Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 28 september 2019

Donkere nachten en grauwe regenachtige dagen, de herst is begonnen...

Ja, de herfst is begonnen. En natuurlijk is dat anders, betekent dat je een kwartiertje eerder wegrijdt, in die toch al zo donkere vroege ochtend. Betekent, dat ik een keer een parkeerplaats ben opgereden de afgelopen week, omdat het zo kei- en keihard regende. De eikenblad hortensia verkleurt naar rood, het gras komt geweldig mooi op. De grond is zompig en nat. De mannen van het groen op het werk, hebben regenpakken aan, want zij werken buiten. Bladblazers doen het werk. Hier is het tijd voor de openhaard, de houtkachel buiten in het atelier. Vocht, natte voeten, maar oh wat een bijzonder jaargetijde. En met die herfst komen er soms ook situaties voor, die je raken. Teleurgesteld in hoe mensen soms kunnen doen, herinneringen uit een verleden, toen mijn vader nog leefde, spelen op en komen binnen. Afscheid nemen bestaat niet, is een zin uit een liedje, volgens mij van Marco Borsato, maar zeker weten doe ik het niet. Gisteren in de auto luisterde ik naar een oud liedje van Albert Hammond, the Peacemaker. Mooi, eenvoudig en met die zin 'no matter what you do I love you' en deze zin 'you will take good care of me, and I will be your caretaker' raakt me zo. Heerlijk, en dan zing ik heel hard mee, terwijl ik door de regen rijd. Denkend aan alles wat er met me gebeurd is, en nog steeds gebeurt. En gisteren kwam er een oud collega bij me langs, en realiseerde ik me, hoe waardevol contacten zijn, mijn telefoongesprekken in de auto, met dierbare vriendinnen, het luisteren naar mooie muziek en vooral het heel dicht bij mezelf blijven. De herfst, de kleuren buiten veranderen. Het pad van de garage naar het huis is nat, de planten in de tuin lopen nog wat uit. Het huis is geleidelijk aan ons huis aan het worden, bijna klaar, nog wat details, wat kleine of soms grotere dingen die we uit gaan stellen, omdat het geld simpelweg op is. Geeft niks, het is zo geweldig mooi. Ik stop nu met het plaatsen van foto's. Soms is het ook genoeg.
En we hebben nog tijd, het leven geeft me nog zoveel tijd. Gisteren sprak ik hier weer even over, gek, hoe dat ziek zijn, kanker, me nog steeds kan raken. Mijn kaak die nog steeds niet zo sterk is. Implantaten en bruggen, kortom het hele spul wordt nog een keer verbouwd, maar als het straks december is, de winter is begonnen, in het volgende seizoen, dan heb ik een mond om te zoenen. Een gebit, prachtig passend bij mijn grijze kop!
