Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




donderdag 14 september 2017

Grijze haren...

Ja grijze haren, al zo lang heb ik grijze haren. Toen ik 35 was, begon het gedonder al. Grijze haren. Toen wilde ik dit nog verven of kleuren, en zag ik eruit als een lapjeskat. Nu ben ik grijs, helemaal grijs. En nu is mijn coupe een beetje anders, en lijk ik op mijn moeder mooi toch...ik glimlach bij deze gedachte en straal van oor tot oor, als iemand dit tegen me zegt. Blijkbaar praat en doe ik dan ook nog iets, waardoor ik op haar lijk. In vergaderingen denk ik altijd, dat zij ook zo zou zijn geweest, soms wat fel, soms op inhoud, maar vooral op de verbinding. Mensen mogen me, of niet. Er is niet zoveel tussen. En voor mij naar anderen toe geldt dit ook zo. Ik heb wel geleerd (van mijn moeder denk ik) dat het soms beter is, om vooral correct te zijn. En wat meer afstand te namen van die mens, waar je niet zo dol op bent. Zie ik mijzelf ook doen. Hierdoor voel ik me vrij en onafhankelijk. En als iemand me niet zo mag, vandaag de dag, dan is dat ook goed. Heerlijk is dit om je zo te voelen. Ik merk, dat ik weer aan het coachen ben, op afstand en dichtbij soms. Ik praat met mensen en mensen met mij. Ik ontmoet mensen en probeer te helpen. Die dienstbaarheid zat er altijd al in. Maar sinds mijn opleiding Servant Leadership, ben ik hier nog bewuster mee bezig. Vandaag zit ik lekker thuis een beetje werken, bellen, wat rustig op adem te komen, vanmiddag nog een bespreking en vanavond naar een bijeenkomst in Gouda. En ondertussen is onze kapster hier, en krijg ik straks een knipbeurt, ga ik even onder de zonnebank. Want grijs zijn is een, maar grijs en wit, is echt niet fijn...dus die kleur moet wel ergens blijven. In mijn oude spijkerbroek en voor het eerst weer sokken aan...brrr. Sokken. Vind ik helemaal niks. Het liefst heb ik blote voeten in mijn schoenen. Heerlijk. En nu dus sokken... Lieve mensen, een blog om zomaar lekker even te schrijven, op een dag, waarop ik zelf weer even grip heb op mijn ritme en tijd. En dat is mijn enige aandachtspunt - zelf weer de regie krijgen op mijn agenda -. Nu word ik soms geleefd, door te racen van afspraak naar afspraak. Door de werkdruk, de vele documenten, besprekingen, ontmoetingen en hier ga ik rust in brengen. Voor de ander maar ook voor mijzelf. Zodat ik gewoon die grijze Anita van Loon kan zijn, die tijd en aandacht heeft voor mensen. Die goede dingen doet voor dat mooie bedrijf Yarden, die staat voor wie ze is. Dus vandaag is deze dag en geniet ik simpelweg. Heb het goed!