Kijken en zien!

Afgelopen dinsdag reed ik naar huis en zag ik prachtige luchten, de kleuren vermengden zich met de kleuren in mijn auto, en ik stopte op de dijk om dit beeld vast te leggen. En zo gaat het vaak, dat ik met mijn hele ouderwetse Iphone, onderweg foto's maak van een bloemetje, een lucht, of zomaar iets. Ook op de begraafplaats fotografeer ik met grote regelmaat mooie teksten, mooie plekjes. Voor jou, de lezer van mijn blog. Of zomaar, omdat ik er zelf zo van geniet. Vroeger al, stond ik te kijken in een mensenmassa, of liep ik over een afdeling, waar mijn team zat te werken en als iemand mij dan vroeg, 'Anita wat doe je toch' dan was mijn antwoord 'ik kijk, ik observeer'. Ik vind het heel mooi om naar mensen te kijken, om de wereld om mij heen te aanschouwen. Soms zit ik hier alleen op een bankje aan de Kreek. Ja vroeger liep ik er alleen maar, nu zit ik ook af en toe. Die knie he...die gewoon eigenlijk best goed gaat, met nieuwe injecties en perspectief voor de toekomst. Maar door die knie, kijk ik ook nog meer om me heen. En ook bij de Kreek is het heel fijn om rond te lopen en te kijken. Je ziet vogels, de eendjes, de waterhoentjes, maar ook de bomen, de akkers om ons dorp heen. Gisteren reed ik door de polder, naar het ziekenhuis toe. En ook toen realiseerde ik me, dat ik zo aan het kijken ben. Fijn. En dan krijg je dit soort foto's.

Ik zit in het atelier en kijk, zoals zo vaak naar de kerk, ik zie de bladeren vallen, en langzaam aan wordt de zomer vaarwel gezegd, het groen is anders groen, het gras is niet mooi dit jaar. Ik moet meer mijn best doen om mijn gazon weer sterk te maken, ik heb dit jaar te weinig gedaan of kunnen doen. Weer die knie. Makkelijk he, dan ligt het niet aan mij. Haha. Ik moet lachen, want volgende week, volgende week op dit moment zijn wij hier met 9 prachtige mensen bezig aan een dag 'levenslessen vol levenskunst' een dagje Nieuw-Vossemeer, waar ik heel veel zin in heb. Gewoon omdat dit soort dagen, je ook goed laten kijken naar jezelf. Naar wie ik ben en waar ik voor sta. Fijn is dat. En als het dan van dat fijne weer is zoals vandaag, is het leuk. Maar ook als het minder fijn weer is, is dit plekje fijn. Voor koukleumen kan zelfs de haard aan, maar ik denk van niet. Die ervaring heb ik al. Want ik denk zomaar dat dit al de 11e of 12e dag Levenskunst is hier in Nieuw-Vossemeer. En soms waren we wel met 12 of 13 mensen en werkte het weer helemaal niet mee. Zin an in. 

En vandaag kijk ik nog even naar de mooie vlinderstruiken, vermengd met genadeloos veel passiebloemen, en witte annabellen. De vlinders vliegen af en aan. Het pampusgras wiegt in de wind, en de hibiscus is op zijn einde. Vandaag de heg nog wat bijgeknipt, het gras weer mooi gemaaid, en de bladzuiger had het al heel druk. De zon verwent me, Teun wil gewoon maar een beetje liggen, hij vindt het allemaal best. 

Waarom ik nu juist deze foto uitgekozen heb, weet ik niet. Ik merk, dat ik weer eventjes voor zo'n hekje stond in mijn leven. Moest ik linksaf of er toch maar weer overheen. En de keuze is gemaakt, ik ga erover heen. Ik ga door en moet even denken aan een gedicht van Tanja Helderman. Die vrouw die kan zo geweldig mooi dansen met woorden. Dit gedicht heet - moed - en een stukje uit dit gedicht zegt 'moed gaat verder op de weg, waar anderen afhaken, moed is hoopvol, positief, durft dromen waar te maken'. En soms in je leven kom je hekjes tegen. Geen idee wat je moet doen. Diep in mij slaat alles op alarm, moet ik worstelen in en vooral met mijzelf. Ben ik stil en op mezelf. En dan opeens, zomaar zie ik het weer. Kijk ik nog eens en kijk ik goed. En jawel dan zie ik het licht en weet ik het weer. En voor ik er erg in heb, ben ik over dat hek heen. Sta ik aan de andere kant en zie ik weer zoveel. Licht, ruimte en kansen. Mogelijkheden, perspectief, en voor ik er erg in heb, glimlach ik de wereld en het leven tegemoet. En gek, soms denk ik, dat mijn lijf dan ook even reageert. Ik kon bijna niet meer staan, niet meer lopen, ik stond even stil. En zomaar, door dat hek weer over te gaan, loop ik weer. Een beetje beschadigd, dat wel, maar ik ga weer. Ik heb Anita van Loon weer gevonden. Die vrouw die barstenvol moed zit, die lef heeft, die klimt en klautert en boven komt. Steeds weer. Heeft niks te maken met oud of jong. Ik ga gewoon. Voel me gedragen door de liefde om me heen. Voel me veilig hier op mijn eigen plekje. Kan weer heel veel hekken over. 

En soms heeft het ook te maken met missen. Mensen missen, met wie je het heel goed had. Ook in mijn werk had ik het genoegen met iemand te mogen samenwerken, met wie ik een enorme klik voelde. En ik mis hem. Geeft niks, hij is nog ergens en ik ga weer door. Zonder hem. Ik zoek mijn weg en vind ook deze weer. Het bijzondere vind ik, dat het ook goed is om te voelen dat je iemand mist. In je hart, in je leven, in je nabijheid. Hoe mooi om iemand te missen. Want geloof me missen is houden van. Intens houden van. En ik ben er heilig van overtuigd, dat pijn voelen, en daarmee dealen, je weer een stap voorwaarts laat zetten. En die stap is gedaan. Ik ga weer. Dankjewel als je me soms gedragen hebt. Zonder dat je het wist. Door dat mooie woord, of door dat lied op mijn verjaardag, of door je liefdevolle zorg. Ik weet het, ik ben niet alleen. Nooit alleen. 

Ik ga met Teun een rondje lopen, rond die mooie Kreek. Even op een bankje zitten. De stilte inademen en genieten. Een mooie dag. Ik zie het licht.