Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 26 januari 2013

Er is zoveel te zeggen....

En gisterenavond, moest ik heel hard huilen, in bed, samen met Annemarie, gelukkig was zij dichtbij...want soms overvalt met dit, dan voel ik dat ik, ondanks mijn geluk, ook veel heb, wat me bezighoudt. Veel dingen heb, waar ik me verantwoordelijk voor voel, of waarover ik na loop te denken. En tranen moet je altijd de vrije loop laten, want dat verdriet, die pijn, die is er ook...en dat is goed. En na een mooie rustige nacht, waar ik lekker heb geslapen, sta ik nu weer op...en zie ik weer hoe mooi de sneeuw de wereld wit maakt. Het doet me denken aan een begrafenis in de sneeuw...het koude staan op die begraafplaats, die uitvaartverzorger die helemaal wit besneeuwd voor de kist staat en deze laat zakken, de tranen van de dierbaren...het afscheid is nu echt...afgelopen maand, hadden wij een uitvaart met een witte koets. Met paarden, met witte dekens om, prachtig...indrukwekkend en Jan Pieter die statig voor de stoet uitliep. Indrukwekkend, hoe afscheid kan zijn. Afscheid, afscheid...ik ben er maar mee bezig. Zonder je dit te beseffen, neem je heel veel afscheid in je leven. Afscheid van een mens, een baan, een huis, een vriendschap, een liefde....en alhoewel het lied is 'afscheid nemen bestaat niet'....laat je steeds weer dingen los, en natuurlijk koester je al die mooie herinneringen. Als ik nu terugkijk op mijn leven, dan koester ik vriendschappen die ik niet meer zie, liefdes die ooit waren, en huizen waar ik woonde....Gisteren sprak ik nog een vriend van vroeger, Ton. Ooit woonden wij, hij en zijn partner Jan, en ik tegenover elkaar. Zijn leven is zo veranderd, Jan is overleden, hij woont ergens met een nieuwe man in het Oosten van het land...en is volgens mij niet zo gelukkig. Althans het leven lacht hem niet toe...ziekte, hartinfarcten, nieuwe heup...kortom een man, die niets zomaar heeft gekregen. En ons gesprekje ging over de uitvaart, over de uitvaartwinkel...en het was bijzonder. Een mooi moment op een bijzondere vrijdag. Er is zoveel te zeggen...iedere dag weer. Ik trotseer straks de sneeuw, om mijn vader te bezoeken, om even een bloemetje te brengen bij zijn overbuurvrouw in het ziekenhuis. Want weet je, als deze oude mensen gaan kwakkelen, dan word ik altijd een beetje bang...soms maakt het mij een beetje bang, als ik daar ben en om me heen kijk. Mijn vader die dan weer wat beter, en dan weer wat slechter is. Mijn vader die een opleving kent en een dieptepunt. Van wie je denkt 'het afscheid is nabij' en dan opeens weer niet..ingewikkeld proces. Dit loslaten....iemand schreef op facebook 'loslaten is de waarheid de ruimte geven'...tja..klopt wel denk ik. Mooi citaat, ik adopteer dit met genoegen...en vanmorgen vroeg ben ik mijn prachtige boek 'voor wie woorden zoekt'....(zelden kreeg ik een mooier boek, met dit boek ben ik heel blij) naar een tekst en deze gaat over de taal van goedheid en liefde :

De taal van liefde is onuitputtelijk
Zij wikt niet en weegt niet
Hoe oud ook, toch straalt ze van jeugdigheid.
Ze heeft zeer weinig woorden nodig
als zijn ze vaak doorregen van poëzie
Ze is bedachtzaam en verdraagt de stilte
Wat ze wil zeggen doet ze woordeloos
Soms wordt het in het zand geschreven
Ze durft het aan om arm te zijn
Maar wie haar spreekt
maakt zij ontzettend rijk.

Mooi he...de taal van liefde...gisteren zat ik bij mijn vader, en toen pakte hij mijn hand. Hij aaide erover en zei 'wat een rot dun armpje heb je...' en begon heel hard te lachen. Mooi toch...toen ik binnenkwam lachte hij, hij had me niet verwacht. Want per ongeluk had ik in zijn agenda geschreven bij de vrijdagmiddag - Pa -. En hij vroeg zich maar af, wie er toch komen zou, hij kende geen Pa. Dus toen ik kwam zei hij 'kind ik heb een raadsel' en hij zei 'wie komt er toch...er staat Pa'. En ik probeerde hem uit te leggen dat ik per ongeluk de tekst uit mijn eigen agenda in de zijne had geplaatst. En het effect was dat hij heel erg moest lachen en zei 'maar nou is het goed, nu ben jij er...'. Onze taal van liefde...

Lieve mensen, een mooi wit weekend. Rij voorzichtig zeker vanavond, er komt ijzel...niet glijden...een bijzondere dag gewenst. En spreek vanuit de taal van liefde, want hiermee maken wij elkaar ontzettend rij.
Liefs, Anita van Loon