Een werkconferentie!

En vandaag mocht ik deelnemen aan een werkconferentie op Landgoed Avegoor in Ellecom. Prachtige omgeving, en inhoudelijk ook een prachtig programma! Met mooie mensen om me heen. En op dit soort dagen voel ik mij zo'n gelukkig mens, dat ik mag doen wat ik nu dagelijks doe. Een aantal oude relaties weer ontmoet, die vroeger bij een klant van mij werkten, bij ISS. Leuk, bijzonder, en deze mensen kom ik nu weer tegen in een andere setting, bij Yarden. Morgen mijn aftrap bij een nieuwe opdracht, een onderdeel van De Bank! Super eigenlijk he...en morgenavond de afronding van mijn module Communicatie en Persoonlijke Effectiviteit in Rotterdam! Een drukke volle dag, want eerst natuurlijk weer naar Haarlem! En op Goede Vrijdag ben ik de hele dag in Haarlem...en aansluitend mag ik weer naar mijn papa. Ik denk eigenlijk vaak aan hem en aan zijn situatie nu! Weet je..het is zo ingewikkeld om hem zo te zien. Mijn grote lieve vader.....ik heb een gedichtje voor hem gemaakt :

Mijn vader
Als ik hem zo zie..
en als ik hem zo hoor...
met een hele zachte stem,
zijn lieve ogen die je aankijken
dan zou ik willen zeggen
'pap het komt wel goed'
en terwijl ik dat dan doe...
dan geloof ik ergens diep van binnen
dat wij met elkaar
met al die liefde om hem heen..
uiteindelijk deze strijd toch winnen!

Liefs
Anita

Een intensieve dag....

Vanmorgen ging mijn wekker, de onze eigenlijk, al om vier uur veertig! En om kwart over vijf reed ik weg richting Haarlem, onze oven achterin. En daar heb ik samen met Sylvia en Ans, een prachtig paasontbijt voor ruim 35 mensen georganiseerd. Een paasontbijt met voor iedereen een kadootje, eieren, warme broodjes en nog veel meer lekkers...en het werd gewaardeerd. Daarna was het een aaneengesloten reeks van gesprekken, met de Gemeente Haarlem (vroeger een klant, nu weer een zakelijke relatie, maar dan wel de mannen verantwoordelijk voor de drie begraafplaatsen), met iemand van een crematorium, met een aantal medewerkers, een slecht-nieuws gesprek, met mijn opdrachtgever en om kwart voor twee, veel te laat alweer scheurde ik weg richting ziekenhuis, waar ik iets over half vier aankwam. Een gesprek met de verpleegkundige, Pa en Els erbij. Pa in een rolstoel, een stukje beter dan eergisteren. En aansluitend een gesprek met de specialist, met Arie en Els, en Pa natuurlijk erbij. Een ingewikkeld gesprek...want hadden wij 'doorgepakt' in december, waren wij vasthoudender geweest, dan hadden we dit herseninfarct wellicht kunnen voorkomen, ja hadden we maar en hadden we maar...maar wat heb je daar aan! Wat weet je daar nu weer van als simpel mens, wat weten we nu van herseninfarcten enzo...het infarct gezien op beeld. En de situatie is duidelijk, Pa is er ernstig aan toe. De halsslagaders zijn goed verstopt, 70%, en dit betekent dat er kans is op herhaling...tja...voorlopige indicatie, 3 maanden revalideren in de Samaritaan. En dan maar weer zien...en over drie maanden, dan wordt onze boerderij opgeleverd. Dan is het einde oefening op de boerderij...dus daarheen gaat hij nooit meer terug...emotioneel en zwaar. En hij hield zich kranig...best wel...die lieve vader van mij. Ik heb lekker zijn benen ingevet met een of ander goedje...en hem wat geholpen met eten, wat ijs, een boterham...dus wie weet...ik heb hoop, maar ben kapot, helemaal kapot...en ga lekker naar bed nu. Morgen een leuke intensieve dag op Landgoed Avegoor in Ellecom, een MT-bijeenkomst van Yarden. Ik heb er zin in...slaap lekker, Anita

Rosanne uitzwaaien...zij is nu 'op kamp' het schoolkamp voor groep 8!!

