ook veel mee bezig ben in mijn dagelijks leven...En volgens mij is het voor een organisatie uiterst belangrijk om mensen te kunnen blijven boeien.....

Wat een serieuze onderwerpen zo vroeg in de ochtend...het regent...een fijne dag!
Anita

Bezoekje aan het LUMC en weer wat pillen erbij...

Vanmorgen, jawel een bezoek gebracht aan het LUMC, bloedprikken, bloedwaarden nu nog goed en een gesprek met een arts. Ontstekingen in de beide armen is lastig maar helaas. Als enige oplossing krijg ik nu naast de antibiotica nog twee pillen ontstekingsremmers per dag erbij. Enige nadeel is dat deze pillen een negatief effect kunnen hebben op mijn bloedwaarden. Voor de rest kan er weinig aan gedaan worden. Als het erger wordt, moet ik maar weer terug komen....

Ondertussen is het hier in huis een soort uitstalling van schilderijen geworden, overal hangt, staat en ligt kunst. Er worden prachtige lijsten/bakken omheen gemaakt, al dan niet in een mooie bijpassende kleur geschilderd. Annemarie loopt rond met meetlat, penselen, vernis, en in haar roze overall...ziet er leuk uit hoor.

Las net een bericht van Walter en Yvon uit Arnhem die een eigen kunstgalerie hebben, ga hen contacten, om te kijken watvoor mogelijkheden er nog meer zijn voor Annemarie. Gaat helemaal goed. Schilderijen die net niet af zijn/waren worden afgemaakt, er wordt geproduceerd hier...geweldig...

Dikke zoen
Aniet

Even bellen met het ziekenhuis....

Krijg je 2000 mg antibiotica per dag en nog heb je twee ontstoken armen, zowel rechts als links...dus ga ik zo dadelijk maar weer even bellen met het ziekenhuis.

Wat een heerlijk weekend was het he....die zon, gisteren zijn Annemarie en ik om half twaalf op de fiets gestapt, prachtig langs de Vliet, naar Zoeterwoude-Dorp en toevallig kwamen wij daar de Kunstroute tegen. Geweldig....zeker voor Annemarie, die voor haar eerste expositie staat. We hebben wel een stuk of twintig galeries bezocht, in mooie oude boerderijen, bij mensen thuis, in schuurtjes...erg leuk, verschillend, van bekende en minder bekende kunstenaars. We hebben twee kleine beeldjes gekocht van een kunstenares uit Leiden voor onszelf, twee vrouwen...die krijgen een mooi plaatsje in de woonkamer, leuke herinnering aan deze dag....
Ondertussen hebben we zeker 30 tot 35 km gefietst, geluncht op een lekker terrasje in de zon en veel mooie indrukken op gedaan. Wat is Nederland toch mooi, wat is het toch heerlijk als de zon schijnt en wat kunnen sommige mensen toch mooie dingen maken...prachtig werkelijk. Annemarie heeft soms ook met een kunstenaar gesproken, over hoe die kunstenaar het aangepakt heeft in haar leven, hoe begin je nu...leuk was dat! Daarna nog een glas wijn hier thuis op het terras gedronken, wat gegeten en toen ging bij mij werkelijk het licht uit...ik was kapot. En lag dus al om negen uur in bed.
Vannacht was Annemarie onrustig, ze was druk in de weer met haar schilderijen, haar expositie. Gisterenavond hebben we de prijzen bepaald, hebben we een beschrijving gemaakt van Annemarie en haar stijl van werken, voor in haar map. Ik mag haar personal assistent zijn, dus dat komt wel goed. Vind ik ook erg leuk om te doen...een beetje regelen....
Nu weer een nieuwe dag, even bellen...kijken wat ze zeggen in het LUMC, meestal is dat 'kom maar even langs' en daar heb ik nu net geen zin in...maar ja we zien wel!

Anita

De deuren naar het terras staan open....

Goedemorgen....de deuren naar het terras staan open. Je voelt zo'n nazomer zonnetje, met wat kou erbij, de bladeren gaan al een beetje anders kleuren, het licht wordt anders, het is een mooie dag om te gaan fietsen. Net mijn laatste 5 mg prednison ingenomen en een maagtablet, antibiotica en ik ben er weer klaar voor. Gisteren was een heerlijke lome dag...lekker rustig, wat boodschappen gedaan. Wat gelezen, in de zon geslapen in de woonkamer en gisterenavond aan de rose champagne die Emmy en Reynaud meenamen en daarna een overheerlijk diner bij onze leuke chinees hier in Voorschoten. Een heerlijk menu met mooie verfijnde chinese hapjes. Ter ere van de verjaardag van Reynaud. Het was fijn en gezellig en nog een tip voor de wijnliefhebbers, bij mooi chinees eten past een Soave, klopt helemaal. Ik zelf dacht nog aan een Gewurztraminer of iets anders uit de Elzas, Reynaud dacht aan een Riesling, maar deze suggestie voegen we toe aan ons wijnlogboek.

Mijn linkerarm is nu ook ontstoken, dus beide armen doen goed zeer. Ondanks de antibiotica. Ben benieuwd waar ze de volgende keer moeten prikken, dit gaat niet goed zo vind ik.
Zo dadelijk mijn teen in de emmer met soda en dat zijn alle klachten dus ik zeur niet, dus het gaat goed met Anita. Na het ontbijt gaan Annemarie en ik lekker naar buiten, op de fiets, de mooie polders in, lekker een frisse neus halen...heerlijk genieten.

Dag, allemaal een fijne zondag!
Met veel liefs
Anita

Vroeg wakker na een mooie dag....

Met een kloppende teen, was ik al om 04.44 uur wakker....ik moest glimlachen want ik roep altijd dat 4 mijn geluksgetal is, dus dat belooft wat.
Gisteren heb ik een drukke dag gehad voor mijn doen. Mijn wijnkast op orde gebracht, Judith op bezoek onverwachts en gekookt voor Annemarie. Met kaarsjes aan, een mooi voorgerecht en een heerlijk hoofdgerecht. Een prachtige fles wijn gedronken, gekregen van Roel en Karin op 3 november 2006....jawel, super zacht en heerlijk....een topper!!!
Annemarie mocht chillen en lekker in de kamer genieten....ik was uiteindelijk lekker moe, maar wel voldaan. Het was een mooie en rustige avond samen. Heerlijk.
Mijn armen doen zeer, zowel links als rechts, maar voor de rest voel ik me wel goed. Je kunt er werkelijk geen zinnige uitspraak over doen, hoe je je voelt na een kuur. De arts zei in het begin, je moet iedere kuur op zich zien. En dat doen we dan maar. Maar dat mijn lijf deze kuren gaat kennen en aan kan, dat is duidelijk. En eventjes moet ik denken aan mijn nichtje Noor die zegt altijd 'Anita, een echte van Loon geeft nooit op....' en ziehier het resultaat. Een glas wijn drinken op de vijfde dag, na mijn chemo, goddelijk toch.....

Hier op tafel liggen foto's van Annemarie's werk, zoals deze geclusterd opgehangen gaan worden in 'de Markiezen van Wassenaer' ik vind het zo leuk. Ik ben wel trots op mijn vrouw, en ze maakt ook hele mooie schilderijen. De meisjes vinden het helemaal niet leuk, want voor kinderen is alles wat anders wordt gek of vreemd. En zeker voor deze meisjes, alle veranderingen doen voor hen een beetje pijn. Ze begrijpen niet of nog niet, dat hun mama schildert en graag schilderijen wil verkopen, of opdrachten wil krijgen. Zij denken dat hun mama niet werkt en schilderen is een hobby, dus dat bewaar je allemaal voor jezelf. Florine had al aangegeven welke schilderijen wel en welke niet verkocht mochten worden. Lief he....

