En vannacht werd ik wakker....

En vannacht werd ik wakker, zo rond een uur of twee. Met een enorme pijn in mijn rug, die rug die zeurt soms zo. En op zo'n moment, als ik zoek naar een comfortabele houding, zodanig dat pijn minder is, denk ik na. En op dat moment vannacht blikte ik terug op 2012 en dacht ik aan alles wat er dit jaar is gebeurd, en aan al die dingen die ik anders wil doen, in 2013. Maar ook aan al die dingen, die mensen die langs kwamen en er zijn. En ook aan mensen die ik niet meer zie, of spreek, simpelweg omdat de tijd ervoor ontbreekt, of omdat onze interesses een andere kant op zijn gegaan, kortom...omdat het leven gaat, zoals het moet gaan. Vroeger zei ik wel eens tegen iemand 'wij trekken samen een poosje op' en met een aantal mensen zal ik mijn hele leven optrekken, iedere reis die ik maak, zal zijn met hen in mijn hart en in mijn ziel. En sommigen verdwijnen weer, zomaar, omdat wegen anders lopen, of gelopen zijn. Omdat we keuzes hebben gemaakt, ieder voor zich, of met elkaar. En dat is niet erg, in mijn rugzak van het leven, lijkt het alsof er allemaal verhaaltjes zitten, emoties zitten, woorden zitten, die gedeeld zijn met al die mooie mensen. Mensen die nog in het leven zijn, of al niet meer. Zo denk ik nu aan Freek en hoe ik ongeveer een week voor zijn overlijden, samen met Lia op zijn bed zat, en hoe onze handen elkaar vasthielden om elkaar daarna weer los te laten, voor het leven hier op aarde...en ik denk aan Andrea, die zomaar in mijn leven kwam en is gebleven, nadat Ron haar man is overleden. En met wie ik af en toe een hele mooie lunch heb...bijzonder. Zo denk ik aan al die mensen, die soms zomaar mijn kamer op kantoor binnen komen, sommigen blijven bestaan, anderen komen en gaan. Soms deel ik veel, verlies en rouw ik mee, soms deel ik weinig, en merk ik dat een beeld blijft bestaan. Die mevrouw die ik ooit op een beurs ontmoet heb, wiens partner een vrouw is, en deze partner is overleden. En zij maakt nu van haar kleding kussens, dekens en wat al niet...om haar geur, haar zijn mee te dragen in haar leven. En zomaar, terwijl ik in het LUMC zat te wachten op mijn uitslag, kwam deze mevrouw daar langs. Ik zat te bellen met een collega, en zij bleef wachten, zomaar om 'hallo' te zeggen. Bijzonder...ook heb ik dat soms via Facebook, dat er mensen weer langskomen uit een ver verleden en soms zie je elkaar weer, en soms niet meer. Het mag er allemaal zijn, het zijn stukjes uit mijn rugzak van het leven. Mooie intense stukjes, die ik koester. Zo heb ik steeds het gevoel dat ik mijn moeder wil spreken en ja, ik weet ook wel, dat ik haar niet kan spreken...maar ooit zei iemand me 'als je heel erg geconcentreerd aan haar denkt, dan geeft zij wel een teken'....welnu ik vertrouw er maar op, dat zij zich binnenkort wel ergens laat voelen. Doet ze eigenlijk steeds wel...alleen ben ik me er dan niet zo bewust van. Mijn leven in 2012 voelde als zwaar, mijn lijf was aan het protesteren...een lang en duidelijk signaal, dat er meer is dan werk alleen. Een vader die mij zorgen baart en van wie ik zielsveel hou, maar die ik wel geleidelijk aan weg zie gaan...het voelt zo gek om dit te zeggen, hij is, zoals zijn arts zegt, een 'man van de dag' geworden. En volgens mij weten we dit allemaal...alleen als ik hem zie zitten met zijn mooie groene trui, met een mooi hemd aan, een ribcord broek, ja natuurlijk in die rolstoel, dan kan ik heb bijna niet geloven. Zo vindt hij mijn mercedes horloge zo mooi...en gisteren heb ik een licht gewicht mercedes horloge voor hem gekocht, zodat hij, zoals hem dit zo mooi past, tot zijn laatste moment nog een mooi horloge van mercedes om zijn pols kan dragen. Mijn vader...hij zit op heel veel momenten in mijn rugzak. Als jonge sterke vader, op zijn tractor, als ondeugende vader in Stutgart, als verliefde vader eerst vroeger met mijn moeder, en later nog een keer met Els. Als hard werkende vader, maar ook als zieke mopperende zielige vader. In een rolstoel, gehandicapt en...nog steeds ondeugend. Als vader die houdt van drie dingen, witte wijn, mercedes en vrouwen. En verdomd...wat heb ik veel van hem geleerd. Ik glimlach...terwijl ik dit schrijf. En dan mijn eigen leven nu, bij Yarden, waar ik 2013 in het teken van de nieuwe 9+ cultuur wil tillen, wil dragen. Vanuit mijn eigen voorbeeld, met diegenen die met me mee willen. Met een zelfreflectie, die ik ook van anderen vraag. En daarnaast wil ik mijn eigen ding blijven doen, een lezing, een coaching, een training, en veel businesscases. Maar wel met rust en tijd voor mijzelf en mijn gezin. Vanmorgen zei Annemarie, dat ze mijn aanwezigheid hier thuis zo miste. Juist omdat ik altijd op zaterdag weg ben. En het zo fijn was om gisteren zomaar een zaterdag met ons gezinnetje in Den Haag te zijn, rond te lopen, een kopje koffie te drinken. Een film te zien. Heerlijk en ik was zo moe gisterenavond...ook heerlijk om zo moe te zijn. 2013 wat ga ik nu anders doen...niet zoveel. Wat minder werken, wat meer zomaar zijn en vooral heel veel loslaten...want het leven komt, zoals het zich aandient. En iemand anders dan ik, heeft hierover de regie. En ach, ik hou van verrassingen, van nieuwe dingen, dus ik laat het maar gebeuren. En nu, een nespresso, een krantje, een businesscase...liefs, fijne zondag, Anita