Gek hoe in deze fase van het leven, het wel gaat over leeftijd. Vriendinnen worden 50, een enkeling 70, haha. En ik 60 alweer en ach, 60 voelt gewoon als rijkdom. Ik ben zover gekomen, ik voel me goed en sterk. Veerkracht is het woord dat bij me opkomt. Hoe vang je klappen op, hoe ga je om met pijn, zowel fysiek als mentaal. Hoe ga je om met afwijzing, of juiste met enthousiasme, hoe ga je om met die dingen die ook bij het leven horen. Die je raken, tot in het diepst van je kern. En ik, ik neem het erbij. Teleurstelling, verdriet, ik heb het gevoeld deze week, en ik neem het erbij. Som omdat het beter is, soms omdat ik het doe ter nagedachtenis aan mijn vader, soms omdat ik geleerd heb van mijn moeder, dat het leven niet alleen maar vreugde kent. En dat dit soort emoties hier ook bij horen. En zoals ik altijd zeg, 'een echte van Loon, geeft nooit op'. En ik, ik geef nooit op. Soms kom je dingen tegen, die je nooit had verwacht, werk- of privé gerelateerd, het maakt niet uit. En dat ga je dan maar aan. Gisterenavond sprak ik met een vriendin over keuzes maken. En met een keuze ga je ergens voor staan. En dat is wat ik doe, ik ga ergens voor. En dan blijf ik staan. Ik ben niet ondersteboven te krijgen. Recht je rug en gaan. En nu, op deze wat koude, maar heldere zaterdagochtend, zit ik aan tafel, heb ik kranten vanaf woensdag doorgebladerd, mijn Nespresso gehad, mijn haar te lang, want ik ben nog niet bij de kapper geweest. En weet je wat zo leuk is, dit wordt een supergaaf weekend. Vandaag komt mijn team uit Hilversum, die hele lange reis maken naar Nieuw-Vossemeer. Ik hoop dat Gert-Jan piano gaat spelen, net zoals Bert de afgelopen week. Bert is de stoffeerder, en hij speelde de sterren uit de hemel. Rijkdom toch, die mooie akoestiek in de hal. Welnu, daar ontvang ik het team, met de kachel in de woonkamer aan, de houtkachel in het atelier ook. Gezellig en fijn, met een glas champagne en lekkere hapjes. En daarna gaan we om een uur of zes, naar het Wagenhuis, lekker eten en gezellig samenzijn. Een cadeau van mij aan hen, omdat ik blij ben met deze nieuwe werkgever, en vooral met dit team. Trots en blij. En zondag, komen hele oude goede vrienden langs voor een lunch, Roel en Karin. En hier ben ik zo blij mee. Dus nu, hoog tijd, om alle voorbereidingen verder af te maken. Natuurlijk ziet de zolder slaapkamer er al prachtig uit, net nog niet klaar, zoals er veel kleine dingen net nog niet klaar zijn. Maar het geeft al zo'n prachtig beeld, van hoe dit superfijne huis uit 1795 verworden is, tot een prachtige plek, waar ik zomaar mag zijn. Mazzelaar he..ben ik. Ja en dat ben ik echt. Een mazzelaar die steeds weer een nieuwe kans krijgt, en het lijkt, alsof al die kansen me nog rijker maken dan ik was. En dit gaat over rijkdom in mij, niet op de bank, nee die even niet. Haha, ik glimlach erom. Dat is niet zo belangrijk, die innerlijke rijkdom, die tikt echt aan, die raakt! Dat is het leven...

