Overpeinzen en verder niet zo veel.....

 Op deze meer dan fijne ochtend, die begon met een prachtige wandeling alweer heel vroeg met Teun, realiseerde ik me, dat dit weer zo'n dag is.

Zo'n dag, waarop ik me het liefst volledig terugtrek, en me overgeef aan mijn overpeinzingen. En verder, niet zo veel...ik zie duizend dingen die ik kan en moet doen, en eigenlijk doe ik niks. De krant, de mails, het werk, mijn Nespresso, de achterdeur open, een dag die ik het beste kan omschrijven als een dag voor mezelf. En soms is het goed, om zomaar zo'n dag te hebben. Ik voel dit altijd als egoïsme. Maar dat is niet zo. Vandaag is hopelijk mijn Mercedes weer klaar, krijgt zij weer een prachtige nieuwe neus, met nieuwe ster en zal zij mij glimmend tegemoet treden. Vanavond een boeiende lezing voor de Kiwanis club in Hilversum, of is het net Loosdrecht, kan ook. Over rouw en verlies, gerelateerd aan onze huidige samenleving, waar religies, culturen samenleven, samen rouwen, en samen verlies ervaren. Welke rituelen kom je tegen. Dit soort lezingen is een soort van na-ijleffect van de prachtige documentaire over mijn vader. Zo noem ik de film 'Dood in de Bijlmer' ook wel eens, de film van mijn vader. Volgende week zou hij 93 zijn geworden. Mijn vader. Ik las ergens dat een jonge vrouw, en zij is ook haar vader verloren, af en toe thuiskomt bij haar lief, bij haar hondje en dan is het er weer. Die pijn, dat rauwe stukje rouw, dat gemis van je vader. Ik heb dat ook. Minder heftig denk ik, zal wel met mijn leeftijd te maken hebben, of met de tijd die hij heeft mogen leven, mijn vader. Maar ik heb dat ook. Ik kan hem zo intens missen. Ik zie soms zijn gezicht voor me, zijn ondeugende glimlach, en ik voel zijn grote handen op de mijne. Ik voelde me altijd zo veilig, 'schuilen bij jou' daar spreekt hij ook over in onze film. Dat we zo goed konden schuilen bij elkaar. Mooi is dat. Als er iemand is, bij wie je kunt en mag schuilen in dit leven. 

En ondertussen heb ik zomaar een klein vriendje gekregen in mijn leven. Een vriendje, die altijd blij is, als hij me ziet. Een vriendje, die bij me komt zitten, als ik in de tuin zit. Een vriendje waar ik soms bij schuilen kan. Zomaar het gaat vanzelf. Een vriendje, die mijn wonden likt, als het even niet gaat. Teun, kijk ons hier lekker zitten samen in de tuin. Die prachtige tuin, waar pioenrozen opengaan, waar paars, blauwe bloemen openknallen, waar de blauwe regen en de passiebloem opengaan, en waar de witte klimhortensia, de muur bedekt. Die tuin, waar mijn gras slechter is dan ooit, maar waar ik langzaam aan, door bij te zaaien, weer wat meer groen ga zien. En in die tuin, daar zit ik vaak, daar denk ik na, daar ervaar ik zoveel. En ook daar als ik daar ben, dan zou ik zo graag hebben gewild, dat mijn vader, deze prachtige plek hier, nog had kunnen zien. Hij zou hebben genoten. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het liedje 'genoten' van Guus en zo mooi verwoord door Suzan en Freek. Ik luister dit liedje nu. 'ik heb genoten, genoten, van jouw liefde, genoten van jouw vriendschap en van jou'. Prachtig. Soms zing je dit voor een verloren gegane liefde. Als je verkering uit is. Of als dat meisje jou niet meer leuk vindt, maar vaak ook hoor je dit mooie liedje bij een afscheid of een begrafenis. Prachtig als ze dit liedje voor je spelen toch? Dan heb je er wel toe gedaan, als je vrouw, je man, je vrienden dit liedje voor je zingen. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de receptie gisterenavond in de pastorie in Hilversum, ter gelegenheid van het 25-jarige jubileum van Jules Dresmee. Dit is zo'n man, voor wie ik een dergelijk lied van toepassing vind. Als je deze man spreekt, of hoort spreken, dan raakt hij je met zijn woorden. En gisteren in de tuin van de pastorie, omringd, door allerlei bijzondere mensen uit Hilversum. Oud burgemeesters en de huidige burgemeester, kerkeraadsleden, de pastores van Hilversum, maar ook vrienden, bekenden, raadsleden. Ik voel me daar wel thuis in Hilversum. Het is mijn tweede 'thuisplek' geworden. Door mijn super gave team. Door al die mooie vrijwilligers, bezoekers van mijn begraafplaatsen, door al die mooie mensen, die binnenwandelen, blijven, terugkomen, door alles wat daar is. En als ik dan na een lange lange dag, weer naar huis rijd, en de kerktoren van Nieuw-Vossemeer, met het prachtig glimmende haantje, voor me op zie doemen, dan kom ik echt thuis.

