Zomer in Zeeland, of zomer daar waar Zeeland Brabant kust!

En liep ik een paar weken geleden in de omgeving van Brugge over dit pad nog na te denken over mijn waarden, waar sta ik nu voor, en wat doet dit voor mij en met mij in mijn leven en leiderschap. Zo zit ik nu in alle vroegte te luisteren naar de geluiden van de vogels in de tuin. Ik zat hier al om kwart voor zeven vanmorgen, de schilders komen voor de laatste keer om alles mooi af te maken, steiger weg te halen en wij zijn weer klaar voor een paar jaar. Zo dadelijk ga ik even naar het ziekenhuis voor een foto van mijn knie. Mijn rechterknie is ontstoken, althans zo lijkt het, dik en gevoelig, geen kracht erin, soms lijkt het alsof ik er doorheen zak. Je kunt er honderd mee worden, maar toch pijnlijk en ongemakkelijk. 

Terwijl ik dit schrijf, wordt juist dat been helemaal afgelikt door Teun. En hoor ik de vogeltjes, zie ik de merel de heg induiken en gaan er zomaar hele mooie gele lelies open. De anderen zijn blauw met een geel hartje, deze zijn geel met een wit hartje. Hoe simpel en mooi kan het leven zijn. En dat is wat ik steeds weer voel, als ik hier thuis ben. Hoe mooi mijn leven hier is. Klein, soms eenvoudig, puur, en vooral voelt het zo alsof ik hier geboren ben. Nogal een uitspraak, dat realiseer ik me, want ik ben niet hier maar een stukje verderop geboren. Op dat mooie eiland Goeree en Overflakkee. En hoe fraai, het lijkt alsof eindelijk, zo werkelijk iets na de 21e juni, de zomer is begonnen. De parasols staan open, de kussens op de stoelen en banken en wij, wij leven weer buiten. Heerlijk. De tuin is vol in de kleuren, paars, rood, blauw, roze en nu dus ook knalgeel. Haha, de kleur van mijn vader. Altijd weer zie ik opeens dat harde geel, in Griekenland, was er een mooie gele vlinder, die steeds bij me was. En ook hier is de citroenvlinder, een onderdeel van alles dat leeft hier in mijn tuin. Die tuin, die steeds mooier wordt, Annemarie heeft het pad helemaal van het onkruid ontdaan. Prachtig. 

En zojuist werd het laatste luik van ons huis teruggebracht, en dan kan dit door de schilders worden afgemaakt. Fijn. Vanavond is alles weer mooi. Onze 'oude dame' zo wordt ons huis genoemd, staat dan weer te shinen in de Achterstraat. Heerlijk. Weet je wat zo mooi is, om een prachtige plek als deze, stap voor stap nog mooier te maken, de tuin ontwikkelt zich door de jaren heen, het atelier staat erbij alsof het er altijd heeft gestaan, en klopt zo met de omgeving, de grote hoge zilverberk doet het goed en leeft heerlijk zijn leven. En iedere keer weer veranderen we iets, verfraaien we iets, en wordt het meer en meer ons 'thuis'. Iemand uit ons dorp is bezig een prachtig glas in lood raam te maken, met daarin de witte lelie verwerkt, de witte lelie hoort op de een of andere manier bij Annemarie. En straks zie je dit kunstwerk in de bijkeukendeur terug. Prachtig.  

Wat een bijzondere ochtend, een kerkdienst en dus een uitvaart hier naast me. Op mijn vrije dag, ben ik nog steeds heel dichtbij mijn werk. De kerk in de achtertuin en de begraafplaats achter de heg. Vanmorgen liep ik er nog overheen met Teun. En nu de stilte, nadat de kerkklokken heel lang hebben geluid, een kopje koffie bij de buren en zo dadelijk het gras wat maaien. En inmiddels om kwart voor twaalf luiden de klokken weer, een soort van plechtig geluid vind ik, het verstomt zo langzaam in de geluiden van de omgeving en in gedachten zie ik de stoet lopen naar het graf. Weer iemand van wie is gehouden, die niet meer hier op aarde bij ons is. Gek, hoe ik altijd een soort van emotie voel, als dit gebeurt. Herinneringen duikelen over elkaar heen. Beelden flitsen voorbij, je leven komt langs, een soort van fotoboek in je hart opent zich en sluit zich weer. En terwijl ik dit schrijf, komen flarden uit mijn leven voorbij. Zie ik afscheidsdiensten van mensen van wie ik zielsveel hou, nog steeds, voorbij komen. En Teun ligt heerlijk rustig naast me op de bank, in de schaduw. Hij hoort de geluiden van de kerkbezoekers, die voor op het plein nog napraten met elkaar. Onder de bomen. Eigenlijk heel mooi, dat er die gelegenheid is, om nog samen na te praten en langzaam aan loopt iedereen weg en stappen de mensen weer terug in het dagelijkse leven. 

