Zie ik daar nu donkere wolken...

Ja gek he, want iedereen heeft in het leven, weleens wat donkere wolken. Dan verdwijnt de zon even, en is het in je hoofd misschien wat minder zonnig.

Welnu, dit laatste valt wel mee. Alhoewel ik soms wel ongeduldig ben merk ik nu. Ik wil bezichtigingen voor ons huis, ik wil snelheid en mijn moeder spreekt mij alweer vermanend toe dat ik dus gewoon nu even pas op de plaats wil maken. Rust moet inbouwen en het lijkt wel alsof zij even een wolkje voor de zon heeft geschoven, zodat ik al lezend, weer pas op plaats maak. Genietend van het 'niet hoeven', het buiten zijn, van Annemarie die een trui koopt, omdat het kouder is. En ondertussen erg relaxed loop ik hier weer rond. En dus geef ik me over aan de cadans van het zomaar vrij zijn. Van het wel bijhouden van mijn mailbox, maar ook van het genieten van het hier en nu. Het geweldige uitzicht, de supermooie tegeltjes in de badkamer, en nog veel meer kleine dingen.

De liters water die we hier wegdrinken, de overheerlijke kopjes koffie op bed. Kortom, het is niet veel en het is zoveel. Zoveel mooie kleine dingen, die maken dat het een aaneenschakeling van rust en geluk is. Hier in Chaldiki, net boven Kassandra. Ik ben al in mijn vijfde boek, heerlijk, ik dompel me onder in de levens van gefingeerde personages. Ik geniet ervan en wil meer en meer lezen. De zeven zussen, ik ben in deel twee nu, dus nog voldoende te gaan. Heerlijk. Ondertussen druppelen er mooie berichten binnen. Een vriendin is gisteren 50 jaar geworden, ik wist het niet eens, en de bloemen volgen dus als ik thuis ben. Ik ben niet zo goed in verjaardagen, sinds er geen kalender meer op het toilet hangt. Jawel Facebook helpt mij, maar ik kijk maar eens per week nog op Facebook. Dus ik ga mij ernstig voornemen, om alle verjaardagen weer op de oude kalender van mijn vader te schrijven en deze in ons nieuwe huis, een plekje te geven. Zodat ik gewoon weer zie, wie er morgen of overmorgen jarig is. Dus deze lieverd, die nu 50 is geworden, en verrast is met een enorme pop voor haar deur, en mij een foto stuurde van haar moeder en haarzelf. Proficiat. Ik wens jou een super prachtig nieuw levensjaar toe. Geniet ervan. Het is meer dan genoeg geweest voor jou, het afgelopen jaar. Dus nieuw jaar, nieuwe kansen. En ik, ik ben er bij!! Mijn team, af en toe een leuk berichtje. Maar vooral, al die mooie kleine berichtjes van mensen die heel dichtbij me staan. Mijn vriendin over hoe blij ze is met haar nieuwe baan. Mijn andere vriendin, die door het tekenen van haar voorlopige koopcontract, het gevoel heeft opnieuw te gaan trouwen. Hoe fraai. Klein geluk, zo dichtbij. Wij hier, Annemarie zei 'zelfs met wolken is het hier prachtig'. Weet je, hoe mooi is het toch, dit leven. Gisteren waren we in Afytos, een prachtig plaatsje op het schiereiland Kassandra. Een plaatsje met mooie winkeltjes, en midden in dit prachtige dorpje, heb ik kaarsjes aangestoken voor mijn ouders, voor Annemarie haar vader, voor Emmy en Reynaud. En eigenlijk staan deze prachtige kaarsjes symboliek voor mooie begrippen als dankbaarheid, liefde, waardering, respect. Prachtig, hoe ik levend vanuit deze waarden, vanuit deze symboliek steeds weer dat kaarsje aansteek, waar ik ook ben op de wereld. Want wat waardeer ik dit leven. Ik realiseer me, dat ik bijna eentonig ben in mijn teksten, omdat die eeuwige dankbaarheid er altijd is. Maar ik voel het zo, ongekend. En nu dus heb ik te dealen met alles wat er is. En terwijl ik dit schrijf, lijkt het alsof de hemel een beetje openbreekt. Alsof de zon, ons wat gaat verwarmen, alsof ik zo weer in ons kleine zwembadje kan ronddobberen. Heerlijk, want voor mij is dat wel Griekenland, zon, zee en zaligheid. En ik denk aan een liedje van vroeger 'zalig is de zaligheid, als je door de duinen glijdt met een lekkere meid'. Ik hoorde dit ooit van een jongeman, en vond dit wel een toepasselijk liedje voor mijzelf, en misschien wel voor mijn vader, haha. Ik glimlach erbij en geniet. En hou dit liedje erin. Fijne dag, ik hoorde dat het in Nederland ook een beetje herfst is, en realiseerde me, dat ik gekleed ben op de zomer, en dus stug doorloop in mijn korte broek, best koud straks in Amsterdam denk ik dan maar. Ach, we zien wel. Voor nu, een mooie dag gewenst! Met veel licht, overal, in je hoofd en in je hart.

