Vergankelijkheid....

Van de week sprak ik met twee mij zeer dierbare mensen in Hilversum, boven aan de ronde tafel op kantoor en toen gebruikte ik het woord vergankelijkheid, als voorbeeld voor een thema. Soms kom je van die mooie woorden tegen, of die spreek je opeens uit, die zoveel inhoud hebben. En terwijl ik hier gewoon met een fikse griep, met koorts, buikloop en gammel zijn, op de bank zit, komt dit woord weer even langs. Want ook in mijn leven is vergankelijkheid een ding. Vergankelijkheid wordt ergens als definitie gebruikt voor 'het leven heeft een eindtermijn'. Tja...en die vergankelijkheid bedoel ik nu nog niet hoor. 

Alhoewel ouder worden ook wel iets vergankelijks in zich heeft. je gaat verder, je bent de uiterlijke schoonheid voorbij en jouw schoonheid komt van binnenuit. Is totaal anders dan die mooie jonge vrouw van 29 of 30 jaar. Als je naar jezelf kijkt, zie je grijze haren, wat ouderdomsvlekjes, wat rimpels en een lichaam dat past bij een 65-jarige. Tja...ook die schoonheid is vergankelijk. Het mooie vind ik, hoe om te gaan met alles wat anders wordt, vergankelijk is, en toch weer nieuw perspectief te zien. Waarin dan ook. Ik sprak met een vrouw, begin 50, die wat vastloopt in haar leven en ik ben ervan overtuigd, dat de weg die zij aflegt ingewikkeld is, pijn doet, maar dat zij uiteindelijk als herboren weer opstaat. En dat al die oude pijn voor haar dan als vergankelijkheid, voelbaar en zichtbaar is. En altijd weer houden we elkaar vast, ook in die fase van vergankelijkheid. Ook in de fase dat je dingen los moet laten, moet laten gaan. En natuurlijk als ik over dit soort dingen schrijf, zie ik beelden voor me, van het loslaten van eerst mijn moeder, toen mijn vader en daarna nog veel meer mensen. Zij waren gekomen aan het einde van hun leven. En in die wereld mag ik werken en zijn, de wereld der vergankelijkheid, misschien wel een mooie naam voor mijn nieuwe natuurbegraafplaats - 'het bos der vergankelijkheid'. En bos vol mooie bomen, struiken en planten. Een bos vol kleuren, en straks nog meer vogels en bijen en vlinders. Eigenlijk een bos vol leven. Hoe mooi....

De foto's die ik gebruik maak ik met mijn ouderwetse Iphone hier in de omgeving. Of pik ik van Annemarie (de mooiere scherpere foto's zijn van haar). En veel foto's zijn natuurlijk van Teun, want Teun laat me opnieuw de omgeving zien en met andere ogen kijken. Hij huppelt voor me uit, rent door een grasveld, en als hij op een kruispunt staat kijkt hij even om. En wacht dus even op me. Ik heb een enorm vertrouwen in Teun en Teun in mij lijkt het wel. Volgens mij laat Teun mij zien, hoe vriendschap, of liefde kan zijn, vanuit ruimte je eigen dingen doen, samen en met elkaar. Zo doen wij dit ook hier thuis. Annemarie en ik. Heel verschillend en toch zo samen. Het enige is, dat we elkaar nu echt te weinig zien. Zoveel dagen weg van vroeg tot laat, zoveel dingen in een weekend, zo weinig tijd samen. Terwijl onze tijd samen ook zo belangrijk is. Want ook wij zijn op een weg terechtgekomen, een weg op naar de 70. Gek idee vind ik dat. Mijn moeder overleed toen zij 70 was. Raar getal. Terwijl ik dit schrijf komt het liedje 'Mother how are you today' van Maywood voorbij in mijn gedachten. Dit lied draaide ik voor haar op haar begrafenis. Een mooie vrouw die moeder van mij. Zo dierbaar is zij mij. En gek, hoe je dat nog heftiger voelt als ze er niet meer is. 'Een mens weet pas wat 'ie mist als ze er niet meer is'. Ook zo'n liedje, soms luister ik in de auto naar allerlei liedjes uit mijn jeugd, of liedjes die me doen denken aan mijn ouderlijk huis. Op de Dual platenspeler draaiden we elpees, hoorde ik voor het eerst Ramses Shaffy en Liesbeth List. Mooie tijden herleven in mijn hart en in mijn hoofd.

Volgens mij is een ding nooit vergankelijk en dat is de liefde die je voelt voor iemand. Die liefde is er, is ooit begonnen en gaat altijd door, ook nadat iemands leven voorbij is. Liefde is voor altijd. En dat stemt me gerust. Ik ga nog even op de bank liggen sudderen en nadenken over deze thema's. Ik ben een beetje zwaar op de hand merk ik. Voel me niet zo lekker en dan wordt alles wat donkerder soms. Ook dat mag er zijn. Een mooie avond allemaal.