Reflecteren....

Zondagochtend twintig voor tien...net wakker, niet meer goed kunnen liggen en dus eruit...wat boeken besteld 'Kanker, ongeloof etc.'omdat ik hier op 8 maart a.s. aanwezig ben bij het Voorschotens Boekenfeest, samen met nog 26 Voorschotense schrijvers. Getipt door Brigitte, en benaderd door de Bibliotheek. Leuk, een bijzondere manier om het nog eens te hebben over mijn boek...en eigenlijk is dit moment alweer zo lang geleden, realiseer ik me nu. Het ziek zijn, het niet meer kunnen lijkt verder weg dan ooit. En toch laat ik af en toe een foto zien van mijn zwaarste moment, of heb ik het er over, of kijk ik naar mijn voeten, mijn nagels die nog steeds niet de meest gezonde zijn. Of soms, net als nu of gisteren, dan voel ik onderin mijn rug, waar ooit tumoren hun best deden de boel klein te krijgen. Maar ook ben ik mij hiervan meer dan ooit bewust als ik mijn tante Tanneke van 85 spreek. Zij die ook een tumor in haar rug heeft, en toch weer rondloopt, of Tamara een vrouw hier uit het dorp, of Jan, mijn zogenaamde 'broer'die zo vreselijk ziek is. En steeds weer voel ik mij die vrouw die simpelweg 'mazzel' heeft gehad, en die weer gezond is, helemaal gezond...
En op dit soort momenten is het zo belangrijk om je te realiseren, dat je alles wat je bezig houdt uit moet spreken, naar diegenen die je dierbaar zijn. Om niks uit te stellen en te leven in het hier en nu. Je mag natuurlijk dromen en wensen hebben, maar hoe belangrijk is het, om nu te voelen, om zelf de regie te nemen en te genieten van het moment. Gisteren nog sprak ik over relaties tussen ouders en kinderen, en als zo'n relatie verschillend wordt ingevuld, is het zo belangrijk dat te benoemen naar elkaar. Omdat een ieder vanuit zijn eigen referentiekader leeft en voelt en denkt. Communicatie, les 1 bijna...en toch zie ik mijzelf ook hier nog gekke dingen doen. Denken vanuit een aanname...als er geen of niet snel genoeg een reactie komt, angst voor wat ooit komen kan...en zo nog veel meer. En zo rustig aan reflecterend op mijzelf deze zondagmorgen, realiseer ik me, dat ik, ondanks mijn 51, steeds weer veel te leren heb. Maar ook ben ik me ervan bewust dat ik nu leef, en voel en denk. En dat ik hier optimaal van geniet. En ook, dat ik destijds tegen mijn lieve moeder en nu tegen mijn vader, alles heb gezegd, dus als ik morgen een telefoontje krijg dan weet ik dat het goed is. Dan hoef ik me daar geen zorgen over te maken, ook dat mag er zijn. Zoals alles er mag zijn...alles wat ik nu voel en denk. De manier waarop ik nu leef en werk, want dat hoort zo bij mij...lekker zo reflecteren met een kopje nespresso erbij...genieten. Een mooie rustige zondag gewenst...liefs, Anita

Pa van Loon.....

En vandaag, na een bizarre en drukke week, was ik alweer op tijd bij mijn vader. Hij zat in zijn roze trui, wat voor zich uit te staren toen ik kwam. Hij herkent dan mijn stem en gaat eerst altijd even verder met zijn eigen 'ding' en vanmorgen was dat een restje eten...welnu, toen dit op was, de servet rondom zijn hals verwijderd, kreeg ik een kusje van hem...En dan komt het moment, dat ik de tas ga uitpakken, zo'n ritueel wat bij ons hoort ondertussen, eierkoeken, bonbons van Odilia voor de andere bewoners, en de verzorgenden, een flesje wijn in een koeltasje, en een lekkere salade voor op zijn boterham. Alles opgeruimd, in de koelkast, en dan gaan we er vandoor samen. Dan rijden we door de lange gang naar de sombere, bijna verdrietige recreatiezaal. Dan wil hij bij de verwarming zitten en dan is het pas tien over een ofzo...en de klok tikt heel langzaam en dan duurt het erg lang, voordat het vijf uur is...En vandaag begon hij steeds maar weer over zijn begrafenis te praten. Over hoe het moest, zonder dominee, en over het graf van mijn moeder..en dat hij bij haar zou worden bijgezet. Ook moest ik iets zeggen en het mooie was, dat hij zei, je moet iedereen bedanken, maar ook jezelf...vertederend bijna. En daarna vroeg hij me huilend of hij een goede vader voor me is...want hij vindt, dat ik een goede dochter voor hem ben...een emotioneel gesprek. Mooi, intens en soms met een vrolijke toon. En de tijd die kroop voorbij...en op een gegeven moment zei ik 'pap zullen we heel eventjes lekker naar buiten gaan' dan kleed ik je helemaal dik aan, dan zet ik je muts op, je shawl om, je dikke winterjas en dan ga je even in de zon zitten met mij. Welnu, en van Els heeft hij een soort russische muts gekregen, dus de muts op en samen zitten in de zon. Heerlijk werkelijk...en toen we daar zaten, was dit voor hem de herinnering aan de zon van de wintersport...hij genoot...de foto's volgen. Ik ben niet zo handig met computers, telefoon etc. dus die staan op mijn telefoon en komen hier nog een keer op te staan...geweldig...mijn vader...een emotionele dag, genieten, maar ook voelen dat hij nadenkt over zijn leven. Bijzonder is ook, dat wij glimlachend constateerden dat hij en ik wel van vrouwen houden. En als hij dan lacht met dat schuine lachje van hem, dan vind ik hem zo vertederend...
Het lekkere is, dat ik tussendoor kan mailen, sms-en en soms zelfs wat werken, hij geniet van ons samenzijn. Houdt mijn hand vast, geeft me af en toe een kushand...en hoe simpel kan samenzijn met je vader dan zijn.
Nu, net zo simpel in mijn pyjama lekker thuis zijn, en straks op tijd naar bed...
Jullie allemaal, welterusten...Anita

Zomaar eventjes...

