Een verdrietige dag in het LUMC, 31 december 2007!!

Pas om vijf uur vanmiddag waren we thuis uit het LUMC, terwijl we al rond half tien vanmorgen bloed lieten prikken. Het positieve nieuws is dat de bloedwaarden goed vooruit zijn gegaan. Dus dat ik goed herstel na de chemokuren, van alle bijwerkingen van de chemo's dus. Mijn stramme botten kunnen ook komen door de enorme hoeveelheid prednison die ik gekregen heb en dit zal nog langere tijd blijven voortduren gaf de arts aan. Wij hebben een goed en duidelijk gesprek gehad met dr. Halkes, naar aanleiding van de MRI-beelden. En ook de beelden gezien. Het is een gek gezicht want op de eerste MRI-beelden zie je heel veel tumor, wit van kleur. Ik heb een zeer agressieve vorm van non hodgkin. Dit betekent dat er 50% kans is om te herstellen en 50% kans is dat het terugkomt. En als het terugkomt ('het' is de tumor die door de dokter 'een heel groot ding' genoemd werd) dan volgt een zeer agressieve behandeling en zelfs transplantaties (van beenmerg, of stamcellen of weet ik wat voor ingewikkelde toestanden), maar daar gaan we het vandaag niet over hebben. Dat zien we dan wel weer als het zover moet komen....
Wel was op de MRI-beelden te zien dat er nog rest stukjes tumor zitten, en dat er nog een aantal stukken rondom de ruggewervel zijn die afwijkend zijn qua kleur, wit dus. En omdat ik toch weer regelmatig rugpijn heb, en omdat die ene ruggewervel afwijkend is qua kleur, zijn er vandaag twee foto's van mijn rug gemaakt. Ook heeft de arts besloten om voorafgaand aan de bestralingen, nog in ieder geval twee lumbaalpuncties in te laten spuiten. Een tegenvaller...en wel al heel snel, 16 januari en 21 januari a.s. Dwars door alle reintegraties heen...
Terwijl ik in het ziekenhuis zat werd ik gebeld door de afdeling radiotherapie en 2 januari a.s. wordt er een CT-scan gemaakt, die zal dienen als basis voor het behandelplan voor de bestralingen, dus overmorgen al wordt deze CT-scan gemaakt. Vrij snel na de vakantie en mijn bezoek aan Sevilla zal de bestraling gaan starten. Dus al met al kon ik dit jaar niet afsluiten door de laatste lumbaalpunctie te krijgen vandaag, want er komen er minstens nog twee en wie weet nog meer....Het doel van deze extra lumbaalpuncties is om de bestraling zo effectief mogelijk te laten zijn.
En toen mochten we uiteindelijk naar de dagbehandeling voor de lumbaalpunctie. Het was druk en duurde maar. Uiteindelijk kwam er een vriendelijke mevrouw, een neuroloog, die mijn dossier nog wilde inzien. En na enige tijd kwam zij samen met een verpleegkundige om mij te prikken...de eerste keer in liggende houding, en het ging mis. Zij kwam niet bij het lumbaalvocht. De tweede keer in zittende houding kwam zij wel bij het lumbaalvocht, echter het vocht vermengde zich met bloed en ging stollen, dus weer die naald eruit. Ondertussen werd de tweede neuroloog erbij geroepen, dokter Verbeek ofzo...(die ene die de eerste keer niet durfde te prikken, dus mijn vertrouwen was groot....). Weer moest ik gaan zitten zover mogelijk voorover gebogen en hij probeerde voor de derde keer te prikken, naald erin, een hoop gewurm in mijn rug en helaas weer niet...Deze neuroloog vroeg of ik er genoeg van had en of men een andere keer verder moest gaan, of dat men dokter Thys op moest piepen...tja en wat doe je dan, het moet toch...dus dokter Thys werd opgepiept, weer liggen en na een uiterst pijnlijke vierde poging, kon hij lumbaalvocht aftappen en MTX inspuiten...de tranen rolden over mijn wangen...op 31 december 2007...en nog is het niet afgelopen.
Ik moest zo denken aan de droom die ik had de afgelopen week, ik ben wel op weg, maar nog niet klaar. En Carla geeft mij zo terecht aan dat ik minder moet plannen en het wat meer op zijn beloop moet laten...ik ben nog niet uitbehandeld, er zit nog een stukje tumor, en dat stukje moet eerst weg. En pas dan, mag ik weer verder zien...
Ik laat mijn plannen niet varen, het zal hier of daar wat langzamer gaan...met mijn reintegratie, want afspraken met het ziekenhuis doorkruisen alles, en er komt nog zoveel aan...maar Curacao en Sevilla zijn veilig gesteld en tussendoor en daarna gaat alles verder....
Ik ga zo nog eventjes naar bed, Florine is aan het koken, het vuurwerk heeft Annemarie tussendoor opgehaald, vanavond wordt het gezellig hier, Emmy, Reynaud, Ruud, Anke, Sophie komen langs om 2007 uit te knallen...Rosanne verkneukelt zich op al het vuurwerk, wij verkneukelen ons op de rose champagne en de oliebollen die Reynaud (vanmorgen om zeven uur bij de oliebollenbakker nummer 1 gehaald!)en Emmy meenemen...

Lieve mensen, ik ben er een beetje verdrietig van...ik wilde zo graag van al die ellende af zijn...en ik moet verder, dat heb ik Annemarie vandaag weer beloofd en ik zal verder gaan!
Veel liefs voor 2008, een mooie fijne avond, een hele dikke zoen, en ik toast op jullie allemaal!
Ik zal weer regelmatiger schrijven om jullie op de hoogte te houden en te blijven houden.
Dag, een dikke zoen, de laatste in 2007!
Aniet

De voorlaatste dag van 2007.....

Lieve allemaal, eigenlijk is dit een bericht voor iedereen die mij, die ons het afgelopen jaar gesteund heeft. Ieder op zijn eigen wijze, een telefoontje, een kaartje, een smsje op een spannend moment, een brief, een mailtje, een bloemetje, een kadootje, een woord, een bezoekje...het was zo indrukwekkend allemaal. Ik zit nu met een kopje koffie, om tien uur in de ochtend achter de computer. Zondag, de laatste zondag van 2007...de kinderen zijn boven die slapen uit, Annemarie in de badkamer en ik mijmer wat...ik heb vannacht gedroomd. Een heel bizarre droom...ik was verdwaald en kwam in een soort van doolhof terecht en toen was daar mijn moeder (in haar goede doen, met een zware koffer liep zij te zeulen en klom zij over een hek) en zij riep alleen maar 'ga daar maar heen' en toen was zij weg. (toen ik vanmorgen aan Annemarie dit vertelde zei ik 'waarom heeft ze nu niks liefs gezegd'en begon ik te huilen....)

En ik ging de tunnel in die zij mij aangewezen had. En toen kwam ik op een ondergronds station met allemaal pijlen, wegen en sporen. En steeds weer kwam er een spaanstalige jongeman die mij de weg wees, trein in, spoor over, steeds weer ging ik alleen op een ingeslagen weg verder en toen werd ik wakker....

En ik voelde aan mijn rug, of de pijn verdwenen was (sinds een paar weken heb ik weer regelmatig rugpijn onder in mijn rug...en ik vind dat heel eng...stom he...)maar dat was niet zo...maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat de ingeslagen weg uiteindelijk goed is. Maar ergens heb ik ook het gevoel dat de weg nog niet volledig is afgelegd, dus dat ik nog niet klaar ben en ook dat klopt wel. En wat ik ook heb gevoeld is dat ik niet alleen ben. Ik ben in 2007 nooit alleen geweest, Annemarie was er altijd en daarnaast waren er zoveel lieve mensen...iedere keer weer was er iemand die naast me stond, of me de weg wees. En met deze wetenschap zal ik dan ook het jaar 2007 afsluiten. Het is nog niet gedaan met de kanker, de MRI-beelden heb ik nog op mijn netvlies, het is nog niet gedaan met de behandelingen, maar de ingeslagen weg is goed en in 2008 gaan we verder op dit pad, samen en met jullie om ons heen. Zodat ik niet alleen ben en het niet alleen hoef te doen.

Voor 2007 allemaal ongelooflijk bedankt! Woorden schieten te kort om dit alles persoonlijk te doen, om al die lieve woorden, om al die lieve aandacht goed te bedanken! 2007 was, ondanks alles, een prachtig jaar. Ik voel mij nog dagelijks door warmte omringt. Als ik terugdenk aan de kerst, aan alle feestjes, aan het spelen van Katan gisteren bij Nicolien, Frans en Sophie, gewoon aan alles en iedereen, dan komt het woord 'overweldigend' bij me op. Ik wist niet dat ziek zijn je zoveel kon brengen. Ik wist ook niet dat er zoveel mensen zijn die om me geven en me bij staan of bij willen staan. Ik heb veel mensen op afstand gehouden, omdat er anders zo weinig ruimte overbleef voor Annemarie en de kinderen. Die toch al zoveel te lijden hebben gehad door mijn ziek zijn. Voor hen, voor diegenen heel dichtbij mij, was het zo ingrijpend en pijnlijk.

Morgen mijn laatste dagje dit jaar, is een belangrijk dagje. Ik heb veel vragen aan de dokter, ik ben benieuwd naar mijn bloed, naar alle beelden en de uitleg hierbij. En naar mijn laatste lumbaalpunctie, of het in een keer goed zal gaan. En dan moeten we opschieten, want de vuurpijlen moeten om half twee worden opgehaald bij Intratuin en dan is het zover, de laatste uren van 2007 breken aan. En in gezelschap van Emmy en Reynaud en de kinderen, zullen Annemarie en ik dit jaar achter ons laten. En rose champagne drinken op een gezond 2008....

proost, op jullie gezondheid, jullie waren allemaal geweldig!

Veel liefde, vriendschap, geluk en gezondheid! Dank jullie wel....

Anita

Eventjes een korte update...

Vanmorgen gesprek gehad met drs. Felderhof, de radiotherapeut. Ik krijg in principe 18 bestralingen, wie weet gaan we al eerder starten. Hierover heeft zij nog contact met dr. Halkes, mijn specialist. Ik krijg de bestraling waarschijnlijk in twee bundels zo gaf zij aan, via de voorkant en via mijn rug. Consequenties kunnen zijn - wat misselijk, darmklachten en vermoeidheid. En dit zal nog enige tijd blijven voortduren, ook al is de bestraling afgelopen.
Ook heb ik voor het eerst foto's gezien van de tumor, van mijn ruggewervel en hierop zie je duidelijk dat er een stukje wervel nog steeds afwijkend van kleur is en dus beschadigd is. Ook hierover gaat zij contact hebben met mijn arts. Zij gaf aan dat de botstructuur is 'aangedaan' door de kanker. En dit is weer iets vager dan de eerdere berichten, waaruit bleek dat de botten juist niet aangedaan waren. Ook hierover zal nog een bericht volgen. Al met al vond ik haar positief, weet je het gekke met al die verschillende artsen is dat zij vaag zijn, en vaag blijven. Zij doen geen uitspraken die hard zijn lijkt het wel...dus ik wacht wel gewoon af. Het kan dus zomaar zijn dat de bestraling al eerder gaat beginnen, ik heb gezegd dat ik er klaar voor ben vanaf 21 januari a.s.!
Maar toen ik die beschadigde wervel zag heb ik besloten maar niet op de lange latten te gaan staan vanmiddag, dus heb ik gekeken hoe An en Floor op de skies prachtig naar beneden kwamen. En hoe Rosanne boos werd, omdat het snowboarden niet zo goed lukte...
En nu ga ik snel tv kijken, want de hele familie zit al voor de buis.
Een mooie fijne avond...ik hou jullie op de hoogte...
Met liefde,
Anita

LUMC....en naar Snowworld

Lieve mensen

alweer heel vroeg werd ik wakker, half zeven vanmorgen stond ik al naast mijn bed. Om half negen komt Jannie en samen gaan wij naar de radiotherapeut...in de brief stond dat het wenselijk is om tijdens dit gesprek een (vertrouwens)persoon mee te nemen. En omdat de meisjes hier zijn, gaat Jannie gezellig met me mee. Eigenlijk wel leuk ook...en wie weet hoort zij dingen die ik niet hoor, of te positief hoor...kan maar zo toch...

En dan (Rosanne vroeg gisteren al ...hoe laat ben je thuis dan uit het ziekenhuis Anita?) gaan we naar Snowworld, Rosanna gaat snowboarden en Florine en wij gaan de skies op....leuk, gezellig lijkt me dat...
En leuk...wintersport vond ik altijd superleuk...dus wie weet gaan we met elkaar nog wel een keertje naar de sneeuw. Niet dit jaar, maar even wat verder weg....

Zo nu koffie en de krant. Het is net alsof ik weer werk, dan sta je ook alleen op en is het huis nog helemaal stil...alleen had ik dan al op kantoor gezeten in Utrecht. Dat komt straks weer over een paar weken...leuk he...

Anita

Kerst 2007....

