En toch weer de hele dag in bed.....

Dus niet naar de film! An is met opa, oma en de meisjes naar de film. Ik heb de hele dag in bed gelegen, koud, beetje misselijk, geen trek, slapen, gewoon last van de chemo denk ik....
Hier in huis was het druk...Floor met twee vriendinnen en Rosanne die gezellig spelletjes deden. Arie mijn vriend die de heg aan het knippen was en Annemarie die er weer eens alleen voor stond, boodschappen, taart, lunch met zijn allen, koken....ze is echt doodop! Ik hoop dat de film haar goed zal doen en dat ze even kan ontspannen....ze maakt zich ook zorgen als ik niet eet en me terugtrek. Terwijl ik me het beste voel in bed met de gordijnen dicht...gewoon in mijn eentje mijn strijd even voeren....dit zijn van die moeilijke momenten.....
Morgen hoop ik een betere dag...iedere kuur is zo anders!!
Anita

Mijn hele kleine nieuwe haartjes vallen uit....

Tja en dan heb je wat haartjes op je hoofd en dan vallen ze er nu weer uit....zouden ze dan toch nu echt plaats gaan maken voor gewoon stevig, gezond nieuw haar, of zou ik weer een hele kale gladde schedel gaan krijgen....nog een toegift, maar volgens mij een goede!
Vanmorgen vroeg ontbijt op bed voor Florine, die vandaag 13 jaar is geworden! Leuk hoor en vandaag komt er een vriendinnetje lunchen, vanmiddag komt er nog iemand langs en vanavond gaan we naar 'Alles is liefde' of hoe heet die nederlandse film ook alweer, met Paul de Leeuw enzo erin...

Ik heb een hele nacht geslapen, voel me wat gammel nog, beetje duizelig lijkt het wel, koud en warm wisselt zich af, maar ik ben alweer op. Dus het komt goed.
Een dikke zoen, een mooie dag!
Anita

Chemo 8 laat me voelen hoe ziek je kunt zijn....

Het lijkt wel een soort toegift van de CHOP, kots- en kotsmisselijk loop ik rond met mijn emmertje in mijn hand. Ik wil geen eten, eigenlijk ook geen drinken, alles staat je tegen, je wilt constant je mond spoelen, oh zo smerig....
Als ik lig, draait alles in mijn maag, dus er maar weer uit. Ondertussen hyper van de prednison, niet meer naar het toilet kunnen, en me ziek voelen. Koud zweet wisselt zich af met koude rillingen en nu zit ik weer in de kamer, want in bed kan ik niet meer stil liggen. Nog eventjes ervaren, wat ik straks niet meer hoef mee te maken...god zij gedankt dat dit voorbij is...daar ga ik wel van uit. Even afwachten want we krijgen als de MRI gemaakt is de beelden te zien, dat hebben we met de arts afgesproken....maar wanneer de MRI komt, dat is nog niet ingepland....ergens in november.

Nog eventjes dan is al deze ellende voorbij....ik ga verder met mijn boek.
Slaap lekker allemaal.....
Anita

Chemo 8 zit erin!!!!

Hallo allemaal! Grappig in het ziekenhuis kwam ik al twee heren tegen, die ik al vaker heb gezien, dus dan is het even praten 'hoe ver bent u?' en elkaar sterkte wensen. Daarna een gesprek met de arts, eerst natuurlijk bloed prikken en dan naar de elfde etage voor de chemo. Het was een uur toen we weer thuis waren uit het ziekenhuis en het is echt waar, chemo nummer 8 zit erin. Prikken ging in een keer goed, gewoon links, alleen wat hoger nu in verband met de aderontsteking, alle lof voor verpleegkundige Heidi...Dit hoofdstuk kunnen we dus afsluiten......super toch...de lumbaalpunctie was kl..... het ging weer helemaal niet, maar Annemarie hield mijn hand vast en terwijl de neuroloog drie keer de zenuw van mijn been raakte, en voor de tweede keer moest prikken, was ook deze ellende na een half uurtje rommelen weer voorbij!! En van de lumbaalpuncties zit dus nu ook al de helft erin. En nu kort de status :
leukocyten 3.5 goed he...
volgende lumbaalpuncties 19 november 2007, 10 december 2007 en 31 december 2007!! Dus reken maar dat ik champagne drink op 31 december en vuurwerk ga afsteken met oud en nieuw! Op 1 januari gaan we toasten op 2008 bij mijn pa op de boerderij!
De bestralingen zullen ergens eind januari 2008 gaan starten...krijg binnenkort een intake met de radioloog. De arts wijst mij vooral op de vermoeidheid die hierbij komt kijken.
Mijn tenen zien er stukken beter uit, die kuur werkt en slaat aan.
Beetje misselijk, zo even lekker naar bed. Moet nog het boek 'Hoe overleef ik...' lezen omdat Rosanne hierover een boekbespreking heeft en ik haar daarbij ga helpen. Leuk he...doe ik straks.

Gisteren Florine's verjaardag gevierd, was lekker knus en gezellig. Eerst brachten tante Anita en oom De ons een bezoek, was leuk hen weer hier te hebben. Ze kwamen weer met tassen vol lekkere dingen en kadootjes voor de meisjes. Vanaf een uur of drie druppelden de overige bezoekers binnen, heerlijk vind ik dat....Allemaal rond de keukentafel aan de taart of later aan de wijn, Roel, Karin, Brigitte met Juliette, Emmy, Reynaud, vader Wim, vader Piet, Els, Arie en Noor, Pauline, Vincent, Thomas en Floris en Floor is enorm verwend, bonnen, boeken, een prachtige lamp. De kinderen hadden het gezellig met elkaar...heerlijk is zo'n zondag dan toch weer. Floortje alweer bijna 13 (woensdag is ze echt jarig..), Floor had cake gebakken en brownies. Rosanne had kipsate gemaakt, kortom ze helpen al heerlijk mee en vinden dit ook leuk. Ik moest mona toetjes kopen bij Albert Heijn en iedereen kreeg van de meiden een mona toetje, leuk om dat te zien van die drilpudding op die bordjes, daarna kwamen nog de brownies, dus je moest wel door eten van Florine....

Vanmorgen kreeg ik heel veel smsjes, echt superlief. Iedereen die weer met mij meeleeft, en gisterenavond vond ik al een machtig lieve kaart van Annemarie onder mijn bed en jongens het is echt waar. De chemokuren zitten er allemaal in. Een vervelend stuk van mijn behandeling is voorbij. Nu de lumbaalpuncties nog en dan is het 1 januari 2008. Dan begint een nieuwe fase in ons leven, Curacao, werken, bestralen en weer heel goed op kracht komen...ik ben best wel een beetje opgelucht.

Dikke zoen, ik ga even naar bed.
Aniet

De herfst....

Het is herfst, heerlijk weer, lekker koud en overal blad. Nu hebben we toch gisteren de uitvinding van de eeuw gekocht, een bladstofzuiger annex versnipperaar. Geweldig ding, hiermee zuig ik in een hoog tempo al het blad weg en dit wordt mooi versnippert en opgevangen in een zak. Super...dus ik kan mijn lol op...ik stofzuig het terras en het grindpad voor en rondom het huis...heerlijk. Ondertussen zweet ik me kapot, maar netjes opgeruimd wordt het wel.
Verder is het huis vol met boodschappen, want morgen vieren we de verjaardag van Florine...leuk is dat wel, zien we iedereen weer. Gezellig!
Ondertussen doet de zalf mijn tenen goed....het spul geneest nu al de wondjes enzo..het ziet er nog niet uit, maar is niet meer zo vies en nat. Dus volgens mij gaan we maandagochtend vroeg gewoon de laatste chemokuur ontvangen en alweer de derde lumbaalpunctie....geweldig toch!
Vanmorgen kreeg ik weer bloemen van tante Suus met daarbij een kaartje 'voor de laatste keer veel sterkte, tante Suus' lief he.. en ja het voelt wel alsof ik iets ga afsluiten. Althans een onderdeel van dit ziek zijn, en dat voelt wel goed! Dan de lumbaalpuncties nog en de bestralingen, maar vooral dat laatste zie ik als iets wat tijdens mijn reintegratie nog 'even' moet gebeuren....over twee maanden, gaan Annemarie en ik naar Curacao en daarna komt de mercedes weer terug en ga ik weer naar Arinso. Ik weet nog niet hoe dat allemaal goed moet komen met die energie, maar dat zien we dan wel...als al die troep is uitgewerkt en uit mijn lijf is, zal het wel beter gaan.