Een blog uit Griekenland

Jawel, dit is de komende weken onze verblijfplaats. Heerlijk, omringd door stilte, krekels, met prachtige zonsondergangen, ons eigen lieve kleine zwembad, veel meer hoeven we niet lijkt me. Het leven heeft hier een heel andere cadans dan thuis. We staan op, drinken koffie, lezen wat, omringd door de stilte. Genieten van de zon, de zee, het uitzicht en elkaar. Soms gaan we in de avond even naar het dorpje, waar ongeveer de gehele omgeving, grootouders, ouders met kinderen, uitgelopen lijkt te zijn. En dan is er daar die prachtige wijnbar, met uitzicht op zee. Mooie muziek, en jawel Villa Maria, een heerlijke nieuwzeelandse sauvignon blanc. Genieten dus. Niet zoveel anders. Een simpel leven, met fruit, eenvoudig eten, en vooral veel rust.

Soms gaan we met de auto, een ritje maken, door de bergen, en kom je zomaar uit, bij een lieflijk klein strandje, waar de oudere mannen uit het dorp allemaal gaan zwemmen, en dan met elkaar koffie drinken. Herinneringen aan vroeger, anders, maar van eenzelfde karakter, mijn vader, die naar het café ging en soms mocht ik mee. Dan kwamen er allemaal mannen even langs, een biertje, een borrel, een praatje en ze gingen weer. De gebeurtenissen van de dag even met elkaar doornemen. Leuk, ongedwongen en fijn. Ondertussen praten wij, over de toekomst, ons nieuwe leven. En tussendoor lees ik gewoon wat mails, handel ik wat af. Zo ben ik bezig met mijn eigen wijn, met eigen etiket, een 'levenskunst' wijn. Mooi voor onze gasten, voor onze vrienden, levenskunst wordt een thema, dat ik door ga voeren in heel veel dingen. In gesprekken, trainingen, lezingen, wijnproeverijen, gesprekken over hoe je verder kunt met leven, na ingewikkelde ervaringen uit je leven. Je hart volgen, of weer volgen. Ik ga je erbij helpen. Ik voel me zo ongekend rijk, dat ik dit concept - Anita van Loon - Levenskunst - mag uitwerken en gaan uitoefenen in mijn leven.

