Daar staat een bankje en het is heel fijn daar. Stil. Niks. Fijn. Terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan de afgelopen week. Een bomvolle week, herdenkingen, kranslegging, ontmoetingen, mooie gesprekken, afronden van zaken en beginnen met mooie prachtige nieuwe plannen. Zoveel zin in. Ongekend. Maar nu eerst niks. Helemaal niks. En terwijl ik dit schrijf zie ik dat het gras nog even gemaaid moet worden, ga ik straks doen. ik merk dat ik steeds zeg 'straks' heerlijk. Het hoeft even niet. De vogeltjes zingen, twee vogelhuisjes zijn bewoond in de tuin, en daar hoor je hele zachte vogelgeluidjes. De merel heeft ook een nestje in de klimhortensia. Prachtig. En de zon zorgt dat alles zo mooi groen is en groeit. De bloemen, de tuin is heerlijk om naar te kijken. En om in te leven. Hans en Ria komen morgen en wij gaan lekker op vakantie, naar Griekenland. Ook een beetje zon, genieten samen. Rust en verder niet zoveel. Ik kan me nu al verheugen op zwemmen in een baaitje, een boekje lezen en me nergens druk om hoeven te maken. Heerlijk dat heeft een mens nodig af en toe.
En het lijkt wel alsof Teun het voelt. Hij is nog steeds niet de oude, nadat hij met zijn neusje tegen het schrikkeldraad is aangelopen. Hij is wat schrikachtig, wat stiller en rustiger. En ik vind het dus wel ingewikkeld om weg te gaan, maar ik weet dat Teun in goede handen is bij Hans en Ria. Zij zorgen vol liefde voor dit prachtige beest. Gek, om te voelen, hoe belangrijk Teun voor mij is geworden. Hij is mijn maatje door dik en dun. Hij is bij me, kijkt naar me, likt mijn handen, en zit zomaar heel dicht tegen me aan. Hij voelt mijn stemming, hij voelt mijn verdriet als ik dat heb, en hij blijft bij me, waar ik ook ga. En tja...nu laten we Teun achter. Gelukkig thuis en gelukkig met mensen die echt van dieren houden. Maar ik weet nu al, dat ik een volgende keer Teun meeneem op vakantie. Teun hoort bij ons. Teun.zaterdag 11 mei 2024
De zon heeft ons gezien....
woensdag 24 april 2024
Zomaar eventjes de tijd hebben!
Ik merk vooral dat ik de rust opzoek. Dat ik graag wandel op plekken waar ik weinig mensen zie. En dat heeft vooral te maken met al die bijzondere ontmoetingen die ik dagelijks mag hebben in Hilversum. Ik spreek zoveel mensen, vertel over mijn passie daar en deel veel. De begraafplaatsen in Hilversum is mijn werk, en dat doe ik met alles wat ik in me heb. De afgelopen weken waren intensief. Met bijzondere afscheidsdiensten, van jonge mensen, van ouderen. Een oma die ik heel vaak heb mogen ontmoeten. Haar afscheid was klein en ik mocht erbij zijn. Het was zo'n lieve dame, haar kleindochter is begraven op de Bosdrift. En terwijl ik bij dit kleine afscheid mocht zijn, en met hun hondje in het crematorium zat, voelde ik het verdriet. Zo intens. Klein en mooi. Een hindoe uitvaart, prachtig met de pandit, de rituelen, het raakte mij, omdat de zoon mij op de een of andere manier raakt. Zijn kwetsbaarheid, zijn liefde voor zijn moeder. En weer mocht ik dichtbij zijn. Dichtbij, bij mensen die ik in Hilversum heb leren kennen. Hilversum, het hoort ook bij mij. Daarnaast is mijn privé leven anders geworden. Meer vanuit rust levend, minder bezig met grootse evenementen. Daar ben ik ook niet zo goed in merk ik. Lekker hapje eten, de wijnclub, het samenzijn met goede vrienden. Een mooi gesprek, muziek, maar bovenal thuis zijn met Teun en Annemarie. Genieten van elkaar, van ons leven hier. De avonden in de tuin. En ik merk, dat ik mijn vrije dagen anders besteed dan vroeger. Toen ging ik graag vaak en veel op vakantie. Nu maar 1 keer per jaar, en daarnaast wat weekends en als je dan iets van bijna 40 dagen vakantie hebt, dan kun je zo om de week een dagje vrij nemen en zomaar thuis zijn. En dat is wat ik doe. Samen met Teun, heerlijk.
