De hemel huilt en hoe....

Terwijl het dondert en het bliksemt, terwijl het terras bijna blank staat, zit ik lekker in mijn spijkerbroek in de grote stoel in de kamer. Het hoost buiten, de poes komt van schrik naar binnen en zit lekker droog te zijn...de tv staat aan, Floor hangt lekker op de bank. Roos zit boven in haar eigen bed een film te kijken en ik zit met al die prachtige boeken naast me, want oh wat heerlijk om zoveel leesvoer te mogen hebben...De hemel huilt en als het zulk weer is, denk ik altijd aan die verdrietige begrafenissen, want het lijkt me zo vreselijk om met dit weer iemand te moeten begraven, want het voelt zo alsof de hemel huilt...ik weet nog dat ik als klein meisje, heel graag in de zomerse regen ging rondrennen, nat wilde worden tot op mijn huid. Zodanig, dat ik daarna lekker onder de warme douche mocht stappen, en dan naar bed...dat was wel een soort van knus. Nat worden, dan weer warm worden en met zo'n rozig gevoel je bed ingaan...heerlijk! En weet je, ik ben moe, ik ga zo ook lekker mijn bed in, lekker warm..slaap lekker allemaal! Liefs, Anita

Opruimen...

En jawel, Annemarie heeft een nieuw atelier, vlakbij, een lekkere plek om te werken, om je rotzooi te maken en te laten liggen. Om nieuwe kunst te maken, en zomaar een plek voor jezelf....heerlijk! En ik, ik daarentegen lever die plek voor mijzelf in. Ons kantoor wordt ontmanteld, wordt leger en leger en staat vol met dozen. Schoonhoven in orde maken, kantoor hier thuis voor mij inrichten, atelier voor Annemarie inrichten en dan...afscheid nemen van de Van Beethovenlaan. Ik denk dat we daar samen nog even gaan staan, zomaar dichtbij elkaar, omdat daar onze zelfstandigheid begon, omdat daar onze twee kleine bedrijfjes vorm en inhoud kregen, omdat daar onvoorstelbaar veel mooie coachgesprekken zijn gevoerd, met mensen van vroeger en mensen van nu. Met mensen met verdriet, mensen die geweldig zijn gegroeid...maar ook Annemarie heeft daar emoties liggen, een naakte vrouw als model op mijn tafel...jawel, het gebeurde allemaal..ontroering als iemand naar het portret van zijn of haar geliefde kwam kijken. De opening van het kantoor waar mijn vader nog bij was, en trots zat te zijn....samenwerkingen die voorbij zijn gegaan, plannen die gemaakt zijn en nu, in 2012 stoppen we ermee. Alleen met dat kantoor dan...voor de rest gaan we verder, langzaam en gestaag, los van elkaar en naast elkaar. Samen en in verbondenheid met elkaar...want zojuist tijdens het afruimen van de tafel, hadden we het erover, hoe leuk het is om steeds weer die dingen te mogen doen die je blij maken. Zoiets als interne coach zijn bij Yarden, zoiets als mensen motiveren en een kwaliteitsbijeenkomst te organiseren voor mijn team. Maar ook steeds weer het ontmoeten van nieuwe mensen, en geleidelijk aan mij specialiseren in rouw en verliesverwerking, gerelateerd aan de diversiteit aan culturen. Dat is mijn rol voor de toekomst denk ik...we gaan het zien. Met het einde van de Van Beethovenlaan, begint ook een nieuw hoofdstuk in mijn leven. En ik hou jullie op de hoogte...gisteren had ik nog een kleine opname voor Hart van Nederland, en gisteren werd het niet uitgezonden en vandaag ook niet. Omdat het geen actueel 'hot' item is, maar wel een interessant item, wie weet morgen...we gaan het zien...ik denk dat ik 20 of 30 seconden in beeld kom...als die mevrouw van Yarden...spannend. Dag, een fijne avond...Anita

't gaat niet om de krullen in je haar, maar om de krullen in je ziel....

