31 december 2010 ... de laatste dag van 2010, op weg naar een nieuw begin....

En zomaar is het jaar 2010 bijna voorbij. Hier bij Yarden op de Zijlweg begint de bedrijvigheid nu al...er is al familie in huis, de haard is aan, de kaarsen branden...de sfeer is mooi en intens. Het is nog vroeg, zo'n vroege lekkere start, met mooie gesprekken...met stemmen die nog iets van slaap in zich hebben. Hoe mooi kan het leven zijn...a.s. maandag 3 januari komt De Telegraaf hier langs...voor een interview...spannend, twee jonge mensen Florian en Pien, komen in de schijnwerpers te staan. Over hun carriere in de uitvaartzorg...geweldig. Een 'kadootje'van een van mijn vriendinnetjes...hoe lekker is een netwerk. Als ik terugkijk heeft 2010 me veel gebracht...en vooral prachtige contacten en verbindingen. Hele mooie mensen, met wie ik veel mag voelen, mag ervaren. Maar ook een jaar vol zorgen, gisteren zei mijn vader nog 'het was een rotjaar' en ja, in 2010 gebeurde er veel in zijn leven. Maar als ik zijn glimmende ogen zie, en de manier waarop hij zijn Els zoent, dan glimlach ik met hem. Dan ben ik trots op de manier waarop hij ondanks zijn verdriet, zijn handicap, het leven leeft. Als ik zie hoe hij nipt aan een glaasje wijn, en de hele middag doet over een glas, dan denk ik met genoegen terug aan ons samenzijn vroeger in de serre van de boerderij. Het was altijd fijn...en die herinnering die neemt niemand ons meer af. 2010 het jaar van Yarden, het jaar van Moneyou, het jaar van de coaching...2010 het jaar van de liefde. De rode draad in mijn leven...ik geniet en ik wens jullie allen een prachtig, liefdevol, gezond en gelukkig 2011 toe. Voor vanavond veel champagne, veel genieten...de open haard aan en samenzijn. Ik toast in stilte op al die mensen die er niet meer zijn, die heel hard vechten voor hun leven, die ver weg zijn, voor al die mensen die vanavond niet in mijn woonkamer zijn, maar wel in mijn hart! We ontmoeten elkaar in 2011! Met liefde, Anita

Gedicht

'je bent nooit gegaan
nooit gekomen
je was niet
je bent
voor altijd
eeuwigheid'

voor mijn moeder....

Een nespresso in de morgen....

Goedemorgen, vanuit het kantoor in Voorschoten, waar ik allerlei dingen doe. Werk voorbereiden voor Yarden, gesprekken, mails schrijven, maar ook zomaar een nespresso drinken. Goh wat heerlijk...zo dadelijk een gesprek met een nieuwe coachee.
Ik weet nog toen ik voor de eerste keer een nespresso dronk...echt al heel lang geleden, in zo'n soort speciale koffiewinkel, in Rotterdam, de Kookstudio ofzo...en daar was een hoek, of een winkel met alleen maar koffiemachines. En wij twijfelden heel erg tussen nespresso en Illy. Want de buurman had Illy...en wij kozen voor Nespresso. Ontzettend lekker en genieten...en vanaf dat moment, en ik denk dat het 1999 was, drink ik nespresso. En om mij heen drinken steeds meer mensen nespresso. Want hoe heerlijk is het niet, dat eerste kopje koffie...en dan begint zomaar je dag...hoe eenvoudig kan het zijn. Al die kleine momentjes van intensiteit...ik schreef aan een vriendinnetje, dat ik zo hou van het woord 'intens' en volgens mij gebruik ik dit woord ook veel. Zo ook het woord 'bijzonder'.....
Nog een tip - als je jezelf dit jaar zomaar een kado wil geven. Omdat je...gelukkig bent met jezelf, een mooi contact hebt met je vrienden, een leuke baan hebt, of gewoonweg zomaar....koop dan het boek GELUK - The world of happiness - een boek met daarin de wijsheid van 100 geluksprofessoren uit de hele wereld. En terwijl ik dit boek (voor mijzelf gekocht) aan het lezen ben, denk ik, ik heb nog een ambitie als het gaat over werken 'ik wil geluksprofessor worden'. Een van de dingen die ik in dit boek gelezen heb, wil ik met jullie delen. Als een individu het gevoel heeft dat zijn leven begrijpelijk is, beinvloedbaar door hemzelf is en betekenisvol, dat ligt hier een basis voor geluk. En als ik hier voor mijzelf goed over doordenk, dan voelt dat ook zo. Alleen heeft het op sommige onderdelen, even geduurd voordat ik zover was. Dat geeft niet toch, ergens in dit prachtige boek staat ook 'geluk is een reis...' en ik wens jullie een mooie reis toe. Fijne dag, Anita

Zomaar eventjes op mijn eigen plekje, mijn eigen kantoor...