De kerst van 2007 zit er al weer op....het waren ongelooflijk gezellige en ontspannen dagen. Alle families liepen door elkaar heen. De eerste kerstdag de familie van Annemarie, de tweede kerstdag de families van Pa en Els, voor het eerst samen tijdens de kerst! Mooie momenten, met mooie mensen, mooie maaltijden met mooie wijnen. Vrolijke en soms ook serieuze momenten, gesprekken...terugblikken op 2007 en met elkaar weer verder gaan in 2008...prima!
En nu de laatste loodjes, morgen radiotherapie, op oudejaarsdag de laatste lumbaalpunctie. En dan zit dit jaar erop...een indrukwekkend jaar. En 2008 moet een jaar worden, waarin ik aan de slag ga. Waarin ik ga werken en waarin er niet steeds meer gesproken hoeft te worden over ziek zijn, kanker, kaal zijn of weet ik wat. Gewoon doorgaan met leven...met samen leven!
De kinderen zijn binnengekomen, terug van papa...en we gaan een spelletje doen met elkaar.
Het leven neemt weer zijn normale ritme...dag allemaal!
Anita

Nieuwe look.....

Kijk maar eens even...hoe hard mijn haar groeit...mijn nieuwe look!

Fijne kerst!

Anita

Kerstgedachte(n).....

Kerst...op de een of andere manier sta je tijdens dit soort dagen even stil bij alle dingen die achter je liggen, of dingen die je je hebt voorgenomen te gaan doen...een moment van bezinning.
Mensen schrijven je een mooie wens op een kaart, of soms, zoals vanmiddag komen mensen even spontaan langs...drinken een glas wijn met je en samen blik je terug en ook weer vooruit. Maak je plannen voor volgend jaar en wil je verder met elkaar. Joyce en Caspar kwamen langs nog voor de verjaardag van Annemarie en spontaan, tussen alle drukke bezigheden door, kwam Lineke even langs...ze wilde iets aan de deur hangen en Annemarie deed open...mooi, even die aandacht voor elkaar.
De kinderen speelden, Rosanne keek tv, Florine was met Juliette van alles aan het doen. Zo mooi kan het leven zijn...zo eenvoudig en zo mooi.
Zo was ook ons leven het afgelopen jaar, gekluisterd aan huis en toch zo vol intense momenten. Vriendschappen die me zo dierbaar zijn, collega's die zo dichtbij zijn gekomen. Dankzij deze site hebben zo ongekend veel mensen dagelijks of wekelijks even gekeken hoe het hier was...was ik ziek, of ging het wel. Hoe ging het met Annemarie? En met haar kunst, met de meisjes en alles rondom hun nieuwe leventjes op twee adressen...2007 wat heb je ons veel gegeven. Een intense liefde, en ongelooflijk veel mooie en intense reacties. 2007 ik zal het niet snel vergeten dit jaar...en hoe kijken we naar 2008....vol verwachting klopt ons hart. Vol hoop en vol energie willen we dit jaar in gaan...met schitterend vuurwerk, met champagne, maar vooral met heel veel liefde en energie. Door jullie aan ons gegeven in 2007, blij met dit leven, dat is zeker. Wij zijn 'rijk' geworden of 'nog rijker' door deze ervaring. Ik heb pijn ervaren en eenzaamheid, ik heb mijn strijd gestreden en zal hier altijd mee doorgaan...want ik vind het leven zo ongelooflijk de moeite waard...dank jullie wel, echt ongelooflijk veel bedankt voor alles. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar ziek worden met jullie allemaal om je heen, maakt alles zoveel draaglijker...

Voor nu, een mooie kerst, voor diegenen die naar de kerstmis gaan, veel rust en zegen, voor diegenen die alleen zijn, of verdriet hebben omdat zij een familielid hebben verloren (Ellen mijn vriendinnetje verloor zomaar haar zwager op 49-jarige leeftijd....)veel sterkte en kracht, voor diegenen die ziek zijn of een ernstig zieke in hun nabije omgeving hebben, veel kracht. Veel liefde vooral voor jullie allemaal.
2007....het is bijna voorbij....dank je wel! 2008....let op, ik kom er aan...maak je borst maar nat!
Veel liefs, van mij,
Aniet

Annemarie 45 jaar!

En gisteren was het heel gezellig hier. Annemarie werd 45 jaar....en dat hebben we gevierd met familie en vrienden. Dank jullie wel voor jullie komst! Een geweldige kerst toegewenst en alle goeds, veel liefde en gezondheid voor 2008 toegewenst!

Hier wat foto's van de verjaardag van Annemarie en de jarige zelf! En een mooi plaatje wat we gemaakt hebben tijdens een wandeling door Voorschoten.

Anita, Annemarie, Florine en Rosanne

Afspraak met de radiotherapeut drs. J.Felderhof

Het gaat allemaal voorspoedig...op 28 december a.s. om 09.15 uur heb ik een afspraak met de radiotherapeut drs. J. Felderhof, een dame...die mij uitleg gaat geven over alle aspecten van de bestralingsbehandeling. Goed he...dit alles wordt ook nog in 2007 doorgesproken. Het lijkt wel alsof iedereen meewerkt aan mijn planning. Zojuist wat kleine kerstkadootjes gekocht nog voor de meisjes, bloemen besteld en ik ben op de foto gegaan voor mijn boek. Spannend wel 6 foto's, ernstige en minder ernstige zijn gemaakt door een fotograaf voor de achterkant van mijn boek. Ook het schilderij van Annemarie wordt door hem vakkundig gefotografeerd...en zaterdag is alles klaar en zaterdag gaat dus echt alles hier de deur uit. Geweldig....en dan vol spanning afwachten voor deze planning.
Het voelt ongelooflijk dat ik nu een eigen boek heb geschreven wat gewoon door iedereen gekocht kan worden. Je kunt met het isbn-nummer naar de boekwinkel gaan en zij kunnen het voor je bestellen, of je kunt het rechtstreeks bestellen bij www.boekscout.nl geweldig...ik ben zo benieuwd naar alles!
Ik zal als de foto's klaar zijn, er eentje plaatsen op mijn weblog. Grappig de fotograaf had het over mijn haar en toen ik zei dat het wel iets meer mocht worden zei hij 'een onsje meer...'.
Fijne dag...tussen kerstballen, kerststerren en weet ik wat al niet...lichtjes en kerstkaarten...geweldig, die stapels post...
Lieve groet
Anita

Drukke dagen voor de kerst...

Gek hoe je normaal gesproken naast je werk duizend en een dingen doet, organiseert en uitvoert. En nu heb ik het gevoel dat het druk is, met boodschappen doen, voor Annemarie's verjaardag zondag, voor de kerst, en vorig jaar deed je dat ook, alleen werkte je er gewoon naast. Ik blader nu regelmatig door de agenda van 2008 heen en zie deze dan geleidelijk aan gevuld worden met afspraken, bijeenkomsten, werkdingen....heerlijk he...

Ondertussen heb ik me opgegeven voor een training bij de Kamer van Koophandel volgend jaar, om te kijken of we niet een eigen bedrijfje kunnen gaan starten, dus een opleiding voor de kunstzinnige ondernemer. Leuk he...waar allerlei aspecten aan de orde komen in zeven avonden. Kijken of ik mijn lesgeven en Annemarie's kunstenaarschap kunnen combineren in een bedrijfje. Kijken of we wat minder afhankelijk kunnen worden van een werkgever, heeft volgens mij weer met ruimte te maken, je eigen ruimte organiseren. Je eigen ruimte krijgen, waardoor je onafhankelijker kunt worden.

2007 loopt op zijn einde...een bijzonder jaar, waar we maar heel snel een punt achter moeten zetten. Maar een jaar wat ons wel de nodige dingen heeft gebracht, nieuwe vriendschappen, oude vriendschappen die herleven...prachtig...

2008...vol verwachting klopt mijn hart...ik heb er zin in...vuurwerk met Annemarie, Reynaud, Emmy en de meisjes...rose champagne...lijkt me wel wat...

Lieve groet....mijn haar groeit echt ongelooflijk...dat zie je wel op deze niet zo heel erg mooie foto...mijn huid is slecht, kortom zo'n jaar is niet echt optimaal voor je algehele gestel, dat moge duidelijk zijn!

liefs

Anita

Contact met de uitgever!

Vanmorgen contact gehad met de uitgever en eind deze week leveren we alle documenten in. Vanaf dan duurt het maximaal 8 weken voor mijn boek zal gaan verschijnen. Ik zal jullie allemaal via deze weblog op de hoogte houden van het vervolg.
Spannend he...mijn boek is ruim 190 pagina's dik geworden. En ik hoop dat jullie allemaal gaan genieten van mijn boek, het is ongelooflijk intens geworden vind ik...
Dus hou de site van www.boekscout.nl in de gaten en mijn weblog.

Vanmorgen was de huisarts hier nog even...ook voor ons is het einde van de samenwerking in zicht. Hij komt trouw iedere drie weken, we praten dan eventjes bij over de afgelopen weken...en langzaam aan gaan we weer over tot de normale gang van het leven, hij en ik...ik heb veel aan hem gehad, aan Rob mijn huisarts. Bedankt Rob, ik zal het ook nog een keer tegen je zeggen, heel persoonlijk, nu voel ik het eventjes zo en verwoord dit op mijn weblog!!!

Nog een paar dagen...dan is het kerstvakantie, dan komen de meisjes, dan is Annemarie jarig, dan is het kerst....nog een aantal dagen dan is het oud en nieuw, dan is de laatste lumbaalpunctie, dan is er vuurwerk, en dan....dan begint het nieuwe jaar. 2008....dan begint hoop ik een gezond nieuw jaar, vol geluk....

Liefs
Anita

Het aftellen is begonnen...

Lieve mensen....het is vandaag vrijdag de 14e december, nog 9 dagen dan is Annemarie jarig (ja zij wordt 45 de 23e december!!) nog 11 dagen dan is het kerstmis, nog 17 dagen dan krijg ik de laatste lumbaalpunctie en dan klinken wij op een goed, mooi en vooral gezond 2008! Nog 3 weken en dan vertrekken Annemarie en ik naar Curacao, ongelooflijk....de zon, de zee en wij samen....wat een mooi vooruitzicht! Nog 1 maand en dan komt de mercedes weer voorrijden! Nog 1 maand en 1 dag en dan ga ik naar Arinso om gewoon te werken. Niet om rond te lopen of met mensen te praten over ziek zijn, nee gewoon om te werken. Ik heb al een afspraak in de agenda staan. En er komt steeds meer bij...leuk is dat. Ik heb me ingeschreven voor een avond bij De Baak, voor Talentvolle Vrouwen, leuk zie ik oud-cursisten en mentoren, lekker netwerken en bijpraten...
Ik mag een avond bijwonen van het Vrouwennetwerk Den Haag in Pulchri in januari of februari, om te bezien of ik daar lid van wil worden. Lijkt me wel wat...
Oh ja...en nog 2 maanden en dan gaat de bestraling beginnen, dat hoort ook nog bij het aftellen. Ik vergeet het soms bijna. Dat dit nog moet gebeuren....maar dat is de eindfase, althans dat hoop ik...
Voor iedereen die nog een beoordelingsgesprek krijgt, of moet voeren. Of een ander belangrijke mijlpaal nog wil plaatsen in 2007, veel succes. Ik denk aan jullie. En ik geniet van het feit dat ik iedere dag meer haartjes krijg dat langzaam aan mijn hoofd zich weer bedekt met een ernstig grijze laag...straks ben ik die oudere dame van 48...die weer haar krijgt, in de overgang is, maar wel die dame die er weer helemaal is. Geweldig toch! Ik ga er voor...en in mijn hoofd voelt het alsof ik al klaar ben...spannend.
Mijn wens voor 2008 - in remissie terecht komen, en dat die tumor zich gedeisd gaat houden, dat ik weer volop kan werken, iets kan laten zien, gelukkig zijn, genieten en weer in het leven staan, met jullie om me heen...
Veel liefs...
Anita
en een mooi weekend....

kerstfeest bij Hospice/VTZ Alblasserwaard en Vijfheerenlanden....

Ja en voor de laatste keer, omdat ik in april al gestopt was als bestuurslid bij deze stichting, mocht ik bij het kerstfeest aanwezig zijn in Leerdam gisterenavond. Een ongelooflijk lieve warme club mensen die mij het afgelopen jaar veel gesteund hebben, het was intens en emotioneel. Ik heb niet gespeecht, bewust niet, Maurits heeft vol verve de rol van interim voorzitter opgepakt het afgelopen jaar en hij verdient alle eer, samen met de andere bestuursleden. Het was een hechte club, twee nieuwe bestuursleden erbij, kortom de club zit stevig in het zadel en het komt goed. De vrijwilligers, de coordinatoren, het voelde rijk om hierbij te mogen zijn. Ik was een van hen en zal dat altijd blijven. Ook al wonen we ver bij elkaar vandaan, ook al is er afstand, er is voor mij maar een Hospice en dat is in Gorinchem.
Lieve mensen allemaal dank jullie wel voor alles wat jullie mij gebracht hebben in dit leven, voor al jullie steun, jullie lieve woorden en gedichten, het was ontroerend en gisterenavond weer. Dank! Ik denk aan jullie en aan jullie goede werk en zal dit altijd blijven doen. En als ik in de buurt ben, rijd ik even langs, een kop koffie, even contact. Bestuur take care...maak er iets moois van!
Anita van Loon

Goede bloedwaarden, vervelende lumbaalpunctie en de oogarts!