Van buitenaf komt de zon voorzichtig binnen, ik zit hier met vier dames en we hebben het over organisaties en informatieverschaffing in zo'n organisatie. Over communicatie en wat dit betekent...ik drink koffie, water en geniet zomaar.Van de rust, de stilte, het zijn...ondertussen komt er af en toe een mailtje binnen en glimlach ik. Want weet je, een mens kan zomaar intens gelukkig zijn. En zo voel ik me...door alles wat er is, wat er mag zijn. Gegeven door het leven...en dit wilde ik jullie even zeggen! Liefs, Anita

Vroege donderdag.....

En temidden van alle hectiek zijn er soms van die prachtige rustmomenten, een gesprek, een moment van samenzijn en dit zijn de 'pareltjes' die het leven zo mooi maken. En ik kan je niet vertellen, hoe hard ik dit nodig heb. Soms heb ik een gesprek in de auto en dan voel ik de rust over mij komen, dan ontspan ik...dan voel ik weer eventjes. Want mijn gevoel kan ik uitschakelen lijkt het wel, als het heel druk is. Ik zie in gedachten alweer wat mensen hun hoofd schudden...en ja, ik weet wel, dat dit niet goed is....
Ondertussen is het druk in Haarlem, bij mijn uitvaartonderneming. En ondertussen ben ik druk bezig met een soort van reorganisatie. Noodzakelijk, maar goed, intensief en veel werk. In gedachten wordt het plaatje steeds beter en duidelijker...de gesprekken hierover met directie en anderen krijgen steeds meer vorm. Afgelopen week had ik een 'herdenkingslunch'met nog drie dames, voor een gezamenlijke vriendin die 10 jaar geleden is overleden. En deze vriendin stond garant voor 'het leven leven, het leven genieten, een goed glas wijn en een heerlijke maaltijd' en als lokatie hadden wij Slangevegt in Breukelen uitgezocht. Een chique lokatie waar onder het genot van een glas wijn, ik een goddelijk lekkere twee gangen lunch mocht genieten. Bijzonder hoe ik de ene dag alleen maar bruine boterhammen met ham of worst eet, of soms nog minder en de volgende dag lunch in Slangevegt. Ach goed voor het lijf, want ik probeer dat lijf, ondanks mijn 51 jaar, ondanks de niet meer zo rechte en strakke vorm, wel ok te houden. Natuurlijk ook door de zonnebank, door de echte zon erop te laten schijnen, maar ook door er een beetje voor te zorgen. Ondertussen eten we veel fruit in Haarlem, want ik heb daar lekker wat kisten met fruit laten plaatsen, in plaats van drop, koek en rotzooi, eten we nu tomaatjes, mandarijnen en iedereen vindt het heerlijk. Genieten werkelijk!!
En zomaar op deze vroege donderdag heb ik eventjes rust, een dagje trainen in Rotterdam. Mijn laatste training overdag voorlopig, want ik heb dit een beetje on hold gezet, gezien alle ontwikkelingen rondom de uitvaartwereld. Een heel klein groepje...en op tijd naar huis. Morgen een kick off van een belangrijk project en voorafgaand heel vroeg nog eventjes naar Yarden toe...en dan is het weer zaterdag, en jawel...de dag van mijn vader. Het is zo gek, voor mij vliegt een week voorbij...voor hem kruipt een week voorbij. Zijn dagen zijn gevuld met zitten, gelukkig komt Els en krijgt hij veel aanloop. Gelukkig heeft hij contact met anderen in de woonkamer, maar toch...hoe vreselijk kan die laatste fase van je leven dan niet zijn. Gelukkig ga ik hem volgende week vrijdag halen. Dan komt hij met de rolstoelbus, samen met mij....voor een heel weekend naar Voorschoten. Dankzij Lineke en haar U Staat Centraal, wordt hij van vrijdag tot maandagmiddag hier vertroeteld en verzorgd. Komen mijn vriendinnen en ik hoop An's ouders, eventjes langs. Komt mijn broertje met dochterlief hier even een gezellige familielunch, of dunch of brunch genieten. Alles in het teken en ter ere van mijn Pa. Ik verheug me er net zo op als hij denk ik....en als hij niet kan slapen, ga ik bij hem op de bank slapen, zodat hij zich veilig voelt...net als ik ooit deed toen mijn moeders'laatste dagen aangebroken waren, dan sliep ik soms bij haar op de bank, om haar niet alleen te laten...en steeds weer moet ik denken aan die ene nacht. Die ene nacht dat zij mij nadat zij mij vier keer had wakker gemaakt, juist omdat ze niet kon slapen, weer wakker maakte en toen ik wakker was zei ze 'gezellig he Aniet, wij samen'...en met een glimlach, een herinnering aan mijn moeder, sluit ik het weer af. We zijn er weer, ik ben weer geraakt en bij mijn emotie. En iedere keer weer, ben ik dankbaar voor dit gevoel.
Lieve allemaal, of je me ziet, of niet, een fijne dag, succes als het druk is, volhouden en doorgaan, of we bellen, of we spreken elkaar. Voor nu, veel liefs Anita
PS...die Annemarie die heeft toch een prachtig schilderij gemaakt van...jawel van mijn kop! En als ik zeg kop dan denk ik aan de laatste woorden die mijn moeder tegen me zei, voordat zij haar ogen definitief sloot 'die kop van jou, die vergeet ik nooit' welnu, wat zou ze trots zijn op dit prachtige schilderij van mijn kop!!!!

Sleur met jou....

