Weet je op een gegeven moment is er niet veel meer te vertellen over mijn ziek zijn. Alles is hetzelfde, de vermoeidheid is aanwezig. Gisteren las ik mijn boek en toen dacht ik 'ik zou wel kunnen werken' en toen ik naar de supermarkt liep, was ik helemaal kapot. Dus mijn lichaam geeft wel de juiste antwoorden en dat ik zou kunnen werken, dat klopt dus gewoon helemaal niet. Ik ben zo moe...gek is dat, want je wilt zo graag, maar op de een of andere manier wijst je lichaam je de weg. En daar ga ik dan maar van uit. Dat mijn lijf wel aangeeft hoe het met me is, en wat ik wel of niet kan. Ik heb van de week een stuk van de heg geknipt, kapot was ik...een heel klein stukje maar, ongelooflijk. Gisteren kwamen Pa en Els langs en toen gaf hij aan dat hij er wel voor zal zorgen, dat indien mijn broer geen tijd heeft, dat zijn tuinman de heg komt snoeien hier. Lief he...
Vannacht lag ik veel wakker en lag ik na te denken over mijn werk. Het voelt zo bizar dat alles gewoon door gaat, dat iemand anders je baan inneemt, dat beslissingen genomen worden waar je het wel of niet mee eens bent. Dat je zeggenschap tot nul gereduceerd is. Dat je invloed niet meer meetelt, dat men besluit dat....etc. En dat hoort ook bij ziek zijn. Ziek zijn is niet alleen je lichaam, je pijn, je ellende, maar ziek zijn is psychisch veel ingrijpender. Je gaat nadenken over wat je wilt, over je terugkeer en hoe dat dan zal gaan. Mensen kijken anders naar je. Het zal me allemaal benieuwen. Volgens mij is het met werk net zoals ze vroeger zeiden over vriendjes - geen handvol maar een land vol -. Maar dat ik het allemaal spannend vind en eng dat gevoel dat blijft. Geeft niet, twijfel mag er zijn. Ziek zijn doet ook iets met samen zijn met je grote liefde, met Annemarie. We zijn heel erg op elkaar ingesteld, hele dagen trekken we samen op. En weet je, dat verveelt nooit. Ik mis haar denk ik straks meer dan goed voor me is. En andersom ook. Het is heerlijk met deze vrouw te mogen zijn. Gisteren zei ik dat nog maar eens een keer tegen haar. Nadat ik een redelijk zwijgzame middag had gehad. Soms trek ik me helemaal terug, dan doe ik mijn eigen ding, en zeg ik niet zoveel. Dan denk ik na over alles wat er met me aan de hand is. Mijn hoofd stopt niet met denken.
Vandaag regent het...ik ga pannenkoeken bakken voor de meiden vanavond!
Een dikke zoen.
Anita