Deze titel heb ik uit Libelle Balance gehaald. Prachtig een thema nummer over uitstraling...en volgens mij wel een pakkende titel voor mijn 53e verjaardag. 't Gaat erom wie je bent, hoe je je voelt want dat is wat de wereld aan je ziet...en ik, ik voel me zo vreselijk jarig vandaag, zo ongekend veel lieve berichtjes, smsjes, via facebook, via de post, via de telefoon...en weet je, op dit soort momenten voel ik me rijk. Een heerlijk ontbijt met ons vieren...lieve leuke bijzondere cadeautjes van Annemarie en de kinderen...lekker een warm broodje, een kopje nespresso, ach wat wil je nog meer...nu draai ik oude muziek, de Beatles, de Beegees en geniet ik zomaar even in mijn eentje. Annemarie is boven, de meisjes ook, het huis is klaar voor de borrel, er staan prachtige bloemen, ik heb al mooie muziek gekregen van Roos, en een mooi boek van Floor, weet je...ik ben jarig. Terwijl ik dit schrijf glimlach ik, ik zit hier in mijn oude korte broek, ga me straks netjes omkleden...en verheug me op vandaag, op morgen, op alle dagen die deel uitmaken van mijn nieuwe levensjaar. Dag, dank jullie wel allemaal...voor al die mooie dingen die jullie mij toewensen, dank je wel...Anita

Een lekker kopje koffie op bed....

Terwijl de regen kletterde op onze dakramen, en wij onder het schuine dak lekker lagen te praten onder het genot van een kopje nespresso, realiseerde ik me, dat er steeds weer in je leven, mensen langskomen en ook weer gaan. Maar ook dat er een kleine groep mensen altijd blijft...en dat is toch wel mooi, heel mooi eigenlijk.... En op het moment dat je jarig bent, dan realiseer je je dit...dat er mensen niet zijn, en soms is dat door vakantie, maar soms is dat omdat je leven zo anders is geworden dan het ooit was...En op een dag als deze, zo'n mijmerdag voorafgaand aan mijn verjaardag, voel ik ook hoe mijn familie kleiner wordt, en hoe er steeds minder mensen van de familie van Loon om mij heen zijn. Mijn vader kan niet meer zelfstandig komen, tante Anita en oom Dé zijn ook wat ouder en voor hen is deze rit wel ver, mijn moeder leeft niet meer, maar gelukkig komen Arie en Noor wel. En dit is geen verdrietig verhaal, maar meer een constatering, want ja, 53 is ook niet meer echt jong. Ik weet nog dat ik, toen ik 17 was, en een dame van 33 leuk vond, vond ik haar stokoud...ik glimlach bij deze herinnering, want leeftijd is nu eigenlijk geen issue meer. Ik vind jonge mensen leuk en oude mensen leuk, en alles wat daar tussen zit. Maar ik vind het vooral leuk om met mensen in contact te zijn en te komen, om te horen, te ervaren wat mensen beweegt in hun leven. Want daar ging ook ons gesprek over vanmorgen, waarom de ene mens groots wil zijn, of worden of bekend en belangrijk. En waarom ik nu, in deze fase in mijn leven, gewoon alleen nog maar wil zijn. Wil genieten van mijn gezin, mijn vrienden, mijn familie...heerlijk! En zou dat dan betekenen dat ik nu in balans kom, in evenwicht ben en gewoon lekker wil werken, en vooral er wil zijn, als mijn vader, of een van onze andere ouders, ons nodig heeft. Om zomaar op de bank op vrijdagavond The Voice te kijken. Het is niet spectaculair, het is niet groots, maar het is wel heerlijk...dus met al deze mooie inzichten, ga ik vooral genieten van mijn laatste dag in dit levensjaar en wens ik jullie een prachtige dag toe. Tot morgen, vandaag is Carine jarig...50! Gefeliciteerd, liefs, Anita

Nog heel eventjes...

