Dit is de titel van een boek, maar daar doel ik nu niet op. Wel adviseer ik je dit boek te lezen, intens, ingrijpend en rauw. Maar dit terzijde. Ik ben ziek thuis. Ik, die nooit ziek ben, daar schep ik altijd over op. Ik ben geveld door de griep, of een tik ervan. Ik scharrel wat rond, ik heb het koud en warm, en ik ben een paar dagen thuis, om even op adem (letterlijk) te komen. En ik realiseer me, dat in huis, hoe groot en fijn ook, je leven langzaam een klein leven gaat worden. Gek, hoe dat voelt en hoe ik mezelf daarin ontmoet. Ik kan het ook. Klein leven. Op mezelf aangewezen zijn. Ik loop door het huis en bezie alles met andere ogen. Ik zie de schoonheid van alles wat we om ons heen verzameld hebben. En ik voel de essentie en de intense betekenis ervan. En ik realiseer me voor welke waarden de dingen staan.
De oude bijbel met in gouden letters de naam van mijn vader erop. In leer gebonden met koperen sloten. Ik denk dat deze bijbel vroeger bij ons in de kast stond in de woonkamer, ik weet het niet meer zeker. Maar wel weet ik, dat ik nagenoeg geen erfstukken heb van mijn ouders, maar dat ik juist deze bijbel wilde. Mijn vader, hij had bij leven, na zijn huwelijk met mijn moeder, de kerk vaarwel gezegd. Hij ging soms wel mee, maar alleen als mijn moeder dat wilde en niet naar zijn eigen Gereformeerde kerk, maar naar haar kerk, de Remonstrantse kerk. Die bijbel is oud, die bijbel doet me glimlachen, aan de herinnering aan die man, die wel zijn eigen weg wilde gaan, maar het toch wel lastig vond dit echt te doen. Zo'n beetje met een been ergens nog in blijven staan. Hij heeft me door zijn twijfel soms geleerd, te kiezen en de consequenties voor lief te nemen. Of dat nu fijn is, of niet. Ergens voor gaan staan. En zo stond ik al heel vroeg voor mijn geaardheid. Met alle consequenties van dien. Een tante die me onterfde. En ik realiseerde me op dat moment, dat eerlijkheid een grote waarde is. Daar staat die bijbel denk ik voor. Daarom wilde ik die bijbel meenemen na het overlijden van mijn vader...
Een wat gekke combinatie, een klein kussentje dat voor zich spreekt op de apothekersweegschaal, die altijd bij mijn nichtje in haar fysiotherapie ruimte stond. En toen zij met pensioen ging kreeg ik dit mooie kastje van haar. Staat in de woonkamer. Mooi, hoe dit past in ons huis. Een stukje familie, een stukje vasthouden van wat er ooit was. De familie van mijn moeders kant, in Zeeuws Vlaanderen. Een veilige haven in mijn jeugd. Ik zei altijd tegen mijn ouders, 'als jullie doodgaan, dan ga ik bij tante Tanneke wonen' de zus van mijn moeder. De moeder van mijn nicht. Ik was daar graag, mijn moeder ook. Het fijne leven aan de Westerschelde, in Breskens. Eenvoudig, puur en zo veilig. Heerlijk. En zo staat dit tafereeltje voor die veiligheid. Voor een prachtige herinnering aan mijn geweldige jeugd. Een jeugd vol liefde, vol veiligheid, met mooie verbindingen tussen mensen. Een plek waar het leven ten puurste geleefd werd.
En volgens mij, is dit een manier van leven, die ik geleidelijk aan terug aan het vinden ben. Hier in mijn dorp, hier in dit huis, een soort veilige haven heb ik hier gemaakt, samen met Annemarie. Waar mensen graag komen en zijn.