Terwijl deze avond bijzonder is geweest, bijzonder omdat ex-partners met kinderen, gewoon met elkaar in gesprek moeten blijven. En dit was zomaar het geval hier aan die keukentafel...en met een glas wijn, een luisterend oor voor elkaar, was het zomaar goed. En ik, als nieuwe derde 'ouder' mocht erbij zijn en het was gewoon goed. En nu draai ik Claudia de Breij, geweldig...'sleur met jou' sinds kort een van mijn lievelingsliedjes, en eigenlijk is dit zo'n leuk liedje...'sleur met jou...samen wakker worden, ergens eten, lekker eten en weer slapen, sleur met jou' en eigenlijk staat de eenvoud van deze tekst voor intensiteit...mooi he...
Vanavond kreeg ik een smsje van mijn broertje...voor zijn verjaardag had ik drie pannen gekocht bij Ikea. Gewoon zomaar drie pannen...en mijn broertje is een soort mallepietje (van Swiebertje) en hij houdt van alles, hij heeft de halve boerderij ingepakt en meegenomen, omdat een oude oom, of een oude tante ooit iets daar achter gelaten heeft. En je dit soort spullen toch niet weg kunt gooien, dus Arie, heeft werkelijk mijn jeugd in zijn huisje in Dordrecht ingepakt. Mijn boekjes van de lagere school, mijn witte weekendtas met een rood biesje, spulletjes van mijn moeder, welnu, mijn jeugd is nu verpakt in Dordrecht en als ik behoefte heb, kan ik daar nog een keer in terugkijken. En toen hij jarig was, vroeg hij drie nieuwe pannen van Ikea. Welnu en vanavond smste hij me dat hij zowaar vijf pannen had opgeruimd, en hier de drie nieuwe voor in de plaats had gezet. Dus op mijn simpele manier heb ik een bijdrage geleverd aan zijn ruimte, in een keukenkastje. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik de laatste zin van 'sleur met jou'.....'ik weet niet wat liefde is, maar als ik hier zo naast je zit, dan denk ik....dit'. Dank je wel lief mens, dat je mij geattendeerd hebt op dit prachtige liedje. Ik ga lekker slapen...tot morgen weer. Liefs, slaap zacht allen!
Anita

Een zondag in januari 2011....

Lieve allemaal. Want steeds weer ben ik blij en verrast als ik me realiseer hoeveel mensen mij volgen. Mijn blog wordt veelgelezen en soms ook door 'onbekenden' en soms krijg ik een reactie op mijn blog die me blij maakt. En waar ik gelukkig van mag worden...dus dank je wel daarvoor, ook de reactie op mijn laatste stukje is voor mij van grote waarde en maakt me blij. Geluk lijkt soms oneindig...door liefde die ik mag ontvangen, door mooie gesprekken, door zomaar het besef dat ik nog volop mag leven en genieten. En in mijn leven laat ik mensen toe, zomaar omdat ik zielsveel van mensen hou. En soms voel ik mij intens geraakt door deze contacten. En ook daar ben ik zo dankbaar voor. Mijn lieve collega die me een medicijn aanreikt tegen mijn kramp. De medebewoners die leven met mijn vader...en hoe gelukkig ze zijn, als ze elkaar zien (en ze zien elkaar de hele dag). Ze zwaaien alsof ze elkaar vorige week voor het laatst gezien hebben. Een intensiteit, die me raakt. Een aantal dames daar, zoen ik iedere week. En met hen voer ik gesprekken over hele kleine dingen. En terwijl je daar zit in zo'n recreatieruimte realiseer je je, dat het drinken van een glas appelsap van 70 cent eigenlijk heel mooi kan zijn. Het is een soort 'landen' en terugkomen op aarde. Want waar het hier om gaat, is liefde en aandacht. Niet meer en niet minder. Aandacht voor elkaar. Ik neem altijd eierkoeken mee naar mijn vader, voor hem en zijn medebewoners. En iedereen geniet altijd van die eierkoeken, zo zacht als cake. Of bonbons van Odilia hier uit het dorp...goddelijk lekker en de mensen genieten. Soms moet je daarna hun kin schoonmaken, maar het is zo mooi om dit te mogen doen...
Gisterenmiddag kwamen Els en Jannie nog bij Pa langs. En zij hadden een gezellige lunch gehad samen, met een glas wijn erbij. En Pa wilde hen wat te drinken aanbieden en een appelsap, als je net aan de wijn hebt gezeten, is een soort 'klap in je gezicht'. En drank, verkoopt men daar niet. Maar daar hebben wij wat opgevonden. Altijd ligt er een fles sauvignon blanc koud, deze keer uit Chili en daar schrijf ik met viltstift op - meneer van Loon -. Hoeft eigenlijk niet, want niemand heeft daar wijn in de koelkast liggen, alleen deze meneer, mijn vader (glimlach). Dus ik die fles gehaald, vier glazen erbij en toen werd het heel bijzonder. Want Jannie(zus van Els) en ik genoten van wat wij mochten zien, twee mensen, die zielsveel van elkaar houden. Die eigenlijk niet van elkaar af konden blijven en samen emotioneel werden, juist omdat zij dit beiden voelden. Mijn vader wiens ogen oplichten en wiens arm slechts een beweging maakt, hij trekt Els naar zich toe, met een kracht waar nog zoveel liefde in zit. En hij zoent maar en hij zoent maar...en ondertussen kijkt hij naar mij en knipoogt. Ook Jannie en ik waren duidelijk geraakt door dit plaatje. En lieve mensen, met al dit soort mooie ervaringen, met zijn blijdschap over het weekend naar Voorschoten wat in het verschiet ligt, hoeft niemand zich zorgen te maken over mij. Want ook al ga ik iedere zaterdag naar hem toe...wie heeft dit soort intense momenten met zijn of haar vader van 81. Ook dit is weer zo'n proces waarin ik gelouterd word, net als tijdens mijn periode van ziek zijn. Het is landen, met twee benen terug op aarde komen. Het is liefde in optima forma. En volgens mij staat mijn leven bol van dit soort pracht ervaringen. Ik heb het leven zo lief, en het leven mij, lijkt het wel...
Gisterenavond naar mijn broer, Arie. Hij is de afgelopen week 54 jaar geworden. En aan de telefoon zei hij, dat hij dit nu echt wel als 'ouder worden' ervaard. Hij ziet er qua fysiek wel goed uit, geen buikje, een wat doorleefde kop, ja natuurlijk kan er nog van alles verbeteren, maar ja wie niet toch? Hij is eigenlijk wel heel leuk vind ik. Totaal anders dan ik ben. Een verzamelaar, een kerel die ongekend rookt (alle mensen in Haarlem glimlachen nu en weten hoeveel moeite ik hiermee heb), een jongen die niet altijd even optimistisch is, maar het is wel mijn broer. Meer heb ik niet. Een broer. Geen moeder meer hier op aarde. Een vader in de Samaritaan. En gelukkig nog twee lieve tantes, eentje dichtbij, tante Anita en eentje verder weg, maar mij zeker niet minder dierbaar, tante Tanneke. Daar horen ook nog mannen bij, Oom De en Oom Wim. Maar ja, ik heb en vraag me niet hoe dat komt, mijn hele leven al iets meer connectie met dames...tja, of het een afwijking is, mag jezelf bepalen. Voor mij voelt het als iets heel normaals en weet je het is wel fijn, want ik kan in ieder geval daarover met mijn vader goede gesprekken voeren. Zo zaten wij gisteren samen te praten, Pa en ik en hij was wat afwezig en opeens zie ik een glimlach op zijn gezicht en zijn ogen lichten op....jawel hoor, ik draai me om een zie een charmante jonge vrouw (schat in een jaar of 25) leuk gekleed..en jawel hij, en ik ook, zien het verschil! Heerlijk is dit.
Oh ja broerlief, het was gezellig bij hem. In zijn nieuwe huis, met lekkere door Noor gemaakte taarten, met hapjes en een glas wijn. En het allermooiste was om hem zo vrolijk en vrij te zien. Het is goed, dat hij, samen met zijn dochter, zijn eigen plek weer heeft. Het was goed...alleen die rook he. Toen ik thuiskwam ben ik gaan docuhen en mijn haar gaan wassen, wat smerig zeg. En nu zit ik met een soort diadeempje in mijn haar, omdat mijn haar alle kanten op staat, wel schoon is, dus duik ik zo de douche in, want Rosanne zou heel hard lachen en roepen 'Anita slaaphaar'.
Ik wens iedereen een prachtige zondag. Ik ga rustig wat werken en vanmiddag champagne drinken bij vrienden. Daarna 'boer zoekt vrouw' en dan naar bed. Een spannende mooie week ligt voor me, voor ons.
Ik wens zoveel...en eigenlijk zo weinig. Ik wens dat ik nog veel liefde met jullie mag delen, veel mooie gesprekken mag voeren. En ik wens eigenlijk ook dat ik nog heel lang met mijn vader mag zijn...en zijn ogen mag zien oplichten, als er een dame op zijn netvlies komt, die voor hem aansprekend en aantrekkelijk is. En gisterenavond zei Hans, een vriend van Arie, 'wat lijk jij toch op je vader...' en nu glimlach ik weer. Anita