Deze dagen loopt alles door elkaar heen. Mijn afspraken, Yarden, nieuwe ontmoetingen...en zomaar, temidden van dit alles, temidden van zachte natte sneeuwvlokken die buiten weer vallen, zit ik hier om half vier dinsdagmiddag op mijn eigen kantoor. Na te denken over 2011, over mijn jaarplannen, mijn prognoses, over de meeting die ik de hele dag heb mogen ervaren. En altijd als ik hier ben, ben ik omringd door schoonheid. Door de kunst van Annemarie, door mooie prachtige literatuur. Door teksten, door citaten. En een tekst staat hier op een kaartje 'ik mis je. Dat is duidelijk...' en deze tekst is altijd voor mijn moeder. Want missen doe ik haar wel vaker. In de auto praat ik met haar, zomaar over wat mij bezighoudt...of over iets wat ik zie, of voel. En deze dagen, de dagen waarop zij het zo moeilijk had, zo vlak voor haar overlijden, denk ik altijd vaker aan haar. En steeds weer voel ik het gemis. En laatst mailde iemand me 'dat zij haar moeder extra zou omhelzen...voor mij' en dat is mooi he...doe dat maar. Kijk maar diep in haar ogen, geniet maar gewoon heel even...van het feit dat je moeder nog bij je is, nog met je praat, nog met je lacht. Als ik Annemarie en haar moeder zie, ben ik zomaar een beetje stil...twee prachtige vrouwen, die in liefde met elkaar verbonden zijn. Die lachen, die dansen, die samen leuke dingen doen...oh wat heerlijk toch...
Een ander citaat vind ik ook zo mooi 'De roos heeft geen waarom. Ze bloeit omdat ze bloeit. Ze maalt niet om zichzelf. Ze verlangt niet gezien te worden.' een citaat van Silesius uit ca. 1650.
Voor mij is dit een spreuk die past bij servant leadership. Simpelweg zijn en niet zoveel meer...en vanuit dit zijn, een tevredenheid ervaren.
En dan nog deze, de spreuk die past bij een reiziger, en ik noem mijzelf soms een reiziger, zo zei ik ooit tegen een geliefde 'ik trek een poosje met je op...' alleen merk ik, dat ik nu graag reis, maar het liefst steeds weer thuiskom...thuis bij Annemarie. Mooi he...'iedere dag trek ik erop uit, steeds op zoek naar een andere weg'door Friedrich Holderlin. Zo dadelijk ontmoet ik weer iemand op een van die wegen...zomaar hier bij mij op kantoor. Een onbekende dame...ik ben benieuwd! En morgen weer...via mijn website. Geweldig toch...dag, heb een mooie, intense en waardevolle avond! Liefs, Anita

Schoonhoven....

En gisterenavond zaten we zomaar samen op de bank in Schoonhoven. Kijken naar de nieuwe tv en wachten op de nieuwe huurder. Geweldig, het huis is verhuurd voor lange tijd, een aantal jaren...wat een heerlijk idee! Voelt goed...mijn mooie appartement is 'onder de pannen'. En nu, nog even voordat ik vertrek richting Utrecht, mijn weblog schrijven...het lijkt te dooien, en dit maakt de straatjes hier als een spiegel...en niet alleen hier, maar overal. Ik heb, en moest vreselijk lachen, al twee keer echt plat op mijn gezicht gelegen...door de sneeuw, is onze heg naar voren gekomen...er lag een soort lawine van sneeuw op...en de zwaarte maakte, dat deze naar voren klapte...maar sneeuw was ook wel handig tijdens Annemarie's feestje, want normaliter heb ik heel veel ijsklonten nodig voor de wijnkoeler. Nu voldeed zo af en toe een schep sneeuw. Leuk gezicht ook nog...
Het is druk, de laatste loodjes voor het einde van 2010...en als ik denk aan 2010 dan denk ik aan verbinding. Zomaar verbinding, met mooie mensen, met mensen die mij opsporen via Hyves, via de website, of die zomaar mijn leven binnenstappen. Dit gebeurt en dit zijn de meest bijzondere contacten. Maar het is ook het jaar van de liefde geloof ik...Annemarie en ik, al 4 jaar getrouwd, al 5 jaar samen. Maar ook mijn vriendinnen, die twee bijzondere vrouwen, die elkaar gevonden hebben...misschien wel in essentie hier op een feestje. De zakelijke kerstkaart die wij stuurden was de kaart van de verbinding...een kaart met handen die in elkaar grijpen, handen die elkaar vasthouden. Zomaar, want soms is dat gewoon nodig, dat je elkaar eventjes vasthoudt...dat je elkaar dichtbij laat komen. Ons leven vraagt erom...zo komt er vanmiddag een mevrouw op kantoor. Zij heeft via een cursiste over mij gehoord en wil een gesprek...bijzonder toch. Ik laat iemand altijd komen, en als het klikt dan is het goed...dan gaan we door! Dag succes vandaag, geniet van de dag die voor je ligt...lieve groet, Anita

De kerst voorbij.....