En ooit kreeg ik dit beeld van Annemarie voor mijn verjaardag. Ik ben werkelijk dol op beelden van vrouwelijke bustes, billen. Ik heb ooit zelf een prachtig bronzen beeld gekocht van Ad Haring, van vrouwenbillen, in een atelier in Drenthe. Waar ik een workshop onder zijn begeleiding - beeldhouwen - volgde. Geweldig was dat. En dit beeld staat in onze hal, op een houten sokkel. Prachtig. Dit beeld staat voor puurheid, schoonheid, vrouwelijk schoon maar ook voor kracht. Symbool voor mijn liefde voor vrouwen, maar ook voor mijn liefde voor onafhankelijke vrouwen. Toen ik ooit mijn HAVO diploma haalde en de rector mij bij de diploma uitreiking vroeg 'Anita wat wil jij later worden' was mijn antwoord 'onafhankelijk'. Ik had gezien hoe mijn moeder rechtop moest blijven staan, om haar eigen loopbaan te hebben, om als vrouw een eigen pad te volgen, terwijl zij getrouwd was met een boer. Ik voelde een soort van spanning om haar gemaakte keuzes. En ik, ik ben onafhankelijk geworden en gebleven, mijn hele leven lang. Een vrouw die zelf zorgt voor haar inkomen, voor haar levenspad. En dus staat dit beeld voor onafhankelijkheid.
En deze twee meisjes zijn een geschenk voor Annemarie van haar moeder en Reynaud. Symbool voor haar moederschap, haar gezin, de verantwoordelijkheid die zij heeft gekregen en genomen, om twee mensen groot te brengen. Een pad, dat zij gevolgd heeft op haar eigen wijze, door voor mij te kiezen, maar ondertussen is zij een basis voor die twee dames. En voor mij staan de meisjes nu symbool voor ons gezin, voor onze familie, en voor de liefde die hier zo voelbaar is. Maar ook staan deze beeldjes voor mij voor het feit dat ik nooit zelf moeder ben geworden. Een grote wens van mij, altijd geweest. Ik had zo graag een 'Basje van Loon' opgevoed. Mijn eigen kind willen hebben. Maar het leven heeft anders beslist. En het leven heeft ervoor gezorgd, dat er altijd kinderen waren en nog steeds zijn, in mijn leven. Dat ik een klein beetje mee mag beleven, hoe het is om moeder te zijn. En misschien staan deze twee beeldjes dan ook wel voor het feit, dat je niet alles in het leven kunt vormen naar je eigen wil. Dat je soms wat moet schikken, wat moet laten, en dat je ondanks dat niet alles wat je wenst te verwezenlijken is, je toch heel gelukkig kunt zijn. Dus misschien staan deze beeldjes wel voor 'geluk is een keuze'. En hoe, en met wat en wie, dat bepaal je zelf wel. Geluk...
En in de hal, en onder de trap, in mijn wijnkast, daar zie je overal prachtige 'schatten' staan. Mooie magnums of Jeroboam flessen wijn. Maar ook geweldige boeken over de mooiste wijnkelders over de hele wereld, over wijnkaarten, landkaarten met hierop de wijnhuizen, maar ook allerlei prachtige kurketrekkers. Eentje van Laguiole van mijn vader gekregen. Net na het overlijden van mijn moeder, toen we samen op stap waren, wilde hij me een mooie kurkentrekker geven. En zo is mijn wijnkast, mijn hal met mooie schilderijen, met mooie 'verzameldingen' iets wat zo kenmerkend is voor mij. Ik schenk je graag een prachtig glas wijn, om van te genieten. Want wijn is om te delen vind ik. Wijn drinken doe je samen, daar geniet je met elkaar van. Proeven is iets anders dan drinken, als je proeft ga je op zoek naar meer, naar iets anders. En dan zoek je de combinatie met lekkere hapjes. Wijn staat voor gastvrijheid, voor samenzijn, voor vriendschap. En dus staat deze passie voor genieten, voor leven, voor samen leven, voor samen zijn, voor verbinding vanuit het hart. Want samen is meer dan alleen, samen is leuker dan alleen, samenzijn is geweldig. En samen kan overal zijn. Jij daar en ik hier, het mooie was, toen Roos in Nieuw-Zeeland was, en daar geweldige wijn dronk, toen dronken wij hier met haar mee. Wij op de bank, zij daar in dat prachtige land. En we toasten met elkaar op het leven, de liefde, op alles wat zo de moeite waard is.
Mijn wandeling vandaag door het huis, is een wandeling door mijn waarden, door mijn leven, door mijn herinneringen, een klein leven, maar een fijn leven. En ik nodig je uit, wandel gewoon met me mee. Want samen is meer dan alleen.
Heb een fijne dag, ik ga nog even lekker op de bank liggen.