Budha-bar muziek en mooie gesprekken...

Hallo! Ben ik weer eventjes..vrijdagavond, na een ongekend drukke en mooie week. Met een glas sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland, met prachtige budha-bar muziek op zit ik zomaar hier aan de keukentafel te schrijven. Vandaag was een intensieve dag, vroeg bij Yarden, lekker met Zucchero de dag beginnen, met zijn nieuwe cd Chocabeck. En dan met name het nummer 'someone else's tears'....ik zet dan deze muziek op, zo heel vroeg in de ochtend..en geniet dan eigenlijk intens van mijn plekje daar in Haarlem. En geleidelijk aan druppelt het personeel binnen...in die prachtige pakken. En dan drinken we een kop koffie, dan is er een gesprek. En deze dag begon al heel vroeg met een prachtig telefoongesprek, hoe intens kan het leven zijn...en vervolgens een overleg voor de openhaard....wederom een prachtige bijeenkomst. Waarom prachtig, omdat het leven bij Yarden en met de mensen van Yarden echt een verrijking is. Als we in staat zijn met elkaar om die excellente dienstverlening neer te zetten, waar wij zo prat op gaan, dan horen jullie nog veel van ons. Het artikel in de Telegraaf van Florian en Pien heeft veel reacties teweeg gebracht. Leuk...jonge mensen in de Uitvaartzorg. Ik kreeg bezoek van iemand, die interesse heeft in de uitvaartwereld, het regent sollicitanten, blijkbaar wil iedereen nu opeens in Haarlem werken. En eind van de dag, terug naar Den Haag, voor een coachgesprek. Geweldig...en dan voel ik de intensiteit van mijn leven. Nog even op kantoor zijn, nog eventjes een laatste telefoontje. Een brief op de bus...en daarna thuis eten. Ik geloof de tweede keer deze week. Lekker simpel, een geweldige bal gehakt, bloemkool, aardappeltjes en jus...heerlijk...nu nog even wat mailen, wat schrijven, wat dingetjes afronden. Dan The Voice...en volgens mij dan niet zo gek veel meer. Ik stort volgens mij dan simpelweg in...de week die voor me ligt, is vol en druk. Mooi en intens zoals dat heet...echt van die Anita woorden. Morgen lekker naar mijn vader toe...(mooie foto van hem en Els he..)en dan naar mijn broertje, hij is alweer 54 geworden...in zijn nieuwe huis in Dordrecht. Ik ben benieuwd. En zondagmiddag, een glas champagne drinken bij Nicolien en Frans. Leuk en gezellig...alweer zo lang geleden...!
Deze dag was mooi, veel mails, gesprekken, veel telefoontjes...druk en rommelig. Maar heerlijk...meestal is het zo, dat als je dag mooi begint, de hele dag prachtig wordt en dat was vandaag ook weer zo. Dag, veel liefs...tot snel!
Anita

Stroomversnelling en krampen....

'Ergens wacht er iets ongelooflijks om ontdekt te worden'
Carl Sagan mooi citaat he...soms krijg je zomaar een citaat toegestuurd, wat stof tot nadenken geeft. En dat nadenken, dat lijkt niet meer te stoppen...alles lijkt in een stroomversnelling te gaan, te komen. Veel gesprekken voer ik momenteel, intense, moeilijke, lastige en ondertussen stopt het hoofd niet meer. In de nacht, waarop ik normaal zou moeten slapen, strompel ik door het huis, met immense krampen, echt soms ieder half uur. Eruit, even lopen, staan mijn tenen, mijn voeten, mijn kuiten, mijn benen, soms mijn handen...nu ook al met autorijden. Ik snap er niks van, onder de zonnebank is het minder...volgens mij ben ik geboren voor de zon. De zon op mijn luie lijf...lijkt me heerlijk. Emigreren naar de warmte...ach als het aan mij ligt zou ik altijd zon willen voelen. Ik vind het heerlijk om bruin te zijn, dan ziet de wereld er gelijk een stuk gezelliger uit toch...vanmorgen reed ik weg, en hoorde ik de vogeltjes buiten. Heerlijk..lijkt wel voorjaar..
Ben zomaar even thuis...ga straks weer weg, maar zomaar even onder de zonnebank. Ik ben zo moe...van dat niet slapen, van dat hoofd dat niet stil staat. En soms is daar dan zomaar een emotie...nu eventjes genieten. Heerlijk...ik wens jullie een mooi moment toe. Liefs, Anita

Laat maar los het mag er zijn....