zondag 22 september 2019

Een lome zondagochtend

Terwijl ik nog overal zand voel, en stof van de stukadoor, zit ik gewoon zomaar lekker aan de keukentafel. Annemarie was al druk bezig met het sproeien van de tuin, omdat ons gras langzaam aan groeit en geleidelijk aan kleuren de ingezaaide stukken groen.
Gisteren realiseerden wij ons hoe geweldig het is dat er water uit de kraan komt. Voor ons een vanzelfsprekendheid, maar eigenlijk is dit zo een luxe.
Dit weekend komt er niet zoveel uit onze handen, omdat er veel gebeurd is, maar we eventjes niet verder kunnen. Wachten op de schilder, of wachten op de timmerman, of wachten op een andere vriendelijke meneer. En ondertussen realiseer ik me, dat er zo enorm veel is gebeurd, en dat we zover op weg zijn, en dat met name deze laatste loodjes maken, dat we verlangen naar weer een gewoon huis. Waar de deur gewoon dicht kan, waar de katten door een luik naar binnen kunnen, waar touwtjes en andere constructies gewoon niet meer nodig zijn. En dit weekend, hadden we al een beetje dit gevoel. Gewoon doordat we niets deden, werkelijk niets, los van dat sproeien. Een drukke volle week lag achter me. Hilversum, de Politie en als klap op de vuurpijl, een interview vrijdagavond voor NH Radio, met dank aan mijn collega Ramona. Zij regelt dit allemaal, en dat is fijn.
Nu mijn Nespresso, de krant, wat kaartjes schrijven. Gisterenavond hebben we de houtkachel in het atelier voor het eerst gestookt. Met dank aan het aanwakkermachientje van onze oude buren uit Wassenaar, René en Andrea. Zij genoten vaak en veel van de barbecue en hadden zo'n ratelapparaatje, waarmee je smeulend vuur, of beginnend vuur even kon aanwakkeren, een soort van prrrr geluidje maakte ik altijd. En ik heb van hen zo'n apparaatje gekregen en gisteren voor het eerst gebruikt. Super en dank je wel lieve voormalige buren. We moesten grinniken gisteren toen ik het gebruikte...een mooie herinnering aan Wassenaar.
Weet je wat zo lekker is, je kunt hier zo heerlijk rommelen en bezig zijn. Bolletjes zetten in de tuin, ik heb gisteren een blauw paarse border geplant, met Ossetong, Ridderspoor, Lupine en Sierui erin. Leuk, je krijgt dan plantjes die er werkelijk niet uitzien, en hoopt maar, dat dit ooit iets gaat worden. Vers van de kweker, dus ik ben benieuwd. Ook heb ik Ooievaarsbek rondom de grote tuinlantaarn geplaatst. Leuk is dit, nu wachten tot het voorjaar komt, en dan zien wat er allemaal gebeurd is in je tuin. We hebben veel witte hortensia's in allerlei soorten, klim, eikenblad en gewoon, en daar tussendoor veel blauw/paars en hier en daar denk ik verdwaald wat roze. We gaan het zien, tuinieren is geduld hebben. En geduld heb ik wel denk ik zelf. Althans meestal. Soms betrap ik mezelf erop dat ik sneller wil, dan mogelijk is. En dat kan niet. Althans niet in alle gevallen. En dat is eigenlijk ook nu hier het geval. Ik ben ongeduldig, wil dat het af is. En juist die laatste stukjes, die puntjes op de i, kost tijd. En uiteindelijk zal het fraai zijn. Dus