En zomaar is de kerst van 2010 voorbij...een mooi samenzijn, met een gezellig spel, en lekkere wijnen...en vanmorgen vroeg alweer op pad richting Yarden. Het donkere gebouw...en een drukte van jewelste...we doen het goed hier in Kennemerland. Er gebeuren goede dingen....oh ja...ik heb de nieuwe cd van James Blunt gekregen...heerlijk!Dus zomaar nog eventjes gedanst met Annemarie gisterenavond. Ik vind dansen zo ongekend lekker. Als het ware terug in de tijd...en dat vind ik ook zo van de Top 2000. Ik geniet van de radio aan in de auto...veel nummers van vroeger, nummers die mij doen herinneren aan mijn tijd op kamers in Den Haag. Het loskomen van mijn jaren op Flakkee...het onderzoeken van mijn geaardheid. Een wereld die ik vroeger wel heel spannend vond. Een cafe waar bijna mannelijke vrouwen zaten en waarvan ik dacht 'goh waar zijn die dames nu...'maar ook een sfeer, een tijd, waarin we vreselijk de beest uit hebben gehangen. Een tijd waarin we genoten van alles, waarin we deelden wat we hadden, waarin feesten ook al een onderdeel van mijn leven was. En weet je zomaar ruim 30 jaar later, is dat allemaal nog niet veranderd. Graag deel ik wat ik heb...en graag feest ik met mooie mensen. En vrouwen, ja mijn leven is vol prachtige mensen, en ja, daar zitten hele mooie vrouwen bij...geweldig! Ik voel me gelukkig...liefs, Anita

2e kerstdag...

Onze kersttafel is mooi gedekt, voorbereidingen zijn getroffen. Ons kerstdiner is altijd een samenspel tussen Annemarie en mijzelf. Gaat heel goed samen...en meestal maken we er iets bijzonders van...het lijkt alsof de dooi heeft ingezet. We hebben de stoep schoongeschept..pfffttt wat een klus. Merk ik zomaar dat mijn rug niet zo sterk is en dat ik gewoon lekker 51 ben. Dus soms zomaar 'hoog middelbaar bejaard' zoals Florine het zou noemen...en dat geeft gewoon helemaal niks. Menukaarten gemaakt...mooi, gewoon ook heel leuk. Allemaal glaswerk op tafel, nee het wordt geen drinkfestijn, maar meer een mooie combinatie van wijn en spijs. Maar vooral van gezellig samen zijn, want het is een klein clubje dit jaar. Zonder mijn familie, zonder Ruud en Anke, dus met Pa en Ma Smitshuysen, met Reynaud, en nicht Sophie...want ook de meisjes zijn er helaas niet bij....
Morgen weer naar Yarden...een bijzondere week. De financiele jaarafsluiting..spannend wel. Want hoe staan we er voor bij Yarden Kennemerland...wat hebben we gerealiseerd dit jaar? En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat er gewoon mensen zijn die nu werken, die nu besprekingen voeren, overledenen verzorgen, de telefoon aannemen. Die condoleances begeleiden...Lieve collega's dank jullie wel voor jullie inspanningen.En voor al die andere lieve mensen, bekend, onbekend, die kerst vieren zonder hun grote liefde, omdat hij of zij ergens anders is, met iemand anders is, of niet meer hier bij ons op aarde is, sterkte, kracht en liefde...ik brand een kaarsje voor je...simpelweg omdat ik aan je denk!
Anita

Nog meer plaatjes...

Kerstdiner in Veghel

En zomaar hadden wij een heel genoeglijke kerst met elkaar in Veghel...kijk maar naar de plaatjes...die spreken denk ik voor zich! Voor jullie een mooie tweede kerstdag....gisteren reden wij terug door een pak sneeuw, via Dordrecht om Arie en Noor thuis te brengen, naar Voorschoten...en oh wat hebben we lekker geslapen! Een zalig kerstfeest...liefs, Anita

Kerstmis 2010

Allereerst wens ik een ieder een prachtige kerst toe! Een kerst met diegenen die je dierbaar zijn, in hun nabijheid zijn, of vanuit je hart met hen verbonden. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn moeder. Want kerstfeest is altijd een beetje haar feest, een samenzijn met haar. Nu al 8 jaar geleden hebben wij voor het laatst met mijn moeder in ons midden kerst gevierd...en at zij voor het laatst een hapje garnalencocktail, of een bonbon...en even later gaf zij alles weer terug, ze was zo ziek...Toen ik vanmorgen op bed lag, dacht ik aan haar en wilde ik mijn blog aan haar wijden, aan mijn moeder. Ik vertelde de afgelopen week aan Erika, op mijn werk, dat mijn moeder veel teksten en bundels had van Huub Oosterhuis. En dat ik er nu dus een paar heb, erfstukken van mijn moeder, die ik koester...en hierbij heb ik een mooi stukje tekst uit een lezing van Huub Oosterhuis voor jullie. Een stuk tekst wat mooi zou hebben gepast in mijn kersttoespraak afgelopen woensdag aldaar :

'Beschaving is dat wij andere mensen, van waar ook ter wereld, welkom heten en proberen te ontmoeten zoals zij zijn. Beschaving is dat wij bereid zijn om alle problemen die zo’n ontmoeting met zich meebrengt, onder ogen te zien en op te lossen, zo mogelijk zonder angst. Dat kan. Wij kunnen met ons allen het leven aan.'