'Het leven kan pas echt gaan stromen als je je nergens meer aan vasthoudt'
Canillas de Aceituno, Spanje

Goedemorgen!

Ik kreeg een keer van iemand een aantal MiYu stenen, de steen van het avontuur, de steen van het geduld en de steen van rijkdom. En weet je, volgens mij zijn dat begrippen en stenen die passen bij de Maagd, alleen rijkdom past bij een andere levensstijl, dus dat gaat hem niet worden :). Vorige week kreeg ik een smsje dat ik een strateeg was/ben...omdat iemand dacht, dat ik het nieuwste scenario bij mijn uitvaartorganisatie bedacht had. En geloof me, ik bedenk scenario's, ik denk in mogelijkheden...maar ik ben ongekend integer. Ik zal je niet belazeren....ik zal je niet/nooit in de kou laten staan, of iets doen om er zelf beter van te worden. Integriteit, vertrouwen, openheid en hiermee kwetsbaarheid past me...
Waarom ik dit op deze mooie vroege ochtend schrijf weet ik ook niet...en nu we het hebben over schrijven. Op 8 maart, de Nationale vrouwendag, mag ik met nog 27 andere schrijvers uit Voorschoten, mijn eigen boek presenteren in de bibliotheek...gek om een 'oud boek'met een nu voor mij 'oud verhaal'te presenteren. Ik denk er nog over na, hoe ik dit ga doen...
Mijn vader, dankzij het geweldige bedrijfje 'U Staat Centraal' van mijn vriendinnetje Lineke is het mogelijk dat mijn lieve vader een heel weekend naar Voorschoten komt. Hij en ik komen trots en samen met de rolstoelbus vrijdag 4 februari naar Voorschoten toe. En maandag 7 februari a.s. gaan we samen weer terug...leuk he. Ik kan me er nu al op verheugen...het hele huis wordt omgebouwd, zodat hij een bed krijgt in de woonkamer...een bed, waar we samen tv kunnen kijken, waar hij eventueel bij de open haard kan zitten, waar we gezellig kunnen eten. Misschien kunnen en willen er wat mensen langs komen voor een glas wijn, om hem te zien...terwijl ik dit schrijf, voel ik hem zo dichtbij en ben ik blij, dat dit nu echt gaat gebeuren. Lineke regelt alles, handjes in de zorg, bed en de hele rimram...met nachtkastje graag...geweldig, tillift, alles komt erbij...en vooral hele mooie intense zorg...liefdevolle zorg, want hoe mooi zou het zijn, als alle mensen zoals mijn vader, altijd zomaar liefdevolle zorg zouden krijgen....dat is nog een wens, een ambitie van me...wellicht nog een toekomstige droom, die ik wil realiseren. Is het dan niet voor hem, dan wellicht voor al die andere oude mensen...
Liefs, ik ga wat doen...heb een mooie dag.
Anita

Goeie genade....

Wat een gekke kop zeg...maar zo voelt het wel. Je komt terug uit Egypte...met de kameel Oscar nog op mijn netvlies...met de warme zon nog op mijn lijf, en dan ben je er weer. Naar mijn lieve vader toe, ontmoetingen die zo intens zijn, dat je het nauwelijks kunt bevatten. En ondertussen is er van alles aan de hand daar in Haarlem. En vanmorgen stonden ze al op me te wachten, emoties, vermoeide mensen, ongerustheid en de hele dag door spreekuur...gelukkig is er dan af en toe een mooi gesprek, waardoor ik het gevoel heb weer even te mogen leunen. De scripties die ik aan het beoordelen ben, gaan over leiderschap en communicatie. En eigenlijk is dat afleiding...Rosanne die om me moest lachen, toen ik met kromme benen mijn bord in de vaatwasser plaatste...en eigenlijk is het heerlijk relativerend om zomaar even niets te hoeven. Ik drink mijn glaasje wijn. Heb mijn betalingen gedaan, en die voor mijn vader, kortom de boel is weer op orde...morgenochtend mijn tomatenman.
En ondertussen ervaar ik iedere dag maar weer, hoe prachtig het leven tussen al die hectiek door, kan zijn. En hoe ik soms zomaar mijn hoofd eventjes kan laten rusten, eventjes niet meer hoef. En dat alles er gewoon zomaar mag zijn...dus ook mijn vermoeidheid. Vanavond in de auto terug naar huis, werd ik zomaar emotioneel, en ook dat mag er zijn. Ik hoef niet altijd sterk te zijn...dank je wel...
Ik ga een foto uit Egypte zoeken en zal deze hierbij plaatsen.
Liefs, Aniet en slaap lekker allemaal!

De laatste dag in Egypte

Wat een bijzondere omgeving, El Gouna...in 1995 was hier nog niets. nu een prachtige plaats, een soort Venetie, met kanalen, mooie baaitjes...genieten van de zon, en de ongelooflijk vriendelijke mensen! Een weekje zomaar niets hoeven, veel slapen, wat lezen. Veel toch ook in mijn hoofd doordat er veel gebeurd op werkgebied. Het fijne is, dat ik hier wel goed kan nadenken over de dingen die ik doe! Over de keuzes die ik maak. Over de intensiteit van mijn leven. Dus op afstand zijn is goed voor het maken van de juiste keuzes. En ik zou geen van Loon zijn als ik een keuze niet met volle overgave doe en maak! Nu lig ik aan het zwembad en schrijf mijn blog zomaar in de zon...het lijf is lekker getint, niet te erg, maar net wat lekkerder dan gewoon! Ik voel me goed, alleen speelde mijn rug me wel parten af en toe. Tja..ook dat mag er zijn! Het leven is genieten vind ik en dat is wat ik doe en ga doen! Hard werken en genieten! Morgen ga ik weer naar mijn vader toe! Heerlijk om hem weer te zien! Morgen wordt en dat weet ik nu al een intense dag....ik heb een prachtig boek gelezen, Annemarie leest het nu...heftig. Het lijkt op mijn leven, mijn ziek zijn, alleen de afloop is anders. Ik heb erom gehuild zo mooi...en ook dat is fijn. Om zomaar kwetsbaar te t elkaar gegeten, en elkaar weer mogen zijn. We hebben een lieve vent ontmoet, volgens mij voor vrouwen wel een prachtig exemplaar. We hebben met elkaar gegeten. En gisteren elkaar weer ontmoet..en waarom vind ik hem zo leuk...omdat hij zo mooi dichtbij zichzelf is gebleven! Zo authentiek...leuk gesprekken voeren over liefde en het leven...dag, we vliegen heel laat. Komen vannacht pas thuis...maar we komen er aan. Nog eventjes thuiskomen is ook weer heerlijk! Ik heb jullie ook gemist ondanks die heerlijke zon...ik geniet nog even!! Kus Anita

Oscar de kameel...