Ik kruip nog eventjes in bed...en hoop dat jullie een mooi en rustig weekend voor de boeg hebben. Geniet ervan.
Anita

even wat gedachten met jullie delen....

Vanmorgen bestelde ik wijn bij Okhuysen in Haarlem, kijk voor de grap eens als echte wijnliefhebber op hun site www.140jaarOkhuysen.nl geweldig...en deze wijn is op dronk tussen nu en 2012....dus als dat geen optimistisch teken van Anita van Loon is dan weet ik het niet meer...een Saint-Veran, les Rives de Longsault...goddelijk lekker. Een Cuvee Anniversaire omdat Okhuysen dus 140 jaar bestaat. Als je in Haarlem bent, moet je even die wijnwinkel binnengaan, even in de kelder kijken...genieten! Mijn wijnkast ga ik herinrichten, mijn logboek bijwerken en af en toe een kwaliteitswijntje drinken, een mooi glas champagne, een bijzondere rode of witte wijn, dat is genieten zeg...een glas wijn inschenken, de geur tot je nemen en dan heel diep in de ogen van diegene die je lief is kijken.....

En nu net las ik een spreuk 'Als gevoel de vrijheid krijgt, wordt leegte ruimte' en ook die wil ik even met jullie delen. Ik heb het mijn leven lang al over ruimte, over onafhankelijkheid, over zijn wie ik wil zijn en zo langzaam aan heb ik het gevoel mijn ruimte te hebben gevonden. Hier in dit mooie leventje met mijn Annemarie, misschien had ik nog net een tik voor mijn donder nodig en moest ik even voelen hoe het zit met de ruimte van iemand anders, van Annemarie in dit geval...ik weet het niet, maar deze spreuk dekt de lading wel aardig. Want het begint met je gevoel. En daarom weet ik dat het zo goed zit in ons leven hier, met Annemarie en mijzelf, dat we hier samen doorheen komen. Maar dat je ondanks het mooie van samen zijn, en samen delen, samen voelen, altijd je eigen ruimte nodig hebt in dit leven.
Ik heb tijdens mijn ziek zijn zo ongelooflijk veel kadootjes gekregen, mooie boeken, mooie muziek, mooi woorden, spreuken, lieve kleine boekjes, bloemen, kaarten, tekeningen, en allerlei steentjes, laatst een kleine kastanje, een herinnering aan mijn moeder. Toen zij overleed vond ik in al haar jaszakken kastanjes, goed om je vingers, je handen soepel te houden. Van Rosanne kreeg ik een doosje in de vorm van een hartje, en daar heb ik al die steentjes, en die kastanje in gestopt..een doosje vol lieve dingetjes, het staat bij mijn bed....

Vandaag is de dag dat de kinderen weer naar papa gaan. Dus wordt er hier gewassen, gestreken en nog veel meer. Tassen ingepakt. En als de kinderen weg zijn en we de spullen hebben gebracht, dan gaat Annemarie chillen, ik ga voor haar koken vanavond, dek de tafel mooi, zet mooie muziek aan en de rust in dit huis valt werkelijk over je heen. Een rustig weekend voor de boeg, de prednison wordt afgebouwd en daarmee mijn weerstand...dus veel slapen en bijkomen.
Ik wens iedereen die iets anders doet, een mooi weekend toe...geniet ervan, van elkaar, van je ruimte...

Nog eentje dan 'in het juiste licht en op het juiste ogenblik is alles bijzonder' mooi he...koop het blad Felderhof maar een keer. Dan ga je zitten en laat je je meevoeren naar andere landen, dan geniet je van mooie beelden. Als je het een keertje niet ziet zitten, dan kom je vanzelf weer in een andere sfeer terecht.

Anita

Voorbereidingen voor eerste expositie van Annemarie

Jawel het gaat gebeuren...vanaf begin oktober zullen de werken van Annemarie te zien zijn in 'Restaurant de Markiezen van Wassenaer' adres Langstraat 8 te Wassenaar. Een mooie gelegenheid, waar je heerlijk kunt dineren. De werken zullen hier een maand of twee getoond worden en er komt zelfs een samenspel tussen de beelden van bekend kunstenaar Kees Verkade en de schilderijen van Annemarie. Dus wie weet wat hiervan komen gaat. Het huis hier zal ontdaan worden van veel mooie schilderijen, die voor een maand of twee naar Wassenaar verhuizen. Of als ze verkocht worden, niet meer terugkomen, dat zou leuk zijn....Doeken die bijna klaar zijn worden afgemaakt en Annemarie heeft er zin in. Lijsten worden gekocht, maten genomen en composities gemaakt wat waar komt te hangen. Haar eerste echte moment. Ik hoop dat velen van jullie een keer gaan eten, lunchen in dit restaurant en naar haar werk gaan kijken. Altijd de moeite waard.

Verder niet veel te melden, met de voeten in de emmer met soda, nu ook een vingernagel die doordat ik een goot heb schoongemaakt, ontstoken lijkt en een ongelooflijk zere rechterarm weer, de trombose-arm. Verder hou ik me goed. Zojuist de laatste 60 mg prednison naar binnengewerkt en de maagtablet (die maag van mij krijgt zo ongelooflijk veel rotzooi te verwerken) en het gaat goed met Anita. Mijn lijf is sterk genoeg om al die rotzooit goed op te nemen, te verwerken en zijn of haar werk te laten doen. Ik slaap onrustig, maar ga geen nachten meer opzitten. Moet me er nu op gaan richten mijn boek overdag te gaan schrijven. Komt goed, geen zorgen. In januari is het af...Annemarie is bezig met een schilderij voor de omslag, ik mag het nog niet zien...spannend.

Annemarie is naar haar fysio toe, de meisjes naar school. Jullie aan het werk, of thuis, of anders. Een dikke zoen, een mooie dag. Veel liefs.
Anita

Ondanks de regen...een goede dag!