Kerstfeest betekent voor Annemarie sms-en met haar kinderen, die met papa in Barcelona zijn. Ingewikkeld toch zo'n scheiding....kerstfeest betekent voor mij, voor ons, dat wij mijn vader, Arie, Noor en Els ontmoeten in Veghel en dat wij Annemarie's ouders en Reynaud en Sophie hier ontmoeten. Dat wij met elkaar samenzijn...genieten van een kerstdiner, een stukje muziek...en vooral van elkaar. Een spelletje doen...simpelweg samenzijn. Heerlijk toch....
Lieve mensen...dit stukje is ook zo prachtig :
Er zijn mensen als cactussen en blinde muren. Ze zijn opgegroeid niet in de
veiligheid van wij, in de lichtkring van betrouwbare woorden, maar in de
onveiligheid van 'men' en 'ze'. Ze zijn bang gemaakt door mensen met
maskers op, en niet vastgehouden, maar overgelaten aan zichzelf toen ze nog
zichzelf niet waren. Ze zijn boos gemaakt en gestraft voor hun boosheid.
Bang en boos vertrouwen ze niemand meer.
Stel, je hebt niet alleen in je eerste kinderjaren, maar ook later in je jeugd
het redelijk goed getroffen. Je hebt leren lachen en huilen, luisteren en
zingen. 'Ze', anderen, lieten je blijken dat ze je belangrijk vonden. Ze
maakten je open en wekten je behoefte aan intimiteit. Ze namen je mee de
ruimte van de vriendschap in; leerden je verlangen en gaan: dat je voor iets
gáán kunt, voor een ideaal, voor een ander, gáán, niet vallen – en hoe
gelukkig dat kan maken.
Stel, je behoort tot die gelukkigen: zou het dan misschien zó kunnen zijn dat
je moet leren verantwoordelijkheid te dragen voor die anderen die onveilig,
bang, boos, ongelukkig zijn?
Er is al jaren een maatschappelijke discussie gaande, over normen en
waarden. De vraag naar de verantwoordelijkheid van gelukkig-welvarend-rijk
voor ongelukkig-zwak-arm, is de kernvraag van deze discussie. En het is
leerzaam te zien hoe er om het antwoord wordt heengestotterd, hoeveel
ingewikkelde nuances worden aangebracht, in hoeveel bochten er gewrongen
wordt.
Dit stukje komt uit zijn boekje 'Jij die ik maakt' van Huub Oosterhuis. Welnu, een prachtig kerstfeest gewenst. Voor mij zijn het dagen van overpeinzing, wel met een lekker glas wijn, of een kopje nespresso. Nu een kerstontbijt samen met mijn liefste...
Dag, Anita

Jarig zijn....