En vanmorgen heb ik zomaar even de tijd gehad, om gekleed in Yarden-outfit Rosanne en groep 8 uit te zwaaien. Rosanne is op schoolkamp, als afronding van haar basisschool periode. Een spannend moment, het hele weekend stond in het teken van dit kamp! Leuk om te zien watvoor spektakel dit is! Alle kinderen die de grote kinderen van groep 8 uitzwaaien. Net belde ze me al, om te vertellen hoe cool het allemaal niet is daar in Otterlo! Leuk! Mooi ook om mee te maken. Nu even op kantoor, de bomvolle agenda dichtplannen, en bellen met opdrachtgevers etc. Proberen alles zo te regelen, dat het klopt. Facturen sturen en alles wat daarbij komt kijken en dat is nogal wat...ik voel me rustig voor alles wat komen gaat. Ik ga zo dadelijk richting Haarlem en daar heb ik eigenlijk wel zin in...vanmiddag gaan we op bezoek bij een mooie begraafplaats/annex crematorium. Het bijzonder van interim werk is, dat je ook alweer vooruit moet kijken, voor de periode die hierna komt...wat als dit weer voorbij is! Maar dat duurt nog wel even, ik schat in na de zomer...we zien het wel!
Vanmorgen vroeg stond Els op het antwoordapparaat, over mijn vader. Niets nieuws, maar het lijkt alsof hij af en toe wat eet en drinkt en zelfs hier zijn wij blij mee. Hij wil dan toch weer iets doen, en daar ben ik blij mee...want wat doe je nu, als hij niet meer wil, als hij niet meer kan. Wat moet ik als kind, samen met mijn broer Arie, daar dan mee doen...ingewikkeld proces vind ik dit. Want dit soort scenario's bespreek je niet met elkaar in het leven. En dus moet je op je gevoel afgaan en keuzes maken, welke dan ook...heftig!
Voor nu, de vogels hoor ik buiten, het is fris, maar lekker, er zit een prachtige nieuwe ruitewisser op mijn auto, door Annemarie geinstalleerd, die vrouw kan echt alles...en ik vertrek richting Haarlem. Het paasweekend ligt voor ons, ik maak er niet zoveel van mee merk ik, alhoewel...bij Yarden in Haarlem, organiseren we morgenvroeg een gigantisch paasontbijt, leuk he...
Liefs, Aniet

Zomaar wat rommelen in de tuin....

En na een hele intensieve zaterdag op Flakkee, een bezoek aan Vroonlande, en veel gesprekken met allerlei lieve mensen om ons heen, kwam ik gisterenmiddag rond half zes op de verjaardag van Ruud aan. De broer van Annemarie, hij was jarig en eigenlijk was ik te moe, om goed te kunnen genieten. En dat gevoel, dat bleef de hele avond. Vermoeidheid, ongekend moe zijn, van alle indrukken en vooral van mijn gedachten over alles....maar een positief teken is dat gisterenmiddag, wij (zusters en ik) mijn vader in een duwstoel hebben gezet. En met hem en zijn zus, mijn tante Anita, zijn we naar buiten gereden, de zon in...eventjes maar, maar het is iets anders dan in bed liggen. En we hebben geoefend met zijn been, optillen en weer neerzetten! En hij heeft wat gegeten, een beetje onder dwang, maar hij ziet ook wel dat hij op krachten moet zien te komen....en toen ik in mijn bed kroop, bij mijn Annemarie, was ik bek- en bekaf. En ik heb geslapen tot wel half elf vanmorgen...heerlijk! En half elf is half twaalf vandaag! En na het ontbijt, ben ik gewoon wat gaan rommelen in de tuin. Wat verlaat snoeien, wat vegen, wat rommelen met plantjes en bloemetjes etc. Heerlijk zomaar even niets...tussendoor telefoontjes over mijn vader, over hoe het allemaal gaat en moet gaan daar!
Vandaag moest ik nog eventjes wat werken...maar dat heb ik maar vanaf de keukentafel gedaan...wat vertraagd bijna...en nu, nu is het zondagmiddag. Floor speelt op de piano, Annemarie zit lekker aan tafel, en ik, ik pak de krant en hoef niks meer vandaag...ik ben gewoon zomaar lekker thuis....
Mijn vader heeft bezoek van Arie, van Els, van iedereen daar en ik, ik neem eventjes een momentje voor mezelf...ik ben een beetje moe...dank jullie wel voor alle lieve zorgen, aandacht, telefoontjes, kaartjes en wat al niet meer...ik ben jullie dankbaar voor de lieve zorgen!
En weet je...ik zie ergens heel ver een zonnestraal, en als die zonnestraal gaat stralen, dan kan mijn vader ooit misschien nog wel in Vroonlande, een serviceflat gaan wonen, met de nodige zorg, maar wie weet kan het! En weet je, Anita van Loon gelooft echt in zonnestralen, en ik hoop toch zo, dat ik dat stukje van mijn vader heb, want dan weet ik zeker dat hij die zonnestraal ook ziet....Liefs, een fijne mooie zondag, Anita

Een avond op Flakkee....een middag ook al eigenlijk....