En thuis zijn is nu echt thuis zijn. Hier in Nieuw-Vossemeer. De rust van het dorp, de vriendelijkheid van de mensen, straks een mediterraan high-wine event (hoe leuk zomaar op woensdagmiddag) en de mooie dijkjes, wegen en omgeving. Thuis zijn. Hoe fijn is het om een veilige plek te hebben, waar je stil mag zijn. Waar je zomaar een boekje op de bank mag lezen.
En als ik dan nog dromen heb, dan zijn die dromen niet zo groot. Hier thuis af en toe een coachgesprek. Hier thuis af en toe een klein team ontvangen, of zomaar wat mensen mogen spreken. Hier af en toe iets leuks organiseren. Kleinschalig. Klein is een woord wat mij beter past nu. Ik merk ook dat ik op recepties, grote feesten heel klein ben, rustig op de achtergrond geniet van alles wat is. Dus ik ben ervan overtuigd dat een mens geleidelijk aan met het groeien der jaren veranderd. En dat ik, want laat ik vooral over mijzelf spreken, geleidelijk aan anders in het leven ben gaan staan. Dichter bij mijn hart ben gekomen en dus ook meer leef vanuit mijn hart. En dit is soms wel ingewikkeld voor mij en vanuit dit gedachtengoed ga ik in juni een paar dagen naar Brugge. Ik ga daar een leiderschapsprogramma volgen - waarden gedreven leiderschap van Avicenna - een programma waar je jezelf tegenkomt en je leven, vanuit je eigen waarden, nog meer gaat vormgeven en inrichten. Ik ben heel erg benieuwd. Heb er veel zin in. Zie het ook als een cadeautje voor mezelf. Een reflectie op mijn eigen zijn en mijn manier van leven. Ik heb er zin in. Of zinnanin zoals dat meisje zou zeggen.
Terwijl de vaas met tulpen hier op tafel staat, het kopje Nespresso lekker ruikt, de zaadjes van de zwarte stokroos klaar liggen, realiseer ik me, dat tijd hebben en vrije tijd hebben, heerlijk is. En daarom ook is vroeg in de auto stappen en in de avond terugrijden vanuit Hilversum naar Nieuw-Vossemeer heerlijk. Het geeft je tijd, om na te denken, tijd om muziek te luisteren. Heerlijk, nu hoor ik op NPO radio 5 allerlei heerlijke nummers die je mee kunt zingen. Nummers van vroeger, nummers waar ik ooit op danste, of nummers met een herinnering. Heerlijk. Ik hou ervan.
Nu met Teun naar het strand. Fijn. Geniet!
zaterdag 30 maart 2024
Zinnanin...
En dan staat er zomaar een heel lief boeketje op je bureau. Blauwe druifjes, de bloemetjes waar mijn moeder zo van hield. Onbekende afzender...spannend toch. Ik hou er van.