Oh ja...en weet je, volgende week zaterdag, 3 november zijn Annemarie en ik alweer een jaar getrouwd...daar doen we nu even niets aan. We gaan als alles achter de rug is, wel een geweldig feest vieren met zijn allen, swingen met champagne ofzo...want wat zullen wij blij zijn als ons leven weer een gewone wending neemt.
Gisteren kwam ik mijn kapper tegen bij de HEMA. Hij voelde aan mijn haar en zei dat ik prachtige krullen terug zou krijgen, hij vond dat ik het dan maar een jaar moest laten groeien, dan zou hij het wel mooi bijpunten, want een bos met krullen lijkt me wel wat. Soms zie je mensen die heerlijk krullen hebben en dat heeft me altijd wat geleken. Vroeger zei ik al tegen mijn moeder 'mama ik wil ook krullen' en mijn moeder zei altijd 'als je door de regen fietst krijg je vanzelf krullen' en ik ben toch aardig wat keren natgeregend, maar krullen heb ik werkelijk nog nooit gehad....zou het dan toch nog een keer meezitten.....lijkt me wel wat!
Allemaal een prachtig weekend gewenst, met veel blad!
Lieve groet, Aniet

Lekker geslapen.....

Gisterenmiddag toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis ben ik schat ik in, al om half zes naar bed gegaan. Wat gelegen, koud had ik het nog, voelde me niet optimaal en uiteindelijk vroeg gaan slapen. Vannacht veel transpireren, maar nu weer op. Beetje verkouden, wat snotterig en zo dadelijk aan de gang met tenen, zalf, gaasjes en verbandjes...en langzaam aan klimmen we weer uit deze dip. Het komt vanzelf allemaal goed...maandag de laatste CHOP en mijn favoriete onderdeel, de lumbaalpunctie...en dan op naar herstel, haargroei, tenen die dicht gaan, kortom op naar het einde...
Maandag hoop ik de planning rond te maken met die dames daar in het ziekenhuis, dus alle lumbaalpuncties in te plannen en te bezien wanneer de bestralingen in 2008 kunnen beginnen!!
Voor jullie een fijne vrijdag, alvast een goed weekend...ik meld mij maandag wel weer, nadat ik de kuur heb gehad. Duim maar voor me dat die lumbaalpunctie lekker gaat...dat is het enige nog waar ik een beetje bang voor ben. Voor de rest ben ik nergens meer bang voor geloof ik...alleen voor muizen.

Aniet

Gelukkig weer thuis....

Om twaalf uur kregen we een telefoontje dat we mochten komen naar het LUMC. Ik lag in bed, ik had het heel erg koud en snel aangekleed, tas mee en naar Leiden. Bloedprikken, leukocyten 2.3....viel nog mee. Gesprek met de arts. De koorts, tja...daar kon ze niet veel aan doen, maar even zien hoe dat zal gaan, maar mijn tenen, daar was deze mevrouw Netelenbos wel van onder de indruk. Dus bellen naar de afdeling dermatologie, waarbij zij verwees naar a.s. maandag dat ik dan weer een CHOP kuur moet krijgen. En jawel ik mocht naar de afdeling 1BQ en al snel werd ik geroepen door een arts. Die keek eens goed naar de twee gruweltenen, althans vooral links is gruwel. En hij ging allerlei spullen halen en heeft stukjes van mijn groene nagel afgehaald en dit onder de microscoop bekeken. En later op kweek gezet. Maar ook met een soort wattenstaaf pus en troep van mijn linkerteen op kweek gezet en bekeken onder de microscoop. Hij vermoedt dat het een zeer vervelende bacterie is die onder mijn nagel is gekomen, waarschijnlijk door de chemokuur. Over twee weken op 8 november krijg ik de uitslag en moet ik terugkomen bij deze arts. Hij wil de tenen onder controle houden, weer een nieuwe patientenkaart, want nu ben ik zowel patient bij hematologie als bij dermatologie....bizar....
Daarna werd er van alles voorgeschreven, weer een antibiotica kuur erbij (naast de andere...de apotheker waarschuwde en zei vooral aan de arts te vragen maandag of dit naast elkaar kan....)voor twee weken en een soort zwavelzalf met iets wat een bacterie tegen gaat erin, allerlei gaasjes, een soort siliconenspul waarmee ik de teen moet inpakken, zodat de huid niet verder kapot gaat. Toen kwam er een hele aardige meneer, een verpleegkundige die mij uitleg gaf over hoe de tenen te behandelen, te zalven en te verbinden. Dus nu loop ik met twee witte grote tenen, verbonden met een gaasje om mijn enkels ......ziet er allercharmants uit...ik zei nog tegen Annemarie 'het wordt steeds leuker hoe ik eruit ga zien, rottende tenen, kale kop.....'. Oh ja en ik moest nog zeggen van Annemarie dat ze die uitspraak over hoe ik eruit zag van de week, heel lief bedoeld had hoor en zoals ik hem had verwoord op de weblog, kwam dit niet zo over....dus bij deze...want jullie begrijpen heus wel, dat mijn Annemarie dit nooit zo lullig gezegd zou hebben toch...

Nu lig ik in bed, met Chea's bedsokken aan, over mijn ingepakte tenen...heerlijk warm...dag!
Kijken of de koorts zich vannacht weer wil laten zien...en weet je alles is in het water gevallen, bezoek aan Pa en Els, Trudy zou komen, kraamvisite bij Kirsten, alles even weggeschoven, Anita is weer in de lappenmand....moet op krachten komen voor de kuur van a.s. maandag. Dat is even prioriteit nu!

Dikke kus
Aniet

Hoge koorts en naar het ziekenhuis....

Tja...en zomaar opeens kreeg ik vannacht hoge koorts (39.3) en werd ik daarna klam van het zweet weer wakker. De koorts is gezakt, maar de dokter wil wel dat ik naar het ziekenhuis kom. Mijn bloedwaarden zullen heel erg laag zijn, mijn grote linkerteen is lelijk ontstoken en ieder wondje wat ik krijg ontsteekt gelijk. Ik ben moe en helemaal klam...dus ik krijg zo een telefoontje wanneer ik moet komen. Voor de zekerheid een tasje mee als ze me daar willen houden ter observatie...

Wordt vervolgd....
Anita

Volle agenda...

Gisterenavond was ik uiteten met een vier hele fijne mensen, dank jullie wel voor deze mooie avond! En toen ik thuis kwam las ik de kaart die hoorde bij het mooie kado nog een keer heel erg goed en de tekst die erop staat is zo treffend :

Samen stappen vooruit
Stappen vooruit zeten betekent, dat grenzen overschreden worden, nieuwe paden worden bewandeld met een veelbelovende horizon.

Mooi he...en zo voelde deze avond ook. Zo voelt het op dit moment in mijn leven, dankzij al die lieve attenties, woorden en aandacht, dat ik samen met al die lieve mensen om me heen stappen vooruit zet...

Nu komt zo dadelijk Hans, de man die interim mijn baan heeft. Hylke zit in Granada, samen met Thomas. Arinso staat weer flink op de kaart dezer dagen...er komen veel gesprekken de komende tijd. Tussen al die dingen door, gebeurt er nog heel veel meer...en maandag mijn laatste chemokuur...laat maar komen, weer een stap vooruit.
Een mooie dag...gisteren heb ik Kirsten gesproken, leuk te horen en ook te lezen hoe zij zich voelt met haar zoon.

Anita

'Je lijkt wel een kankerpatientje....' zei Annemarie heel verdrietig...

Gisterenavond zaten we op de bank, nog even tv te kijken en toen keek Annemarie me heel verdrietig aan 'je bent zo witjes, je ogen zijn zo kaal, je lijkt wel een kankerpatientje....' en dat beeld liet haar niet meer los. Soms kan ik er zo vreselijk uit zien, wit, vermoeide ogen, en dan zie je echt goed dat ik ziek ben. Voor mijzelf is het niet zo, maar ik zie ook niet steeds die kale kop, met die paar haartjes erop en die ogen zonder wimpers...bizar, als ik dan in de spiegel kijk dan schrik ik me ook rot. Ik hoop toch zo, dat alles gaat groeien, dat er haar op mijn hoofd terugkomt en wel een beetje snel. Dat ik er iets normaler uitzie als ik naar Curacao ga, want ik heb er geen zin in, continue uitleg te moeten geven over wat er met mij aan de hand is. Je wordt er gek van soms...

Het is koud he...vanmorgen moesten mensen alweer ijs krabben op de voorruit, bizar he...het was gisteren overdag 3 graden hier...lekker met die zon erbij. Goed koud, goed voor ons, dan is het buiten heel erg lekker.
Geniet ervan!
Anita

'het herentoilet is hiernaast.....'

