Zo'n lome warme zomerdag....

En terwijl de dag hier vroeg begonnen is, zit ik nog in mijn polo aan de Nespresso. De ramen open, de deuren open en het leven glijdt naar binnen. Heerlijke momenten, die niemand me nog af kan nemen. Een week met bijzonder veel indrukken weer, maar welke week niet zou ik bijna zeggen. Ik heb soms het gevoel alsof mijn leven zich altijd in een zesde versnelling afspeelt. Er gebeurt zoveel. Het gaat over mensen, over macht soms tussen mensen, over nieuwe ontmoetingen, of juist oude, het gaat steeds voor mij over het hebben van contacten, dichtbij en veraf. Mensen...wat is je passie werd mij deze week gevraagd. En ook toen zei ik 'het verbinden van mensen en in verbinding zijn met mensen'. En als symbool voor deze passie neem ik altijd de wijnstop van Mercedes Benz mee. Ik zal het uitleggen. Ik hou van Mercedes Benz, dat weet iedereen, en of het nu een oude sloeriebak is van 4000 euro of het nieuwste model, dat maakt me niet zoveel oud. Deze passie deelde ik met mijn vader, een deel van onze verbinding. Daarnaast staat dit symbool voor mijn tweede passie, wijn, en vooral mooie wijnen uit Nieuw Zeeland, maar ook een ander mooi glas kan mij wel raken. En Mercedes staat ook nog voor kracht, voor betrouwbaarheid en degelijkheid. En ik denk, dat dit ook symbolen nee waarden zijn, die mij passen. Maar deze wijnstop staat vooral voor de liefde voor mijn vader. Liefde voor mijn medemens, zoals hij dit ook had. Hij kon iemand omarmen, beschermen er voor zorgen, liefhebben, een ware vriend voor iemand zijn, en dit alles is mijn passie. Dus ik hoop dat ik mensen mijn kracht, mijn steun en mijn liefde geef. Dat ik daarnaast nog heel veel dingen heb meegekregen van Ma van Loon, dat moge duidelijk zijn. Mijn rol met de nieuwkomers, de vluchtelingen in Nederland, ook dat is iets waarvan ik altijd denk, Ma van Loon jij zorgt ervoor, dat al jouw goede inzet voor je medemens, door mij wordt voortgezet. Zo ben je altijd het kind van je ouders. Een terugkerend thema bij mij. Vorig week fietste ik met nicht Annemarie, over mijn Goeree en Overflakkee. Ik ontmoette vriendelijke mensen, we herkenden veel van vroeger en ik keek door de bril van een 57-jarige naar een prachtig eiland. Met mooie natuurgebieden, leuke plaatsen, veel mooie authentieke panden en pandjes. Vriendelijke mensen en prachtige fietspaden. Ruim 120 km achter elkaar, genoten wij van de plekken waar ik als kind plezier had. We stopten bij een huis, waar mijn beste vriendinnetje van vroeger woonde, en toen kwam zij naar buiten. Echt zo leuk. We hadden de auto's geparkeerd bij Hans en Mirna, en daar ook nog wat gedronken. Het eiland voelde als thuiskomen, ook al heb ik daar geen thuis meer, voelt het eiland voor mij als bekend en vertrouwd. Maar wel als genieten, samen met mijn nicht. En nu, vandaag, zomaar niks...lekker in mijn korte broek, lekker zomaar zijn. Het geroezemoes van buren, doet me beseffen dat ik midden in het centrum van Wassenaar woon. En ik voel de bekoring ook hier weer van. Hoe mooi is het, dat je als mens kunt zoeken naar de rust, de vrijheid, maar ook temidden van de mensen kunt leven. Zelf kunnen kiezen, die vrijheid en ruimte hebben. Weten wat je wel en niet wilt en daar naar kunnen handelen. Dankzij Razan en haar andere collega's, de nieuwkomers, besef ik mijn geluk. Dank je wel Razan dat ik jou mocht ontmoeten en dat jij een poosje met me op wilt trekken. Je maakt me blij... En voordat ik nu weer van alles ga opsommen, even dit - Het mooiste dat het leven biedt zijn af en toe de dromen, dat alles nog beginnen moet en het beste nog moet komen door Toon Hermans Deze tekst vonden wij in een straatje in Goedereede mijn nicht attendeerde me erop en zei 'nichtje echt een tekst voor jou'. Dus leef alsof het je laatste dag is, leef, zou Andre Hazes jr zeggen. En lieve mensen, dat doe ik maar, leven omdat niemand weet wat morgen is en wat er morgen zal komen. Leef, dikke zoen, fijne dag vandaag. Anita

Wat een bijzondere week....