Je zult wel denken wat is dit nu voor titel van een blog. Ja ik heb er zin in, en deze titel is mijn vrije interpretatie van dat kleine meisje met dat brilletje, die samen met haar vader in een reclamespot van een reisorganisatie zit. Zij heeft ook zin in een heleboel dingen, die je daar kunt doen en zegt dan iets in de sfeer van 'ik heb er zo''n zinnanin'. En soms kun je zomaar ongelooflijk veel zin hebben in bepaalde dingen. En nu is dat vooral de zon, de tuin, buiten eten, genieten, samen zijn met leuke mensen, een heerlijk glas witte wijn op het terras of zomaar een kopje koffie op de bank. Ik heb een heerlijke actieve week achter de rug. Met een lach en een traan, afscheid van de moeder van een vriend van me, klein, intiem en mooi. Bijzonder hoe iedereen afscheid neemt op zijn of haar eigen wijze. En hoe groot de verschillen kunnen zijn. Een week vol ontmoetingen, verhalen, herinneringen ook, samen met je oude management assistente, een kop thee drinken en praten over wat ooit was. Ondertussen een volwassen vrouw, moeder van een prachtige zoon, en dan glimlach je bij de herinneringen die je samen hebt gemaakt en nog steeds hebt. Gisteren toen ik samen met Teun op de Bosdrift was, had ik een prachtige ontmoeting met een locatiescout. En hij kwam er achter dat zijn tante bij ons begraven lag. En dankzij mijn collega, hebben we het graf teruggevonden. Tante is er nog. Mooi, bijzonder en toch ook zo eenvoudig. Tijd, rust en aandacht hebben voor elkaar. Een lezing over jongeren en rouw, maar vooral een lezing over die dingen die er echt toe doen. Rust, ruimte, aandacht en tijd. De ander zien en horen.
En soms lijkt het alsof ik altijd mazzel heb en alles me mee zit. Maar ik sta op dit moment ook voor grote keuzes, en uitdagingen, in mijn werk. Dingen die het leven ook in zich heeft, uitval en ziekte, waardoor je soms opeens te maken krijgt met een rare afhankelijkheid die ik niet wil. En hoe ga ik daar dan weer mee om. Ik word getest op geduld, op 'omdenken' en soms ook aangetikt op mijn vertrouwen. Het leven heeft ook voor mij, soms best bijzondere onderwerpen die op mijn bordje gelegd worden. En hoe ga ik daar dan mee om. Recht doend aan mijn eigen waarden, de waarden van de ander, de relatie in stand houden. En soms lukt het even niet. En ook dat is iets waar ik veel van leer. Ik leer zelf, en ik laat de ander leren. Ik probeer te balanceren soms, en maak dan opeens een keuze. Maar de richting wordt altijd aangegeven door goed te luisteren naar de ander, naar mijn hart en dicht bij mijn intuïtie te blijven. En vroeger zou ik mijn moeder bellen en haar om raad vragen. Maar dat kan al zo lang niet meer. Laatst zei ik tegen Annemarie dat ik me soms alleen voel. Alleen omdat ik geen ouders meer heb. Alleen omdat ik geen kinderen heb. Wel een schoonfamilie, wel Annemarie en haar kinderen, maar toch kun je soms heel alleen zijn. Ondanks mooie vriendschappen, mensen om je heen, maar in essentie ben ik alleen. En dit doet niets af aan mijn levensgeluk he. Ik ben echt oprecht heel gelukkig met mijn leven, met mijn Annemarie en haar familie. Herken je dit gevoel? In mijn leven ben ik omringd door liefde, door prachtige mensen echt waar. En toch...Maar gelukkig is er nu mijn kleine vriend Teun. Gisteren keek hij me zo aan, zoals je ziet op de foto hier. Een beetje ondeugend, uitdagend misschien wel en op dit moment zit hij met mijn oude schoenen die ik altijd draag als ik in de tuin werk, in zijn bek achter in de tuin op me te wachten. Baldadig, ondeugend, maar echt mijn vriendje. Vanmorgen kreeg ik iemand op bezoek hier, en dan is hij als een kind zo blij en enthousiast, vijf minuten dartelt hij om je heen, en dan is het goed. Tijdens onze wandeling kwamen we een dame tegen en eerst gromde hij wat, en toen mocht zij hem aanhalen en aaien. Alles goed. Teun onze troosthond. Afgelopen week bij mijn lezing, kwam hij weer langs op het scherm. Teun de hond die voelt hoe het met jou gaat, of je gelukkig bent, of je verdrietig bent of moe. Hij komt bij je liggen, tegen je aan. Soms bovenop je als je ziek bent, hij geeft je een lik en is gelukkig als jij het bent. Mooi en dan ben je nooit meer alleen. Ik gun iedereen een Teuntje....