Tja en dat overkomt me regelmatig dat ik doorverwezen wordt naar het herentoilet. en soms op een heel botte manier, en soms ziet een mevrouw het eigenlijk op het moment dat ze het zegt, en komt er direct een heel vriendelijke verontschuldiging achteraan. Maar dat doet soms wel zeer..., gisteren zat ik met tranen in mijn ogen op het toilet. Maar aan de andere kant moet ik niet zeuren, het is de consequentie van met een kale kop in een grote dikke trui rondlopen. Ik had ook een pruikje op kunnen zetten of iets anders, maar weiger dat consequent, dus Aniet niet zeuren!!!
Het weekend in Alkmaar/Bergen was super leuk. Het weer was geweldig, we hebben de kunstroute van Bergen gereden/gelopen/gevolgd. Prachtige werken, overal in galeries, restaurants, winkels, zelfs bij Albert Heijn, een paar ateliers, mooi, oud, maar vooral erg leuk. Annemarie geniet dan volop, heerlijk om te zien en doet veel ideeen op. Ze loopt nu al rond klaar om te gaan schilderen, leuk is dat...je ziet haar dan groeien ofzo...
We sliepen in een oud pakhuis, wat omgebouwd is tot hotel/restaurant 't Pakhuys in Alkmaar. Een arrangementje uit de Home en Garden. Erg leuk, gezellig...in onze hotelkamer, midden in kamer stond een bad op pootjes, wat van onder af verlicht werd, erg leuk...dus met een glaasje wijn in bed, het was dus echt genieten, zoals ik al gezegd had van te voren!
Gisterenmiddag met de meisjes, die we even bij papa opgehaald hebben, naar de verjaardag van Sophie (de dochter van Annemarie's broer Ruud), wat ook weer gezellig was. Daarna waren we vooral moe, en hebben we lekker op de bank voor de tv gehangen.
En nu weer thuis, de week is gevuld met afspraken, bezoek van Arinso collega's, van Hans de meneer die nu mijn baan invult, van ISS-collega's met wie ik ga eten bij De Markiezen.
Leuk nog, Annemarie's moeder zat laatst te dineren bij De Markiezen en toen liep er een echtpaar rond, die de schilderijen van Annemarie bekeken en toen zei die meneer 'ik ken de kunstenares' waarop Annemarie's moeder zei 'ik ook, ik ben haar moeder' geweldig he...volgens mij gaat het wel goed daar. Er gaan veel mensen kijken, en dineren, dus omzet technisch gezien voor Mila een goede zaak en voor de bekendheid van Annemarie ook natuurlijk!
Zaterdagochtend was ik de auto aan het inladen en toen kwam er een auto aanrijden met een collega erin met zijn gezin, Mark Jan, en hij zei 'ga je weg' waarop ik als antwoord gaf 'ja zo dadelijk' want ik herkende hem eerst niet (mijn ogen worden echt slecht, komt door de chemokuur). Gelukkig herkende ik hem direct en hebben we nog gezellig een kop koffie gedronken, zij brachten prachtige bloemen mee....weet je, dat zijn de kadootjes, die mooie spontane dingen. Zo belde Fransje net op, ze zijn terug uit Zuid Afrika en zij biedt aan dat Arie, haar man, de heg komt knippen hier. Lief he...iedereen doet zoveel voor ons, super is dat...dus al heb ik een probleem, de oplossing is dichtbij. En met dat besef, laat ik het hierbij voor vandaag. Ik heb zin in deze week en wens iedereen een heel goede week toe.
Lieve groet
Anita

de positieve kant van het hele ziek zijn....

De positieve kant van het hele ziekzijn, dank je wel Reynaud, is dat de liefde tussen Annemarie en mijzelf als het ware in een stroomversnelling is gekomen. Het lijkt alsof we tien jaar in een jaar hebben gedaan samen (gunstig voor de balans!). En natuurlijk nog veel meer, vriendschapsbanden zijn intenser geworden. Mijn liefste vriendinnetje Jannie is dichter bij me dan ooit, en ik kan niet zeggen hoe blij ik daarmee ben. Het contact met mijn familie en An's familie is heel erg goed en intens. Het voelt als rijkdom...collega's, mensen van ver weg zijn weer dichterbij gekomen, kortom...die warme deken om me heen. En hierdoor ook contacten met Carla, met oud collega's, of partners van collega's, dus weet je ziek zijn brengt je ook veel....
(veel tijd, veel rust, veel boeken, veel bloemen, veel aandacht, veel shit, veel post, veel formulieren, veel rekenen, veel...ga maar door).

En als je zoals ik het voel, er bijna bent (nou ja bijna, nog 1 chemo, nog 4 lumbaalpuncties, nog 4 weken bestralen), dan weet je dat je straks weer heel veel aan kunt. De hele wereld misschien nog niet...maar iets daar in de buurt wellicht wel...heel Europa zou ik ook wel aardig vinden...
en nu gaan we veel genieten, we gaan naar Bergen, daar is een kunstenaarsroute, dus Annemarie gaat helemaal genieten...we slapen in het Pakhuys in Alkmaar en daar is een wijnbar, dus ook Anietje gaat helemaal genieten, het komt goed.
Een mooi weekend allemaal...
het zal wel weer veel worden, veel genieten vooral!
Anita

'Ik voel me soms zo vlak.....'

Ja het klinkt gek, maar 'ik voel me soms zo vlak....' ik doe bijna niks, ben zomaar heel erg moe, surf wat op het net, lees prachtige boeken, en hang wat rond...het is zo vlak....zo totaal anders dan ik gewend ben/was. Soms maak ik me zorgen, of ik het ooit weer anders kan doen. Ik zag eergisteren op tv die dame die een kinderboek geschreven heeft over haar ziekte, borstkanker. Ze zat daar met een vrolijk gezicht te vertellen dat je nooit meer beter wordt als je kanker hebt en lachte het allemaal maar weg. Althans zo heb ik er naar gekeken. En dan begint er iets te borrelen in mij, dan ben ik boos. Dan denk ik 'godverdomme' en ik weet dat ik niet mag vloeken. Dan vraag ik me af, waarom en hoe nu verder. En mijn loopbaan dan...alles en iedereen fietst maar gewoon door. Moppert over van alles en nog wat, terwijl er niks te mopperen is volgens mij als je gezond bent. Dan mag je in je handen knijpen en blij zijn, dat je lijf doet wat je wilt dat het doet. Dat je kunt werken, of tuinieren, of schilderen, of wassen of weet ik wat...dat je in de file mag staan.

En als ik dit allemaal gedacht en gevoeld heb, dan realiseer ik me weer dat ik nog zoveel heb waar ik blij mee mag zijn, mijn liefde voor en met Annemarie, de kinderen, onze families en vrienden, het heerlijke huis waarin we mogen wonen. De goede oude Jeep die ons overal brengt, de mooie schilderijen die Annemarie maakt, de lieve woorden en kaartjes en mails die binnen blijven komen, de pijn die is weggetrokken door de chemo's, kortom ook al voel ik me soms zo vlak, daar waar het echt om gaat is dat zeker niet!!!

En dan ben ik weer terug bij Aniet, bij mijn eigen oude ik, de optimist die weet dat hoe donker een tunnel ook is, aan het einde is er weer licht. Geleerd van mijn moeder om niet op te geven, geleerd van mijn vader om niet te veel bombarie te maken om niks, gewoon te zijn wie je bent, te knokken en weer op te staan. Door te gaan, ook al is het soms wat moeilijk, wat vlak, wat eenzaam (ja gek he...soms voel ik me temidden van alle liefde en vriendschap wel eenzaam, want dat vechten met je lijf, dat moet je echt alleen doen, dat kan niemand van me overnemen), maar doorgaan zal ik, altijd weer. Ik geef het nooit op, ook al bedenkt die tumor dat hij/zij nog 10 keer terug wil komen of weer wil gaan groeien, ik geef het nooit op! En soms ben ik er bang voor, juist voor dat moment, dat die tumor weer gaat groeien, maar dan nog zal ik nooit opgeven. Al moeten er nog 100 lumbaalpuncties volgen, ik zal altijd doorgaan. Voor mijn Annemarie, mijn vader, broer, tantes, nichten, vrienden, vriendinnen, familie van Annemarie, voor iedereen.....

Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan het begin van mijn ziekzijn, Annemarie vroeg me toen heel vaak of ik alsjeblieft niet op wilde geven...nee opgeven zal ik nooit, wees daar maar van overtuigd. Maar geen zorgen, want de optimist in mij zegt, dat ik al gewonnen heb.....mooi he....

Met veel liefs,

Anita

Zomaar een paar woorden....

