Zomaar een mooie avond....

Ken je dat, zomaar een dag, waarop bepaalde dingen je opvallen. Die ene mooie bloem, die meneer met die leuke glimlach in de auto naast je bij het stoplicht. Of die collega, die er altijd zo leuk uitziet...op een dag als deze, vallen al die mooie dingen je op. Dan ben je je heel erg bewust van het mooie van ons leven. Die bloem die zo heel mooi uitkomt, of dat prachtige ornament hier, ik vond het in een brocanterie...zomaar...en bedenk me dan, wat zou het verhaal achter dit ornament zijn. Waar komt het vandaan, die meneer vertelde me 'uit Frankrijk' gevonden bij een handelaar, en ik zie in gedachten zo'n chique huis voor me...met allemaal van die mooie ornamenten, en nu ligt dit ding zomaar bij mij thuis in Wassenaar. Je kijkt er naar, ik wil het ooit ergens bevestigen en dan mijn bronzen billen beeld erop zetten ofzo...
Ik glimlach, omdat ik me op dit soort momenten realiseer wat een rijkdom ik ken en mag kennen, steeds maar weer. Mooie kunst, mooie beelden, een urn van Daniëlle in mijn woonkamer, leeg hoor...want die urn is voor mijzelf ooit...als ik heel oud ben en mijn leven eindig is. Dan vul ik zo'n laatste wensenformulier in van Yarden en dan staat daar, dat naast mijn mooie piano, mijn Kawai, een urn staat voor mij. Prachtig, puur een beetje robuust...maar ook wel kwetsbaar. Net zoals ik zelf ben. Grappig in mijn huis in Schoonhoven, staan ook nog twee urnen, net alsof ik alvast voor mijn hele gezin een urn heb gekocht. Maar een urn is voor mij ook kunst...
Vandaag was ik al heel vroeg in Almere...lekker stil op kantoor. Hele aardige mensen die koffie voor je halen...een vergadering, een prima samenzijn eigenlijk. Daarna sparren over social media en toen naar een nabestaande toe in Wognum. En toen ik die plaats binnenreed, zag ik zo'n mooie oude boerderij...zo typisch voor die streek. Fraai...en toen ik bij meneer op de bank zat, en hij vertelde over zijn beroep, docent economie en nu bezig op zijn 61e met zijn master rechten, realiseerde ik me, dat het leven nee dat mijn leven, een aaneenschakeling van mooie ervaringen is. En later eenmaal gearriveerd in Haarlem, stond daar die prachtige orchidee van Ciska. Zij kweekt deze op en nu staat er zo'n prachtige paarse orchidee in eenzelfde kleur glazen pot op mijn bureau...rijkdom toch...een dag als vandaag....hiernaast zie je de harten die wij uitdelen aan nabestaanden als zij bij ons zijn of komen. Als herinnering aan diegene die je dierbaar is en aan wie je nog met regelmaat denkt. Een hart onder de riem, noemen wij het ook wel, als je verlies voelt, iedere dag maar weer. Ook weer gemaakt door Danielle kijk maar op www.urntobe.nl prachtig...
Ja dat is ook zo prachtig, als je in Haarlem bent, aan de Zijlweg in het mooie Yarden Uitvaartcentrum, dan is daar een prachtige kamer, ingericht met handgemaakte meubels door Annemieke de Graaf. Een kunstenaar, als het gaat over creaties als het gaat over houten meubels, lampen, stoelen...kunstobjecten met grillige vormen. Een opbaarkamer, zoals je deze nergens ziet, alleen bij ons...schitterend. Kom maar kijken op Moederdag van 11 tot 14 uur...neem een foto mee, drink een kop koffie, en ben er maar gewoon even. Een bonbon erbij, een beetje aandacht, speciaal voor jou...herinneren, doet herleven, herdenken..met al die mooie kunstenaars om je heen, met de urnen, de harten, het houten meubilair...back to basics maar zo puur...zo vol..'
Zo echt...net zoals die orchidee, gewoon zo heel simpel zo heel erg prachtig. Wat een mooi leven, dit leven, ons leven hier...geniet! Anita

Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc

Vandaag was weer zo'n mooie dag, rustig op zoek naar die ene bijzondere fles Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland. Mijn hobby, om te praten met wijnliefhebbers, wijnhandelaren, en wijnspecialisten en vandaag was ik in Voorschoten, bij de Versmarkt van Van der Valk. En daar was een wijnspecialist, die prachtige Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc had, van een klein wijnhuis, en zij hadden de wijngaarden van Cloudy Bay gekocht...bijzonder. En dus kwam ik thuis met vier verschillende flessen, de een volgens mij nog mooier dan de ander.. en dit is zomaar genieten. Als ik ergens ben, probeer ik altijd te zoeken naar een wijn uit deze streek, welke ik nog nooit heb gedronken. De hieronder afgebeelde Wairau Pacific is een mooie, maar ondertussen zoek ik naar minder bekende wijnhuizen. Vandaag heb ik een Saint Claire gekocht, een Ha Ha, en nog twee voor mij volkomen onbekende wijnen van hele kleine wijnhuizen, prijzig, maar volgens mij o zo fraai...

Leuk, hoe wijn al vanaf mijn jonge jaren voor mij betekenis heeft. Ik weet nog, dat ik als negentien jarige in Den Haag woonde. In mijn eerste koophuis, in de Van Lansbergestraat. En ik werkte op dat moment bij het Kabinet van de Gevolmachtigde Minister van de Nederlandse Antillen, we spreken over het jaar 1978/1979. In de straat waar het kantoor was, was een delicatessen winkel. En als ik die maand 100 gulden over hield, dan ging ik met dit geld naar die delicatessen winkel en kocht ik een aantal mooie flessen wijn. Anders dan de slobber wijn die ik en mijn vrienden altijd dronken. Die meneer bracht de wijn bij mij in de Van Lansbergestraat met de auto, die had ik zelf toen nog niet, en met mijn vrienden genoot ik van hele chique wijnen...en later kwamen daar wijnreizen bij, naar de Loire, de Bordeaux, de Champagne streek, de familie Goutorbe, een champagne huis in Ay, bij Epernay leerde ik kennen. En wijn werd een onderdeel van mij. Mooie spijzen met wijn erbij, zoeken naar die ene fles, heerlijk genieten met elkaar, met vrienden, met liefhebbers. Met Pa van Loon, samen aan de Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc...geweldig... kijk maar... en vandaag de dag, als ik een mooi glas wijn drink, hef ik mijn glas een beetje omhoog, richting hemel en toast ik op Pa van Loon, op alle goede dingen die er zijn en geniet ik in stilte. En als ik ooit meer tijd heb, als we langer op vakantie kunnen, dan ga ik op reis naar Nieuw Zeeland, naar de Marlborough om daar wijnhuizen te bezoeken, te proeven en te genieten...

De trap naar de hemel....

 En vandaag had ik een heel bijzondere droom, ik was enorm aan het klimmen, langs diverse obstakels, ingewikkelde constructies, en soms dacht ik dat ik het niet kon. En iedere keer weer, voelde ik een hand op mijn rug, en kon ik het wel...hoger en hoger, want hoe hoger ik kwam, hoe meer ik een indruk kreeg van het leven hierna...dan kreeg ik inkijkjes in een huis, een mooi verbouwd pand, en steeds weer zag ik mijn vader, of mijn ouders. Ik zag mijn vader liggen in bed...en als ik weer een stukje verder klom, zag ik mijn ouders samen aan tafel zitten...in mijn droom woonden mijn ouders samen met mijn broer. En ook dat klopt gevoelsmatig...want na het overlijden van mijn vader, ben ik alleen, zonder contact met mijn broer. Het bijzondere was, dat hij niet voorkwam in deze droom, ik zag hem niet en dat klopt weer met mijn gevoel, ik mis mijn vader en mijn moeder. En hij is er gewoon niet...en volgens de psychologe die bij Yarden spreekt over families en rouw, klopt dit wel. Want de oorspronkelijke patronen in een gezin, onstaan weer in de oude vorm, na het overlijden van de ouders. En ook vroeger al in mijn leven, heb ik hele stukken, waar ik geen idee heb, waar mijn broer was. De droom was een zoektocht, een klim, alleen, met de hand op mijn rug, als ik even niet meer kon. Een veilig gevoel, de wetenschap dat er altijd een hand is, die mij helpt. Een steuntje in de rug, en dat ik dus, ook al voel ik mij soms alleen, nooit echt alleen ben...ik word geholpen bij alles wat ik doe in mijn leven. Zo heb ik het ervaren. En zo voelde het ook toen ik vanmorgen wakker werd...ik was op weg naar het hiernamaals, de trap op naar de hemel. Een mooie droom...deze foto's zijn voor mij symbolisch voor de trap, de toegang tot...altijd fotografeer ik trappen, hekjes, deuren en oude vervallen ramen...het zicht op iets...en iets kan alles zijn, het verleden, de toekomst, het onbekende....de weg ergens naar toe...ik de reiziger, die reist en geniet van de mooie vergezichten, de ontdekkingen...en soms zie ik iets van herkenning, vannacht waren dat mijn ouders...mooie zondag nog....Anita