Zo en hier zijn we weer. Het is vijf over half twee en we zijn weer thuis uit het LUMC. Het was druk, lange rij met wachtenden voor bloedprikken. Mijn bloedwaarden zijn goed vooruit gegaan, leukocyten 4.4 en HB 7.1. Een gesprek met weer een andere dokter, een vrouw, dokter den Ouden. Een aardige mevrouw, die mij vertelde dat de stramheid echt hoort bij de overgang. Alles in mijn lijf is goed aangepakt en beschadigd door de chemo's , en die overgang daar zit ik nu echt midden in. Is niets aan te doen, gewoon blijven bewegen. Mijn ogen zijn hard achteruit gegaan en ik moet a.s. woensdag naar de oogarts. Dit schijnt niet meer te verbeteren, dus wie weet een bril voor alle dagen...afspraak is direct gemaakt, woensdag half drie.
Toen naar de dagbehandeling. Er moest bloed geprikt worden voor de nierfunctie en de leverfunctie. Die hebben last gehad van de chemo's gaf deze dokter aan. Het bloedprikken ging niet goed, want al mijn aderen zijn keihard. Uiteindelijk twee keer prikken en hopenlijk net genoeg bloed uit mijn hand gehaald om op kweek te kunnen zetten.
De radiotherapeut belt mij voor een afspraak, die is ook aangevraagd, voor het bestralingsprogramma. Deze arts waarschuwde mij weer voor de vermoeidheid die hierbij gaat horen. Dat weten we nu wel en daar houden we ook rekening mee.
Jawel en toen kwam mijn neuroloog, dr. Thijs (dit is zijn achternaam). In mijn foetushouding lukte het niet, hij zat maar te wurmen met die naald en uiteindelijk haalde hij de naald er weer uit. Mislukt. Hij vroeg met nu op de rand van het bed te gaan zitten, met mijn benen bengelend naar beneden, een kussen in mijn maag en mijn hoogd gebogen met een bolle rug, toen de naald erin en heel langzaam drukte hij me zijwaarts weer terug op het bed, waar ik weer in foetushouding terecht moest komen. Toen kon hij uiteindelijk het lumbaalvocht aftappen en de chemo in spuiten. Vervelend, pijnlijk en lastig. Maar het zit er allemaal weer op.
Bloed op het laken, ik heb er een zooitje van gemaakt, maar ben nu weer lekker thuis. Aan de nespresso met nog een stukje witte chocoladeletter.
Nog maar een keer, en het was heel aardig, we mogen de 31e neuroloog Thijs oproepen via een speciaal nummer, dan komt hij de laatste lumbaalpunctie bij mij doen. Lief he...
Ik kwam veel bekenden tegen in dit ziekenhuis en je wordt akelig van alle trieste verhalen die je hoort van andere mensen. En echt jongens, ik ben een geluksvogel geloof me maar!
Fijne dag weer verder...
Anita

Haar....ja het is echt waar!

En dan opeens is het echt zover...zomaar opeens sta je voor de spiegel en denk je 'zie ik het goed' en jawel dan begint voorzichtig je haar weer te groeien, tussen de zachte donsjes door, komt gewoon grijs haar opzetten...de contouren zijn nu duidelijk zichtbaar en ik kijk heel kritisch in iedere spiegel die ik tegenkom hier in huis en dat zijn er toch zo'n stuk of elf...overal zie ik dus mijzelf en kijk ik naar die nieuw opkomende haartjes...
Het is zondagochtend, Rosanne is zwemmen met haar vriendjes, voor het eerst in bikini (geleend van haar zus), dat is best zo'n spannend moment in een kinderleven, voor het eerst je zwembroek in de kast laten liggen en een bikini aantrekken en dan ook nog heel stoer, met een heleboel jongens naar het zwembad...ben benieuwd hoe ze dit zal ervaren....
Met Floor lekker relaxed ontbeten, en nu staan moeder en dochter lekker te tutten in de badkamer. Mijn wenkbrauwen staan er al weer op, die heeft Annemarie al met een oogpotlood aangebracht en ik zit even aan de computer.
Het gaat goed, ik denk nog niet aan morgen. Zie altijd erg op tegen die lumbaalpunctie....ik ben stram en stijf, ik lijk echt wel een oudere dame soms, de overgang is echt begonnen, het zweten lijkt weer even wat minder, maar mijn gewrichten doen zeer...ach als dit alles is, dan word ik wel 100! Of net als oma van Loon 91 is ook goed. Nog bij je volle bewustzijn zijn, en genieten van alles om je heen, dat is mijn wens.
Mijn boek is klaar. Gisteren heb ik het laatste hoofdstuk geschreven en ik heb ongelooflijk gehuild...ongelooflijk, zo voelde het ook...ik ben zo benieuwd. Ik heb de uitgever gemaild en zal deze week alles aanleveren...spannend he...
Wij gaan een wandeling maken, het strand, het bos, dat maakt niet uit...lekker uitwaaien...
veel liefs, en een mooie zondag, het is gezellig in huis, ik geniet!
Anita

En hoe nu verder.....

Met de wetenschap dat alles nog niet voorbij is, maar ook met de wetenschap dat het einde van deze behandeling een keer in zicht is, zullen wij hier proberen ons gewone leventje weer wat op te pakken. En dat betekent dat ik hooguit nog maar een keer per week iets op de weblog zal gaan schrijven. Wij doen de gordijnen weer een beetje dicht, we gaan weer op een normale manier verder, zonder dat ziek zijn en ziekenhuisbezoek hier een stevige rol in zal spelen. Ik moet dit jaar nog twee keer voor de lumbaalpunctie, maandag en op oudejaarsdag en dan zal ik wat schrijven aan jullie. Ook zodra de bestralingen beginnen en zodra ik weer wat aan het werken ben, dus op hoogtepunten of grote verandermomenten in mijn leven zal ik iets van mij laten horen. Vaak heb ik jullie het afgelopen jaar mee laten kijken in ons leventje, in ons huis, in onze belevenissen...en daar zal ik nu mee gaan stoppen. Ik zal alleen nog meldingen doen rondom mijn herstel. Op mijn eigen wijze...We gaan ons nu richten op Sinterklaas (mijn surprise is alsof hij door een kindje is gemaakt, ik ben zo helemaal niet creatief!), op Annemarie's verjaardag de 23e, op de kerst en op oud en nieuw. En dan is onze blik gericht op 2008, een nieuw jaar met nieuwe kansen. Een herstel, een afsluiten van deze periode....werk, schilderen, kinderen, vakanties, gewone dagelijkse beslommeringen net zoals iedereen die heeft.

Wel wil ik aan iedereen laten weten, dat ik het afgelopen jaar zo goed heb doorstaan, mede door alle lieve zorg, aandacht, kaartjes, mails, reacties op deze weblog, bloemen, brieven, gedichten, kortom doordat jullie er allemaal voor me waren. Ongelooflijk zoals dat voelde, zo rijk, zo intens...dank jullie wel hiervoor.
Gisterenavond was een intense avond, waar wij ons realiseerden dat ons leventje nooit meer zo onbevangen zal worden als het was. Maar ook dat onze liefde hierdoor zo sterk is geworden. En met dat gegeven gaan we verder in ons leven. We knokken als we moeten knokken, en daarnaast halen we er alles uit wat er in zit.

Mijn boek maak ik begin volgende week definitief af, dan gaat alles naar de uitgeverij en ongeveer begin/medio januari zal dit boek te verkrijgen zijn via www.boekscout.nl onder het kopje nieuwe titels of onder mijn naam. Ik ben zo benieuwd wat iedereen hiervan zal vinden. Ik vind het emotioneel en mooi...maar ook dit boek heeft mij geholpen te komen tot waar ik nu ben, waar wij nu zijn. Veel liefs, veel dank, jullie allemaal zijn geweldig! Ik wist niet dat er zoveel dierbare mensen, collega's, ex-collega's, familieleden, vrienden en bekenden waren....ongelooflijk!

Tot maandag, na mijn lumbaalpunctie, een fijne Sinterklaasavond!
Anita

Contact met dokter Halkes!!!

Vanmorgen direct naar het ziekenhuis gebeld en zojuist ben ik teruggebeld door dokter Halkes. Met de nodige verontschuldigingen voor het feit dat hij niet gebeld had gisteren, een misverstand. Hij heeft contact gehad met de radioloog over de MRI van vorige week. Er is ten opzichte van de MRI van juli jl. een duidelijke verbetering te zien. Een duidelijke afname van het proces, er zit echter nog wel iets en het is nu nog niet duidelijk of dit nog een stukje resttumor is of dat dit littekenweefsel is. Op basis van dit beeld geeft hij aan dat de nabehandeling zal bestaan uit de resterende twee lumbaalpuncties, aangevuld met een programma voor bestraling. Er zal nadat hij terug is uit Amerika (vertrekt morgen) nog overleg plaatsvinden tussen hemzelf en de radioloog en op 31 december heb ik een gesprek met hem. Dan hoor ik hoe de nabehandeling exact zal zijn. Hoe lang de bestralingen zullen duren, 4 weken of meer....
Dus mijn optimistische gedachte dat alles weg zou zijn is (zoals zo vaak) ingehaald door die van Annemarie, dat het nog niet helemaal weg is, maar dat dit een positief bericht is dat moge duidelijk zijn. Woorden als verbetering en een duidelijke afname van het proces zijn in mijn beleving positief te noemen. En op het eerste gezicht is de nabehandeling niet meer of anders dan wat we al wisten toch...
Ik ben wel blij, maar een beetje gematigd blij merk ik...ik ben het ziek zijn namelijk zo vreselijk zat......
Het leuke nieuws is dat ik vanmorgen van Petra, mijn collega, de vluchten voor Sevilla door heb gekregen...de 17e januari om 20.30 uur vertrek ik en de 20e kom ik om 19.55 uur weer terug...super leuk he..en weet je wat nog leuker is, dan ben ik lekker bruin. En nog leuker dan heb ik hopenlijk weer wat haar.
Zondag waren Annemarie en ik in de Bijenkorf in Den Haag en daar stond een mevrouw bij de kassa met een bontmuts met zijflappen op. Ik dacht al 'die mevrouw is ook kaal' en haar man glimlachte al lief naar mij (herkenning????) en opeens zei die mevrouw tegen Annemarie terwijl ze naar mij keek 'dat heb ik ook, alleen ik durf het niet' . Je komt nu opeens in zoveel van dit soort situaties terecht. Hartverwarmend ongelooflijk....
Ik ga vandaag mijn boek proberen af te maken, met een duidelijk open einde...maar voor ons allen is het leven en alles wat daarbij hoort nooit af. We weten niet waar dingen beginnen of juist ophouden en nu wil ik dat gewoon zomaar opeens wel weten!
Dank voor alle steun en support tot nu toe, gisterenavond, vandaag, lief van jullie...
Anita

En dan krijg je gewoon geen telefoontje vanuit het LUMC....

Dus geen uitslag, geen bericht is toch....tja daar hou ik me maar even aan vast. En iedereen die een smsje stuurde vandaag of die aan me heeft gedacht, het zal nu wel woensdag worden, 5 december ga daar maar even vanuit...ik heb zelf nog gebeld naar het ziekenhuis, maar kreeg de arts niet meer te pakken...hij had toch wel even kunnen bellen en zeggen 'mevrouw van Loon we weten nog niets....' dus nog een paar daagjes bloedje spannend en afwachten. Vroeger zei ik altijd 'leren verlangen naar' ....maar dit is wel stevig hoor vind ik.

Dus tot woensdag allemaal....ik zet het gelijk om mijn weblog, ga er maar vanuit dat het bericht na drie uur in de middag komt...
Anita

December 2007....

Het is december 2007, al 8 maanden ziek thuis....ongelooflijk, en morgen hoop ik iedereen blij te kunnen maken met de uitslag van de MRI...zou het mogelijk zijn, dat de tumor helemaal weg is...zou het zo mogen zijn...het is zo spannend, ongelooflijk! Of zou ik nog nabehandeld moeten worden, zou ik weer chemo's moeten krijgen, wat ligt er nog allemaal voor me...die onzekerheid houdt me bezig. Ik ben er niet meer bang voor. Ik ben niet meer bang voor een chemokuur of een prik, of zelfs een lumbaalpunctie...ik ben alleen bang voor de emoties die ergens diep in mij verstopt zitten. Gisterenmiddag vroeg ik Annemarie hoe zij zou reageren als ik weer opnieuw behandeld zou moeten worden en toen gaf zij als antwoord 'ik zou het vreselijk vinden, voor jou, voor mezelf...voor alles, de kinderen...' en eigenlijk voel ik dit zelf ook zo. Ik zou het vreselijk vinden. En in dit woordje 'vreselijk' zit volgens mij al mijn emotie verstopt. Vreselijk werkelijk waar...ongelooflijk, want ik zou niet weten eventjes hoe ik weer verder zou moeten gaan. Maar dat ik verder ga, dat staat buiten kijf. Altijd weer zal ik knokken, voor mijn Annemarie, voor mijn vader, voor mijn familie, mijn broer (die ook al een moeder heeft verloren aan kanker), voor iedereen die mij lief is en er is en was!