Tja...Egypte...onze kameel heet Oscar. De zon is lekker tot een uur of vier, hooguit...dan wordt het fris. La Gouna is prachtig...mooi, een beetje St Tropez-achtig...mooi om te beleggen. Zakelijk gezien...de zon op onze lichamen, doet goed...en dus is het wel weer heel erg lekker. Een weekje in de zon. Zojuist eventjes wat mails gedaan, aan een rammelende computer, in een hoekje wat niet fris is en oogt...nu aan het ontbijt. Het enige minpuntje is de wijn - die is niet lekker. Dus leef ik op het water, en af en toe een fles Zuid-Afrikaanse wijn...maar ach, dat komt wel weer...
We genieten van een nieuw land. Annemarie van de mooie koppen, die mooi als onderwerp voor haar schilderijen kunnen fungeren. Prachtige getekende koppen van mannen in lange gewaden, met hoofddoeken om.
Ik geniet vooral van het niets hoeven, het slapen...en doe dit enorm veel. Ik ben moe, mijn lijf, mijn hoofd is moe...ik heb mijn vader nog niet gesproken, hij zat aan het diner. Eens kijken of het vandaag lukt...dat voelt wel gek. Lieve mensen, eind deze week nog een berichtje...Yarden, succes he jongens! Jullie doen het goed, alweer, en het nieuwe jaar is pas begonnen! Voor al die andere mensen die dit lezen, en keihard moeten werken, of misschien andere dingen doen, ik zie jullie snel weer.
Ik geniet nog even van die zonnestralen op mijn lichaam...en denk aan jullie! Liefs, Anita

Thuiskomen....

En zomaar was ik toch weer laat thuis, de dag was vol, vol gesprekken, ontmoetingen, telefoontjes, mensen, gesprekken, overledenen, kortom de dag was intensief. Intensief en emotioneel, want het was mijn dag...de dag die voor mij begon, met veel emotie, veel lading...emotioneel tutje als ik ben. Mijn mama...ik ga nog een leuke mooie foto van haar zoeken ooit, zodat jullie haar ook kennen...of zien vooral. Leuk vind ik het als ik in het verpleeghuis van mijn vader loop en mensen mij zien als de dochter van Ina van Loon-Dirkx...trots ben ik dan...want ik schijn op haar te lijken. In het net dus he...niet zo stoer, en boefachtig als ik er nu uitzie, maar in die nette pakken. Nu ben ik thuisgekomen, het gekke kleine BMWtje voor de deur geparkeerd, een lekker glas wijn bij de hand. Ik moet nog wat scripties nakijken, dat doe ik morgenvroeg, dan ben ik beter dan nu...ik ga zo mijn korte broeken bij elkaar rapen..wat polo's en wat maak ik me dan nog druk. Want ik ga naar de zon, met boeken en de Libelle, ach wat lekker tuttig, maar zo lekker. Want de Libelle hoort bij Ma van Loon, net zoals ik dat doe...
Vandaag heb ik mijn emoties gevoeld, gedeeld en was een intense dag...een dag waarop ik wandelingen maakte door mijn leven, waarop ik vertelde over vroeger en mij opeens realiseerde, dat toen ik mijn havo examen had gehaald en de rector vroeg wat ik wilde worden, ik als antwoord gaf 'onafhankelijk'. En hoe ingewikkeld is het dan, als je merkt dat die onafhankelijkheid soms wat in het gedrang komt, door verbinding, door emotie...en eigenlijk is er niets mooiers dan dat toch. Gewoon je verbonden voelen, je emotioneel verbinden met anderen. Ik hou zo van dit leven...we gaan eten, ik ga wijn drinken, en nog een liedje op de piano spelen...zomaar, een liedje voor jou, voor jullie, voor mijn vader en mijn moeder. Van een lekker emotioneel tutje...
Dikke kus, ik heb zin in The Voice...in zomaar op de bank!
Anita

07-01-2003 om 12:02 uur

En soms moet het zo zijn....ben ik bij mijn vader, ontmoet ik daar de mevrouw die de laatste levensdagen van mijn moeder haar 'thuiszorg' was...zij kwam naar me toe en zei 'dag Anita...ken je me nog...'en vandaag 8 jaar geleden is mijn moeder overleden. En vanmorgen stond ik op, met een soort diepe intense emotie in me...ik kon wel huilen onder de douche, deed het niet, omdat ik Roosje niet wakker wilde maken, want zij zou zich zorgen maken om me...In de auto hoor je dan alleen maar muziek, die je die intensiteit nog een keer doet doorvoelen....en weet je, het mag er zijn, dan ben ik vandaag maar even wat minder stoer. Het is mijn dag, mijn moederdag...of gewoon mijn dag. Ik heb mijn broertje een smsje gestuurd al heel vroeg...omdat ik weet hoe hij zich voelt, als hij aan haar denkt...net als ik zomaar verdrietig...omdat zij zo'n prachtig mens was, zo'n voorbeeld voor mij...ik mis haar...en nu hoor ik 'I will be there...'en geloof me, dat is zo...
Heb een mooie dag...Anita

Gedichtje uit het Helend Dagboek van Yarden :
'Een warme gloed op mijn wangen.
Mocht ik van jou een groet ontvangen?
Ik fluisterde 'Lieve schat'
en was ontzettend blij...wist je dat?'

De dag waarop je moeder sterft....

