Vrolijkheid, een en al vrolijkheid...

Goedemorgen, oh nee het is alweer middag. De zondag mag loom beginnen, koffie op bed, deuren open, de kou gecombineerd met de zon, rolt dan zo je huis in. Gisterenmiddag open rijden met de cabrio naar Goes, geweldig, koud en toch ook weer niet, een warme auto, en je haar wappert een beetje, en je voelt het prachtige licht op je gezicht. Mooie alliteratie, het prachtige licht op je gezicht. Ik hou ervan. Net zoals ik hou van deze tijd van het jaar. Narcissen, en een werkelijke schitterend boeket vol prachtige bloemen, gekregen van onze Suzanne. Als dank voor de kaarten van Andrie Rieu. Ja want als deze meneer vrolijk staat te zingen, als het Vrijthof danst, als de hele wereld naar Maastricht trekt, dan zijn wij aan het inpakken en onze verhuizing hier uit Wassenaar aan het voorbereiden. Dus waren die spontaan door mij bestelde kaarten, alsof het zo moest zijn, voor Suus. Hoe heerlijk, gisteren naar de slijterij, om een heerlijk cadeau te kopen voor onze collega Wouter, die vandaag jarig is. En toen kwam ik Suus, en allerlei leuke mensen tegen, op het terras, en bleef ik hangen voor een kop koffie. En toen ik later bloemen ging kopen voor de scheidende vrijwilliger uit Zeeland (jawel daarvoor was ik op weg naar Goes gisteren, het is al Yarden dat de klok slaat, haha)kwam ik Louise tegen en kreeg ik bloemen van haar, omdat we het mooie pand in Nieuw Vossemeer hebben gekocht. Jawel, het is dus allemaal vrolijkheid, en het lijkt alsof het een en al genieten is. Genieten met een hoofdletter G. Leuke contacten, aangereikt door mijn vriendinnetje Monique, een afspraak met een oud directeur uit mijn Vipre tijd, mijn tijd bij het vervoer, kortom, gave en mooie dingen spelen in dit leven nu. Ik voel me rijker dan een koning. Hier en daar wat gedoe, niet goed in kunnen loggen, wachtwoorden kwijt, enzo, maar ach, de kop is vol he. Dat is op te lossen denk ik altijd maar. Daar kom ik uiteindelijk wel uit. Oh ja, en bezig met de huizen, Nieuw Vossemeer tekenen we dinsdag. Wat een feest, wonen op een plek, waar het licht zo mooi over het water schijnt. Waar het werkelijk doodstil is, waar ik mezelf al rond zie rijden door mijn huis, met mijn rijdende wijnbar/kast. Geweldig, Annemarie en ik dromen er al over. Dichterbij mijn nichtje. Dichterbij mijn roots. Grappig is, dat via Facebook oude vrienden van vroeger, zomaar weer dichtbij komen. Dat oude contacten weer opnieuw gaan leven. Dat de cirkel wel rond lijkt te zijn of te komen. Gisterenavond afscheid genomen van vrijwilligers, een dame wiens termijn erop zat. Een dame die 26 jaar vrijwilliger is geweest. En met hen, een stel, al meer dan 40 jaar vrijwilliger bij Vereniging Yarden. Dus ook op zaterdag nog bezig, met mooie mensen. Met mensen die er toe doen. En mensen die vanuit hun hart, een deel van de geschiedenis van Vereniging Yarden bij zich dragen. Mooi. En terugrijdend in die dikke E250 cabrio (ja toen wel dicht), waar die motor dat fijne geluid maakt, waar je zo heerlijk die auto voelt snorren...een weldaad heet dat. Ook weer genieten. En nu, zondagmiddag, er hoeft niets, alles mag, het boek Maan uitlezen. Nog wat uitwerken, en dan de week van het afscheid. Afscheid van drie mensen uit mijn mooie team. Edward, Renata en Wouter, en dit afscheid houden we klein. Doen we met elkaar. Want het is niet een feestvreugde, maar het is wel het ongelooflijk goed hebben en hebben gehad met elkaar. En dit vieren we dan. Dat je mensen om je heen mag hebben, met wie het loopt en goed gaat. Met wie het fijn is, met wie je super mooie dingen hebt mogen doen. Lieve mensen, terwijl de maand februari naar haar einde loopt, het voorjaar lonkt, de zon schijnt, realiseer ik me, dat het jaar 2019 een prachtig jaar gaat worden. Loslaten, afscheid nemen en weer verder gaan. Zo is het leven, zo is mijn leven. En toch, altijd weer blijven er zoveel schitterende mensen heel dichtbij me. Ik neem deze mensen mee, waar ik ook naar toe zal gaan. Een fijne zondag gewenst.

