Gisteren keek ik op Bevrijdingsdag 2020 omhoog en was dit het beeld, dat ik zag. De prachtige boom, die naast het huis van meneer Pastoor staat afgetekend tegen een strak blauwe lucht en gisterenavond zong Simone Kleinsma 'heb het leven lief'...en wat anders kan ik doen nu. Dankbaar zijn voor dit leven, het leven omarmen, en genieten van alles dat er is. Deze prachtige natuur, niet alleen hier, maar overal in ons land. Als ik naar Hilversum rij, dan zie ik die prachtige groene tinten, zo fris, zo helder, zo mooi. En dan realiseer ik me, hoe heerlijk dit leven is. Ja, ik ben me ervan bewust, dat dit niet voor iedereen geldt nu. Als je in een isolement zit, niet mag of kunt werken. Als je dierbare op de IC ligt, of ziek is. Maar ik probeer vooral mee te leven, met al die mensen om me heen, maar ook te genieten van de momenten, die er ook zijn. Van mijn eigen omgeving hier, en om in deze omgeving in stilte te zijn. Als deze blog klaar is, ga ik op het bankje bij het atelier zitten, in de zon. Met een kopje Nespresso, een krantje en een boek. Gisteren hebben we, Annemarie en ik, heel hard gewerkt in de tuin. Nieuwe borderplanten erin gezet. gras gemaaid en bemest, en daarna de tuin lekker gesproeid met water. Het rook gisterenavond heerlijk, net alsof er een verse regenbui is gevallen. Met hier en daar een snufje mestgeur, net als toen ik vroeger op mijn fiets door de Oostmoer fietste op weg naar school, of op weg naar een vriendinnetje. Die geur van verse regen op het land, en toen was ik me zo niet bewust van de schoonheid van mijn omgeving.
Gek, dat je daar eerst ouder voor moet worden, om je te realiseren, hoe fraai het is, waar je woont. Welnu, gelukkig voel ik dit in iedere vezel van mijn lijf. Hoe fijn het is, om hier te zijn. Als tegenhanger voor het werken in het westen, in de drukte en hectiek, die dat soms met zich meebrengt. En sprekend over de Oostmoer, dat is de polder waarin onze boerderij stond. Op die boerderij die ooit van mijn vader was, komt nu een zorgboerderij en ik heb, dankzij Leonie contact met deze familie gelegd. En ik ga hen een keer bezoeken. Fijn en bijzonder, en ik realiseer me, dat het fijn is, als je ouderlijk huis een mooie bestemming krijgt. Een bestemming waar mensen, die niet zelfstandig kunnen leven, kunnen gaan wonen. Omgeven door dieren en een prachtige natuur. Leuk en bijzonder, dat ik daar mag komen nog een keer. En weer heb ik het leven lief. Omdat er zulke mooie dingen gebeuren. Iedere keer als ik in de tuin werk, werk ik met het gereedschap van oom Gerard. Een oom die ik een paar keer in mijn leven heb ontmoet. Een oom van Jolanda, een vriendin van mij in Voorschoten. En toen oom Gerard overleden was, kreeg ik van Jolanda zijn tuingereedschap. Fijn, het is net alsof ik hiermee aan het verleden recht doe. Ik heb altijd spijt gehad, dat ik nooit oog had, voor de schrepels van mijn vader, of de hark, of de schep. En dat deze spullen waarschijnlijk bij mijn broer zijn. Geeft niks. Maar nu, heb ik gereedschap van oom Gerard. En gek, deze bijzondere oude man, leeft nu voort in mijn tuin. Gereedschap met een verhaal. Floor zat hier vorige week en vroeg opeens waar de melkbus vandaag kwam. Welnu, die is nog wel van de boerderij. Staat hier op mijn terras, gewoon in zijn oorspronkelijke rode kleur. Leuk, hoe het verleden voortleeft in het heden. En ik hecht niet zo aan spullen, alleen aan sommige spullen wel. De brievenopener van mijn vader, ooit heeft hij die gekregen van de Suikerunie (hier in Dinteloord) die ligt nog op mijn bureau in mijn werkkamer. En soms, maak ik er een brief mee open. Mijn vader maakte al zijn post hiermee open. Mooi he...
