Golven in de tijd

Een paar weken geleden vierden wij onze 17-jarige huwelijksdag in Monnickendam. En daar zag ik overal prachtige gevelstenen en zo ook deze....golven in de tijd. En nadat ik vanmorgen, na het horen van de uitslagen van onze verkiezingen, als een dolle blad ging harken in de tuin, dacht ik aan onze toekomst, aan waar we voor staan. En opeens kwam dit beeld in me op. Golven in de tijd. Er staat ons veel onstuimigheid te wachten, en als je als mens staat voor je medemens, en oordeelloos wilt blijven aanschouwen, dan ga je de komende tijd geweldig grote golven tegenkomen. En volgens mij is één ding nu heel belangrijk, dichtbij je eigen kern, je eigen geloof, je eigen principe blijven. Je stem laten klinken, vanuit respect, vanuit kracht, ook al heb je het gevoel je hart vast te moeten houden. Probeer ook elkaar niet los te laten. Probeer juist vanuit je hart te blijven leven. Je zult een opdonder krijgen, geraakt worden, er zullen dingen gebeuren, die verdeeldheid laten zien. En blijf geloven, dat er ooit weer andere tijden gaan komen. We kunnen niet zonder elkaar. Blijf geloven in een samenleving waar iedereen er mag zijn en zichzelf kan zijn. Geef je idealen nooit op! En kinderen van één vader reikt elkaar de hand, is weer van toepassing, juist nu.

De afgelopen periode was een ongelooflijk drukke tijd, en tussendoor wat bladharken, een leilinde snoeien en nu weer buiten zijn, met een Teun, die lekker smerig is, is dan even heel fijn. De drukke maanden, de donkere maanden, die vandaag nog wat donkerder lijken te zijn geworden, staan voor de deur. Juist een tijd, om af en toe eens een kaartje te schrijven, een levensteken te geven aan die mensen, die je zelden ziet. Ik heb ongelooflijk veel meegemaakt de afgelopen periode. Moois, indrukwekkend, om stil van te zijn, een moeder die haar kind verliest, een stil verdriet, twee oude mensen van ver in de negentig, die nog een natuurgraf kochten voor elkaar. Zo kan het leven ook zijn. Ik heb een boekje gelezen over de liefde, indrukwekkend mooi. Het nodigt uit, om liefdesbrieven te gaan schrijven. Zomaar aan een onbekende meneer of mevrouw, aan een onbekend iemand, omdat het zo louterend werkt, een liefdesbrief schrijven aan het leven. Ik heb een concertje meegemaakt in het kleine kerkje hier in ons mooie dorp, met liedjes over de lucht, de polder, de zee. Liedjes die je doen beseffen, hoe dichtbij schoonheid is. Ik heb mensen gezien, die op naar de top gaan en dit ook willen, en ik heb mensen gezien, die nederig en klein willen zijn en blijven. En ik, ik scharrel daar een beetje tussendoor. Hier in de tuin, samen met Teun, alleen of dichtbij mijn lief, en ik ben simpelweg gelukkig. Ik heb mijn zorgen, zoals iedereen die soms heeft, ik leef duizend keer bewuster dan ik ooit deed. En ik bid af en toe voor mijn zieke vriendinnetjes. Bidden, ja ik bid. Ik kom niet zo vaak in de kerk, maar bidden mag en kan. Omdat ik hoop op beterschap, soms tegen beter weten in. Dan hoop ik op zachtheid, op liefde, op elkaar vasthouden. Maar ik blijf het maar gewoon doen, een beetje bidden. En vandaag een beetje meer. Ik bid voor gelijkheid, voor vrijheid en broederschap 

Lieve mensen, terwijl de golven in de tijd ons meenemen op vele avonturen, zullen we vooral ook door moeten blijven gaan, met datgene waar we in geloven. Je liefde, je werk, je idealen. En als ik daaraan denk, dan voel ik me sterker dan wie ook. En wil ik samen met jou, en met al die mooie mensen om me heen, doorgaan. En ook al horen we die zanger niet meer zoveel, zijn liedje 'leef alsof het je laatste dag is' is een van de liederen, waar ik me ook aan vast blijf houden. Ik leef vandaag, ik geef vandaag, ik voel vandaag en ik ga vandaag weer door. Mijn blad wacht, vanmorgen een online bijeenkomst bijgewoond over de toekomst van de begraafplaatsen, en over de diverse rollen, tussen beleidsmakers en uitvoerders die er zijn. Herkenning, erkenning en stof om over na te denken. 

Bij de carport vanmorgen zag ik dit kunstwerkje. Een mooi web, een stukje verbinding tussen alles wat er is, huisvlijt. Ik realiseer me in deze herfstachtige dagen, hoe mooi het leven buiten is. De kleuren, het vele blad, de takjes, de nootjes, de rommel die er ligt en valt, de luchten, de nevel. Nu, even rust, even niks, even genieten van de stilte...de stilte voorafgaand aan de golven in de tijd, die komen gaan. 