Het voorjaar is begonnen!

Op deze prachtige zaterdagmiddag, terwijl het zonlicht, zo mooi op onze eettafel valt, lijkt het werkelijk alsof de wereld er totaal anders uitziet. En realiseer ik me, hoe je leven er echt zomaar opeens totaal anders kan uitzien. Wat dacht je hiervan een voormalige pastorie, uit 1795 onder voorbehoud financiering, wordt dit de plek, waar mijn Levenskunst activiteiten zullen worden uitgevoerd. Stel je voor, een wijnproeverij, in de hal bij de open haard, of in de tuin, met uitzicht op de kerk, het kan zomaar waarheid zijn en worden. Blij, anders dan toen Drenthe nog op mijn netvlies stond? Jawel, waarom, omdat het financieel 'lichter' voelt, omdat het dichtbij is, omdat de Randstad en Antwerpen, binnen rijafstand zijn. Omdat mijn Grevelingen, mijn eiland, slechts 25 kilometer van ons vandaag ligt. Omdat ik op de fiets naar de begraafplaats van mijn ouders kan, gek gevoel he. En toch speelt het mee, omdat ik dagelijks kan genieten van die mooie luchten. Omdat Annemarie haar atelier krijgt, omdat er ruimte is voor gasten, en toch de intimiteit van een gemeenschap. Omdat...ik kan nog wel even doorgaan. Ik samen met mijn vriendinnetje Monique, lekker kan gaan trainen. Omdat...vul maar in. Het klopt. Terugkijkend op deze week is er nog zoveel meer gebeurd, zo ben ik nu lid van een proefpanel voor een grote wijnhandel. Hoe leuk, ik krijg af en toe een doos met schitterende wijnen thuis geleverd, mag deze gaan beoordelen en hier recensies over schrijven, voor hun website. Als dit niet een vorm van levenskunst is. Ik ga twee mensen coachen, het gaat beginnen. En ik ga voor een landelijke organisatie, ook vanuit mijn Levenskunst mooie trainingen verzorgen. Leuk, hoe het leven je soms zomaar toelacht. Hoe je door zoals Carla altijd zo mooi zegt, een deur te sluiten, er vele nieuwe deuren en soms ook ramen opengaan. Een ongekend leuke man, uit mijn Mercedes wereld, komt zomaar out of the blue in de lucht. En we hebben contact over dit mooie merk, het rijden in een cabrio, gaan we ook een keer samendoen. Kop in de wind, en gaan. En tussen dit alles door, ben ik bezig met Praten over Verlies. De documentaire voor Amsterdam Zuidoost, het coachen van twee collega's bij Yarden, het meewerken namens Yarden aan een MD-traject. En probeer ik mensen te helpen, met hun verlies, hun rouw, hun leven weer op de rit te krijgen, na een verlies. Ja werken bij dit bedrijf heeft me veel gebracht en zal me nog veel brengen. Meepraten over de uitvaart van de toekomst, ik word uitgenodigd voor dit soort initiatieven. En ik realiseer me, ook al ga ik ooit nog wat anders doen, dat ik dit soort initiatieven gerelateerd aan Yarden, altijd met me mee zal dragen. Vandaag is een dag, waarop de zon mooi schijnt. Een dag waar krokussen, en narcissen zelfs alweer open gaan, het voorjaar laat zich zien. Het nieuwe leven, opent zich. Morgen jazz in Wassenaar, Cor Bakker, gezellig in Auberge de Kievit, met mijn schoonouders, en Joke en vast zullen we daar nog veel mensen zien, die we hier in dit fijne dorp hebben mogen ontmoeten. Oh ja, de krant, het kopje koffie, het boek MAAN, Wine Life, kortom zat te lezen en te bekijken. Heerlijk, ik wens jullie allemaal de rust toe, die ik nu voel en ervaar. Afscheid nemen bestaat niet, is volgens mij een tekst van Marco Borsato. En ik schrijf deze op, omdat je iedere dag, of iedere week wel afscheid neemt van iets of iemand, en ook dat hoort bij het leven. En ik zelf probeer er dan simpelweg te zijn voor die ander. En het mooie is, dat anderen er altijd zijn voor mij. Dank je wel, liefs!!