Ja, nog maar heel eventjes...ben ik 52 jaar jong. En eigenlijk is dat wel prima zo...mijn haartjes netjes geknipt door Charissa. Mijn btw ingediend, kortom, klaar voor alles wat komen gaat. En dat is nogal wat...want jawel, ik heb een nieuwe huurder voor Schoonhoven. Heerlijk gevoel...beetje dubbel, want wat had ik graag dit appartement voor onszelf erbij gehad, zomaar om te zijn, te fietsen, te werken, te schilderen, te genieten...maar onze tijd komt wel. Dit jaar kiezen we voor wat meer rust, wat minder werk, wat minder lasten en nog meer lusten, dat kan bijna niet toch...ik glimlach, terwijl ik dit schrijf! Want ik voel me gelukkig en gezegend, om alles wat ik heb en mag beleven, ervaren. Om alle dingen die ik zomaar mag doen...en soms, zou ik dit een ieder gunnen. Omdat het zo geweldig is...om simpelweg gelukkig te zijn. Vandaag bij mijn papa, mijn verjaardag een beetje vieren en zien hoe hij zit te genieten, door te zwaaien, te glimlachen en lekker taartjes te eten. Zijn buurvrouw Ma was er ook, en Els, en tante Anita en oom De. Zomaar met elkaar zijn, en geloof me, dit is zo waardevol...Voor de rest staat dit weekend bol van de feesten, onthulligen, openingen, 50 jarigen, bruiloften en zomaar een lekker borreltje bij mij op zondagmiddag, zonder veel poespas, maar wel gezellig met een klein clubje mensen...dag, een fijn weekend. Liefs, van een gelukkige bijna 53 jarige...:)

Zomerhitte en meer....

Lieve mensen, wat kan er op een dag veel gebeuren. Zo kun je zomaar een nieuwe collega aannemen, een gesprek voeren met een kunstenaar, kan er geen water zijn, en is het warm, maar goed te doen. Maar het allermooiste van deze dag is, dat ik exact 7 jaar geleden Annemarie voor het eerst ging ontmoeten, zo rond dit tijdstip, zes uur...ik haalde haar op bij Voorschoten op het station. En oh wat was het leuk....en nu, zeven jaar later, alweer bijna zes jaar getrouwd, straks op 3 november, is het nog steeds heel erg leuk om met haar samen te zijn. En dus gaan we zomaar lekker naar de film, in het Filmhuis, een beetje genieten, een drankje drinken. Gisteren heb ik al samen met haar, dat hele speciale flesje champagne gedronken, Ruinart, vorig jaar gekregen van Reynaud...een bijzonder mooi flesje...zomaar in de zon. Vandaag is een dag vol mails, vol gekke berichten, gesprekken en hard werken. Nu ben ik thuis, vroeg thuis ja, omdat ik nog niet volop up and running wil zijn, ook nog even de kwaliteit van het moment wil voelen en ervaren...want straks, gaat die trein weer rijden en hard ook, schat ik zomaar in. Dus nog eventjes zomaar zijn...dag, een fijne avond! Liefs, Anita

Kantoortje in Voorschoten....