Mooi he, deze foto. Wel een symboliek voor het leven. Ingewikkeld, hoe bereik ik mijn doel, soms moet ik springen, zonder te weten waar ik ga landen. Maar uiteindelijk kom ik ergens uit, en ik, alleen ik bepaal waar ik uit ga komen. Lastige opdracht soms voor mensen, is om vanuit deze gedachte te leven. Maar volgens mij ben jij altijd de regisseur. Ik hoorde mezelf zeggen toen ik ziek werd in 2007 (2007 alweer!!!)'ik, ik ga niet dood'. En ik begon te huilen, en wist dat ik alles wat ik in me had, zou inzetten, om niet dood te gaan. En ja, ik hoor u denken, of de wat minder positievelingen onder u, 'ja dat kun je nu wel zeggen, maar....'. Volgens mij begint alles met de grondhouding om iets wel te doen of te laten slagen. En volgens mij ben ik uit dit soort hout gesneden. En met een glimlach denk ik nu terug aan Ma van Loon. Ooit, mocht ik haar begeleiden naar Ibiza. Waar een nicht van mijn vader een huis had, met zwembad. En mijn moeder mocht daar herstellen van haar chemo, samen met tante Tanneke en ik, ik mocht mee. Met een vriendin. Heerlijk was dit. Een soortgelijk huis als dit, groot, ruim, met prachtig uitzicht vanaf de veranda, het terras. Mijn moeder nog ziek, genoot intens. Van het uitzicht (iets anders dan de Oostmoerpolder), de rust, het gezelschap, het plezier, zij genoot van het leven. Terwijl haar leven verre van prettig was, zij was altijd ziek, ruim 20 jaar. En steeds weer koos zij ervoor, om het leven te leven. Dat is nog eens levenskunst, daar heb ik het van geleerd. Van deze prachtige vrouw. Terwijl er zachtjes Griekse muziek uit het huis klinkt, een hondje buiten loopt, zit ik aan het zwembad deze blog te schrijven. Zondagochtend, we werden wakker van kerkklokken, in de verte. Heerlijk, aan de slaapkamers zit een groot balkon en dan zie je de kalme zee voor je. Genieten, simpelweg genieten. Kalma Villas heet het hier, zes huizen op een berg, een soort paradijsje in Chalkidiki. Mooi, dit alles heeft het leven voor mij in petto. En terwijl ik hier ben, lees ik het ene boek na het andere, kleurt mijn huid wat mooier bij, drinken we minder alcohol en eten we gezond. Mooi, hoe het leven hier zijn weg vindt, juist op dit moment in ons leven. Het huis in Wassenaar wordt veel gevonden, gezien, ik ben benieuwd wat dit gaat doen. Dus volgens mij komt alles wel goed. Het leven kiest zijn weg, en jij bepaalt of je hierin mee wilt gaan of niet. Ik, ik heb al gekozen, en ik hoop dat jullie met mij meegaan. Voor nu, voor iedereen, een hele fijne zondag gewenst. Geniet ervan...

De cirkel is echt rond.....

Wat een prachtig stuk puur hout he. We zagen dit op de begraafplaats in Middelharnis, de plaats waar mijn opa en oma, en mijn vader en moeder begraven zijn. Een plek, die langzaam uitgroeit, met mooie bomen, en wat meer de sfeer krijgt van een echte begraafplaats. Toen mijn moeder overleed, was het hier kaal en nieuw. Rechte rijen met graven, en dit is voor het grootste deel nog zo. Maar ondertussen en wij waren er vrijdag, is het een bijzondere plek geworden. Gek, hoe ik altijd als ik op Flakkee ben, daar even langs ga. Even langs mijn familie. Ja lieve mensen, de cirkel lijkt echt rond te zijn. Want wat is er veel gebeurd in mijn leven, de afgelopen weken en maanden.

