'Doet u mij maar iets meer liefde....'

 

Terwijl het atelier mijn werkplekje is, en ik een prachtige kleurenpracht om me heen zie, de hibiscus in bloei staat, meneer pastoor prachtige diep paarse gladiolen heeft staan en de Annabel hortensia prachtig vol staat, zit ik lekker te schrijven. Teun bij mijn voeten, en de wind die het aangenaam maakt buiten. Vanmorgen stapte ik in Halsteren een mooie bloemist binnen en toen deed een heel vriendelijke meneer van binnenuit de deur voor me open en hij zei 'het bestaat nog steeds' en ik zei 'gelukkig wel, dankjewel'. Ik hou wel van dit soort van benadering, een deuren openhouden, een glimlach, een 'goedemorgen'. Ik hou wel van 'iets meer liefde naar elkaar toe'. Ondertussen vliegen merels en mussen en mooie witte vlinders door de tuin, soms groeten de vogels elkaar, en hoor je mooie geluiden en zingende vogels. Ook zij houden van 'iets meer liefde'. Ja wie eigenlijk niet. Ook Teun is zielsgelukkig als hij zijn vriendje Teddy ziet. Ze knabbelen aan elkaars oren, berijden elkaar vrolijk, en rollebollen over elkaar heen. Hoe fijn kan het zijn. En nee, dat hoeft voor mij dan ook weer niet he...maar toch. Gewoon iets meer liefde, aandacht en vriendelijkheid over en weer. Zou fijn zijn. 

De afgelopen week was ik vrij. Vrij zijn en thuis zijn. Heerlijk eigenlijk. Best veel gedaan, wat onkruid weggehaald, gras gemaaid, klimop verwijderd, hout aangevuld, kortom samen met Annemarie, lekker wat gerommeld hier in en rond het huis. Een avondje op het terras, gewandeld met Teun, en nu boodschappen gedaan voor het weekend. In een andere winkel, in Halsteren. Leuke plaats ook. Met veel winkels, en dus ook veel mensen, en auto's. Gek hoe snel het went, het leven in een rustige idyllische omgeving. Fijn ook. Lastig is wel, dat Teun al aanslaat bij ieder geluid. Want ook hij luistert naar de vogels en het ruisen van de wind. Ook hij geniet van de kleuren, de bloemen en de omgeving. Gisterenavond had hij het petje van meneer Pastoor van zijn tafeltje in de tuin gepikt. En zo had hij laatst mijn muts (stel dat het ooit echt winter wordt dan heb ik een blauwe muts) van het tafeltje in de hal gepikt. Teun vindt het leuk iets mee te nemen, wat eigenlijk niet mag. Dus als u iets kwijt bent, laat het dan even weten. Kan zomaar zijn, dat Teun ermee vandoor is gegaan. Op kantoor zet ik ook altijd de prullenbak omhoog. Oh ja, dat petje hebben we netjes teruggelegd hoor. Soms heeft hij ook het witte hoedje even te pakken. Leggen we gewoon weer netjes terug. Niks aan de hand. Teun op safari.

Voor de 'levenskunstenaars' onder ons. Vanuit de plek waar ik nu zit, zullen we straks werken aan onze levenslessen. Een heerlijke plek, met daarnaast overal ruimte om samen een opdracht uit te voeren. Goed en gaaf deze plek. Goede energie en mooie bijzondere omgeving. Verstild bijna. Tenzij Teun gaat blaffen. Kan ook. 