Tja en daar zit ik dan, zomaar een avond op mijn kantoortje in Voorschoten, een coachgesprek gehad. Mooi traject, leuk en nieuw! En ondertussen ruim ik op, gooi ik weg en zoek ik uit...want ik ga afscheid nemen van dit kantoor in Voorschoten. Een nieuwe fase in mijn loopbaan breekt aan, een bezuiniging ook, want ik werk meer voor Yarden en minder voor mijzelf en financieel betekent dit dat ik fiks geld inlever, iedere maand. Ik train nog wel, ik coach nog wel, maar de combinatie van dit alles bij elkaar maakt, dat ik pas op de plaats maak. En een kantoor aanhouden, voor 2 avonden per maand, en af en toe een dagje voor Annemarie, is niet haalbaar. En dus zullen wij dit kantoor per 1 oktober a.s. verlaten...weer een nieuwe stap in mij bestaan. En eigenlijk voelt het goed, alleen heb ik als mens zoveel verzameld alweer....zoveel boeken, zoveel spulletjes, papier...dat ik nu ga ruimen, goed ga ruimen. Heerlijk vind ik dat eigenlijk wel...met de bezem er door heen. Afscheid nemen, loslaten en opruimen....en daar begin ik vanavond nog mee. En volgende week nog een keer, en die week erop nog een keer, zodat uiteindelijk alles schoon is. Voor Annemarie zoeken we een ruimte in Voorschoten, en hier zijn we al druk mee bezig om te schilderen...en ik, ik werk wel vanuit huis ofzo...we zien wel. Komt goed...is al goed. Dan kan ik in de avonduren thuis de administratie doen, of businesscases nakijken. Een training voorbereiden...het kan gewoon...Zo dat is het stukje werk. En dan nu zomaar eens wat terugkijken op mooie dingen die gebeuren. Zo was ik afgelopen week bij het Kabinet van de Gevolmachtigde Minister van Curacao. In hetzelfde pand, als waar ik vroeger 5 jaar heb gewerkt, en toen was het nog van de Nederlandse Antillen. En daar zag ik Yvonne, en haar man Ronny, de heer Miguel, en Amarylles (schrijf het vast niet goed) maar ook Janga, en zelfs mevrouw Wallé de leidinggevende uit het archief, die flink met de zweep erover kon gaan. Wat een geweldige tijd heb ik daar mogen beleven, wat een lol. Genieten, dansen, drinken, en heerlijke hapjes eten, kortom een groot feest. Nu was ik uitgenodigd ter ere van een dienstjubileum van 35 jaar, Yvonne werkt daar al 35 jaar...echt mooi! Leuk om daar te mogen zijn, een eer bijna. En zo vier ik het leven, en vandaag was een dag vol afscheid, eerst een vader van mijn collega, en daarna Bep, mijn 'vriendin' uit Nieuw Rijsenburgh. Slechts 65 jaar jong...een afschuwelijke lijdensweg de afgelopen weken...een mooie kleine plechtigheid, het samenzijn en de wandeling naar haar graf, witte bloemen...het was een dag met verdrietig randje...bijzonder! En steeds weer realiseer ik me, dat het leven zoveel randjes heeft. Verdrietige randjes, kwetsbare randjes...eigenaardige randjes...en elke dag kom ik wel een randje tegen....Zo mocht ik deze week kennis maken met een hele bijzondere mevrouw, en heb ik haar in dienst genomen per 1 september a.s. als 0-uren contractor. Fijn is dat, flexibiliteit biedt mij dat, en tijdens dit gesprek gaf zij mij terug, dat zij mijn 'passie' voelde voor Yarden. En in een interview zei ik 'de uitvaartwereld heeft voor mij maar een naam, en dat is Yarden. En Yarden hoort bij mij en ik bij Yarden.'.....mooi he...en zo voelt het ook. Als een soort verbinding die er zomaar is...het klopt. Dag, ik ga lekker naar huis, naar Annemarie...ik ben moe van deze dag...liefs, Anita

Mooie teksten op de muur....

En in mijn uitvaartcentrum wil ik mooie teksten op de muur, zoals deze :

De mensen van voorbij
De mensen van voorbij,
zij blijven in ons leven.
De mensen van voorbij,
zij zijn met ons verweven.
In liefde,
in verhalen,
in bloemengeuren,
in een lied,
dat opklinkt uit verdriet.

Of :
Ik heb je niet verloren,
daarvoor ga je mij teveel.
Wat jij me zei, blijf ik horen.
Van wat ik ben, ben jij een deel.
Ik kan je overal nog horen,
in wat ik doe, in wat ik laat.
Jij was en bljift voor mij een zegen,
waarvan het spoor steeds verder gaat.