Gisteren keek ik naar 75 jaar bevrijding in Nederland en toen hoorde ik het verhaal van die oma, die aan haar kleinzoon vertelde, dat toen zij in de oorlog in de gevangenis zat (zij zat in het verzet) dat zij het lied zong 'die Gedanken sind frei'. Mooi he...al zetten ze je gevangen, men kan je nooit je gedachten afnemen. Je hebt altijd de vrijheid om te denken en te blijven denken, wat jij wilt. Die kracht, die onafhankelijkheid. Prachtig als je die oude sterke dame zag. Ik bewonder mensen, die authentiek zijn, die durven het verschil te maken. Die durven een keuze te maken, vanuit het hart, of omdat je ergens een sterk geloof in hebt. Die een stap durven te zetten, op weg naar het onbekende, en in je leven, ontmoet je zoveel mooie voorbeelden. Van mensen, die hun hart volgen, en alles wat hierdoor ontstaat of wat met deze keuze samenhangt, erbij nemen. Prachtig. Verloochen nooit wie je zelf bent. Ik heb voorbeelden te over, van mensen die niet durven te kiezen voor wie ze zijn. Omdat er dan mensen zijn, die je afkeuren, of die je niet meer willen zien, welnu, het zij zo. Zelf heb ik dit al heel vroeg in mijn leven ervaren. Een tante die me schreef, dat ik een schande voor de familie was, omdat ik van vrouwen hou. En op dat moment, ik was pas 19 jaar, heb ik voor mijzelf de keuze gemaakt, dat ik echt wil zijn en blijven wie ik ben. Ongeacht wat de impact van deze keuze is. Ik kan niet anders. En toen ik bij de HTM werkte en druk was met het organiseren van het nachtvervoer voor North Sea Jazz in Den Haag, toen nog, toen vroeg een chef buitendienst aan me 'Aniet wat vindt jouw man er nu van, dat je altijd maar werkt...' toen gaf ik als antwoord 'mag het ook mijn vrouw zijn'. En ik lachte erbij. En deze meneer ook, misschien wat ongemakkelijk. Maar ik wilde mijzelf niet verloochenen, heb dit ook nooit gedaan gelukkig. Dus vrijheid, 75 jaar vrijheid staat voor zoveel meer. Mooi hoe mensen nu opstaan, als we elkaar niet respecteren, of niet op de juiste waarde zetten. Respect voor onze medemens, voor een andere religie of cultuur. Van huis uit meegekregen, van mijn ouders. En nu, nu draag ik het uit. Amsterdam Zuidoost, het eerste multiculturele rouwcentrum in Nederland, de film 'rouwen' gemaakt door Paul Rigter, waaraan ik een bijdrage heb mogen leveren, heeft me doen beseffen, dat rouw en verlies, gerelateerd aan verschillende culturen en religies, een andere vorm kent, andere rituelen kent. En ik probeer, ook nu, in mijn werk, binnen Uitvaartstichting Hilversum, hier mijn bijdrage aan te leveren. Het islamitische grafveld op mijn Noorderbegraafplaats is hier een mooi voorbeeld van. Ik ben me ervan bewust, dat ons leven zoveel mooier is, als we elkaar accepteren, respecteren en zien, zoals we zijn. En steeds kom ik door teksten als deze bij een lied. En nu kom ik bij Ramses Shaffy met zijn 'laat me'. Een lied dat past bij hetgeen ik net schreef. Ramses een van de favoriete zangers van mijn moeder. Gek, hoe hij en Liesbeth List, allebei zijn overleden. Laatst zei ik tegen Annemarie, gek, hoe al die belangrijke mensen, waar je vroeger naar opkeek, of van wiens muziek je hield en nog houdt, al overleden zijn. En dit is wel een teken, dat je zelf ook ouder wordt. 60, straks 61 jaar...wat een leeftijd. En dan nog zo te mogen leven, mazzelaar die ik ben. 'Jij, jij bent geboren voor het geluk..' dat zeiden zowel mijn moeder als mijn vader tegen me. En soms, soms geloof ik het. Als ik nu naar die prachtige blauwe lucht kijk, op mijn vrije dag, dan besef ik me, dat het zomaar waar is. Ik ben geboren voor het geluk. En beter nog, ik ben gelukkig. Laat me...laat me mijn eigen gang maar gaan...ik, ik heb het leven lief! Een mooie fijne dag gewenst, of je nu werkt of vrij bent, en als je ziek bent, of ongelukkig, dan wens ik je beterschap, kracht en sterkte, en dan ben ik er gewoon, voor jou. Dat kan, omdat ik zoveel geluk heb in mijn leven, juist daarom kan ik er zijn voor jou. Dag, zorg goed voor elkaar, en blijf dat ook doen, ook als we straks weer meer 'ruimte' krijgen en meer 'vrijheid', blijf voor elkaar zorgen!Want ons leven is ons lief toch...