Wijnmijmeringen...

Mooi woord zeg...wijnmijmeringen...en hier zit ik nu, zomaar onder deze lamp...en daarmee onder de flessen wijn, mooie flessen wijn, met allemaal die herinnering, aan een mooi moment, of mooie etentjes, maar vooral allemaal wijnen met prachtige smaken, en terwijl ik zo af en toe bedenk wanneer we die fles dronken, geniet ik van een prachtig glas Two Rivers, een Sauvignon  Blanc uit Nieuw Zeeland. Mijn favoriete wijn...mooi strak, droog en prachtig van geur.
Zomaar op vrijdagavond, na een meer dan intensieve week. Vandaag een mooi gesprek met vijf hoge militairen, over eeuwigdurende graven. En terwijl we in gesprek waren, zag ik in gedachten allerlei grafmonumenten voor me. Het graf van mijn ouders, van mijn opa en oma, maar ook die prachtige grafmonumenten uit Ierland, verlaten, verstild bijna. En ik realiseerde me, dat eeuwigdurend, daar ook echt eeuwigdurend is. Dat je daar niet bang hoeft te zijn, dat het graf geruimd gaat worden.

 

Zoals deze hier...in loving memory of a dear friend...een beetje overwoekerd door gras, wat bladeren erop en daar tussen door die rode roos...of deze hieronder letterlijk met uitzicht op zee...in een vervallen kerk, of iets wat daar nog van over was, zomaar een prachtig kruis....op de een of andere manier vind ik het heerlijk om zomaar te dwalen over een verlaten begraafplaats. In mijn eentje...alleen met mijn gedachten. Bijzonder om te constateren vind ik, dat hoe ouder ik word, hoe meer ik de rust vind, om te genieten van deze bijna verlaten stilte. Stilte, ik gebruik dat woord heel veel. Ik heb er behoefte aan. Juist omdat de dagen zo gevuld en vol zijn. Juist omdat ik me realiseer dat ik bijna de gehele dag in gesprek ben. Over werk, met mensen...en terwijl ik onderdeel ben van veel gezelschappen, groepen mensen, vind ik het dus heerlijk, om soms helemaal alleen te zijn. Of te genieten van een mooi boek, mooie muziek, en dat mooie glas wijn. Heerlijk...

In de auto voelt het ook als alleen zijn en stil zijn. Dan geniet ik van de muziek van Leonard Cohen, of Claudia de Breij, of soms ook weer helemaal niets...