Heb een mooie dag. Ik ga nog wat blad weghalen, grappig eigenlijk, want als je denkt dat je klaar bent, is het er weer, ongekend, wat een blad, maar langzaam aan, zie je het einde in zicht. Is bijna alles van de boom af en is deze kaal. Lekker werken vind ik dat, kop in de wind, en gaan. Blijven gaan. 

Leven is balanceren op soms ragfijne lijntjes.....

Terwijl hier op de keukentafel een waanzinnig mooi boeket van Suzie Fleurs uit Voorschoten staat te pronken, met van die typische kleuren en mooie sterke rozen, allerlei tinten rood, oranje, de herfst in huis, zit ik ongekend lekker moe te zijn. Mijn leven in Hilversum is nu even 6 dagen per week, druk, met van alles, los van de uitvaarten, afscheidsdiensten, natuurgraven en begrafenissen, lijkt het alsof ik al weken in de 9e versnelling ren en vlieg. Die oude Mercedes van mij tikt een dezer dagen de 240.000 kilometer aan en eindelijk heb ik de schade, die ik cadeau heb gekregen in Hilversum, ingepland om te laten repareren. En als dat moet gebeuren in die drie dagen in december, dan kom ik gewoon mijn dorp niet meer uit. Hoe heerlijk is dat. Vandaag voor het eerst tijd, voor het buitenleven hier. Na een zaterdag met wel twintig man blad te hebben geharkt op de Bosdrift, heb ik hier vandaag lekker huisgehouden. Bladharken, en vooral, een stevige klus, ieder jaar weer, mijn leilinde knippen. Hoe prachtig staat deze er weer bij. En gelukkig gaf meneer pastoor mij vanmorgen de zegen, hij ging de Engelbewaarder aanroepen en ging hij voor me bidden, dat ik niet van die ladder af zou lazeren. Maar nee hoor, gelukt, klaar en opgeruimd. En hoe netjes staat deze er weer bij. En toen hij dit zei moest ik denken aan het liedje 'Engelbewaarder' van Marco Schuitemaker. Heerlijk, past ook bij mij. Haha.

En in dit soort periodes, waar letterlijk het lijkt alsof alles vraagt om keuzes, waarin er zoveel aan het gebeuren is, mensen soms bijzonder aandringend lastig zijn, soms zelfs lasterend zijn, ga ik door. Ben ik weinig thuis, en moet veel wijken voor mijn werk in Hilversum. En ja, als je van je werk houdt, dan is dat goed. Maar als ik de verjaardag van een van mijn vriendinnetjes vergeet, die zowaar 60 lentes jong is geworden, dan wordt het ernstiger. En dus, probeer ik af en toe pas op de plaats te maken. Mezelf even over te geven, aan het heerlijke werk, hier in en rond het huis.

Ziehier mijn prachtig gesnoeide leilinde. Helemaal alleen gedaan. Met publiek soms, een dame die door de straat rijdt en haar duim opsteekt. Mannen, die net als in de Muppetshow commentaar leveren, want een vrouw op de ladder, die dit soort klussen doet, is net even anders dan wat we gedwend zijn.

Met Teun, die met zijn lichtgevende nek band in het donker door het dorp trekt, op zoek naar egels en ander gespuis, geniet ik simpelweg. Ik mis verjaardagen, feestjes en ander moois, maar ik ben aanwezig in Hilversum, op de gekste momenten, omdat ik dit wil en vanuit mijn verantwoordelijkheid zo voel. Een boekpresentatie van een jong aanstormend talent Iede Hoorn in de funeraire wereld en Edsilia Rombley die 'Hemel & Aarde' zingt op de Bosdrift. En hoe heerlijk als mensen dan dansen, genieten en bewegen en Iede zijn boek mag presenteren. Ook dat is werken in de funeraire wereld. Veel films, met een raakvlak begraven, of rouw en verlies, zijn opgenomen dit jaar, op een van mijn begraafplaatsen. Zelfs de serie Oogappels heeft een scene opgenomen. Komt volgend jaar op tv. Je hoort het van me.