Maar misschien komt het door dit snertweer dat ik zo ernstig schrijf, want ik geloof gewoon niet in een negatief bericht morgen of op 5 december...ik weet bijna zeker dat het goed is in dat lijf van mij. Dat die tumor misschien nog maar een heel klein pietepeuterig tumortje is (leuk woord he...tumortje) die door de bestraling een laatste klap voor zijn kop krijgt en dan helemaal knock-out gaat! En zodra ik dit weet, weten jullie het ook, dat beloof ik. Het is bloedje spannend vind ik, dus gaan we maar eventjes iets leuks doen samen, als afleiding, en dan is het snel morgen...de arts zal wel later op de dag bellen schat ik zo in....

Oh ja, en mijn boek is bijna af....ik wacht op de uitslag en schrijf dan het laatste stukje. Annemarie heeft het schilderij af gemaakt, en hier moeten we snel foto's van maken en dan kan eind deze week alles naar de uitgeverij gestuurd worden. Geweldig he...ik kan bijna niet wachten, vind het zo spannend, een eigen boek....ja vanaf 2008 kan iedereen mijn boek bestellen via internet. Leuk he...ik ben er wel trots op, ik vind het een mooi boek, intens, verdrietig en ook wel lief...ik moet soms een beetje huilen als ik het lees, maar dat is meer omdat ik al zoveel van mijn pijn vergeten ben, gelukkig maar!

Anita

MRI....

Gisteren was het zover, de bewuste MRI. En met de naald met contrastvloeistof in mijn linkerarm werd ik de tunnel in geschoven...ik doe mijn ogen dicht, en hoor hoe de foto's gemaakt worden ('mevrouw van Loon nu drie foto's het duurt ongeveer 8 minuten' en na een tijdje 'mevrouw van Loon nu twee foto's het duurt ongeveer zes minuten' etc) en na ongeveer drie kwartier was ik weer klaar en stond ik aangekleed weer bij Annemarie. Een gevulde koek was onze beloning...heerlijk!
En gek is dat je schrikt van alles wat er gezegd wordt rondom de MRI, zo vroeg ik aan de verpleegkundige of zij goede beelden had gezien, waarop zij zei 'ja ik zie wel iets, alleen ik kan het niet afzetten naast de vorige beelden, dus u moet nog even geduld hebben, uw arts kan dat wel' en op zo'n moment denk je 'iets' wat zou dat zijn dan...
Maar zo moet je niet denken volgens mij. Ik denk dat zij iets gezien heeft en dat is een prachtige mooie rug, waar nagenoeg geen tumor meer is terug te vinden. Maar maandag belt dokter Halkes en dan weet ik iets of nog niets en indien dat laatste het geval is, dan krijg ik een telefoontje op 5 december, een Sint Nicolaaskadootje van het LUMC. Dus nog even geduld. Ik zit er rustig in. Ga zo dadelijk even naar Den Haag, voor een leuk gesprek met iemand die ik persoonlijk nog niet ken, maar met wie ik ga kennismaken. Grappig is dat ik een enorm netwerk aan het opbouwen ben, met allerlei mensen lijntjes heb lopen, en ik weet nog niet waartoe dit alles zal leiden. Netwerken is een essentieel onderdeel van mijn leven. Zo heb ik contacten gelegd met het Vrouwennetwerk in Den Haag, en hier ben ik uitgenodigd voor een kennismakingsavond in januari of februari (afhankelijk van de nabehandeling) goed he...
Lieve mensen, daarna ga ik strijken, Annemarie heeft een tennisarm en mag dus even haar arm niet overbelasten en ik, ik ben dol op strijken (nee hoor....in tegendeel) maar ik strijk nu wel. En ach, samen komen we overal, dus dit zal ook wel lukken. De meisjes gaan weer naar papa...gisterenavond ben ik met Rosanne vuurwerk gaan bestellen voor oud en nieuw, want je weet het wij gaan knallend het nieuwe jaar in. Een nieuw jaar, 2008 is heel dichtbij en ik heb er zoveel zin in...Emmy en Reynaud komen oud en nieuw bij ons vieren, en de champagne zal rijkelijk vloeien, dat beloof ik je....De eerste dag van het nieuwe jaar, gaan we met de meisjes bij mijn vader en Els champagne drinken en klinken op een prachtig nieuw begin! Gezellig, ik heb er nu al zin in....

Lieve groeten, ik ga zo weg!
Een mooi weekend gewenst.
Anita

Een hele lange dag Arinso....

Gisteren was Chea hier zo rond een uur of tien. En na een kop koffie en thee (Chea dronk de thee!) vertrokken we richting Nieuwegein. En het was goed om daar te zijn, ik heb ongelooflijk veel collega's gesproken, gezien en dat voelde goed. Zaken uitgesproken die in de lucht waren blijven hangen, kortom er is veel gebeurd, gesprekken gevoerd, en een lange vergadering bijgewoond, en uiteindelijk afgesloten met een etentje...en ik was om kwart voor negen weer thuis. Moe, maar voldaan. En eigenlijk voelde het zo goed daar weer te zijn, maar vooral dat ik in staat ben dit weer te kunnen doen. Ik bemoeide me vanzelf alweer met allerlei de discussie, en toen hoorde ik 'She's back...' geweldig...ik voelde een glimlach op mijn gezicht!
En ondertussen kreeg ik een smsje van Rosanne, dat ze een 8,5 had voor haar boekbespreking. Super he...en ook kreeg ik allemaal lieve smsjes van mensen die mij succes wensen voor de MRI van vandaag en die voor mij gaan duimen. Dank jullie wel allemaal. Het liggen in zo'n tunnel is altijd een gekke ervaring, vooral ook omdat je je realiseert dat de uitslag zo belangrijk is.
Voor nu veel liefs, een dikke zoen
Anita

Zomaar.....

Het is dinsdagmiddag, vanmorgen hebben we de schilderijen van Annemarie terug gehaald uit het restaurant. Ondertussen is zij druk bezig, want met ingang van januari 2008 gaat zij met nieuwe werken, weer exposeren bij De Markiezen van Wassenaer. Er zijn veel positieve reacties gekomen en veel kaartjes uitgedeeld. Een schilderij verkocht, kortom leuk. Hier in huis is het weer mooi, met prachtige ingelijste werken en Rosanne was helemaal blij toen ze thuis kwam tussen de middag.
Ik heb weer wat stappen gezet in mijn leven. Mijn huurder in Schoonhoven per 1 maart 2008 de wacht aangezegd en dat voelt goed. Het is erg om een prachtig huis zo terug te zien, zonder ziel en niet verzorgd. En ik verheug me er nu al op, om dit appartement mooi en schoon te maken en dan opnieuw te gaan verhuren. Of misschien verkopen.
Vanmorgen telefonisch contact gehad met Kirsten, wij gaan elkaar nog zien voordat we samen in januari weer gaan starten. Leuk is dat. En als ik haar spreek, dan voel ik dat ik enorm veel zin heb om met haar weer samen te gaan werken en met alle andere collega's bij Arinso natuurlijk. Die zie ik morgen allemaal weer.
Ook komen er geleidelijk aan nog wat afspraken in de agenda voor de dagen in december...met als hoogtepunt de 45e verjaardag van Annemarie op 23 december! Leuk he...en dan....samen dit rare bizarre jaar afsluiten in de zon....ik verlang er zo enorm naar!
Voor deze week niet zoveel nieuws onder de zon - MRI, boek en allerlei administratieve dingen...
Voor jullie, mooi weer, lekker fris, heerlijk en een dikke zoen!
Anita

'Lijkt mij zo lekker.....'

Vanmorgen werd ik voor een werkend mens laat wakker, kwart over acht en toen zei Florine 't lijkt me zo lekker om kwart over acht pas wakker worden en dan gewoon aan de computer kunnen gaan zitten' en toen ik reageerde dat ik dit niet wilde... (een vanuit mijn emotie gestuurde reactie natuurlijk..)werd ik gered door Rosanne die zei 'je hoeft niet jaloers te zijn hoor, want wie wil er nu kanker hebben...'. Tja dit soort gesprekjes vroeg in de morgen doen mij zo beseffen dat mijn leven op dit moment nog zo anders is, dan het ooit was. Om kwart over acht was ik al ruim een uur in Utrecht aan het werk, om kwart over zes draaide de motor van de mercedes al en reed ik steevast de straat uit. Nadat ik om half zes was opgestaan, het eerste parkeerplaatsje bij de deur van kantoor was mijn plekje en eigenlijk was het gek, toen ik de laatste keer bij het oude pand was, om daar de auto van mijn ook zo vroege collega Jan zag staan...
En nu, ga ik soms veel vroeger naar bed (de laatste tijd niet meer hoor...)en sta ik later op. Dan schrijf ik wat aan de computer, tut ik wat, draai ik wat rond hier in huis...en dan...ga ik onder de douche. Vanmorgen ga ik lekker boodschappen doen, wat schrijven aan mijn boek, de eindfase is bereikt...ik zal mijn boek eindigen met de uitslag van de MRI...
Deze week is wel een drukke week, ook een test. Woensdag ben ik eigenlijk de hele dag al in touw voor Arinso, om tien uur komt Chea, kop koffie en dan naar kantoor. Daar afspraken en vanaf 15.00 uur een meeting met aansluitend diner, ik verwacht niet terug te zijn voor tien uur in de avond...eens kijken hoe me dat bevalt...ik was vrijdag een aantal uren actief en in de avond goed moe, maar het viel me mee ten opzichte van eerdere momenten en ervaringen. Dus volgens de optimist in mij, word ik sterker en sterker.

Gisteren was een mooie dag. Allebei de meisjes waren creatief. Floor was een masker aan het maken in de keuken en Rosanne liep met een roze schildershemd van Annemarie aan en maakte achter de schildersezel van Annemarie een schilderij...My best friends 4ever.....prachtig. Ze was tot haar bedtijd druk in de weer met hartjes en bloemetjes, geweldig...ze noemde zichzelf ook een kunstenaar. En vandaag vraagt ze of dit schilderij in de klas opgehangen mag worden en anders hangt ze het in de woonkamer op. Tussendoor kwamen Emmy en Reynaud langs, zo'n spontaan bezoek vind ik heerlijk, voor een glaasje champagne bij de open haard. Zij waren naar de PAN geweest in de RAI. Ik had kaarten van mijn nicht gekregen en kon uiteindelijk toch weer niet zelf gaan. Dus lieve nicht Annemarie uit Amstelveen, zo hebben jouw kaarten een echt goede bestemming gekregen. Vorige week waren ze naar een champagneproeverij in Noordwijk geweest en daar hadden ze het boekje 'Grootspraak' (een restaurantgids gespecialiseerd in de combinatie lekker eten met wijnen)voor mij gekocht. Leuk...Reynaud had de eigenaar van het beste champagne restaurant gevraagd iets voor mij in dit boekje te schrijven, zo mooi attent vind ik dat. En genieten is het zeker zo'n boekje...ze kwamen dit eigenlijk even afgeven en na enige overtuiging van Annemarie kwamen ze toch wel even binnen voor een glaasje...
Dus onze zondag was weer zo'n mooie rustige zondag...
Nu is het huis leeg. Annemarie is bloed prikken, een breed bloedonderzoek, omdat zij veel lichamelijke ongemakken heeft op dit moment, veelal voortkomend uit vermoeidheid, stress hoop ik, maar voor alle zekerheid toch een check. En de meisjes zijn naar school. Ik vertrek naar boven...en wens jullie een goede en mooie dag!
Anita

Weinig nieuws....

Op dit moment is er niet zoveel te melden. Geen gekke dingen. Geen haar. Nog steeds niet. En nu ben ik toch al vier weken na mijn laatste chemo....maar het lijkt zelfs minder te worden. Ik geloof het niet, maar denk soms in een boze bui...'het komt nooit meer goed met me...'
Duim maar allemaal voor me, want donderdag is de MRI en als het mee zit heb ik 3 december a.s. al telefonisch de uitslag. Ik vind het bloedje spannend...
Nu ga ik stoppen, want Emmy en Reynaud komen spontaan binnen en dat is zo leuk...

Fijne zondag
Aniet

Slapen met de handdoek naast me....

Gisteren kwam onze nieuwe tv, we hadden een kleine tv in de slaapkamer en die stopte er zo maar mee...gelukkig zat er nog garantie op, en nu kregen we een nieuwe, en nog een slag groter ook...dus gisterenavond lekker in bed tv gekeken. Ondertussen zat Annemarie naast me en werkte haar mail af...leuk he..een piepklein kamertje en vol met apparatuur. Gezellig ook, bed omhoog. De handdoek naast me, heeft weer dienst gedaan vannacht. Ik transpireer veel, volgens Carla vervroegd en in hoog tempo in de overgang...ja door al die medicijnen, krijg je nog veel meer gekke dingen, dan alleen maar ziek zijn, zo ook dit. Maar ook dit went weer.

