Buiten zijn en mijmeren.....

Buiten zijn, als kind al wilde ik buiten zijn. Op het land met mijn vader, spelen op het erf, appels plukken in de boomgaard. Als kind had ik een droom, boerin worden, maar dan met een vrouw erbij. Genoeg over gezegd en nooit boerin geworden. Maar wel die buitenvrouw, die intens geniet van haar tuin, de bomen, de planten, het gras, het zaaien en uitzaaien van mooie bloemetjes. En vaak zit ik hier aan mijn tuintafel en maak ik dit soort foto's. Van de luchten, de zon, achter mijn grote zilverberk. En tussen de hortensia's door komen klaprozen, gladiolen, grassen, en mooie vlinderstruiken, die wiegen in de wind. En als ik zie hoe heerlijk het is, om hier nu te zitten, dan geniet ik zo intens. In de schaduw, met wat wind om me heen. Gisteren heb ik een hele dag in de tuin gewerkt, onkruid weggehaald, gras gemaaid, planten opgebonden, de appelboom staat tussen twee palen, zodat deze omhoog kan groeien. En terwijl ik dit schrijf is er in Hilversum, op de Bosdrift, een prachtige buitenuitvaart, midden op de natuurbegraafplaats. Hoe geweldig, hoe bijzonder en hoe fijn dat we dit ook kunnen doen nu. Als je de foto's ziet, dan ben je met mij ter plekke trots op wat we daar aan het doen zijn. Iedere keer maar weer. En ook daar is buiten zijn een feest. Afgelopen week liep ik met een dame over de Zuiderhof, een van onze andere begraafplaatsen en liet ik haar de bomenweide zien. Een natuurlijke omgeving, waarin mensen een boom kunnen laten planten, een familieboom. En bij deze boom kun je dus urnen bijplaatsen, zodat je als familie ooit weer allemaal samen bent, op onze bomenweide. Op deze plek is ooit door kinderen van een basisschool een bloemperk ingezaaid met bloemen, in de vorm van een hartje. En bij dit bloemenperkje wordt de as van foetusjes tot 23 weken uitgestrooid. Zodat de ouders van deze kindjes op onze 'mijmerbank' plaats kunnen nemen en hun kindje kunnen herdenken. De symboliek van de natuur, van buiten zijn, de verbinding tussen het leven en de dood. Het is overal bij ons. In Hilversum koesteren we dit als een uniek iets. In Nieuw-Vossemeer koester ik al die herinneringen, en mijmer ik wat af aan mijn tuintafel. De tuintafel waar ooit mijn vader nog aan heeft gegeten in Voorschoten, de tuintafel, die met ons meegaat, waar we gaan. De tuintafel van mooie gesprekken, herinneringen, vrolijke verhalen, verdrietige momenten, de tuintafel waar al onze vrienden welkom zijn. Maar soms ook anderen, voor een coachgesprek, of voor zomaar een moment. De tuintafel waar menig fles wijn is rondgegaan. De tuintafel met uitzicht op de prachtige Katholieke kerk die ons ieder half uur laat horen, dat het leven nog volop aanwezig is, hier en overal. En als ik onder de berk op mijn tuinbed lig te lezen, dan hoor ik het ruisen van de wind. En dan overstemt die kerkklok ieder half uur alles hier. Prachtig. 

Terwijl ik dit schrijf, ligt Teun onder de tuinbank waarop ik zit. Mijn grote kleine vriend. Lastig soms, maar oh zo lief. Hij is blij als ik beneden kom, thuis kom, als jij komt, hij is blij met dit leven hier. Net als ik. Net als wij. 

Mijmeren. Herinneren, denken aan wat ooit was en niet meer is. Denken over wat komen gaat, of nog op stapel staat. Mijmeren. Ik doe het zo vaak. In de auto, op bed als ik niet kan slapen. De kerkklok slaat 12 keer nu. Dan denk ik aan al die mooie mensen in mijn leven, van vroeger en van nu. Soms denk ik aan een oude liefde en hoe het hem of haar nu zou vergaan. Mijn vader komt vaak langs. Mijn moeder ook, anders. Ik heb er zoveel over geschreven. En het gekke is, hoe ouder ik mag worden, hoe meer mensen er zijn, aan wie ik denk. Soms verlies je iemand, die zomaar heel belangrijk voor je is geweest. Die je iets gegeven heeft, waar je de rest van je leven mee vooruit kan. Of iets mee doet. Soms zijn het kleine dingen, soms hele grote. En op al die momenten, komt dit alles langs bij me. En zo ook hier aan die tuintafel. Een kopje koffie, soms een prachtig glas wijn, soms helemaal niks erbij. Voor me uitkijkend, luisteren naar de geluiden van het leven. Een motor heel erg in de verte, het ruisen van de bladeren. Heerlijk. 

En de laatste tijd, en dit zal zijn omdat ik ouder mag worden, mijmer ik vaak over ouder zijn. En hoe dat is. Je ziet hele frisse kwieke ouderen, je ziet hele 'oude' ouderen. Oud is niet alleen jaren. Maar oud is voor mij ook, hoe je je leven leeft. En hoe je het leven omarmt. Vrijdag ontmoette ik 'oma' op de begraafplaats. Zij is ziek. Kanker, en heeft nu een pruikje op. Een kleine sterke vrouw. Zij doet me zo aan mijn moeder denken en ik vertelde haar dat. Mijn moeder was op het einde van haar leven ook zo ziek, en klein, breekbaar. Maar haar wil was onbreekbaar, haar optimisme ook. En zo is 'oma' ook. En als ik oma zie dan glimlach ik, dan mijmer ik, dan denk ik aan mijn moeder. Al twintig jaar geleden is zij overleden. Zo lang al. Ik mis haar wijsheid. Ik mis haar lieve stille glimlach. Ik mis mijn ouders.

En soms ben ik dus gewoon weer heel even die kleine Anita van Loon. Dat meisje, dat gecorrigeerd werd door haar moeder. Dat meisje dat leerde hoe je het leven kunt leven, van haar vader. Dat meisje dat vol vertrouwen de grote wijde wereld in stapte, toen zij vier dagen 17 jaar was en al op zichzelf in Den Haag woonde. Dat meisje, dat alles heeft gedaan, om onafhankelijk te kunnen zijn en leven. Om haar eigen manier van leven te mogen leven. Om lief te hebben wie zij wil liefhebben, ongeacht wie. Om niet te oordelen en zich vooral te verwonderen. Dat meisje, dat wars is van 'zij en wij', dat wars is van mensen die zich meer voelen dan een ander. Dat meisje die nog steeds droomt en ambities heeft en altijd ambities zal hebben. Dat meisje, een vrouw nu, bijna 63, die trots is op waar zij staat. En ik, ik ben die vrouw, dat meisje, ik ben dankbaar voor mijn leven. Voor mijn tweede kans, voor mijn prachtige vrienden en voor de liefde, die ik heb in mijn gezin, in mijn leven. En dit aapje is van Teun. En ondanks mijn gemopper soms, ben ik ook zo blij met Teuntje in mijn leven. Teuntje van Loon noem ik hem als we samen zijn. Dat zegt veel.......toch?

Een mooie rustige zondag gewenst. En mijmer maar af en toe....geniet!