Alsof alles zomaar ineens ophoudt....

Toen ik deze foto zag, wilde ik deze bewaren. Een foto die past bij het werken in de wereld van rouw en verlies en afscheid. De foto komt ook van een stukje over verlies en rouw denk ik, op LinkedIn. Ik bewaar zo'n foto dan. En nu staat deze foto hier in mijn blog...Het afgesneden zijn, het zomaar ineens het besef hebben alsof alles ineens ophoudt...er is geen weg meer terug en geen weg meer voor je...althans zo lijkt he...

Het leven brengt je soms in zo'n situatie. Dan wordt alles anders. Dan sta je daar en moet je keuzes maken. Wat ga je doen....ga je weg, sla je af, stop je echt even, of wat dan ook. Keuzes maken is goed. Een paar weken geleden zat ik op donderdag hier in de tuin, na een enorm hectische week, het afscheid van een jongeman van 18, de brand op Zuiderhof, boosheid, een Teun die het leek te voelen, en hier thuis in de tuin realiseerde ik me dat je keuzes moet maken. Steeds maar weer. Een mooi gesprek met een vriendin van me, helpt dan. We verstaan elkaar. En hoe fijn is het iemand te ontmoeten, met wie je echt een gesprek kunt voeren. Niet over koetjes en kalfjes, maar over die dingen die je bezighouden. Een zo'n vraag kan zijn 'doe ik wat goed bij me past, volg ik nog mijn gevoel, of laat ik verstand en materie overheersen...'. Deze vraag stel ik mezelf met grote regelmaat. En hoe fijn is het om hier met iemand anders over te praten. 

Inmiddels is het een paar weken later alweer. Terwijl de vogels zich nog wel laten horen, maar de zon zich minder laat zien, de regenmeter zich vult, steeds maar weer, zit ik voor het eerst sinds lange tijd weer binnen. Luister ik naar muziek van Leonard Cohen. Zware maar oh zo fijne muziek vind ik dat, melancholiek. En gek, ik hou al heel lang van deze man en zijn muziek, toen ik een jaar of veertien was. Ooit en ik zat nog op de middelbare school zijn we met een groepje mensen naar Rotterdam naar zijn concert gegaan. Ik heb er nog zwart wit foto's van ergens in een fotoboek op zolder. Cohen in een grijs kostuum, hij zong zijn oude nummers. En toen al hield ik van dat melancholieke, dat sombere soms. Gek, want ik zie mezelf niet als somber, als verdrietig of als zwaar. Ik geniet. Ook van dit soort stille dagen. Nadenkend achter mijn grasmaaier over al die enorme kostenstijgingen voor mijn Uitvaartstichting. En hoe moet dat nu verder, waar ga ik nu mijn focus naar toe verplaatsen. Wat gaan we anders doen, zodat we steeds weer dat mooie resultaat kunnen blijven schrijven. Energie, loonkosten, pensioen, verzekeringen, huur, kortom alles gaat gigantisch omhoog. En als ik dan de heg knip hier, dan kan ik even vanuit ontspanning nadenken over dit alles. 

Mijn kleine vriend geniet ook. Gisteren was hij in Hilversum, op kantoor, bij Monique, op de begraafplaats en vandaag hier bij mij. Samen een rondje kreek, samen de polder in, samen stil zijn. Leuk hoe hij je soms aankijkt, ondeugend, uitdagend, beetje stout. Maar ook hoe hij je voeten likt, of zomaar zijn snuit tegen je arm legt. Teun, alweer een jaar bij ons. Hoe fijn.

Achter me liggen gekke weken, de Open Monumenten Dagen in Hilversum, intensieve gesprekken, zorgen, kortom er is veel gebeurd. Er zijn twee Uitvaartstichting Hilversumse kindjes geboren. Twee mannen bij mij zijn allebei vader geworden. Leuk he... Veel uren zit ik gebogen over cijfers en meerjarenplannen. Lastig om goede prognoses te maken en af te geven.

Lieve mensen. En nu, deze dag is het zomaar eventjes op. Ik heb geen tekst meer. Ik luister naar 'You have loved enough' en dein een beetje mee. Zo mooi, ik denk altijd bij al die mooie liedjes, die moeten ze maar draaien als ik ooit dood ga. Niet te veel zeggen, lekker muziek luisteren en daarna lekker doorleven. Lijkt me fijn. Dit nummer komt op het lijstje. Prachtig....het schuurt zo mooi. Je voelt het overal. Heerlijk. Een mooie avond gewenst. Ik luister nog even verder....opeens moet ik denken aan een zin 'in de angst is de mist van de tijd verdwenen' ik weet niet hoe ik er aan kom. Soms lees ik een tekst, een zin en zet deze dan in mijn telefoon. Om later iets mee te doen. En met deze zin, deze foto aan het begin, is dit best een zware blog geworden. Een blog van bewustwording, een blog die ook bij me past. Ik heb mijzelf een kadootje gegeven. Een prachtig boek 'tussen twee werelden' met als ondertitel 'wat bijna doodgaan mij leerde over het leven'. Een boek vol herkenning voor mensen die heel ziek zijn geweest en toch weer een tweede kans hebben gekregen. Zo iemand ben ik ook. En daarom wilde ik dit boek zo graag lezen. Het is meer dan intens. Het gaat over rouw, over dankbaarheid, over keuzes maken, over het leven omarmen, over voelen, heel diep voelen. Suleika Jaouad heeft het geschreven. Prachtig.....