Weet je op een gegeven moment is er niet veel meer te vertellen over mijn ziek zijn. Alles is hetzelfde, de vermoeidheid is aanwezig. Gisteren las ik mijn boek en toen dacht ik 'ik zou wel kunnen werken' en toen ik naar de supermarkt liep, was ik helemaal kapot. Dus mijn lichaam geeft wel de juiste antwoorden en dat ik zou kunnen werken, dat klopt dus gewoon helemaal niet. Ik ben zo moe...gek is dat, want je wilt zo graag, maar op de een of andere manier wijst je lichaam je de weg. En daar ga ik dan maar van uit. Dat mijn lijf wel aangeeft hoe het met me is, en wat ik wel of niet kan. Ik heb van de week een stuk van de heg geknipt, kapot was ik...een heel klein stukje maar, ongelooflijk. Gisteren kwamen Pa en Els langs en toen gaf hij aan dat hij er wel voor zal zorgen, dat indien mijn broer geen tijd heeft, dat zijn tuinman de heg komt snoeien hier. Lief he...
Vannacht lag ik veel wakker en lag ik na te denken over mijn werk. Het voelt zo bizar dat alles gewoon door gaat, dat iemand anders je baan inneemt, dat beslissingen genomen worden waar je het wel of niet mee eens bent. Dat je zeggenschap tot nul gereduceerd is. Dat je invloed niet meer meetelt, dat men besluit dat....etc. En dat hoort ook bij ziek zijn. Ziek zijn is niet alleen je lichaam, je pijn, je ellende, maar ziek zijn is psychisch veel ingrijpender. Je gaat nadenken over wat je wilt, over je terugkeer en hoe dat dan zal gaan. Mensen kijken anders naar je. Het zal me allemaal benieuwen. Volgens mij is het met werk net zoals ze vroeger zeiden over vriendjes - geen handvol maar een land vol -. Maar dat ik het allemaal spannend vind en eng dat gevoel dat blijft. Geeft niet, twijfel mag er zijn. Ziek zijn doet ook iets met samen zijn met je grote liefde, met Annemarie. We zijn heel erg op elkaar ingesteld, hele dagen trekken we samen op. En weet je, dat verveelt nooit. Ik mis haar denk ik straks meer dan goed voor me is. En andersom ook. Het is heerlijk met deze vrouw te mogen zijn. Gisteren zei ik dat nog maar eens een keer tegen haar. Nadat ik een redelijk zwijgzame middag had gehad. Soms trek ik me helemaal terug, dan doe ik mijn eigen ding, en zeg ik niet zoveel. Dan denk ik na over alles wat er met me aan de hand is. Mijn hoofd stopt niet met denken.

Vandaag regent het...ik ga pannenkoeken bakken voor de meiden vanavond!
Een dikke zoen.
Anita

Zes maanden zitten er al op....

Op 27 april heb ik mij ziek moeten melden dit jaar, en dus zitten er al bijna zes maanden op...zes maanden ziek thuis. Ongelooflijk...ik die eigenlijk altijd gezond was..en het is gek om te zeggen, maar alles lijkt te wennen. Ik wen aan het feit dat ik af en toe ziek ben, dat het leven weer een beetje zijn gewone gangetje aan het nemen is...dat er geen mercedes voor de deur staat (gisteren vroeg de huisarts er nog naar, grappig hoe zo'n auto bij je lijkt te gaan horen...), dat ik nog steeds veel kaartjes en smsjes krijg, van mensen ver weg en dichtbij. Leuk en lief, maar ik begin nu ook te wennen aan ontstoken tenen, aan zere armen, aan prikken en puncties, aan ziekenhuisbezoek en nog veel meer gekke dingen. Mijn lichaam went aan de chemo, aan het feit dat er allerlei pillen ingenomen moeten worden, kortom het went.
Maar langzaam aan begint er nu gelukkig weer een nieuw proces in mijn leven, waar ik ook weer aan ga wennen, mijn terugkeer naar de maatschappij, naar Arinso, naar een normaal leven, waar je moet werken en uitrusten, omdat je moe bent van je werk (en niet van een chemo). Ik heb nu allerlei 'zakelijke' afspraken in de agenda weer staan. Met collega's, met ISS, met Hylke, met de arbodienst, met hoofd HR. Reintegratie staat weer op de agenda. Terugkeer naar de maatschappij staat op mijn persoonlijke agenda...
En nu ik het heb over de agenda, rolt onze nieuwe huisagenda door de brievenbus. We gaan weer plannen, we gaan weer nadenken over vakanties met de kinderen, over leuke dingen die we willen gaan doen samen, en met de kinderen. Afstemming met de vader van de kinderen over data...het leven neemt weer zijn normale ritme in, althans zo lijkt het. Tussendoor nog wat chemo's, lumbaalpuncties en bestralingen...maar de tweede zes maanden klimmen we weer omhoog uit het dal, waarin we hebben gezeten. Heerlijk...
Anita

Het gaat allemaal goed...

Tja op een gegeven moment val je in herhalingen...want het gaat wel goed met me...een fikse aderontsteking in mijn linkerarm, het lijkt net alsof mijn spieren te kort zijn, zo voelt het...mijn tenen, kortom het oude riedeltje, maar voor de rest gaat het goed met me.
Het weekend was fijn en gezellig. De meisjes hadden een disco zaterdagavond bij de hockey, te kinderachtig voor Florine, maar heel leuk voor Rosanne...grappig je ziet zo goed het verschil nu. Rosanne met gelakte nagels en mascara, mooi gewassen haartjes, maar wel haar eigen kledingstijl, een leuke mix dus van Rosanne en een roze meisje...
Zondag uitgebreid ontbeten, daarna kwamen Arie en Noor langs. Het leuke is dat Noor en Floor nu allebei op de middelbare school zitten en dus samen heel wat af kletsen. En ondertussen heeft Rosanne op haar kamer een dansje ingestudeerd wat we zondagavond mochten komen bekijken. Tussendoor zijn we even bij de pizzeria een pizza gaan eten. Kortom een weekend zoals gezinnen wel vaker hebben, met zaterdag de hockey wedstrijd van Rosanne. Dit soort weekends zijn wel leuk vind ik, maar de kinderen (vooral Rosanne) willen graag meer spektakel.
Met Annemarie en mijzelf gaat het goed. De rust rondom mijn ziek zijn lijkt wat terug. Gisterenavond lagen we in bed en toen wreef An over mijn rug en zei ze 'hoe zou het nu hier zijn Aniet, met die tumor....' en hopenlijk kunnen we dit aan jullie vertellen na de MRI-scan die medio november gemaakt gaat worden. Ik ben zo benieuwd, ik wil zo graag die beelden zien. Maar eigenlijk ben ik niet bang meer voor de uitslag, want volgens mij is die gewoon goed.
Ik zal zo blij zijn als al dat geprik voorbij is...ik vind het allemaal zo eng!

Een hele mooie dag!
Anita

Mijn vader....

Weet je, ik heb een vader, die al zijn hele leven mijn grootste vriend is. Al vanaf kinds af aan, was hij mijn vriend. Ik was trots op hem, op wat hij deed, op de boerderij en later op zijn mercedes. Hij heeft me de passie voor dit merk bijgebracht...maar los van al deze dingen, was hij vooral mijn vader en gelukkig is hij dat nog steeds. Soms doet of deed hij dingen, die ik niet zo leuk vond, of waar ik wat minder trots op was. Maar altijd blijft hij mijn vader, en altijd weer zie ik vooral waarom ik zoveel van hem hou...zijn hart is groot, te groot soms...hierdoor raakt hij soms teleurgesteld, of maken mensen soms gebruik van zijn goedheid. Hij is gul, te gul soms...maar hij is zo ongelooflijk lief. Hij laat je voelen hoeveel hij om je geeft, hij staat altijd achter je, of je nu domme of juist geen domme dingen doen. Hij heeft mij altijd het gevoel gegeven dat het goed is...een onvoorwaardelijke liefde. Mijn keuze voor Annemarie, zijn hart en armen gingen open en het is goed. Hij leeft en voelt met ons mee. Met ons en de meisjes. En nu ik ziek ben, voel ik het nog meer, nog veel meer...eigenlijk wil hij geen stap bij me vandaan zetten. Eigenlijk wil hij altijd bereikbaar zijn (leve de mobiele telefoon, want dat kan tegenwoordig!) en eigenlijk had hij wel ziek willen worden in plaats van ik...hij noemt mij zijn 'schat' en dat voel ik ook zo...en dat is wederzijds. En ik hoop dat als hij dit verhaaltje onder ogen krijgt, dat hij zich realiseert dat het goed gaat komen met zijn 'schat' en dat hij er rustig op uit kan gaan, met Els, of zijn vrienden. We zien elkaar toch wel en we spreken elkaar toch wel, het is goed pa. Je dochter gaat weer beter worden. En dinsdag komt hij weer, met Els en dat zijn mooie momenten....dag Pap, geniet bij alles wat jullie gaan doen dit weekend!

Tja...zo kom je in zo'n ziekproces heel dicht bij je emoties, iedere keer weer. Tranen vloeien hier regelmatiger dan gebruikelijk. Onze lijntjes zijn heel dun, maar dat mag en dat geeft niet, het is goed. Zo voel je ook de intensiteit van vriendschappen, van je familieleden (nicht Annemarie uit Amstelveen die gisteren hier was, ook dat was weer zo'n mooi moment!), van mijn nieuwe familie, de familie van Annemarie. Het is mooi om dit te mogen ervaren.....

Met mij gaat het goed. Twee zere armen, beetje last van mijn keel en verder gaat het best.
Ik ga mijn medicijnen innemen en dan lekker onder de douche...en ik denk aan jullie. Aan Ellen die weer terug is uit China, aan Arie en Fransje die in Zuid-Afrika zijn, aan Ron en Vera in Australie...maar ook aan al die mensen heel dichtbij, die huizen kopen, of gewoon net zoals wij, straks naar het hockey-veld gaan!
Een dikke zoen,
Anita

Kleine niet belangrijke ongemakken...