Gisteren kwam Jean-Marc, een collega van Arinso, die weg gaat bij Arinso. Jammer eigenlijk, want dit is ook weer een van die mensen, die Arinso zo bijzonder maken, gewoon door wie hij is. Ik kende hem niet zo goed. Ja ik kende hem, doordat hij een prachtige vent is om te zien en de dames op mijn afdeling dit ook zo vonden. Hij heeft tijdens mijn ziek zijn rondleidingen verzorgd op het Shared Service Center, en dit deed hij op een manier met veel flair. En gek is dat ik een heel ander beeld van hem had, en dat ik nu echt blij ben met dit contact. Ons gesprek was intensief, leuk, open en eerlijk. Dank je wel Jean-Marc dat je er was....en wil je weten wie hij is, wat hij gaat doen. Kijk maar op www.kaderloos.nl mooie naam he...zonder kaders te kunnen/mogen leven...het is niet aan iedereen besteed, maar toch..het spreekt me aan. Ik heb soms last van kaders, voel me beperkt hierdoor. Ik verbind dit woord weer aan ruimte, mijn woord...ik heb soms zoveel ruimte nodig om me goed te voelen....

Anita

Werkelijk drijvend van het zweet in mijn bed.....

Weet je vroeger was naar bed gaan een feestje, en zeker sinds ik met Annemarie samen mag leven...maar sinds ik ziek ben is dat iets anders soms. Nu ben ik zo ongelooflijk aan het transpireren, of de overgang, of het feit dat mijn lichaam alle chemische troep eruit aan het gooien is. Ik voel me ook wat misselijk soms, heb niet zoveel trek, kortom mijn lijf heeft het erg druk....en vannacht was het raak. Ik was werkelijk helemaal nat, het water stond op mijn lichaam. Met een handdoek veegde ik mijzelf steeds droog en hup al heel snel voelde ik aan mijn hoofd dat het klam werd en daar gingen we weer. Dus rustig was deze nacht niet echt.
Maar het zal wel bij mijn herstel horen....

Even iets anders, zoals jullie weten is Annemarie een enorm creatieve vrouw. Zo maakte zij de afgelopen week weer een lampje, zo wordt nu de laatste hand gelegd aan het schilderij voor mijn boek. Echt wel een beetje spannend voor haar vind ik. En voor mij, jullie gaan het allemaal zien als het zover is.
Om mij heen heb ik ook veel creatieve mensen, die van alles ondernemen. Zo hebben Walter en Yvon een galerie en heeft Yvon een onderbord gemaakt voor 'Proeven van Kunst' (kijk op www.proevenvankunst en zoek op kunstenaar Yvon van Wordragen, Yvon is kunstenaar en heeft al heel veel werken gemaakt, en exposities gehad. Nu is Karin, een andere vriendin van mij, iemand die altijd in stilte van alles onderneemt. Zo heeft zij nu meegedaan aan een wedstrijd van TNT en een postzegel ontworpen. Zij is samen met 19 andere ontwerpers geselecteerd uit 12.000 postzegels. En nu moeten we een massaal op haar gaan stemmen, dan wordt zij namelijk geselecteerd bij de laatste vijf en komt haar postzegel gewoon te koop in het postkantoor. Het thema is liefde...dus iets wat ons allen aanspreekt. Dus allemaal naar de site www.tntpost.nl dan doorklikken naar 'maak uw eigen postzegel' en button wedstrijd aanklikken en stemmen op de postzegel 'meisje van de klas'. Lijkt me leuk voor Karin en omdat er zoveel mensen zijn die deze site bekijken, hoop ik dat jullie even gaan stemmen. Zou toch super zijn.
Ik ga weer wat anders doen, vanmiddag komt er een collega langs. Lijkt me gezellig.
Dikke zoen
Anita

Allergie en een stijve nek....

Gisterenavond ging ik naar bed en ik was ineens vreselijk allergisch...tranende ogen en vooral erg benauwd. Ik piepte helemaal....wat was er nu gebeurd, de poes van Rosanne was de slaapkamer ingeglipt ergens die dag, dus ook daar zijn nu veel haartjes en toen ik op bed ging liggen, begon de ellende. Benauwd, stik benauwd, hoesten. Rechtop zitten in bed. Uiteindelijk besloten dat ik mijn bed wat om hoog zou zetten en dan zittend slapen...vanmorgen werd ik wakker, met mijn benen uit het bed en naar beneden gegleden, en natuurlijk een stijve nek...
ach ja, het is allemaal niet belangrijk meer...die weerstand krijg ik wel weer terug...vanmorgen lekker lang doorgeslapen, hoe moet dat straks vraag ik me dan steeds weer af. Hoe moet dat als ik weer gewoon uit bed moet, ik heb nu het gevoel dat ik wel tien uur of meer kan en moet slapen, zo moe ben ik nog...
Ach ik heb nog tijd, ik ben zo benieuwd naar de MRI. Ik ga er maar steeds van uit dat de uitslag positief is....spannend he. Er wilde iemand een afspraak met me maken voor de 29e om 11.30 uur en ik kan niet, ik mailde bijna blij terug, 'nee dat kan niet, ik heb een MRI...' ongelooflijk, blij zijn met een MRI, dat had ik vroeger ook niet kunnen bedenken. Maar toch is het zo...ik zit zo te wachten op het verlossende woord. Ik sta niet voor mezelf in als het een ander bericht is. Die optie bestaat gewoonweg niet voor mij. Ingewikkeld hoor.
Vanmorgen kregen we van Kirsten via de post, prachtige foto's van ons kraambezoek. Leuk Annemarie met Victor en Anita met Victor...echt heel fraai! Nu ....onder de douche, en zonnebank...straks komt Artje.
Liefs
Anita

Slapen....

Gisteren was ik erg moe. Door alle drukke en gezellige dingen voorafgaand aan mijn ziekenhuisbezoek, was ik weer helemaal op. Vroeg naar bed, zoeken naar een plekje, omdat mijn rug door die lumbaalpunctie erg gevoelig, soms pijnlijk is en na wat tv te hebben gekeken, ben ik heerlijk in slaap gevallen. Heerlijk werkelijk waar. Mijn bloedwaarden waren erg laag, en dat heeft tijd nodig om weer in een goede staat te komen qua lijf. En soms doe ik natuurlijk net alsof ik er al ben, drink mijn wijntje, maar ondertussen moet mijn lijf nog een inhaalsslag of tien maken...en ik ben van plan de komende tijd rustig aan te doen, zodat ik goed op krachten kan komen voordat ik vertrek naar Curacao...het schiet al op he...ik denk steeds nog maar twee van die rotprikken. Heerlijk gewoon...het idee dat Annemarie en ik daar lekker rondlopen, op het strand liggen, met een paar geweldige boeken en vooral die zon op je huid, die mooie stranden...die rust. Ongelooflijk wat kan een mens verlangen daarnaar. Ik hoop alleen een ding, dat ik een klein beetje haar op mijn hoofd heb. Maar de arts gaf aan, dat dit ook wel eens lang kan duren en ik hou me dan maar vast aan Carla, die 8 weken na haar laatste chemo al een laagje haar op haar hoofd had...oh dat zou zo mijn wens zijn. Niet meer helemaal kaal zijn...en ook als ik weer aan het werk ga, lijkt me dat wel fijn. Het maakt niks uit, maar toch....
Weet je...ik heb als grote valkuil, dat ik altijd te snel wil en soms ook te snel ga. Annemarie's moeder en ook Annemarie zelf tikken mij af en toe subtiel op de vingers. Soms voel ik mij opgejaagd, of voel ik een verplichting naar mijn werkgever toe, maar dat zit em vooral in mijzelf. Ik ben het zat, dat ziek zijn. Ik wil weer gewoon leven, ik wil weer verder met mijn carriere, ik wil weer mensen ontmoeten. Ik wil lid worden van het Vrouwennetwerk in Den Haag. Ik wil weer een keer in de mercedes stappen en zomaar ergens naar toe rijden. Even mijn vrienden opzoeken in Dalem ofzo..een kopje nespresso met hen drinken (grapje Emmy...). Of Annemarie meenemen naar mijn vriend Walther en zijn partner Yvon, die een prachtige galerie hebben in Arnhem. Zij nodigen ons trouw uit voor de opening van een nieuwe expositie, daar kan Annemarie kunstenaars ontmoeten (kijk maar op www.galeriegelderland.nl) en kijken naar mooie kunst. Ik wil met Annemarie nog zoveel doen en nu heb ik de energie er vaak niet voor. En ondertussen luister ik wel hoor naar die wijze woorden, voor dit moment hou ik me in ieder geval gedeisd en moet ik nog wat ondernemen. Mijn boek afschrijven, dat is moeten en ook goed. Het boek zal eindigen bij de MRI-uitslag...en dan is er een groot open stuk vol onzekerheden over de toekomst...omdat ik niet weet wat een tumor kan doen in een mensenlichaam, en of het nu genoeg is geweest voor mij, of dat er ooit nog van alles zal volgen...maar wie heeft nu een garantie in dit leven? Niemand toch...dus waarom zou ik het dan wel hebben...
En voor de rest zal ik lekker slapen als ik moe ben. Luisteren naar mijzelf en de agenda, met alle respect voor iedereen die me wil zien (ik kom weer terug op kantoor) wat leeg houden om uitgerust te kunnen vertrekken naar Curacao. Heerlijk gewoon.
En nu, nu ga ik lekker tutten boven, onder de douche, ik zit hier gewoon maar Nespresso te drinken en te schrijven....wel een soort van luxe die onbetaalbaar is, maar zo goed voelt voor dit moment.
Oh ja, ik moet nog een surprise maken voor Sinterklaas. Een van mijn minst ontwikkelde kanten, creativiteit, dus dat wordt lachen denk ik....
Anita

Lage bloedwaarden en lumbaal nummer vier!

Ja en na lang wachten zit lumbaal nummer vier erin! In een keer goed geprikt en zelfs dit gaat wennen. Nu een zeurende rug, even lekker naar bed! Mijn bloedwaarden zijn erg laag, die gaan zich nu herstellen geeft de arts aan. Mag dus nog gewoon eventjes moe zijn. 3 december heb ik een telefonische afspraak met hem over de mogelijke uitslag van de MRI en 31 december mag ik de beelden zien, ben erg benieuwd. Spannend. Dan zeker vier tot zes weken rust voordat men met bestralen gaat beginnen ....dus waarschijnlijk half februari. Tenzij er medisch gezien een noodzaak is dit eerder te doen en dat weten we dus begin december....nog even duimen..

Verder een heerlijk weekend met Arie en Fransje gehad, goddelijk gedineerd, op bezoek bij mijn tante Tanneke en oom Wim, was ook erg leuk en een verrassing. En nu naar bed. Dikke zoen
Anita

Prachtige rozen en italiaanse wijnen....

Gisterenmiddag kwamen mijn twee collega's, Marianne en Elly op bezoek en dat was super gezellig. En nu staat hier op tafel een prachtig boeket rozen, gigantisch groot en mooi....dank jullie wel meiden dat jullie er waren!
Ondertussen was Annemarie met haar moeder naar een galerie in Delft, prachtig, dus binnenkort ga ik hier ook nog een keer naar toe met Annemarie. En toen de dames thuis kwamen en Reynaud later ook kwam, was het gezellig, een glaasje erbij en uiteindelijk eindigden wij bij Olive Garden hier in het dorp, waar de italiaanse wijn ons goed smaakte, waar het weer een superleuke avond werd zo met zijn viertjes..en op dit soort momenten, dan realiseer ik me des te meer, hoe ons leven de moeite waard is he...hoe we van dit soort momenten moeten genieten, iedere keer maar weer. Een goed gesprek, een lach, een intensiteit die je met elkaar mag delen, het is zo ongelooflijk de moeite waard....
Een dikke zoen, een mooie dag...
Anita

Bulten op mijn kop en allergie....

Goedemorgen...gisterenavond heb ik op de bank gelegen en toen kreeg ik enorm veel last van allergie, ontzettend opgezette ogen en veel tranen. Ziet er aantrekkelijk uit durf ik te stellen...
En volgens mij komt alle rotzooi uit mijn lijf, want op mijn kop verschijnen steeds op verschillende plekken rare bulten, alsof ik mijn kop gestoten heb...dus het wordt hoog tijd dat er haar op komt, nu ziet het er in zijn totaliteit niet meer lekker uit...
maar ja je moet er wat voor over hebben, om weer beter te worden....mijn lijf voelt stram en stijf aan, maar verder voel ik me optimaal. Maandag een lumbaalpunctie, daar denk ik nu nog niet aan, maandag pas.
Het is nu zaterdag, ik zie steeds in de tuin een prachtig roodborstje, het is heerlijk koud weer en ik ga even onder de zonnebank...straks komen Elly en Marianne en dat lijkt me gezellig. An gaat met haar moeder naar een volgens mij fantastische galerie in Delft...veel naakte vrouwen...lijkt me wel wat.
Een mooie dag gewenst...een mooi weekend, maandag meer...
Anita

Herfst...

