En dan staat er zomaar een heel lief boeketje op je bureau. Blauwe druifjes, de bloemetjes waar mijn moeder zo van hield. Onbekende afzender...spannend toch. Ik hou er van.
Je zult wel denken wat is dit nu voor titel van een blog. Ja ik heb er zin in, en deze titel is mijn vrije interpretatie van dat kleine meisje met dat brilletje, die samen met haar vader in een reclamespot van een reisorganisatie zit. Zij heeft ook zin in een heleboel dingen, die je daar kunt doen en zegt dan iets in de sfeer van 'ik heb er zo''n zinnanin'. En soms kun je zomaar ongelooflijk veel zin hebben in bepaalde dingen. En nu is dat vooral de zon, de tuin, buiten eten, genieten, samen zijn met leuke mensen, een heerlijk glas witte wijn op het terras of zomaar een kopje koffie op de bank. Ik heb een heerlijke actieve week achter de rug. Met een lach en een traan, afscheid van de moeder van een vriend van me, klein, intiem en mooi. Bijzonder hoe iedereen afscheid neemt op zijn of haar eigen wijze. En hoe groot de verschillen kunnen zijn. Een week vol ontmoetingen, verhalen, herinneringen ook, samen met je oude management assistente, een kop thee drinken en praten over wat ooit was. Ondertussen een volwassen vrouw, moeder van een prachtige zoon, en dan glimlach je bij de herinneringen die je samen hebt gemaakt en nog steeds hebt. Gisteren toen ik samen met Teun op de Bosdrift was, had ik een prachtige ontmoeting met een locatiescout. En hij kwam er achter dat zijn tante bij ons begraven lag. En dankzij mijn collega, hebben we het graf teruggevonden. Tante is er nog. Mooi, bijzonder en toch ook zo eenvoudig. Tijd, rust en aandacht hebben voor elkaar. Een lezing over jongeren en rouw, maar vooral een lezing over die dingen die er echt toe doen. Rust, ruimte, aandacht en tijd. De ander zien en horen.
En soms lijkt het alsof ik altijd mazzel heb en alles me mee zit. Maar ik sta op dit moment ook voor grote keuzes, en uitdagingen, in mijn werk. Dingen die het leven ook in zich heeft, uitval en ziekte, waardoor je soms opeens te maken krijgt met een rare afhankelijkheid die ik niet wil. En hoe ga ik daar dan weer mee om. Ik word getest op geduld, op 'omdenken' en soms ook aangetikt op mijn vertrouwen. Het leven heeft ook voor mij, soms best bijzondere onderwerpen die op mijn bordje gelegd worden. En hoe ga ik daar dan mee om. Recht doend aan mijn eigen waarden, de waarden van de ander, de relatie in stand houden. En soms lukt het even niet. En ook dat is iets waar ik veel van leer. Ik leer zelf, en ik laat de ander leren. Ik probeer te balanceren soms, en maak dan opeens een keuze. Maar de richting wordt altijd aangegeven door goed te luisteren naar de ander, naar mijn hart en dicht bij mijn intuïtie te blijven. En vroeger zou ik mijn moeder bellen en haar om raad vragen. Maar dat kan al zo lang niet meer. Laatst zei ik tegen Annemarie dat ik me soms alleen voel. Alleen omdat ik geen ouders meer heb. Alleen omdat ik geen kinderen heb. Wel een schoonfamilie, wel Annemarie en haar kinderen, maar toch kun je soms heel alleen zijn. Ondanks mooie vriendschappen, mensen om je heen, maar in essentie ben ik alleen. En dit doet niets af aan mijn levensgeluk he. Ik ben echt oprecht heel gelukkig met mijn leven, met mijn Annemarie en haar familie. Herken je dit gevoel? In mijn leven ben ik omringd door liefde, door prachtige mensen echt waar. En toch...
