Een paar weken geleden vierden wij onze 17-jarige huwelijksdag in Monnickendam. En daar zag ik overal prachtige gevelstenen en zo ook deze....golven in de tijd. En nadat ik vanmorgen, na het horen van de uitslagen van onze verkiezingen, als een dolle blad ging harken in de tuin, dacht ik aan onze toekomst, aan waar we voor staan. En opeens kwam dit beeld in me op. Golven in de tijd. Er staat ons veel onstuimigheid te wachten, en als je als mens staat voor je medemens, en oordeelloos wilt blijven aanschouwen, dan ga je de komende tijd geweldig grote golven tegenkomen. En volgens mij is één ding nu heel belangrijk, dichtbij je eigen kern, je eigen geloof, je eigen principe blijven. Je stem laten klinken, vanuit respect, vanuit kracht, ook al heb je het gevoel je hart vast te moeten houden. Probeer ook elkaar niet los te laten. Probeer juist vanuit je hart te blijven leven. Je zult een opdonder krijgen, geraakt worden, er zullen dingen gebeuren, die verdeeldheid laten zien. En blijf geloven, dat er ooit weer andere tijden gaan komen. We kunnen niet zonder elkaar. Blijf geloven in een samenleving waar iedereen er mag zijn en zichzelf kan zijn. Geef je idealen nooit op! En kinderen van één vader reikt elkaar de hand, is weer van toepassing, juist nu.
De afgelopen periode was een ongelooflijk drukke tijd, en tussendoor wat bladharken, een leilinde snoeien en nu weer buiten zijn, met een Teun, die lekker smerig is, is dan even heel fijn. De drukke maanden, de donkere maanden, die vandaag nog wat donkerder lijken te zijn geworden, staan voor de deur. Juist een tijd, om af en toe eens een kaartje te schrijven, een levensteken te geven aan die mensen, die je zelden ziet. Ik heb ongelooflijk veel meegemaakt de afgelopen periode. Moois, indrukwekkend, om stil van te zijn, een moeder die haar kind verliest, een stil verdriet, twee oude mensen van ver in de negentig, die nog een natuurgraf kochten voor elkaar. Zo kan het leven ook zijn. Ik heb een boekje gelezen over de liefde, indrukwekkend mooi. Het nodigt uit, om liefdesbrieven te gaan schrijven. Zomaar aan een onbekende meneer of mevrouw, aan een onbekend iemand, omdat het zo louterend werkt, een liefdesbrief schrijven aan het leven. Ik heb een concertje meegemaakt in het kleine kerkje hier in ons mooie dorp, met liedjes over de lucht, de polder, de zee. Liedjes die je doen beseffen, hoe dichtbij schoonheid is. Ik heb mensen gezien, die op naar de top gaan en dit ook willen, en ik heb mensen gezien, die nederig en klein willen zijn en blijven. En ik, ik scharrel daar een beetje tussendoor. Hier in de tuin, samen met Teun, alleen of dichtbij mijn lief, en ik ben simpelweg gelukkig. Ik heb mijn zorgen, zoals iedereen die soms heeft, ik leef duizend keer bewuster dan ik ooit deed. En ik bid af en toe voor mijn zieke vriendinnetjes. Bidden, ja ik bid. Ik kom niet zo vaak in de kerk, maar bidden mag en kan. Omdat ik hoop op beterschap, soms tegen beter weten in. Dan hoop ik op zachtheid, op liefde, op elkaar vasthouden. Maar ik blijf het maar gewoon doen, een beetje bidden. En vandaag een beetje meer. Ik bid voor gelijkheid, voor vrijheid en broederschap
Lieve mensen, terwijl de golven in de tijd ons meenemen op vele avonturen, zullen we vooral ook door moeten blijven gaan, met datgene waar we in geloven. Je liefde, je werk, je idealen. En als ik daaraan denk, dan voel ik me sterker dan wie ook. En wil ik samen met jou, en met al die mooie mensen om me heen, doorgaan. En ook al horen we die zanger niet meer zoveel, zijn liedje 'leef alsof het je laatste dag is' is een van de liederen, waar ik me ook aan vast blijf houden. Ik leef vandaag, ik geef vandaag, ik voel vandaag en ik ga vandaag weer door. Mijn blad wacht, vanmorgen een online bijeenkomst bijgewoond over de toekomst van de begraafplaatsen, en over de diverse rollen, tussen beleidsmakers en uitvoerders die er zijn. Herkenning, erkenning en stof om over na te denken.
Bij de carport vanmorgen zag ik dit kunstwerkje. Een mooi web, een stukje verbinding tussen alles wat er is, huisvlijt. Ik realiseer me in deze herfstachtige dagen, hoe mooi het leven buiten is. De kleuren, het vele blad, de takjes, de nootjes, de rommel die er ligt en valt, de luchten, de nevel. Nu, even rust, even niks, even genieten van de stilte...de stilte voorafgaand aan de golven in de tijd, die komen gaan.
Heb een mooie dag. Ik ga nog wat blad weghalen, grappig eigenlijk, want als je denkt dat je klaar bent, is het er weer, ongekend, wat een blad, maar langzaam aan, zie je het einde in zicht. Is bijna alles van de boom af en is deze kaal. Lekker werken vind ik dat, kop in de wind, en gaan. Blijven gaan.