Wat een intense week...en op dit moment betaal ik hiervoor een klein beetje de tol. Ik stond vanmorgen letterlijk te draaien op mijn benen en heb ervoor gekozen om terug naar bed te gaan. En dit in tegenstelling tot 'een echte van Loon geeft nooit op...' maar vandaag toch maar even wel. Ik zou vanochtend nog even naar Yarden gaan en heb vanmiddag waarschijnlijk nog een gesprek. De week was vol, intens door de gladheid, het glijden en glibberen op 's lands wegen....naar Wageningen, drie uur erover gedaan, eerst heen, later weer terug. Naar Haarlem, lange, intens lange dagen om vroege uitvaarten voor te zijn. Om mensen te kunnen ontvangen...een afsluiting van het boekjaar bij ons in Haarlem, bij Yarden Kennemerland...met een kerstdiner, en toen gisteren de grote dag...Annemarie die 48 werd. De hele dag bezig, met hapjes, boodschappen, en het huis was gezellig. Ontbijt op bed met de meisjes...(die foto mag niet op de site is mij nadrukkelijk aangeraden)rode rozen, een kerstboeket gebracht door Suzie Fleurs al heel vroeg. En al om vier uur kwamen de gasten, en was het weer ouderwets vol en gezellig...Annemarie genoot en was echt jarig...dankzij Marlies werd de satesaus gemaakt. Florine die geweldig goed heeft geholpen met iedereen van drankjes voorzien. En Rosanne die fungeerde als portier, samen met Sophie...en tussen dit alles door, was mijn grootste zorg, het 'ontzorgen' van mijn liefste. Zodat zij prachtig jarig kon zijn...en echt geloof me, dat was ze...de rode wijn (met als goed doel hieraan verbonden het Ronald Mc Donald huis) was goddelijk lekker. De witte als altijd mijn sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland natuurlijk ook! De kip met satesaus en de ballen gingen goed. De zalm een succesnummer...oh wat lekker...leuk hoe Phil en Frans er waren, en hoe oude en nieuwe vrienden door elkaar heen mengen en het met elkaar prima hebben. Dank jullie wel voor jullie komst...
Gisteren belden Pa en Els nog terug om Annemarie te feliciteren. Mijn lieve vader is met zijn vriendin Els lekker in het Zorghotel in Veghel...hij geniet daar, en wordt daar heerlijk verwend. Hij dineert en luncht, hij drinkt een glas wijn...alsof er niet zoveel aan de hand is. Ach kon hij maar altijd zo leven nu...maar Veghel is wel ver weg...voor hem, voor iedereen...en zo'n soort ambiance kennen wij niet op Flakkee...nog niet. En of die anderhalf jaar, die we nog wachten moeten, realistisch en haalbaar is, is maar de vraag! Morgen gaan wij, samen met Arie en Noor, naar hen toe om kerst te vieren. Heerlijk....ik heb er zin in!
Maar ook heb ik zin in een dag als vandaag, om zomaar hier te zijn...want ik ben moe. Moe omdat 2010 een prachtig jaar is, is geweest en nog is, maar ook een jaar waarin ik als kleine ZZP'er gigantisch hard heb gewerkt. Moe omdat ik machtig mooie meters heb gemaakt...moe omdat ik echt veel zorgen heb gehad, over mijn vader. De intensiteit van zijn ziek zijn is enorm. De continue zorg, het regelen van allerlei dingen en uiteindelijk ook de constatering, dat dit het zo ongeveer is voor hem. Dat hij wel anders wil leven en wonen, maar dat de mogelijkheden tot zelfstandigheid voor hem klein zijn. In ieder geval op Flakkee...en mijn vader is bijna Flakkee. Hij wil niet van het eiland af. Anders was hij al hier in de buurt geloof me...en weet je, toen mijn moeder ziek werd en haar laatste levensdagen ingegaan waren. Toen heb ik haar beloofd dat ik voor haar zou zorgen. En dat heb ik gedaan, met al die lieve mensen om me heen. En toen zij overleden was, en ik samen met mijn vader in de serre zat, toen heb ik hem beloofd om ook voor hem te zorgen als zijn einde zou naderen. En nog steeds wil ik dit...en doe ik dit met alles wat in me zit. Alleen de afstand breekt me soms op, en de tijd om meer met hem te zijn...
Dus 2011 wordt voor mij, voor ons. Meer rust en balans. Meer tijd met mijn geliefde Annemarie en haar meisjes. Meer tijd voor mijn eigen familie...van vaders en moeders kant. Meer tijd ook zomaar om even niets te hoeven...zoals vandaag.
Ik zie er naar uit. Dank iedereen voor dit prachtige jaar. Dank dat jullie allemaal aan Annemarie gedacht hebben. Ook die lieve berichtjes vanuit het Yarden team. Ach wat ben ik trots op jullie...tot maandag, dan gaan we er weer voor. En al die lieverds die dienst hebben dit weekend. Succes. Ik denk aan jullie...en al die anderen die dit lezen...een prachtige kerst gewenst!!!
Anita

Mercedes....of BMW....

Tja wat een gek begin. Maar kwam ik met mijn mooie BMWtje vrijdag werkelijk glijdend naar huis...zo stapten wij gisteren in de ML 320 van Annemarie en parkeerden wij daar waar anderen niet meer wegkwamen. Waar wij een auto moesten duwen omdat deze bleef slippen, daar kroop die tank zomaar uit een berg sneeuw...en dus is wederom mijn gevoel voor veiligheid, mijn gevoel voor het merk, gewoon zomaar weer bevestigd. De mercedes die glijdt niet, die rijdt...en met die Mercedes gaan wij zo naar mijn broertje, die een nieuw huis heeft. En daarna gaat Annemarie terug met de trein, zodat zij als de meisjes wakker worden, er weer is...en ik, ik ga ermee naar Pa, een paar uurtjes maar, maar toch..omdat hij anders zo alleen is. Arie komt dit weekend niet, door zijn verhuizing...ik ben gisteren niet geweest. En Els zit als het goed is bij haar dochter in Utrecht (ik hoop dat zij Utrecht heeft kunnen bereiken vrijdag...). En toen ik Pa gisteren aan de telefoon had zei hij, want humor houdt hij, 'ik breek geen been hoor'. Ja want over breken van gewrichten. Nichtje Noor heeft haar pols gebroken...en dat doet verdomde zeer hoor. Uitgegleden...dus lieve mensen, als je niet de deur uit hoeft, blijf vooral binnen...de wereld is een spiegel...de wegen en stoepen zijn spekglad...maar oh wat is de wereld mooi. Wat ziet die er fantastisch uit...overal zie je sneeuwpoppen, maar ook ploeterende mensen, ouderen met rollators, die door een laag sneeuw heen moeten...Nederland weet niet zo goed hoe met deze sneeuw om te gaan. Ik ook niet merk ik...want het liefst blijf ik gewoon lekker onder het dekbed...en doe ik niks...welnu, dat kan even niet he...gewoon nog een weekje werken....en dan nog een weekje, wel aangepast enzo...maar toch! Een mooie witte zondag gewenst...ik kom weer bij jullie terug. En iedereen die moet werken, hier, daar en bij Yarden, take care....doe voorzichtig...we hebben elkaar meer dan nodig! Een mooie zondag, Anita

Sneeuwbuien, glijdende auto's...en elkaar helpen...