Maar gelukkig is er nu mijn kleine vriend Teun. Gisteren keek hij me zo aan, zoals je ziet op de foto hier. Een beetje ondeugend, uitdagend misschien wel en op dit moment zit hij met mijn oude schoenen die ik altijd draag als ik in de tuin werk, in zijn bek achter in de tuin op me te wachten. Baldadig, ondeugend, maar echt mijn vriendje. Vanmorgen kreeg ik iemand op bezoek hier, en dan is hij als een kind zo blij en enthousiast, vijf minuten dartelt hij om je heen, en dan is het goed. Tijdens onze wandeling kwamen we een dame tegen en eerst gromde hij wat, en toen mocht zij hem aanhalen en aaien. Alles goed. Teun onze troosthond. Afgelopen week bij mijn lezing, kwam hij weer langs op het scherm. Teun de hond die voelt hoe het met jou gaat, of je gelukkig bent, of je verdrietig bent of moe. Hij komt bij je liggen, tegen je aan. Soms bovenop je als je ziek bent, hij geeft je een lik en is gelukkig als jij het bent. Mooi en dan ben je nooit meer alleen. Ik gun iedereen een Teuntje....
En ondertussen is het alweer zaterdag, 30 maart, de verjaardag van een dame die ik af en toe mag coachen. We wandelen en ontmoeten elkaar nu op steeds een andere begraafplaats, werkbezoek, gecombineerd met een gesprek. Boeiend en anders. Deze zaterdag regent het, Teun had vanmorgen al een geweldige ontmoeting met Teddy, zijn vriendje van hiernaast. En mooi hoe je daarna een uur bezig bent om onze Teun weer toonbaar en fris te maken. Nu ligt hij op zijn kleed in de keuken, en geniet hij van de geur van zelfgemaakte worstenbroodjes.
Heerlijk, net een geproefd. Had ik al weken geleden zin in, om dit een keer zelf te doen. En nu, terwijl An haar dochter ophaalt in Bergen op Zoom, nog de laatste inkopen doet, zit ik hier aan tafel omringd door lekkere geuren. En geniet ik van het uitzicht op onze mooie tuin. Zo prachtig nu alweer, en dan is dit nog maar het begin. Heerlijk. Gisteren hebben we tot een uur of acht in de tuin gezeten, met de houtkachel aan, en dit was ons uitzicht. Rijkdom he....
Gisteren liep ik door de polder en dan zie ik dit soort mooie beelden. Dan sta ik stil en geniet ik van al dit moois. En dan realiseer ik me, dat ik zomaar hele stukken kan wandelen, in vrijheid, in goede gezondheid, met energie. En dan denk ik even aan Jan. Onze vriend en buurman, die eventjes helemaal niks kan. Omdat hij ziek is. En enorm stevige behandelingen krijgt. En volgens mij is iedereen in dit mooie dorp wel af en toe met hem bezig. Met hem en zijn vrouw Annie. Want ziek zijn met iemand aan je zijde, is zo belangrijk. Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt. Die je alles vergeeft, ook al doe je soms lelijk, of wat minder aardig. Want jij staat het meest dichtbij. Ik weet nog uit mijn eigen tijd van ziek zijn, hoe belangrijk Annemarie was, naast mij, hoe zij van mij hield, kaal, in het gips, met kapotte zwerende nagels en verbonden voeten. Hoe zij altijd mijn vrouw was en bleef. Want juist in die moeilijke tijden, heb je die ander zo nodig. Je kinderen, je vrienden, je buren, maar bovenal die vrouw die dag en nacht bij jou is. Die alles koopt waar je zin in hebt, en het dan weer weggooit omdat je weer zin hebt in iets anders, een zuurtje, een dropje, iets zoets, iets hartigs, je hele lijf is in de war. Jij bent in de war. Alles is in de war. Je liefde is in de war. En als ik dan zo loop, met Teun die ergens aan het rennen is, dan tel ik mijn zegeningen. Dan denk ik aan Jan, en aan al die andere mensen die zo ziek zijn. Die knokken voor het leven. Ik ken die knokpartij. En ik, ik heb gewonnen. En ik gun iedereen die winst. Echt. Want als je kanker hebt overwonnen, is het leven wat je misschien wel zo gewoon vond, opeens zo prachtig. Zo bijzonder. Dan kijk je anders, naar de blauwe luchten, de bloemetjes, maar ook naar de mensen om je heen. Dan knijp je in je arm, en realiseer je je, dat het leven jou gegeven is. En dat je er echt iets prachtigs van moet maken. Jij. Samen met een ieder die je lief is.
En dus heb ik er zo'n zinnanin om te dansen in de regen, te lachen naar die onbekende meneer of mevrouw, te genieten van een vers zelfgebakken saucijzenbroodje, of worstenbroodje. Van de Paasdagen met de familie van An, van de mooie kleuren in de tuin. Ik, ik heb er zinnanin...en hoop jij ook. Mooie Paasdagen gewenst. Liefs van mij....