Vandaag heb ik even in de tuin gewerkt, samen met mijn vriend Arie. Heerlijk was dat, de boom terugsnoeien, blad wegvegen, en ondertussen heeft Arie de heg geknipt...spannend was het nog even, want toen Arie hoog op de ladder stond, gleed de ladder weg en hing hij als het ware half in de boom, half boven de heg...maar door zijn rust, werd het toch geen valpartij...het was koud, lekker weer om buiten te zijn en ik voelde de energie door mijn lijf gieren. Ik was uiteindelijk bekaf, maar lekker moe. En toen kwam Eric, ons hoofd Personeelszaken, op bezoek. Een mooie middag, met goede zakelijke afspraken en veel duidelijkheid. En weer ben ik blij met Arinso, met de mensen die er werken, en de manier waarop men met mij omgaat. Het gesprek met Eric eindigde bij leuke en lekkere dingen, en dit kwam doordat hij een prachtige fles Lalande de Pomerol uit 2005 voor me meebracht...geweldig!!

En dagen als deze geven mij het gevoel dat de weg terug is ingezet. Dat mijn reintegratie bij Arinso goed, leuk en succesvol zal zijn. Vanavond sprak ik hierover met Annemarie, die me af en toe even vraagt ook rust in te bouwen, aangezien ik weer vol met plannen zit. Mijn boek moet af en zal eindigen met onzekerheid, want dat is wel wat er met me gebeurd is, de zekerheid die ik had voor 27 april dit jaar, zal ik nooit meer op die onbevangen manier kunnen ervaren hierna. Ergens in mij zal altijd iets zitten wat zomaar opeens de boel in de war kan sturen. En ik ken mezelf, ik zal hier niet naar gaan leven, ik zal optimaal genieten van alles in dit leven, maar dat kleine stukje onzekerheid over die gekke tumor in mij, zal er nu eenmaal gewoon zijn en daar moet ik nog even aan wennen. Voor 27 april had ik nooit gedacht dat ik zelf ooit kanker zou krijgen, voor 27 april had ik nooit stil gestaan bij het feit dat ik eerder dan mijn ....stel 70e dood zou kunnen gaan en die zekerheid is nu zomaar weg. Maar lieve mensen als het hierbij blijft, dan red ik me wel hoor de komende jaren.
Dag, een mooie nacht...ik hang lekker in de stoel, kijk naar boksen uit mijn rechterooghoek, en iedereen ligt al lekker op bed hier....Aniet

MRI-datum!!

Zo eindelijk is het zover...de datum voor een MRI is bekend. De 29e november om 13.15 uur in het LUMC. De uitslag zal er zo rond 5 december zijn...spannend he...
Vandaag was een dag vol post rondom ziek en herstel. De datum voor de MRI, een bevestiging van het gesprek met de bedrijfsarts, een nieuwe uitnodiging voor 22/1 bij de bedrijfsarts.
Een leuke dag....contact met een vriendin van mij, Artje, zij zit in een interne sollicitatie-procedure en wij gaan samen aan de hand van haar assesment dit gesprek voorbereiden volgende week. Leuke dingen vind ik dat. Artje ken ik van een opleiding die ik in het verleden heb mogen volgen. Artje en Gemma zijn de twee dames met wie ik nog regelmatig contact heb, zij komen af en toe hier koken...leuk is dat. We hebben al heel veel met elkaar mee gemaakt en dat geeft een band met elkaar.
Ondertussen ben ik druk bezig met mijn boek, met allerlei andere dingen, die al weer veel lijken op werken. Het hoofd staat niet meer stil en dat is een lekker gevoel. Gisteren zag ik een bokswedstrijd (hier kijk ik al jaren naar..) en dit was een revanche. Degene die de vorige wedstrijd knockout was gegaan, kwam nu super gemotiveerd tegen de wereldkampioen de ring in. Hij had alles tegen, zijn leeftijd, zijn lengte, zijn reach, zijn laatste twee verliespartijen en weet je wat zo mooi was, hij won. Puur op karakter, puur op doorzettingsvermogen. En dat zijn zo de zaken waar ik in geloof...dat je zoveel kunt (over)winnen als dit je basis is.
Ik heb een boek gelezen over Life Types, gebaseerd op de Myers-Briggs Type Indicator. Dit is de basis voor de meest gebruikte persoonlijkheidstesten in de wereld. Ongelooflijk hoe boeiend dit alles is. Dit zijn allemaal boeken die ik ooit tijdens een studie heb gelezen en die ik nu, in mijn rol als leidinggevende, weer opnieuw lees. En anders lees eigenlijk....heerlijk. Is ook leuk om aan de hand van dit boek te kijken hoe dat bijvoorbeeld zit bij de kinderen, of in je relatie, of in je leven in bredere zin.
Wat ben je toch een mazzelaar als je mag lezen en hier nu nog even de tijd voor hebt he...
Dikke zoen, mooie dag...
Anita

Bezoek aan de bedrijfsarts in Den Haag

Vandaag heb ik een onafhankelijke bedrijfsarts van Human Capital Care in Den Haag bezocht. Deze mevrouw had ik in een eerder stadium al aan de telefoon gehad, toen ik net gehoord had dat ik kanker had...ergens in mei dit jaar. Een rustige, vriendelijke mevrouw, die me nogal vooruitstrevend, maar wel positief vond. Met haar afgesproken dat zij mij blijft begeleiden tijdens mijn reintegratie, zij wees me erop dat ik vooral goed naar mijn lichaam moet luisteren en zeker in het begin, mijn werktijden moet plannen buiten de files om, omdat het anders wel een heel stevig reintegratie-verhaal gaat worden. Sowieso heb ik al bijna twee uur reistijd per dag, los van de files...
Zij vroeg me wat er emotioneel met me gebeurd is het afgelopen jaar, toen ik hoorde dat ik kanker had. En ook hoe mijn partner, mijn familie er mee om is gegaan. Hier hebben we ook tijd aan besteed tijdens ons gesprek. Deze mevrouw zal mij blijven begeleiden tijdens mijn reintegratie.
Ik kan je niet vertellen hoe blij ik zal zijn als ik weer voorzichtig aan kan gaan werken in januari...
A.s. donderdag komt ons hoofd Personeelszaken langs om mijn reintegratie-plan concreet te maken. En om een aantal vragen die ik heb te kunnen beantwoorden.
Iemand schreef mij over de zwarte bladzijde uit mijn leven, het jaar 2007, en toch heb ik dit niet zo ervaren. Het was een ongelooflijk heftig jaar, vol pijn, onzekerheid en ellende...maar ook een jaar waarin ik veel liefde en steun van allerlei mensen heb mogen ontvangen. Alle reacties doen me heel veel goed. Ik realiseer me dat ik veel momenten in mijn leven heb mogen kennen, die warm en waardevol waren en soms nog zijn. Ik zie het als een reis die ik maak, en in mijn hoofd en in mijn hart heb ik veel mooie en warme herinneringen uit mijn hele leven tot nu toe en die draag ik altijd bij me. Dus Tessa geen zorgen, ook ik zal je nooit vergeten. Dus 2007 was enorm heftig, intensief, pijnlijk en vooral verdrietig. Ik heb meer zorgen dan ik ooit had, ik maak me soms zorgen over mijn toekomst, over financiele zaken, over wat dan ook, maar uiteindelijk kom ik overal weer uit. En uiteindelijk zal ik dit overleven en 2008 zal wat dat betreft een beter jaar worden. Nog vol onzekerheden, maar ik zal het ervaren als een jaar waarin ik weer een bijdrage mag leveren aan van alles en nog wat. Een jaar waarin ik niet alleen maar ziek ben. Een jaar waarin ik verder kan gaan met leven....

Voor jullie allemaal een mooie avond....
Anita

reacties.....

Soms krijg je reacties op je weblog die raadselachtig zijn, anoniem of met een verwijzing naar iets anders. En het leuke van een weblog is dat de hele wereld je kan bereiken, mensen gaan googelen en komen vanzelf bij je terecht, of op een heel andere manier. Dus nu mail ik met mensen die ik al kende in 1980, en die ik uit het oog verloren ben. En laat duidelijk zijn dat ik nooit vergeet wat ik vroeger wel of niet heb gedaan, iedere periode in je leven heeft zijn charme, zijn mooie en minder mooie momenten. Herinneringen komen voorbij, een glimlach op je gezicht, of een beetje verdriet, maar vergeten doe je het nooit. Zo ook niet al die mensen, alleen ervaar ik het leven als op reis zijn, je trekt steeds verder, doet nieuwe indrukken op en komt nieuwe mensen tegen, je raakt mensen kwijt, je groeit en je ontwikkelt je en uiteindelijk kom je daar waar je moet zijn, dan kom je die ene persoon tegen met wie je echt alles wilt en kunt delen...en vandaar uit reis je samen verder. En ergens in 2005, op 20 augustus om precies te zijn, kwam ik die ene persoon tegen, Annemarie en op 6 januari 2006 zijn wij samen verder op reis gegaan...en dat is mooi joh....

Anita

Even bijpraten....

dit weekend stond in het teken van de kinderen. Een slaapfeestje van Florine, wat gezellig, leuk en vrolijk was. Rosanne logeerde bij Milou en zondagochtend al vroeg op, om haar hockey-wedstrijd die spannend was tot het laatste moment (verloren met 3-2) en zondagavond hebben we heerlijk indisch gegeten bij Nicolien en Frans (ouders van Sophie, vriendinnetje van Rosanne). Allemaal heerlijk en vooral gezellig.
En natuurlijk is het niet alleen maar gezellig, zo hebben we met Rosanne een heel serieus gesprek gevoerd, wat soms nodig is...over haar gedrag, haar houding en vooral de manier waarop ze omgaat met de hele situatie..en dat is goed. Dat moet soms, het werkt in ieder geval wel. De sfeer is aangenaam. Vanavond gaan we gourmetten met zijn viertjes, heerlijk is dat, zo gezellig bezig zijn en eten samen. De meisjes vinden dat erg leuk. En wij als volwassenen eigenlijk ook wel...
Een ander hoogtepunt is dat ik zaterdag voor het eerst weer koffie heb gedronken, goddelijk lekker en volgens mij is dat een nieuwe stap naar mijn herstel. Koffie is zalig...en die thee die kwam me werkelijk mijn oren uit.
Nu kijk ik iedere dag vol spanning in de spiegel of er zich iets gaat ontwikkelen op mijn hoofd wat haar heet....maar helaas ik ben ongeduldig.
Morgen ga ik naar de bedrijfsarts in Den Haag, donderdag een gesprek met Personeelszaken en dan maandag alweer mijn 4e lumbaalpunctie. Jongens de vaart zit er in...geweldig, op naar mijn herstel! Mijn boek ga ik afronden deze maand, dat gaat begin december naar de uitgever...en ik wil zelf dit boek gaan sluiten. Ik zal jullie via deze weblog blijvend informeren over mijn status. Annemarie is druk bezig met een schilderij voor de omslag van dit boek...leuk he...
Haar tweede schilderij is goed ontvangen. Ze glimt van trots en ik vind het superleuk om te zien hoe het met haar gaat.
Verder heb ik nog een aantal dingen op mijn lijstje staan, die ik af wil ronden dit jaar, voordat ik weer aan de slag ga. Zo heb ik op zolder nu een prachtig hoekje ingericht, waar ik mij kan terugtrekken met mijn boeken en dagboeken. Een piepklein hoekje voor mezelf...ik als solist heb hier in een druk gezin af en toe behoefte aan, een plekje voor mijzelf.
A.s. zondag gaan we met Arie en Fransje naar Sluis, dineren in die sjieke tent...ben de naam even kwijt, maar wel leuk, overnachten in de Dikke van Dale en maandag van daaruit gelijk door naar het ziekenhuis...wel goed, ben ik lekker afgeleid.
Lieve mensen, mijn ernstig ziek zijn maakt plaats voor iets anders, nog wel ziek zijn, nog wel onder behandeling zijn van het LUMC, maar ook weer voor leven, er weer langzaam aan in stappen, weer iedere dag je best doen voor je bedrijf, of je mensen en niet alleen maar herstellen, of knokken tegen de kanker. Heerlijk is dat, te voelen, ergens diep van binnen te weten, dat ik deze strijd tot nu toe lijk te winnen. Ik moet die onzekerheid over die 50% kans op terugkeer, nog ergens een plaatsje geven. Maar nu al ben ik daar niet zo zeer mee bezig. Ik geloof heilig in mijn eigen kracht, mijn optimisme en wil vanuit deze kracht verder gaan met leven. Die kracht die zo gevoed is het afgelopen jaar door al die mensen om me heen, die met me mee leefden, die er voor me waren, die me steunden en woorden zijn niet toereikend om aan te geven, wat dit met me heeft gedaan..... Onvoorstelbaar wat een gevoel, dank je wel..
Nu ga ik stoppen, ik ga naar Jannie in Den Haag. Even op bezoek, een kopje koffie drinken, leuk he...
Dikke zoen, mooie dag..
Anita

Van alles....

Vrijdagavond, het regent enorm...overal ligt blad, en het is koud. Een dikke trui aan, de open haard aan, en overal kaarsjes en lampjes, gezellig is dat...De meisjes zijn er weer, zo dadelijk met zijn viertjes aan tafel. Die huiselijkheid hoort wel bij de winter, de herfst vind ik....dit weer heeft zo zijn charmes. Vrijdagavond staat voor mij voor lekker naar huis, genieten van het weekend, even vrij zijn, wat meer tijd voor elkaar hebben, een beetje uitslapen. Een goed boek lezen. En zo zal het straks ook weer echt zijn, als ik weer aan het werk ben. Leuk is dat, dan kom je thuis en ben je een beetje moe op vrijdagavond, dan begint er weer een ander leven.

