Een uitspraak...

Afgelopen week mocht ik de top van de NLDA (Nederlandse Defensie Academie) trainen, samen met John. En als een van de inleiders was daar Matthieu Weggeman. Hoogleraar aan de Universiteit van Eindhoven en hij deed een zo voor hem typerende uitspraak 'niets is zo ongelijk als het gelijk behandelen van ongelijken'. Bijzonder....en hij heeft zo gelijk! Vandaag mocht ik kennismaken met een nieuwe coachklant, een sprankelende dame van 27 jaar jong, dynamisch, actief, flitsend...en zij heeft er een broertje dood aan, steeds te worden vergeleken met andere PA's (persoonlijke assistente van een directeur/bestuurder). En voor haar geldt deze spreuk!
Dag, nu stop ik echt...
Aniet

Vrijdagmiddag/avond....

Dag lieve allemaal...

Vandaag was een dag vol intense momenten. Ongelooflijk verdrietig, en zakelijk bijzonder. Zo belde ik vanmorgen naar mijn vader. Hij was er even niet en Jantje, onze steun en toeverlaat, zijn hulp nam de telefoon aan. En toen ik haar vrolijk vroeg hoe het was...begon zij te huilen. Haar man, Jan, die ik altijd een beetje uit gekkigheid mijn broer noem, is ziek...jawel kanker...godverdomme alweer...en niet zomaar kanker, maar heel ernstig! Ongekend....ik stond ondertussen voor Huize Clingendael, moest omschakelen en zakelijk in gesprek. Bizar....van deze meneer, die ik twee dagen getraind heb, kreeg ik een mooie fles wijn, uit het jaar 2000. Als dank voor mijn inzet. Toen ik weer wegreed stond mijn opdrachtgever van gisteren op de voicemail, met een woord van dank. En of ik in september weer een dag wil begeleiden...zo loopt het een zomaar over in het andere. En ondertussen belde ik Annemarie, om te vertellen over Jan. Het voelt zo onmachtig...en op dat moment kreeg ik een smsje, van Jolanda. Zij feliciteerde mij met de uitslag van mijn MRI...niet eerlijk he...en vertelde me dat haar vriendin aan kanker overleden is. En dat daartussendoor haar zoon geslaagd is voor zijn eindexamen...hoe ingewikkeld kan ons leven zijn. En haar slotzin was..'fijn dat jij nog bij ons blijft...'en lieve mensen...toen heb ik de auto even aan de kant gezet. En realiseerde ik me wat een mazzelaar ik ben. Ik mag gewoon zomaar weer meedoen....en vanavond belde ik Jan, mijn onechte, echte broer en zei tegen hem 'ik hou van je Jan, knokken alsjeblieft...doe je best...ik denk aan je, ben bij je...' wat zeg je nu tegen iemand die kanker heeft...maar ondertussen denk ik dat het zo belangrijk is dat wij met zijn allen Jan gaan steunen!
Afgelopen week heb ik afspraken gemaakt om volgend jaar echt mee te gaan fietsen voor het KWF. De Alpe d'Huez op...minimaal 2 keer, misschien 3.
Dus sponsor mij. Help mij, ik wil minimaal 10 duizend euro bij elkaar fietsen. Ik krijg training van een ervaren man, die dit keer 8 keer omhoog is gegaan. Hij adviseert mij voor de aanschaf van een fiets. Ik fiets voor Jan, voor Mieke, voor Roel's moeder, voor mijzelf, voor al die mensen, voor Ron van Andrea,.....voor iedereen. Ik fiets...en heb jullie inbreng, jullie hulp nodig.
Dus....roept u maar.
Liefs...Aniet