Gisteren was weer zo'n zaterdag met een bijzondere smaak. Al vroeg was ik bij mijn vader, omdat Jantje niet thuis was. En ik dus de bloemetjes maar bij de achterdeur heb gelegd en jawel zij begreep wel, dat dit van ons was. Bloemetjes uit Voorschoten, van SuzieFleurs op een stoepje op Flakkee...altijd goed. Recht vanuit het hart. En bij mijn vader is het een eenvoudige manier van zijn en genieten, een kop koffie, de immens grote tv aan, want hij geniet van alles. En als hij dan op zijn vrolijke manier zit te zwaaien naar bekende Nederlanders, dan valt alle franje weg en ben je waar je zijn moet. Eenvoudig met elkaar zijn en genieten, wat flarden van een gesprek, de witte kist, waar hij ooit in begraven wil worden, tot muziek van Frans Bauer en Andre Rieu. Kortom hij denkt na, over alles wat er is. Hij gaat 91 worden zegt hij. En ik, ik ben er. Ik kom tot rust, omdat de wereld heel klein is geworden daar. De onderwerpen herhalen zich, iedere week weer. Van Veghel, het Zorghotel tot de pijn in zijn arm, zijn been. De zusters, de een is leuker dan de ander, en de tv. Hij gaat altijd terug naar de boerderij en het opruimen ervan. Hij vraagt zich af, wat Noor gaat doen als ze klaar is op school en hij lacht om de tv-reclame van Albert Heijn. Na nog eventjes bij tante Anita en oom De te zijn geweest, ben ik, met de kap dicht terug gereden naar Voorschoten. Een stille hoop dat ik vandaag nog zou gaan rijden, maar de lucht is grijs en wij blijven zomaar thuis. Heerlijk rustig...ik ga een presentatie maken voor Yarden. Omdat ik op 3 november a.s. op een congres van de Humanistische Uitvaartbegeleiding ga spreken over vernieuwingen in de uitvaart. Leuk, boeiend en spannend ook wel weer. De week die voor me ligt, is een week vol afspraken, contacten, niet anders dan andere weken, maar wel veel en vol. Maandagavond een kwaliteitsbijeenkomst, woensdagavond les geven, kortom...
Hier nog een citaat 'leer de wereld rimpels te bewonderen als etsen van ervaring'...mooi, leeftijd, een thema wat regelmatig door mijn hoofd gaat. Als ik jonge mensen zie, net zag ik een moeder met een bakfiets en twee kindjes erin, en voelde ik me oud en wijs..en realiseerde ik me, dat vanuit deze wijsheid ik dingen heb te doen. En deze vrouw in een heel andere fase zit...mooi, leeftijd, en moe zijn, ook kun je moe zijn als je 30 bent, heel moe...en ook kun je moe zijn als je 50 of 60 bent, volgens mij is moe zijn vooral verbonden met 'druk' en 'veel' en 'voelen en ervaren'. Want ik kan keihard werken als ik me goed voel, en dan ben ik niet moe. Ik kan veel minder hard werken en heel moe zijn, omdat ik niet meega in de flow...goh wat is dat toch allemaal. Die kop van mij staat maar niet stil...loslaten en vol verwondering toezien, zou mijn moeder me adviseren denk ik. Dus dat doen we...we laten los...en genieten van een zomaar vrije zondagmiddag...niets hoeft, alles mag en kan. Geniet, met een glimlach denk ik aan de modder op de SLK, de modder uit de Oostmoerse Scheidweg, de weg waar de boerderij staat, waar mijn vader, mijn broer en ik geboren zijn, en tante Anita natuurlijk...en die modder, die ligt nu hier op de stoep, goed he? Glimlach... Anita