Leuk...januari, dan ga ik weer aan de slag, dan ga ik weer naar kantoor. Dan mag ik voor Arinso naar Sevilla, de World Wide Meeting, leuk is dat. Presentaties horen over Northgate, over de strategie en daar ook zelf weer een bijdrage aan leveren, dat is gaaf he...

De status tot nu toe. Nog geen datum voor de MRI. Hier heb ik gisteren mijn specialist over aangesproken, die hier nu achteraan gaat. De dermatoloog zei 'uw tenen zijn genezen, het ziet er nog niet mooi uit, maar die nagels gaan weer aangroeien en ik hoop dat u verder net zo goed zult genezen als uw tenen' en daar gaan we van uit he...Het komt allemaal goed. De 19e mijn vierde rugchemo en dan nog maar twee en dan zit het erop.

Ik kreeg vandaag een mailtje van Rene, een oud collega van me van ADP. Hij heeft darmkanker en is gelukkig op reintegratiebasis 9 uur per week weer begonnen. Goed he...ook hij heeft zin in 2008. Gewoon als een normaal mens weer deelnemen aan het normale leven, een bijdrage leveren aan je organisatie, een gewone rol in je gezin. Niet maar overal bij zijn als het om het huishouden gaat. Of om de kinderen, gewoon lekker ieder zijn eigen ding. Dat is goed.

Ik hoop dat jullie allemaal genieten van het moois wat de herfst ons brengt. Ik zal er een foto bijplaatsen van Kasteel Duyvenvoorde, met die mooie herfstkleuren.

En ik wil jullie attenderen op de stichting Villa Joep. Kijk maar eens op hun site http://www.villajoep.nl/

dit doet je weer beseffen dat er zoveel is in de wereld om je hard voor te maken, om je druk om te maken, om dingen die er echt toe doen.

Een anonieme sponsor heeft het logo van Villa Joep op de shirts van Rosanne's hockey-team laten plaatsen. Een prachtig initiatief. Er is veel om dankbaar voor te zijn...dat realiseer ik me elke keer weer!

Dag, Anita

Ziekenhuisbezoek en nog veel meer....

Het is ongelooflijk rustig hier...te rustig denk ik soms, maar eigenlijk is het wel even goed. Gisterenavond was de afsluiting van Florine's introductieperiode op de middelbare school, een dansfestijn. Het thema was vogels, pretvogels, nachtvogels, trekvogels etc. Leuk, Floor was ingedeeld bij de mechanische vogels. Zag er superleuk uit...
Vandaag ga ik even terug naar de dermatoloog in het ziekenhuis, ik hoop dat het droog blijft, dan ga ik even op de fiets. Lekker even uitwaaien, even bijkomen, zal goed voor me zijn...en dan eens even achter de MRI aan. Die laat voor mijn gevoel weer ernstig lang op zich wachten.
Ondertussen gaan oude lijntjes naar vroeger weer open, mail ik met vrienden die ik 20 jaar niet gezien heb, ongelooflijk hoe leuk toch weer...daarnaast gaat de deur naar een gezond 2008 langzaam open. Maak ik plannen voor mijn reintegratie, die gaat beginnen in januari, de 15e...gisteren was Hylke hier. En dat was ok. Kirsten, mijn collega, gaat 9 januari weer beginnen na haar zwangerschap en bevalling van Victor, en ik een paar dagen later. Leuk, ik heb er zin in...
Voor nu, een mooie dag, het leven is soms knap ingewikkeld, maar zo de moeite waard. Ik heb niet zoveel te wensen, wat haar op mijn hoofd, wat rust in de tent, een gelukkige vrouw en kinderen die het naar hun zin hebben.
Dikke zoen
Aniet

De boerderij.....

Gisteren waren we zo rond een uur of half drie op de boerderij. Lekker kopje thee in de serre...en daarna ben ik even gaan slapen op de bank, heerlijk...ik was en ben nog steeds heel erg moe. Daarna zijn we bij het haventje van Middelharnis tapas gaan eten, erg gezellig en ontspannen, smakelijk.....het was fijn om weer bij Pa en Els te zijn. Op die oude boerderij, vol herinneringen. Slapen in mijn kamertje van vroeger, wat er ondertussen heel fris en mooi uitziet. Vroeg naar bed en op tijd weer op, lekker uitgebreid ontbijten en daarna weer terug naar Voorschoten. Annemarie is nu Florine naar school aan het brengen en Hylke komt straks op bezoek. Voor de rest bouwen we weer rust in, vanavond een afsluitende avond bij Floor op school, omdat de introductieperiode van haar brugklas feestelijk wordt afgesloten. Leuk is dat, dat ik nu dit soort dingen ook mee mag en kan maken.
Pa en Els dank jullie wel voor de lieve ontvangst, het voelt zo warm iedere keer weer.
Dikke zoen, Anita

Moe, moe en nog eens moe.....

De afgelopen dagen ben ik zo onvoorstelbaar moe, ik lag gisteren alweer om half acht in bed...volgens mij komt alle vermoeidheid er nu uit. Ik wil slapen en niets anders dan slapen, gisterenochtend heb ik tot bijna een uur geslapen, en na mijn gesprek met Hans van Arinso, was ik weer kapot. Gek dat je lichaam hier zo mee om gaat, dat langzaam alle vervelende stoffen eruit gewerkt worden, volgens mij is dat proces nu aan de gang. Alle chemische troep in mij komt eruit, ontstekingen piepen nog een keer op, kortom de finisch is in zicht, maar de finish halen kost veel energie en dat mag ook...want dan heb ik het toch maar geflikt. Kanker overwonnen, althans daar ga ik van uit. De MRI laat nog steeds op zich wachten, het duurt maar en duurt maar...en juist die beelden zijn erg belangrijk voor mij. Want die beelden zullen laten zien of ik daadwerkelijk de remissie heb bereikt...wat een feest zal dat zijn zeg...

Buiten, een en al blad, nat en glad, koud ook, de winterjas moet weer aan. Voelt wel gezellig vind ik, ik heb er ook wel zin in...je oren gaan gloeien, binnen is het knus en gezellig...
wij gaan straks naar Pa en Els, eindelijk weer een keer naar de boerderij, fijn vind ik dat...

Dikke zoen, mooie dag,
Anita

ontstoken arm en heel erg moe....

Tja, het moest toch nog een keer gebeuren, mijn linkerarm is ontstoken, er zit een bobbel op, eens kijken of ik nu op de valreep toch nog ontstekingsremmers erbij moet gaan innemen. Gisteren zijn we bij Kirsten en haar gezin op kraamvisite geweest, Victor op mijn arm, hij heeft nu al meer haar dan ik...wat een lekker kereltje zeg! Daarna even naar Den Haag, een wijnproeverij van Sauter en De Vogel delicatessen in het Promenade Hotel, leuk, lekker, maar ik was zo vreselijk moe...die terugval nadat ik zoveel prednison heb gehad is altijd goed voelbaar en zo ook gisteren. Ik denk dat ik al om half negen op bed lag, heerlijk tv kijken, fruit eten, was gezellig...een onrustige nacht gehad, en nu weer op, want de KPN-monteur kan vanaf 8 uur komen om een nieuw modem te installeren....ben benieuwd!
Voor de rest een rustige week, wat bezoek vanuit het werk, naar Pa en Els toe, heerlijk eindelijk weer een keer. De vorige keer moesten we dit afzeggen, omdat ik ziek was, weer even naar Flakkee, naar de boerderij.
Nu mijn pillen, en op weg naar herstel, de chemo moet uit mijn lijf, en ik wil weer haar. Gewoon haar...Kirsten gaf het gisteren ook al aan, dat zij gehoord had dat iemand krullen had teruggekregen...ik ben benieuwd, hoe het eruit zal zien...nog even geduld, ik plaats wel een foto als het zover is...
En iedereen ongelooflijk bedankt voor de bloemen, de kaartjes, de smsjes, de fles wijn die op de stoep stond, zo werd 3 november door al die lieve aandacht, een prachtige feestdag, heel intiem samen! Dank jullie wel.
Anita

3 november 2007 - 1 jaar getrouwd....

Vandaag zijn we een jaar getrouwd....met kadootjes en een lief kaartje voor elkaar, hebben we elkaar wakker gemaakt...en zijn we heerlijk samen thuis vandaag. Annemarie gaat schilderen, ik ga de lunch en het diner voor haar verzorgen, nog wat boodschapjes halen....samen mijmeren over ons eerste jaar in deze status, want ondertussen kennen we elkaar al ruim 26 maanden...en wat is er veel gebeurd. Het is goed daar eens bij stil te staan, daar eens samen de tijd voor te nemen. Wie weet drinken we die prachtige rose champagne die Roel en Karin ons brachten toen ze gehoord hadden dat ik ziek was, of die mooie fles Saint Emillion die Jannie ons gaf, of...bedenk het maar...
Ons jaar, wat ik er nog over wil zeggen is dit - het is prachtig, wij samen, wij hadden het allebei niet willen missen, ondanks alle zorgen, alle pijn en verdriet van dit afgelopen jaar, onze band is zo stevig, die kan niet meer kapot, onze liefde is intenser dan wat we ooit hebben mogen voelen, ik schrijf in de 'we-vorm' omdat ik ervan overtuigd ben, dat Annemarie dit ook zo voelt...wat een rijkdom....
Ik wens jullie allemaal een prachtige 3 november toe!

Anita

De huisarts...

Vanmorgen kwam Rob, mijn huisarts. Eigenlijk is dat altijd een moment om even stil te staan bij alles wat er is gebeurd dit jaar. Rob was er vanaf dag een bij betrokken, vanaf de dubbele hernia tot het moment van nu. Hij volgt me, weet watvoor medicijnen ik allemaal gebruik, en hij adviseert me altijd op zijn rustige manier. Geen overhaaste stappen, gewoon gaan reintegreren, maar zonder dwang, of verplichtingen, proberen vanuit je goede intentie de dingen te doen.
Zo min mogelijk stress, en geen 60 uur werken. Leuk om met hem te praten, voelt wel goed.
Wat vertel ik nog meer vandaag. Dat deze laatste kuur me zwaar valt, dat ik me misselijk voel soms, dat mijn maag van slag is. Dat ik emotioneel ben. Dat mijn tenen beter worden, de zalf werkt goed. Dat ik ongelooflijk veel pillen slik iedere dag 10 stuks, een potje vol. Dat ik er genoeg van heb. Dat ik in alle rust probeer mijn dingen te doen. Dat Annemarie een schilderij verkocht heeft en dat we trots zijn, ik vooral op haar. Dat mijn huurder voor problemen zorgt, en ik dat vervelend vind. Dat hij weer zijn afspraken niet nakomt. Kortom, de dagelijkse beslommeringen, waar iedereen last van heeft. Dat ik zo moe ben steeds. Dat het vrijdag is en dat de kinderen vanavond weer naar papa gaan. Ingewikkelde dagen zijn dit altijd, vooral voor de kinderen en Annemarie. Dat het rustig is hier in huis. Dat ik vandaag weer een ongelooflijk lief kaartje kreeg van Centa. En een mooie mail van Chea. Dat Annemarie de laatste hand legt aan een schilderij...wat we hopenlijk zondag kunnen overhandigen aan de opdrachtgeefster....mooi, spannend moment maar weer....
En dat het voor jullie bijna weekend is....geniet ervan. Ik hou me nog even gedeisd.
En dat de laatste loodjes van dit ziek zijn zwaar zijn, zwaarder dan ik me had voorgesteld....
Anita

En toch weer de hele dag in bed.....

Dus niet naar de film! An is met opa, oma en de meisjes naar de film. Ik heb de hele dag in bed gelegen, koud, beetje misselijk, geen trek, slapen, gewoon last van de chemo denk ik....
Hier in huis was het druk...Floor met twee vriendinnen en Rosanne die gezellig spelletjes deden. Arie mijn vriend die de heg aan het knippen was en Annemarie die er weer eens alleen voor stond, boodschappen, taart, lunch met zijn allen, koken....ze is echt doodop! Ik hoop dat de film haar goed zal doen en dat ze even kan ontspannen....ze maakt zich ook zorgen als ik niet eet en me terugtrek. Terwijl ik me het beste voel in bed met de gordijnen dicht...gewoon in mijn eentje mijn strijd even voeren....dit zijn van die moeilijke momenten.....
Morgen hoop ik een betere dag...iedere kuur is zo anders!!
Anita

Mijn hele kleine nieuwe haartjes vallen uit....

Tja en dan heb je wat haartjes op je hoofd en dan vallen ze er nu weer uit....zouden ze dan toch nu echt plaats gaan maken voor gewoon stevig, gezond nieuw haar, of zou ik weer een hele kale gladde schedel gaan krijgen....nog een toegift, maar volgens mij een goede!
Vanmorgen vroeg ontbijt op bed voor Florine, die vandaag 13 jaar is geworden! Leuk hoor en vandaag komt er een vriendinnetje lunchen, vanmiddag komt er nog iemand langs en vanavond gaan we naar 'Alles is liefde' of hoe heet die nederlandse film ook alweer, met Paul de Leeuw enzo erin...