tijd voor de burenborrel, die gaan we begin oktober organiseren. Een middagborrel voor de buren uit de straat. Leuk, en gezellig. Althans dat hoop ik, haha, terwijl ik dit schrijf, moet ik glimlachen. Want de buren kennen mij als vrouw in een iets te grote korte broek met een oude polo. Verwassen en versleten. Of ze kennen mij als mevrouw in de Mercedes, met een colbertje aan, op weg van of naar het werk. En daartussen zit niet zoveel. En dat klopt ook. Er zit niks tussen. Uitdaging om dit nog eens voor elkaar te krijgen. Dus even nadenken wat ik aandoe, tijdens die burenborrel. Voorlopig hoef ik nog even niks. Lekker genieten van mijn kopje koffie, van de tuin, vanmiddag even naar Kortgene, voor een gezellig glas wijn bij Jolanda. En de komende week, lekker aan de slag in Hilversum. Ja en dan, volgend weekend, komen de collega's naar Nieuw-Vossemeer. En maken we met elkaar er hier een gezellige zaterdagmiddag/avond van. Leuk, ik heb er zin in! Een mooie week gewenst. Ik las net in de krant een stuk enerzijds over de verplichting nu, om meer vrouwen aan de top te krijgen en anderzijds een stuk over 50 plussers en hun kansen op arbeidsplaatsen. Uitdaging, ik draag graag mijn steentje bij, aan beide thema's. Ik vind het belangrijk om een prachtige mix van mensen in je organisatie aan het werk te hebben. Mensen die elkaar aanvullend zijn en kunnen zijn. Ik verwonder me altijd erom, waarom dit toch nog zo moeilijk is of lijkt. Of ben ik nu naïef. Ja dat denk ik wel, en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de zondagschool, het liedje 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. En hoe dat liedje, eigenlijk in mijn jeugd, in mijn leven, voor mij een leidraad is geweest, om de ander te accepteren hoe hij of zij is. Ongeacht opleiding, rang, stand, status, kleur, religie, sexuele voorkeur. Met dank aan Ma van Loon natuurlijk. Want zij heeft mij dit geleerd en niemand anders. En weer heb ik de herinnering, en realiseer ik me, dat er wel een paar keer per week iets gebeurd, waardoor ik denk, aan die mooie mensen, die ik mijn ouders mag noemen. En waarom ik dankbaar ben, voor alles, wat er is en wat er mocht gebeuren in mijn leven. En ik neem jullie steeds weer mee, en geef jullie een inkijkje in mijn leven. Ik open de deur naar het verleden, een heel klein beetje, en soms wat meer. Want daar ligt mijn basis, daar is mijn thuis. En hoe leuk, als ik nu naar huis rijd, zie ik staan Middelharnis en daaronder Nieuw-Vossemeer. En dan voel ik dat mijn weg bepaald is. En zou ik zo graag zien, dat mijn ouders mij hier zien rondlopen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik dat mijn vader alleen maar zou genieten. En mijn moeder, zij zou mij even terzijde nemen en beginnen over mijn korte broek, en mijn oude versleten polo...en toch glimlachen zij nu, terwijl ze mij, ze ons hier zien scharrelen...een mooie zondag gewenst. Ik geniet, van alles, van het leven en ik vergeet hen niet, ik vergeet je niet, waar je ook bent...nooit!