Goedemorgen allemaal! Eventjes een positiever teken afgeven dan de afgelopen dagen....ondanks dit vieze natte hollandse weer. Annemarie gaat twee keer per week op bezoek bij de psycho-fysiotherapeut. Ze is moe, maar voelt zich al wat rustiger. Met de meisjes is het knus en gezellig. De sfeer in huis is lekker. Gisteren hebben we Annemarie's schilderspullen naar de woonkamer verplaatst, beter licht, meer ruimte en eigenlijk bevalt dit alles wel. Lekker samen bezig geweest, kortom gezellig. En ik, ik merk dat mijn lichaam zich kranig houdt, dat ik sterk ben. Alweer de vierde dag prednison, alweer begonnen met antibiotica. Last van de bekende bijverschijnselen, vooral mijn tenen en mijn aderontstekingen doen zeer, voor de rest ben ik sterk merk ik...het lijkt zowaar of echt mijn haar gaat groeien. De contouren van mijn nieuwe coupe zijn duidelijk zichtbaar...ik ben benieuwd, wil zo graag weer nieuw haar...lekker met je handen door je haar gaan. Maar het komt vanzelf. Ik ben weer wat positiever gestemd, ook over de toekomst, het komt allemaal wel goed. We knokken ons hier doorheen, het is stevig maar samen kunnen we de hele wereld aan. Over drie weken komt ons nieuwe bed, heerlijk...zo'n verstelbaar gebeuren, zodat we lekker tv kunnen kijken en kunnen lezen in bed. Over een dikke drie maanden gaan we naar Curacao, om samen uit te rusten, te genieten van elkaar, van de zon, van zomaar niets doen...goddelijk. En daarna zien we weer verder....
Annemarie is met Nathalie naar het restaurant waar ze gaat exposeren. Ze heeft een afspraak gemaakt om met haar vriendin Marga lekker naar de sauna te gaan, daar een hapje te eten volgende week. Dus prima dat ze wat meer tijd voor zichzelf gaat nemen. Gisterenavond kwam de moeder van Annemarie alleen op bezoek, was heel fijn om te zien, hoe mooi die band is tussen moeder en dochter. De liefde en bezorgdheid over en weer is duidelijk voelbaar....en ook dat maakt me blij. Steeds maar weer voel ik al die liefde om me heen en weet je, dat trekt je overal doorheen. Die telefoontjes, die persoonlijke mailtjes, de lieve woorden van mijn vader, van tante Anita, mijn broer, vanmorgen Ellen weer...woorden schieten te kort, om te zeggen wat dit met je doet. Gisterenavond heb ik wel een uur met Carmen, mijn oude secretaresse aan de telefoon gezeten. Zij heeft zelf zoveel verdriet gehad de afgelopen maanden en ons gesprek was weer zo ouderwets lekker, net zoals we vroeger samen werkten. Heerlijk is dat....en ik geloof er heilig in, dat door dit alles, ik uiteindelijk in 2008 kan stappen vol goede moed. Ik ga me toch een vuurwerk afsteken met de meisjes tijdens oud en nieuw...heerlijk lijkt me dit! 2008 wordt een fantastisch jaar en ik beloof jullie dat ik jullie veel minder zorgen zal geven dat jaar ok?
Ondanks al die druppels, wens ik jullie een mooie en lekkere dag toe....
Liefs
Anita

De emoties krijgen eventjes de overhand hier....

Tja...en soms is het onvermijdelijk. Dan nemen de emoties het eventjes over. Dan wordt het ons allemaal te veel. Vandaag is Annemarie dan eindelijk naar de huisarts gegaan, met al haar klachten en klachtjes. Maagklachten, slecht slapen, ongelooflijk moe, nog allerlei vrouwenkwaaltjes daarbij, kortom te veel...en de uitkomst is, ja we wisten het wel...stress, spanning, oververmoeidheid. Niet zo gek. Vorig jaar een intensief jaar, de scheiding van haar man, wat zeker niet een standaard scheiding was. Het verdriet van de kinderen, het naar Schoonhoven komen, binnen drie weken verhuizen naar een huurhuisje in Voorschoten, de kinderen weer langzaam naar je toe laten komen, dit huis gekocht, verhuizen en ja 2007 zou ons jaar worden. We zouden op vakantie gaan, met de kinderen en samen. We zouden gaan genieten en de rust zou weer terug komen. An zou gaan schilderen, Anita werken aan haar carriere bij Arinso. En er kwam een fikse streep door dit alles te staan. Alles werd gecanceled, vakanties, rust, schilderen en carriere...de kanker deed zijn intrede. En hoe sterk we ook zijn, hoe goed we hier ook doorheen fietsen, alles komt keihard op je af nu, Annemarie zei letterlijk 'Anita ik heb geen ruimte in mijn hoofd, geen rust in mijn lijf...om te schilderen, om iets voor mezelf te doen'. Ze heeft continue het gevoel het niet goed te doen, naar mij toe niet, naar de kinderen niet. Alles moet nog een plaatsje krijgen. Alle emoties rondom de scheiding, het ziek zijn van haar nieuwe partner (ik dus) moeten verwerkt worden. Gelukkig kan zij straks, morgenochtend om half negen naar een psycho-fysiotherapeut om aan al deze klachten te gaan werken. En een logisch vervolg kan zijn dat wij samen doorgestuurd worden naar een psycholoog, om samen dit alles een plaatsje te gaan geven. Het is zoveel allemaal.....en onze liefde is nog zo pril, om al zoveel leed te moeten verwerken samen. Ik zei gisterenavond 'schat wij krijgen in twee jaar te verwerken, wat veel mensen in 20 jaar krijgen'. Zoveel zaken waar je zelf geen enkele regie over hebt. Zoveel onzekerheid over je toekomst...soms zak ik zelf weg in een eindeloos gepieker. Een nacht als vannacht, waar ik nog na lig te denken over onze gesprekken, over haar tranen, over de zorgen en de tranen van mijn vrienden die vandaag spontaan binnenstapten (Kirsten, Anke, Patrick en Jannie...dank jullie wel voor jullie komst vandaag!) maakt soms dat ik enorme bergen voor me zie. Ik vul formulieren in van verzekeringen die ik ooit heb afgesloten ter voorbereiding op gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid, ik zoek polissen uit die ik heb afgesloten ingeval ik zou komen te overlijden, ik pieker me suf op zo'n moment en bereid me voor op alle scenario's. Gelukkig wint mijn ratio het dan weer en weet ik dat ik deze strijd zal winnen, maar af en toe gaat het eventjes niet. Nachten niet slapen, maken dit alles dan niet beter. Annemarie zien huilen doet zoveel zeer. Annemarie zo vermoeid zien rondlopen, doet me zoveel pijn. En dan voel ik me schuldig. Dan huil ik zachtjes mee. Ik zou alles willen doen om morgen weer terug te kunnen stappen in ons gewone leventje van vroeger, maar ik ben nog niet klaar, ik ben nog niet genezen, of tumorvrij...er rotzooit nog van alles in mijn lijf......
Ik weet dat onze liefde sterk genoeg is, dat onze band intenser is dan welke ik ooit heb gehad...maar dat deze band zwaar op de proef wordt gesteld, dat moge duidelijk zijn...ik probeer zo goed als mogelijk bij te springen, met de meisjes, met alles hier, de ene week meer dan de andere...en ik ervaar veel liefde en gezelligheid van de meisjes. Ze zijn echt ongelooflijk lief, naar ons toe. Het gaat goed met ons gezinnetje, ondanks de spanning, doordat de relatie met de vader niet optimaal lijkt te kunnen zijn. Een emotie die er nog bovenop komt. Jammer....maar hoe communiceer je goed met een ex als je ieder een andere taal spreekt. En op dit moment heeft dit voor ons een andere, een lagere prioriteit. Ons bordje is voller dan vol...

Verder, ben ik hyper, kan ik niet slapen, de prednison zorgt hiervoor. Ik denk, ik stop niet meer met denken. Mijn lijf houdt zich kranig. Mijn rug voelt wat beurs aan, mijn tenen zijn vreselijk, de linkerteen heeft nog een klein stukje nagel en veel ontstekingen, mijn rechter begint ook serieus ziek te worden. Mijn rechterarm gaat weer pijn doen, wordt weer wat dikker. Maar donderdag mag ik weer beginnen met antibiotica tegen dit soort ontstekingen. Maar ik voel me niet slecht, ik kom er wel ...nog maar twee standaard chemo's en dan op naar de bestralingen. Over twee weken uitslag van de lumbaalpunctie en dan bekijken hoe we die rugchemo's verder gaan doen, of via mijn hoofd, of via mijn rug. Afhankelijk van de frequentie en de ernst van de zaak schat ik zo in...in mijn dossier had de neuroloog geschreven 'uiterst pijnlijke en moeizame lumbaalpunctie'en ze gaf aan dat er nog uitgebreid overleg over deze behandeling moest plaatsvinden, om te bezien hoe deze voortgezet moest worden. Ik ben benieuwd. Ik ga nog wat mailen...en dan kruip ik nog eventjes in bed, dichtbij mijn Annemarie. Wat kun je veel van iemand houden zeg...
Liefs
Aniet

En er is weer een nieuwe dag....