Het is een mooie dag vandaag, zomaar een mooie dag...
Anita

Ontmoeten....

En soms zijn er dagen met spontane ontmoetingen of gesprekken, zomaar binnen of buiten je organisatie...en de winkel in Amstelveen, lijkt zo'n plek te worden. Een plek waar ik mooie gesprekken mag hebben, simpelweg over het leven, over verlies en over dood. En iedereen die daar binnenstapt, voelt en ervaart dit zo, dit is een mooie plek om te zijn. En op zo'n moment realiseer ik me, wat we daar hebben neergezet, want hier gaan we nu een lezing geven, waar ik ook een aantal van mijn vrienden voor wil uitnodigen, over hoe je je leven weer richting kunt geven na de dood van je partner. Een ontmoeting met anderen, maar ook praten over je emoties en kijken hoe je hiermee verder kunt. Maar ook is er een mogelijkheid om via Yarden zelf je herdenkingsmonument te maken, bij een kunstenaar, zij maakt hele bijzondere urnen, echt heel erg mooi...en zij gaat exposeren in onze winkel in Amstelveen. Wil je een uitnodiging hiervoor ontvangen, laat het me weten...zo bijzonder, zo mooi...en onder het genot van een kop koffie, kun je hier zomaar eens naar binnen gaan, en rondkijken, wat mooie teksten uitzoeken in een van die mooie boeken die daar liggen. Boeiend, indrukwekkend...kom maar langs. Het is nog vroeg, ik lees nog even de krant, neem mijn koffie en haal dan Floor op. Zij werkt een weekje bij Yarden en gaat de komende dagen met Shirley samen de winkel, met name de kelder onder de winkel opruimen en ordenen. Mooi vakantiebaantje...dag, een fijne dag gewenst...Anita

Uitvaarten....

En op mijn eerste werkdag ben ik als MT-lid van Yarden Uitvaartzorg naar een uitvaart van een van de collega's uit Cluster Midden geweest. Een jongeman, 40 jaar jong, die zomaar uit het leven is gerukt, een hartstilstand, over en uit. En zoals wij bij Yarden altijd uitdragen is iedere uitvaart uniek en dat was deze ook. Een uitvaart maakt dat je heel dichtbij mag komen, en stukjes van iemand mag zien, die je normaliter niet ziet. Vrienden, familie, verhalen, anekdotes, je komt in een stukje prive-wereld, waar je niet altijd komt...en zo eindigde deze middag ermee, dat ik mijn film miste in Den Haag, waar Annemarie en ik kaartjes voor hadden gekocht. En waar zij nu met haar mama naar toe is...ik heb stukjes warme kip gegeten en nog wat werk nagekeken. Ik drink mijn glaasje witte wijn, en luister naar mooie griekse muziek...heerlijk...en ik heb vandaag besloten, dat ik mij wil gaan specialiseren in rouw- en verliesverwerking. Eens kijken hoe we dit vorm gaan geven. Watvoor opleiding hierbij hoort. En dan zou ik als klap op de vuurpijl nog ambtenaar van de burgerlijke stand willen worden, dan is mijn roeping compleet. Eens kijken hoe we dit allemaal in kunnen gaan vullen...mijn leven bestaat steeds uit dromen, en dromen maken dat ik dichterbij mijn eigen kern wil komen. En hier ook dichtbij wil bijven, zoals ik in mijn coaching ook steeds pretendeer...

Vandaag was een dag met 184 mails...veel mensen gezien, uren registratie, controle achtige dingen, kortom niet mijn favoriete dag, maar wel gaaf, dat ik mijn collega uit Noord weer even mocht zien. Zij vertrekt de komende periode voor een week of drie en dan mag ik waarnemen voor Noord. Komt gewoon goed...geloof me. Voor mij, het is tien uur geweest ik stop er mee...fijne nacht, morgen weer een nieuwe volle dag. Liefs, Anita en als ik naar deze foto kijk, verlang ik zomaar eventjes terug...naar Marathon....