zaterdag 14 september 2019

Relaties, ontmoeten, trots zijn, kortom het dagelijkse leven anno september 2019!

En soms zijn het dit soort uitspraken, die me bijblijven. Omdat volgens mij het leven soms grenzeloos kan zijn. Waarom? Omdat ik denk in mogelijkheden. En zijn er dan nooit momenten, waar ik tegen op kan zien. Jawel, en dan neem ik mijn moment van stilte, dan kies ik voor de rust, en ga ik nog even snel 3 x naar het toilet, of 4 x kan ook. En dan ben ik klaar, en natuurlijk vergeet ik altijd dingen te zeggen, of te doen. En zo was het deze week ook. Op 12 september de ondernemersavond van Uitvaartstichting Hilversum, ca. 75 aanmeldingen, en ik denk dat we inclusief het team, met 80 mensen waren, een paar afmeldingen, een paar bezoekers die er kort waren, maar wat een mooie avond, op de begraafplaats Zuiderhof. Prachtig hoe daar mijn team stond, en hoe we met elkaar een super mooie avond hebben neergezet. Filmpjes, muziek, lekkere happen en drankjes, kortom bijzonder! Leuk was, dat iemand vanuit de Raad van Toezicht zei 'ach niemand weet wat je wilde gaan zeggen, dus als je iets vergeten bent, weet alleen jij dat'.
En eigenlijk is dat een manier van kijken naar de dingen, die ik zelf ook vaak doe. En volgens mij is dat optimisme, positiviteit. Ik denk echt, dat ik dit van mijn moeder geleerd heb. 'Iedere dag een beetje beter' was haar antwoord, als je aan haar vroeg, ook in de laatste maanden van haar leven 'dag mama hoe gaat het vandaag met je'. En op de moeilijkste momenten in mijn leven, als ik 'klein' of angstig ben, als ik het even niet meer zie zitten, dan denk ik aan haar, en vraag ik me af 'wat zou mijn moeder in deze situatie doen'. En mijn moeder ging door. Toen zij niet meer kon lopen, probeerde ze om het weer te leren, kon het niet meer zonder stok, dan was dat maar zo, maar ze liep. En eigenlijk pas een paar maanden voor het einde van haar leven zei ze 'ik kan niet meer' en toch bleef ze optimistisch. Als iemand niet meer op bezoek kwam, omdat haar ziekbed maar duurde en duurde, dan kwam er nooit een oordeel, of een vervelende woord, dan vroeg ze mij 'waar is...' en als ik dan zei dat die persoon het eventjes niet aan kon, om te komen, dan hoorde ze de boodschap en oordeelde niet. Prachtig en zo prachtig als zij was in het leven, zo zal ik nooit kunnen zijn, maar ik hoop ergens op haar te mogen lijken. En helaas zijn de mensen die dichtbij haar waren en leefden, niet meer dichtbij mij, maar mijn intuïtie zegt me, dat ik best wel op haar lijk. En vanuit dit vertrouwen, leef ik mijn leven. En ga ik door en geef ik nooit op. En dat vind ik persoonlijk wel heel fijn. Dat oordeelloos zijn, dat is wel een uitdaging, volgens mij voor iedereen. Want natuurlijk heb ik een mening, vind ik dingen en mensen leuk of minder leuk. Heb ik moeite met hoe soms de dingen gaan. Maar zo vaak denk ik aan Ma van Loon, op dit soort momenten in mijn leven.
Deze week kenmerkte zich, door veel beweging in en rond het huis, door tuinmannen, door het aanleggen van bestrating, door verlichting in de tuin, en nog veel meer. En geleidelijk aan, komt er licht in de tunnel, de zolder en de hal nog, en stap voor stap komen we dichterbij waar we willen zijn. En dan kan die borrel voor de buren komen, een zondagmiddag, of die borrel voor onze vrienden, ik hoop het zo. En gisteren was ik lekker het gras aan het maaien, heb ik leuk wat bollen geplant, de tuin gesproeid, en terwijl je dan met een zachte bezem het zand tussen de tegels veegt, dan voel ik me zo rijk als een koning, of koningin. De stilte