Soms zijn er weken, dat je jezelf tegenkomt. Soms wat harder, de andere keer wat zachter. En waar zit 'em dat dan in...dat heb ik mij deze week afgevraagd. Een mooie en vooral intense week. Een week, waarin ontmoetingen, afscheid nemen, onze nieuwkomers, theater, een uitvaart, sollicitanten, emoties en wat al niet meer zijn langs gekomen. Een week, waarin ik nu dan ook moe maar voldaan thuis aan tafel zit. Een blog schrijf. Schrijven is een soort van rustpunt voor me. Laatst heb ik meegedaan aan een schrijfwedstrijd, en een klein prijsje gewonnen...schrijven is iets, dat me aanspreekt. Iets dat me rust brengt. Ik was ongedurig, onrustig en vervelend soms, voor Annemarie, vandaag nog, voor mezelf. Ik was standvastig, soms zelfs hardnekkig en ik was zo oprecht Anita van Loon. Strijdend voor rechten, voor mensen en voor mezelf. Mijzelf een plaats geven, en opeisen wat me toekomt. Ingewikkeld, dit stukje in mezelf...ik zou strijdend ten onder kunnen gaan. En mooi is hoe ik hier gesprekken met Ron over mag voeren. Volgens mij lijken we ergens heel veel op elkaar. Mooi...vanuit verbinding met elkaar optrekken. Mooie gesprekken, telefoongesprekken voeren met mensen, dichtbij, veraf en zakelijk dichtbij en veraf. Leuk, hoe ik met al die mensen om me heen mag optrekken. Wat een week...nu aan de Nespresso, muziek van Sjors van der Panne...Laat gaan, het lied van Ereveld vol Leven. Prachtig...deze week mocht ik afscheid nemen van een vriend, van Michel. Spreken op zijn uitvaart, een uitvaart vol uitersten, emotievol, met alles wat daarbij hoort, emoties is wel een ingewikkeld iets vind ik...oude collega's ontmoeten, condoleren op de Zijlweg, altijd weer een beetje thuiskomen, herinneringen aan wat ooit was. Niet meer terug willen keren, maar wel met liefde terug kijken naar wat ooit was. Volgens mij heet dat herinneren... En ja, dit weekend ga ik herinneren, samen met mijn nicht. Fietsen over Goeree en Overflakkee. De auto's bij Mirna en Hans parkeren op de boerderij. Langs mijn geboortehuis, mijn lagere school, al die plaatsen langs, waar ik ooit met prachtige mensen mocht samenzijn. Tochten die zich in mijn hoofd al vormen. Herinneringen ophalen samen met mijn nicht Annemarie, aan onze jeugd. Slapen in de buurt van het strand, en dan zondag fietsen over de andere kant van Flakkee, Goedereede bekijken, lunchen, genieten en vooral heel veel lachen. Lachen om mijn stevige kuiten in korte broek. Of lachen om alles wat was en wat er is. En ondertussen gaat Annemarie helpen bij Floor, de oudste in haar eigen huis. Hoe mooi, moeder en dochter zijn samen. Weet je mensen, soms vind ik het leven vermoeiend...maar als ik denk aan alle contacten, aan al die mooie gesprekken deze week, dan is het er gewoonweg weer. Dat gelukkige gevoel. Een beetje saai wellicht, maar ach, anders is het niet...de verkeringsdag van mijn vader en Els, verjaardagen van vrienden en collega's, de trouwdag van mijn ouders, deze week was ooit een week vol hoogtepunten en ook voor mij, was het een prachtige intense week. Te weinig thuis, dat voel ik wel...dus vanavond niet zoveel. Een mooi glas wijn, samen zijn met Annemarie, en College Tour kijken met daarin Ali B. Vandaag sprak ik heren van de Surinaamse Federatie, samen met mijn collega in Den Haag, en toen zeiden zij 'wij waren bang, dat Ali B het van ons gewonnen had, en dat ons huwelijk voorbij was...' ach lief he...al die culturen, al die verschillende mensen, en hoe ingewikkeld is het, om met elkaar samen te leven, naast elkaar en bij elkaar. Ik doe mijn best...en God, die doet de rest..fijn weekend, Anita

Indrukwekkend!!!!