En nu wacht ik op Annemarie. Die klaar is in Wassenaar, en lekker naar me toekomt. Ik hou van de donderdagavond, het weerzien, het weer samen zijn. Een glas wijn, en meestal een lekker hapje op de bank. Ik heb heerlijke sushi en dimsum laten komen. Genieten. En dan weer twee dagen Hilversum. De keuze hier wonen en daar werken, daar sta ik nog 300% achter. Maar toen ik daar begon leek het een 'klein baantje' en het is verworden tot een grote baan, met allerlei ontwikkelingen, die maken dat je er echt wel 7 dagen kunt zijn. Onze zolder wordt als een dolle geboekt. Ik kreeg vandaag weer twee aanvragen. Prachtig, opleidingen, trainingen, samenkomsten, recepties, vergaderingen. Ik ben zo trots op deze plek. Uniek en anders. Dat is wat we zijn als Uitvaartstichting Hilversum. Maar geleidelijk aan ontstaat bij mij de wens, om af en toe eens niks te doen. Een boek, een filmpje, een avondje zomaar naar de kroeg. Opeens denk ik aan een barretje/restaurantje in Den Haag, de Paraplu. Daar had je soms van die geweldige jazzavonden. Lekker chillen met een mooi wijntje en een bitterbal. Dat zijn de dingen die ik wel lekker vind, zo af en toe. Gelukkig hebben we zondag weer cultuur in het kerkje. Ook zo lekker, en juist deze middag, Jan van de Velde met zijn muzikale vrienden, dat is genieten. Een beetje in de sfeer van Stef Bos, Boudewijn de Groot, een beetje die melancholie waar ik ook zo van hou. 

Ik geniet van mijn leven. Ik voel het soms als balanceren op een ragfijn lijntje. De Anita zijn die directeur is, de Anita zijn, die een beetje gek is, de Anita zijn, die mensen coacht en begeleidt, en morgen de Anita, die een lezing geeft over duurzaamheid, over samenwerken, bij de opening of het 1-jarige bestaan van een bedrijf, de Stadsboswachter, waar ik mee samenwerk. Leuk, al die rollen. Maar soms wil ik eventjes geen enkele rol, anders dan Anita, vrouw van, vriendin van, zijn. En gelukkig komen de donkere dagen eraan, en kan ik me soms lekker verstoppen onder een dekentje op de bank. Met een boek, ik lees nu een boek van Roek Lips. Prachtig boek, waardoor je weer gaat nadenken. Hij praat met allerlei mensen, over hun bestaan, de zin ervan, waarom je de dingen doet die je doet. Tja...zelfs op de bank denk ik nog na. Wat zou mijn moeder trots op me zijn, dat dit geworden is, van dat ondeugende kind. Die zo graag haar eigen gang ging. Die deed waar zij zin in had, die haar eigen weg koos. Ze glimlacht naar me, en kijkt af en toe eens uit de Hemel naar me om. Volgens mij steekt ze haar duim op. Het is toch nog goed gekomen met me....ik weet het zeker!

En iedere avond, als ik bij ons tuinhekje aan kom rijden, dan ben ik thuisgekomen. Dan valt alles van me af. Dan is het goed. Dan ben ik thuis. Thuis in de Achterstraat 9, in Nieuw-Vossemeer. Vanmiddag liep er een dame langs, en die zei 'u heeft een heel mooi oud huis'. En trots zei ik 'ja uit 1795' en op de Bosdrift ben ik net zo trots als ik zeg 'het pand is uit 1890' . Mooi dat oude, dat verhaal van vroeger, dat verhaal van wat ooit was. Zo is het ook hier, en zo is het ook met mijzelf, ik vertel steeds meer over vroeger, en volgens mij wordt je dan oud. Haha....

Het stormt!

En terwijl ik deze titel geef aan deze blog, denk ik aan een liedje van Dana Winner 'storm en regen, westenwind' en bij mij werkt dit dan gelijk zo, dat ik dit nummer wil beluisteren. En nu zingt zij dus haar lied en zit ik in de keuken aan tafel. Het regent, de champignons groeien in het gras, de zilverberk verliest in rap tempo al haar blad, de eikenbladhortensia is bruin, de olijfboom lag al om, en de leilinde voor is geel en verliest snel al zijn blad. Zomaar een impressie van mijn leventje hier, in stilte, met de storm die om ons huis raast. Teun en ik moesten wel naar buiten, en met een dikke jas aan, een grote ronde gedaan. Brrr koud en nat, maar eigenlijk ook wel lekker. Geen hond op straat, alleen Teun en ik. Haha.