 Ik ben nu ook stil en in mezelf gekeerd merk ik...afgelopen week heb ik nog wel iets heel erg moois meegemaakt. Er werd in Wateringen, door mijn collega franchise nemers John en Desiree een prachtige avond georganiseerd in samenwerking met Yarden Vereniging, mijn club dus. Er kwam een medium, een meneer die foto's kon lezen. Een volle zaal, een bepaalde spanning. En terwijl ik daar net op het nippertje binnen kwam stappen, en aan de zijkant nog een klapstoel vond waar ik plaats kon nemen. Met een pasfoto van Pa van Loon in mijn broekzak, luisterde ik, hoe deze meneer aan de hand van een foto mooie ontroerende dingen zei over overledenen. En zomaar na de pauze werd ik eruit gehaald en gaf ik het pasfotootje van mijn vader. En hoe mooi en raak ook, schetste deze meneer mijn vader. En werd ik verblijd, door het feit dat hij zijn rust gevonden heeft. En hoe hij en allerlei zaken om hem heen, belangrijk in zijn leven, werden aangestipt...en weer was Pa van Loon, zomaar heel dichtbij. Deze meneer had contact met hem...en via deze meneer had ik contact met mijn vader. En weer wist ik, dat hij altijd bij me is en voor me zorgt. Hoe oud ik ook zal worden, hij zal bij me zijn, waar ik ook ga, en wat ik ook doe...prachtig...

 Deze pasfoto had ik bij me...Pa van Loon dank je wel dat ik even mocht horen, hoe het nu met je is... liefs, Aniet

 

Stilte momenten

 

En soms dan wil je zomaar stil zijn, en genieten van al die mooie indrukken om je heen. Omdat mensen, zonder dat zij dit zo bedoelen, die mooie rust, zomaar omver kunnen blazen...door woorden, door boosheid, door cynisme of door...ik weet het niet. Ik merk, dat ik af en toe stil wil zijn, verder niet zoveel, alleen met mijzelf, genietend van de rust. En dit plaatje heb ik gemaakt in Ierland vorig jaar, waar ik kon dwalen over een oude begraafplaats of een kleine strandje, met bootjes die droog liggen, en zomaar kon ik daar zijn...zonder veel woorden. Samen met mijn nicht, met mijn neef, in alle stilte genieten van elkaar, en van de eenvoud. En soms zou ik willen, dat mijn leven meer van deze momenten kent...stilte en rust. En ik weet bij mijzelf, wanneer ik dit voel, dan word ik wel geholpen...zo was ik vanmiddag op weg naar Almere, voor een volle middag met besprekingen en toen was de A1 afgesloten en stonden we stil, met al die auto's en werden we omgeleid, en dus werd mijn agenda al rijdend leeg gemaakt, zodat ik in alle rust elders kon gaan werken. Kan nadenken en wat mijmeren en nu, met een kop koffie in de hand, eventjes een paar minuten voor mijzelf. Omdat het zomaar even nodig is...nog nadenkend over de gesprekken, die ik vanmorgen mocht hebben met mensen uit mijn team. Een prachtig intens gesprek, over leven en dood, over hoop hebben en weer verder gaan. En daarnaast een gesprek over het beschamen van vertrouwen, een heel ander gesprek. En volgens de wijsheid van mijn moeder verwonderde ik me, over hoe dit gesprek verliep...en vervolgens laat ik het maar los. Soms is het maar zoals het is...klinkt een beetje droevig is niet zo, want loslaten geeft ruimte. Teleurstelling doet hetzelfde met me merk ik...en wilde ik vroeger er nog eens op terugkomen, nu hoeft dat niet meer. Het is zoals het is...en lieve mensen, al dit soort ontmoetingen vormt je ook als mens. En terwijl ik dit schrijf, zoek ik nog een mooie foto voor jullie kijk maar...naar dat prachtige vergezicht en luister naar al die verhalen, die je hier zou kunnen horen....op de een of andere manier maak ik dit soort foto's...en denk ik na over wat hier allemaal gebeurd zou kunnen zijn.....een fijne dag gewenst, Anita

 

 

 

 

 

Een nieuw begin...