Jeetje wat een mooie witte wereld. Maar wel ingewikkeld om dan op tijd te rijden, om op tijd en veilig bij een begraafplaats te arriveren. Het is heftig weer, een sneeuwballengevecht hoorde er ook bij...een kleintje dan! En ondertussen is onze nieuwe kleding nog niet gekomen...de wegen rondom Haarlem staan volledig vast...onze Lincoln is weggezakt in de sneeuw en wordt er vanavond uitgetakeld. Al met al een enerverende dag! Ondertussen graven we auto's uit en hebben we vanavond een begeleide condoleance. Het zal zeker niet druk worden. Ik hoop dat iedereen veilig thuis gaat komen. Ik ga straks de barre tocht richting Voorschoten maken. Maar voorlopig blijf ik nog eventjes hier. Want het is te druk op de randweg en is de Lincoln nog niet terug.
Dag, allemaal...hier een foto van een witte wereld.
Anita

De familie .... Sinterklaas

Uitleg bij de foto's....

Sinterklaas...de Tomos die Reynaud gemaakt heeft voor Sophie...en dan zomaar een griekse rouwauto...en een bijzondere foto van onze keuken! Dag! Aniet

Vergaderen en mooie berichten....

Eindelijk weer zomaar een keertje tijd om mijn weblog bij te werken. Lekker in de stoel...de tv op de achtergrond aan. De kerstboom zomaar schitterend verlicht, Annemarie heeft het huis in een mooie sfeer gebracht. Gisteren is de wijn voor Annemarie's verjaardag gebracht, een deel van de opbrengst van deze wijn gaat naar het Ronald McDonald huis. Want je, een glas wijn drinken is een, maar als je dit genot kunt verbinden aan een goed doel...wat wil je dan nog meer!!! De afgelopen week was wel heel mooi....een nieuw coachtraject binnengehaald. Nu weer een nieuwe aanvraag, een opdracht afgerond. Lekker zomaar bij mijn vader geweest midden in de week. Kerstkaarten geschreven voor hem...en hij heeft zelf met een bibberende hand zijn naam geschreven en zei daarbij 'ik kan niet meer schrijven mijn lieve kind...en ik had toch altijd zo'n mooi handschrift...'. Als ik dan zo naast hem zit,dan krijg ik wel een brok in mijn keel..het is zo intens om dit soort dingen samen te constateren...
Vanmorgen vroeg op weg naar Almere...een hele volle dag Yarden. Een dag vergaderen...een taai en moeizaam proces vind ik dat steeds maar weer. Gelukkig is dit een proces met mooie mensen en dit maakt het draagbaar. Daarna weer in gesprek met mijn rozenveredelaars...een geweldig stel mannen, met wie ik goed uit de voeten kan. Een pilot binnen Yarden...wordt vervolgd. En toen ik thuiskwam een volle en bijzondere mailbox. Met prachtige berichten, van onbekenden...hoe bijzonder kan mijn leven zijn. Mensen die ik niet ken en mij bereiken via Hyves...ik ben er blij mee. Want het geeft eens te meer aan, hoe bijzonder de verbinding is, die je zomaar kunt voelen. En dus zit ik hier een beetje te genieten, zomaar thuis...ik ga de open haard aansteken...en geniet met een mooi glas witte wijn! Een fijne avond, liefs, Anita oh ja nog wat verschillende foto's van Sint enzo...

Een mooi begin...

Vanmorgen kwam Sil hier even langs. Een mooie jonge kerel, die ik ooit mocht coachen. Een man die midden in het leven staat, ergens zo rond de 27 jaar...mooi gekleed en met van die mooie schoenen. Ik vind dat mannen toch maar mazzel hebben met van die mooie schoenen. Vrouwen, die moeten altijd de hoogte in, en het is allemaal zo smal..maar Sil, hij heeft mooie schoenen! Hij kwam koffie bij me drinken en dat is waar ik zo van hou. Als er mensen zomaar nog even voorbij komen, voor een kop koffie, een gesprek, een boek, een woord...heerlijk! En dus begint je dag zomaar mooi...zo dadelijk een nieuwe coachee. Een nieuw gesprek, een kennismaking en dan naar Yarden. Yarden, wat zomaar mijn club is geworden. Gisteren zei een medewerker de legendarische woorden 'Anita je bent een prachtmens, maar je bent soms ook heel streng, net zo'n sergeant-majoor' en dat klopt, want volgens mij is dat leiderschap, zoals meneer Covey het ooit bedacht heeft, leiderschap met een verbinding tussen hoofd, hart en ziel, maar ook leiderschap wat kaders aangeeft, en een duidelijke structuur neerlegt. En dat zien ze geleidelijk aan ontstaan bij Yarden. Die twee kanten van mij, mensgericht maar zeker ook resultaatgericht...want alleen maar een leuke leidinggevende zijn, volgens mij werkt dat niet...
Vanavond rond ik weer een module af in Amsterdam. Dat zijn altijd mooie momenten...en ik heb nog een prachtige tekst om vandaag mee af te sluiten :
'Een gesprek met een wijs mens, kan leerzamer zijn dan jaren van studie' en terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan het boekje 'mijn dinsdagen met Morrie' echt een aanrader. Prachtig!
Groet, Anita

Eventjes thuis....