Dan ben ik er weer. Als ik dan de kreek voor me zie, dan klopt alles weer. Hilversum en Nieuw-Vossemeer zijn verbonden door eindeloze autoritten in die Benz, of zoals de afgelopen dagen in een KIA, haha...allemaal momenten van overpeinzen, van telefoongesprekken, van mooie liedjes, kortom ritten vol verbindingen. Ritten waar dingen samenkomen, soms zelfs met Teun naast me!

En deze dag vol mooie gedachten, aangevuld met mooie liedjes, maakt me tevreden en gelukkig. Haha, terwijl ik dit schrijf, moet ik glimlachen, want ik ben eigenlijk altijd wel gelukkig. Ik zie heel vaak de zon, de kansen en de mogelijkheden. En ik realiseer me, dat dit de opbrengst is, van dagen als vandaag. Dagen om na te denken, dichtbij mezelf te zijn. Vanuit rust te zijn. Het is een mooie dag vandaag. Dag!

Aapjes....

 

Dit aapje ligt met regelmaat ergens in de tuin, of in de auto. En dit aapje wordt opeens een heel stoer aapje, als Teun iets heel spannend vindt. Dan loopt hij met een piepend aapje in zijn bek, door de tuin of staat hij tegenover een poes, waar hij eigenlijk een beetje bang voor is. En geweldig om te zien, hoe onze Teun beertjes, aapjes, olifantjes, rendiertjes heeft, die hem steunen in moeilijke tijden. 

En ook wij mensen, hebben af en toe een aapje nodig. Om even iets aan te kunnen, of door een moeilijke fase in je leven te gaan. En ik geloof altijd, dat er steeds weer aapjes zijn die ons helpen. En gisteren ofzo, kreeg ik van een vriendinnetje van mij, een bericht over de betekenis of rol van een hond in je leven. En geloof me of niet, als ik thuis ben en Teun is er niet, dan mis ik hem. Nu al, na 6 maanden in ons leven hier. Teun werd gisteren 8 maanden. En hij is al 6 maanden hier in huis. Van terror Teun, is hij onze waakhond, onze vriend, onze boef, onze eigenwijze...vul maar in. Teun is heerlijk. En Teun met een aapje of rendier in zijn bek, is nog meer heerlijk.

Vandaag zijn Teun en ik naar Zeeuws Vlaanderen gereden, naar mijn nichtje. Teun naast me in de auto, op de passagiersstoel. Een schattig gezicht, Teun, die mijn hand likt, als het spannend wordt, of zomaar even zijn aapje bij zich houdt. En op het strand daar bij de vuurtoren in Breskens, daar genoot hij volop. Van het avontuur, van andere hondjes, van het water, en de vrijheid. Heerlijk.

