Gisteren ben ik namens mijn vader op condoleance bezoek geweest bij tante Wim Mast - van den Doel. Tante Wim en haar man, die al lang geleden overleden is, oom Nels, waren vroeger heel goede vrienden van mijn ouders. Misschien wel de beste vrienden, en met hun zonen, hebben wij veel gespeeld. Toen mijn vader 80 jaar werd, was zij nog of weer van de partij. Mooi, hoe intens die levens met elkaar verbonden waren. En ook deze mevrouw kreeg op latere leeftijd kanker en werd heel ziek. En toen ik hiervan hoorde, besloot ik, namens mijn vader zijn condoleances over te brengen. En hoe prachtig was het, dat er mensen naar mij toekwamen en mij eerst voorzichtig vroegen wie ik was, en toen zij hoorden dat ik de dochter van Piet en Ina van Loon ben, kreeg ik steevast de reactie 'ach wat lijk je op je moeder'. En weet je, je kunt me niet blijer maken. Want mijn moeder was en is mijn rolmodel, mijn sterke krachtige en prachtige moeder. En op haar begrafenis zei ik 'ik, ik heb de mooiste moeder van heel Flakkee'en zo voelt het nog steeds. En nu, hier op mijn eigen kantoortje zittend, zie ik een boekje staan 'een handvol geluk' en geef ik jullie een citaat voor het weekend mee : 'Ver weg in het stralende zonlicht, liggen mijn hoogste ambities. Ik kan er weliswaar niet bij, maar ik kan omhoog kijken en zie hoe mooi ze zijn. Ik kan erin geloven en proberen de weg te volgen die ze me wijzen.' En met dit gevoel sluit ik deze werkweek af. Een week vol van werk, van mooie en minder mooie momenten, een week die me moe gemaakt heeft en soms verdrietig. Boosheid, en geluk, alles wisselde zich af. En steeds weer blijf ik geloven in mijn hoogste ambities. Fijn weekend, Anita