Terwijl ik heel vroeg alweer bij Yarden zit. Vanmiddag mijn pa zie, realiseer ik me, dat morgen de sterfdag is van mijn moeder en met deze gedachten in mijn achterhoofd, draai ik het nummer van Karin Bloemen, 'geen kind meer' met die prachtige zinnen erin als 'de dag waarop je moeder sterft, de dag die al jouw dagen, van dan af aan wat grijzer verft en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen, de dag waarna je nooit meer kind zult zijn....'en zomaar is zij eventjes heel dichtbij. Ik denk aan haar...met een traan in mijn ooghoek en mis haar zo....Liefs, Anita

Zonnebank en zomaar genieten...

Toen ik vanavond thuis kwam, hebben we heel lekker gegeten. Net als vroeger thuis, vlees, aardappelen en broccoli..heerlijk. Broccoli, of boontjes, lekker smaakvol en volgens mij gezond...En na lekker de krant te hebben gelezen, ben ik weer onder de zonnebank gegaan, iedere avond even...slapen, genieten, relaxen en zomaar even een momentje voor mijzelf. Ik geniet ervan, want dit zijn van die mooie kadootjes, die ik mijzelf tegenwoordig zomaar geef. Maar ook natuurlijk, omdat ik het heerlijk vind dat mijn lichaam straks weer even echte zonnestralen mag gaan voelen. Zomaar in een zwembad kan onderdompelen en genieten van een boek. Een simpele roman, over echte liefde ofzo...een boek over geluk, een boek over een familie. Ondertussen heb ik van Els begrepen, dat mijn vader een andere kamer heeft gekregen. Een tweepersoons kamer, een stapje meer privacy. Dus neem ik morgen een hamer, spijkers en van alles mee, om zijn kamer wat gezellig te maken. We gaan het zien...ik ga hem zien morgen. Dat is wel heel fijn...want weet je hoe gek dat voelt, ik mis hem zomaar soms. Ik zou nog eens echt met hem willen praten, over hoe ik me voel, of hoe hij zich voelt...maar het is zo gek, dat dat niet meer kan. Dat je dat niet meer kunt...het is alsof je een leven hebt, zonder ouders, terwijl er toch nog ergens iemand is, die je vader is. Maar meer een vader waar ik heel goed voor wil zorgen, de rollen zijn zo omgedraaid....soms zou ik zomaar eventjes nog kind willen zijn. Als ik zie hoe intens Roosje geniet van de aandacht van Annemarie, of als ik zie hoe leuk Annemarie het heeft met haar ouders, dan kan ik zomaar eventjes stil zijn en dit gevoel missen. Die sterke Aniet, die zomaar eventjes nog, dicht tegen haar vader of moeder aan zou willen zitten. Zomaar samen met hen zijn...volgens mij hoort dat ook bij ouder worden, dit gemis...dus geniet ik maar van de gedachte. Dat is ook een kunst, genieten van de gedachten alleen...en op die manier, kun je alles naar je toe laten komen. Niet piekeren, niet somber zijn, simpelweg genieten en het leven laten komen zoals het komt...ook die kant heb ik in, dus geniet ik morgen, en nu nog even voor de tv. En ik hoop, dat iedereen die dit leest, dit ook kan...eens even naar mijn broertje bellen daar in Dordrecht, met al die gifwolken...Liefs, slaap lekker...Anita

bijzondere lunch....

Ergens deze maand mag ik aanwezig zijn tijdens een heel bijzondere lunch, in Slangevegt bij Nyenrode daar. Een lunch ter ere van iemand die 10 jaar geleden is overleden. Een prachtige vrouw, waar een aantal mensen, heel goed contact mee hadden en zaken mee deden...een van die mensen was ik. Zij liet een man en twee kleine kinderen achter. Het bijzondere is, dat haar toenmalige collega, leidinggevende nu deze lunch geinitieerd heeft, met een vijftal mensen, die elkaar nog niet of niet goed kennen, maar wel allemaal direct 'ja' riepen tegen dit initiatief...mooi, en nu lijkt het alsof er op voorhand al allemaal 'rode draden'ontstaan en lopen, en contacten al groeien. En juist dit, dit was 'haar' sterke mooie kant. Het verbinden van mensen, recht vanuit het hart...ik voel me vereerd hierbij te mogen zijn. En verheug me er nu al op...
Anita

Een kop koffie, een boterham...wat wil je nog meer....

En op deze heerlijke vroege morgen, even op mijn eigen kantoortje opstarten met een coachee, en dan weer snel naar Yarden. Een kop koffie, een lekkere nespresso, een boterham, en de stilte...wat wil je als mens nog meer. Het is een rommelige en drukke week, veel lange dagen, die uitlopen, gesprekken, ontmoetingen, intensief en minder. Vandaag een ingewikkeld gesprek denk ik aan het einde van de dag, met een familie. Maar meestal kun je door het gesprek, alweer een beweging genereren. En daar ga ik dan maar van uit. Vannacht was de nacht met veel kramp...in mijn benen, mijn kuiten, soms zelfs mijn handen. Iedere keer uit bed, gelukkig slaapt Annemarie er doorheen nu...lastig.
Morgen weer een bijzondere dag, omdat ik morgen aan het einde van de dag ook nog naar mijn vader ga. En dat is zo fijn altijd. Gewoon zomaar even zien hoe blij hij is, als ik er weer ben...want zaterdag sla ik over, omdat ik naar Egypte vertrek...heerlijk. De zon op mijn lijf voelen...ik ga nu al bijna dagelijks onder de zonnebank, en heb alweer een lekkere kop...een lekker kleurtje, zodat ik de wereld weer stralend tegemoet kan zien! En deze week lijkt nu nog lang niet voorbij, er gaat nog veel komen en ik ben er klaar voor!
Een fijne, waardevolle dag gewenst....Anita

Klavertjes vier....