Ik heb een hele nacht geslapen, voel me wat gammel nog, beetje duizelig lijkt het wel, koud en warm wisselt zich af, maar ik ben alweer op. Dus het komt goed.
Een dikke zoen, een mooie dag!
Anita

Chemo 8 laat me voelen hoe ziek je kunt zijn....

Het lijkt wel een soort toegift van de CHOP, kots- en kotsmisselijk loop ik rond met mijn emmertje in mijn hand. Ik wil geen eten, eigenlijk ook geen drinken, alles staat je tegen, je wilt constant je mond spoelen, oh zo smerig....
Als ik lig, draait alles in mijn maag, dus er maar weer uit. Ondertussen hyper van de prednison, niet meer naar het toilet kunnen, en me ziek voelen. Koud zweet wisselt zich af met koude rillingen en nu zit ik weer in de kamer, want in bed kan ik niet meer stil liggen. Nog eventjes ervaren, wat ik straks niet meer hoef mee te maken...god zij gedankt dat dit voorbij is...daar ga ik wel van uit. Even afwachten want we krijgen als de MRI gemaakt is de beelden te zien, dat hebben we met de arts afgesproken....maar wanneer de MRI komt, dat is nog niet ingepland....ergens in november.

Nog eventjes dan is al deze ellende voorbij....ik ga verder met mijn boek.
Slaap lekker allemaal.....
Anita

Chemo 8 zit erin!!!!

Hallo allemaal! Grappig in het ziekenhuis kwam ik al twee heren tegen, die ik al vaker heb gezien, dus dan is het even praten 'hoe ver bent u?' en elkaar sterkte wensen. Daarna een gesprek met de arts, eerst natuurlijk bloed prikken en dan naar de elfde etage voor de chemo. Het was een uur toen we weer thuis waren uit het ziekenhuis en het is echt waar, chemo nummer 8 zit erin. Prikken ging in een keer goed, gewoon links, alleen wat hoger nu in verband met de aderontsteking, alle lof voor verpleegkundige Heidi...Dit hoofdstuk kunnen we dus afsluiten......super toch...de lumbaalpunctie was kl..... het ging weer helemaal niet, maar Annemarie hield mijn hand vast en terwijl de neuroloog drie keer de zenuw van mijn been raakte, en voor de tweede keer moest prikken, was ook deze ellende na een half uurtje rommelen weer voorbij!! En van de lumbaalpuncties zit dus nu ook al de helft erin. En nu kort de status :
leukocyten 3.5 goed he...
volgende lumbaalpuncties 19 november 2007, 10 december 2007 en 31 december 2007!! Dus reken maar dat ik champagne drink op 31 december en vuurwerk ga afsteken met oud en nieuw! Op 1 januari gaan we toasten op 2008 bij mijn pa op de boerderij!
De bestralingen zullen ergens eind januari 2008 gaan starten...krijg binnenkort een intake met de radioloog. De arts wijst mij vooral op de vermoeidheid die hierbij komt kijken.
Mijn tenen zien er stukken beter uit, die kuur werkt en slaat aan.
Beetje misselijk, zo even lekker naar bed. Moet nog het boek 'Hoe overleef ik...' lezen omdat Rosanne hierover een boekbespreking heeft en ik haar daarbij ga helpen. Leuk he...doe ik straks.

Gisteren Florine's verjaardag gevierd, was lekker knus en gezellig. Eerst brachten tante Anita en oom De ons een bezoek, was leuk hen weer hier te hebben. Ze kwamen weer met tassen vol lekkere dingen en kadootjes voor de meisjes. Vanaf een uur of drie druppelden de overige bezoekers binnen, heerlijk vind ik dat....Allemaal rond de keukentafel aan de taart of later aan de wijn, Roel, Karin, Brigitte met Juliette, Emmy, Reynaud, vader Wim, vader Piet, Els, Arie en Noor, Pauline, Vincent, Thomas en Floris en Floor is enorm verwend, bonnen, boeken, een prachtige lamp. De kinderen hadden het gezellig met elkaar...heerlijk is zo'n zondag dan toch weer. Floortje alweer bijna 13 (woensdag is ze echt jarig..), Floor had cake gebakken en brownies. Rosanne had kipsate gemaakt, kortom ze helpen al heerlijk mee en vinden dit ook leuk. Ik moest mona toetjes kopen bij Albert Heijn en iedereen kreeg van de meiden een mona toetje, leuk om dat te zien van die drilpudding op die bordjes, daarna kwamen nog de brownies, dus je moest wel door eten van Florine....

Vanmorgen kreeg ik heel veel smsjes, echt superlief. Iedereen die weer met mij meeleeft, en gisterenavond vond ik al een machtig lieve kaart van Annemarie onder mijn bed en jongens het is echt waar. De chemokuren zitten er allemaal in. Een vervelend stuk van mijn behandeling is voorbij. Nu de lumbaalpuncties nog en dan is het 1 januari 2008. Dan begint een nieuwe fase in ons leven, Curacao, werken, bestralen en weer heel goed op kracht komen...ik ben best wel een beetje opgelucht.

Dikke zoen, ik ga even naar bed.
Aniet

De herfst....

Het is herfst, heerlijk weer, lekker koud en overal blad. Nu hebben we toch gisteren de uitvinding van de eeuw gekocht, een bladstofzuiger annex versnipperaar. Geweldig ding, hiermee zuig ik in een hoog tempo al het blad weg en dit wordt mooi versnippert en opgevangen in een zak. Super...dus ik kan mijn lol op...ik stofzuig het terras en het grindpad voor en rondom het huis...heerlijk. Ondertussen zweet ik me kapot, maar netjes opgeruimd wordt het wel.
Verder is het huis vol met boodschappen, want morgen vieren we de verjaardag van Florine...leuk is dat wel, zien we iedereen weer. Gezellig!
Ondertussen doet de zalf mijn tenen goed....het spul geneest nu al de wondjes enzo..het ziet er nog niet uit, maar is niet meer zo vies en nat. Dus volgens mij gaan we maandagochtend vroeg gewoon de laatste chemokuur ontvangen en alweer de derde lumbaalpunctie....geweldig toch!
Vanmorgen kreeg ik weer bloemen van tante Suus met daarbij een kaartje 'voor de laatste keer veel sterkte, tante Suus' lief he.. en ja het voelt wel alsof ik iets ga afsluiten. Althans een onderdeel van dit ziek zijn, en dat voelt wel goed! Dan de lumbaalpuncties nog en de bestralingen, maar vooral dat laatste zie ik als iets wat tijdens mijn reintegratie nog 'even' moet gebeuren....over twee maanden, gaan Annemarie en ik naar Curacao en daarna komt de mercedes weer terug en ga ik weer naar Arinso. Ik weet nog niet hoe dat allemaal goed moet komen met die energie, maar dat zien we dan wel...als al die troep is uitgewerkt en uit mijn lijf is, zal het wel beter gaan.

Oh ja...en weet je, volgende week zaterdag, 3 november zijn Annemarie en ik alweer een jaar getrouwd...daar doen we nu even niets aan. We gaan als alles achter de rug is, wel een geweldig feest vieren met zijn allen, swingen met champagne ofzo...want wat zullen wij blij zijn als ons leven weer een gewone wending neemt.
Gisteren kwam ik mijn kapper tegen bij de HEMA. Hij voelde aan mijn haar en zei dat ik prachtige krullen terug zou krijgen, hij vond dat ik het dan maar een jaar moest laten groeien, dan zou hij het wel mooi bijpunten, want een bos met krullen lijkt me wel wat. Soms zie je mensen die heerlijk krullen hebben en dat heeft me altijd wat geleken. Vroeger zei ik al tegen mijn moeder 'mama ik wil ook krullen' en mijn moeder zei altijd 'als je door de regen fietst krijg je vanzelf krullen' en ik ben toch aardig wat keren natgeregend, maar krullen heb ik werkelijk nog nooit gehad....zou het dan toch nog een keer meezitten.....lijkt me wel wat!
Allemaal een prachtig weekend gewenst, met veel blad!
Lieve groet, Aniet

Lekker geslapen.....

Gisterenmiddag toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis ben ik schat ik in, al om half zes naar bed gegaan. Wat gelegen, koud had ik het nog, voelde me niet optimaal en uiteindelijk vroeg gaan slapen. Vannacht veel transpireren, maar nu weer op. Beetje verkouden, wat snotterig en zo dadelijk aan de gang met tenen, zalf, gaasjes en verbandjes...en langzaam aan klimmen we weer uit deze dip. Het komt vanzelf allemaal goed...maandag de laatste CHOP en mijn favoriete onderdeel, de lumbaalpunctie...en dan op naar herstel, haargroei, tenen die dicht gaan, kortom op naar het einde...
Maandag hoop ik de planning rond te maken met die dames daar in het ziekenhuis, dus alle lumbaalpuncties in te plannen en te bezien wanneer de bestralingen in 2008 kunnen beginnen!!
Voor jullie een fijne vrijdag, alvast een goed weekend...ik meld mij maandag wel weer, nadat ik de kuur heb gehad. Duim maar voor me dat die lumbaalpunctie lekker gaat...dat is het enige nog waar ik een beetje bang voor ben. Voor de rest ben ik nergens meer bang voor geloof ik...alleen voor muizen.

Aniet

Gelukkig weer thuis....

Om twaalf uur kregen we een telefoontje dat we mochten komen naar het LUMC. Ik lag in bed, ik had het heel erg koud en snel aangekleed, tas mee en naar Leiden. Bloedprikken, leukocyten 2.3....viel nog mee. Gesprek met de arts. De koorts, tja...daar kon ze niet veel aan doen, maar even zien hoe dat zal gaan, maar mijn tenen, daar was deze mevrouw Netelenbos wel van onder de indruk. Dus bellen naar de afdeling dermatologie, waarbij zij verwees naar a.s. maandag dat ik dan weer een CHOP kuur moet krijgen. En jawel ik mocht naar de afdeling 1BQ en al snel werd ik geroepen door een arts. Die keek eens goed naar de twee gruweltenen, althans vooral links is gruwel. En hij ging allerlei spullen halen en heeft stukjes van mijn groene nagel afgehaald en dit onder de microscoop bekeken. En later op kweek gezet. Maar ook met een soort wattenstaaf pus en troep van mijn linkerteen op kweek gezet en bekeken onder de microscoop. Hij vermoedt dat het een zeer vervelende bacterie is die onder mijn nagel is gekomen, waarschijnlijk door de chemokuur. Over twee weken op 8 november krijg ik de uitslag en moet ik terugkomen bij deze arts. Hij wil de tenen onder controle houden, weer een nieuwe patientenkaart, want nu ben ik zowel patient bij hematologie als bij dermatologie....bizar....
Daarna werd er van alles voorgeschreven, weer een antibiotica kuur erbij (naast de andere...de apotheker waarschuwde en zei vooral aan de arts te vragen maandag of dit naast elkaar kan....)voor twee weken en een soort zwavelzalf met iets wat een bacterie tegen gaat erin, allerlei gaasjes, een soort siliconenspul waarmee ik de teen moet inpakken, zodat de huid niet verder kapot gaat. Toen kwam er een hele aardige meneer, een verpleegkundige die mij uitleg gaf over hoe de tenen te behandelen, te zalven en te verbinden. Dus nu loop ik met twee witte grote tenen, verbonden met een gaasje om mijn enkels ......ziet er allercharmants uit...ik zei nog tegen Annemarie 'het wordt steeds leuker hoe ik eruit ga zien, rottende tenen, kale kop.....'. Oh ja en ik moest nog zeggen van Annemarie dat ze die uitspraak over hoe ik eruit zag van de week, heel lief bedoeld had hoor en zoals ik hem had verwoord op de weblog, kwam dit niet zo over....dus bij deze...want jullie begrijpen heus wel, dat mijn Annemarie dit nooit zo lullig gezegd zou hebben toch...

Nu lig ik in bed, met Chea's bedsokken aan, over mijn ingepakte tenen...heerlijk warm...dag!
Kijken of de koorts zich vannacht weer wil laten zien...en weet je alles is in het water gevallen, bezoek aan Pa en Els, Trudy zou komen, kraamvisite bij Kirsten, alles even weggeschoven, Anita is weer in de lappenmand....moet op krachten komen voor de kuur van a.s. maandag. Dat is even prioriteit nu!

Dikke kus
Aniet

Hoge koorts en naar het ziekenhuis....

Tja...en zomaar opeens kreeg ik vannacht hoge koorts (39.3) en werd ik daarna klam van het zweet weer wakker. De koorts is gezakt, maar de dokter wil wel dat ik naar het ziekenhuis kom. Mijn bloedwaarden zullen heel erg laag zijn, mijn grote linkerteen is lelijk ontstoken en ieder wondje wat ik krijg ontsteekt gelijk. Ik ben moe en helemaal klam...dus ik krijg zo een telefoontje wanneer ik moet komen. Voor de zekerheid een tasje mee als ze me daar willen houden ter observatie...

Wordt vervolgd....
Anita