Goedemorgen! Wat later vandaag, maar eerst duizend en een andere dingen gedaan, in een emmer met soda gezeten, mijn halve teennagel verwijderd...brrrr of misschien wel meer dan de helft...nu zie je een zwerende massa...die goed schoongemaakt en verbonden. Teen twee begint nu ook...maar ik weet hoe ermee om te gaan. Lange telefoongesprekken gevoerd met Anke en Kirsten (Kirsten komt zo voor een lunch...gezellig kan ik nog een keer haar dikke dikke buik aanschouwen). Nu een kort stukje schrijven. Vandaag geen zetpil genomen, ik word al zo volgestopt met medicijnen en mijn maag houdt zich tot nu toe rustig. Ik eet nagenoeg niks dus er kan ook niks uit. Wat ik nog vergeten ben te melden is dat mijn aderen erg slecht zijn en ik nu dus preventief na iedere kuur 10 dagen een antiobiotica kuur krijg, om aderontstekingen en allerlei andere zooi tegen te gaan.

Kirsten stapt binnen. We gaan aan de thee.
Dikke zoen, morgen meer
Anita

PS. ik voel me redelijk, wat zweterig, maar goed.

Een shitdag...met veel pijn!!!!

Vandaag was mijn dieptepunt, een shitdag in het ziekenhuis. Waar ik al om tien over acht was vanmorgen. Direct bloedgeprikt. Leuko's waren 4.1 dus de kuur kon doorgaan. De arts vertelde me dat er na rijp beraad met de neuro-radioloog toch besloten was vandaag een lumbaalpunctie te doen en te starten met de rugchemo. Ik protesteerde licht en vroeg hoe dit kon, omdat de neuroloog het de vorige keer niet aandurfde en we ondertussen nog geen nieuwe MRI-beelden hebben, die een ander beeld laten zien. Hij gaf aan dat ik de discussie met de neuroloog moest voeren, want hij had die expertise niet.....Hij probeerde wel uit te leggen, waarom deze keuze was gemaakt. Volgens de neuro-radioloog was veel littekenweefsel te zien, wat de neuroloog gezien had als verkleefde zenuwen. Ook zou er lager geprikt gaan worden...
Ook gaf hij aan, dat de samenstelling van de chemo vandaag gelijk zou zijn aan die van alle vorige kuren. Als blijkt dat ik andere bijverschijnselen ga krijgen, als tintelende vingers, gevoelloosheid etc. dan wordt de samenstelling van de kuur aangepast. Mijn ontstoken nagels horen niet in dit rijtje thuis. Uiteindelijk lag ik om een uur of tien pas aan de chemo, alle chemo's staan nu ingepland en 29 oktober is mijn laatste van deze serie.
Maar dit was de laatste dag met zowel CHOP als MABTERA dus weer een hoogtepunt in mijn zieke loopbaan!!! Vandaag was ook een beetje gelukkig, want ik had zowel Nini als Carla. Twee dames die allebei zorgvuldig en goed kunnen prikken. Na met mijn arm in het hete water te hebben gezeten, besloot Carla te prikken aan de binnenkant van mijn arm. In een keer goed en zonder veel pijn. Fijn....ondertussen moest Annemarie om half twaalf weg om Rosanne op te vangen voor de lunch. Nog geen bericht van de neuroloog. Om half twaalf kwam er een telefoontje dat de neuroloog in gesprek ging over mijn foto's en mijn situatie met de neuro-radioloog op voorspraak van mijn arts. Rond half twee kwam de zuster dat zij de neuroloog gespot had. Zij stimuleerde mij alle vragen te stellen teneinde duidelijkheid te verkrijgen.
De neuroloog, een dame, met haar assistent arriveerden. Een bakje met naalden, een koelbox met de chemo erin werden gebracht. Ik vroeg haar waarom er nu wel, op basis van hetzelfde beeldmateriaal, geprikt ging worden. Zij gaf aan dat de MRI-beelden erg verwarrend waren en dat littekenweefsel was aangezien voor een verkleefde zenuw, dat zij uit voorzorg laag gingen prikken, ter hoogte van L4/L5/ . Ik gaf aan niet geconfronteerd te willen worden met uitval van functies of een dwarslaesie. Zij garandeerde mij dat een dwarslaesie niet voor kon komen door deze punctie. Wel kon ik tijdelijk uitval krijgen van bepaalde tenen, maar dit zou zich vanzelf weer herstellen. Had geen definitief effect. Waarop ik mij overgaf en aangaf dat zij de deskundige was en dat ik de behandeling zou ondergaan. Zij kon wel een zenuw raken zo gaf ze aan, en dat zou ik een pijnscheut door mijn been voelen. Ik moest dan direct roepen mijn ...rechter/linkerbeen' dan trekt zij de naald terug.
In foetushouding liggen en op mijn zij. Mijn arm met het infuus gestrekt voor me uit. Zij begon te drukken op mijn wervelkolom en zocht naar een ruimte tussen twee wervels. Zij gaf aan dat alles keihard was en het drukken alleen was al pijnlijk. Toen ging de naald erin en zij raakte direct het bot. Ik kermde het werkelijk uit...de tranen rolden over mijn wangen. Je voelde de naald in je rug zoeken naar lumbaalvocht. Het lukte niet, zij raakte overal bot. Na een tien minuten moest zij de naald eruit halen en gaf zij aan een nieuwe poging te moeten wagen. Waarop zij aangaf dat ik het goed deed en dat zij niet meer dan twee pogingen zou ondernemen.
De tweede naald raakte een zenuw, een pijnscheut door mijn rechterbeen. Ik schreeuwde het uit en riep, conform afspraak 'au mijn rechterbeen'. Ze trok de naald terug en bij haar hernieuwde poging kwam zij bij het lumbaalvocht, gelukkig. Ondertussen was hier ergens Annemarie binnengerend, die mijn hand vasthield, de schat.....Al die tijd dat Annemarie er niet was, had de zuster dit gedaan. Heel lief allemaal. Steeds maar zeggen dat ik me goed hield en of ik vooral mij rug gebogen wilde houden. De neurologe was gespannen en gaf aan dat er uitgebreid overleg moest plaatsvinden over deze behandeling. In het dossier schreef zij 'moeizame pijnlijke (met twee sterren/uitroeptekens) punctie. 7 mg lumbaalvocht eruit gehaald, 15 mg chemospul genaamd.....ingespoten. Al met al geslaagd. Hierna moest ik een half uurtje plat en toen mocht ik naar huis. Het gaatje is goed afgedekt, deze verbinding mag morgen verwijderd worden.
Nu lig ik in bed. En word ik enorm verwend door Rosanne, met limonade siroop, dropjes en nog meer lieve dingen. Zij heeft van haar eigen geld witte chocolade voor me gekocht.
Morgen meer...
liefs
Aniet

Kuur nummer 6 en een spannende week...

Goedemorgen, net mijn eerste 60 mg prednison weer ingenomen en een maagtablet. Met mijn linkervoet in de emmer met soda, schrijf ik jullie. Rechts begint ook prachtige kleuren te krijgen, kortom het verval doet zijn intrede....ik ben klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik moet er al vroeg zijn, ga vooruit met de trein, Annemarie komt na mij...de meisjes zijn hier en dan moet Annemarie zich al in stukjes opsplitsen, dus ik laat hen rustig tuttelen hier, ik ga vast bloedprikken en wachten in de wachtkamer, waar altijd wel iets spoedachtigs tussendoor komt en de tijd wat uitloopt en als ik naar de dagbehandeling moet, dan is Annemarie al lang en breed bij me....zij wil er altijd bij zijn, als de chemo begint. Is tot nu toe nog altijd bij me geweest.
Deze week een MRI, spannend. Vooral de uitslag. Dan wel/niet opereren en starten met de lumbaalpunctie en de serie 'rugchemo's' kortom er staat ons nu eventjes veel ziekenhuis te wachten....duimen voor alleen maar goede cellen, dan kan ik ook hier gewoon gaan aftellen, nog maar 12 chemo's te gaan, nog maar 11 etc.
Ik ga er vandoor...dag, een mooie dag!
Anita

Een feest in Tilburg....