10 februari 2019

Mooi doorkijkje..ik zocht naar een foto die voor mij past bij een tekst. Een tekst waar ik bij moest glimlachen, omdat dit zo klopt voor mij. Een vriendin van mij zei altijd al 'jullie gaan in Zeeland wonen, niet in Drenthe' grappig hoe dit voelt en ook hoe dit uiteindelijk beter voelt. Zeeland, de mooie luchten, het water, de omgeving, mijn roots, mijn herkenning, al die verhalen, die horen bij mijn geboorteland. Jawel, ik hoor sommigen denken, jij bent geboren op Goeree en Overflakkee. En ja dat is Zuid-Holland, maar voor de gemiddelde mens is dit Zeeland. Voor mij niet, voor mij is Flakkee, Flakkee. En als ik van Flakkee, via de Grevelingendam, afsla richting Krammersluizen, tussen het water door rijd, dan kom ik op een plek, waar ik me hoop thuis te gaan voelen. Dit land, ook onder water gestaan in 1953, een monument, wat past bij deze omgeving. Dan kom ik in een gebied 'waar Zeeland Brabant kust'. Deze tekst en dan omgedraaid, las ik in een boekje, gekregen van de kroegbazin in Nieuw Vossemeer. Een kleine gemeenschap, en als ik een kilometer of twee loop, de brug over dan sta ik in Zeeland. Ik die nooit in Noord-Brabant wilde wonen, wie weet gaat het zomaar gebeuren. We zijn nog niet zover, maar het gevoel spreekt aan. Ik ben in mijn dikke Yarden boek, aan het rekenen, allerlei opties aan het uitwerken. Anco is achter de schermen mij aan het helpen, hier weer een bezichtiging, kortom beweging genoeg. En ik, ik heb er zin in. Aardappels poten in de tuin, een fruitboompje erbij, kortom...genoeg vooruitzichten, en nog even heel spannend. En terwijl mijn kop niet stil staat, luister ik naar hele mooie 'stille' muziek, van Jon Hopkins, piano muziek. Heerlijk...het idee, dat ik ooit ook zoiets zal kunnen. Ik ben dingen aan het bedenken, waar ik nooit aandacht aan heb gegeven, omdat ik het zo druk heb. Heerlijk vooruitzicht, een boek lezen. Muziek spelen, in de tuin werken, als ik later oud ben. Ik glimlach, terwijl ik dit schrijf, omdat het nog zo ver af staat, van waar ik nu sta. Nu voel ik mij een file rijder, een Randstad mens, een drukke agenda, veel te doen, veel mensen om je heen. En toch, kriebelt het ergens in mij...en dat is goed. Mijn laatste stap maken in mijn leven, qua wonen dan, en dan uiteindelijk ergens uitkomen, dichtbij mijn roots. Ik bewonder, die stabiele mensen, die dit direct hebben gedaan, die slechts 1 keer verhuisd zijn in hun leven. En nooit meer anders wilden. Ik, ik was op onderzoek, ben op onderzoek en weet nog steeds niet wat ik anders wil worden, dan onafhankelijk. Mijn opmerking toen ik 16 was, en mijn HAVO-diploma in ontvangst mocht nemen 'ik wilde onafhankelijk worden'. Welnu, dat is gelukt. Ik heb mijn hart gevolgd, ik mocht zijn wie ik ben, ik heb mooie mensen ontmoet, vrienden gemaakt, voor het leven. Ik ben wie ik ben. En dat alles dank ik ook aan die prachtige vrouw, die vandaag 87 zou zijn geworden. Ma van Loon. Haar verjaardag vandaag. En Mirna die me een lief berichtje stuurde, omdat ook zij zo dichtbij mijn mooie ouders staat en stond. Onafhankelijk zijn. Je keuzes durven maken. Dichtbij jezelf zijn. Ik heb er mee geworsteld, omdat oordelen dichtbij waren, en er soms waren. En omdat ik geloofde dat als er een god is, dat hij alleen maar wil, dat wij mensen elkaar lief hebben. Ongeacht ras, religie, achtergrond, geaardheid. Ik geloofde toen al in een wereld waar we met elkaar integreren en samenzijn. En ik zal hier altijd in geloven. Vrijdag hadden we een bijeenkomst van de Stichting Een Land Een Samenleving, en vanuit deze mooie Stichting, proberen wij ook met elkaar, mensen in dit leven, in dit land wat meer met elkaar te verbinden. Kijk maar eens op onze website. Terwijl de muziek heerlijk door de kamer klinkt, ik geniet van de rust, wens ik jullie een fijne zondag. Als je een borrel drinkt, of een mooi glas wijn, breng een toast uit op mijn moeder, mevrouw van Loon-Dirkx. Ik zal het ook doen, met een glimlach. Dank je wel Mam! Als ik ga wonen daar waar Zeeland Brabant kust, dan zal ik altijd dichtbij je zijn....

