Afgelopen week droomde ik over mijn tante, op de een of andere manier, was ik met haar bezig, met mijn tante Anita...een dame van 87 jaar, naar wie ik genoemd ben. Een tante met een groot hart, altijd bezig te zorgen voor iedereen, en dus ook voor ons, voor de kinderen van Annemarie, voor mij en Annemarie, voor mijn vader. Met lekkere hapjes, een glaasje wijn (en altijd ingeschonken door haar man, oom De)en allerlei lekkers. Als je honger hebt, of even zomaar wilt genieten van lekkere dingen, kun je naar hen toe. Altijd is de koelkast gevuld met heerlijkheden en altijd openen zij hun deur, voor mij, voor ons, voor iedereen! Prachtig als je zo mag zijn..en tante Anita en ik, wij hebben met grote regelmaat telefonisch contact. En al een tijdje was dit contact er niet...en deze week spookte zij maar door mijn hoofd en opeens dacht ik 'zij is vast ziek' en jawel, toen ik haar gisteren belde, hoorde ik dat zij kou gevat had en wel een paar weken lang ziek was geweest. Dus vanmorgen lekker op de koffie, voordat ik naar Pa ging. Even vertellen, bijpraten en horen hoe het is. Het leuke is dat deze mensen zo geinteresseerd zijn in alles wat je doet, in je leven, dat het een beetje lijkt op een 'ouderlijk huis'soms, want juist dat ouderlijk huis, dat er niet meer is, mis ik soms zo enorm...en dan ga ik af en toe daar eens eventjes langs, om zomaar te vertellen. Heerlijk...en zo begon dus mijn dagje Flakkee bij mijn tante Anita en oom De. En aansluitend ging ik naar papa...die goed gemutst was en blij dat ik kwam. Met een tas vol lekkers, met zalmwraps van tante, met balletjes gehakt, witte wijn en krentenbollen...heerlijk. En zo zaten wij in de recreatiezaal en toen arriveerde de familie Klootwijk, de bakkers uit Rotterdam, uit Capelle aan den IJssel...Pleun, met zijn vader en zijn moeder...beiden in een rolstoel. Jeetje wat heftig...en Pleun was ook emotioneel...het leuke is, dat je dan praat over levens die jou onbekend zijn, over samenzijn, en dat je ziet, dat mijn vader en zijn vader, elkaar begroeten als oude vrienden, terwijl ze elkaar maar net hebben ontmoet. Een verbinding tussen gelijkgestemden...en mijn vader gaat verhuizen. Hij krijgt 10 januari 2012 een eigen appartement met keuken, eigen toilet en badkamer, slaapkamer en balkon. En er is een beetje ruimte voor zijn spulletjes, althans een deel ervan...zodat we dit appartement gezellig kunnen maken. Gezellig en aangenaam, zodat zijn schilderijen aan de muur kunnen komen. Zijn foto's op de kast, zijn muziek bij zijn bed...en als je dan op bezoek komt, dan kun je gewoon even samen zijn. Hij krijgt dezelfde zorg, dezelfde dames die hem verzorgen, alleen meer ruimte voor privacy. En wat dit betekent voor hem, dat weet ik nog niet. Want nu is ook het samenzijn met al die anderen wel iets bijzonders geworden, hoe hij zwaait naar al die andere rolstoelers, die we tegenkomen, is wel intens...en ook wel verdrietig soms...maar het lijkt alsof hij geniet. Gewoon zomaar accepteert hoe het nu is....mijn vader in een rolstoel...maar mijn vader, die gewoon doorgaat met leven, die op zijn manier geniet. Hij genoot vandaag met een enorme kelk wijn, een prachtig groot glas, wat hij mocht gebruiken van Ammy, de vrijwilligster die vandaag achter de koffiebar stond. Een vrouw die hij nog kent van de wielerronde van Flakkee, waar hij altijd met zijn tractor en wagen de dranghekken reed en zij in het comite van vrijwilligers zat. Een vrouw die vroeger al bij ons op de boerderij kwam, en we nu dus weer tegenkomen...
En nu, met Buddha Bar muziek, zomaar thuis, even niks...Annemarie is ziek. En heeft wel even wat verzorging nodig...dus ik ga zo lekker koken voor ons. Fijne avond, liefs, Anita
