Nacht en mijn gedachten....

En nu is het nacht, de nacht van 8 op 9 juni 2017. Een nacht waarin ik niet kan slapen. Niet vanwege de zorgen, maar meer omdat er zoveel is gebeurd deze week. In mijn leven. Mooie en vooral heel veel intense dingen. Ontmoetingen, contacten, gesprekken en soms van die dingen, die je zo intens raken. En echt, het zijn geen wereldschokkende dingen, het zijn gewoon dingen die mij bezig houden als mens. Als Anita. En steeds weer brengt het mij terug, bij mijn ouders, mijn vader, mijn moeder, of iets in mijn jeugd, iets in mijn kind zijn, waardoor ik nu de dingen doe zoals ik ze doe. Ik sta op tegen onrecht, tegen ongelijkheid, tegen mensen die in mijn beleving, niet zorgvuldig omgaan met andere mensen. Ik doe dit vanuit mijzelf. Omdat ik wil, dat ik steeds weer in de spiegel kan kijken en tegen mijzelf wil zeggen, dat ik probeer dit leven hier op aarde, iets te brengen. Iets te geven en vanuit dit gevoel, er te zijn voor mijn medemens. Of je nu mijn collega bent, of mijn vriend. Of zomaar die buurvrouw die hier beneden me woont, ik probeer samen met jou, het leven een heel klein stukje leuker te maken. Door een woord, een gebaar, een aai over je bol, of zomaar een glimlach. Maar ook door de confrontatie aan te gaan, als dat nodig is. Ik, ik vind het helemaal niet leuk om mensen teleur te stellen, of verdrietig te maken. Of verwachtingen, of hoop de kop in te drukken. Maar ik wil wel oprecht zijn. In de dingen die ik doe, of zeg. Deze week, de sollicitanten, voor de vrijgekomen functie in mijn team Verenigingszaken. Prachtige ontmoetingen, en soms zou je willen dat je meer vacatures hebt, dan er nu zijn. En dan samen met mijn team, komen tot een mooie keuze. En keuzes maken, betekent ook dat er voor een aantal mensen, een droom in duigen valt. Tja bij een keuze hoort ook, dat je iemand anders teleur stelt. En in deze gesprekken vraag ik vaak 'wat kom je brengen' en 'wat kom je halen in ons team'. En deze vraag zou je als mens jezelf soms eens moeten stellen. Wat neem ik mee als mens, in een vriendschap, in een ontmoeting. En wat heb ik van jou nodig, wat wil ik van jou leren. Vandaag werd ik gebeld door 'meet your mentor' een programma van de VU in Amsterdam, waar studenten met een niet Nederlandse achtergrond, begeleidt worden door mensen uit het Nederlandse bedrijfsleven. En ik ben een van die mensen, die deze begeleiding mag bieden aan een studente van Turkse afkomst. Geweldig, ik denk weer een klik, een ontmoeting. En door onze kennismaking, door datgene wat wij met elkaar deelden, is nu gevraagd of ik mee wil werken aan een interview, voor dit programma. Leuk, bijzonder...ik als puur Hollandse vrouw, afkomstig van Goeree en Overflakkee, en mijn mentee, afkomstig uit een Turkse familie, en opgegroeid in Nederland, hoe wij samen vanuit verbinding een tijdje met elkaar optrekken. En of wij hier samen over willen vertellen, waarom wij, ieder vanuit onze eigen achtergrond, aan dit programma meewerken. En ik, ik ben blij met deze kans. Want vanuit verwondering voor mijn medemens, vanuit respect voor haar geloof, voor haar religie, voor haar waarden in haar leven, probeer ik haar mijn hand te reiken en haar hand te pakken, om samen wat stappen te zetten, zodanig dat integratie van culturen een andere dimensie krijgt. En terwijl ik dit schrijf, en vanavond vertelde ik het aan Annemarie, denk ik, dat mijn moeder glimlachend op haar wolkje zit en denkt 'die Anita van mij, dat kind van mij en Piet van Loon, die doet het best aardig'. En gisteren vertelde ik in mijn training aan die prachtige groep collega's, hoe belangrijk het is om dichtbij jezelf te blijven, en je eigen authenticiteit nooit los te laten, want een rol kun je maar tijdelijk spelen en jezelf zijn, lukt altijd. En ik vertelde dat mijn vader ooit tegen me zei, toen ik op mijn 37e jaar, best een mooie stap maakte in mijn maatschappelijke loopbaan en voor het eerst voor een internationaal bedrijf ging werken. En toen ik mijn eerste keer business class mocht vliegen voor mijn werk, en mijn mooie Mercedes als lease auto kreeg, zei hij 'kind niet naast je schoenen gaan lopen he...anders zet ik je er zo terug in...'