En ondertussen is het alweer zaterdag, 30 maart, de verjaardag van een dame die ik af en toe mag coachen. We wandelen en ontmoeten elkaar nu op steeds een andere begraafplaats, werkbezoek, gecombineerd met een gesprek. Boeiend en anders. Deze zaterdag regent het, Teun had vanmorgen al een geweldige ontmoeting met Teddy, zijn vriendje van hiernaast. En mooi hoe je daarna een uur bezig bent om onze Teun weer toonbaar en fris te maken. Nu ligt hij op zijn kleed in de keuken, en geniet hij van de geur van zelfgemaakte worstenbroodjes.Gisteren liep ik door de polder en dan zie ik dit soort mooie beelden. Dan sta ik stil en geniet ik van al dit moois. En dan realiseer ik me, dat ik zomaar hele stukken kan wandelen, in vrijheid, in goede gezondheid, met energie. En dan denk ik even aan Jan. Onze vriend en buurman, die eventjes helemaal niks kan. Omdat hij ziek is. En enorm stevige behandelingen krijgt. En volgens mij is iedereen in dit mooie dorp wel af en toe met hem bezig. Met hem en zijn vrouw Annie. Want ziek zijn met iemand aan je zijde, is zo belangrijk. Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt. Die je alles vergeeft, ook al doe je soms lelijk, of wat minder aardig. Want jij staat het meest dichtbij. Ik weet nog uit mijn eigen tijd van ziek zijn, hoe belangrijk Annemarie was, naast mij, hoe zij van mij hield, kaal, in het gips, met kapotte zwerende nagels en verbonden voeten. Hoe zij altijd mijn vrouw was en bleef. Want juist in die moeilijke tijden, heb je die ander zo nodig. Je kinderen, je vrienden, je buren, maar bovenal die vrouw die dag en nacht bij jou is. Die alles koopt waar je zin in hebt, en het dan weer weggooit omdat je weer zin hebt in iets anders, een zuurtje, een dropje, iets zoets, iets hartigs, je hele lijf is in de war. Jij bent in de war. Alles is in de war. Je liefde is in de war. En als ik dan zo loop, met Teun die ergens aan het rennen is, dan tel ik mijn zegeningen. Dan denk ik aan Jan, en aan al die andere mensen die zo ziek zijn. Die knokken voor het leven. Ik ken die knokpartij. En ik, ik heb gewonnen. En ik gun iedereen die winst. Echt. Want als je kanker hebt overwonnen, is het leven wat je misschien wel zo gewoon vond, opeens zo prachtig. Zo bijzonder. Dan kijk je anders, naar de blauwe luchten, de bloemetjes, maar ook naar de mensen om je heen. Dan knijp je in je arm, en realiseer je je, dat het leven jou gegeven is. En dat je er echt iets prachtigs van moet maken. Jij. Samen met een ieder die je lief is.
zaterdag 2 maart 2024
Het leven leert me veel....