Vanmiddag zo rond kwart over drie arriveerde ik in Dirksland, bij het ziekenhuis en bij mijn vader. Ik schrok van hem, zijn ogen dicht, zonder gebit (dan lijkt iemand wel 100, nu ben ik wel wat gewend met al die overledenen tegenwoordig daar bij mijn interim opdracht, maar toch...je eigen vader is weer heel anders)een heel verdrietig beeld. Het bijzondere is, dat ik eigenlijk heel stil word van dit alles, ik ga handelen en optreden, en het lijkt alsof mijn emotie meegenomen wordt als ik in de auto zit, en heel hard zit mee te zingen met wat verdrietige teksten vaak...mijn manier om te verwerken wat er nu allemaal aan de hand is. Mijn vader, mijn grote lieve vriend, de man van wie ik zielsveel hou, is verworden tot een man die geen regie meer heeft en afhankelijk is. Vanavond heb ik hem geholpen met het eten van een bakje vla, een soort nutridrink, krachtvoeding die me doet denken aan mijn moeder, zij dronk alleen nog maar dit soort voedsel. En nu mijn vader...hij moet op krachten komen, hij eet slecht en weinig, hij drinkt weinig, want slikken is moeilijk...hij praat moeizaam, en hij ligt daar maar...toen Els kwam, zag ik haar schrikken vanmiddag. En weet je, het is echt anders, of het over je partner gaat of over je vader. Je weet, en tante Anita zei het zo mooi vandaag, dat je ouders eerder overlijden dan jij. Je weet, dat het zomaar kan zijn dat je ouders ziek worden en jij hen gaat verzorgen. Maar als het over je vriend, je partner, je geliefde gaat...dan wordt het ingewikkeld. Als je je partner zonder kunstgebit moet kussen, dat moet toch anders voelen of niet dan...En na mijn ziekenhuisbezoek, ben ik kort even langsgegaan bij tante Anita en oom De. Tante Anita was weg, en na deze update, ging ik richting boerderij. En dat is pas echt gek. De boerderij zonder Pa van Loon. Alles netjes, want Jantje heeft mijn bed opgemaakt en alles is spic en span. Maar het voelt zo leeg...de ziel is er uit, want de ziel dat is mijn Pa. Zolang dit huis een 'Van Loon huis' is, moet hij hier zijn...en dat is niet meer...dit huis gaat over in andere handen. En nu zit ik hier in het donker, alleen op die grote boerderij. Alles is op slot, ik ben niet bang...ik zit hier goed, maar ik mis mijn vader. Gewoon om mee te praten, om drie keer hetzelfde soms te vertellen, dat geeft niet, maar hij hoort hier te zijn, samen met mij, met Els, en het lijkt wel alsof zelfs de katten hem missen. Zij komen niet meer naar de achterdeur...zij blijven in de schuur. Vanavond kwamen Els en ik in het ziekenhuis aan en toen was Arie er...en Pa tilde zowaar zijn been op. Dus, beweging!!! We hebben hem ernstig toegesproken dat alleen hij er voor kan zorgen, dat er nog iets kan ontstaan in zijn leven. Dat het niet alleen maar een verpleeghuis hoeft te worden, maar dan moet hij oefenen met lopen en staan. Dan moet hij zwaaien met zijn benen...en hij zegt maar 'ik kan het niet...' ingewikkeld hoor. En opeens hoorde ik mijzelf zeggen 'Pa een echte van Loon geeft nooit op en jij bent mijn/ons voorbeeld, dus ook jij moet niet opgeven' en dan huilt hij...en schudt met zijn hoofd...en ik hoop toch zo, dat hij niet op zal geven...
Vanavond zijn Els en ik uiteten gegaan bij de Brasserie in Middelharnis, leuk, gezellig en we hebben fijn gepraat, ook over andere dingen, even een stukje ontspanning temidden van alle hectiek...het was mooi...
Ik mijmer nog even na, voordat ik ga slapen, ik mis mijn liefste, mijn Annemarie...ik ben zoveel weg nu, zo vaak zonder haar, ik mis het echt...en ik dank alles en iedereen voor alle lieve briefjes, mails en wat nog meer...het doet me goed!
Liefs, een fijn weekend, een groet vanaf Flakkee, vanaf onze boerderij, dag, Aniet

Een ochtendmijmering....