Weet je hoe langer je bezig bent met chemo-kuren hoe rotter het eigenlijk zou moeten worden, volgens de kenners. In mijn geval zijn er wat kleine ongemakken, ontstekingen en andere voor jullie reeds bekende verschijnselen, maar mijn lichaam lijkt te wennen aan al die troep. Ik voel me sterk, wel moe, maar sterk. Gisteren ben ik vroeg, heel vroeg naar bed gegaan, dan is het batterijtje leeg, dan doet mijn arm zeer, of werken bepaalde spieren niet optimaal. Maar de terugval waar over gesproken wordt, is alleen zichtbaar geweest in mijn bloedwaarden en die moeten natuurlijk wel goed blijven, om de planning, die lekker strak is te blijven halen.
Vandaag is het alweer vrijdag en neem ik mijn laatste 60 mg tablet prednison. En dan weer afbouwen...weer vooruit kijken naar de volgende en laatste CHOP-kuur. Die rugchemo's doen wel zeer, maar ook niet meer dan dat...het opbouwen van energie daar gaat het nu om. Ga toch maar naar een sportschool heb ik bedacht, om conditie-training te gaan doen. Zodat ik die bestralingen gewoon kan pareren. Lijkt me wel wat. Al dit soort dingen bedenk ik in de nacht, ga het er zo eens met Annemarie over hebben. Nu snel onder de douche, want mijn nicht Annemarie uit Amsterdam (die ik voor het laatst heb gezien op de begrafenis van haar vader, mijn oom Piet) komt op bezoek vanmiddag. Fijn he...
Ondertussen is door de kinderen Hyves in mijn leven gekomen en daar kom ik werkelijk heel Nederland tegen...grappig, leuk, ik ben benieuwd welke mensen ik nog meer ga ontmoeten. Dus naast deze weblog zijn er nu nog meer kanalen waardoor ik contacten leg met mensen uit mijn netwerk. Het leven is een geweldig netwerk en daar hou ik wel van....

Een mooie dag voor jullie allen! Dank voor de lieve kaartjes, het is weer druk als de post komt, leuk! En lief....
Anita

Kleine gouden randjes om je dag....

Soms komt er iemand bij je langs, en deel je dingen met elkaar. Praat je over zaken, die je normaal niet durft of wilt of kunt bespreken, het zijn kadootjes die je krijgt...of die je doorgeeft aan elkaar...'t gebeurde zomaar einde van deze dag, toen Lineke binnenstapte...'t zijn van die kleine gouden randjes om je dag...dank je wel!

Anita

Veel beweging....

Ondertussen is er veel beweging. Heb ik contact met de arboarts, een afspraak na mijn chemo van 29 oktober, over reintegratie. Gesprek met de HR-afdeling van Arinso, kortom het lijkt alsof alles weer gaat leven. Een afspraak met wat mensen van ISS, leuk even bijpraten. Afspraken met mijn interimmer, Hans, wat me altijd een goed gevoel geeft. Veel contacten met collega's en oud-collega's van ADP. Voelt allemaal wel lekker.

Ik voel me wel goed...heb alweer wat gegeten, vannacht onrustig, maar wel de hele nacht in bed doorgebracht, kortom het gaat allemaal wel ok! Het voelt langzaam aan alsof heel voorzichtig er een soort einde in zicht komt, los van gevoelige aderen, nu weer links, maar morgen mag ik weer starten met tien dagen antibiotica...want nu is mijn linkerpols waar geprikt is weer aan het ontsteken..het gaat gewoon maar door. Maar het lijkt wel alsof je het niet meer voelt...en mijn haar groeit langzaam...maar gestaag!
3 november alweer een jaar getrouwd, een jaar wat we samen maar eventjes heel rustig gaan vieren, groots doen we het later wel weer...want wat een bizar eerste huwelijksjaar hebben wij gehad...maar mooi en goed dat het voelt, dat staat buiten kijf!

Ik kreeg vanmorgen van Sarah een prachtige kaart, dank je wel met een tekst, die haar aan mij deed denken :

Daar is jouw toekomst
waar jij voor gaat
Klaar om te springen
voor iedere kans

Alert op tekenen en alle
kleine dingen
geen een kans ontsnapt
de dans

Want waar jij in dit
leven voor staat
met al jouw
kracht en wil
is waar jij ook heen gaat

van Oswin Gesselli

En hier wilde ik het voor vandaag maar bij laten. Nog een aanrader, ga naar de film 'No Reservations' mooi, lekker en ontspannen. En als hij uit is naar 'Evening'....dag, geniet!
Aniet

Wakker....en het is midden in de nacht...

Annemarie en Anita in Disney, terwijl Florine en Rosanne in de Space Mountain zaten, lekker vroeg in de ochtend!

Tja en daar is 'ie weer...de nacht, waarin ik klaarwakker ben. Maar ja wat wil je met deze dag 120 mg prednison in mijn lijf, alles is hyper...en mijn ogen gaan niet dicht. Zelfs niet in een lekker bed. Mijn maag is van slag, weinig gegeten, wat brood, wat vruchtenthee gedronken...brrrr verder staat alles me tegen. Ik heb het koud en dan weer heel erg warm, opvliegers die gieren door mijn lijf...kortom de kuur werkt weer even goed. En daar gaat het om.

Vanmorgen was het nog even heel spannend, want mijn bloedwaarden waren eigenlijk te laag. De kuur gaat door als je leukocyten minimaal 3.0 zijn en de mijne waren vanmorgen 2.6....spannend vond ik dat. De arts heeft mij volgens mij het voordeel van de twijfel gegeven, omdat ik qua gewicht ok ben denk ik...

Ongelooflijk he...dat ik al 7 chemo's erin heb zitten nu. Als je aan het begin van een cyclus staat, lijkt het mijlenver weg...maar ondertussen zijn we al aan de zesde maand bezig dat ik ziek ben, of dat ik bezig ben met beter worden...dat klinkt meer op zijn Anita's...nog een chemo, en dan stoppen al die vervelende onstekingen, dan gaat mijn haar nog meer groeien, echt groeien en dan ga ik weer het uiterlijk krijgen van iemand die beter gaat worden. Spreekt me wel aan, dan werken aan mijn energie en kracht, zodat ik de bestralingen goed aan kan.

Het mooie is dat Carla mij achter de schermen tips geeft, en ook doet relativeren, zodat ik af en toe pas op de plaats kan maken en niet zo loop te piekeren soms...dank hiervoor. In een proces als dit krijg je zoveel steun uit onverwachte hoeken, van ex-collega's, van mensen die je voorheen niet zo goed kende, of met wie je nagenoeg geen contact had. Geweldig is dit...in moeilijke en emotioneel zware tijden houdt dit me overeind. Vandaag kreeg ik een kaartje van een ex-collega die mij haar voorbeeld noemde, haar 'Personal Brand' en op zo'n moment dan voel ik mijn emotie weer. Dan word ik geraakt...ik merk dat ik toch zoveel behoefte heb aan dit soort dingen, aan een voorbeeld zijn voor diegenen aan wie ik leiding geef. En hoe fijn ik het vind om mensen iets mee te geven. Soms lees ik nu dingen, die geweldig zijn. Zo kreeg ik van Nicolien uit Amerika het boekje 'Dinsdagen met Morrie' welnu als je levenslessen wilt meekrijgen, dan moet je dit boek gaan lezen. Indringend, maar zo passend. Zo passend ook bij het proces waar ik nu midden in zit...Dit boek had ik ooit al eens gelezen en op dit moment is het zo goed, om dit boek nog een keer te lezen. En het lijkt alsof ik het nu veel beter begrijp....zou ik dan toch groeien tijdens dit proces. Ik hoop het zo...maar ben nog zo bang voor mijn afhankelijkheid, mijn wens naar materie..die weliswaar steeds minder gaat worden, maar je hebt toch gewoon behoefte aan veiligheid, liefde en eten en drinken. Mijn gedachten staan maar niet stil. Vandaag las ik in het blad 'Mind' een interview met Wende Snijders en hierin stond 'Als je alle tijd van de wereld hebt, dan kun je nooit verdwalen'....mooi he..

Wat ook zo mooi was vorig weekend in Disney dat ik merkte dat onze kinderen helemaal gingen stralen als ze Donald Duck, of Goofy zagen en met die figuren op de foto mochten. Volgens mij was dat toch een van de hoogtepunten van ons bezoek aan dit park...zo simpel eigenlijk. De sfeer is zo mooi gemaakt, zo sprookjesachtig mooi, dat je blij wordt als je dit allemaal ziet. Iemand anders zou dit juist weer als heel materialistisch kunnen zien, maar ik heb er van genoten, misschien wel juist door de blijdschap van de meisjes...