Dag Pap! het is 6 februari 2019 - alweer vier jaar geleden dat mijn vader overleed

De tijd vliegt. Ja dat klopt. De tijd gaat ongelooflijk snel, alweer vier jaar geleden, stonden wij met een prachtig team van mensen van Yarden, op de begraafplaats van mijn ouders, in Middelharnis. Voor het afscheid van mijn vader. Een dag, met mooie verhalen, veel mensen in een heel kleine ruimte, een eerbetoon aan een prachtig mens. Een mens, die met me meereist. Die zou glimlachen als hij zou lezen, dat ik afgelopen maandag met zijn kleindochter een glaasje wijn dronk en lekker heb gegeten in de oude Honig fabriek in Nijmegen. Een man, die het fijn zou vinden, te horen, dat Annemarie en ik laatst met 'zijn Elsje' hebben gegeten, in Middelharnis. De plaats waar zoveel herinneringen liggen. De man die het maar 'gekkigheid' zou vinden, dat ik vanuit mijn liefde voor hem en mijn moeder, mijn verhaal vertel in 'Ik mis je' op de tv. Maar diezelfde man, zou trots aan iedereen vertellen dat zijn kind, op tv zou komen. Zoals hij trots was, als ik iets moois deed voor iemand anders. Die trots was als ik een nieuwe Mercedes had. Of een mooie promotie mocht maken op het werk. Zoals hij aan de andere kant, zich zorgen kon maken, als ik ziek was, als ik het moeilijk had. En die altijd weer die grote, die lieve gerimpelde hand naar me zou uitsteken. En me vast zou houden. Me zou liefkozen zodat ik me nooit alleen zou voelen. Ja, simpelweg deze mens, was en is mijn vader. En als ik aan hem denk, dan glimlach ik, om zijn liefde voor vrouwen, voor wijn, voor het merk Mercedes, voor zijn eiland. En nog meer glimlach ik, omdat ik op hem lijk. Niet helemaal, maar wel een heel eind, ja mijn vader, al vier jaar geleden namen wij afscheid van deze mooie man. Dag pap!

En zomaar is het alweer februari 2019, de tijd vliegt voorbij...

