Stille stilte om me heen.....

Ja dit is de spiegel waarin mijn vader in zijn laatste jaren steeds keek, als hij probeerde zich te scheren. En deze spiegel, die twee kanten heeft, die laat mij soms zien hoe de ouderdom ook mij raakt. Maar gelukkig kun je dan de spiegel omdraaien en zie je jezelf niet meer vergroot. En vanmiddag zat ik dus in deze spiegel naar mijn huid te kijken, en toen zag ik de mooie kerktoren erin. Zomaar een 'stil' plaatje in deze stille stilte. Een dag hier alleen thuis, is werkelijk stil. De vogeltjes zingen een prachtig lied. Je hoort soms een auto in de verte, die door de straat rijdt, maar verder zie je niets dan bloemen en planten, en mooi nieuw leven dat voorzichtig zijn kopje boven de aarde steekt. De stille stilte overvalt je dan. Het maakt mij rustig, maar doet mij ook beseffen, hoe stil ons leven is, als we elkaar niet meer kunnen ontmoeten, als we niet een hapje kunnen gaan eten, of kunnen luisteren naar een mooi concert in de schouwburg. Of als we niet met een groep vrienden samen een feestje kunnen bouwen. De stille stilte is er. En zal er nog wel even blijven, tot 20 mei in ieder geval. En persoonlijk vind ik het goed. Terwijl ik me ook realiseer, dat het iets met je doet. Een afscheid vieren, of naar de uitvaart gaan van de moeder van je vriend, die hand op je arm. Die lieve omhelzing, die je soms krijgt of geeft. De stille stilte wordt hier onderbroken ieder half uur, door de kerkklok. Helder, vertrouwd en fijn. Alsof er iemand uit de hemel zo eens even naar ons kijkt. Laatst zat ik op mijn bankje in de tuin, en keek ik omhoog naar een strak blauwe hemel en was ik in gedachten even in gesprek. In gesprek met mijn ouders. Meestal doe ik dit soort dingen als ik aan het autorijden ben, maar soms heel soms doe ik dat nu in deze mooie stille omgeving. En die gesprekken gaan dan over keuzes die ik wil maken, dingen die ik doe, en dan vraag ik alsof ik nog een kind ben, soms om raad, om advies. Terwijl ik het wel weet, maar soms zomaar eventjes wil leunen. Soms voelt het alsof ik even mijn verantwoordelijkheid voor mijn werk, wil delen.

Of er gewoon even over wil vertellen, aan mensen die ik vertrouw. Bij wie ik me goed voel. Afgelopen week, had ik mijn vriendin Carla aan de telefoon en toen zei ze 'en bellen he...Anietje, als het even nodig is'. Mooi he...dat is vriendschap voor mij nu. Even bellen, of een appje met wat foto's sturen en even zeggen 'ik mis je'. En dit is dus voor mij de opbrengst van deze stille stilte...dat we nu echt zeggen, wat we voelen en denken. En hoezeer we iemand missen. En als ik voor mezelf spreek, ik ben me zoveel bewuster van mijn leven, mijn omgeving, de natuur om me heen, de schoonheid van alles wat bloeit en groeit. De stille stilte heeft me dit alles gebracht. Het heeft me doen beseffen, wat waardevol is in mijn leven. Van welke mensen ik onvoorwaardelijk hou. En wat mijn waarden zijn, waar ik als mens voor sta. En ik zei het nog tegen een vriendinnetje van me. Wij mensen, wij willen teveel, we zijn op zoek naar meer en er is al zoveel. Kijk eens om je heen, respecteer wat er is en zorg ervoor dat dit kan blijven. Hele filosofieën zijn er over het waarom van dit virus. Ik denk er het mijne van, en het heeft ook met die drang naar meer te maken. Terwijl uitspraken als 'wie het kleine niet eert...is het grote niet....' liggen hieraan ten grondslag. Ik wil het niet zeggen, ik wil het niet denken, maar onze welvaart heeft ook een keerzijde. En die keerzijde, is net als die spiegel van papa, die doet je beseffen, waar jouw leven echt om gaat. En gelukkig ben ik me daar al een tijdje van bewust. Leef ik al het leven, dat bij mij past. Respecteer ik al die stilte. Toen ik gisterenavond thuis kwam, parkeerde ik mijn auto in de garage en dacht ik 'die haal ik er dinsdagochtend pas weer uit. Hooguit eerder, om haar te wassen'. Fijn!
Gisteren liep ik in Hilversum over de begraafplaats, om te zien wat de natuur, de bomen, de planten hier laten zien. En toen zag ik mensen zomaar op een bankje zitten, in alle rust, in de stilte. We glimlachten naar elkaar en wensten elkaar een mooie dag toe. Fijn. En toch gebeuren er ook andere dingen.