Wat klinkt dat gek, een nieuw begin, terwijl je leven doorgaat. Maar toch, voelt het een beetje als een nieuw begin, een nieuwe baan bij Yarden, al sinds 1 februari jl. manager Verenigingszaken, maar mijn oude baan, manager van Cluster West, is er ook nog steeds. En nu, nu is bekend dat de nieuwe adjunct directeur aangesteld is, en gaat beginnen per 1 juli. En dan, dan laat je zomaar los...en loslaten is groeien, ja ja ik weet het wel. Maar toch...ook al weet ik, dat ik zin heb om te beginnen en volledig me te richten op de Yarden Vereniging, met lezingen en bezig zijn met domeinen Voorlichting, Bewustwording en Nazorg, toch vind ik dit loslaten wel ingewikkeld.... En dan kom ik nu prachtige mensen tegen, die mij zo goed kunnen vertellen, waarom ik mijn vader zo mis...denk aan Daan Westerink. Gisteren las ik een interview van haar in de Libelle, over het verlies van ouders. Raak, hartstikke raak..en wat de impact kan zijn, als je geen ouders meer hebt. Pfffft...heftig, het verlies van familie banden, het loslaten van wat ooit was, het weer voelen waarom je met een familie lid wel of geen klik hebt, en hoe je dit hebt laten bestaan, toen er nog ouders waren. Als je een lezing wilt volgen van Daan, dan kan dat..kijk op de website van yarden www.yarden.nl en kijk naar de activiteitenkalender van onze Vereniging...prachtig, en toegankelijk voor iedereen, door het gehele land, kun je naar ons toekomen. Omdat ik, nee omdat wij, je willen helpen, de dood te omarmen....en terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, omdat ik Yarden zo omarmt heb in mijn leven. Soms zijn er merken, bedrijven, mensen, die je omarmt...gewoon omdat ze je hart raken. En dat heeft Yarden met mij gedaan...mijn hart geraakt. Dus noem ik mijzelf altijd trots een Yardenier...in hart en nieren...En dus lieve mensen, op deze mooie rustige zaterdagochtend, zonder veel verplichtingen, zit ik met een nespresso aan tafel, in ons prachtige appartement in Wassenaar en begin ik weer aan een blog. Sinds 2013 niet meer geschreven, omdat het vaak ging over privé of over mijn ziekte. En nu niet meer, want ik ben beter, gezond en sterk, 13,5 kg afgevallen en ga maandag naar de sportschool. En ik zie je glimlachen, Anita naar de sportschool en mijn vader zou zeggen 'gekke meid'....
En deze blog, gaat over mijn gedachten en natuurlijk raakt dit mijn privé maar geen foto's meer van mijn huis, mijn vader of wat dan ook maar foto's van iets wat mij raakt of geraakt heeft. En ja natuurlijk loopt dit door elkaar heen. Maar mensen die mij privé kennen, komen hier wel thuis en weten welke kast hier staat, maar dat is niet zo relevant. Deze vernieuwde blog is voor mij een manier om mijn gedachten toe te vertrouwen aan het papier en te delen. Om zomaar met mijzelf in gesprek te zijn, over wat mij bezig houdt of raakt. Afgelopen week was ik moe, heel erg moe. En ik merk dan aan mijzelf, dat ik verdrietig ben, omdat ik niet zo goed communiceer met mensen. Omdat ik snel geraakt ben. En op zo'n moment neem ik even afstand, en dan kom ik vanzelf weer terug. Wat meer geslapen, even de stilte opgezocht...reflecteren op mijzelf en mijn gedrag. En het leuke is, dat ik dit deel met mijn collega's. Met mensen dichtbij me...omdat ik zo niet wil zijn, en zo niet wil reageren...ik ben een mens van de harmonie. En voel me dus niet prettig als ik voel dat harmonie er niet is. Soms voel je dat in een vergadering, of als er mensen bij elkaar zijn, die niet zo goed bij elkaar passen ofzo...ergens in mij, voel ik dit dan...en ik heb niet meer de behoefte om altijd mijn vinger op te steken en dit te benoemen. Ik realiseer me, dat ik er nu voor kies, om stil te zijn. Heerlijk zomaar stil zijn...en eventjes niets. Als ik onder de zonnebank lig, jawel ik heb een kuurtje voor 5 x vitamine D, en dan is het weer goed, is het ook zo stil..dan mijmer ik weg. Denk ik vaak aan mijn vader en waar hij nu zou zijn...want weet je, deze man, die mis ik zo. Heel erg...vorige week toen mijn nichtje Noor hier was, met haar vriendinnetje, dan zou ik zo graag zien, dat hij nog een keer kon genieten van zijn kleindochter. En soms als ik rond rij in mijn mooie nieuwe Mercedes, dan zou ik zo graag nog een keer met hem naar Stuttgart gaan, of zomaar rond te rijden samen, te kijken naar het land, zoals hij de akkers met gewassen noemde, of zomaar rustig te luisteren naar de stille motor van een 200 diesel. Terwijl ik dit schrijf glimlach ik en herinner ik me deze mooie man. Deze man met zijn grote hart. Dank je wel dat jij mijn vader bent ....
Lieve mensen, het weekend is begonnen...ik ben gelukkig, rustig en tevreden. Wat wil je meer...de krant wacht en het leuke is, het nieuwe Mercedes magazine is binnen. Prachtige nieuwe auto's, vanaf tot...200 duizend euro..Haha...ik vraag me altijd af, wat zou ik doen, als ik heel rijk was...geloof me niet zoveel anders dan nu. Lekker werken bij Yarden, rijden in een GLA 200 CDI en misschien heel misschien ergens een prachtige oldtimer voor mooie ritten, maar ach, ook zonder die oldtimer realiseer ik me, dat leven geluk hebben is, en dat ik ongekend gelukkig ben. Fijn weekend. Anita