Deze zondagavond, met een Nespresso dichtbij, de tv op de achtergrond, omdat mijn Feijenoord nu echt landskampioen is geworden, eindelijk tijd voor een blog!!! De afgelopen dagen stonden in het teken van de newcomers en de dutchcomers.. ja ik, wij en mensen die niet vrijwillig ervoor gekozen hebben om hier in Nederland te zijn, mensen die moesten vluchten...voor oorlog, voor hun geaardheid, voor hun menszijn. Indrukwekkende dagen, waarbij ik werkelijk steeds weer mijn zegeningen heb geteld, want lieve mensen, wat kun je blij zijn als je mag leven in vrijheid, als je mag leven volgens jouw eigen waarden en als je mag zijn wie je bent. Het programma Face the Future, van Better Future wordt ondersteund door Yarden en dit programma maakte dat ik kennis mocht maken met Razan. Een jonge vrouw uit Syrië. Niet in staat om terug te keren naar haar vaderland, haar familie in Aleppo. En ik, ik mag als vrij denkend mens, als vrouw levend in vrijheid met haar optrekken de komende periode. Een krachtige vrouw, en voor haar heb ik meer dan veel respect. En met haar, voor al die anderen, prachtige mensen. Ik zal alles doen, wat in mijn vermogen ligt, om haar en anderen te helpen, om hun leven weer zelf vorm te geven, om weer vanuit perspectief te kunnen denken in hun leven. En om hen te omarmen, daar waar zij zo enorm hun dierbaren missen. Tja...Yarden weer he..dit programma en gisteren Ruth Jacott in Oosterhout een herdenkingsconcert. Voor ruim 300 mensen, heeft Yarden ook gisteren weer iets gegeven...Prachtig. Een concert dat via streaming overal in de wereld te volgen was. Prachtig, modern, van deze tijd, en zo typisch Yarden. En ik, op deze zondagavond, moederdag...zit hier over na te denken. Het lijkt alsof mijn leven in een soort van stroomversnelling is gekomen. Vandaag mocht ik, samen met Annemarie, een prachtige brunch verzorgen voor mijn schoonfamilie. Mooi, liefdevol en klein. Intens ook met een knipoog naar de hemel, mijn ouders, mijn moeder...en vannacht droomde ik over haar. Zij was bij mij, op een waardevol moment in mijn leven. Ma van Loon...prachtige vrouw, mijn voorbeeld, waardoor ik mij nu bewust ben van mijn verantwoordelijkheid, mijn zorg voor medemensen, die het minder goed hebben dan ik. En ik, ik lijk steeds meer op haar. Volgende week hoop ik met mijn nicht, te gaan fietsen op mijn geboortegrond, Goeree en Overflakkee...een start bij de boerderij, en dan het hele eiland over, genieten, herinneren en samen zijn, met een glimlach terugdenkend aan alles wat was, en ondertussen vooruitkijkend naar alles wat is, en wat komen gaat. Mooi, zo is het leven. Delen, herinneren en samen zin. Een afscheid van het leven, heel dichtbij weer, en ik, ik mag wat zeggen. Voel me waardevol, zoals mensen ook waardevol voor mij zijn. Lieve mensen, ik ben moe op zondagavond, maar ik voel me zo enorm voldaan. Door alle indrukken, door nieuwe vrienden, uit Syrië, uit andere landen, en ik voel steeds meer, dat mijn weg een heel mooie bijzondere weg aan het worden is. Met in mijn hart mijn moeder, mijn vader, mensen die me dierbaar zijn, en die ik met me meedraag waar ik ook zal gaan. Ik voel me zo rijk...dank je wel...dank je wel Razan en al die andere prachtige mensen! Anita

Zomaar even....