En zomaar ben ik eventjes thuis, omdat ik vanavond de laatste les in Rotterdam ga verzorgen...omdat ik vanmiddag in Den Haag was, bij OCW en bij Henk. Leuk en fijn...zo simpel kan het zijn. Het weekend was rustig en bijzonder, veel thuis, veel slapen...zondag even op de fiets en oh hoe koud was het! Gisterenavond de BMW vol bonbons geladen bij onze chocolade specialist in de Voorstraat van Voorschoten. En vanmorgen zijn deze al uitgegeven bij de Gemeentes waar wij zaken mee doen...leuk, attent en lekker! Nu even eten.......fijne avond, later meer...
Anita

Zomaar champagne...nee eigenlijk niet zomaar!

En gisterenavond ging de bel, ik liep al heel vroeg in mijn nachtoutfit rond...mijn geblokte broek en zwarte shirt...ik sjeesde dus de slaapkamer in. En moest heel hard lachen, toen ik twee vriendinnen hoorde...en dus was ik er zo weer uit. En uiteindelijk zijn dit de meest bijzondere momenten, van die spontane, niet geplande ontmoetingen. En zomaar, nee eigenlijk niet zomaar...dronken wij champagne. Want champagne is de drank om zomaar te genieten, met mensen die je dierbaar zijn. Champagne hoort wel bij ons leven...is mijn lijfdrank...nee dat is overdreven, maar als ik mocht kiezen, zou dat zomaar kunnen...en als ik champagne drink, denk ik aan mijn vader, aan mijn liefste, aan mijn schoonmama en Reynaud, en natuurlijk aan Annemarie. Maar nu ook aan deze twee mensen...aan onze vriendinnen...dus op jullie gezondheid. En dat het leven jullie maar alles mag brengen, wat nog nodig is...en vooral gezondheid en geluk! Proost...terwijl ik dit schrijf, kreeg ik zomaar cappuccino met daarin twee hartjes in het melkschuim, van een dame uit het hotel, waar ik les geef...lief he...en vandaag kreeg ik van een cursiste, een prachtig boek over de transparantie van haar werkplek. Mooi, en dus is dit weer een dag vol mooie kadootjes...dank u wel!
Een mailtje over de zorg van mijn vader, een nieuw verzoek om examens af te nemen voor de Hogeschool. Een coachee...kortom, de flow is er nog steeds...heerlijk! Lieve groet, Anita

Op kantoor...

En na een dag vol bloemen (rouwstukken)en vergaderen, leuk en intensief, zit ik zomaar eventjes op kantoor. Mijn eigen kantoortje...en wat is dat toch altijd fijn he...Morgen een dagje trainen, Rotterdam en dan Den Haag. Genieten is dat altijd...een groep afronden, de laatste loodjes voordat zij hun businesscase in gaan dienen. Ik geniet ervan...maar ook van het afsluiten. De punt zetten als het ware...En hier op kantoor, omgeven door mijn mooie citaten. Mijn zinnen, mijn foto's...de foto van mijn moeder en tante Tanneke hier voor me. De dames die het samen zo goed hebben gehad als zussen...ach de tijd vervliegt....
'Liefde is groot noch klein, liefde is gewoon liefde. Je kunt een gevoel niet meten zoals je een weg meet. Als je dat doet,begin je het te vergelijken met wat ze je vertellen, of met wat je hoopt te vinden. Zo zul je altijd naar een verhaal luisteren in plaats van je eigen weg te bewandelen.' En hier nog een, voor mijn vriendinnen 'De liefde is geen gewoonte, geen afspraak of schuldgevoel. De liefde is. Zonder verdere bepaling. Heb lief en stel niet te veel vragen. Heb slechts lief.'
En met deze citaten uit het boekje 'Liefde' van mijn grote vriend Paulo Coelho...eindig ik voor vandaag. Het was en is een prachtige dag...het is eigenlijk een prachtige week, zoals alle weken prachtige maanden zijn...ach hoe simpel is het gewoonweg gelukkig te zijn! Een mooie avond..met diegenen die je lief zijn....
Anita

Mijn vader....

Zomaar samen aan de tafel, niet zoveel woorden hebben we nog nodig. Een blik, een handkus die hij me regelmatig geeft....hij vertelt wat, vraagt waar Lexmond ligt...en hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder...ik kam zijn haar, heb zijn kin wat bijgeschoren, wat Hugo Boss gespoten en zo brengen wij de middag door. In stilte, in een soort berusting, simpelweg omdat we samen zijn...en het is meer dan fijn! Hij vraagt steeds dezelfde dingen...en vooral over 'hoe het nu moet met wonen...' en als je hem dan aangeeft, dat er niet zoveel mogelijk is. Alleen buiten Flakkee wellicht, dan schudt hij zijn hoofd en is verdrietig...Hij maakt zich zorgen als ik wil vertrekken omdat het helemaal dicht is van de mist...en ik moet hem bellen, want zo zegt hij 'ik ben vanavond toch thuis'...en eigenlijk is dat zo verdrietig he...hij denkt soms dat hij nog 'thuis' is...en als ik hem door de gang naar de woonkamer rij, dan kijkt hij afwezig naar de graafmachine, die bezig is een gat te graven voor de fundering van de nieuwbouw. En als ik wegga, en hem gezoend heb, dan kijkt hij uit het raam...en gelukkig huilt hij niet....
Ik mis hem nu alweer...bijzonder toch, die band tussen ons...
Liefs, Anita

Sneeuw, Sinterklaas, en mooie gedichten....

