En na een prachtige dag met mijn vader, eindigend aan de barbeque in Steenbergen bij Pauline en Vincent, na een bezoekje aan Jan en Jantje en met mijn vader rijdend door de Agrimarkt, wat hij geweldig vond...een glas wijn in het Grand Cafe van Tielemans Keukens, na een middag 'in het gewone leven' zoals mijn vader dat noemde, zit ik nu zomaar op het terras, in de wind, de zon en geniet ik van zomaar eventjes helemaal niks...heerlijk! Een kop koffie, eventjes thuis zijn, de vriezer ontdooien, de zon op mijn rug...ik geniet! Heerlijk...alle dagen ben ik bezig. Alle dagen aan het werk...en nu gewoon niets...en terwijl ik dit schrijf, denk ik na over woorden, over zinnen, over smsjes, over communicatie. Steeds weer een onderdeel van mijn trainingen, hoe communiceer ik met de mensen om me heen. Soms bijna niet, je communiceert altijd, maar soms is een mail, een zin, een blog op verschillende manieren uit te leggen. Lastig is dat, want dan ontstaat er beeld en geluid bij iemand anders, doordat een ieder haar eigen interpretatie heeft. En dat merk ik zo vaak. Als ik een memo ronddeel, en hierover met mensen praat, dan kan soms een woord zo anders uitgepakt worden. Als ik email stuur, en ik ben wat moe, dan komt deze totaal anders over, dan wanneer ik lekker uitgerust ben. Dus ook om die reden is het belangrijk, dat ik goed in balans ben en blijf. Voor de communicatie met anderen, voor mijn werk, mijn prive-leven, mijn vrienden en vriendinnen. Voor samenwerking....ik merk dat ook met mijn vader, hoe moeilijk het soms communiceren is met hem of voor hem. Gisteren had hij spontaan de zusters uitgenodigd om met ons mee te gaan, voor een glas wijn. En toen wij in het Grand Cafe zaten, zei hij tegen Annemarie 'zouden ze het niet kunnen vinden?' en ondanks het feit, dat wij uitleg gaven, dat die dames moesten werken en niet meekonden, bleef hij hierover verbaasd en snapte hij het niet. Zo gek, hij kan van het ene heldere moment, zo terugvallen in een veel minder helder moment...jammer eigenlijk he...maar gisteren, toen ik hem met zijn glas wijn, in de tuin bij Jan en Jantje naast zijn vriend Jan, die echt heel ziek is, zag zitten en elkaars hand zag pakken, wist ik dat ook deze dag een dag met een prachtig gouden randje is....Ik wens iedereen voor vandaag weer zo'n mooie dag...mijn laatste week als 51-jarige is aangebroken...leuk, ik glimlach, want hoe onbeduidend is leeftijd wel niet.....het gaat erom dat we leven, dat we het leven iedere dag opnieuw leven. Met elkaar, voor en door elkaar. Ik realiseer me dit meer en meer, ingegeven door Engel, door Ron, door al die mensen, die dit wellicht ook zo voelden, alleen niet de kans meer hebben gehad, door te gaan met leven...en dus voel ik me zomaar weer op zondag 21 augustus 2011 een mazzelaar! Anita
