Sorry....boudon, nee het moet zijn bidon! Tja mijn corrector corrigeerde me even...!

Olympisch goud! 'Met een verse blik en een beetje lef kom je een heel eind'.

Geweldig die Maarten van der Weijden! Die man heeft leukemie overwonnen en goud behaald op de Olympische Spelen en zo zie je maar weer...het kan dus gewoon. Kanker overwinnen en je leven op een prachtige manier op de rails zetten en een zinnetje in de krant raakte me 'Maarten is als mens veranderd, was hij vroeger een man die liever niet met mensen omging, zo is Maarten nu een man die de mensen om hem heen liefheeft' en echt zo is het, je wordt een ander mens. Zomaar, gewoon het gebeurt met je en je hebt er niets over te zeggen. Meneer van Riel zegt 'u verloochent uzelf niet'. En volgens mij ben ik op een punt gekomen waarop ik zeg wat ik te zeggen heb, weliswaar met respect, want dat is een van mijn belangrijkste waarden in dit leven. En nu komt het, dat ik doe wat ik te doen heb. Zo heb ik contacten met het KWF gelegd. En op 17 september a.s. ga ik weer met hen in gesprek. Om af en toe voor het KWF te spreken over mijn ervaringen, en ook om met nabestaanden in gesprek te gaan over nalatenschappen. En weet je wat het mooie is, dat ik daarnaast volgend jaar mee mag doen met een MD-programma voor het KWF. Om daar te praten over leiderschap...langzaam aan krijg ik iets met leiderschap. Omdat ik geloof dat leiderschap iets is wat uitgaat van het belang van het individu. Dat je door goed leiderschap kunt helpen dromen van mensen uit te laten komen. En dat is ook een beetje de essentie van Servant Leadership van Daan Fousert. Ik heb zijn boek binnen en mag met de studie gaan starten in januari 2009. Dat is wel goed. Al in oktober krijg ik een eerste workshop van Daan zelf. Geweldig we mailen nu af en toe met elkaar, omdat ik hem mijn boek heb toegestuurd. En zo heb ik voor mijzelf langzaam aan op orde wat ik wil en waar ik mijn accenten wil leggen. En dat is niet zo zeer op interim opdrachten en daarmee makkelijk geld verdienen, want eigenlijk doe ik dan gewoon op een andere manier, wat ik altijd al deed. Nee ik zal hier af en toe naar uitwijken om geld in de la van de kassa te krijgen, maar niet meer dan dat. Ik wil sparren met John, mensen in beweging krijgen. Ik wil trainen en praten over leiderschap, over verandermanagement. Over wat je moet doen, als je vast komt te zitten in je werk, in je leven. Soms noemt men dat coachen, ik loop gewoon samen met je op...nou ja lopen, dat is wel mijn zwakste plek geworden nu. Lopen, ik loop slecht. Ik kan niet meer geknield zitten, mijn rug speelt snel op...maar ja, ik heb ook een soort gouden medaille verdiend en gekregen toch...ik mag gewoon doorleven met mijn Annemarie, met mijn vader, mijn familie, An's familie en al mijn vrienden en vriendinnen om me heen. Ik kan nog gewoon tegen Jannie mijn vriendinnetje zeggen 'he lieve tut ik mis je wel hoor'. Want vorig jaar kwam ze zomaar hup even langs...en nu gaat alles weer op afspraak. En daarom was het zo leuk dinsdag op mijn verjaardag, toen stond zomaar spontaan Jolanda op de stoep. Jolanda is een oud-collega, vriendinnetje van me van Connexxion. Jaren zagen we elkaar niet en nu wonen we samen in Voorschoten...mooi he, Jolanda is ook een boerendochter en wij boeren wij zijn gewend gewoon eventjes langs te gaan. Hoezo geen tijd? Dan gaan we toch weer weg! Niks aan de hand. Maar dat maakt je leven ook zoveel rijker...eventjes een kop koffie, soms een glaasje wijn (ja de lijn, je begrijpt het goed..)even stil staan bij wat de dag ons brengt. En daarna kwamen Emmy en Reynaud zomaar even langs. En het grappige is dat hun agenda altijd volgeboekt is met afspraken, theater, musea, tuinen....ja tuinen. Die Reynaud die heeft me hier toch een geweldig stuk werk verricht tijdens onze vakantie...ongelooflijk, weet je, we geven hem ook een gouden medaille en dat meen ik! Soms kom je zomaar mensen tegen, waar je in het begin een beetje mee moet worstelen en dat moest ik wel, met Emmy en Reynaud en nu, ik zou niet meer zonder hen willen en kunnen. Schoonfamilie heet dat toch? En ik glimlach als ik denk aan mijn schoonfamilie, aan An's vader die me een lief kaartje stuurde met een plaatje van een fiets erin en de tekst 'geen champagne in de boudon' erop...heerlijk...zie je, en vroeger had ik dit gelezen en was ik gewoon weer door gegaan. En nu, nu sta ik er bij stil...en geniet ik, zomaar van een mooi woord....
'Met een verse blik en een beetje lef kom je een heel eind' dit is een uitspraak van Aysel Erbudak, Aysel is een vrouw van 40 jaar. Directeur van het Slotervaart Ziekenhuis. En zonder enige ziekenhuiservaring heeft zij het Slotervaart Ziekenhuis van een verlies van 4 miljoen in 2006 omgeswitchd naar een winst van 6 miljoen in 2007! Geweldig, ze heeft geschrapt in de top, daar waar de toegevoegde waarde voor het ziekenhuis het minst was. Ze heeft gezocht naar mensen die denk en doen. Er werken nu meer specialisten en verpleegkundigen. Ze zegt 'het personeel keek niet verder dan de eigen klapdeur. Dat moest veranderen. In het begin gaf het alleen tranen, maar het is gelukt'.
En dit soort vrouwen fungeren voor mij als rolmodel. Ik voel hun kracht, ik geniet ervan!
En ik wens jullie een mooie dag, een bezoekje aan het LUMC, mijn laatste gesprek met maatschappelijk werk. Daarna een lunch met een collega van me, althans nu oud-collega, om eventjes bij te praten in Kijkduin. Dan nog wat examens nakijken en eventjes naar Schoonhoven. Een rommeldagje, zomaar dankzij mijn oude werkgever kan dit nu nog. Nog eventjes rustig aan, totdat het echt serieus gaat worden en dat wordt het! Maar weet je, het wordt alleen maar leuker....het leven dan, want als 4 september die MRI weer ok is, dan drinken we gewoon weer een glaasje wijn, doen we sowieso, zondag al! In de tuin, kadootje van onze lieve heer, het wordt mooi weer! Dank u wel lieve heertje. Doet me denken, nog even dan, aan vroeger. Als ik bij opa en oma logeerde moest ik voor het slapen gaan altijd een dankgebedje opzeggen in bed. Dan begon ik altijd met 'onze lieve heer dank u wel voor deze dag, en voor mijn vader, en mijn moeder, en dan noemde ik een rits met namen op van wie me lief waren en eindigde ik met 'welterusten lieve heertje'.
Anita