De wereld ziet er opeens zo anders uit...

Hoe mooi was die witte deken. En hoe raakten wij geleidelijk aan eraan gewend...de wereld zag er lieflijk uit...zacht, en als je je voeten neerzette, dan kwam er zo'n mooi laagje wit over je schoenen...het knisperde. Welnu vannacht leek het alsof er kleine gletschers naar beneden kwamen schuiven van het dak af. En nu is de wereld viezig om te zien, laat staan je auto...de wegen zijn nat, en overal hangen druppels..op deze rustige zondag, zit ik in mijn werkkamer en probeer ik een enorme hoeveelheid businesscases weg te werken. Want de komende week heb ik trainingen in de avonden, en een bomvolle agenda. Dus alles bij elkaar weinig tijd hiervoor. Maakt wel, dat mijn weekend gevuld is. Zaterdag met Pa en Flakkee en zondag in mijn werkkamer...kortom, weinig tijd voor ontspanning. Weinig tijd voor samen zijn...helaas. Dit is iets wat er soms zo bij inschiet, en dat vind ik vervelend. Annemarie is nu degene die leuke dingen bedenkt, om mij te verrassen. Om mij zomaar een beetje te verwennen. Omdat ik dit altijd deed, en nu het zo druk heb, lijkt het alsof de rollen zijn omgedraaid. En zo gaat zij mij een waanzinnig weekendje aanbieden...een weekend in mijn favoriete stukje Nederland, de Alblasserwaard...een prachtige bed en breakfast, twee nachten, fietsen door mijn gebiedje....en een diner jawel in de Limonadefabriek...en voor mensen, die deze locatie niet kennen...ach ga eens googelen...want de Limonadefabriek is een drijvend restaurant, in het jachthaventje van Streefkerk, met een super keuken...en tegenwoordig zelfs een hotel, altijd volgeboekt...dus dat lukte niet meer. En ik, ik ben zo blij hiermee...en het mooie is, tussendoor kunnen we bij mijn vader op bezoek. Alles bouwen we om hem heen lijkt het nu bijna...vakanties, weekendjes weg...zodat ik altijd weer even bij hem langs kan gaan en ondertussen daarnaast kan fietsen in de Alblasserwaard. Hoe gaaf...mijn favoriete stukje Nederland, Schoonhoven en die mooie Lek...dus zomaar zorgt Annemarie weer voor mij. Altijd al, door alles wat zij hier thuis doet, ik doe namelijk niks, en nee daar ben ik niet trots op, maar ik werk bijna altijd...en ook daar ben ik niet trots op, dus 2013 betekent, dat er aan die balans nog wel wat gedaan moet worden. Maar een kwaliteit van leven, vraagt een prijs. En deze prijs moeten we betalen met elkaar...en dat kan alleen door hard te werken...nog eventjes...want over anderhalf jaar, valt er iets weg, mijn alimentatieplicht. En jawel, dan heb ik lucht...en ik kan daar zo naar verlangen. Gisteren zei ik nog tegen Annemarie, dat ik het zo gek vind, dat je in je leven kunt kiezen voor verhuizen, je hebt een huis, je besluit dat je een ander huis leuk vind en je verkoopt het oude. En koopt het nieuwe. Zo ook met een baan, je hebt een mooie baan, je bent uitgeleerd, of wilt iets anders en je verandert van baan. Maar in de liefde, kan dat niet zo vrijblijvend hoor. Je besluit, dat je verder wilt met je leven, of het potje liefde is leeg, op, over en uit. En dan krijg je toch een gedonder in de tent...dan wordt je genadeloos afgerekend en betaal je een enorm lange tijd, een godsvermogen. Welnu...het is zoals het is. En het zit er bijna op. En ik ga een klein intiem feestje bouwen, als dat moment is aangebroken...en tot dat moment, geniet ik gewoon door...van alle mooie dingen die het leven mij steeds weer aanreikt. En van de liefde, die er gelukkig is. Want zo zei ik deze week tegen mijn vader 'wij mensen zijn gemaakt om lief te hebben toch...'. Ik in ieder geval wel. Glimlach. Fijne zondag...ik ga verder met mijn businesscases. Liefs, Anita