Ja deze tekst hoor hier wel bij. Want soms lijkt afstand onoverkomelijk. Maar, vraag een Amerikaan, hoe hij kijkt naar een afstand van 200 km en hij lacht. En gisteren zei iemand zo mooi 'van Groningen naar Amsterdam is net zo ver als van Amsterdam naar Groningen, maar toch voelt die laatste afstand verder'. Ja gisteren is ons prachtige appartement in Wassenaar in de verkoop gegaan. In de verkoop, omdat wij onder voorbehoud van, een prachtige woonboerderij hebben gekocht in Drenthe. En nu hoor ik mensen zuchten en denken 'Drenthe...of all places..' en gelukkig heb ik ook zoveel reacties mogen ontvangen, in de sfeer van 'Drenthe, prachtig...'. Een boerderij met een gastenhuis, een B&B erin. Een boerderij met ruimte voor een atelier, voor een kantoor, voor training op locatie. Niet gigantisch groot, maar wel groot. Intiem, en bijzonder. Een kapschuur, niet al te groot, waar wij de zomerse avonden zullen verblijven. Een huis met mooie planten, een ruime tuin, een huis met oude balken, en toch een huis, dat past als een jas. Gisteren op de landelijke vrijwilligers dag van Vereniging Yarden, in het prachtige leerhotel Het Klooster in Amersfoort, mocht ik mensen ontmoeten en hun dochter woont in Koekange. Hoe leuk, haar man rookt zalm, en verkoopt deze. En haar dochter is kunstenaar. Grappig, bijzonder en mooi. Ik ga dan wel geen zalm roken, maar die kunstenaar, die Annemarie van mij, die gaat wel creatief aan de slag. Hoe heerlijk. En over creatief gesproken, wat dacht je van deze foto's. Jawel, ik Anita van Loon, heb dit zelf gemaakt.

Ongekend he. Ja ik kijk ook een beetje als een blij ei. Omdat ik zo niet creatief ben met mijn handen. Maar hier, en voor de goede kijker, met mijn 'ondeugende raampje', sta ik toch maar even heel blij te kijken. Een workshop glas in lood. Samen met een leuke groep vrijwilligers, en met Edward. Nou hij kan er ook wat van, geloof me. Nog even terug naar die tekst, want die sprak mij zo aan. Die eenvoudige woorden, die zo waar zijn. Iemand die in je hart zit, zal daar nooit uit verdwijnen. Een vriendinnetje van me, zei over ons avontuur, de verhuizing naar Drenthe 'Lieve Aniet ik moet er even aan wennen, maar ik hou toch van Drenthe en ik hou toch van jou'. Tja, dit soort woorden zijn genoeg. En ook op dat geboorte eiland van me, zag ik deze spreuk. Zo puur, zo echt, het betekent 'wij samen'. In het dialect van Flakkee.

En dit 'wij samen' kenmerkt mijn leven wel. Jij en ik, ik en die ander. De verbinding die we met elkaar aangaan, ieder op zijn of haar eigen wijze, dit is de kern van mijn nieuwe bedrijf. Vanuit verbinding, vanuit het hart, wij samen. Wij samen die de kunst van leven, proberen vorm te geven. In een zakelijke context, maar ook van mens tot mens. Vanuit vrijheid met elkaar verbonden zijn. Dat is levenskunst. Vanuit genieten, en passie, de dingen doen, waar je meer dan gelukkig van kunt worden. Dit gaat niet over bezit, of materie. Dit gaat over jou, en jou en over mij, en over hoe wij de dingen doen. De cirkel is rond met dit 'wij samen', met het filmen met Paul Rigter en zijn team, op mijn geboortegrond, voelde ik me verankerd, met het leven buiten. Het leven op een boerderij, iets kleiner, dan op Flakkee, veel kleiner dan op Flakkee, maar wat zou mijn vader dit geweldig vinden. Genieten, in optima forma. En vooral leven in het nu, vandaag de dag. Want dat is wat wij doen, met elkaar. Nu leven. En weet, dat in ons huis, net als bij ons vroeger thuis, altijd plek is om te landen, om bij te komen, om te rusten, om te eten en te drinken, om gewoon zomaar samen zijn te zijn. Zodra de B&B open is en geboekt kan worden, laat ik het weten. Mijn vrienden, mijn eigen cirkel, weet het wel. Wij samen...een mooie zondag gewenst! Geniet, wij gaan even genieten van jazz bij Mila, samen met een paar vriendinnen, juist daarom, wij samen.

