En soms gebeurt er zoveel in een paar dagen, dat je je eens even moet terugtrekken in de stilte. Stilte om te kunnen mijmeren, stilte om na te kunnen denken over alles wat er is. En vandaag is zo'n dag, een dag vol gekke afspraken, die ik eigenlijk allemaal heb verplaatst, zodat ik vanuit rust orde kan scheppen, dingen kan uitzoeken en overzicht kan creeëren. En dat voelt goed. Dit alles doe ik, keurig aangekleed vanuit mijn eigen kleine kantoortje in Voorschoten. Niet weer een dag van hot naar her racen, niet weer 200 of 300 kilomter op die teller zetten, maar eventjes zomaar zijn. Vanuit rust...en hoe lekker is dat. Deze week stond in het teken van de gesprekken, functioneringsgesprekken, vergaderen, mijn eigen functioneringsgesprek, ontmoetingen met inspirerende mensen en nu, nu praat ik even tegen het beeldscherm. En dat is soms zo lekker. Deze week stond ook in het teken van samenkomen, een groot overleg in het uitvaartcentrum in Bergen, met een zumba dansles, die mij zo schrijnend doet voelen, dat mijn rug echt slecht is. Wat betekent dat ibuprofin sinds die avond, weer even mijn medicijn is. Maar dat geeft niet, het plezier, het samenzijn, het gezond zijn, jawel 9,4 kg eraf en een taille die 7 cm kleiner is geworden, dat is de status nu. En geloof me ik ben er echt blij mee....En gisteren namen wij afscheid van Peter van Wageningen. Peter van Wageningen is onze algemeen directeur tot 1 juli a.s. Een bijzondere man, en dat bleek wel uit de bijzondere speeches die voor hem werden gehouden, diverse mensen uit de uitvaartbranche, mensen uit het netwerk, maar ook collega directeuren, en anderen, die spraken over deze bescheiden man. En ik heb niet zoveel te zeggen, anders dan..'bedankt Peter, ik zal je missen' en dat meen ik oprecht. Een man die indruk op mij gemaakt heeft, door zijn leiderschap, een dienstbaar leider pur sang. Hij zei het gisteren weer zo mooi 'het gaat niet om Peter van Wageningen, het gaat om Yarden, het gaat over nabestaanden voor wie wij een unieke uitvaart willen organiseren'. Mooi he...en op zo'n moment denk ik na over wat er allemaal speelt. En dat is veel en toen wij gisterenavond in de tuin zaten met Suzanne, Jeanet, Joke en Christina en onze gezonde maaltijdsalade met zijn zessen deelden, realiseerde ik mij weer, hoe mooi dit is. Om te mogen delen, en te mogen zijn, met diegenen die je dierbaar zijn. Zomaar...het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen...dat is een liedje, van Willeke Alberti geloof ik en daar denk ik nu aan. Het was een prachtige week, een volle week, een rijke week. Een intense week, die door mijn lijf zindert, een week vol indrukken...en ik laat deze nog even zakken. Hoe lekker dan...ik ga vandaag nog naar mijn papa toe in Noordwijk. Eens kijken hoe hij het maakt...het is heel anders dan in Veghel...maar ik hoop toch zo, dat hij geniet, met Els.
Veel liefs, Anita