Gisteren was een mooie dag, mooi weer, mooie sfeer, mooie mensen, mooi feest...kortom een mooi begin van een heerlijk weekend. Tilburg, we waren er exact om 13.00 uur, konden meerijden in een bus vol feestgangers op naar het stadhuis van Tilburg, Monique en Tonnie in een zwarte MG cabrio....leuk, tante Tanneke, Marcel, Elsbeth, Michiel en zijn vriendin stonden bij het stadhuis te wachten...de zon scheen en de ambtenaar vond de juiste woorden om dit huwelijk in te zegenen. Daarna naar Cafe Rose...mooie naam, voor een bruiloftslocatie voor twee dames, waar we lekker in de zon op het terras hebben gezeten....een leuk, ongedwongen diner, en daarna een feest, lekker dansen, leuke mensen en om een uur in de nacht het bruidspaar uitzwaaien, die op weg gingen naar Schiphol voor een huwelijksreis naar Zakynthos. Het was mooi, het voelde gek om als enige van onze familie het feest mee te maken, iedereen van de familie was na het diner naar huis gegaan en Annemarie en ik zijn gebleven tot het einde. Ik was bekaf ook van het dansen, maar het was zo heerlijk om gewoon ongedwongen te kunnen feesten..nog even niet te hoeven denken aan de volgende chemo, of alles wat er weer kan gaan komen. Bloedwaarden, prikken, MRI, chemo nummer zes...het was allemaal even ver weg. Een kindje attendeerde me er weer op door te constateren dat ik kaal was en wel borsten had, dus ik was een mevrouw zonder haar...ook werd er voorzichtig gevraagd hoe het met me ging en wensten mensen me na afloop van het feest weer veel succes voor de komende periode. En Annemarie zag er prachtig uit, een dame zei tegen me dat ik een erg mooie vriendin heb...leuk he...ik glimmen met mijn kale koppie...van trots hoor!
Overnachten in het Mercure Hotel in Tilburg, waar Chickie (een schitterende antilliaanse man met wie we, samen met zijn echtgenote Rosanne, veel op zijn getrokken tijdens het feest) ons netjes naar toe bracht vannacht. Lief he...heel galant bracht hij ons tot voor de deur van het hotel.
Vanmorgen terug naar huis en vanmiddag kwamen de meisjes. Levensweg hebben we al gespeeld, nu gaan we eten, de zon schijnt nog steeds...het leven is echt heerlijk...Nog even genieten voor alles maandagochtend gaat beginnen. Half negen moet ik al in het ziekenhuis zijn, om bloed te prikken, kwart voor negen de dokter en dan de kuur....hoop ik...tot dan. Fijne zondag...ik meld mij weer nadat ik terug ben uit het ziekenhuis...
Anita

Mooie gesprekken....

Gisteren waren Lineke en Ilse hier, met allemaal heerlijke smeersels voor mijn lijf en leden...en we hadden een mooi gesprek over het 'waarom'....waarom overkomt je iets, wat dan ook....jammer dat tijd altijd een factor is waar we rekening mee moeten houden. Werk, afspraken, lunch met knakworstjes voor Rosanne etc. want dit soort gesprekken mogen wat mij betreft langer duren. Dus dames kom nog eens terug voor een glas wijn, of water, zodat we lekker door kunnen praten...heerlijk en dank je wel!
Gisterenmiddag naar Schoonhoven, praten met een lotgenoot Jix. Over zijn boosheid op alles rondom kanker...ik merk dat ik dit toch anders ervaar. Ik denk ook dat ieder mens op zijn of haar eigen wijze met deze ziekte omgaat. Mijn huis in Schoonhoven gaat of dit weekend nog of maandag al in de verkoop...dus wil er iemand dichterbij bij Arinso gaan wonen, ik heb nog een prachtig appartement te koop in Schoonhoven, de afstand naar kantoor is slechts 19 km door een prachtig polderlandschap rijden....Kijk maar op funda.nl het adres is Koestraat 109E.
Ik was erg moe nadat ik gisterenavond om half acht weer thuis was...maar kon niet slapen vannacht, althans tot een uur of twee...nu zit ik in een emmertje soda en weekt mijn teen wat schoon. Zo dadelijk aankleden en spullen verzamelen en dan op naar Tilburg, de bruiloft van nicht Monique...
Gisteren nog contact gehad met het LUMC. Ik sta nu op de spoedlijst voor de MRI, de verwachting is dat ik volgende week zal worden uitgenodigd. Normaliter is er een wachttijd van 2 tot 6 maanden voor een MRI-scan. Spannend dus....maandag kuur nummer 6, voor de laatste keer in deze cyclus een dubbele kuur.
Ik wens jullie allemaal een mooie vrijdag, een heerlijk weekend met veel gezellige momenten, wij gaan op stap....en blijven lekker in een hotel slapen, dan kunnen we met nicht lief nog een glas champagne drinken vandaag!
Een lieve groet van Anita

Nog geen MRI!!!

Lastig.....nog steeds geen datum voor de MRI...maar kijken hoe de dokter hier maandag mee om zal gaan. Niet zoveel te melden, los van het feit dat het gisteren gezellig druk was hier...Pa en Els, Arie en Fransje en later de vader van Annemarie op visite. Al met al een gezellige drukte, Arie en Fransje gaan op reis, naar Zuid-Afrika voor een dikke vijf weken....en weet je wat zo leuk is, als zij terugkomen heb ik nog maar 1 chemo kuur te gaan. Goed he...maandag kuur 6 alweer. Ik weet nog toen ik net begonnen was, dat ik hoorde dat iemand anders al zijn zesde kuur zou krijgen. Ik was hier gewoon jaloers op...en nu ga ik zelf al mijn zesde kuur krijgen. Ik wil zo graag door met dit alles, gewoon lekker opschieten, zodat ik snel weer andere dingen kan gaan doen, dan ziek zijn.
Verder weinig nieuws...mijn tweede teen begint ook te kloppen en er raar uit te zien, mijn linkervoet doet zeer nu...ingewikkeld want het liefst wil je geen schoenen aan en hoe moet dat nu morgen met die bruiloft...we willen netjes eruit zien...dus maar even kijken. Mijn arm gaat goed, de laatste antibiotica slik ik vandaag en ook de pillen tegen de allergie werken.
Gisterenavond zouden An en ik naar de film gaan 'No Reservations' we waren in Scheveningen en gingen wat drinken in de bar van het Kurhaus. We raakten zo lekker in gesprek, dat we de film lieten voor wat 'ie was en dat doen we dus een andere keer.
Vanmiddag ga ik even naar Jix, om allerlei zaken voor te bereiden rondom de verkoop van mijn appartement in Schoonhoven, zodat dat ook kan gaan lopen. Wat foto's maken van de binnen- en buitenkant voor Anco, die deze verkoop voor mij zal gaan regelen. Ik hoop maar dat dit allemaal snel kan gebeuren, weer een zorg minder.
En zo dadelijk komen Ilse en Lineke, twee tennisvriendinnen van Annemarie. De afgelopen week waren Mieke en Joyce hier ook, leuk is dat vind ik. Al die mensen die op bezoek komen, gezellig, ongedwongen, praten over andere dingen dan ziek zijn alleen...daar heb ik niet zoveel zin in als ik eerlijk ben. Ik ben het een beetje zat dat ziek zijn. Ik wil verder met ons/mijn leven...