En ondanks alle hectiek, alle zorg, alle gedachten over een toekomst voor mijn vader, welke dan ook, probeer ik in alle rust de ochtendmijmeringen vast te houden. Zo ben ik het ene moment bezig met het bijplaatsen van prachtige bloemstukken bij overledenen bij mijn interimopdracht, zo praat ik het andere moment met managers bij een ministerie over hun leven en loopbaan en zo zit ik zomaar eventjes een klein uurtje op kantoor, in alle rust, temidden van allerlei prachtige kunstwerken en kunstwerkjes, gemaakt door Annemarie...leuk, en vrolijk en vrij....
En ondertussen denk ik aan mijn vader, en aan zijn behoefte aan ruimte en onafhankelijkheid (van wie zou ik het toch hebben???). En hoe dit zomaar ingeperkt wordt, maar ook denk ik aan de keuze die je hebt, hoe oud of jong je bent, om ervoor te willen gaan. Met beperkingen kun je ook het leven leven, en er nog iets van maken. Gisterenavond belde zijn vriend, oom Dirk, ruim 86 jaar me op en hij gaf aan dat hij het zo gezellig zou vinden als Pa nog in Vroonlande zou komen wonen. Maar zo gaf hij aan, dan moet hij wel een beetje zelf uit de voeten kunnen...en uit de voeten kunnen dat is een rekbaar begrip.....
Ik hou jullie op de hoogte! Ik train af en toe een groep in Rotterdam in Regardz op het Weena. Een leuk, vrolijk, beetje gek conferentiecentrum, waar iedere kamer een stukje Rotterdam is, zo had ik laatst de beschikking over de ruimte Crooswijk, met foto's van die wijk aan de muur en in het midden soort skippyballen om op te zitten, erg leuk en trendy. Ik word altijd helemaal blij als organisaties het net even anders doen, dan gewoonlijk...en als je daar weg gaat om tien uur, dan krijg je een tasje mee met een appeltje, een flesje water, en een kaart met een spreuk en vorige week kreeg ik deze mee 'om bij de bron te komen, moet je tegen de stroom in zwemmen' leuk he?
Lieve mensen, dank jullie wel, voor alle lieve berichtjes, telefoontjes, en wat al niet meer, als het over mijn vader gaat. Uit onverwachte hoeken, overal vandaan denken jullie aan ons en echt, dat is weer geweldig!!! Liefs, Aniet

Vader van Loon!

Vandaag mijn vader niet gezien. Wel contact gehad met Els, het ziekenhuis, mijn broer. Hij is erg emotioneel, zijn linkeroog daar ziet hij niet veel door...men overweegt dit af te plakken, voor de rust. Donderdag is er een multi-disciplinair overleg met alle behandelaars en vrijdagmiddag om 15.00 uur heb ik overleg met het team van verpleegkundigen en aansluitend om 16.45 met de behandelend specialist. Over hoe nu verder, waar hij naar toe zou moeten om uiteindelijk te revalideren, maar dat is nu nog niet aan de orde...hij moet knokken en ik hoop zo dat hij dit op kan brengen...Liefs en dank voor alle lieve reacties, via Hyves, sms of whatever...doet me weer zoveel goed! Anita

Mijn buurmeisje van drie...Phileine...

Vandaag stapte ik uit de auto, en daar kwam mijn buurmeisje van drie, Phileine langs en ze zei tegen mij (gisteren was ze met haar ouders op bezoek op de expositie van Annemarie) 'he jij woont toch bij de buurvrouw?'.....lief he....Anita

Mijn vader...

Eventjes een korte update. Ik was vandaag weer in het ziekenhuis bij mijn vader. Hij is erg emotioneel. Hij loopt weer!!! Alleen zijn arm doet nog niks, of niks, hij voelt in zijn bovenarm al weer iets. Hij slikt nog niet goed, maar ik geloof zomaar dat hij hier weer een beetje bovenop gaat komen. En met hulp van al die lieve mensen, gaan we het weer redden. Er komt veel op ons af...en als jullie een kaartje willen sturen, mail me maar, dan stuur ik het adres naar jullie toe!
Liefs, Anita

Licht en schaduw!

