Terwijl ik dit schrijf, wordt juist dat been helemaal afgelikt door Teun. En hoor ik de vogeltjes, zie ik de merel de heg induiken en gaan er zomaar hele mooie gele lelies open. De anderen zijn blauw met een geel hartje, deze zijn geel met een wit hartje. Hoe simpel en mooi kan het leven zijn. En dat is wat ik steeds weer voel, als ik hier thuis ben. Hoe mooi mijn leven hier is. Klein, soms eenvoudig, puur, en vooral voelt het zo alsof ik hier geboren ben. Nogal een uitspraak, dat realiseer ik me, want ik ben niet hier maar een stukje verderop geboren. Op dat mooie eiland Goeree en Overflakkee. En hoe fraai, het lijkt alsof eindelijk, zo werkelijk iets na de 21e juni, de zomer is begonnen. De parasols staan open, de kussens op de stoelen en banken en wij, wij leven weer buiten. Heerlijk. De tuin is vol in de kleuren, paars, rood, blauw, roze en nu dus ook knalgeel. Haha, de kleur van mijn vader. Altijd weer zie ik opeens dat harde geel, in Griekenland, was er een mooie gele vlinder, die steeds bij me was. En ook hier is de citroenvlinder, een onderdeel van alles dat leeft hier in mijn tuin. Die tuin, die steeds mooier wordt, Annemarie heeft het pad helemaal van het onkruid ontdaan. Prachtig.
Wat een bijzondere ochtend, een kerkdienst en dus een uitvaart hier naast me. Op mijn vrije dag, ben ik nog steeds heel dichtbij mijn werk. De kerk in de achtertuin en de begraafplaats achter de heg. Vanmorgen liep ik er nog overheen met Teun. En nu de stilte, nadat de kerkklokken heel lang hebben geluid, een kopje koffie bij de buren en zo dadelijk het gras wat maaien. En inmiddels om kwart voor twaalf luiden de klokken weer, een soort van plechtig geluid vind ik, het verstomt zo langzaam in de geluiden van de omgeving en in gedachten zie ik de stoet lopen naar het graf. Weer iemand van wie is gehouden, die niet meer hier op aarde bij ons is. Gek, hoe ik altijd een soort van emotie voel, als dit gebeurt. Herinneringen duikelen over elkaar heen. Beelden flitsen voorbij, je leven komt langs, een soort van fotoboek in je hart opent zich en sluit zich weer. En terwijl ik dit schrijf, komen flarden uit mijn leven voorbij. Zie ik afscheidsdiensten van mensen van wie ik zielsveel hou, nog steeds, voorbij komen. En Teun ligt heerlijk rustig naast me op de bank, in de schaduw. Hij hoort de geluiden van de kerkbezoekers, die voor op het plein nog napraten met elkaar. Onder de bomen. Eigenlijk heel mooi, dat er die gelegenheid is, om nog samen na te praten en langzaam aan loopt iedereen weg en stappen de mensen weer terug in het dagelijkse leven.
Terwijl ik zachtjes meezing met de radio van de schilders, mijmer ik nog een beetje en voel ik dat ik langzaam lekker loom aan het worden ben. De grasmaaier kijkt naar me, ik kijk terug...er gebeurt nog niks. De tuinbedden lonken, maar ik kan niet lekker lui gaan liggen als anderen werken, hier in en rond het huis. Dus nee, dat wordt hem niet. Mijn gedachten nemen me mee, ik ben wat bezig met pensioenen en lijfrentes, met onderaannemers, offertes en keuzes. Kortom, er gebeurt wel veel, maar ook in mijn hoofd en boven alles uit, in mijn hart. Heel vaak voel ik hoe rustig ik ben, hoe ik stil kan zijn, kan genieten van mijn leven nu. Een fijne fase vind ik dit. Tijd om te reflecteren, tijd om echt te kijken, tijd om te luisteren naar die ander. Tijd, aandacht, stilte en af en toe loop ik door een prachtig bos, en zie ik hele mooie dingen. Deze takken zo bijzonder neergezet, zag ik in het bos bij het Benedictijnse klooster buiten Brugge. Een beeld wat voor mij staat voor verbinding, vertrouwen, alsof ze bij elkaar aan het uitrusten zijn. En dat dat ook kan. Je mag wel even loslaten, je mag wel eventjes uitrusten, je kunt vertrouwen op de ander. Hoe mooi is het, dat je mag leunen in je leven. Dat je soms eventjes niks hoeft. Dat je mag genieten van de stilte en de rust.
Ik voel aan mijzelf, dat ik vanuit mijn onafhankelijkheid, het soms lastig vind om te leunen, om te vertrouwen op de ander, om iets los te laten. En in mijn leven, en dus ook in mijn werk, probeer ik mensen veel vertrouwen en ruimte te geven. Zodanig dat deze waarden, die voor mij belangrijk zijn, ook door mijn team, mijn mensen worden opgepakt. Zodanig dat we met elkaar ons verantwoordelijk voelen voor iets dat groter is dan het gelijk der delen. Samen kom je verder, dat is ook zo'n zin. Alleen ga je sneller, maar samen kom je verder. En dit hoop ik te realiseren in mijn leven. Dit hoop ik te bereiken, bij alle dingen die ik doe. En soms komt zoiets in me op, bij een wandeling, een ontmoeting, of zomaar in de natuur.