Anita

Hele lage leukocyten en .... huisdieren

Gisteren naar het LUMC geweest, voor controle even tussendoor. Leukocyten zijn 1.5 is erg laag, komt volgens de arts dr. Halkes (vervanger van professor Willemze) door ontsteking in mijn arm. We gaan ervan uit dat de leukocyten de minimumgrens halen volgende week van 3.0 anders wordt de kuur een weekje uitgesteld...spannend, voor het eerst dat ik dit risico loop. Ook overige waarden waren nog wat lager dan vrijdag. Arm wordt door de antibiotica minder dik en pijnlijk, gaat dus goed. Trombose hoeft niets aan gedaan te worden omdat dit plaatselijk is op twee plekken in mijn arm en niet verder. Voorlopig niet in deze arm prikken. Linkerarm houdt zich kranig. Verder nog geen datum voor de MRI, daar zal ik vandaag wel over gebeld worden, want de arts wil toch starten met die lumbaalpunctie voorafgaand aan de chemo voor mijn ruggemerg...maar ja eerst moet die MRI plaatsvinden en dat lukt dus allemaal niet meer (althans die uitslagen...) voor a.s. maandag...vervelend, want hierdoor duurt de behandeling des te langer.
Gisteren in het ziekenhuis heb ik een meneer gezien die zo'n apparaatje in zijn hoofd had en een ventieltje...ziet er bijzonder uit, mag ik stellen. Bij die meneer begon zijn haar weer te groeien en door het litteken op zijn hoofd zag het er uit alsof hij een heel hip kapsel had met van die speciaal uitgeschoren banen, wat je weleens ziet bij jonge mensen...ben benieuwd wat mij te wachten staat. Maar realiseer me dat het nog veel is wat voor me ligt...we zijn nog lang niet klaar! Ria, de dame die bloedprikte zei gisteren nog 'ach als je hier eenmaal komt, dan ben je hier nog heel lang patient, alleen al door alle controles, en onderzoeken die nog volgen'.

Gisterenochtend kwam Rob de huisarts langs en met hem heb ik voor het eerst gesproken over alle emoties die dit alles met zich meebrengt, over mijn werk, over mijn onmacht, over reintegreren, waarvan hij zegt dat hier onmogelijk nu al afspraken over te maken zijn. Wel vindt hij het goed dat ik een deadline voor mezelf stel, maar hij wil niet dat dit een harde deadline is of gaat worden. Er ligt nog zoveel voor me de komende maanden Hij vindt dat ik mijn werk los moet laten en mijn energie aan mijn herstel moet besteden! Was een emotioneel maar goed gesprek. Hij heeft me medicijnen gegeven tegen de allergie.
Ja want onze huisdieren, en met name onze nieuwe aanwinst de poes van Rosanne bezorgt mij dikke ogen, verstopte neus en nog veel meer ellende. Zondag toen Ada er was en de deuren open stonden van de woonkamer, hadden wij nog een ander huisdier....een vleermuis in de woonkamer, die fladderde wild door de kamer heen en door de gang....brrrr maar Annemarie en Ada hebben heel stoer dit beest verjaagd naar buiten....waar komt zo'n beest vandaan he...ik moest even denken aan de boerderij waar Pa en Els drie vleermuizen in huis hadden. En mijn stoere oude vader heeft er eentje gewoon gepakt...met zijn hand, dat is nog eens stoer he...
Gelukkig hebben wij naast onze twee poezen verder geen huisdieren. Stel je voor zeg....ik ging spontaan verhuizen. Ben als boerendochter niet zo stoer geloof ik...

Dank voor alle lieve mails en reacties op de site. Na zo'n lange tijd van ziek zijn zijn jullie me nog erg trouw. Doet me goed.
Liefs...

Niet zomaar een zondag....

Het was een zondag en niet zomaar een zondag...eerst wat uitslapen samen, toen rustig lezen in de keuken. Op de fiets naar het dorp, waar allerlei mooie oldtimers stonden en de zon lekker scheen. Leuk om te zien hoe trots de eigenaren zijn van die prachtige gerestaureerde auto's, er stonden ook twee mercedessen tussen. Twee keer een SL 350 en ik vind het altijd erg leuk als Annemarie een mooie mercedes ziet en dan droom ik weer verder, dat we ooit toeren in zo'n prachtige oldtimer....ik zie het al helemaal voor me...zo'n zilvergrijze SL 350 of SL 450 maakt mij niet zoveel uit...en wij samen. Leuk he...ik heb mijn hele leven al dromen gehad, dromen gerealiseerd. Soms moet je afstand nemen van een droom, doordat je leven een andere wending neemt. Dat geeft niet, het feit dat je ervan hebt mogen genieten is toch al geweldig op zich...

Soms krijgen we telefoontjes die we niet verwachten, zo belde gisteren de ex-schoonvader van Annemarie op. Eigenlijk wel bijzonder...door ziek te zijn ontstaan er allerlei lijntjes of gaan lijntjes weer open met mensen die je ergens onderweg bent kwijtgeraakt. Oude vrienden, collega's melden zich. Nieuwe mensen ontmoet je weer, wat ook gek is is dat mensen heel vriendelijk reageren naar je als je kaal bent. Veel oudere mensen glimlachen heel lief naar me, mensen tonen betrokkenheid. En eigenlijk zijn dit dingen die ik normaal gesproken nooit zag...of kijk ik nu anders...dat kan ook. Ik ben zelf veel bewuster in dit leven komen te staan...ik zie, voel en hoor dingen anders. Volgens mij is in essentie de mens altijd gericht op de ander. Ik mag ook heel vaak voor als ik bij de kassa sta. Soms kijkt iemand je aan en dan net iets te lang, en draait dan het hoofd weg. Ja het is ook wel ingewikkeld zo'n kale vrouw. Kinderen doen dat anders. Vera, de oudste dochter van Kirsten mijn collega, vroeg met een heel lief stemmetje 'waarom heb jij geen haartjes meer....' en daarna riep haar zusje, Evy, 'ja...waarom heb jij geen haartjes'. En dan kun je gewoon wat uitleg geven.
Gisterenavond hebben we heerlijk gegeten en gelachen en gepraat met Ada...leuk is dat, zomaar een avond met elkaar aan tafel zitten en praten over alles wat dit leven ons te bieden heeft. Over haar reis naar Palestina. Zij heeft twee maanden doorgebracht in een vluchtelingenkamp. Indrukwekkend, het werd laat....een goed teken!
En vanmorgen kreeg ik weer een prachtige mail van Nicolien, uit Amerika. Nicolien schrijft zo mooi, zo intens dat wij met tranen in de ogen hier aan de computer zaten. Dank je wel...dus het leven is niet zomaar een zondag, of zomaar een maandag...Iedere dag weer heeft een heel bijzonder randje. Soms is het randje wat donkerder gekleurd, soms is het randje wat zonniger van kleur, maar iedere dag is er een die ons dichter brengt naar ons doel. Het einde van het jaar, het afronden van alle behandelingen, alle kuren en bestralingen en dan.....samen naar de zon, naar Curacao...goddelijk genieten! En dan zien we wel weer verder.
Nu moet ik opschieten, want ik ga straks weer lekker met de trein naar het LUMC, bloed prikken, gesprekje met de arts, even mijn teen laten zien, dat stomme ding en horen wanneer ik een MRI krijg. Spannend er gaat weer van alles gebeuren.

