Zonnebank en zomaar genieten...

Toen ik vanavond thuis kwam, hebben we heel lekker gegeten. Net als vroeger thuis, vlees, aardappelen en broccoli..heerlijk. Broccoli, of boontjes, lekker smaakvol en volgens mij gezond...En na lekker de krant te hebben gelezen, ben ik weer onder de zonnebank gegaan, iedere avond even...slapen, genieten, relaxen en zomaar even een momentje voor mijzelf. Ik geniet ervan, want dit zijn van die mooie kadootjes, die ik mijzelf tegenwoordig zomaar geef. Maar ook natuurlijk, omdat ik het heerlijk vind dat mijn lichaam straks weer even echte zonnestralen mag gaan voelen. Zomaar in een zwembad kan onderdompelen en genieten van een boek. Een simpele roman, over echte liefde ofzo...een boek over geluk, een boek over een familie. Ondertussen heb ik van Els begrepen, dat mijn vader een andere kamer heeft gekregen. Een tweepersoons kamer, een stapje meer privacy. Dus neem ik morgen een hamer, spijkers en van alles mee, om zijn kamer wat gezellig te maken. We gaan het zien...ik ga hem zien morgen. Dat is wel heel fijn...want weet je hoe gek dat voelt, ik mis hem zomaar soms. Ik zou nog eens echt met hem willen praten, over hoe ik me voel, of hoe hij zich voelt...maar het is zo gek, dat dat niet meer kan. Dat je dat niet meer kunt...het is alsof je een leven hebt, zonder ouders, terwijl er toch nog ergens iemand is, die je vader is. Maar meer een vader waar ik heel goed voor wil zorgen, de rollen zijn zo omgedraaid....soms zou ik zomaar eventjes nog kind willen zijn. Als ik zie hoe intens Roosje geniet van de aandacht van Annemarie, of als ik zie hoe leuk Annemarie het heeft met haar ouders, dan kan ik zomaar eventjes stil zijn en dit gevoel missen. Die sterke Aniet, die zomaar eventjes nog, dicht tegen haar vader of moeder aan zou willen zitten. Zomaar samen met hen zijn...volgens mij hoort dat ook bij ouder worden, dit gemis...dus geniet ik maar van de gedachte. Dat is ook een kunst, genieten van de gedachten alleen...en op die manier, kun je alles naar je toe laten komen. Niet piekeren, niet somber zijn, simpelweg genieten en het leven laten komen zoals het komt...ook die kant heb ik in, dus geniet ik morgen, en nu nog even voor de tv. En ik hoop, dat iedereen die dit leest, dit ook kan...eens even naar mijn broertje bellen daar in Dordrecht, met al die gifwolken...Liefs, slaap lekker...Anita

bijzondere lunch....

Ergens deze maand mag ik aanwezig zijn tijdens een heel bijzondere lunch, in Slangevegt bij Nyenrode daar. Een lunch ter ere van iemand die 10 jaar geleden is overleden. Een prachtige vrouw, waar een aantal mensen, heel goed contact mee hadden en zaken mee deden...een van die mensen was ik. Zij liet een man en twee kleine kinderen achter. Het bijzondere is, dat haar toenmalige collega, leidinggevende nu deze lunch geinitieerd heeft, met een vijftal mensen, die elkaar nog niet of niet goed kennen, maar wel allemaal direct 'ja' riepen tegen dit initiatief...mooi, en nu lijkt het alsof er op voorhand al allemaal 'rode draden'ontstaan en lopen, en contacten al groeien. En juist dit, dit was 'haar' sterke mooie kant. Het verbinden van mensen, recht vanuit het hart...ik voel me vereerd hierbij te mogen zijn. En verheug me er nu al op...
Anita

Een kop koffie, een boterham...wat wil je nog meer....

En op deze heerlijke vroege morgen, even op mijn eigen kantoortje opstarten met een coachee, en dan weer snel naar Yarden. Een kop koffie, een lekkere nespresso, een boterham, en de stilte...wat wil je als mens nog meer. Het is een rommelige en drukke week, veel lange dagen, die uitlopen, gesprekken, ontmoetingen, intensief en minder. Vandaag een ingewikkeld gesprek denk ik aan het einde van de dag, met een familie. Maar meestal kun je door het gesprek, alweer een beweging genereren. En daar ga ik dan maar van uit. Vannacht was de nacht met veel kramp...in mijn benen, mijn kuiten, soms zelfs mijn handen. Iedere keer uit bed, gelukkig slaapt Annemarie er doorheen nu...lastig.
Morgen weer een bijzondere dag, omdat ik morgen aan het einde van de dag ook nog naar mijn vader ga. En dat is zo fijn altijd. Gewoon zomaar even zien hoe blij hij is, als ik er weer ben...want zaterdag sla ik over, omdat ik naar Egypte vertrek...heerlijk. De zon op mijn lijf voelen...ik ga nu al bijna dagelijks onder de zonnebank, en heb alweer een lekkere kop...een lekker kleurtje, zodat ik de wereld weer stralend tegemoet kan zien! En deze week lijkt nu nog lang niet voorbij, er gaat nog veel komen en ik ben er klaar voor!
Een fijne, waardevolle dag gewenst....Anita