Weer thuis!

Jawel de dames zijn weer thuis. En hoe. Na een heerlijke vakantie, met soms wat regen en uiteindelijk heerlijke zon zijn we weer terug in Nieuw-Vossemeer. Teun heeft een super mooie tijd gehad, met de liefdevolle zorg van Hans en Ria. Filmpjes en foto's hielden ons op de hoogte en bijzonder om te ervaren, hoe je gehecht bent aan je hondje. En hem zo mist. Nooit geweten, hoe je zoveel van een  hond kunt houden. Van Teun dus, mijn grote vriend. 

En eenmaal weer thuis, zijn de rollen als vanouds. Annemarie aan het uitpakken, wassen en regelen en van Loon de tuin weer in. Alhoewel ik verrast werd door Hans die de beukenhaag getrimd had voor me. Geweldig. Maar meer nog werden wij verrast door een enorme regenval, meer dan 40 mm in een nacht, waardoor de hele carport blank stond. Echt alles blank. Dus wij afvoerkanalen voor de garage schoonmaken, en vegen, dus een goede work-out na de vakantie. Een vakantie die ons verwend heeft met een geweldige chef, die ongelooflijk lekker eten voor ons gemaakt heeft. Dus die work-out was wel op zijn plaats denk ik.

Vandaag een rustige zondag, met cultuur in 't kerkje en een bezoekje van Roos. Alweer lekker gegeten in 't Wagenhuis en dan is thuiskomen, ook weer zo fijn. Want thuis zijn, is voor mij toch het allerfijnst. Het gedoe op zo'n luchthaven, wachten, controleren, weer wachten, je bent een dag onderweg voor een vlucht van twee uurtjes. Ongekend. 

Vakantie is voor mij wel even schakelen en loslaten. En ondertussen blijf ik toch op de hoogte van alles wat er speelt. Mijn wethouder, die nu burgemeester gaat worden, hier heel dichtbij, in Voorne aan Zee. Een gemis, zeer zeker. En het betekent ook, het opnieuw uitleggen van lijntjes binnen het bestuurlijke landschap in Hilversum. Een uitdaging, en daarover denk je dan na, ook in je vakantie. Maar ook over het team, het bedrijf, de Stichting, en alles wat voor ons ligt. Hoe verlopen de plannen, wat is de impact van dit alles op de toekomst van de Stichting. Wat ga ik nog doen die komende drie jaar. Fijn, om in alle rust, dobberend in het water, of hangend aan de rand van een zwembad, hierover na te mogen denken.

En bijzonder ook om te merken, dat als je vertelt dat je in de Funeraire wereld werkt, hoe mensen reageren. Een weduwe die je ontmoet, uit Noorwegen, vertelde me over het grafmonument van haar man. Hoe zij een brok steen, bij het water waar zij altijd de hond uitlieten, door een steenhouwer liet wegtakelen en hier het monument van haar man van maakte. Kun je je voorstellen, dat we een stuk steen zomaar ergens langs de kust vandaan halen en op de Bosdrift neerzetten als monument. Maar zij vertelde me ook, met een soort lachende reactie, hoe mannen lijden en hoe vrouwen lijden. Zij had samen met haar man kanker, hij overleed en zij bleef leven. Maar wat dit ook deed met hun relatie. Zij een strijder, en hoe anders hij er mee omging. Mooi hoe verhalen je meenemen, overal in de wereld. Hoe verhalen verteld worden, en hoe belangrijk verhalen zijn in een mensenleven. Zo ook met muziek, Engelsen ontmoeten, en dansen op muziek na het eten. Gaaf. 

Hier een foto van een mooie volle begraafplaats. Waar sinaasappels vallen op de graven, waar bomen dwars door een graf heen groeien. Prachtig.

En nu, langzaam aan me weer aan het voorbereiden voor mijn eerste werkdag, dinsdag. Maandag nog thuis, auto wassen, tanken, me voorbereiden op een nieuwe week, een nieuwe periode, druk, veel afspraken, voorlichtingsavonden over de nieuwe natuurbegraafplaats op de Noorderbegraafplaats in Hilversum. Gesprekken over panden, onderhoudsplannen, cijfers, omzet, resultaten, kortom volop aan de bak. Het wordt een druk jaar 2024. En de jaren erna, ook weer. Ik ben ervan overtuigd. Ik heb er zin in. Zin om te gaan beginnen, zin om weer samen te zijn met Teun. Zin om de zomer in te gaan, met al een licht bruin kleurtje op mijn huid. Het bleke is eraf. Mijn lijf is uitgerust, lekker geslapen, klaar voor alles wat komen gaat.