Wat een titel voor een stukje op mijn weblog! Achter ons ligt een prachtig weekend vol kunst, vol lovende reacties, leuke opdrachten en veel aandacht voor Annemarie Smitshuysen, de kunstenaar. Ruim 115 mensen zijn er geweest en de reacties zijn zondermeer lovend, op haar veelzijdigheid, op haar creativiteit...en menigeen zal blij zijn met een kunstwerk van Annemarie. Portretten, bloemen, abstracte kunst, het is er allemaal. Mensen uit de straat, mensen van heinde en ver, familie en bekenden, vrienden en kennissen, en het was vooral weer heel gezellig! Het samenzijn zo met elkaar...en wij kijken terug op een prachtig weekend, een mooie expositie!
En terwijl wij nog druk waren met het opruimen van alles, het afwassen en ordenen van ons huis, ging de telefoon. Els...mijn vader was niet goed geworden. Gisterenmiddag nog was hij er met Els, met tante Anita en oom De en toen hij thuis was heeft de auto in de garage gezet, de katten eten gegeven en in de serre werd hij niet goed. Een beroerte, een bloedprop in zijn hersenen. En uitval aan zijn linkerkant, zijn been, zijn arm, hij kon niet meer praten. Els heeft heel alert gereageerd en direct de ambulance laten komen en in no time, lag hij op de intensive care in het Van Weel Bethesda Ziekenhuis. En dus zaten wij gisterenavond om kwart voor elf, in het ziekenhuis aan zijn bed. En het is wel heel ingewikkeld, om je vader daar te zien liggen, moeilijk pratend en een linkerarm die 'dood' is zoals hij het zelf zegt. Zijn been doet het alweer een beetje, dus wellicht biedt dat iets van perspectief. Ik weet het niet...ik hoop het maar. Alles komt direct in een ander perspectief te staan. Mijn vader heeft een beroerte gehad, en wat betekent dit allemaal weer, voor zijn toekomst....vanavond ga ik er weer naar toe. Arie is er nu, en Els natuurlijk. Ik zit op kantoor, probeer even wat dingen af te ronden en zal vanmiddag die kant wel weer op gaan. Heftig! En vandaag zou ik nog wel naar tante Tanneke gaan, die 85 jaar is geworden vandaag. Ik ga haar zo maar bellen...zo bizar..dus die gekke titel sloeg op het licht, het vrolijke, het mooie van dit weekend en zomaar een paar uur later, ziet alles er anders uit...is alles veranderd van kleur en lijkt het eventjes heel donker, alsof er een schaduw over ons geluk is gevallen....mijn vader...het is zo verdrietig hem zo te zien!
Ik hou jullie op de hoogte, liefs, Anita

Mijn onderdeel van de leergang is afgerond!

En nu, na een intensieve tweedaagse heb ik mijn Leergang Defensie Coach blok 1 t/m blok 3 afgerond! Met een mooie reflectie, met mooie evaluaties, en met vooral ook intense gesprekken! Het was genieten en meer dan dat...en daarbij voelden wij, ik dat het lente is. De zon scheen, oefeningen gingen gepaard met een wandeling buiten. En met een meneer mocht ik een heel bijzonder nagesprek hebben, waardevol zeg! Terug in de auto al bellend naar huis gereden en wat kun je dan blij zijn als je je eigen vrouw weer in de armen sluit! En hier staat het hele huis vol kunst, ons huis wordt omgebouwd tot galerie, voor het komende weekend. Ik heb er zoveel zin in! Het wordt leuk en druk, ik zie het al voor me...ik zit te swingen achter de pc, met de nieuwe Amy MacDonald, lekker die muziek...en tussen alle bedrijven door, bel ik met Spanje, de nieuwe bewoner van de boerderij,mijn vader, Els, kortom regel ik allerlei dingen...ook Yarden komt regelmatig langs. En alles bij elkaar is het leven aangenaam gevuld met eigenlijk aangename zaken...
Voor nu, lekker thuis eten, met An en de meisjes...en ik wens jullie een heel mooi moment! Liefs, Anita

Een dinsdagochtend....