Donderdag 13 september 2018

Alweer even geleden, dat ik hier was. Inmiddels is het concept 'levenskunst' al verworden tot een rode draad in mijn bestaan. Een bedrijfje, dat gaat over hoe je het leven leeft. Hoe je vanuit je passie, je energie, vanuit je kracht in verbinding staat met de ander. Levenskunst, een plek om te coachen, te trainen, om samen te komen. De kunst om weer door te gaan met leven, na verlies, scheiding, verlies van werk, verandering van relatie, van....vul maar in. Levenskunst, is ook genieten met elkaar, van mooie muziek. Een mooi glas wijn, een goed gesprek. En geloof me, mooie ontmoetingen en gesprekken heb ik veel deze dagen. Zo was ik gisteren bij Ada. Mijn vriendin, al 15 jaar ofzo. Dit weet ik zo goed, omdat ik Ada mocht ontmoeten, toen ik net alleen woonde, nadat mijn vorige relatie voorbij was. Ada mocht ik ontmoeten op de School voor Coaching, een opleiding tot mediator. Bijzonder, en Ada kwam studeren bij mij in huis. En op een dag kwam ik thuis, en zat Ada met Poes op schoot. Ada hield namelijk niet van poezen, maar Poes (dit was de naam van mijn poes)hield direct al van Ada. Leuk die naam. Ik kreeg daar, omdat ik buiten woonde en daar waren muizen enzo, twee kleine poesjes. En toen iemand mij vroeg hoe ik deze twee poesjes zou noemen zei ik 'Poes en Poes'. Want vroeger bij ons op de boerderij hadden poezen geen naam. Hun naam was altijd Poes. Een van de twee is overreden en lag begraven in de tuin. En Poes bleef alleen over. En Poes vond Ada en is met haar mee naar Leiden gegaan. En nu is Ada herstellende, na een ziekenhuisopname, wat een kanjer. En Poes is ziek, het einde van zijn leven is nabij denk ik. En Ada en Poes zijn onafscheidelijk. En gisteren was ik dus bij hen op ziekenbezoek. Met Ada heb ik vanaf onze eerste ontmoeting, hele mooie gesprekken. Waardevol, gek en anders. Ada is een vrouw, die in mijn beleving, zoveel weet van het begrip levenskunst. Zij leeft het leven, alsof iedere dag haar laatste is. En alsof er nooit een morgen komt. Gewoon nu. Leven. Dat is een kunst hoor. Vandaag mocht ik koffie drinken met een hele mooie jongeman, van 34 jaar. Een collega. Ik ken hem van de trap. Ken je dat gevoel. Je komt iemand tegen, zegt elkaar vriendelijk gedag, glimlacht en voelt, dat er een klik is. We kenden elkaar niet, en voelden dit allebei. En wat een mooie waardevolle ontmoeting was en is dit. Voelt alsof ik een vriend heb, zomaar aan de andere kant van de gang. Gaaf he...gisteren zag ik mijn vriendin Monique. Fantastisch hoe wij samen met elkaar aan het leven zijn. Hoe wij, door alles in ons leven heen, steeds weer samenkomen en genieten van elkaar. Van haar kreeg ik 'een mooie momenten pot'. Leuk he...ik zie al mensen gniffelen, omdat deze pot voor hen de associatie is met mijn geaardheid. Welnu, prima. Maar dit is zo'n gaaf kado. Er zitten allerlei prachtige kaartjes, briefjes en mooie dingen in, die je aan iemand anders kunt geven. Je kunt hele mooie boodschappen geven aan de ander. Zo fraai. Een pot voor mijn nieuwe bedrijf, mijn nieuwe leven, mijn levenskunst. Wow...tja, dit wordt weer zo'n heel happy verhaal vrees ik. Want zo voelt het nu eenmaal. Alsof ik een enorm lot uit de loterij heb getrokken. Vol geluk, vol liefde, vol vriendschap, vol...vul maar in. En dit, dit is echte rijkdom. Zaterdag is Wouter getrouwd. En wat een prachtig gelukkig mens heb ik mogen zien. Ik was meer dan trots op deze man. Op zijn vriendenkring, zijn familie, op wie hij is, samen met zijn vrouw en kinderen. Stralend van geluk. Mooi om naar te kijken en mooi om bij te mogen zijn. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn leven is gevuld, met al die mooie momenten. Vandaag donderdag 13 september is de verjaardag van mijn schoonvader. Reynaud. Ik belde hem net uit de auto. Fijn. En ook dit contact is bijzonder. In gedachten heb ik ook dit soort gesprekken met mijn eigen ouders. Morgen, worden An en ik gefilmd, en gaan we naar Flakkee. Het graf, de boerderij, kortom...ik daal even af, in mijn eigen leven, mijn leven van vroeger, toen ik nog een kind was. Mooi, een onderdeel van de documentaire van Paul. Ik ben benieuwd, het is een bijna persoonlijk document aan het worden. Het komt heel dichtbij, het raakt, het raakt mij omdat er een verbinding, een lijn is, naar mijn ouders en ouderlijk huis. Mijn wortels worden aangeraakt, en mijn leven wordt uitgelicht. Ik voel me rijker dan een koning, ken je dat gevoel...Da's mooi, da's heel mooi. Dat is intens. Nu nog een paar dagen werken, zaterdag de Landelijke Vrijwilligers Dag in Amersfoort. Mooi denk ik, een soort van dank je wel dag voor al onze vrijwilligers met partners. Volgende week nog wat werken en dan vrij. Even helemaal niks. Offline zijn. In Griekenland, ergens in een huis met een zwembad, en verder niet zoveel...uitrusten, bijkomen, opladen. En dan, fullspeed op gang naar...bestemming onbekend. Gek om dit zo te zeggen, zo voelt het. Alsof alles open ligt, vanaf nu, vanaf morgen, vanaf...vul maar in. Ik realiseer me, dat dit een wat vage blog is. Een vage blije blog, voor in de mooie momenten pot. Fijne avond!

