MRI....

Gisteren was het zover, de bewuste MRI. En met de naald met contrastvloeistof in mijn linkerarm werd ik de tunnel in geschoven...ik doe mijn ogen dicht, en hoor hoe de foto's gemaakt worden ('mevrouw van Loon nu drie foto's het duurt ongeveer 8 minuten' en na een tijdje 'mevrouw van Loon nu twee foto's het duurt ongeveer zes minuten' etc) en na ongeveer drie kwartier was ik weer klaar en stond ik aangekleed weer bij Annemarie. Een gevulde koek was onze beloning...heerlijk!
En gek is dat je schrikt van alles wat er gezegd wordt rondom de MRI, zo vroeg ik aan de verpleegkundige of zij goede beelden had gezien, waarop zij zei 'ja ik zie wel iets, alleen ik kan het niet afzetten naast de vorige beelden, dus u moet nog even geduld hebben, uw arts kan dat wel' en op zo'n moment denk je 'iets' wat zou dat zijn dan...
Maar zo moet je niet denken volgens mij. Ik denk dat zij iets gezien heeft en dat is een prachtige mooie rug, waar nagenoeg geen tumor meer is terug te vinden. Maar maandag belt dokter Halkes en dan weet ik iets of nog niets en indien dat laatste het geval is, dan krijg ik een telefoontje op 5 december, een Sint Nicolaaskadootje van het LUMC. Dus nog even geduld. Ik zit er rustig in. Ga zo dadelijk even naar Den Haag, voor een leuk gesprek met iemand die ik persoonlijk nog niet ken, maar met wie ik ga kennismaken. Grappig is dat ik een enorm netwerk aan het opbouwen ben, met allerlei mensen lijntjes heb lopen, en ik weet nog niet waartoe dit alles zal leiden. Netwerken is een essentieel onderdeel van mijn leven. Zo heb ik contacten gelegd met het Vrouwennetwerk in Den Haag, en hier ben ik uitgenodigd voor een kennismakingsavond in januari of februari (afhankelijk van de nabehandeling) goed he...
Lieve mensen, daarna ga ik strijken, Annemarie heeft een tennisarm en mag dus even haar arm niet overbelasten en ik, ik ben dol op strijken (nee hoor....in tegendeel) maar ik strijk nu wel. En ach, samen komen we overal, dus dit zal ook wel lukken. De meisjes gaan weer naar papa...gisterenavond ben ik met Rosanne vuurwerk gaan bestellen voor oud en nieuw, want je weet het wij gaan knallend het nieuwe jaar in. Een nieuw jaar, 2008 is heel dichtbij en ik heb er zoveel zin in...Emmy en Reynaud komen oud en nieuw bij ons vieren, en de champagne zal rijkelijk vloeien, dat beloof ik je....De eerste dag van het nieuwe jaar, gaan we met de meisjes bij mijn vader en Els champagne drinken en klinken op een prachtig nieuw begin! Gezellig, ik heb er nu al zin in....

Lieve groeten, ik ga zo weg!
Een mooi weekend gewenst.
Anita

Een hele lange dag Arinso....

Gisteren was Chea hier zo rond een uur of tien. En na een kop koffie en thee (Chea dronk de thee!) vertrokken we richting Nieuwegein. En het was goed om daar te zijn, ik heb ongelooflijk veel collega's gesproken, gezien en dat voelde goed. Zaken uitgesproken die in de lucht waren blijven hangen, kortom er is veel gebeurd, gesprekken gevoerd, en een lange vergadering bijgewoond, en uiteindelijk afgesloten met een etentje...en ik was om kwart voor negen weer thuis. Moe, maar voldaan. En eigenlijk voelde het zo goed daar weer te zijn, maar vooral dat ik in staat ben dit weer te kunnen doen. Ik bemoeide me vanzelf alweer met allerlei de discussie, en toen hoorde ik 'She's back...' geweldig...ik voelde een glimlach op mijn gezicht!
En ondertussen kreeg ik een smsje van Rosanne, dat ze een 8,5 had voor haar boekbespreking. Super he...en ook kreeg ik allemaal lieve smsjes van mensen die mij succes wensen voor de MRI van vandaag en die voor mij gaan duimen. Dank jullie wel allemaal. Het liggen in zo'n tunnel is altijd een gekke ervaring, vooral ook omdat je je realiseert dat de uitslag zo belangrijk is.
Voor nu veel liefs, een dikke zoen
Anita

Zomaar.....