Terwijl de zon zo mooi, via de voorkant van het huis de slaapkamer binnenkomt, is dit de plek, waar ik in mijn beleving de afgelopen weken te veel ben geweest. Mijn slaapkamer. Want al heel lang liep ik met een rottig hoestje, een beetje blafferig geluid produceerde ik en af en toe was ik wat kortademig. Maar zoals ik ooit geleerd heb, 'een echte van Loon geeft nooit op' ging ik maar gewoon door. Beetje thuiswerken, beetje meer afwezig dan normaal gesproken en eigenlijk gewoon doorgaan. Totdat ik er bijna in stikte en in de avonden als ik thuis kwam uit Hilversum, koortsaanvallen kreeg, het heel koud had en mijn hoest enorm vast kwam te zitten. En iedere keer is het excuus - mijn werk, mijn agenda. En ik kon gewoon niet meer. En Annemarie maakte zich zorgen, al veel langer natuurlijk. En misschien ook wel anderen, die soms een opmerking naar me maakten. Maar een van Loon is nooit ziek he. (een keer flink ziek in mijn leven, was voor mij genoeg voor de rest van mijn leven), dus ik ging maar door. Tot nu. Ik ging voor de 2e keer in 5 jaar naar de huisartsenpraktijk en er werd geluisterd, geklopt, gekeken en jawel. Een longontsteking aan de rechterlong met een bacteriële infectie, en dus antibiotica. En toen mocht ik toegeven van mezelf. En even opgeven. Dodelijk vermoeiend zo'n van Loon vind ik eigenlijk nu. Maar ja, een les geleerd. Misschien hoef ik niet zo stoer te zijn altijd. Ik ga mijn best doen. En nu lig ik dus zomaar veel op bed. Maar niet alleen hoor. Want mijn vriend komt soms bij mijn voeten liggen. Hij kijkt me heel lief aan, als ik aan het hoesten ben. Hij klimt soms bovenop me, en houdt me in de gaten. Mijn trouwe vriendje Teun.En soms ben ik een paar uurtjes op. Open de computer, mail wat, beantwoord wat maar ook maak ik keuzes en heb ik mij afgemeld voor het grote feest in het Muziekgebouw van de Omroep in het kader van 600 jaar Hilversum. Een prachtige avond maandag, maar ik kan er niet bij zijn. En dus appte ik iedereen die nodig was, en ook het taart eten zondag in onze Huiskamer van Springer voor de inwoners van Hilversum, daar ben ik niet bij. Een klein feestje op de begraafplaats, met hele feestelijke taart en live muziek. Gek om er niet bij te zijn. En eigenlijk is 'gek er niet bij te zijn' al wat meer een thema voor mij. Ik merk dat ik niet meer overal deel van uit wil maken. Niet meer bij alle feestjes aan wil haken. En ik geloof zomaar, dat dit betekent dat je weer in een andere fase van je leven bent aangekomen. En ook dat is wel weer zo'n lesje voor mij. Ik reflecteer een beetje naar mijn leven en ben me ervan bewust, dat ik een heel mooi leven heb gekregen. Wat kleiner misschien dan ik ooit had, maar wel rijker. Ik ben me zo enorm bewust van alles wat er is, maar ook zo enorm van al die kleine lieve bloemetjes, van alles wat groeit in de tuin, van al die verschillende kleuren. Maar ook van de mooie wandelingen die ik met Teun maak door de polder, langs het kanaal. Ik kan er zo van genieten. Van de stilte. Van het alleen zijn ook.