Goedemorgen, en op deze dag heb ik een coachingstraject afgesloten. Een sprankelende jonge vrouw gaat haar weg naar zelfstandigheid verder inzetten, zonder mijn begeleiding...een soort loslaten. Als afscheid heb ik haar een boekje over Passie gegeven. Mooi met een voorwoord erin geschreven...bijzonder, hoe mooie contacten iemand kunnen helpen op haar weg! Ook ik als coach heb mogen genieten van dit gesprek, van al onze momenten samen. Een kop koffie, een glas water, ons gesprek...en weer voel ik hoe rijk ik ben, dat ik dit mag doen....
En nu...nog wat bellen, wat regelen, wat doen, om te komen tot mijn vertrek richting Soesterberg, mijn Leergang Defensie Coach. Een avond, een volle dag morgen aan de slag. Leuk, vrolijk, een interactief programma. En nu al heb ik er weer zin in...
aansluitend zal ik nog twee dagen doorbrengen bij Yarden en afronden met een coachgesprek hier op kantoor vrijdagmiddag....de week is mooi. Naast mij is Annemarie hard aan het werk, ongekend, wat een mooie creaties maakt deze vrouw...wat een inspiratie komt hier uit de ruimte naast mij...ik ben trots, op haar, op ons...en voel me gelukkig!
Liefs, Anita

Koffie in Voorburg...

En daar zit ik dan, aan de koffie in Voorburg. Na een intensieve dag bij Yarden, aansluitend op bezoek bij Marijke Lingsma, om blok 3 voor Defensie (morgen en overmorgen) voor te bereiden. Heerlijk om met zo'n vrouw te mogen zijn, toen thuis een tosti gegeten en nu weer een college over Persoonlijke Effectiviteit..en...morgen slaap ik uit, wel tot 8 uur. Het leven is te druk, te vol op dit moment...alles regelen voor Pa, aansluitend heel veel werk, en tenslotte want dat is maar wat belangrijk, onze expositie. De aankondiging stond in de krant, Annemarie is druk aan het werk, al met al heeft zij heel veel groot en klein nieuw werk...spannend en leuk! Ik ben zo benieuwd wie er allemaal gaan komen, het zou toch geweldig zijn, als het zomaar druk zou worden....
Ik spreek jullie weer, vanaf mijn kamertje in de kazerne, ik beloof het...
Liefs, Anita

Persoonlijke verhalen...workshop in Seats2meet in Utrecht! Kom ook!!

In overleg met de organisatie van 'Fris in je hoofd' en Seats2meet in Utrecht organiseer ik een workshop over persoonlijke verhalen...op zoek naar je authentieke ik! - op 08 april 2010.
Een workshop waar je op zoek gaat naar je authentieke ik, naar wie jij bent, en waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Wat wil ik, doe ik de dingen in het leven waar ik echt blij van ga worden, of laat ik nog wat liggen...haal ik alles uit mijn leven wat erin zit...ben ik echt mijn eigen leider, of laat ik mij graag leiden en geleid worden door de ander? Een boeiend verhaal, vrolijk, intrigerend, intens, en de inhoud wordt mede bepaald door jouzelf...met muziek, met ontspanning...een mooie reflectie naar jezelf! Wie ben ik....en waarom doe ik de dingen die ik nu doe? Doe je mee? Ik verheug me erop je te ontmoeten!


Programma:
17.30 uur | Welkom met een hapje
18.30 uur | Workshops
20.30 uur | Borrel, netwerken, napraten
21.30 uur | Einde

Deze workshop wordt gegeven in het kader van de Fris in je hoofd! Meetup. Bekijk hier het hele aanbod aan workshops/trainingen/lezingen op 8 april. Seats2meet.com sponsort de locatie en zorgt voor heerlijke hapjes en drankjes.

Groet, Anita

Bericht vanaf de boerderij....