En jawel mijn blog gaat weer verder! Ik ga weer schrijven!

Goedemorgen, het is 9 april 2016! En wat is er veel gebeurd in mijn leven...sinds mijn laatste blog in 2013! En ik ga niet schrijven over mijn privé leven, maar wel over wat er zoal speelt in mij, in mijn werkzame leven en wat mij bezig houdt! Ja inmiddels een kind zonder ouders, mijn vader, mijn grote vriend voor het leven, is niet meer hier...niet meer bij me. En gisteren las ik een artikel van een rouwdeskundige, Daan Westerink, kijk voor haar lezingen op www.yarden.nl en ga dan naar de activiteitenkalender van de Yarden Vereniging, wat een impact dit kan hebben op je leven. En hoe mooi is het eigenlijk, dat ik nu in mijn nieuwe functie als manager Verenigingszaken bij Yarden, juist bezig mag zijn met Voorlichting, Bewustwording en Nazorg. Want hoe vaak sta jij stil bij het leven, en bij het leven hoort zo de dood...onlosmakelijk verbonden aan elkaar...de dood omarmen, daarover spreekt Adelheid. Dit raakt mensen, op een mooie manier, of raakt mensen waardoor men boos wordt, op ons, op Adelheid, of op Yarden. En voor mij voelt het als herkenning...boos zijn, of soms verdrietig zijn, omdat mijn lieve Pa van Loon, niet meer hier bij mij is. En tegelijkertijd weet ik, zoals Reynaud zo mooi zegt, dat hij mijn beschermer is, dat hij ergens bij mij is en blijft. En dat hij glimlacht als ik in mijn mooie nieuwe Mercedes GLA 200 CDI stap. En wat zou hij graag een keertje met mij meegereden zijn. Genietend van de achteruitrij camera en zich verwonderend over de techniek. Mijn vader die altijd dacht dat zijn dochter de beste, de knapste, de slimste was...en hoe zou hij reageren, op mijn nieuwe baan. Geen adjunct directeur, maar iets heel anders...ach, zijn simpele motto zou zijn 'leef kind, leef...en geniet'. En dat laatste probeer ik, en doe ik, en voel ik...simpelweg te leven. Betekent voor mij ook, loslaten en weer verder gaan. Soms verlies ik mensen, door mijzelf, of doordat zij niet meer leven, of doordat onze wegen zich scheiden...het kan en het mag. Het hoort bij leven. Vroeger dacht ik altijd als ik een mooie vrouw tegen kwam 'wij trekken een tijdje samen op in dit leven...'. Nu zie ik dit anders en toch gebeurt het dan soms. Dat iemand een tijdje bij je is...of naast je loopt en dan weer verdwijnt. En het mag...het kan...privé en zakelijk, het mag en het kan. En vanuit dit denkpatroon voelt het alsof er een wereld voor mij ligt. Een mooie wereld, met nieuwe ontmoetingen. Met mensen die me raken, of mensen die me verwonderen....de zin van Ma van Loon 'oordeel niet verwonder je...' houdt me dagelijks bezig. Waarom zijn mensen niet eerlijk, of waarom maken mensen het leven van anderen zo zwaar. Waarom zeggen we niet, wat we te zeggen hebben. Waarom is er afgunst, ik zie dit dagelijks, zowel in het werk, als privé en ik probeer me maar te verwonderen...niet veel meer dan dat.