maakt, dat ik zomaar op een bedje in de tuin kan gaan liggen en kan gaan slapen. Het ruisen van de bomen, de prachtige luchten, tja, wat heeft een mens eigenlijk nodig om te ontspannen, om goed bij te komen. De vloer kraakt, Annemarie loopt boven en dan hoor je werkelijk alles. Afgelopen week was de KPN monteur hier, en kregen we het maar niet voor elkaar, internet, en tv. En hij is hier uren geweest, ging af en toe van ellende maar wat op de piano spelen, en toen hij na uren vertrok, was het gefixt. Internet en interactieve tv.
Kortom, we maken ook hier weer onderdeel uit van het gewone leven. Haha..wat een gedoe. Een oud huis is prachtig, maar je komt ook veel tegen, wat hoort bij dit oude huis, kieren, scheuren, versleten tegels. Dus je moet er wel van houden. Gelukkig doe ik dat, hou ik enorm van dit huis. Bijzonder, om te ervaren dat ik het gevoel heb 'weer thuis te zijn gekomen'. Zo sprak ik het gisterenavond uit tegen Annemarie. Het voelt alsof ik weer thuis ben. De oude hordeur, doet me denken aan de boerderij. Gisteren hing ik het oude naambordje van mijn ouders, op in mijn garage. Grappig, vroeger hing dat bij de achterdeur met een scheepsbel. Fraai en leuk, trouwens ook wel een leuk idee voor hier, een oude scheepsbel bij de achterdeur. Geen idee waar die bel van mijn ouders is, of eigenlijk wel. Ik glimlach nu, want een herinnering doet je meestal glimlachen. De scherpe randjes zijn er vaak al af, als iets verworden is tot een herinnering. Mooi hoe ik sprak met een vriendinnetje van me, over herinneren. Over mensen in je leven, waar je mooie en ook minder mooie dingen mee hebt mogen beleven. Ik probeer terug te denken aan dat stukje wat zo mooi was, waarom je ooit voor elkaar koos. En ook als ik denk aan mensen die niet meer bij me zijn, over de doden niets dan goeds, dan lijkt dat wel te kloppen. Want de minder mooie dingen, herken ik nog wel, maar met een glimlach. Want wat vooral bijblijft en bijgebleven is, is waarom ik iemand zo mis. En waarom ik zoveel van iemand hou. Mijn vader, al die leuke reacties op het schilderij van hem, waar hij zo ondeugend kijkt, is zo'n man. Ik glimlach alleen maar als ik aan hem denk. En mijn liefde voor hem is oneindig. Wat een heerlijke man, en ja wat een ondeugende man, wat een boef soms, maar wat En dit huis, waar ik mezelf weer rond zie scharrelen, geeft me veel herinneringen en dus het gevoel dat ik thuis ben. En net werd er gebeld, de stukadoor, die maandag komt en ik zit nog in mijn 'nachtgewaad' hier aan tafel en Annemarie moest dus opendoen. En net belde Suus, afgelopen week hebben we afscheid genomen van haar moeder. En soms zit je in de aula, en door de verhalen, mag je dichterbij iemand komen. En zo is het ook met Suus, door het afscheid van haar moeder, heb ik een kijkje mogen nemen in haar leven. En wat is dat mooi, om met elkaar afscheid te nemen. Het hoort een beetje bij deze fase in ons leven. Al onze ouders bereiken een leeftijd, en dit betekent, dat wij steeds vaker bij een afscheid aanwezig zijn. We schuiven als het ware weer een stukje op, en wij zijn de senioren aan het worden. Zelf vind ik dit een prachtige fase, het lijkt alsof je een laagje dieper gaat in jezelf. Alsof andere waarden belangrijk worden. Het gaat niet zozeer om de buitenkant. Het gaat om een meer intense laag...ik heb er even de woorden niet voor. Het is een dieper voelen. Welnu, het nachtgewaad gaat uit, de douche gaat aan. Heerlijk deze zaterdagochtend, het komt goed. Fijn weekend gewenst!
 

zaterdag 7 september 2019

Mijmeren in de regen...