Terwijl ik zachtjes meezing met de radio van de schilders, mijmer ik nog een beetje en voel ik dat ik langzaam lekker loom aan het worden ben. De grasmaaier kijkt naar me, ik kijk terug...er gebeurt nog niks. De tuinbedden lonken, maar ik kan niet lekker lui gaan liggen als anderen werken, hier in en rond het huis. Dus nee, dat wordt hem niet. Mijn gedachten nemen me mee, ik ben wat bezig met pensioenen en lijfrentes, met onderaannemers, offertes en keuzes. Kortom, er gebeurt wel veel, maar ook in mijn hoofd en boven alles uit, in mijn hart. Heel vaak voel ik hoe rustig ik ben, hoe ik stil kan zijn, kan genieten van mijn leven nu. Een fijne fase vind ik dit. Tijd om te reflecteren, tijd om echt te kijken, tijd om te luisteren naar die ander. Tijd, aandacht, stilte en af en toe loop ik door een prachtig bos, en zie ik hele mooie dingen. Deze takken zo bijzonder neergezet, zag ik in het bos bij het Benedictijnse klooster buiten Brugge. Een beeld wat voor mij staat voor verbinding, vertrouwen, alsof ze bij elkaar aan het uitrusten zijn. En dat dat ook kan. Je mag wel even loslaten, je mag wel eventjes uitrusten, je kunt vertrouwen op de ander. Hoe mooi is het, dat je mag leunen in je leven. Dat je soms eventjes niks hoeft. Dat je mag genieten van de stilte en de rust.

Ik voel aan mijzelf, dat ik vanuit mijn onafhankelijkheid, het soms lastig vind om te leunen, om te vertrouwen op de ander, om iets los te laten. En in mijn leven, en dus ook in mijn werk, probeer ik mensen veel vertrouwen en ruimte te geven. Zodanig dat deze waarden, die voor mij belangrijk zijn, ook door mijn team, mijn mensen worden opgepakt. Zodanig dat we met elkaar ons verantwoordelijk voelen voor iets dat groter is dan het gelijk der delen. Samen kom je verder, dat is ook zo'n zin. Alleen ga je sneller, maar samen kom je verder. En dit hoop ik te realiseren in mijn leven. Dit hoop ik te bereiken, bij alle dingen die ik doe. En soms komt zoiets in me op, bij een wandeling, een ontmoeting, of zomaar in de natuur.

Gisteren maakte Annemarie deze foto van Teun, op het strandje in Sint Annaland. Zomer in Zeeland. Hoe gaaf, dat wij hier zijn terechtgekomen. In deze unieke prachtige omgeving, en dat in ons leven, Teun, dit prachtige hondje, met zijn liefdevolle karakter, ons leven verrijkt. De rust, de vergezichten, de tuin, het water, kortom, de zomer in Zeeland is begonnen. Kom gerust eens langs, de tuin verwacht je, het huis is klaar. De schilders ruimen op en ik, ik ben trots, gelukkig en trots. Op die twee ouder wordende dames, die samen met Teun en twee hele oude poezen, deze 'oude dame' bewonen en hier intens gelukkig zijn. Een mooie zomer in Zeeland.....

Onze oude dame....

 

Onze 'oude dame' zoals ons huis liefdevol wordt genoemd door de vorige bewoonster, staat volledig in de steigers. Houtwerk vervangen, ramen vervangen, deuren vervangen, luiken opgelapt of vervangen en alles wordt geschilderd. En onze oude dame was er oprecht aan toe. Ze zat niet zo goed in haar velletje meer en krijgt nu een liefdevolle behandeling, waardoor zij weer lange tijd kan shinen. Fijn, ik vind het heerlijk om te zien, hoe prachtig zij er geleidelijk aan weer bij komt te staan. En dan ga ik mijn energie weer richten op de tuin, de paden, het terras. Soms is dat gewoon even nodig. Ik zie dat ook op de begraafplaatsen, door de vele regen, knalt alles uit de grond, neemt soms de beplanting het even over van je. En moet er keihard gewerkt worden om alles weer onder controle te krijgen. En geloof me, dat vraagt iets, van ons mensen. Maar als ik dan nu kijk, hoe onze 'oude dame' steeds meer gaat stralen, iedere keer als ik thuis kom, ziet ze er mooier uit. Fijn lijkt me dat, ouder worden en steeds knapper...tja...