Gisteren heb ik, nadat ik zomaar even voelde dat het allemaal wel heel veel is, qua werk, qua inzet, qua activiteiten en ook in mijn hoofd, want die aanrijding is een teken, zoals Elsie zegt, een teken dat het even genoeg is, mijzelf wat vrije dagen toegekend. Wat vakantie, lekker verlof, een weekje zomaar thuis, nog wat dagen aan een vakantie geplakt, want ja, dagen heb ik nog meer dan genoeg. En ik merk, dat thuis zijn, hier, lekker de tuin sproeien. Een coachgesprek, een ontmoeting, me veel goed doet. Ik geniet ervan. Maar ik kan ook intens genieten van zomaar niks. Van lekker wat blad opruimen, wat snoeien, wat schoffelen. En dus maak ik nu meer en beter keuzes. Wat doe ik wel en wat doe ik niet. En als iets niet goed voelt, dan stop ik ermee. Dat is ook beter voor mezelf zorgen. Heerlijk. En een dagje Breskens, een lunch met mijn nicht, helpt enorm. Een gesprek met een fijne collega, doet me goed. En soms moet ik even leren, om net zo goed voor mezelf te zorgen als ik voor anderen zorg. En dat doe ik dus bij deze.

Vandaag las ik mooie verhalen over moeders en dochters, omdat het natuurlijk moederdag is, zondag. En moederdag met een moeder die niet meer hier bij je is, is wel gek. Dat merk ik nu. Zoals ik nu alles anders voel en ervaar, in deze levensfase. Ik zit dichter bij mijn hart dan ooit. En mijn moeder, vandaag haalde ik met mijn nicht herinneringen op aan onze moeders. En dan lachen we om al die prachtige herinneringen. Mijn moeder. Mijn wijze vrouw. Mijn raadgever. Mijn soms wat kille moeder, maar een vrouw, waar je op kon rekenen. De dominee die mijn moeder kende. Hoe mooi weer, de Remonstrantse kerk in Sommelsdijk. Mirna en ik moeten er nodig weer eens naar toe denk ik. Mijn moeder, streng maar rechtvaardig, vrolijk en ongedwongen, trouw tot in de eeuwigheid. Haar grote hart, haar wijsheid, mijn moeder, ik moest aan haar denken toen ik deze tekst las. Want ik denk dat ik het beste van twee werelden heb gekregen, van mijn moeder en mijn vader. Maar wie krijgt nu het beste van mij....

En deze tekst is een tekst voor al die vrouwen net als ik. Zonder kinderen. Gisteren sprak ik met een man op mijn werk, over het feit dat hij en zijn vrouw geen kinderen konden krijgen en de impact die dit heeft op je leven. En ik geloof zomaar, dat ik super vruchtbaar was ooit, haha...maar ja, ik maakte keuzes, waardoor mijn Basje van Loon nooit geboren is. Even voor de duidelijkheid ook niet verwekt is he...ik droomde alleen van een Basje. Dus voor al die vrouwen even dit. In je leven geef je heel veel door, aan anderen, aan mannen en vrouwen, aan collega's, aan vrienden en dus geef je altijd dingen van jezelf door. En nee, er is geen Basje die op mij lijkt, of die net zo ondeugend is, als ik ben . Maar dat geeft niet. Ik geef mijn streken, mijn wijsheid, mijn ondeugd wel door aan anderen. 

En ik hoop dat ik voor al die mensen, iets, hoe klein dan ook, heb gegeven, gebracht. Een woord, een zin, een houding, een...vul maar in. Volgens mij kun je er ook toe doen, op jouw eigen wijze. Ik probeer het, en doe mijn best. En probeer dus ook, door mijn leven, door de wijsheid van mijn ouders, door te gaan met leven, en iets te zijn voor mijn medemens. En nu, ook voor Teun. Mijn grote kleine vriend. Ik ben gelukkig, simpelweg gelukkig. Ik heb aapjes genoeg, om me aan vast te houden, als het eventjes niet lukt. Dank je wel.....