Kamer van Koophandel

Jawel en nadat ik een jaar geleden toestemming van Ron, mijn directeur heb gehad, om mij te mogen inschrijven bij de Kamer van Koophandel, gaat het vandaag gebeuren. Vanaf 1 oktober heb ik weer, naast mijn baan bij Yarden, een eigen bedrijfje. En hoe heet dit bedrijfje dan - Anita van Loon - Levenskunst - tja, levenskunst, wat is dat dan? Ten eerste is dat leven vanuit je kracht, je passie. Dingen doen die bij je horen, waar je gelukkig en blij van wordt. Dingen doen vanuit je kracht, vanuit de goede energie. Levenskunst betekent willen wat je doet. Levenskunst is voor mij verantwoordelijkheid nemen voor wat je doet. En voor de manier waarop je het leven leeft. Iemand zei ooit ‘levenskunst is een plek waar je nooit kunt verdwalen’. Voor mij staat levenskunst, voor natuurlijk leiderschap. Voor werken vanuit je hart, je passie. Alleen vanuit verbinding met jezelf, kun je een verbinding aangaan met de ander. Levenskunst ‘een plek waar je nooit kunt verdwalen’ – ik wil je graag een omgeving bieden, die prettig voelt, waar je je veilig voelt. Waar je durft te praten, over die dingen, die je belemmeren, of die je wilt loslaten, maar je weet nog niet hoe… En hoe ga ik dat dan doen, in eerste instantie ga ik leiderschapsprogramma's aanbieden. Ga ik coachen, trainen en advies geven. Aan jou, of aan een bedrijf, het kan. Ik ga trainen bij het NCOI. En ik hoor en zie u denken, en dit allemaal naast je werk bij Yarden. Jazeker. Ik zie dit als een klein weggetje dat ik insla en als dit een mooie bredere rustiger weg mag worden, dan zal ik andere dingen loslaten. Daar praat ik over, daar denk ik over. Dat komt goed. Mijn energie is geweldig. Dat been van mij, die pijn, is volledig weg, bizar he. Christiane Beerlandt, zo heb ik gisteren geleerd van mijn collega Annemieke, zegt hier iets over. Zij heeft een boek geschreven 'de sleutel tot zelfbevrijding' een boek, dat gaat over hoe je met fysieke klachten, met ziekte kunt omgaan en wat dit voor betekenis heeft. En bij been zegt ze - kordaat voortstappen, creatief proces en nog veel meer moois. Leuk, kordaat voortstappen. Ik ga dit boek bestellen bij bol.com. Van al die prachtige bonnen, die ik op mijn verjaardag mocht ontvangen. Het eerste boek voor mijn nieuwe bedrijf. En nee, het wordt geen zweverig gebeuren, ben ik zweverig? Nee toch. Ik ben lekker nuchter, back to basic. Ik wil gewoon lekker leven, genieten, van alles dat er is. Van de mooie ontmoetingen, tot ....vul maar in. Mijn leiderschapsprogramma is gebaseerd op jouw persoonlijke kracht, en hoe jij, vanuit die kracht zelf de regie kunt nemen in dit leven. Vanuit energie, vanuit passie. Ik probeer gewoon dit leven, ietsje fijner te maken. En ondertussen hoost het van de regen, voel ik de regen tikken op onze lichtkoepels. Heerlijk geluid, knus, veilig. Net als vroeger, op mijn kamertje op de boerderij. Als het regende voelde ik me zo veilig binnen. Fijn he. Deze week was een week vol kracht, met een super start. Twee hele lange dagen, goede gesprekken, en veel energie. Kracht, synergie en energie. Welnu, ik ben begonnen aan mijn 60e levensjaar en als dit de voorspelling is voor de toekomst, dan zit het goed! Heel goed. Fijne dag allen!