En langzaam aan, ontstaan er nog meer mooie plannen, rondom ons huis, onze plek waar we zo gelukkig zijn. Ieder jaar zetten we een stapje, alsof ook het huis en de tuin zich voorbereiden op de toekomst. Op ooit, een tijd waar we meer hier zullen zijn. Nu is mijn 'oude dame' een plek waar ik uit kom rusten, bij wil komen, kom slapen en eten en drinken. Straks is zij mijn basis. Mijn basis voor alles, voor mijn levenskunstenaarschap, voor mijn groene vingers, voor die wijnproeverij in de tuin. En hoe leuk is het om daar naar toe te mogen werken. Gewoon lekker bezig zijn, met prachtige dingen in het Hilversumse. Vrijdag en ook gisteren liep ik daar rond, en zag ik wat er allemaal is en speelt. Prachtig, die natuur, die rijkdom, die mooie vakken en al die kleuren groen. 

Dit zijn van die prachtige beelden, een boom die ziek was, gekapt is en waar ik er toch voor heb gekozen een mooi stuk stam te laten staan. Een kunstwerkje bijna, waar het leven zich toch weer doorheen sijpelt. Als je kijkt naar de mossen en de details, dan glimlach je, terwijl ik zo bang was, wat het kappen van deze boom zou doen met het beeld van de Bosdrift. En eigenlijk is dit heel erg meegevallen. Het leuke is, dat het hout, in het kader van duurzaamheid, een nieuw leven krijgt, iedere keer weer komt er een oplossing, een vraag, en zorgt dit hout voor velen en krijgt dit hout een nieuwe bestemming. Eigenlijk is deze boom ook zo'n hele oude dame, ik schat in zo'n 130 tot 140 jaar. Ons huis in Nieuw-Vossemeer is van 1795, althans dat staat op de gevel. Dus die dame die kraakt nog meer, maar die ouderdom maakt wel, dat er veel verhalen te vertellen zijn. En dat is bij zo'n oude boom ook het geval. Het is prachtig om je voor te stellen wie er allemaal zijn hand tegen de bast van deze boom hebben gelegd. Ik heb altijd die neiging. Om de boom even aan te raken, even gedag te zeggen ofzo. Gek, ik hou van oud. Ik vind dames met rimpels ook mooi. Ooit kwamen Annemarie en ik een oude Griek tegen op Lesbos en zij heeft die man geschilderd, omdat hij zo'n mooie kop had. Iedereen doet zijn best om anti-rimpel creme te gebruiken en ik geniet van het getekend door het leven zijn van mensen. Ik hou van jouw verhaal. Ik hou ervan om naar je te kijken.

En tenslotte nog deze mooie tekst. Op een graf, zie je soms prachtige teksten staan, teksten, woorden die je raken. Of die minstens iets bij je in beweging zetten. En dat doet deze tekst met mij...en toen ik in mei in Griekenland was, was er iedere dag die knalgele vlinder, veel geler dan hier bij mij in de tuin, en voor mij was dat het symbool, dat mijn vader ergens was. Mijn vader is die gele vlinder voor mij, die altijd even langs komt. Mijn vader die 31 mei jl. 95 jaar zou zijn geworden. Nee dat heeft hij niet gered, maar voor mij wel. Hij is ieder jaar weer jarig, hij is iedere keer weer bij mij. En bij deze tekst, hoort ook zo'n liefde, zo'n verhaal. 'Want afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in goede gedachten der herinnering' zo zei Dietrich Bonhoeffer. En bij zo'n afscheid hoort een tekst, een plek, een vlinder, vul maar in, iets waardoor je voelt (ergens diep in jou van binnen) dat die ander niet meer fysiek bij je is, maar altijd bij je blijft. Ik zie je in de wolken en ik zie je in de bomen, iedere dag weer. Heb een mooie dag. Ik ga bezig zijn met vanuit waarden gedreven leiderschap. Een leergang die ik vorig jaar al zou volgen, en die ik nu echt ga beleven, in Brugge. Dag!