En vandaag is zo'n dag, waarop je voelt in iedere vezel van je lijf, dat de vermoeidheid toeslaat of al toegeslagen heeft. En terwijl je lijstjes maakt, van dingen die nog af moeten worden gemaakt, begint het te regenen en verandert je nog aan te leggen stuk tuin, nu een zandbak, in een modderbak. En daarin liggen stukken tegel, bakstenen, buizen en nog veel meer rotzooi.
En jawel, ook al weet ik, dat volgende week de wereld er weer heel anders uitziet, op dit moment zit ik aan de keukentafel, te wachten tot een nieuwe stofzuiger wordt bezorgd, en te wachten op mijn telefoontjes die te maken hebben met de Uitvaartstichting, want ik heb dit weekend telefoondienst. Gek, dubbel en vreemd, zo voelt het. Annemarie is weer een lading rotzooi aan het afvoeren, ik plaats van alles wat over is, niet meer nodig etc. op Marktplaats en drink mijn zoveelste Nespresso. Goed om hier te vermelden, is dat we alles wat er is, hebben geteld, rekening houdend met tegenvallers etc. en een reisje naar El Gouna hebben geboekt in november, zomaar heel even helemaal niks. Dus we zoeken nog iemand, die in de week van 11 tot 19 november of ergens in die richting, hier in huis wil wonen, en voor de poezen wil zorgen. Het liefst iemand vanuit onze vriendenkring, omdat we het best spannend vinden. En je moet vooral van rust houden, van een super mooie omgeving, de open haard aan, de intimiteit van dit eenvoudige leven. Ik zorg dat er een paar prachtige flessen wij op je wachten, werkelijk pareltjes, dus genieten mag echt. Dus stuur me een bericht, een mail, als je dit wilt. Tegen die tijd is onze logeerkamer op zolder met eigen badkamer gereed en wacht op jou! Maar dit terzijde, hoe dan ook gaan we weg. En ik weet nu al, dat ik meestal gewoon lekker op het strand zal liggen, op een bedje, lekker niks. En dat ik dan af en toe mezelf zal onderdompelen in de Rode Zee. En El Gouna kennen we en dat is gewoon heel fijn. Wat een goddelijk vooruitzicht.
Weet je en terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar buiten en realiseer ik me, hoe fijn het hier is. Stil en vredig. De sfeer, de rust...je komt er werkelijk van bij...zo fijn. De krant wacht me nog, en er wacht nog veel meer. En ook dat is goed...soms is het gewoon goed om de dingen even te laten voor wat ze zijn. En stil te staan bij zomaar een zin. En al sinds ik deze zin las, en het daarbij behorende stuk tekst van Mariska van Veenen, raakt deze zin me. 'Het nieuwe zit niet in het terugkrijgen van het verlorene maar in jouw eigen terugkeer'. Ik deelde dit stuk met twee mensen, die me dierbaar zijn. Omdat dit gaat over leven en loslaten. Mooi om je ervan bewust te zijn, hoe jij terugkeert, nadat het leven een andere wending heeft genomen. Maar ook hoe je stil staat en oog hebt, voor datgene wat je kwijt bent geraakt en mist...voel het maar gewoon. Hoe jij het leven weer omarmt, na verlies of tegenslag. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een vriendinnetje van me. Haar moeder is deze week overleden. En al wakend bij haar moeder, kwam daar die vlinder, heel dichtbij. Prachtig, een soort rust overvalt je, met al die prachtige vlinders. Ook hier zijn er veel vlinders, voor mij zijn dat mensen die me dierbaar zijn, en die af en toe eens een kijkje komen nemen bij mij, bij ons. En dan je stil laten worden, door hun eenvoud, hun schoonheid. Je doen beseffen, dat je leeft, en dat er altijd ergens iemand is die over je waakt. Die naar je om kijkt, juist op een moment, dat jij het zo nodig hebt. Voor mijn verjaardag kreeg ik een prachtige kaart, met een nog mooier tekst erin, over een hand en een vlinder. De symboliek van geven en ontvangen. Van zomaar mogen ontvangen. En zo voel ik me, sinds ik hier woon. Beschermd en veilig, nooit alleen, ook al ben ik hier soms een nacht alleen, als An bij Roos is. Het huis is als een warme deken. De mensen om ons heen, verwarmen je met een mooie vorm van aandacht, het is goed zoals het is. Een deur die niet goed sluit, een trap die kraakt, of een drempel waarover je steeds struikelt, het lage plafond bij het trapje, waartegen ik mijn kop steeds stoot, kortom het is goed zoals het is. Zo is mijn leven geleidelijk aan verworden, tot een mooie warme deken. Hier en daar wat slijtage plekken, hier en daar wat rafelrandjes, maar ach, wat mooi! Hieronder nog even een foto van de laatste vorderingen, het enorm grote terras achter ons huis.
Bijna klaar. Maandag hoop ik. Dan komt onze tuinman, Arie, ook nog langs volgende week en dan lijkt het alsof beneden en buiten bijna alles klaar is. De glazen schuifpui en nog wat restwerk in t atelier, en dan last but not least de zolder, de badkamer etc. afmaken. De bedrading aansluiten, zodat alle lampjes in t atelier aan kunnen. Fraai...oh Achterstraat, wat ben je mooi!
Inmiddels is de stofzuiger binnen, lonkt de krant, en wacht ik op Annemarie, zodat we samen even rustig 'niks' kunnen en mogen doen. Soms is zomaar even slapen op de bank, zo ongekend lekker.
Ik verheug me erop, een mooi weekend gewenst, waar je ook mag zijn nu. Ik hoop dat het weer bij jou, beter is, anders is. Dag! Fijn weekend, of sterkte dit weekend, voor mijn vriendinnen! Dag! En als je van modder houdt, ik heb nog wel wat voor je hier, haha...

