Herfst.....

Terwijl de monnikskap, prachtig fel blauw/paars, metershoog in mijn tuin staat en stoer meebeweegt met de wind, zit ik op vrijdagochtend aan tafel, na weer een enerverende week. Mijn korte broek nog aan, maar eigenlijk is het te koud, een trui erop, kortom charmant in optima forma. Maar hier zit ik dan, lekker thuis, nog drie weken, nee eigenlijk nog 19 dagen en dan krijg ik het pand aan de Bosdrift opgeleverd. En wat moet er nog allemaal gebeuren. Kleine dingen, maar ook grote dingen, als schilderen, en dingen aftimmeren, en dichtmaken etc. Als ik nu door het pand loop, dan zie je de contouren heel duidelijk, dan is dit een pand, in volle glorie, een pand waar je de nieuwe lijnen gaat zien. De verbindingen gaat voelen, en waar het leven nu al doorheen giert. 8 timmermannen lopen rond, stukadoors stuken er op los, en als ik dan in mijn auto stap, zijn mijn vloermatten wit van het bouwstof. Ik loop daar doorheen als de koningin van de Bosdrift, alsof het mijn eigen huis is. En zo voelt het ook. Wat een geweldige rijkdom om in dit pand kantoor te mogen gaan houden en natuurlijk nog veel meer dan alleen kantoor. 17 november is de officiële opening en daarna zal de opening voor heel veel stakeholders en belangstellenden zijn. Ik heb er zoveel zin in! De afgelopen week, was het even iets rustiger met reserveringen, en waren er ook weer wat collega's terug van vakantie. Fijn, de rust keerde weer, en op de weg, de A12 afgesloten voor een deel resulteerde dit in een terugrit naar huis die varieerde van twee uur tot drie en een half. Ach en dan zijn je dagen gewoon heel lang, als je in de ochtend om kwart over vijf vertrekt en in de avond rond half negen binnenstapt, maar...een echte van Loon geeft nooit op, heb ik ooit geleerd. En weer is daar een herinnering aan wat ooit was! Met een glimlach. En als we spreken over herinneringen, gisteren ben ik terug gegaan in de tijd, en mocht ik spreken op de officiële opening van de tentoonstelling Rouw van keizerin tot corona in Museumhuis Doorn. Ik sprak daar als Anita van Loon in de rol van directeur Uitvaarstichting Hilversum. Een prachtige plek, mijn 'trouwpak' aan, kekke schoenen eronder, een een verhaal waar natuurlijk ook de documentaire van Paul Rigter en dus mijn vader, in voorkwamen. Een officiële rouwstoet met de rouwkoets voorop bracht ons naar het huis zelf. Indrukwekkend mooi, een prachtige tentoonstelling voor iedereen die iets heeft met rouw, verlies en afscheid. Mooi uitstapje voor de cursisten van funeraire opleidingen, maar eigenlijk voor iedereen een prachtig museumbezoek. 

En hoe leuk is het, om dan met allerlei bijzondere mensen in contact te mogen komen, te praten over de rouw na de watersnoodramp en op een kaart, de locatie van de Oostmoerpolder te mogen aanwijzen. 

Of om brieven te lezen, die koningin Wilhelmina schreef aan de weduwe van een militair die zijn leven had gegeven aan de veiligheid van het vaderland. Maar ook om te horen over collectieve rouw, rouw bij bekende Nederlanders die zijn overleden, of vermoord. Maar ook, en daar was weer een herinnering, om het huis in rouw te zien. De voordeur werd alleen gebruikt bij rouw en trouw. Het afscheid van mijn moeder, toen kwam iedereen weer door de voordeur. Normaal ging deze nooit open. Nu steeds weer. 

En na deze unieke middag, waar ik me heerlijk in mijn element voelde, had ik genoegen om mijn vriendin en oud-collega Carla te ontmoeten, lekker een hapje te eten, in een ongekend leuk restaurant in Doorn. Bijpraten na bijna twee jaar (dat deden we zeker wel via de telefoon tussentijds) maar nu weer live elkaar ontmoeten. Hoe fijn kan het zijn. En weet je soms zijn er mensen, die blijven gewoon. En daar gaat het over kwaliteit. Ik ben al lang afgestapt van kwantiteit, van meer of minder. Ik ga voor kwaliteit, voor waarden als oprecht, eerlijk, aandachtig en ik ben wars van rangen en standen. Grappig hoe sommigen anders naar me kijken als ik in mijn korte broek loop en ze vragen aan me wat ik doe. Als ik zou zeggen 'boerin' zouden ze glimlachen en gewoon doorgaan, maar als ik zeg wat ik doe, dan glimlachen ze ook en schudden ze soms het hoofd. Iemand die werkt in de uitvaartwereld, en er bij loopt in haar vrije tijd, als een boerinneke, tja...daar moet je wel om glimlachen. En ik glimlach mee, want daar gaat het echt niet om. Ik praat wel eens met mensen, die onder de indruk zijn van rijkdom, van status, van grootse dingen. En ik blijf maar zeggen, dat het mij vooral gaat, om wie je bent en wat je doet in het leven. En dan vooral vanuit welke waarden je leeft. Heb je aandacht voor je medemens, sla je je arm om die ander heen als hij of zij het nodig heeft. Raak je iemand zomaar aan of zeg je soms 'ik ben zo blij met jou'. Want volgens mij is dit onze rijkdom. Samen zijn, is samen lachen, samen huilen, zong onze vriendin Willeke Alberti toch? Ik zing het graag mee. Samen zijn, jeetje wat een rijkdom is dat.

Hier die prachtige rouwkoets. Mooi en statig, het voelde zo statig gisteren, en in je fantasie en als je door het huis liep, dan kon je ervaren hoe het zou zijn geweest daar rond 1900. Met mooi beklede stoelen, kristallen glazen, maar nu was het huis in rouw gehuld. Met rouwlinten, rouwdoeken, en de eetkamer was omgetoverd tot een opbaarkamer, een chapelle ardente. Indrukwekkend mooi. 

En de herfst doet zijn intrede, het is koud, de haard is alweer aan af en toe. Mijn truien komen weer uit de kast, natte voeten op de begraafplaats, sokken moeten misschien weer aan, de tuin, nog een of twee keer maaien en dan is het klaar. Dan kan de grasmaaier voor een winterbeurt weggebracht worden, de eikenbladhortensia kleurt rood, de sfeer verandert, de kerstbomen worden weer van stal gehaald, hoorde ik op de radio, en de tuincentra veranderen in een soort Madurodam achtige sfeer vind ik altijd. Met treintjes, kerstmannen die alle kanten op bewegen, gekleurde lichtjes. Haha, daar hou ik wel van, van discolampen af en toe. Kadootje van Floor, zodat ik de kamer eenvoudig kan omtoveren tot een disco, geweldig ik heb er nog zo'n lamp bijgekocht, en dan dansen op oude dansnummers van Gloria Gaynor als I will survive ofzo...heerlijk, in mijn korte broek en wintertrui. Ik wens jullie een mooie dag, een fijn weekend, ik ga denk ik dansen. Omdat ik simpelweg gelukkig ben. En over vier weken komt ie echt, onze Teuntje. Een werkelijk schattig hondje, kijk maar, en kijk vooral hoe schattig Annemarie kijkt. Dus niet alleen ik ben blij, er is iemand nog veel meer blij, kijk maar.