Dag harde werkers, dag lieve vrienden, dag lieve familie, die dit allemaal lezen. Ik denk veel aan jullie, ook al zien jullie me niet of horen jullie me niet zo vaak, iedere dag weer schrijf ik met jullie om jullie te laten weten dat wij hier op onze manier samen knokken en dat het wel goed komt!

Aniet

Liefdesbrieven en een zere teen....

Gisterenavond zijn Annemarie naar het toneelstuk 'Liefdesbrieven' van Annewil Blankers en Paul van Vliet in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag geweest. Als fan van met name Annewil Blankers heb ik genoten...het stuk was ingrijpend (wat kan liefde toch mooi zijn he...) en een staande ovatie waarbij zij tot drie keer toe terugkwamen was de reactie van een volle zaal. Ik kan iedereen aanraden hier naar toe te gaan...geweldig werkelijk waar.
Voorafgaand aan dit theaterstuk hebben wij gisteren, het was open monumentendag, op de fiets een aantal prachtige monumentale panden in Voorschoten bezocht, het Bijdorp klooster met de mooie kloostertuin. Het Mexx gebouw (de oude zilverfabriek)en een prachtige boerderij genaamd Oud Woelwijk. Op deze manier gaat Voorschoten voor mij wat meer leven, ik heb ervan genoten. Ik was weliswaar bekaf en heb voorafgaand aan het theater even een uurtje geslapen.
Ondertussen hadden wij nog niet gegeten, maar ik wist in Den Haag een prachtige wijnbar 'Taste' waar je een mooi glas wijn kunt drinken en wat tapas kunt eten...heerlijk...met een leuke meneer achter de bar, die ons adviseerde...dus moe, maar voldaan kwamen wij uiteindelijk in de Koninklijke Schouwburg aan. Dus gisteren was gewoon een topdag, rustig, genieten van kunst en cultuur en tussendoor mooie wijntjes drinken.

Het gaat dus wel weer goed met mij...de arm doet nog wat zeer, maar de antibiotica (4 x 500 mg per dag!!!) doet zijn werk, mijn grote teennagel van de linkerteen houdt me meer bezig, die klopt en zweert. Die slaapt op een eigen kussentje en ruikt niet helemaal lekker. Dus weken in de soda en afdekken met pleisters en iedere keer weer een stukje nagel lostrekken..smerig gewoon. Ondertussen bezorgt onze nieuwe poes mij met grote regelmaat dikke ogen en allergische reacties. En Annemarie reageert als een soort Miep Kraak, met natte doekjes, dweilen en zuigen. Gisterenavond was het weer eventjes te veel voor haar. Het doemscenario van een Aniet die dood kan gaan kwam heel hard binnen....na een gezellige avond die uiteindelijk nog eindigde in Des Indes waar we dan een laatste glas ....jawel champagne hebben gedronken. Een huilende Annemarie en uiteindelijk ook een huilende Aniet, want die dood die ligt soms zo op de loer...er is nog zo weinig zeker, de kans op terugkeer van die rottumor is zo groot, 50% dat je af en toe het wel uit wilt brullen. Want ook al ben ik een aards optimist, ook al zie ik altijd de zonnige kant van het leven....het is wel onze realiteit nu dat ik godverdorie kanker heb gekregen...de afgelopen week werd het me weer zo duidelijk. Ik was in het ziekenhuis en de assistente zei tegen me 'u bent wel opgeruimd' en ik zie 'wat moet ik anders doen dan...ik heb toch geen keuze' waarop zij me als antwoord gaf 'ja dat is waar, want als je deze behandelingen niet ondergaat, dan ga je gewoon dood...'. En met die wetenschap hebben wij het dus maar te doen.
En ik wil niet zielig doen. Ik ben ook niet zielig, ondanks het feit dat Annemarie heel vaak zegt 'ik vind je zo zielig...'. Maar soms dan zou ik overal een grote trap tegenaan willen geven. Dan ben ik boos en opstandig. Maar nu even niet meer. We hebben onze dip, ons verdriet weer even gehad en proberen ons leven tussen alle shit door, gewoon heel lekker en aangenaam in te vullen en dat hebben we gisteren toch maar mooi gedaan. En vandaag komt Ada, mijn vriendin die twee maanden in Palestina zat, en dat is altijd heel gezellig en vrolijk. Ik ga koken en trek een mooie fles wijn open en we gaan lekker lang tafelen met zijn 3-tjes. Want mijn goede week is goed begonnen...met liefdesbrieven en champagne...

Liefs
Aniet

Bezoek aan LUMC

Vanmiddag ben ik voor het eerst alleen met de trein naar het LUMC geweest. Een kort ritje van hooguit 8 minuten en het station is hier aan het einde van de straat. Annemarie kon op deze manier haar dingen doen met en rondom de kinderen en het ging prima. Bloedprikken, hele lage leukocyten en trombocyten. Gesprek met een arts die ik nog niet eerder gezien had en hij vond het beter als er een echo van mijn rechterarm, inclusief oksel gemaakt werd. Hier was duidelijk te zien dat er trombose zit in mijn boven en onderarm. Daarbij een ontsteking, waarvoor ik nu antibiotica heb gekregen. Trombose krijg je door de chemo. Is vervelend, gaat soms weer weg, maar kan ook blijven zitten. Aandacht is nu met name gericht op de ontsteking. 7 dagen lang antibiotica en maandag terug naar het ziekenhuis voor een gesprek met mijn specialist en weer bloedprikken.
En de chemo's die nog komen gaan in de linkerarm, of in mijn voet laten prikken.
We zien wel weer. Al met al ging ik om kwart over 12 weg en was ik om 5 uur weer thuis. Ben kapot.
Dikke zoen
Aniet

Ik voel me niet lekker...mijn arm doet zo'n zeer...

Vandaag ga ik even het ziekenhuis bellen, want mijn rechterarm is helemaal dik en ik kan de arm niet meer strekken of goed buigen...ook typen is erg lastig nu...laat staan fietsen of iets tillen. Het doet zeer....ondertussen zit ik met mijn linkervoet in een teil met soda...die teen is erg ontstoken, er zit allemaal rotzooi onder de loslatende nagel...vies gewoon..
Verder gaat het goed...ik draai muziek van Mika en nog allerlei moderne muziek, een cd van de meiden...en ik stop ermee voor vandaag...

Anita

Onverwachte opstekers....

Soms zijn er van die dagen dat er zomaar dingen gebeuren, die je kunt zien als een soort van opsteker...zo belde vanmorgen Petra, een collega van me. Over de Arinso-vakantie naar Disney Parijs met de kinderen eind september. Zij boekt een hotel voor me in het Park zodat ik tussendoor kan rusten en Annemarie en de meiden lekker kunnen genieten in het Park, lief he...weet je en soms heb je zoiets even nodig om te zien dat de wereld het goed met je voor heeft...dat men alleen maar wil dat je snel en gezond weer terugkomt! Dank je wel Petra!
De post brengt me nog regelmatig hele lieve mooie kaartjes van mensen ver weg en dichtbij, zo kreeg ik van Bert uit Drachten een kaartje met een prachtige spreuk erop van Nelson Mandela -
'Als wij ons licht laten stralen, geven we onbewust andere mensen de gelegenheid hetzelfde te doen' mooi he...en vandaag bracht de post me twee vrijkaarten voor de film 'No Reservations'.
Vroeger deed ik altijd mee met wedstrijden waar je een slagzin moest schrijven over een bepaald product of een bepaalde dienst. Heel regelmatig won ik hier grote en kleine prijzen mee...leuk was altijd weer die verrassing. Sinds kort doe ik weer af en toe mee met dit soort prijsvragen en vorige week werd ik al verrast doordat ik een roman gewonnen had. En deze week twee vrijkaarten voor de film...ik weet het, het gaat nergens over...maar het is wel leuk...ik merk dat ik blij ben met al dit soort dingen!