Ik vind storm altijd wel iets knus hebben, de haard aan, het wordt al vroeg donker, een muziekje aan, een kaarsje, een stapel kranten en tijdschriften en verder niet zoveel. Mijn eigen hele kleine wereldje. Al mijn broeken uitgezocht, gepast en opgeruimd. En straks komt er iemand 12 broeken ophalen. Die allemaal nog goed zijn, alleen vind ik de pijp te lang, of te wijd, of te weet ik wat. En deze mevrouw is zielsgelukkig met een stapel goede broeken. Zo ruim ik stap voor stap op. Op mijn eigen wijze, in mijn eigen tempo. En maak ik mijn bezit, mijn spullen kleiner en kleiner en minder en minder. En geloof me, dan nog is er nog zoveel.  Lastiger vind ik dit met teksten, kaartjes, krantenknipsels, of zomaar van die prachtige dingen, die iemand me toestuurt. Daar is mijn prikbord voor. Voor die teksten, die je raken. In de krant stond een artikel over kunst op en rond gebouwen, kunst van jongeren. En ergens in Amsterdam hing voor een schoolraam een tekst van ene Erdal , lokaal 37 'uit het raam kijken is normaal, maar als ik jou zie val ik flauw' geweldig toch. Kunst op straat, teksten op gebouwen. We waren ooit in Lissabon, en daar heb ik zoveel foto's gemaakt van mooie kunst op huizen en gebouwen. Het geeft je een glimlach. Heb ik soms ook in de file, rijdt er een auto langs met een leuke tekst erop. Zit ik om kwart over vijf of half zes in de ochtend, gewoon te glimlachen. Moet niet gekker worden toch?

Ik kijk sinds kort ook filmpjes op social media. Van mensen dichtbij en verder weg. Maar ook van die filmpjes van kinderen die net zo praten als hun ouders, met dezelfde gebaren. Geweldig. Een baby die brabbelt in een telefoon, op een bijna volwassen manier. En zo kom ik soms een dagje thuis door. Met niet zoveel activiteit. Heb ik ook geen zin meer in dan merk ik. Ik heb het gevoel dat ik ongelooflijk veel werk, een redelijk gevuld leven heb. En een dagje storm en regen, vult mijn hart weer even. Omringt me weer even met stilte. Nu Kadanz met 'in het donker zien ze je niet'. Mooi hoe muziek je leven kleurt. Afgelopen week had ik met een paar collega's hier een gesprek over. Noemden we onze faovoriete nummers, artiesten en kwamen er mooie verhalen. Mijn eerste concert van Leonard Cohen in Ahoy. Geweldig. Mijn laatste concert van Leonard Cohen, in de buitenlucht, in het Olympisch Stadion, samen met Annemarie. Ongekend wat een stem. Wat een man, wat een prachtige artiest. Maar ook veel dichterbij heb ik mijn favorieten. Soms ook een lied dat ik nooit eerder hoorde, en nu hier waar Zeeland Brabant kust, hoorde ik voor het eerste 'engelbewaarder' geweldig. En het hele dorp deint mee. Inclusief van Loon hier. Hoe fijn. 

Vandaag zijn er veel 'Allerzielen' afgelast in verband met de storm en de regen. De hemel huilt. We herdenken nu, ieder op onze eigen manier. In stilte, alleen, of samen. We branden kaarsen in onze huizen, kerken, zalen en we zijn bij onze geliefden. Waar zij ook zijn. En het mooie is, en dat zie ik vaak op onze begraafplaatsen, we zetten onze geliefden heel veel en vaak in het licht. Dit weekend een herdenking op de Bosdrift, van ouders voor hun kind, een tocht vol liefde door het licht naar haar graf.  Zelf herdenk ik op de meest bijzondere momenten, al die mensen van wie ik hou, of gehouden heb, en die niet meer dichtbij me zijn, hier op aarde. Soms ook in een stiltewandeling over de begraafplaats, of gewoon met Teun in de polder. Dan voel ik me eventjes heel alleen. En soms is dat ook wel fijn. Eventjes heel alleen te zijn. Even te zijn zonder woorden.

En ook de storm van vandaag laat me weer nietig voelen en zijn. Laat me stil staan bij alles wat er echt toe doet. Mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn liefde, mijn vriendschap. Mijn zieke vriendinnen, wat verder weg en wat dichterbij. Die pijn hebben en ziek zijn. Die zich zorgen maken en waarover ik me zorgen maak. Ja ik denk aan je. Het stormt buiten en soms stormt het zomaar in mijn hart, omdat ik bang ben nog meer mensen te verliezen. En ik weet het. Ik leef dagelijks met rouw, verlies en afscheid, ik praat erover, geef lezingen, neem mensen mee. En toch ben ik er soms gewoon een beetje bang voor. Zou het door de storm komen. Soms wil ik even schuilen, net als Teun, die als hij bang is, tegen me aan komt staan of liggen. Me aankijkt met die mooie lieve ogen en alleen maar wil ik dat ik hem aanraak. Heb ik ook soms. Dan wil ik eventjes schuilen. En dan kruip ik onder een dekentje, de kachel aan, de kaarsen aan, muziek om op weg te drijven. En als vanzelf kom ik weer boven water, kom ik weer terug, kan ik de deuren weer openzetten, kan ik de vragen, de soms lelijke en soms mooie woorden weer verdragen. Recht ik mijn rug, en ga ik weer door. Dus dankjewel storm voor deze veilige dag, hier in en rond mijn huis. Het was weer zo'n momentje. Alleen voor mij. Nou ja, en Teun dan. Tja...Teun...hier was hij nog klein....