Blu Onice en nog meer bijzondere zaken

Ja Blu Onice is een prachtige wijn, van het wijnhuis Nativ. Nativ verkoopt wijnen in prachtige houten kisten, met mooie sluitingen. In mijn kantoortje staan een aantal van deze mooie kistjes. Ik kan deze niet wegdoen, niet opstoken in de houtkachel, omdat ze zo mooi gemaakt zijn. Nativ heeft een aantal schitterende flessen wijn, en als ik een heel luxe bui heb, dan bestel ik een kist. Een kist die staat voor het leven genieten. Genieten. Een woord, wat past bij deze week. Bij mijn verjaardag, nu een week geleden, wat een mooi feestje. Mede dankzij Mila, Simone, Corrie en Jeannet, de dames van de Gastrobar, maar ook door Marcel de muzikant. En nee vooral ook mede dankzij al die mooie mensen, die daar samen waren gekomen. Mensen die elkaar wel en niet kennen, ver weg en dichtbij, van vroeger en van nu. Een rijkdom, ik voelde vooral een enorme rijkdom en dankbaarheid. En dan ben je zomaar 59 jaar geworden.

zomaar wat indrukken van dit mooie samenzijn. Samenzijn, waar ook die traan mag zijn. Omdat het leven vieren ook betekent dat je mensen mist. Dat je voelt en je realiseert, dat er mensen van wie je zielsveel houdt, niet meer zijn. Of er niet meer bij kunnen zijn. Maar het was mooi, mijn 60e levensjaar ben ik ingegaan. Een levensjaar waarin veel open ligt, en anders zal gaan worden. Maar eigenlijk is dit de rode draad in mijn hele leven. Steeds weer veranderen er dingen en past mijn leven zich hiernaar aan. Steeds weer zoek ik andere nieuwe dingen. Onrustig? Ja voor sommigen wel. Ik zou soms wel willen dat ik gewoon 30 jaar getrouwd was, met mijn eerste grote liefde, dat we een gezin zouden hebben gevormd en dat we nog in hetzelfde huis zouden wonen. Maar ja, dat kan ik nu wel willen. Mijn leven is anders. Is daardoor onrustiger en soms onstabieler, brengt onzekerheden met zich mee. Maar het past bij mij. De rust, de kracht vind ik in mijzelf. In wie ik ben en waar ik voor sta. Ik kan omgaan met ongemakken, met ziekte, ik kan omgaan met verlies. Maar draag dit alles wel bij me. Ik kan mensen intens missen, meer missen dan soms goed voor me is. Als ik denk aan mijn vader, dan kan ik soms emotioneel zijn, omdat hij niet meer bij me is. En dat mag ook. Op mijn verjaardag miste ik hem, en miste ik mensen, die er nog waren, vorig jaar bijvoorbeeld. Mijn vriendinnen, die er nu alleen waren. Marcel speelde liedjes ook voor hen, en juist voor al die prachtige mensen die ons ontvallen zijn. Zal wel een ding zijn, dat hoort bij het ouder worden. Dat gemis. Dat het erover hebben. Maar ik heb niet, dat ik jonger zou willen zijn, of het leven nog eens over zou mogen doen. Dat heb ik allemaal niet. Ik leef. Nu. Vandaag. Lekker uitgeslapen, kopjes Nespresso op bed. Een waar genieten. Vrijdagavond