Goh wat een weekend, een zaterdag met een tuin vol sneeuw. De beelden waren duidelijk. En die zaterdagavond een Sinterklaas vol prachtige gedichten en nog mooiere surprises. Een traan, om een zin die zo raak was....een prachtig gedicht van mijn bonuskind...een Tomos voor Sophie, tot in detail gereproduceerd door Reynaud...werkelijk fantastisch. En vooral een avondje gezellig bij elkaar...heerlijk! Echt een heerlijk avondje....zondag zomaar wat gerommel, rustig bezig geweest met elkaar. En vandaag weer naar het zuiden, naar Tholen en naar Pa. Zomaar lekker...rustig en intens. Nu ben ik lui en moe...zomaar thuis, door de hevige mist, zag ik het niet zitten nog verder te rijden en heb ik mijn avondafspraak afgezegd.
Nu niks meer...liefs, foto's volgen nog...Anita

Zomaar wat mooie beelden....

Sneeuw en niet naar Pa....

Goedemorgen, vanmorgen vroeg was ik al op pad...ik gleed alle kanten op met mijn BMWtje...roetsend en glibberend. Dus ben ik met eierkoeken en lekkere bonbons voor mijn vader, gewoon weer teruggekomen naar huis. En toen heb ik hem gebeld. Dat ik vandaag niet kom. En zijn reactie is zo simpel 'geeft niet hoor mijn kind. Hou je spatborden maar heel...' En vervolgens vraagt hij of alles goed is en moet ik vooral Annemarie groeten van hem....ach, ik vind het wel jammer. Want ik heb altijd zin om hem weer te zien. Maandag ga ik weer naar hem toe, in aansluiting op Tholen, met de tank van Annemarie, dan kom ik overal doorheen!
De tuin is prachtig, het beeld is fantastisch mooi...een heel dik pak sneeuw ligt op de stoelen, de tafel...en de poes heeft het gevoel dat het leven een grote glijbaan is. Vandaag lekker samen met Annemarie en de meisjes, voorbereiden voor de Sinterklaas....even lekker naar Albert Heijn.
Een hele fijne avond...niet uitglijden en liefs Anita

Sneeuw, weeralarm...en eventjes rust....

Lieve allemaal....je zal Sinterklaas maar zijn. En met dit weer het dak op moeten, ik ben altijd weer blij dat ik maar een gewone burger ben. Maar wel een burger, die gewoon heel veel mazzel heeft. Die zomaar uitgenodigd wordt voor een reisje naar Duitsland, naar Mercedes Benz....om te zien hoe een verlengde mercedes volgauto wordt gemaakt. Maar ook een manager die zich mag bezighouden met nieuwe kleding van Oger, met kerstkadootjes en een burger, die nu vlak voor Sinterklaas, toch wel een beetje zenuwachtig gaat worden. Zenuwachtig, omdat ik ook wel wil dat ik naar mijn vader toe kan morgen. En mijn werk, met al het rijden erbij, kan blijven doen. En Sinterklaas, ik wens je veel sterkte dit weekend. Want u krijgt het druk geloof ik....
Liefs, Anita

Netwerken, boeken en landelijke pers....

Lieve mensen...een beetje in afwachten van veel sneeuw, zit ik zomaar thuis, samen met Annemarie, een glas sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland en dan komt er een telefoontje...er volgt landelijke publiciteit...wordt vervolgd, 't komt via mijn netwerk. En trots en blij ben ik op voorhand al...en mijn Annemarie heeft een publicatie, een presentatie in een prachtig boek 'Amateurkunst in beeld - kunstenaars met gouden randje'met ISBN-nummer 978-90-70655-730. Dus op de een of andere manier lijkt er een flow te onstaan, die waarachtig en mooi is. En ik, ik zou zomaar willen dat mijn surprise net zo in de flow zat, als de rest van mijn bestaan...maar helaas, dat lukt dus niet. Het is simpelweg knippen, plakken en daar blijft het bij...het hele kado lag onder mijn bed, en of het nu kwam door de kou...alles had losgelaten, wat een gedoe...ik hoop maar dat de ontvanger a.s. zaterdag mij wil vergeven, of eigenlijk zich realiseert, dat de intentie erachter echt gemeend is. En nu, vanavond, een beetje glimmend van trots...ga ik zo naar bed. De wekker heel vroeg, een overleg bij Yarden, wat gesprekken...een ontmoeting met iemand uit een ver verleden en een bezichtiging voor mijn huis...wow wat kan er veel gebeuren..en nu maar hopen dat de sneeuw niet al te gekke dingen met zich mee kan brengen. Morgen heel vroeg de weg op..richting Yarden. Een prachtig filmpje bekijken over uitvaarten met fakkels in de avonduren, publiciteit voor de website...ik laat het jullie nog zien. Voor nu, slaap zacht, Anita