Nog even een korte update - nog geen uitnodiging voor een MRI, dus straks bellen naar het ziekenhuis. Rechterarm is erg pijnlijk en dik, een fikse aderontsteking, links wat minder...mijn maag en darmen werken meer dan goed, zijn redelijk uit balans. Ikzelf...verder ok...ga lekker een wijntje drinken eind deze week en kan me daar nu al op verheugen...

Verder, alles goed. Annemarie heeft lekker lang geslapen vanmorgen...is lekker voor haar, en ik lees een prachtig boek 'De Vriendschap' wat ik van Nathalie heb gekregen. Schitterend....
een mooie dag verder...ondanks de regen en de kou....ik loop lekker met mijn trui aan!

Anita

hot-cold pack op mijn armen

De adertontsteking in mijn rechter arm wordt echt vervelend. Gisteren kwam Jannie even langs met een hot-cold pack die je in de magnetron legt, en daarna in een zakje op je arm...en daar heb ik mee rondgelopen op mijn rechterarm. Kan de arm niet meer strekken, doet zeer en is vervelend. Hoofdpijn erbij...lastig. Niet meer dan dat. Nog steeds ben ik positief over het geheel...hard op weg naar chemo nummer 6 alweer en dus nog drie chemo's te gaan. Dan bestralen en in afwachting van de MRI en dan dus de behandeling voor de rug laten starten. Ik wil door en door en door. Het is alweer september en ik zie wekelijks in mijn zakenlijke mail hoeveel dagen ik al ziek ben...schrikken zeg, ik ben degene die de meeste ziekdagen heeft op dit moment. Ik vind dit vervelend. Maar kan er helaas niks aan doen...

Ik heb gelezen dat je hard moet werken aan je conditie voordat je gaat starten met het bestralen. Want door het bestralen schijn je moe te worden. Dus ik heb me voorgenomen waar mogelijk stukjes en stukken te gaan fietsen. Niet steeds 40 km, maar wel regelmatig en flink doortrappen. Dit schijnt een positief effect te hebben op je herstel. Sowieso denk ik dat een goede conditie goed is. Ik merk nu al dat ik minder moe ben dan in het begin. Ik heb veel kracht, ben van mezelf een sterke vrouw, dus ik probeer hier meer mee te doen nu. Ik zal het nodig hebben ergens onderweg tijdens deze reis.

Gisteren onze nieuwe barbeque uitgeprobeerd, want Rosanne mocht kiezen wat ze wilde eten...barbeque...met truien aan buiten gegeten, was net een soort camperen, wel heel leuk...Milou was hier, een vriendinnetje van Rosanne, het was heel gezellig. De meisjes hebben daarna Levensweg gespeeld en Milou en Rosanne hoorde je zingen bij Sing Star, een nieuwe game (een soort karaoke waarbij de tekst op het tv-scherm komt) en heel veel plezier hebben. Leuk is dat...maakt je ook wel vrolijk.
Florine vol verhalen over haar eerste schooldag op de middelbare school, het Adelbert College in Wassenaar. Vandaag verdwijnen de slingers en ballonnen en dit is zoals Rosanne zegt de ergste dag in je leven 'dan moet je weer een heel jaar wachten tot je weer jarig bent....'.

Voor iedereen die werkt, of andere dingen doet, veel succes vandaag.
Gisteren kwam de buurman aan de deur (heeft een garagebedrijf en de auto van Annemarie wordt bij hem APK gekeurd) en hij zei 'hoe is het met je? En mag ik vragen wat heb je eigenlijk...we hebben het er steeds over, maar we durfden het niet te vragen...maar we zagen je natuurlijk zonder haar rondlopen en dachten het moet wel ernstig zijn...' ik vind het wel fijn als mensen dit zo aanpakken. En vertederend ook dat een grote vent het me gewoon zo op de vrouw af vraagt.

Dag,
Aniet

Toch nog zon en een mooie dag....

Vandaag was het Rosanne's 'verjaardag voor de familie en vrienden' morgen is het de echte dag en dan heeft ze zaterdag bij papa nog een slaapfeestje voor haar vriendinnen, kortom driedubbel feest. Het was heel leuk...Rosanne presenteerde koffie, en is erg verwend, veel mooie spulletjes van Ajax en veel geld...leuk is dat....ze zegt 'eerst was ik arm nu ben ik rijk....' vanavond heeft ze samen met Annemarie haar traktatie gemaakt voor morgen op school. En morgen begint het allemaal weer, Florine voor het eerst naar de middelbare school, Rosanne haar eerste schooldag in groep 7 en gelijk trakteren. Het was een dag met zon, in alle opzichten, een mooie rustige vriendelijke sfeer met fijne mensen. Rosanne genoot en daar gaat het om...tien jaar worden is toch wel een hele mijlpaal!
Nu staat ze onder de douche en vanavond op tijd naar bed, het gewone leven gaat weer beginnen, met veel nieuwe indrukken, dus op tijd naar bed en regelmaat. Ze zijn nog wat moe van de vakantie lijkt het wel...maar het is gezellig. Goede afspraken met elkaar gemaakt en harmonie...

Ik ga ook naar bed, ik ben kapot, heb vanmiddag al even in bed gelegen, geslapen nadat de visite weg was. Ik voelde me zo beroerd...en het gaat eigenlijk zo goed he...dat ik er toch de hele dag bij ben geweest...en dat is heel fijn juist voor Rosanne. Ze was zo lief en zorgzaam vanavond...het maakt me blij. Ik realiseer me ook dat ons uithoudingsvermogen minder is dan gebruikelijk, we zijn zo moe. Geen vakantie hebben dat ga je zo voelen en dan nog ziek zijn erbij....ook Annemarie is erg moe en we moeten toch nog vier maanden vooruit voordat we echt weg kunnen samen...maar de bevestiging is binnen. Het komt goed, Curacao we komen er aan.....

Voor nu een dikke zoen, een mooie nacht, slaap lekker.
Anita

Obstipatie en ontstoken armen...het doet zeer...

Na een dag vol drukte, hockey, boodschappen en eindigend op de verjaardag van Floris, die warm en vol goede verzorging was, lag ik gisteren om half negen doodop in bed. Te veel en niet naar het toilet kunnen al dagen, mijn buik opgezet, laxeermiddel genomen en helemaal gevloerd. Vandaag vieren we met de familie en vrienden Rosanne's tiende verjaardag en ik ben niet optimaal. Heb heel veel last van mijn buik, mijn darmen en twee aderontstekingen in zowel mijn rechter- als linkerarm. Het doet zeer....ik slaap slecht, heb bizarre dromen, t lijkt wel een nachtmerrie...ik zag mijn moeder, ben ontslagen en nog meer ingewikkelde dingen en dat allemaal in een nacht....
Ik wil er graag bij zijn vandaag en doe ook mijn best...voor Rosanne, die ongelooflijk lief en zorgzaam is...het is fijn dat de meisjes er weer zijn, geeft afleiding....ik lig nog in bed te schrijven, Annemarie is al onder de douche...we hebben vanmorgen nog wat hapjes gemaakt. Gisteren heeft Annemarie samen met Florine slingers en ballonnen opgehangen en van alles gedaan...het is gezellig...Rosanne wordt 10 jaar...het is feest!!

Liefs en een mooie zondag...
Anita