De uitnodiging.....

En vandaag mocht ik zomaar een aantal businesscases beoordelen. En in een van deze documenten stond het onderstaande gedicht : De uitnodiging....en ik wilde jullie dit prachtige document niet onthouden.


De uitnodiging

Het interesseert me niet wat je doet voor de kost. Ik wil weten waar je naar verlangt en of je durft te dromen dat het verlangen van je hart vervuld wordt.

Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het risico durft te nemen jezelf belachelijk te maken voor liefde, voor je dromen, voor het avontuur van in leven zijn.

Het interesseert me niet welke planeten er om je maan heen staan. Ik wil weten of je het centrum van je eigen verdriet hebt aangeraakt, of je geopend bent door de teleurstellingen van het leven, of dat je ineengeschrompeld en gesloten bent geworden uit angst voor meer pijn. Ik wil weten of je bij pijn kunt zijn, van mij of van jou, zonder te proberen het te verbergen of te laten verdwijnen of het op te lossen.

Ik wil weten of je kunt zijn met vreugde, van mij of van jou, of je wild kunt dansen en je door extase laten vullen tot in de toppen van je vingers en tenen, zonder ons te waarschuwen dat we voorzichtig moeten zijn of realistisch, of dat we de beperkingen van het mens-zijn moeten onthouden.

Het interesseert me niet of het verhaal dat je vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander teleur kunt stellen om trouw te blijven aan jezelf; of je beschuldigingen van verraad kunt dragen zonder je eigen ziel te verraden. Ik wil weten of je ontrouw kunt zijn, wanneer nodig, en daardoor vertrouwenswaardig.

Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, zelfs als het niet elke dag mooi is, en of je vandaar uit kunt leven. Ik wil weten of je met mislukkingen kunt leven, van jou of van mij, en toch aan de rand van het meer kunt staan, schreeuwend tegen het zilver van de volle maan, "Yes!".

Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je op kunt staan na een nacht van verdriet en wanhoop, vermoeid en gebroken, en doet wat gedaan moet worden om de kinderen te voeden.

Het interesseert me niet wie je bent of hoe je hier bent gekomen. Ik wil weten of je met mij in het centrum van het vuur kunt staan zonder daarvoor terug te schrikken.

Het interesseert me niet wáár of wàt of met wiè je hebt gestudeerd. Ik wil weten wat jou van binnenuit steun geeft wanneer al het andere wegvalt.

Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf, of je werkelijk van jouw eigen gezelschap houdt in de lege momenten

Bron: origineel is ‘The Invitation’ van Oriah Mountain Dreamer

Een fijne zondag gewenst, Anita

Foto's van Marathon

Weer terug, weer thuis...