Jawel, deze weg wordt misschien wel de weg, die ik vaak zal gaan afleggen in de toekomst. De weg langs de Krammersluizen, op weg naar het einde van het eiland Tholen, en dan de brug nog over en dan ben je in Brabant. Ik die altijd zei, nee in Brabant ga ik niet wonen. Carnaval enzo, het accent, maar toch lijkt het nu alsof we ooit ergens rond Steenbergen terecht gaan komen. We kijken nog wat rond, het laatste stadium van onze zoektocht is in zicht. Nog een keer huizen kijken en dan...dan gaan we ervoor. De weg naar een nieuw leven, een ander leven, en geloof me, zelfs het licht is anders. Prachtig licht, mooie luchten, water, dichtbij mijn roots, ik denk dat op de fiets naar de boerderij, hooguit 20 km is. Hoe leuk, en ja hoe vaak heb ik niet gedacht, 'ach had ik dit maar gedaan, toen Pa nog leefde' maar ja, achteraf denk je dit soort dingen. De keuze die ik nu maak, past bij deze fase in mijn leven. En ondertussen is deze week voorbij. Een rare week, eerst nog twee dagen vrij Ameland, ook al van die mooie luchten, ijskoud, maar oh zo gezellig. Een heerlijk hotel, een prachtige omgeving. En toen aan de slag, bij Yarden. Mooie gesprekken, maar allemaal met een raar randje, het randje van afscheid soms. Een ontmoeting met nieuwe studenten van Apres La Vie. Altijd fraai, mooi hoe Anja als ondernemer werkt en daar staat. Leuk, hoe mensen kiezen van HR Manager tot uitvaartverzorger, of van pedicure tot uitvaartverzorger. Mooi hoe mensen, uit de financiële wereld deze keuze maken. Ik hou ervan. Een ontmoeting met Gabija en Kirsten, mijn oude collega's van Northgate, in het prachtige restaurant Het Raadhuis van Vreeswijk. Telefoongesprekken, die me stof tot nadenken geven. En mails die langskomen en waar ik even over na wil denken. En gelukkig is het zaterdag nu. Lees ik lekker mijn NRC, en mijn wijnbladen, over de Corvina, de druif van Valpolicella en bedenk ik, een mooie maaltijd voor vanavond. Voor Emmy en Reynaud. Fijn is dat. Altijd weer fijn. En juist die combinatie van wijn en spijs, vind ik super. Gisterenavond, laat thuis, en een mooie gesprek gehad met Wilma. Fijn, hoe je gewoon zonder veel inspanningen, dichtbij elkaar kunt zijn. Steeds maar weer. En het is goed zoals het is. Ondanks het gemis van haar vrouw, ondanks het verdriet, kun je er gewoonweg zijn voor elkaar. Slimme meters geinstalleerd hier in het huis, kortom klaar voor de toekomst. Voor die nieuwe bewoner. En ja, iedereen vraagt het steeds 'hoe is het met jullie huis' gek, alle huizen binnen twee weken weg. Hier niet. Ach het zal er wel toe dienen, dat wij eerst echt zelf heel duidelijk voor ogen moeten hebben, wat wij willen, waar wij heen gaan en waarom juist daarheen. Welnu, dat beeld is klip en klaar. Niet te ver weg. Dichtbij de randstad, dichtbij familie en vrienden en toch die rust. Dat atelier, die logeerplekken, kortom...ik kan niet wachten. En ja, iedere keuze zal weer voor- en nadelen met zich meebrengen. Ik zie mezelf al fietsen naar de Grevelingen, over die prachtige sluizen, met uitzicht op het restaurant aan het Grevelingenmeer. Het restaurant waar ik af en toe met Pa in de rolstoelbus, naar toe ging. Waar hij zat te genieten van de watersporters, het leven om hem heen, waar hij ver weg kon kijken. En waar we simpelweg waren. Gek, hoe al die herinneringen nu ik ouder ben, belangrijker lijken te worden en zijn. Gek, hoe mijn leven een wending neemt, die ik niet heb kunnen voorzien. Die zich nu aandient, een leven gericht op een periode dat je niet meer hoeft te werken. Dat je het gras maait, dat je bezig kunt zijn, met misschien wel die oude buurman of buurvrouw, die zorg nodig heeft. Geen idee, wat er gaat komen. Ik zie er naar uit. Ik ben er aan toe. Leuk, hoe je mensen van vroeger, zomaar weer in je armen kunt sluiten, en dan kunt voelen dat het goed is. Ook al zie je elkaar drie jaar niet ofzo. Kirsten en ik, wij hadden het hierover gisteren. Het is gewoon simpelweg goed. Loopbanen veranderen, maar de intentie die je samen hebt, zal nooit anders worden of zijn. Dit is waar het over gaat in het leven. Hoe jij en ik het doen. En verder, maakt het niet zoveel uit. Lieve mensen, morgen een feestje, bij een van mijn leukste vriendinnen, bij Ada. 63 jaar jong, maar levend recht vanuit haar hart. Een vriendin van mijn vader dus, dat begrijp je. Hij moest zo lachen om haar. En als wij elkaar bellen, ik in de auto, Ada vanuit haar huis, dan is het heerlijk. Die vrolijkheid, het leven op een manier leven, waar menigeen niet mee om kan gaan, het leven aangaan vanuit liefde, ach en dat is waar Ada en ik jaren geleden op aanhaakten bij elkaar. Tijdens onze opleiding tot mediator. Dus heerlijk om morgen even bij haar te zijn, met andere vrienden, met onbekenden, maar vooral genietend, van alles wat is. En terwijl ik hier nog even uit dit prachtige raam kijk, net heerlijke dingen in huis heb gehaald, mijn Nespresso bij de hand, wens ik jullie een mooi weekend. Lekker rustig, of juist heel druk, spannend omdat er volgende week iets nieuws gaat gebeuren, het maakt niet uit. Geniet maar gewoon. Van het nu. Laat al die onaangename dingen die er ook zijn, van je schouders glijden (daarom hebben je schouders deze vorm, zei mijn moeder altijd, dan kun je dit soort dingen eraf laten glijden)en heb het goed! Fijn weekend, een volle en mooie week wacht je. Maar eerst vandaag en morgen! Dag! t strand van Ameland! Prachtig!