De zon heeft ons gezien....

De zon heeft ons gezien, en  met grote regelmaat kunnen wij weer en laat ons buiten eten, in de tuin. Heerlijk. Loop ik in mijn korte broek en geniet ik van de kleuren om me heen. Maar vooral geniet ik van de warmte op mijn huid, de lange lichte dagen, het rijden met een open dakje. Geniet ik van thuis zijn, van op de begraafplaatsen zijn, van al het moois om me heen. Terwijl ik vanmorgen met Teun aan het lopen was, kwam ik hier, op dat mooie wat verscholen plekje in de polder. 

Daar staat een bankje en het is heel fijn daar. Stil. Niks. Fijn. Terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan de afgelopen week. Een bomvolle week, herdenkingen, kranslegging, ontmoetingen, mooie gesprekken, afronden van zaken en beginnen met mooie prachtige nieuwe plannen. Zoveel zin in. Ongekend. Maar nu eerst niks. Helemaal niks. En terwijl ik dit schrijf zie ik dat het gras nog even gemaaid moet worden, ga ik straks doen. ik merk dat ik steeds zeg 'straks' heerlijk. Het hoeft even niet. De vogeltjes zingen, twee vogelhuisjes zijn bewoond in de tuin, en daar hoor je hele zachte vogelgeluidjes. De merel heeft ook een nestje in de klimhortensia. Prachtig. En de zon zorgt dat alles zo mooi groen is en groeit. De bloemen, de tuin is heerlijk om naar te kijken. En om in te leven. Hans en Ria komen morgen en wij gaan lekker op vakantie, naar Griekenland. Ook een beetje zon, genieten samen. Rust en verder niet zoveel. Ik kan me nu al verheugen op zwemmen in een baaitje, een boekje lezen en me nergens druk om hoeven te maken. Heerlijk dat heeft een mens nodig af en toe. 

En het lijkt wel alsof Teun het voelt. Hij is nog steeds niet de oude, nadat hij met zijn neusje tegen het schrikkeldraad is aangelopen. Hij is wat schrikachtig, wat stiller en rustiger. En ik vind het dus wel ingewikkeld om weg te gaan, maar ik weet dat Teun in goede handen is bij Hans en Ria. Zij zorgen vol liefde voor dit prachtige beest. Gek, om te voelen, hoe belangrijk Teun voor mij is geworden. Hij is mijn maatje door dik en dun. Hij is bij me, kijkt naar me, likt mijn handen, en zit zomaar heel dicht tegen me aan. Hij voelt mijn stemming, hij voelt mijn verdriet als ik dat heb, en hij blijft bij me, waar ik ook ga. En tja...nu laten we Teun achter. Gelukkig thuis en gelukkig met mensen die echt van dieren houden. Maar ik weet nu al, dat ik een volgende keer Teun meeneem op vakantie. Teun hoort bij ons. Teun.

En met de zon in mijn gedachten, met de rust in mijn lijf, met vertrouwen in alles en iedereen die ik achterlaat, geniet ik nog een paar dagen van de stilte hier, van ons prachtige plekje in Nieuw-Vossemeer. En ik wens iedereen die thuis is, die alleen is, die stil is, maar vooral de mensen van wie ik hou, die ziek zijn, mijn grote vriend Jan, mijn vriendin Jannie, maar ook al die andere mensen wat verder van me vandaan, Manon, ik wens jullie rust en herstel. Ik wens jullie dat de zon alles wat minder verdrietig maakt. Dat de warmte je omringt, en dat de pijn verzacht. Geniet van de geuren, de kleuren, van elkaar. Heb het goed en zorg goed voor elkaar. Dankjewel. Voor alles dankjewel. Ik heb je lief. 

En ik, ik ben eventjes weg. Helemaal weg......