Thuis.

Vandaag is er na lange tijd, weer eventjes tijd in mij, en in mijn leven. Tijd voor thuis. Tijd voor mijzelf. Tijd voor de stilte. Tijd om na te denken over mijn hele zijn in deze samenleving. Vandaag is het 30 jaar geleden dat Florine werd geboren. Vandaag wordt de vader van een vriendinnetje van me geopereerd. Vandaag wordt er afscheid genomen van die mevrouw, die zelf haar natuurgraf niet meer kon zien, de tijd nam het van haar over. Vandaag is de dag, dat ik uit mijn favoriete kopje thuis mijn Nespresso drink, met een glaasje bruisend water. Vandaag heb ik de krant van drie dagen geleden gelezen. Vandaag heb ik lekker met een vies balletje en vier honden op het speelveldje gestaan. Samen met onze buurvrouw en Piet, een meneer uit het dorp. Vandaag is er een afscheidsdienst in de grote kerk hier achter en zag ik de jonge dragers alweer staan. En toen de kerkklokken gingen luiden, heb ik Teun naar binnen gehaald, want Teun huilt heel hard, als de kerkklokken luiden, echt als een wolf. En als je dan de kerk in loopt, ga je misschien zelf nog harder huilen. Geen idee. Het gebeurt zomaar allemaal vandaag, op deze mooie donderdag. Een donderdag waar ik alleen thuis ben met Teun. Fijn. Bijkomen van de afgelopen dagen, de mooie ontmoetingen, de gesprekken, het onderzoek of resomeren of liever gezegd water cremeren, zou passen in mijn gebouwen, de natuurbegraafplaats, kortom bijkomen van alles wat er is. En vandaag is dus een dag, waar ik intens gelukkig ben met het kleine wat er is. De wandeling rond de Kreek, de stilte om me heen.

En bij thuis zijn, horen ook van die prachtige plaatjes van de omgeving waar ik woon en leef. Mooi vind ik dat verschil, die overgang van het voor mij drukke Hilversum, met veel mensen, veel verkeer, veel fietsers, veel auto's, veel ongeduld soms in vergelijking met mijn woonomgeving. De stilte, de rust, Teun die los kan lopen ook in de straat, de mensen die zwaaien, de gemoedelijkheid, het praatje met meneer pastoor. Het kleine misschien wel. En terwijl ik nadenk over dit mooie verschil, luister ik naar fijne muziek. Muziek die bij mij hoort, nu Stef Bos, met 'breek de stilte' en nog veel meer prachtige liedjes. Ik hou een beetje van melancholieke muziek vind ik zelf. Niet zo vrolijk, serieuze teksten, heerlijk. En deze muziek draai in de auto, maar ook hier thuis als ik alleen ben. Het lijkt alsof ik dan een kleine cocon maak, om me heen, samen met Teun, die opeens ook rustig is, de poezen ergens op een leuning van de bank, of zomaar in een hoekje. Dit huis sluit zich om me heen, laat me genieten. Ik zit soms boven op mijn bankje in mijn werkkamer om me heen te kijken, naar alle herinneringen, foto's, geschenken, of dingen die voor mij zo speciaal zijn. Ik voel me dankbaar dat ik deze veiligheid voel en ervaar. Deze omgeving, deze plek, die ik zo graag aan mijn vader en moeder zou laten zien. Zodat zij weten en ervaren, hoe fijn mijn leven is geworden. Hoe rijk ik ben door te mogen zijn wie ik ben, door te leven met de vrouw van wie ik hou. Door tevreden te zijn, de rust te voelen. En ik zou de glazen doen klinken samen met mijn vader op dit mooie zo waardevolle geluk. Ik zou met mijn moeder in gesprek gaan, of de vormen van lijkbezorging en waarom ik zakelijk de keuzes maak, die ik maak. Ik zou haar een boek geven, om erover te lezen. En zij zou naar me kijken en me zo intens liefdevol toelachen. Zo mooi, zo bescheiden, zoals alleen zij dat kon. Ik zou uiteindelijk Ramses voor haar draaien en samen met haar zingen 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder'. Ik las net in de krant dat er een speciaal boek over het leven van Ramses is verschenen, en de eerste 50 exemplaren zijn exclusief, met veel extra's, de prijs is bijna 3 duizend euro per boek. En als ik rijk zou zijn, of geld te veel zou hebben, zou ik dit boek kopen, speciaal voor haar. Maar ik ben niet rijk op die manier. En dus is het goed. Gewoon goed. Ik ben zo rijk, op mijn manier. Gezond, gelukkig, tevreden, omringd door mooie mensen. Tja, wat heb ik dan nog te wensen. Ik zie mensen om me heen, die de liefde weer ontmoeten, die verwonderd, gelukkig en blij zijn, na een groot verdriet. Ik zie mensen om me heen, die diep zijn gevallen, en langzaam weer op proberen te krabbelen, soms lukt het, soms niet. Ik zie mensen om me heen, die hun baan opzeggen, omdat ze niet gelukkig zijn daarin. En geloof me, als je een deur sluit, zie je opeens al die andere deuren, die voor jou zich kunnen openen. Geloof maar in jezelf. Het komt goed. Laat angst niet je raadgever zijn, maar laat je hart je leiden, waar je ook naar toe wilt, volg je hart. Luister goed. Het doet er echt niet toe, of je auto groot of klein is. Het doet er echt niet toe, hoe groot of klein je huis is. Het doet er wel toe, of jij in staat bent, te luisteren naar je hart. Naar wat echt goed voor jou is. En geloof me, dan opent zich die deur, zomaar voor jou. Dan zul je glimlachen, blij zijn, en je weg zal oplichten in het donker.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik Stef 'papa' zingen, en ik glimlach. Want hij zit in gedachten tegenover me en pakt mijn hand, met die grote sterke hand van hem. Hoe vaak heb ik zo niet met hem gezeten, samen aan tafel, hand in hand. Blij met elkaar. En als ik nu mijn ogen dicht doe, dan voel ik het weer. Want ik lijk steeds meer op jou. Papa. Terwijl ik deze foto zie, moet ik huilen. En ook dat mag er zijn. Soms dat intense missen. Dat is ook een vorm van rijkdom, omdat je weet dat je echt van iemand houdt. Prachtig. Dankjewel papa. Stef zingt over de tijd van de liefde, de tijd van vertrouwen, de tijd van vergeven, de tijd van verlangen. 

En terwijl ik nog even geniet van het hier zijn, hier nog een foto van mijn grootste vriend, Teun. De stilte, de woorden van Stef Bos omringen me, morgen is morgen, vandaag is vandaag. Ik wens je af en toe zo'n moment, om simpelweg te zijn. Om thuis te komen. Thuis te zijn, om eens niets te doen. Het is zo heerlijk, zo fijn. Thuis. Ik gun iedereen een thuis. Ik realiseer me terwijl ik dit schrijf, dat dat niet meer zo normaal is, een thuis te hebben. Een plek, hoe klein dan ook, waar jij veilig bent, waar jij mag zijn, wie je bent, wie je wilt zijn, waar je rustig in een stoel kunt gaan zitten, omdat jij dat wilt. En juist daarom koester ik zo, wat er is. Mijn thuis, mijn oude dame hier in de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer. Dag!