Zomaar een zaterdagochtend.....

 

Goedemorgen, op deze mooie wat nevelige zaterdagochtend, zit ik met mijn Nespresso aan de keukentafel. En mijmer ik wat, want de afgelopen week, was enerzijds een mooie werkweek, en anderzijds een soort achtbaan vol emoties. En die achtbaan, die gaat maar over een ding. Kanker. Ongekend, en ik denk dan ook, dat mijn rol in het leven is, of kan zijn, om mensen die te maken krijgen met deze rotziekte, ergens een stukje te helpen, of bij te staan. Waarom, op mijn weg in dit leven kanker een soort van gekke plek heeft gekregen. Zoveel mensen, die dichtbij me staan, of soms wat verder weg, krijgen deze ziekte. Een gesprek met een jonge vent, 44 jaar en zijn ouder, over zijn laatste afscheid, over zijn uitvaart. Bij hem aan de keukentafel, zijn ziekenhuisbed ernaast, hij aan het zuurstof, en ondertussen vertel ik een verhaal, en inventariseer ik, wat zijn wensen zijn. Het is alsof alles een beetje door elkaar loopt, werk, privé, mijn eigen verhaal, vriendschappen, liefdes, mensen die me even nodig hebben. En toen ik zocht naar een foto kwam ik deze apothekersweegschaal tegen. Deze kreeg ik van mijn lieve nicht uit Zeeland. Deze stond altijd in haar praktijk en nu bij mij in huis. Een zeer waardevol geschenk. Een balans, het in balans zijn, zo kenmerkend voor hoe ik me voel hier. Het is goed, het klopt, het is in orde en in evenwicht, vooral dat. Een prominente plek in ons mooie huis heeft deze weegschaal nu. En ik kijk er vaak naar. Het geeft aan, hoe ik ben, hoe ik me voel, en hoe ik in dit leven sta. Rustig en in balans. En jawel, vandaag krijg ik een vraag, van iemand die ik in een ver verleden heb mogen coachen, een prachtige jonge vrouw nog, of ik haar wil begeleiden bij haar kanker. Onvoorstelbaar, hoe de dingen zijn nu. Ik voel me vereerd, geraakt, maar ik realiseer me ook, dat het leven echt vandaag leven betekent. In het hier en nu. En in het hier en nu zal ik zijn en blijven, steeds maar weer. 

En ondertussen heb ik dit weekend telefoondienst voor de Uitvaartstichting. Zoeken we een nieuwe collega, omdat er iemand met pensioen gaat. En geniet ik van de mooie bloemen, bollen in de tuin. De tuin kleurt langzaam paars, blauw en geel. De bolletjes schieten open, en geleidelijk aan, krijg je weer dat spannende gevoel, van het ontluiken. Een nieuw voorjaar komt er aan, voorjaar 2021. Een jaar vol verrassingen en wendingen. Corona heeft impact op ons leven. De avondklok, maar 1 persoon op bezoek, mondkapjes, het went, maar wat zal het heerlijk zijn, als er een keer weer wat meer ruimte komt. Ruimte een begrip dat zo bij mij hoort. Ruimte om te leven, ruimte in mijn eigen comfortzone, ruimte om te kunnen beslissen wat ik wel of niet wil doen. 

Waarom ik nu juist deze foto hier plaats weet ik niet. Ik hou wel van dit soort beelden, als ik hier in de kerk ben, geniet ik ook van die prachtige beelden. Van die mooie kleuren, beetje vaal, beetje vaag. Grappig hoe ik hoop dat we straks in de Bosdrift ook ergens een keer een zo'n beeld kunnen krijgen. Zomaar als een soort symbool. Ik weet niet zo goed, waarom dit zo voelt, maar het voelt als een soort van zegening van boven. Een lijntje naar al die mensen, die me lief zijn en die niet meer hier zijn. Een gekke gewaarwording, dit zo te voelen. Op zaterdagochtend 27 februari 2021. Een engel doet me altijd denken aan Engel van Bezu...een man, die ik ooit mocht ontmoeten in het ziekenhuis. En toen ik daar zo zat met Engel, zijn vrouw, dochter en schoonzoon, toen vroeg hij of ik zijn uitvaart wilde begeleiden. Ik had het nog nooit gedaan. En nog steeds heeft hij een plekje in mijn hart. En als ik een mooi stuk hout zie, of een hertengewei dan denk ik aan hem. Aan Engel. En afgelopen week kreeg ik een mail van iemand, met een zakelijke context, en zijn voornaam is Engel. En weer kwam deze uitvaart bij me langs. Alsof hij me even op mijn schouder tikte. Zomaar, en me een glimlach schonk. Soms is dat het denk ik, dan tikt iemand je even aan. Om je eraan te herinneren, dat het leven een geschenk is. En dat je dit leven op een prachtige manier kunt uitpakken, door simpelweg te zijn. Door stil te zijn, door te genieten van het kleine, en ik glimlach. Want afgelopen week kreeg ik van en ondernemer, een pot vol paaseitjes. En Judith en Gert-Jan haalden voor mij alle witte eitjes eruit. Zo slecht en zo lekker. En in mijn bureaulade heb ik er nog een paar, voor zomaar een moment, een Nespresso met een wit eitje, het is zo ongekend lekker samen. En dus zit ik in mijn porto, in mijn caravan, zoals het ook wel genoemd wordt op de Zuiderhof, te genieten van dat moment. Die smeltende chocolade vermengd met een heerlijk kopje Nespresso. Het zijn de kleine dingen die het doen. Zong onze Willeke ooit. En juist die kleine dingen, die maken je zo rijk. Gisteren, veel te koud, in een polo met korte mouwen op een kussentje op de stoel, eventjes in de zon. Genieten. Simpelweg genieten, op vrijdagmiddag. Wat een rijkdom. 

En terwijl ik spreek over rijkdom, realiseer ik me zo, hoe betrekkelijk ons leven is. Hoe je leven, zomaar in één klap totaal anders kan zijn. Ik denk aan Jannie, en aan al die andere mensen, dichtbij of wat verder weg, voor wie het leven op geen enkele manier een rijkdom is nu. Ik voel verdriet en kracht en alles wat daarbij hoort. Ik voel me sterk en  in balans. En ik huil van binnen, juist voor al die mooie mensen, die nu zo worstelen, met die klote ziekte kanker. Of met iets anders, iets dat je totaal belemmert of lam legt, en ik weet, ik ben er voor je. Echt en oprecht. Met lange haren, dat wel, want mijn kapper kan me pas 17 maart knippen. Geeft niks, als een woesteling loop ik erbij, maar van binnen ben ik zacht en aangenaam. Geloof me, net als die witte chocolade die smelt door de Nespresso, ruwe bolster, blanke pit, haha. Ik lach er zelf om. Doe ik wel vaker....mooie dag, vol kracht. Ik denk aan je.