met een groepje leuke dames, Suzanne, Joke, Odette, Annemarie en ik op de fiets naar Nachtgeluiden. Een klassiek concert van trompettist Andre Heuvelman, ergens op een werkelijk schitterende plek tussen Wassenaar en Voorschoten in. In het donker een pad op fietsen, 130 mensen in een open oude kapschuur en werkelijk sublieme muziek. Geluiden, en een verhaal dat voorgelezen werd. Uniek en anders. De sfeer, het donker, het mooie licht (LED natuurlijk) en dan die ambiance. De koeien in de wei, de vergezichten. Wat fraai. Terwijl ik dit schreef, heb ik lekker een playlist aangezet en nu klinkt, even iets heel anders, Zoutelande door het huis. Leuk, ik was afgelopen week in Zeeland, Vlissingen, Goes en toen ik op de Boulevard in Vlissingen met twee collega's een heerlijk broodje zalm at, voelde ik het weer. Wat een prachtig leven mag ik toch leven. Ongekend, die dankbaarheid, die ik steeds weer voel. Die overheerst alles, zo lijkt het wel. Vanaf die Boulevard, zag ik de vuurtoren van Breskens en dacht ik aan mijn nichtje. Fijne gedachte. Vorige week kwam Jacqueline op mijn verjaardag, met haar Hans. Geweldig, altijd als wij elkaar zien, gaan we enorm ver terug in de tijd, en volgens jaar gaan we samen naar een reunie van de Wereld Gymnaestrada in Oostenrijk. Heerlijk, lachen, terug in de tijd. Een herinnering die weer opnieuw gaat leven. Ik heb er zoveel zin in. Fijn! Ondertussen heb ik net samen met Annemarie en kaartje getrokken. En deze kaart heet - verstilling - . Mooi hoe deze kaart mij weergeeft, dat wat voor mij belangrijk is. En dat is soms even gewoon stil zijn. Me terugtrekken uit de hectiek, de drukte. Gewoon simpelweg zijn, en niet veel meer. Ik voel dit als een behoefte, die ik met regelmaat heb. Soms is je leven gevuld, met van alles, met werk, met ontmoetingen, veel ontmoetingen en dan realiseer ik me, dat mijn vader soms zomaar stil in de tuin kon zitten. Luisteren naar het ruisen van de bladeren van de bomen, genietend van alles om hem heen. Het is niet zoveel dat nodig is voor dit gevoel. Gewoon een plekje waar je je fijn voelt. En ik, ik voel me op veel plekken fijn. Soms op de fiets, soms in de zon, op het dakterras. Soms op een terras, bij Mila en Simone, of soms zomaar met mijn boek. Ik zit weleens hier uit het raam te kijken. Mijn kopje koffie vroeg in de ochtend, en dan zie ik hoe Wassenaar tot leven komt. De visboer, die de verse vis uit zijn auto haalt en in zijn zaak draagt. Het verkeer, dat langzaam op gang komt. Nederland ontwaakt. Heerlijk is dat...welnu, terwijl 'dan huilt mijn hart' van Ernst Janz door de kamer klinkt, zoek ik gewoon een keer de douche op. Fijn, voor nu, de zondag is begonnen, straks op de fiets naar Roosje, een glaasje drinken voor haar verjaardag...fijne zondag, allen!