Vandaag rolden er weer hele lieve kaartjes in de bus, kwamen er prachtige bloemen van tante Anita en oom De...en voelde ik mij weer zo enorm verwend. Jannie's moeder die iedere avond in haar gebed vraagt om mijn genezing...ongelooflijk hoe rijk ik mag zijn!

Ik was al zo rijk in mijn leven, zoals Morrie zegt 'als je liefde hebt mogen ontmoeten in je leven, als er iemand is die naar je omkijkt, iedere dag weer, die voor je zorgt als je ziek bent, die je liefde en aandacht geeft, dat is de grootste rijkdom die er bestaat' en ik realiseer me dat Annemarie dit stukje in mijn leven heeft gebracht, ik was dat stukje kwijt en ben als een kind zo blij dit weer te hebben gevonden. Ik hoop dat ik haar eenzelfde iets kan teruggeven, mijn liefde en dat zij dit als onze rijkdom ervaart en eigenlijk weet ik het antwoord al...en jullie ook!

Slaap lekker, heerlijk om zo mijn gedachten met jullie te mogen delen!

Veel liefs

Anita

7e CHOP zit erin en 2e rugchemo!!!

Tja en daar ben ik weer, vanuit de slaapkamer, net thuis uit het ziekenhuis en alles zit er weer al in...voel me wat misselijk, beetje ziek, maar ik lig lekker in ons nieuwe bed, riant in zithouding en kan dus mijn weblog bijwerken. Goed gesprek met de arts gehad...een arts kan weinig zeggen over reintegratie tijdens of voor of na een bestraling..want ieder mens gaat hier anders mee om. Welnu en dit mens heeft dus in al haar wijsheid besloten om het reintegratieplan dus maar te laten zoals het nu is. Dus vanaf 15 januari 2008 starten, langzaam opbouwen en kijken hoe dit samenvalt met de bestraling van de rug, die daarna ergens zal gaan starten. Kijken of het mogelijk is een schema te krijgen waarbij ik bijvoorbeeld om half vier ofzo ga bestralen. Dan kan ik die dagen een uur of vier werken, dan bestralen en dan lekker naar huis wat rusten..natuurlijk is dit weer een optimistisch scenario en dat realiseer ik me ook, maar met deze toevoeging wil ik het op deze manier met Hylke mijn baas en Eric,ons hoofd HR, doorspreken. En met de optie dat indien het bestralen tegenvalt, we het schema aanpassen....Lijkt me wel wat...ondertussen afspraken gemaakt voor de volgende en laatste chemo en de derde rugchemo., de 29e oktober en alvast de vierde rugchemo de 19e november. Als de arts het goed vindt dan probeer ik de cyclus van drie weken aan te houden en dan zou ik net voor mijn vertrek naar Curacao rugchemo nummer 6 kunnen ophalen...goed plan of niet?
De dokter heeft even naar mijn tenen gekeken...hij kan hier niet zoveel aan doen. Het zal gaan genezen nadat ik de laatste chemo heb gekregen dus vanaf medio november...tot die tijd, spoelen in soda, goed schoonhouden en verbinden.
Het prikken was niet fijn vandaag in mijn rug, maar minder pijnlijk dan de vorige keer. Het voelt nu alsof ze je een flinke opdonder in je rug hebben gegeven...en dat is minder. Maar daarom lig ik ook in bed.
Naast me kwam een dame van 71 jaar, met een motorjack aan, want zo vertelde ze me, ze is alleen en heeft vorig jaar haar motorrijbewijs gehaald. Ze heeft sinds die tijd al 31.000 km op haar motorscooter gereden. Ze is lid van een motorclub en wil het liefst een Harley, maar die kan ze niet betalen...geweldig mens. Leuk vrolijk. Ze kreeg een medicijn omdat ze last heeft van botontkalking en geen pillen kan innemen. Dit moet maar eens in de drie maanden en duurt twee uur. Leuk zo'n actief iemand. Ze heeft een nier afgestaan, in principe voor haar dochter, maar dat werkte niet, en nu heeft iemand anders deze nier gekregen. Leuk, vlot, modern en vol energie. Leuk om zulke mensen tegen te mogen komen. Had ik anders niet gehad denk ik dan maar weer.
Ik kreeg veel lieve smsjes gisteren en vandaag en dat is echt super hoor, dat iedereen zo meeleeft met me. Ook de berichtjes op mijn weblog en de mails geven me veel steun. Dank jullie wel.
Anita

Uiteten en fietsen....

Gisterenavond zijn we met Emmy en Reynaud uiteten geweest bij Mila, het was leuk en lekker druk daar...en ongelooflijk lekker daarbij! Leuk om te zien hoe mensen kijken naar de schilderijen van Annemarie...leuk om te zien wat het oproept bij anderen. Op de balie ligt een prachtig boekje van Annemarie, met foto's van haar geexposeerde werken, ziet er professioneel uit vind ik....mooi! Het was een prachtige avond met elkaar, en leuk om zo te midden van An's werken te dineren....
En toen we thuis kwamen lag er buiten op het bankje, een prachtig boeket van tante Suus, waarmee zij mij weer sterkte wenst voor kuur nummer 7. Tante Suus blijft mij kuur na kuur bloemen sturen en sterkte toewensen. Lief he...zo krijg ik ook altijd smsjes op de dag zelf dat ik aan het kuren ben, van mijn trouwe vrienden, die heel sterk met mij meeleven...Vandaag kreeg ik nog een smsje van Anke die zo goed aanvoelt hoe het is voor mij om niet meer zelf de regie in handen te hebben over mijn leven. Mijn vrijheid is mij afgenomen lijkt het wel...en dat voelt bizar....maar het went, ik verleg mijn grenzen...pas mij aan, maar weet ook dat ik uiteindelijk weer zelf de regie in handen ga krijgen, hoe lang het ook nog mag duren, wat er ook nog komen gaat!

Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen in ons nieuwe bed, heerlijk! En toen we wakker waren, waren allebei de poezen weg, de etensbakjes vol, en eigenlijk is dat gek...we realiseerden ons dat we gisterenmiddag de poezen ook al niet meer gezien hadden. Dus wij op zoek....en toen ik Semmy riep...hoorde Annemarie uit het huis van de buurvrouw een poes miauwen.....en jawel hoor, zowel Semmy als Droppie zaten opgesloten in het huis van de buurvrouw. De buurvrouw is oud en woont inmiddels in een verzorgingstehuis, haar erfgenamen zijn bezig het huis te ontruimen en te verkopen en zij waren gisterenochtend bezig met het weghalen van spullen. En op dat moment zijn de poezen waarschijnlijk naar binnen gegaan...tja...wat moesten we doen. Aangebeld bij de buren daarnaast, maar die waren niet thuis. De overbuurvrouw wist ons te vertellen dat die buren wel een sleutel hadden van het huis van de buurvrouw. Dus via haar de zoon opgespoord, ik er naar toe op de fiets en vanmiddag om half twee werden de twee poezen verlost en maakte de zoon de deur open en konden ze weer eten en drinken...

Na een lekker broodje zijn we op de fiets gestapt, langs de Vliet naar Leiden, toen naar Hazerswoude, vervolgens doorgefietst naar Koudekerk aan de Rijn, toen naar Woubrugge, via Hoogmade en Rijpwetering weer terug naar Leiden en toen weer naar Voorschoten. Prachtige natuurpaden, mooie terrasjes langs het water, mooie weilanden met koeien, een ongelooflijk lange tocht, ik schat even in tussen de 40 en 50 km. Maar zo lekker, nu kapot en met mijn voeten in een emmer met soda...mijn tenen doen zo vreselijk zeer. Het zweert en klopt, ik kan bijna niet lopen met mijn schoenen aan...brrrr
En langzaam aan begin ik mij voor te bereiden op wat morgen weer komen gaat...mijn 7e chemo, aangevuld met een lumbaalpunctie, morgen vroeg al, om half negen al bij de arts, dus als een van de eerste patienten bloedprikken en dan om half tien al aan de chemo..alleen de CHOP, dus ik schat ik dat ik zo rond een uur of een weer thuis zal zijn. Ik zie er tegenop, maar aan de andere kant het einde van deze chemo's is al in zicht...29 oktober de laatste CHOP. Daarna een MRI, om te kijken hoe alles eruit ziet, hoe de tumor zich ontwikkeld heeft, of liever gezegd juist niet. Hoe de tumor geslonken is en dan naast de lumbaalpuncties in 2008 nog bestralen en dan bereik ik misschien wel een remissie (geen tumor meer aanwezig op dat moment). En dan is het zeker tijd voor een feestje lijkt mij...alhoewel een weekend als dit weekend is sowieso al een feestje. De rust, de liefde voor en met elkaar, prachtig. Annemarie's moeder zei gisteren dat ze zo blij was dat Annemarie's ogen weer stralen. Mooi toch...ik zie het zo vaak, ik voel zo vaak hoe mooi ons geluk is....en dat kan niemand ons meer afnemen! Vanmiddag zaten we samen in de zon op een leuk terras bij Hoogmade en toen keken we naar elkaar....en meer is dan niet nodig, om te beseffen hoeveel geluk wij hebben gehad, elkaar te hebben ontmoet!!