Als je bij de begraafplaats Zuiderhof moet zijn, dat is er een parkeerterrein en een weg die vanaf dit parkeerterrein naar de koffiekamer De Einder en het crematorium loopt. En er ligt een prachtig grasveld tussen, en aan de andere kant zie je de heide. En over deze weg rijden alle rouwauto's met vaak familieleden die erachter lopen, op weg naar de aula, of op weg naar het crematorium. En terwijl er net een rouwauto aan kwam rijden, was er een moeder met haar kinderen aan het stoepranden hier. Weet je wel met een voetbal de randen van de stoep zien te raken, een heel leuk spelletje. Maar niet een spelletje dat je gaat spelen, ook niet in Coronatijd, op deze weg, waar eigenlijk alleen maar rouwauto's rijden, waar mensen zijn die afscheid komen nemen van hun dierbare. Maar deze mevrouw wel. Ze stopte even om de rouwauto door te laten en ging vrolijk door daarna. Totdat ik haar hierop aansprak. En een beetje verontwaardigd pakte zij de bal onder haar arm, stuiterde deze nog een keer en liep weg met haar kinderen. En ik, ik verwonder me...ik oordeel niet. Ik bedacht me, 'ach voor deze mevrouw is het misschien ook zoeken, nu in deze tijd, hoe haar kinderen bezig te houden'. En zo verwonder ik me met regelmaat. Vandaag was ik thuis, mijn vrije dag. En deze dag heb ik eigenlijk niet gepraat. Gelezen, mijn Nespresso in de zon, wat gekookt alvast, en nu begint mijn telefoondienst tot dinsdagochtend. En dus zal mijn achtertuin, mijn natuur, mijn omgeving zijn. Leuk hoe het leven op een dag als vandaag in deze tuin zich afspeelt. Ik begin achterin, bij het bankje met uitzicht op het atelier, de carport en garage achter me.

Dan ga ik even liggen lezen op de ligbedden op het grote grasveld en uiteindelijk kom ik op het terras aan tafel, hier eten we, drinken we een glas wijn en lezen we de krant. Hoe fijn...de stille stilte in mijn tuin. De vele boeken die ik weer lees, de aandacht voor het kleine. Vandaag vroeg ik aan de dame in de Spar, 'hoe gaat het' (dit is die mevrouw die mij altijd vroeg toen we hier vorig jaar kwamen wonen 'hoe is het met de klus'). Een heel vriendelijke jonge vrouw, ik schat in een jaar of 40. En ze was wat zorgelijk, ze maakte zich zorgen over deze tijd, de tijd van het Coronavirus.  Er rijden hier nu af en toe rouwauto's door het dorp, of ambulances. En in een dorp van 2400 inwoners, kennen we elkaar. En maakt dit ons stil. Ze zei 'succes jij, want bij jullie zal het ook wel druk zijn, in de uitvaart'. Tja...dat klopt. Die stille stilte...is verraderlijk om zich heen aan het slaan. Zoveel verlies, zoveel zorgen, zoveel ellende, en dit gaat nog verder dan wat we nu zien, de economie, de werkeloosheid, de 1,5 meter samenleving, kunnen we het volhouden, met elkaar...die stille stilte. Ik hoop het zo...het is nog zo nodig. Zo nodig, om nog even stil te blijven. Laten we nog maar even leunen in gedachten bij elkaar, laten we nog maar even bellen en dichtbij blijven op afstand, laten we elkaar maar nog even vasthouden. Die stille stilte is niet voor niets...we zijn nog niet klaar. We hebben elkaar. We houden elkaar vast. We houden van elkaar. Dag, tot mijn volgende blog. Dank je wel, want schrijven is voor mij ook even leunen. Tegen jou aan...