En zomaar op zondagochtend zit ik in de eetkamer op de boerderij. Zaken af te wikkelen rondom de verkoop van dit mooie ludieke pand. Een huis wat sinds 1893 in de familie is, de boederij van Piet van Loon...bijzonder toch? Het voelt als loslaten en het mijmeren is begonnen, gisterenavond zaten Pa en ik, nadat wij een heerlijke avond hadden gehad met Paulus en Els (broer en schoonzus van Els, de vriendin van Pa)nog even in de serre. De serre waar mijn moeder na haar overlijden opgebaard stond, en ik herinnerde mij opeens weer hoe mooi de lucht was, toen de zon daar op kwam als ik heel vroeg in de ochtend bij mijn overleden moeder ging kijken. Ik herinner mij ook als de dag van gisteren haar lach, en hoe mijn ouders dansten toen zij terugkwam uit het ziekenhuis na haar hernia-operatie, ik heb er nog een foto van! Ik herinner mij ook nog hoe Noor, klein als zij was, op het bed van oma zat en haar lepeltjes gele vla gaf. Dus mijmerden wij nog wat na, over geluk en liefde in je leven. En hoe gezondheid doorspeelt of je parten kan spelen. Dus ja, dit weekend bij en met mijn vader, is een stukje 'wandelen door de geschiedenis van de familie van Loon' rondlopen en kijken en weten dat de tijd daar is,om dit huis vaarwel te zeggen. Zoals alles er nu uitziet, zal 1 juli dit tijdperk achter ons liggen, en een andere familie geleidelijk aan dit huis in ere gaan herstellen en er iets prachtigs van gaan maken...en eigenlijk zeg ik nu, 'het is goed zo'.
En dus zit ik hier en kijk ik naar gordijnen die net iets te kort zijn (te heet gewassen denk ik..)en naar boeken met vergeelde kaften, maar ook naar sneeuwklokjes die heel stoer de kop opsteken, en bomen die weer snel groen zullen zijn, naar de vuurput, waar wij menige avond bij een groot en stoer kampvuur bij elkaar hebben gezeten. Wij, mijn vader, mijn moeder, mijn broer, Els, Annemarie, en ik, maar ook al die vrienden en vriendinnen die hier mochten zijn en bleven slapen. Het leven was goed op het Flakkeese land en zo voelt het echt. En nu, weer verder, de belasting, van alles wat er nodig is, om ook die zaak goed af te wikkelen. Ik wens jullie een mooie en rustige zondag, geniet van elkaar, zoals wij dat ook doen. Straks komt broertje lief met Noor en aansluitend komt Els weer thuis. Ondertussen ga ik lekker terug naar mijn huis, mijn liefste Annemarie en de meisjes, om nog een rustige zondagmiddag/avond te hebben thuis, voordat een volle intensieve werkweek op me wacht...
Liefs, Anita

Een vroege vrijdagmorgen op kantoor...

Tja en daar ben ik weer, zomaar op kantoor. Een vroege vrijdagmorgen...zo meteen komt een van mijn coachklanten eventjes langs, en aansluitend start een nieuw kort coachtraject met iemand. Drie gesprekken, ter voorbereiding op een nieuwe rol! En hier op kantoor staan vrolijke tulpjes, het is voorjaar en dat voel je hier...heerlijk! Er ligt een volle en drukke week achter me, ik heb hard gewerkt en heb moeite om alles netjes in de agenda te krijgen. En aan de andere kant, geniet ik er ook weer zo van. Heerlijk, al die mooie opdrachten die voorbij komen. Al die opdrachten die weer verder gaan en een opvolging krijgen!
Vanmiddag nog naar Yarden toe en dan ga ik naar mijn vader. Zomaar een weekend samenzijn met hem...lang niet gebeurd, en hoog nodig ook, in verband met alle ontwikkelingen rondom de boerderij. Maar ook om eens even lekker bij te praten samen, om samen allerlei dingen te doen en te delen. Ik geniet ervan en hij ook...
Ik las van de week de spreuk op de coachkalender - wij weten meer dan ik - goed he..
Ik hoorde vanmorgen de vogeltjes zingen buiten....lekker is dat, het voorjaar komt eraan...ik hoop dat jullie hier ook van genieten!
Liefs, een niemendalletje dit verhaaltje, maar wel even een teken van leven!
Dikke zoen,fijne dag, Aniet

Onze keukentafel....

Weet je, wij hebben zo'n keukentafel waar het allemaal gewoon mag gebeuren, je mag daar een glas wijn op neerzetten en er mag een kring achterblijven, maar meer nog dan dit soort eenvoudige dingen, is dat er van alles gebeurd aan die keukentafel! Zo waren wij zondag met zijn negenen bijeen aan deze keukentafel om ter gelegenheid van de 86e verjaardag van vader Smitshuysen, hier een dunch te genieten...het eten was, ook dankzij hulp van Ruud, Anke, Emmy en Reynaud, goed en lekker, de wijn vloeide er heerlijk op los...en de sfeer werd steeds beter! Soms moet je gewoon aan de keukentafel gaan zitten om eens even bij te praten, om de lucht te klaren en dat was zomaar het geval...heerlijk! Die keukentafel dient soms ook als huiskantoor, met een of twee, of soms wel drie laptops erop. En op zaterdagochtend is dat onze leestafel, en soms onze schrijftafel, of de naaitafel als Annemarie opeens bedenkt dat er een nieuw tafelkleed ofzo moet komen. En gisterenavond was het de keukentafel van Authentiek Vrouwelijk Leiderschap, van De Roos en Vermeulen, het was de keukentafel van Ellen, van Pauline, van Dominique, van Carine, van Leonie, van Wim, en natuurlijk van Annemarie en Anita. Het was een heerlijke keukentafel, vol verhalen over werk, sollicitaties, maar ook over gevoelige borsten als je borstvoeding geeft (geen idee hoe dat voelt)het was onze keukentafel waar het wederom gewoon heel fijn was om samen te zijn...en nu, nu staat ons huis en ons terras vol prachtige violen en bloemen en tulpen, we zijn weer schromelijk verwend, met een heerlijk boek over het italiaanse leven (culinair wel te verstaan) en verse nougat (mijn moeder zou haar vingers hier bij aflikken), wat een feest, zo'n keukentafel, maar wat een feest om dit gevoel met zoveel mensen te mogen delen! Het is heerlijk, dag ik ben naar Defensie, er gebeurt zoveel...later meer, nu een hele mooie zonnige dag gewenst allemaal...
Liefs, Anita