Een mooie zondagavond, of maandagmorgen als je dit morgen leest. Dank voor de mailtjes...doet me goed. Dank voor de steun...ik heb het nodig...het maakt me emotioneel. Maar ook dat mag er zijn...
Anita

De natuur gaat zijn eigen gang....

Gisteren las ik ergens in een blad dat de natuur niet te stoppen is, dat de natuur zijn eigen gang gaat...en eigenlijk bewonder ik onze natuur wel. Sta ik versteld van de kracht, de intensiteit, het meedogenloze van de natuur...maar als ik dan nadenk over de natuur in mij, die ook niet te reguleren is, die ook zijn eigen goddelijke gang gaat...dan verandert er iets aan deze bewondering....
Want, zo gaf Emmy vanmorgen ook aan (Emmy en Reynaud brachten een prachtig boeket in vaas vanmorgen voor An's expositie...lief he...) ik wil namelijk altijd zelf de regie hebben over mijn leven, mijn lichaam, mijn planning. En nu, met de laatste berichten, loopt mijn planning in de war...en ben ik dus in de war. Naar Arinso toe, hoe moet dat nu...mijn schema loopt door tot zeker maart/april 2008...naar mijzelf, naar Annemarie, onzekerheid over mijn baan, mijn inkomsten etc. en dat komt allemaal door die natuur...die ik toch zo bewonderde?????
En eigenlijk moet ik nu zeggen en zou ik dit ook willen - ik wil eerst beter worden en dan zien we wel weer verder. En iedereen die hier moeite mee heeft dat is dan maar jammer! Ik wil terug naar Arinso en zal maandag met mijn arts bespreken hoe en wat, en dit dan aan Arinso voorleggen...en dan nog, zal die natuur zijn goddelijke gang gaan...en zal ik zelf de regie los moeten laten en maar moeten kijken hoe of wat...
Ik wil vannacht weer lekker slapen en geen storm of regen kan me hiervan weerhouden. Vannacht zag ik allerlei (natuur)rampen voor me in gedachten en heb ik uren lang wakker gelegen over mijn toekomst als werknemer van Arinso, piekerde ik over mijn reintegratie...kortom ik had het weer eens druk...

Anita
PS. fijn weekend, mooi weer, genieten...gaan wij ook doen. Maandag mag ik weer, alweer heel vroeg, maar wel al chemo nummer 7!

Berichten uit het LUMC!!!!

Zojuist om tien over drie al, kreeg ik een telefoontje van dokter Halkes uit het LUMC. De dokter heeft besloten door te gaan met de lumbaalpuncties in de ruggemergzak en hij wil dit doen op de gebruikelijke, helaas pijnlijke manier, dus door te prikken via mijn rug. Goed nieuws is dat het aantal puncties is teruggebracht van 12 naar 6, waarvan ik er dus al 1 heb gehad!! Ik krijg maandag dus weer zo'n behandeling en de 29e oktober ook, daarna nog een behandeling in november, in december en in januari (na Curacao) en drie weken daarna gaat men pas beginnen met de bestralingen (minimaal 4 weken!!!), dus pas in februari 2008....Tussendoor worden er MRI-scans gemaakt, kortom nog een heel circus te gaan...en dat de bestralingen pas achteraf gaan plaatsvinden, vertelde hij me nu voor het eerst.
Eigenlijk door deze nieuwe planning een soort streep door de rekening. Maandag maar eens even het schema in de tijd doornemen en aan de hand van dit schema mijn reintegratie bij Arinso eens doorspreken met mijn baas. Potverdomme....maar ja, voor het zelfde geld had dit feestje doorgelopen tot in juli 2008...als ik er 12 had moeten hebben, dus gelukkig is dit niet het geval!

Ik ga maar eventjes een stukje fietsen, even de wind door mijn 'dons'haren laten wapperen....
Anita

Champagne gedronken bij 'De Markiezen van Wassenaer'

Hier zie je wat schilderijen hangen in onze woonkamer, vlak voordat Annemarie ze van de muur haalt en verplaatst naar haar expositie in 'De Markiezen van Wassenaer'.

Goedemorgen allen! Gisterenmorgen om ongeveer half elf vertrok Annemarie hier met haar auto vol schilderijen. Ondertussen was Reynaud vanuit Den Haag ook onderweg naar restaurant 'De Markiezen van Wassenaer' om Annemarie te helpen bij het ophangen van haar 15 schilderijen. Uiteindelijk zijn het er 13 geworden, en het ziet er allemaal prachtig uit. Ondertussen kwamen hier Pa en Els op de koffie en werd ons nieuwe bed door twee aardige kerels in elkaar gezet. Een drukke gekke ochtend, maar wel heel gezellig! Om ca. half een vertrokken wij (Pa, Els en Aniet) naar Wassenaar om daar met An en Reynaud een glas champagne te drinken op de eerste expositie van Annemarie. Ik ben zo trots op deze vrouw, die ondanks alle drukte, het ziek zijn van mij, de zorg voor haar kinderen, toch zoveel mooie werken heeft gemaakt die nu voor jullie allemaal te zien zijn. Dus heb je zin een keer lekker te eten (wij hebben er gisteren geluncht welnu : verse op houtgerookte zalm, gamba's in een krokant korstje met een overheerlijke saus en aansluitend verse ravioli met krab...dit alles vergezeld van een prachtige nieuw zeelandse sauvignon blanc en heerlijk koud water) ga dan naar de Markiezen van Wassenaer, aan de Langstraat nummer 8 te Wassenaar. Gezellig ingericht, prachtige gerechten aangevuld met overheerlijke wijnen. En het mooiste komt nog - dan zie je de werken van Annemarie Smitshuysen! Super toch...

Hier gaat alles goed. Ik was gisterenavond helemaal kapot en lag al om zeven uur in bed. Zere voeten, beetje grieperig, maar verder alles ok! Vandaag doe ik lekker rustig aan, wat boodschapjes en vanavond komen twee vriendinnen van mij langs, Artje en Gemma en Gemma gaat voor ons koken. Goed he...ik zorg voor de wijn! Een hele dikke zoen, een mooie dag,

Anita

Zwaar ontstoken tenen en snipverkouden nu...

Goedemorgen, terwijl ik met twee voeten in een emmer soda zit, want mijn twee grote teennagels zien er echt niet lekker meer uit..onstoken, ook de huid erom brrr.....smerig, de tweede nageld is ook al helemaal dood, ik knip en peuter daar steeds een stuk vanaf...wat een getob. Het doet nu ook echt zeer met lopen.
Gisteren heb ik de hele dag lopen niesen, proesten en sniffen. Ik ben erg verkouden geworden, ook last van allergie en vannacht hadden we (op zolder samen) een slechte nacht.
Ja we sliepen op zolder...want vandaag komt ons nieuwe bed. Heerlijk vooruitzicht, moet je je voorstellen, onze slaapkamer is drie bij drie....dus als je de deur opendoet, lig je gelijk op bed...wel romantisch toch? Ons oude bed, een romantische auping van 140 die ik gekocht had toen ik in Schoonhoven alleen ging wonen, heb ik gisterenavond in de Jeep naar Jannie en Joost gebracht. Lisa gaat hier in slapen op haar nieuwe etage, samen met haar vriendje...geweldig toch..toevallig kwam dit zo uit...ben ik wel blij mee, want ik had er wat moeite mee, mijn mooie auping bed op marktplaats te moeten zetten! Dus vandaar dat wij gezellig samen op zolder lagen...wie weet gaan we daar ooit wel verbouwen en uiteindelijk slapen, veel meer ruimte en romantisch onder de nok...
Maar ja dan moet ik eerst weer volledig meedraaien en bonussen kunnen scoren, want het moet toch ergens van betaald worden of niet dan...dus dat plan schuiven we nog maar even door, gezien mijn 'verloren jaar' dit jaar dus. Komt allemaal goed, gezien alle voorgaande berichten!!
Of wie weet wordt Annemarie een bekend kunstenaar en kunnen we het wel doen volgend jaar.
Vanmiddag ga ik lunchen met Pa en Els en Annemarie in het restaurant 'De Markiezen van Wassenaer' en de expositie van Annemarie bewonderen. Leuk he...ik ga veel afspraken daar maken met mensen, voor een lunch, een diner, en aan de reacties te zien van een aantal lezers van deze site, hoop ik dat meer mensen dat gaan doen.
Annemarie gaat straks samen met Reynaud, haar werken ophangen in het restaurant, dus het gaat echt gebeuren nu!!

Dikke zoen, ik ga uit de emmer en wens jullie een mooie dag!
Anita

Beetje uitleg geven...