dinsdag 3 september 2019

3 september 2019

 
Soms is een datum zomaar iets. Vandaag niet. De 22e verjaardag van Roos. En mijn eerste thuiswerkdag voor USH. Bijzonder officieel in dienst bij Uitvaartstichting Hilversum, gisteren begonnen met gelijk een geweldige dag, 11 uur aaneengesloten, een opname op de begraafplaats Bosdrift voor de serie De Vliegende Hollander, komt in 2020 op tv. Stond ik daar zomaar ineens met Daan Schuurmans. Leuk, en bijzonder. Deze plek, de Bosdrift, waar opeens een buslading met figuranten gekleed in de sfeer van de 30'er jaren en allemaal camera ploegen kwamen. Mooi om dit te mogen faciliteren. Een eerste feit, zoals er geleidelijk aan, als het aan mij ligt, meer feiten zullen komen. Ik heb mijzelf de nodige doelen gesteld. En ik ga ervoor, want wat is dit een gave baan. Waarmee ik niets zeg over mijn vorige baan, maar vooral over de door mij gemaakte keuzes de afgelopen periode. Het loslaten van een bedrijf, waarvan ik altijd dacht, daar mijn pensioengerechtigde leeftijd te halen, Yarden. Yarden, het bedrijf, mijn team, ooit zorgden zij voor een prachtig afscheid van mijn vader. En ook heb ik hier een super fijne tijd gehad. Maar soms verandert de tijd, en ook verander ik zelf. En na best een 'zoektocht' lijkt mijn pad me nu duidelijk. Vanuit vrijheid levend in Nieuw-Vossemeer, een werkelijk unieke plek, waar we de komende maand de laatste hand zullen leggen, aan een prachtige tuin, de ruimte en de sfeer. En waar de zandbak hieronder, zal veranderen in een tuin met klimhortensia's, beukenhaag hortensia's en nog veel meer fraais.
En mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst, van waaruit ik mooie trajecten bij opdrachtgevers zal mogen verzorgen, zoals COA, Politie, maar ook individuele coachtrajecten en natuurlijk die wijnproeverij, of dat mooie gesprek bij de open haard in de hal. Ik zie het zo voor me. Dit laatste vraagt nog wat werk, want de hal is nog niet klaar, maar dat komt vanzelf. En in het bijzonder, mijn nieuwe baan in Hilversum. Met een prachtig team, zij komen de 28e naar Nieuw-Vossemeer toe, om hier met elkaar het glas te heffen op onze gezamenlijke toekomst. Uitvaartstichting Hilversum we gaan ervoor! En de komende periode staat bol van de mooie evenementen, ontmoetingen, en ontvangsten. Werk gerelateerd, maar ook privé. Iedereen wil langskomen en soms hou ik het nog even af, omdat we eerst alles wil afronden. De komende weken staan in het teken van bestraten, en de tuin afmaken. Dan nog stuken, schilderen en de badkamer afmaken en dan is het geleidelijk aan klaar...dus over een maand of een week of vijf zes, is de rust hier weergekeerd en landen wij geleidelijk aan. Dan staan we stil bij alles wat gebeurd is. Loslaten, herinneren en weer verder gaan. Bijna 10 jaar Yarden, bijna 13 jaar getrouwd, 60 jaar geworden, nieuwe baan, en vooral die prachtige plek, die voormalige pastorie in Nieuw-Vossemeer uit 1795. En een rijksmonument, gaaf om me te realiseren, dat ik die een 4 had vroeger voor geschiedenis op mijn eindlijst (nee ik ben er niet trots op) nu zoveel heb, met historische panden. Met de cultuur historische waarde, de geschiedenis en het verhaal. Zo ook in Hilversum, trouwens een omgeving, waar ik ook goed zou kunnen aarden, hoe fraai is het daar. De heide, de natuur, de parkachtige begraafplaatsen, de vlinders, de vogels, de hazen, de specht in de boom naast mijn kantoortje, maar ook Dudok, Springer, Andriessen, ik ben er nu al van gaan houden. Dus ja, ook ik ben anders geworden. Mijn moeder glimlacht nu vast als ze mij, keurig aangekleed ziet vertrekken heel vroeg in de ochtend (half zes) en mijn vader glimlacht mee, als hij mij in die prachtige Mercedes Benz ziet rijden. Zijn dochter. En ik, ik prijs me gelukkig. Ja daar ben ik weer, ik geniet meer dan intens. Realiseer me ook de rijkdom van al die mooie mensen om me heen. Mijn vriendschappen. De mensen van wie ik hou, zielsveel. Mijn collega's, van vroeger en van nu. En mooi, hoe sommigen ergens in de buurt blijven bij me...anders qua frequentie, maar zij zijn er, toen en straks. Fijn. En ik, ik geniet op 3 september 2019. Het wordt iets te koud voor mijn korte broek, maar het kan nog net, hier thuis...en hier nog twee prachtige foto's van André Heuvelman.

Afgelopen vrijdag hadden wij in Wassenaar het concert 'nachtgeluiden' met onze vriendinnen, een prachtig concert met mooie verlichting, schitterende muziek, in een van de mooiste plekken van Wassenaar, een oude kapschuur, een schitterende boerderij, op de weg tussen Wassenaar en Voorschoten. Voor de vijfde keer dit concert, echt genieten.
De sfeer is zo bijzonder, eerst drink je (natuurlijk hoor ik velen zeggen) een mooi glas wijn van de Meisjes van de Wijn, alleen die naam is al leuk. (en de glazen ook trouwens). En daarna eet je een  heerlijk bordje pasta, met lekkere salade. De zon gaat geleidelijk aan onder. Je ziet de koeien lopen, prachtige vergezichten, en dan wordt de kapschuur prachtig verlicht, en hoor je de klanken van heel bijzondere muziek, met de trompet van André Heuvelman. Werkelijk uniek. Het concert duurt tot half twaalf ofzo...en toen wij open terugreden, naar Nieuw-Vossemeer, waren wij simpelweg gelukkig. Een fijne week gewenst, de eerste week van de maand september 2019. Een nieuw begin.....