Mooi he...Annemarie en mijn vader
En soms komt er zomaar een bericht je mailbox binnen, waardoor je glimlachend naar buiten kijkt en je realiseert dat het leven nog veel mooier kan zijn dan het al is...en dit soort berichtjes maken mijn dag mooi. En vandaag was een dag vol mooie berichtjes, een dag die mij ook per ouderwetse post een klavertje vier kaartje bracht, van een oude secretaresse...en als zij dit leest, glimlacht zij. Dus dank je wel hiervoor...'t doet me goed van je te horen! Het doet me goed te zien dat het je goed gaat...keep in touch...
En vandaag was een dag, met hoogtepunten en dieptepunten, met leuke telefoongesprekken over verlengde mercedessen en netwerken. Met een soort exitgesprek met een medewerker, met een serie mooie foto's van bijzondere uitvaarten. Met nog steeds al die Yardeniers met die prachtige kostuums om me heen...met vrolijke mensen, die met mij genieten van het succes van onze vestiging! En nu, zit ik met een iets te vol glas (want dan is de fles maar leeg :))witte wijn naast de computer. Zo dadelijk gaan we eten, zowaar met zijn vieren, want Florine komt zo thuis en Roos zit achter de webcam boven. Vanavond een zonnebank, want het lijf snakt naar de zon...en dus is het eventjes tijd daarvoor...het oog wil tenslotte ook wat...
Voor iedereen, een dikke zoen, op deze mooie dinsdagmiddag...oh nee het is alweer avond...morgen lekker starten in Voorschoten, een prachtig gesprek met een coachee...en dan op naar Yarden! Geniet van de avond, bij alles wat je doet..
Liefs, Anita

Caro Emerald en een schoon terras...

Het terras ziet er zomaar weer schoon uit...alle rotzooi weggespoeld, heerlijk in de kou zomaar even buiten zijn. Nu zomaar onderuit in de stoel, Caro op de dvd...geweldig hoe zij swingt 'Back it up' een prachtige clip met allemaal oude swingende heren...genieten, zomaar...
Straks even onder de zonnebank, zorgen voor een lekker kleurtje ter voorbereiding op Egypte...goddelijk. Ik ben nog een beetje moe...maar zit zomaar in stilte te genieten...lekker een boek erbij. Een gelukkig mens. Liefs, Anita

Nieuwjaarsdag....

En zomaar is het 1 januari 2011. Eventjes bij tante Anita en oom De geweest, fijn, hoe klein is mijn familie wel niet...om dit te kunnen doen. In gedachten ben ik ook altijd eventjes in Zeeland, bij ma's familie...De klok loopt door en gisteren was ik in de nabijheid van mijn vader, een glas roze champagne ergens in een prachtig huis in de flakkeese polders. Vader in de rolstoelbus en weer vierden wij een nieuw jaar. Hij huilde soms wat, maar hij was ook op zijn eigen wijze ondeugend en blij. Hij genoot...van het uitzicht, de mensen (we waren te gast bij Els en Poulus)en hij nipte aan zijn champagneglas. Mooi om te zien...maar ook, als ik op afstand naar hem kijk, zie ik een hele oude lieve verwarde vader. Een man die zo'n geweldige opdonder heeft gehad in 2010, dat hij bijzonder is hem zo weer te zien. Ik had het eerlijk gezegd niet meer verwacht...en ik koester alle momenten met hem. Ik realiseer me dat we ook in 2011 weer moeten genieten van iedere goede dag. En niet te ver vooruit moeten kijken, want we leven vandaag. Gisteren heb ik ervaren als een intense dag...met mooie contacten, gesprekken. En ik voelde me ergens wat kwetsbaar, simpelweg omdat ik geraakt ben. En dat mag zomaar. Gisterenavond toen ik thuis kwam, hebben Annemarie, Roos en ik gescrabbled en daarna nog lekker ontspannen naar 'Ik hou van Holland' gekeken. Gewoon lachen en vanzelf rolde ik om, en was ik heel moe...
nu ben ik eventjes op kantoor, even in alle rust BTW-aangiftes verzorgen en dan gezellig ontbijten met elkaar.
Ik wens iedereen die dit leest een prachtig 2011 toe...dank voor alle lieve wensen, smsjes, berichten en gedachten. Het voelt rijk om zoveel liefde te mogen ervaren. Want hoe ingewikkeld 2010 ook was, uiteindelijk was het een prachtig jaar...zo intens...Anita

5000 klapperende kusjes en wenspijlen voor 2011!!!!

De ouderjaarsavond is voorbij...een gekke oudejaarsavond, want op de een of andere manier waren wij hier in huis slecht bereikbaar. Vodafone werkt hier de laatste twee dagen niet...dus buiten of via Hi of een ander nummer lukt het wel...en toen ik zo rond half zeven thuis kwam, en best wel moe was, hebben we met elkaar gegeten, met Emmy, Reynaud, Sophie, de meisjes, An en ik...en daarna spelletjes, 'ik hou van holland' een echt leuk gek spel om met elkaar te doen! Tussendoor stak Roos af en toe een prachtige vuurpijl of een lading rotjes af...en met de champagne in de hand, en de fles op mijn auto, stonden we om 12.01 uur buiten en genoten van het prachtige vuurwerk. Roos in haar element, champagne drinken met de buren, en iedereen die langs loopt, of fietst wenste ik een gelukkig nieuwjaar. Ook als is het 2011, dat zijn mensen niet echt gewend...en toch vind ik dat jammer!
En toen kwamen onze vriendinnen en terwijl hier langzaam aan iedereen aan het instorten was, hebben wij nog een fles champagne soldaat gemaakt en het mooie was, dat zij ons op een prachtige manier bedankten voor de liefde...door een 5000 klapper aan te steken, die ongeveer zo lang was als de halve straat en daarna een wenspijl de lucht in te schieten. Geweldig een mooi symbool...en als die 5000 klapperende kusjes symbool staan voor 2011, dan komt alles goed! Ik wens iedereen om mij heen een geweldig mooi, liefdevol en prachtig 2011 toe. Zonder angsten voor wat komen gaat, gewoon vrij, en open...als we op die manier het jaar ingaan met elkaar, komt het goed. Dus mijn rode draad voor 2011 wordt liefde en ik hoop dat jullie dit met mij willen delen. Liefde, rust en gezondheid ach dan komen we ver toch...
Ik ga zo dadelijk naar mijn lieve vader toe...voor hem is oud en nieuw niet meer zoals het was, hij is gewoon naar bed gebracht zo rond een uur of negen...alleen drinken wij wel gewoon weer een glas champagne op de liefde!!!
Dag lieve mensen....ik hou van jullie, Anita