Deze tekst staat in de bijkeuken, of hangt in de bijkeuken. Wijsheid, geluk en liefde. Zulke belangrijke thema's in ons leven. Een vrijwilliger, een jonge weduwe, heeft ervoor gekozen om het leven weer meer te omarmen en dus te stoppen als vrijwilliger bij ons. Hoe mooi en liefdevol zij het werken bij ons en met ons en voor onze gasten ook vindt. Maar zij wil zich meer richten tot het leven. Wijsheid vind ik dat, want ook voor haar is het goed om door te leven na verlies. Een kennis van ons zegt altijd 'ik heb me voorgenomen alle leuke uitnodigingen aan te nemen'. En ook dat is wijsheid. Het leven raakt je soms enorm, tikt je aan, doet je zoveel pijn. Maar het is altijd de bedoeling dat jij met die krassen op je ziel, met die pijnlijke plekken doorleeft! Ja die pijn hoort bij jou, die draag je mee. Maar hoe je het draagt, daar zit het verschil. Ik zie prachtige voorbeelden van mensen die doorgaan na een overlijden, met hun lijden en pijn, maar wel doorgaan. En dat gun ik iedereen. En ook ervaar ik, en lees ik verhalen van mensen die een kind verliezen, en ook dan is de uitdaging hoe je door moet gaan met je leven. Afgelopen weken was ons dorp in de rouw, een hele rauwe rouw en de kerk was te klein voor al die aanwezigen, die hem en zijn familie wilden eren. Een voorbeeld van onverwacht verlies, waar geen antwoorden voor zijn. Het mooie wat ik dan zie, is hoe een gemeenschap de familie draagt, omarmt en liefde geeft. En door elkaar te dragen, door er voor elkaar te zijn en te blijven zijn, lukt het misschien een beetje. Maar die pijn die blijft, dit jonge mens, wordt blijvend gemist, bij iedere carnaval, bij iedere voorstelling, bij ieder feest, draagt het dorp hem mee. De pijn die blijft.
En ik las vandaag een stukje van een dominee in Hilversum, Evelijne Swinkels-Braaksma. Zij omschrijft zichzelf ook als - Herberg wil ik zijn voor jou, voor jouw verhaal. Welkom - zij heeft een gedicht geschreven genaamd 'liefde voorbij de pijn' een stukje uit haar tekst is: 'voorbij de pijn is er een deel, dat altijd is gebleven, misschien gedeukt, maar ook zo heel, gegroeid tot licht en leven'. Google haar naam maar eens, een bijzondere vrouw. Ik heb haar ooit een keer mogen ontmoeten en zij deed me zo aan mijn moeder denken. En soms denk ik, dat je na iemands dood, althans dat doe ik met mijn moeder en vader, hen mooier maakt dan ze wellicht waren. En eigenlijk is dat heerlijk om te doen. Ik heb ze een erepodium gegeven, zij worden gedragen door licht en liefde. En ik vertel en blijf vertellen over hen. Zij zijn gegroeid tot licht en liefde. En toen ik deze woorden bedacht, moest ik weer denken aan die vaartocht met onze vrienden Hans en Jacqueline en hoe wij stopten bij dat prachtige kerkje in het Westland, waar nu zoveel ander moois gebeurt. En deze tekst raakte mij. Zoals teksten mij altijd raken.
En dus eindig ik nu, mijn verhaal over wat ik zoal leer van het leven. En soms ook van mijn eigenwijze zelf. Ouder worden is fijn, en ingewikkeld. Verlies raakt me soms meer dan ik zeggen kan, ook al werk ik in de wereld van rouw en verlies. Ik mis je, zeg ik vaak. En ook ik mis de mensen die niet meer bij me zijn. Maar in mij draag ik hen, waar ik ook ga. Ik wens iedereen veel liefde, veel kracht. Een mooi weekend gewenst. En als je taart gaat eten in Hilversum ik hoop zo dat het fijn is, om samen te zijn. Liefs! Van mij.
dinsdag 20 februari 2024
Een klein leven......
Dit is de titel van een boek, maar daar doel ik nu niet op. Wel adviseer ik je dit boek te lezen, intens, ingrijpend en rauw. Maar dit terzijde. Ik ben ziek thuis. Ik, die nooit ziek ben, daar schep ik altijd over op. Ik ben geveld door de griep, of een tik ervan. Ik scharrel wat rond, ik heb het koud en warm, en ik ben een paar dagen thuis, om even op adem (letterlijk) te komen. En ik realiseer me, dat in huis, hoe groot en fijn ook, je leven langzaam een klein leven gaat worden. Gek, hoe dat voelt en hoe ik mezelf daarin ontmoet. Ik kan het ook. Klein leven. Op mezelf aangewezen zijn. Ik loop door het huis en bezie alles met andere ogen. Ik zie de schoonheid van alles wat we om ons heen verzameld hebben. En ik voel de essentie en de intense betekenis ervan. En ik realiseer me voor welke waarden de dingen staan.