Tussen alle felicitaties door vragen mensen mij ook 'wat betekent het nu eigenlijk Aniet dat je geen kwade cellen in je lumbaalvocht hebt?' welnu, dat zal ik proberen even uit te leggen.
Ik heb een tumor in mijn rug, die door de chemo-therapie aan het slinken is. Dit proces loopt nog steeds. Daarnaast heb ik een slechte ruggewervel en dit was eigenlijk een raar iets voor de artsen. Dus wilden zij weten of er in het lumbaalvocht rondom mijn ruggewervel kankercellen aanwezig waren. Zou dit zo geweest zijn, dan was er kans op aantasting van andere ruggewervels en mijn wervelkolom naast deze beschadigde wervel. En dan was ik dus in de aap gelogeerd geweest. Er was al eerder geconstateerd dat ik geen verdere uitzaaiingen had (aan de hand van de CT-scan). Dus concreet betekent dit alles dat ik alleen te maken heb met een bizar groeiende tumor die nu aan het slinken is. Deze tumor probeert men weg te krijgen of onder controle. Door regelmatig onderzoek en strenge controles is het zaak dat deze tumor in ieder geval in 2008 niet weer gaat groeien. De kans dat de tumor weer zal gaan groeien is 50%...maar als dit bijvoorbeeld in 2009, 2010 of later is, dan is deze goed te behandelen (moet er even niet aan denken...weer chemo's etc.).
Preventief wil men mij nog 11 rugchemo's gaan geven, om ervoor te zorgen dat er geen kankercellen in mijn lumbaalvocht terugkomen. Vrijdag hoor ik hoe deze behandeling zal worden voortgezet en er is ee klein kansje, dat deze wordt stopgezet...wie weet. Dat vertel ik vrijdag wel.
En deze optimist gaat er gewoon van uit, want ik voel me sterk en goed, dat eind december na alle chemo's (nog een op 8 oktober, en nog een op 29 oktober) en na de bestralingen (start 15 november voor vier weken) de tumor onder controle is, of dat ik zelfs 'schoon' ben (tumorvrij). En let maar eens op wat dat gaat betekenen voor mij, voor Annemarie, de meisjes, mijn familie en vrienden en voor iedereen om me heen! Ik ga weer werken, weer volop verder met leven. We laten ons niet bang maken voor de kans op terugkeer van de tumor. Dit overwin ik en daar heb ik altijd in geloofd vanaf het begin!
Dikke kus

Anita

Dank je wel voor alle lieve reacties...

Lieve mensen, ongelooflijk wat een leuke en lieve reacties ik per mail, sms, telefoon of via mijn site heb gekregen van jullie op mijn goede nieuws! Dank je wel...het voelt super om te weten dat ik gewoon deze strijd ga winnen. Op naar de eindstreep zo voelt het nu...nog twee chemo's en nog een serie bestralingen, wie weet toch nog wel 11 rugchemo's (maar dat weet ik vrijdagmiddag) en dan mijn 'normale' leven weer oppakken...gek he....maar eigenlijk bijna iedere dag heb ik geweten, dat ik deze ziekte, kanker, zou kunnen overwinnen...ik heb gisteren Kirsten een sms gestuurd en gezegd 'heb je zin om in januari samen met mij Arinso weer onveilig te gaan maken' en jawel hoor haar antwoord was 'ik kan bijna niet wachten!!!' maar eerst moet ze gewoon 'Pietje'nog even op de wereld zetten en daar kan ik bijna niet op wachten!!!

Dank voor alle steun de afgelopen maanden, nog even volhouden, we zijn er nog niet! De tumor slinkt, geen kwade cellen in het lumbaalvocht, dus alle tekenen staan op groen!
Ik wens jullie een mooie dag toe! Geniet ervan, ik dompel me weer onder in een huis waar overal schilderijen in lijsten liggen, waar het ruikt naar vernis, waar doeken opnieuw gespannen worden, waar Annemarie in een overall rondloopt, kortom morgen gaan alle schilderijen naar het restaurant 'De Markiezen van Wassenaer' en gaat haar exposite beginnen...weer zo'n spannend moment!

Anita

Correctie...geen kwade cellen in lumbaalvocht!!!

Even een correctie op mijn laatste verhaaltje....er zijn geen kwade cellen in het lumbaalvocht gevonden. Maar dat het goed nieuws is dat is zeker!!!
Aniet

Goed nieuws - geen kankercellen in mijn rug!!!!

Ja en daar gaan we op drinken hoor!!! Kreeg zojuist een telefoontje dat er geen kankercellen te vinden zijn in mijn rug! Super he...dit betekent dat van Loon echt terug gaat komen, maak je borst maar nat, ik ben er straks helemaal klaar voor! Vrijdagmiddag belt de specialist mij om te vertellen of en zoja hoe we verder gaan met de rugchemo...er bestaat, gezien de vervelende behandeling van de laatste keer, een klein kansje, dat deze chemo helemaal komt te vervallen...en anders eventueel via zo'n apparaatje in mijn hoofd. Maar dat horen we a.s. vrijdag, weer na drie uur...

Wij hebben tranen in onze ogen van blijdschap deze keer en gaan dit lekker vieren! Super he...

ik ben zo blij, heb net mijn vader gebeld en hij moest er ook van huilen, oh wat is dit super!!

Ik ben zo blij...ik ga dit allemaal overwinnen!!!

Aniet

Een geweldig weekend in Disney bij Parijs....en vandaag een spannende dag...

Vrijdagmiddag ongeveer half een/kwart voor een reden we weg...op naar Disney Parijs. De meisjes achterin en de reis verliep voorspoedig...tussendoor een keertje gestopt, elkaar afgewisseld met rijden en om ongeveer half acht kwamen we aan in ons hotel Sequoialodge aan de rand van het park. Om kwart over negen konden we nog een tafel reserveren in het restaurant...dus hebben we eerst wat gedronken in de hotelbar. Het was een enorm groot hotel, onze kamer nummer 4175, was een familiekamer met twee tweepersoons bedden. Dus hilariteit alom..de meisjes met veel lol samen in een bed. Bekaf maar voldaan vielen we snel in slaap. De volgende ochtend ging de wekker om zes uur al af...want we moesten vroeg ontbijten, in verband met de enorme hoeveelheid mensen...ongelooflijk wat een rijen met mensen, overal rijen, en overal mensen...in het hotel, in het park, overal...

En het leuke was dat het park speciaal voor hotelgasten twee uur eerder open ging, hierdoor kon je nog redelijk makkelijk allerlei attracties in. Dus om kwart over acht op zaterdagochtend, kun je je voorstellen....., zat ik al in de Space Mountain met Florine. Geweldig een tocht door de ruimte, sterren, lichtjes, giga snelheden...spannend...

De hele dag was leuk, gecombineerd met veel wachten voor attracties, ontmoetingen met Disney figuren en de parade...tussendoor wat geslapen, of geleden in de hotelkamer, en daarna weer het park in, ergens wat eten, en nog wat attracties met prachtige verlichting gezien. Uiteindelijk helemaal kapot naar bed. Een gezond mens is al kapot, laat staan ik...maar het ging goed en de meiden genoten. De meisjes kregen allebei wat kadootjes....Rosanne kocht een Micky Mouse knuffel en Florine een t-shirt en een glas.

Zondagochtend weer naar de Space Mountain, Rosanne en Florine gingen lekker samen overal in, en wij ontmoeten terwijl we aan het wachten waren wat collega's. De dochter van Sarah en Rene bleef even bij ons zitten, terwijl papa en mama even samen de Space Mountain in gingen en we zagen veel collega's met kinderen rondlopen. Daarna naar het Movie Park van Disney, hier zag je animatiefilms, en veel Disney figuren rondlopen...leuk, kijk maar naar de foto's van de meiden..

Toen, een hoogtepunt vond ik zelf, de Arinso-lunch, veel collega's gezien en gesproken, deed me wel goed. Was fijn en gezellig...en de kinderen genoten, en dat was te zien...En lekker eten, en als klap op de vuurpijl mochten we met kadobonnen nog een aandenken aan Disney kopen...dus weer de shop in...waar we natuurlijk veel collega's zagen winkelen...

Na nog wat rondgelopen te hebben door het Movie park en een ijsje op een terras, vertrokken we om half vijf richting huis. We zagen erg op tegen de rit, en weer heb ik geprobeerd een tijd het stuur van Annemarie over te nemen, het ging super goed. Onderweg net voorbij Gent, nog even wat gegeten en zo rond kwart voor elf waren we thuis. Moe, met kapotte tenen, pijn in mijn rug, helemaal versleten, maar zeer zeker voldaan...dank je wel Arinso!

En nu is het spannend....na drie uur krijg in een telefoontje van de specialist vanuit het LUMC, met de uitslag van de lumbaalpunctie...dus vanavond schrijf ik nog wel meer...

vandaag doe ik niet zo veel...Annemarie is weer druk bezig met wassen, huis en nu met Rosanne naar een kledingparty ofzo...vanmiddag lijsten halen en dan gaat ze morgen haar schilderijen ophangen voor de expositie...spannend he...