Terwijl voor het werk, een wat rustiger maand is begonnen, de agenda wat leger is dan gewoonlijk, en er dus tijd en ruimte is, om met elkaar wat meer in het groen te werken, ben ik klaar om weer naar Hilversum te gaan. De knie doet het redelijk, de pijnstillers zijn goed naar beneden. En mijn hoofd en hart gevuld met nieuwe mooie energie. Uitdagingen wil ik aangaan. Mensen wil ik ontmoeten. En voor dit moment ben ik klaar voor grote nieuwe projecten. Ik ben bezig met een visie document 'Uitvaartstichting Hilversum 2030'. Leuk, uitdagend, ondernemend, improviserend maar vooral gebaseerd op de realiteit. De toekomst omarmend, de menselijke kant benadrukkend, maar uiteindelijk ook zakelijk gezien, voldoende uitdagend om ook in 2030 nog steeds een mooie gezonde Stichting te zijn. Gek idee, en daarmee ben ik ook bezig, om te schrijven over een toekomst. Een toekomst die voor mijzelf op afstand zal zijn en slechts een gids is, voor wie na mij komt. Mooi ook, om op enig moment na te denken over een andere toekomst. Een toekomst nadat ik op mijn 17e begonnen ben met werken in loondienst. Ja natuurlijk had ik als jong meisje al baantjes, en verdiende ik mijn zakgeld erbij. Maar echt werken in loondienst begon in 1976. Als jong meisje op kantoor bij Peek en Cloppenburg Lampe. En toen kwam Mac & Maggie erbij. Heel hip was dat toen. Op mijn racefiets van mijn studentenkamer in Den Haag naar Rijswijk. Mijn eerste ervaringen in de gay scene in Den Haag. Geweldig vond ik het. Ik durfde het niet allemaal aan mijn moeder te vertellen, als ik op de boerderij was. En waar was ik dan eigenlijk bang voor? Mijn moeder leerde mij niet te oordelen, mijn moeder, mijn ouders lieten zien, dat er een mooie diverse samenleving was, en op onze boerderij, woonden mensen uit allerlei landen, India, Griekenland, Hongarije en Suriname, Vietnam, maar ook uit Drenthe, of Zeeland. En iedereen was welkom. Ook toen was er al iets meer liefde, dan op sommige andere plekken, dus de basis is daar gelegd. Kinderen van een vader reikt elkaar de hand. Ik zal het nooit vergeten. Het is het fundament onder mijn bestaan geworden. En ook in Hilversum probeer ik dit te doen, uit te dragen, probeer ik mensen te helpen, waar mogelijk. Door je hand uit te steken, door je arm om iemand heen te slaan, door......vul maar in. Door iets meer liefde. Tja..altijd begin ik mijn blog met deze mooie plek en altijd komen mijn ouders ergens in terug. De afgelopen dagen denk ik ook na over mijn vriendschappen, mijn kennissen, de mensen van wie ik hou, of heb gehouden. En ik realiseer me dat dat grote hart van mij, nog ruimte zat heeft, voor iets meer liefde, iets meer aandacht, iets meer tijd voor die ander. Tijd voor je medemens. 

En terwijl ik vol trots kijk naar mijn 'nieuwe houtplek' op het terras achter. Mooi van cortenstaal straalt de zon me tegemoet. Is mijn glas bruiswater leeg, en ben ik gelukkig omdat deze dagen thuis me nieuwe inzichten hebben gegeven en gebracht. Ik realiseer me dat ik een mens ben, die goede en minder goede dingen doet. Die soms te grote stappen wil zetten en dan de rekening gepresenteerd krijgt. Die soms te scherp is, en soms te laks. Kortom een weekje 'tijd' geeft inzichten, helpt je. Maakt dat je weer ziet, waar je liefde en aandacht nodig is. En een weekje thuis, laat je ook zo voelen, hoe fijn het is een 'thuis' te hebben. Met iemand van wie je houdt. In een omgeving, waar je je veilig voelt en geborgen. En dit soort momenten, doen me beseffen, waar ik sta in dit leven. En waar ik nog wil gaan in dit leven. Nog zoveel plannen, nog zoveel dingen te doen. Dus Hilversum, ik kom er weer aan. Accu is opgeladen, want ook daar heb ik nog zoveel te doen. En ik kan het niet alleen. Dat is me ook wel duidelijk. Ik heb iedereen nodig, want samen tikken we alle sterren in de hemel aan. En als ik dan zo hoog ben gekomen, dat groet ik al die lieve mensen, die daar zijn. Dag, ik mis jullie, iedere dag. Take care.....