. En dankzij al deze dingen, die simpele boerenwijsheid, die me steeds weer door hem aangereikt werd. Dankzij de wijsheid van mijn moeder, mevrouw van Loon voor velen, ben ik gewoon geworden die ik ben. Een vrouw van bijna 58 jaar, die ergens voor staat. Die staat voor wie zij is en wil zijn. Wars van macht, van hufterig gedrag. En ik merk, dat het me niet uitmaakt, wat ik doe, als ik maar mag blijven wie ik ben. Ik hoop, dat als mijn benen, mijn lijf het weer wat beter doen, dat ik van de zomer op het terras bij Mila, af en toe een wijntje mag schenken, gewoon, omdat het zo fijn is, om mensen te laten genieten. Van het leven en alles wat daarbij hoort. Ik ga meelopen met een collega in Goutum, in het crematorium, als gastdame, of weet ik wat, als haar assistente, om te zien, hoe je als mens, het verschil kunt maken, als je medemens het moeilijk heeft. Weet je lieve mensen, zo vaak gebeuren er dingen, waardoor je medemens intens verdrietig is. Zich alleen voelt, eenzaam is, zich niet veilig voelt, of in de steek gelaten is, verlies ervaart, doordat je partner is overleden....ja en terwijl ik dit schrijf denk ik aan Hans Consten, Hans de chauffeur van Cluster West, na zijn pensioen bij onze collega verder gegaan. Hans die altijd op mijn verjaardag een bos bloemen voor me meebracht, Hans die samen met zijn Truus, op zondag rouwkaarten ging langsbrengen bij families. Hans, die sterke man, die altijd maar doorging, Hans is vandaag overleden. Verzorgd door Pien en Wieger op de Zijlweg, ja weer iemand die overleden is aan kanker. En ook vandaag denk ik aan Hans, aan Truus, eergisteren had ik haar nog aan de telefoon en vertelde zij me, hoe hard Hans achteruit ging...en nu, nu is Hans dood.... Het gekke is, dat steeds vaker, met een steeds grotere snelheid, het lijkt alsof dierbaren, collega's, mensen om je heen, gaan sterven. Eng vind ik dat...en terwijl ik hier, om tien voor twee in de nacht, achter mijn laptop zit te schrijven, begint het zachtjes te regenen en huilt de hemel om dit verlies. Huilt de hemel zachte tranen...en terwijl ik dit schrijf, huil ik een beetje mee. En tegelijkertijd tel ik mijn zegeningen. Realiseer ik me, dat mijn buren vandaag een heerlijk flesje Italiaanse wijn voor de deur hebben neergezet, omdat wij tijdens hun vakantie de planten water geven, hoe lief..en toen ik thuis kwam, lag er een lief kaartje van twee cursisten in de bus, met zomaar een 'dank je wel' en al die emoties maken, dat mijn leven, een leven is, met een lach, een traan. Mijn schoonmama die bijna een magische leeftijd gaat bereiken en haar vriend, vanavond opgehaald van Schiphol...een glas wijn drinken op de bank, en zien hoe blij je kunt zijn, om na de vakantie weer thuis te komen. En eenmaal thuis, terwijl het eigenlijk al laat was, samen nog even goed in gesprek, over al die dingen, die ons leven zo intens maken. Nu naar bed, morgen werken, zaterdag Ledenraad, en een bijzondere, een algemene Ledenraads Vergadering, met een openbaar karakter, dus bezoekers, collega's, leden en als spreker de heer Benali..met een denk ik zomaar inspirerend verhaal. En dan tussendoor jazz in Voorschoten en culinair Wassenaar, dus dat komt wel goed. Ja ook deze blog teruglezend, dender ik van tranen naar een glimlach en weer terug. En volgens mij is dit leven, alles komt samen en soms is het goed om te reflecteren, terug te kijken en je steeds weer die vraag te stellen 'hoe heb ik het gedaan, en wat heb ik hiervan geleerd. Zou ik het morgen weer zo doen?'. Door kritisch te blijven naar jezelf, door na te denken, af en toe je rust te nemen, of eventjes je bed uit te stappen en je hoofd leeg te maken, door een blog te schrijven, ook dit is zoeken naar jouw balans...slaap lekker lieve mensen. Dag Truus, ik denk aan je...Truus en Hans, een stel mensen, onlosmakelijk met elkaar verbonden, waar Hans was, was Truus. Als Hans een rouwauto reed, en hij kwam langs zijn huis, dan stond Truus naar hem te kijken...en ik geloof, dat Hans altijd ergens bij haar zal zijn...onlosmakelijk kun je verbonden zijn met die mens van wie je zielsveel houdt. Zoals mijn vader, die af en toe mijn hand vasthoudt. Mijn moeder die glimlacht naar me vanaf haar wolk. En ergens word ik geleid hier in dit leven, door hen die mij omarmen en voor me zorgen...en geloof me, dat zijn er veel...ik voel me rijker dan een koning...slaap lekker! Anita