Hallo hier ben ik weer. Na een best wel lange tijd, een drukke en vooral intensieve tijd. In mijn hoofd gebeurt er heel veel. In mijn leven lijkt het nog meer...en nu zit ik lekker aan tafel. Met onze nieuwe krant, het NRC, een beetje een serieuze krant. Voorheen lazen wij het Algemeen Dagblad Regio Den Haag. Vast niet zo intellectueel, wel lekker en lokaal dichtbij. Nu lezen wij deze nieuwe krant. Best leuk, mooie interessante artikelen, bewuster en zo gedegen. Even wennen, want eigenlijk ben en blijf ik altijd, een echte van Loon. En zoals Ma van Loon altijd zei 'een echte van Loon geeft nooit op' zo voelt het ook weer deze tijd. Een wat lastige tijd, die begon met mijn huurder en nu het loslaten van mijn mooie pand in Schoonhoven. En toen kwam er van alles, van kapotte bruggen, herstel of verfraaiing van een gebit, uitlaten die kapot gingen, laptop die stopte, een kind dat een eigen huis krijgt, kortom een periode, waar je bankrekening in een rap tempo leeg raakt, maar ach, er komen weer betere tijden en ik denk altijd maar, dat gezondheid en geluk, het allerbelangrijkste is in ons leven. En dat er prachtige dingen gebeuren, naast al die ongemakken, die oplosbaar zijn. Mijn werk, het mogen begeleiden van een vluchteling, naar een nieuwe toekomst gaat gebeuren. De dame in kwestie haal ik a.s. donderdag op, bij Babylon in Den Haag, om van daaruit samen naar Austerlitz te vertrekken en daar met nog een hele groep mensen, twee mooie dagen te beleven. En hoe fraai is het, om jouw hele kleine bijdrage te mogen leveren aan de heropbouw van iemand, een mens, die huis en haard en alles heeft moeten achterlaten, om hier in Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Ik, ik mag gewoon meedoen. En vorige week, onze bijdrage vanuit Yarden aan Ereveld Vol Leven in Loenen. Als er iets indrukwekkend is, is het dit moment wel voor mij. Achter ieder grafmonument, achter iedere steen ligt een verhaal. En door de representanten achter deze grafmonumenten, komt die mens die zijn leven heeft gegeven voor oorlog, of wiens leven is verwoest door oorlog tot leven. En die dag, in de stromende regen, huilde ik als een klein meisje, om al dit leed. En hoe mooi was het, om hier met bijna 40 collega's van Yarden aanwezig te mogen zijn. Geweldig. Op dit soort momenten ben ik trots en blij, dat Yarden en ik, een verbintenis zijn aangegaan. Prachtig... En vandaag, terwijl mijn lijf protesteerde van de pijn (alles doet zeer, mijn benen, mijn rug, mijn knie..) mocht ik een prachtige groep collega's begeleiden, trainen, en met hen in gesprek gaan. Gaaf en bijzonder. En in het kader van de Yarden Collega tour, liep een collega met me mee. En aan het einde van de middag, kreeg ik een prachtig geschenk van haar, zomaar, vanuit waardering voor wie je bent. En ik, ik werd verlegen..want dit soort momenten, zijn zo bijzonder. Het delen, het samenzijn, en het vertrouwen dat er is, maakt dat ik met grote regelmaat zomaar geniet. Ik merk ook, dat ouder worden en met name alle fysieke dingen die daar bij horen, me soms wat stil maken en doen beseffen, dat ook ik, langzaam aan ga horen bij de senioren in ons bedrijf, maar dat ook ik, juist daardoor mijn bijdrage kan leveren aan een nieuwe generatie, aan anderen. Als mentor, als coach, als begeleider. En geleidelijk aan ontstaat hiermee het besef, dat ik dingen aan het doen ben, die me zo goed passen. En ondertussen heb ik contact met mooie mensen, ver weg en dichtbij, ben ik gelukkig. Hier in Wassenaar, met Annemarie, maar ook met het feit, dat ik volgende week met mijn nicht ga fietsen op mijn geboorte eiland, langs de boerderij, overal en nergens, lekker samen een weekend op Flakkee doorbrengen en fietsen door onze geschiedenis...fraai toch! En met al die vrienden, die lieve berichtjes die mij zomaar bereiken, iedere dag weer. Met vriendschappen, collega's en al die mooie dingen die ik mee mag maken. En vandaag refereerde ik nog even aan het feit, dat mijn leven een reis is, een reis en dat sommigen al jaren lang met mij meereizen en anderen maar af en toe. En dat sommigen een stukje met mij meegereisd zijn, of ik met hen...maar dat deze reis, voor mij een hele mooie intensieve reis is. Waar ik van geniet. Ook al schuurt het soms, in mij en met mij. Dus eindigend voor nu, voel ik mij een gezegend mens, ondanks alle issues die nu spelen, ondanks de pijn die ik nu voel in mijn lijf, en weet ik, er komt weer een andere tijd. Ik denk aan mijn vriendin die knokt voor haar leven, met chemo's en al die shit die daar weer bij hoort. Ik denk aan mijn oud collega, die dit nooit meer zal lezen, omdat zijn leven voorbij is. Afgelopen week, terwijl ik de computer aan het 'schonen' was, zag ik opeens een foto, een lachende foto van mijzelf, met mijn vader aan mijn ene zijde, en Eveline aan mijn andere zijde. En toen realiseerde ik me, dat alleen ik nog leef....bizar he...en steeds weer besef ik, wat een ongekende mazzelaar ik ben...echt waar! En ben ik dus dankbaar, steeds maar weer heel dankbaar, voor mijn leven. En voor jou, en jou en voor nog zoveel meer.... Fijne avond nog. Anita