De oude bijbel met in gouden letters de naam van mijn vader erop. In leer gebonden met koperen sloten. Ik denk dat deze bijbel vroeger bij ons in de kast stond in de woonkamer, ik weet het niet meer zeker. Maar wel weet ik, dat ik nagenoeg geen erfstukken heb van mijn ouders, maar dat ik juist deze bijbel wilde. Mijn vader, hij had bij leven, na zijn huwelijk met mijn moeder, de kerk vaarwel gezegd. Hij ging soms wel mee, maar alleen als mijn moeder dat wilde en niet naar zijn eigen Gereformeerde kerk, maar naar haar kerk, de Remonstrantse kerk. Die bijbel is oud, die bijbel doet me glimlachen, aan de herinnering aan die man, die wel zijn eigen weg wilde gaan, maar het toch wel lastig vond dit echt te doen. Zo'n beetje met een been ergens nog in blijven staan. Hij heeft me door zijn twijfel soms geleerd, te kiezen en de consequenties voor lief te nemen. Of dat nu fijn is, of niet. Ergens voor gaan staan. En zo stond ik al heel vroeg voor mijn geaardheid. Met alle consequenties van dien. Een tante die me onterfde. En ik realiseerde me op dat moment, dat eerlijkheid een grote waarde is. Daar staat die bijbel denk ik voor. Daarom wilde ik die bijbel meenemen na het overlijden van mijn vader...En deze twee meisjes zijn een geschenk voor Annemarie van haar moeder en Reynaud. Symbool voor haar moederschap, haar gezin, de verantwoordelijkheid die zij heeft gekregen en genomen, om twee mensen groot te brengen. Een pad, dat zij gevolgd heeft op haar eigen wijze, door voor mij te kiezen, maar ondertussen is zij een basis voor die twee dames. En voor mij staan de meisjes nu symbool voor ons gezin, voor onze familie, en voor de liefde die hier zo voelbaar is. Maar ook staan deze beeldjes voor mij voor het feit dat ik nooit zelf moeder ben geworden. Een grote wens van mij, altijd geweest. Ik had zo graag een 'Basje van Loon' opgevoed. Mijn eigen kind willen hebben. Maar het leven heeft anders beslist. En het leven heeft ervoor gezorgd, dat er altijd kinderen waren en nog steeds zijn, in mijn leven. Dat ik een klein beetje mee mag beleven, hoe het is om moeder te zijn. En misschien staan deze twee beeldjes dan ook wel voor het feit, dat je niet alles in het leven kunt vormen naar je eigen wil. Dat je soms wat moet schikken, wat moet laten, en dat je ondanks dat niet alles wat je wenst te verwezenlijken is, je toch heel gelukkig kunt zijn. Dus misschien staan deze beeldjes wel voor 'geluk is een keuze'. En hoe, en met wat en wie, dat bepaal je zelf wel. Geluk...
donderdag 15 februari 2024
Een feest vol vrolijke kleuren....
zaterdag 27 januari 2024
Vrij zijn in de polder....
Met onze prachtige Avond vol Licht. Een avond waar we iedereen die ons ontvallen is, in het licht zetten, met teksten, woorden en muziek. Waar we samen zingen, en waar we elkaar ontmoeten, tijd en aandacht hebben voor iedereen die ons lief is. Waarbij de prachtige begraafplaats Zuiderhof in het 'licht staat'. Werkelijk prachtig.
Zo bijna sprookjesachtig mooi ziet onze begraafplaats er dan uit. Wil je ook komen, toegang is gratis, inloop vanaf 19.00 uur. Wil jezelf jou dierbare herdenken, in het licht zetten, en met elkaar genieten van mooie woorden, gedichten en muziek. Wij zijn er voor jou, voor jullie. En je bent welkom.