Mooie week....

Lieve allemaal, ondanks dat mijn/ons leven vol en druk is blijf ik toch met een bepaalde regelmaat schrijven, want wat maak ik een mooie dingen mee! Wat ziet mijn leven er bijzonder uit, dankzij 'mijn uitvaartorganisatie' en ook dankzij mooie gesprekken bij een internetbank, of zomaar andere organisaties. De afgelopen week heb ik meer dan hard gewerkt, met De Bank, ABN-AMRO op een boerderij, met Yarden in Haarlem, en tussendoor nog een les verzorgd over Persoonlijke Effectiviteit in Rotterdam. Boeiend, hartstikke boeiend allemaal...ik geniet, met volle teugen en zit nu lekker met Annemarie aan de champagne! Maandagavond komen 'mijn vrouwen en Wim' van Authentiek Vrouwelijk Leiderschap hier dineren...geweldig...ik heb er een vrije middag voor genomen om heerlijk samen met Annemarie te gaan koken. En vervolgens mag ik weer zijn met mijn militairen, ontmoet ik weer allerlei mensen en ben ik weer veel in Haarlem. Manou, een van mijn trouwe coachees komt weer, met haar heerlijke verhalen, het ROC College daar mag ik weer wat doen..het leven is echt bijzonder. Maar tussen al dat moois door, stond ik vandaag zomaar oog in oog met een meneer die zelfmoord had gepleegd, heftig, intens en in en in verdrietig. Controleer ik of mensen netjes opgebaard liggen en ben ik met hele intense dingen bezig. Maar lieve mensen, ik ben zo blij met alles, met mijn gezondheid, ons geluk...een dikke zoen!
Roos heeft een hele mooie CITO-uitslag, ik ben trots op haar. Liefs, Aniet en een fijn weekend, ik kom bij jullie terug....

Een boerenbed in Leur...bij Wychen, Nijmegen...

En vannacht stond mijn bed in Leur, bij Wychen, bij Nijmegen. Zo'n groot zacht boerenbed. Wij slapen met negen mensen in een oude boerderij gehuurd door mijn opdrachtgever, een financiele instelling, om een tweedaagse teamsessie te hebben met elkaar. En ik mag deze zomaar begeleiden...super toch...genieten wel! De eerste dag was prachtig, vol mooie intense verhalen, tranen ook soms...en de tweede dag begint pas om een uur of tien, want doortrekken dat kunnen ze hoor! Ik zelf was om half elf ofzo al naar bed. Heerlijk slapen...want het tempo van de wijn lag hoog, en ik ben dan toch de procesbegeleider...dus het was goed zo! Ik hoorde hen nog lang lachen...vannacht schoot opeens de slaapkamerdeur open en daar stond Max, een bernersenne, zo'n grote lieve hond, die was aan de wandel gegaan. Want Max en Bella, twee honden zijn ook meegenomen door iemand. Erg leuk, want dit alles maakt de hele setting lekker informeel. Ik zit hier dus gewoon lekker in mijn trui...aan een tafeltje te werken. De dag voor te bereiden die zo komen gaat...ik heb er zin in!
En morgen dan doen we weer hele andere dingen, dan gaan we weer naar Yarden, en ook daar heb ik zin in. We bellen iedere dag met elkaar, Yarden en ik, als ik er niet ben. Er gebeurt zoveel...heerlijk!! Dag, een fijne dag gewenst! Anita