Ja en zomaar een paar weken 'uit de lucht', omdat we in Marathon waren, 42 km bij Athene vandaan...een mooi complex aan zee, een vakantie om te koesteren en de foto's spreken voor zich. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het citaat 'de schatten in je hart, kunnen niet gestolen worden'. Een russisch gezegde en met deze vakantie is er weer zo'n schat toegevoegd aan alles wat zich er al in mijn hart bevindt...dank je wel...we hebben genoten. En genieten voor mij is niet zo spannend als sommigen wellicht van mij verwachten, genieten is zwemmen in de zee, steentjes zoeken, en boeken lezen...de zon op je huid voelen, en veel slapen, want 'oh wat was ik moe'. En ook mijmeren...mijmeren is een mooie vorm van nadenken, over hoe je leven loopt en tot nu toe verlopen is. In stilte zijn met jezelf. En tijdens het mijmeren neem ik mij van alles voor...nadenkend over mails van Yarden, die binnenkwamen via de blackberry, maar waar ik verder niets mee deed. Nadenken over mijn vader, en de zorg voor hem, ook vanuit Els. En gisteren ben ik eigenlijk direct naar mijn vader toegegaan. Want iets in mij gaf aan, dat dit nodig is..en omdat er in een vakantie periode en ook daarbuiten, veel te veel op Els neerkomt. En ik mij zorgen maak, want ook Els heeft veel aan haar hoofd. En ik wil haar wat ontlasten. Dus voor mij betekent dit, wat meer de zorg overnemen. Het hier met broerlief over hebben, zodra hij Frankrijk achter zich gelaten heeft. Wat meer ritjes naar Pa toe, wat meer met Pa zijn, zodat Els wat meer rust krijgt. In Griekenland zagen wij een soort 'oom Koos' en hadden wij het over hem. Oom Koos is een vriend van mijn vader, inmiddels ook al 80 jaar of misschien nog wel een jaartje ouder, die mijn vader trouw blijft bezoeken. Een man met mooie grijze haren, rechtop, charmant, en sprankelende ogen. Met zijn zoons was ik vroeger goed bevriend en een van hen, was mijn geliefde...net zo charmant als zijn vader. Oom Koos zagen wij, althans zo'n soort meneer in Griekenland, de Sirtaki dansend, met dames op de dansvloer, en nog zo volop in het leven staand..geweldig, zo'n man, waar je nog eens naar kijkt, juist door hoe hij is...ik glimlach terwijl ik dit schrijf, en zie de echte oom Koos voor me. En toen ik gisteren bij mijn vader was, was ik ook even bij Bep, een lieve vriendin uit het huis waar mijn vader woont. Een jonge vrouw van 65 die MS heeft en volledige verzorging nodig heeft. Haar man Leo bezoekt haar iedere dag. Een vrouw die ik nu al twee en een half jaar ken. En voor ik naar Griekenland ging, had zij een opgezette buik, hiervoor moest zij in Rotterdam naar het ziekenhuis. En nu, is zij ontslagen uit het ziekenhuis, om in Nieuw Rijsenburgh (de nieuwe naam van mijn vaders huis) te sterven. En gisteren zat ik aan haar bed, en ach wat is zij ziek. Mijn vader huilde erom, en in de auto heb ik tante Anita gebeld, want ook zij bezocht Bep regelmatig, zodat zij nog afscheid kan nemen van Bep. En terug bij mijn vader, realiseerden wij ons, dat er zo enorm veel mensen ons ontvallen zijn, in de afgelopen drie jaar, bijna twee handen vol. Heftig...ouder worden is ook weer zo kwetsbaar worden, je weer zo nietig voelen...en dus is mijn motto 'leef vandaag, geniet, gebruik je energie goed...' vaak heb ik de neiging me druk te maken om gekke dingen, of om wat mensen doen, of niet doen. En die energie die ga ik anders besteden, ik ga mensen aanspreken, met respect, ik ga met mensen in gesprek, zodanig dat een ieder zijn eigen verantwoordelijkheid neemt. En ieder in zijn kracht mag blijven....nu, met de deuren open, nog een dagje vrij. Administratie doen, nog wat werken, mails lezen, maar ook lekker naar Albert Heijn, omdat ik ga koken dit weekend, heerlijk. Ik heb er nu al zin in...op vakantie las ik een boek van Anita Shreve - Het verlangen en hieruit een prachtig citaat, omdat dit me aanspreekt - 'Vaak denk je aan verlangen, verlangen dat een adem doet stokken, dat een geladen stilte veroorzaakt midden in een zin, en aan hoe het een leven omver kan werpen en de ziel kan dreigen te verzwelgen'.
En op 28 juli schreef ik in mijn dagboek : De schoonheid van de natuur zie ik terug in prachtige steentjes. Steentjes die ik op een ruwe stenen schaal zal neerleggen. Zomaar een stilleven vol schoonheid. De natuur die er is, en zo dichtbij....Het water spoelt de stenen over mijn voeten, de zee rolt over je heen. Het ruisen is zo rustgevend, net zoals het geluid van de krekels. Marathon...'t is mooi, juist door de eenvoud.'Anita