Op 27 april heb ik mij ziek moeten melden dit jaar, en dus zitten er al bijna zes maanden op...zes maanden ziek thuis. Ongelooflijk...ik die eigenlijk altijd gezond was..en het is gek om te zeggen, maar alles lijkt te wennen. Ik wen aan het feit dat ik af en toe ziek ben, dat het leven weer een beetje zijn gewone gangetje aan het nemen is...dat er geen mercedes voor de deur staat (gisteren vroeg de huisarts er nog naar, grappig hoe zo'n auto bij je lijkt te gaan horen...), dat ik nog steeds veel kaartjes en smsjes krijg, van mensen ver weg en dichtbij. Leuk en lief, maar ik begin nu ook te wennen aan ontstoken tenen, aan zere armen, aan prikken en puncties, aan ziekenhuisbezoek en nog veel meer gekke dingen. Mijn lichaam went aan de chemo, aan het feit dat er allerlei pillen ingenomen moeten worden, kortom het went.
Maar langzaam aan begint er nu gelukkig weer een nieuw proces in mijn leven, waar ik ook weer aan ga wennen, mijn terugkeer naar de maatschappij, naar Arinso, naar een normaal leven, waar je moet werken en uitrusten, omdat je moe bent van je werk (en niet van een chemo). Ik heb nu allerlei 'zakelijke' afspraken in de agenda weer staan. Met collega's, met ISS, met Hylke, met de arbodienst, met hoofd HR. Reintegratie staat weer op de agenda. Terugkeer naar de maatschappij staat op mijn persoonlijke agenda...
En nu ik het heb over de agenda, rolt onze nieuwe huisagenda door de brievenbus. We gaan weer plannen, we gaan weer nadenken over vakanties met de kinderen, over leuke dingen die we willen gaan doen samen, en met de kinderen. Afstemming met de vader van de kinderen over data...het leven neemt weer zijn normale ritme in, althans zo lijkt het. Tussendoor nog wat chemo's, lumbaalpuncties en bestralingen...maar de tweede zes maanden klimmen we weer omhoog uit het dal, waarin we hebben gezeten. Heerlijk...
Anita