Weet je ik werk nu, deels in mijn oude Cluster, tot mijn opvolger, de nieuwe adjunct directeur op 1 juli a.s. zal starten. En deels op het prachtige hoofdkantoor van Yarden in Almere...voor mij twee werelden van verschil, met eenzelfde intentie en doel, met een stip op de horizon...wij zijn allemaal bezig met het faciliteren, het mogelijk maken, dat de door bespreekbaar is, dat mensen ongeacht hun religie, cultuur of achtergrond een waardig afscheid krijgen, passend bij waar jij voor staat. Hoe mooi is dat en ook ik, oordeelde soms over een collega, een afdeling en nu, juist door deze wisseling van baan, zie ik de overeenkomsten en niet de verschillen. Werken vanuit je hart...past zo bij ons mooie bedrijf. En iedereen die dit leest en Yarden nog niet kent, kom eens naar een activiteit, verdiep je eens in ons bedrijf. Ik ben van dit bedrijf gaan houden...bijzonder. Vanmorgen kwam het magazine van Mercedes Benz in de brievenbus en toen realiseerde ik me, dat ik Yarden bijna net zo'n mooi merk vind als mijn favoriete auto merk. En waarom omdat Yarden je zo diep raakt, werkelijk tot in je kern, en dat gevoel heeft voor mij te maken met passie, met werkelijk liefde...ingewikkeld dit zo te voelen, maar het is voor mij een puur gevoel. Net zoals rijden met het dak open en je kop in de wind, en dan in willekeurig welke Mercedes mij ook zo'n zuiver gevoel geeft. Ik weet nog toen ik een SLK had, hoe het voelde als die kap openging...en ik scheurend over Nederlands wegen blij zat te zijn...haha, een mooie herinnering. Zoals mijn leven, en ja dan word ik oud, een aaneenschakeling van mooie herinneringen is...voor vandaag even genoeg...ik mijmer nog even verder. En realiseer me dat deze blog een soort mengeling is van Anita privé en Anita zakelijk, en eigenlijk is het geen mengeling, maar ben ik dat...gisteren haalde ik in Haarlem, mijn foto van de muur uit mijn kamer 'ik ben Yarden en Yarden is van mij' stond eronder...een foto uit 2012. Op dat moment was Yarden voor mij Cluster West. En nu, en dank je wel daarvoor, is Yarden veel meer dan dat....is Yarden die prachtige Vereniging, dat prachtige bedrijf, waar ik onderdeel van uit mag maken...en dus gewoon een stukje Anita..het maakt niet uit waarover ik schrijf...het gaat over leven, over zijn en alles wat daarbij voorbij komt...
Foto's van privé en zo, zullen soms zomaar wel voorbij komen. Of foto's van een mooie reis...van Noorwegen, van Ierland....maar dan meer om wat er aan gevoel bij hoort...heerlijk om weer te mogen mijmeren, om weer tijd te hebben om zomaar eventjes alleen stil te zijn. Vandaag een zaterdagochtend alleen thuis, is zo'n moment...even geen telefoon, of mail...gewoon zomaar zijn. Nespresso erbij...de krant, en een magazine vol prachtige nieuwe auto's...en dan denk ik, wat zou ik doen als ik heel rijk zou zijn, ik denk niks anders dan wat ik nu doe...gewoon lekker leven, genieten...oh ja...nog wel even wat, 13,5 kg afgevallen, en maandagavond naar de sportschool, om de rest van het oude lijf in shape te krijgen...is wel wat he...ik moet er om lachen. Anita naar de sportschool...als mijn vader dit hoort, begint hij te glimlachen...'gekke meid'. Fijn weekend! Anita