En ondertussen gaan we op naar de maand juni 2024. De zesde maand alweer. De zomer gaat beginnen, en dat is hard nodig. Want er is genoeg water gevallen, en de tuin ontploft, ook met onkruid, maar al met al ziet het er wel mooi uit. Morgen nog een dagje werken in de tuin, heerlijk. Nu muziek luisteren, een sing a song writer uit Zuid-Afrika. Zin in. Zinnanin. Ik wens iedereen een mooie zondag toe. Geniet ervan. Het is droog. Fijn. 

Bedankt, het was een prachtige vakantie samen. We hebben genoten van alles wat er is en was. We zijn uitgerust. Annemarie was ontspannen. Ik ook. Rust in mijn lijf. Rust in mijn hoofd. En nu proberen dit vast te houden. Te midden van alle hectiek die er ook zal zijn. De gevulde agenda van de Uitvaartstichting, mijn eigen agenda. De vele festiviteiten in het kader van 600 jaar Hilversum. En de vele avonden die hiermee gemoeid zijn. Ik zal er zijn. Ik zal er blijven. Overal, daar en hier. Samen. En met Teun. Mijn grote lieve trouwe vriendje. 

De zon heeft ons gezien....

De zon heeft ons gezien, en  met grote regelmaat kunnen wij weer en laat ons buiten eten, in de tuin. Heerlijk. Loop ik in mijn korte broek en geniet ik van de kleuren om me heen. Maar vooral geniet ik van de warmte op mijn huid, de lange lichte dagen, het rijden met een open dakje. Geniet ik van thuis zijn, van op de begraafplaatsen zijn, van al het moois om me heen. Terwijl ik vanmorgen met Teun aan het lopen was, kwam ik hier, op dat mooie wat verscholen plekje in de polder. 

Daar staat een bankje en het is heel fijn daar. Stil. Niks. Fijn. Terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan de afgelopen week. Een bomvolle week, herdenkingen, kranslegging, ontmoetingen, mooie gesprekken, afronden van zaken en beginnen met mooie prachtige nieuwe plannen. Zoveel zin in. Ongekend. Maar nu eerst niks. Helemaal niks. En terwijl ik dit schrijf zie ik dat het gras nog even gemaaid moet worden, ga ik straks doen. ik merk dat ik steeds zeg 'straks' heerlijk. Het hoeft even niet. De vogeltjes zingen, twee vogelhuisjes zijn bewoond in de tuin, en daar hoor je hele zachte vogelgeluidjes. De merel heeft ook een nestje in de klimhortensia. Prachtig. En de zon zorgt dat alles zo mooi groen is en groeit. De bloemen, de tuin is heerlijk om naar te kijken. En om in te leven. Hans en Ria komen morgen en wij gaan lekker op vakantie, naar Griekenland. Ook een beetje zon, genieten samen. Rust en verder niet zoveel. Ik kan me nu al verheugen op zwemmen in een baaitje, een boekje lezen en me nergens druk om hoeven te maken. Heerlijk dat heeft een mens nodig af en toe. 

En het lijkt wel alsof Teun het voelt. Hij is nog steeds niet de oude, nadat hij met zijn neusje tegen het schrikkeldraad is aangelopen. Hij is wat schrikachtig, wat stiller en rustiger. En ik vind het dus wel ingewikkeld om weg te gaan, maar ik weet dat Teun in goede handen is bij Hans en Ria. Zij zorgen vol liefde voor dit prachtige beest. Gek, om te voelen, hoe belangrijk Teun voor mij is geworden. Hij is mijn maatje door dik en dun. Hij is bij me, kijkt naar me, likt mijn handen, en zit zomaar heel dicht tegen me aan. Hij voelt mijn stemming, hij voelt mijn verdriet als ik dat heb, en hij blijft bij me, waar ik ook ga. En tja...nu laten we Teun achter. Gelukkig thuis en gelukkig met mensen die echt van dieren houden. Maar ik weet nu al, dat ik een volgende keer Teun meeneem op vakantie. Teun hoort bij ons. Teun.

En met de zon in mijn gedachten, met de rust in mijn lijf, met vertrouwen in alles en iedereen die ik achterlaat, geniet ik nog een paar dagen van de stilte hier, van ons prachtige plekje in Nieuw-Vossemeer. En ik wens iedereen die thuis is, die alleen is, die stil is, maar vooral de mensen van wie ik hou, die ziek zijn, mijn grote vriend Jan, mijn vriendin Jannie, maar ook al die andere mensen wat verder van me vandaan, Manon, ik wens jullie rust en herstel. Ik wens jullie dat de zon alles wat minder verdrietig maakt. Dat de warmte je omringt, en dat de pijn verzacht. Geniet van de geuren, de kleuren, van elkaar. Heb het goed en zorg goed voor elkaar. Dankjewel. Voor alles dankjewel. Ik heb je lief. 

En ik, ik ben eventjes weg. Helemaal weg......