Het is dinsdagmiddag, vanmorgen hebben we de schilderijen van Annemarie terug gehaald uit het restaurant. Ondertussen is zij druk bezig, want met ingang van januari 2008 gaat zij met nieuwe werken, weer exposeren bij De Markiezen van Wassenaer. Er zijn veel positieve reacties gekomen en veel kaartjes uitgedeeld. Een schilderij verkocht, kortom leuk. Hier in huis is het weer mooi, met prachtige ingelijste werken en Rosanne was helemaal blij toen ze thuis kwam tussen de middag.
Ik heb weer wat stappen gezet in mijn leven. Mijn huurder in Schoonhoven per 1 maart 2008 de wacht aangezegd en dat voelt goed. Het is erg om een prachtig huis zo terug te zien, zonder ziel en niet verzorgd. En ik verheug me er nu al op, om dit appartement mooi en schoon te maken en dan opnieuw te gaan verhuren. Of misschien verkopen.
Vanmorgen telefonisch contact gehad met Kirsten, wij gaan elkaar nog zien voordat we samen in januari weer gaan starten. Leuk is dat. En als ik haar spreek, dan voel ik dat ik enorm veel zin heb om met haar weer samen te gaan werken en met alle andere collega's bij Arinso natuurlijk. Die zie ik morgen allemaal weer.
Ook komen er geleidelijk aan nog wat afspraken in de agenda voor de dagen in december...met als hoogtepunt de 45e verjaardag van Annemarie op 23 december! Leuk he...en dan....samen dit rare bizarre jaar afsluiten in de zon....ik verlang er zo enorm naar!
Voor deze week niet zoveel nieuws onder de zon - MRI, boek en allerlei administratieve dingen...
Voor jullie, mooi weer, lekker fris, heerlijk en een dikke zoen!
Anita

'Lijkt mij zo lekker.....'

Vanmorgen werd ik voor een werkend mens laat wakker, kwart over acht en toen zei Florine 't lijkt me zo lekker om kwart over acht pas wakker worden en dan gewoon aan de computer kunnen gaan zitten' en toen ik reageerde dat ik dit niet wilde... (een vanuit mijn emotie gestuurde reactie natuurlijk..)werd ik gered door Rosanne die zei 'je hoeft niet jaloers te zijn hoor, want wie wil er nu kanker hebben...'. Tja dit soort gesprekjes vroeg in de morgen doen mij zo beseffen dat mijn leven op dit moment nog zo anders is, dan het ooit was. Om kwart over acht was ik al ruim een uur in Utrecht aan het werk, om kwart over zes draaide de motor van de mercedes al en reed ik steevast de straat uit. Nadat ik om half zes was opgestaan, het eerste parkeerplaatsje bij de deur van kantoor was mijn plekje en eigenlijk was het gek, toen ik de laatste keer bij het oude pand was, om daar de auto van mijn ook zo vroege collega Jan zag staan...
En nu, ga ik soms veel vroeger naar bed (de laatste tijd niet meer hoor...)en sta ik later op. Dan schrijf ik wat aan de computer, tut ik wat, draai ik wat rond hier in huis...en dan...ga ik onder de douche. Vanmorgen ga ik lekker boodschappen doen, wat schrijven aan mijn boek, de eindfase is bereikt...ik zal mijn boek eindigen met de uitslag van de MRI...
Deze week is wel een drukke week, ook een test. Woensdag ben ik eigenlijk de hele dag al in touw voor Arinso, om tien uur komt Chea, kop koffie en dan naar kantoor. Daar afspraken en vanaf 15.00 uur een meeting met aansluitend diner, ik verwacht niet terug te zijn voor tien uur in de avond...eens kijken hoe me dat bevalt...ik was vrijdag een aantal uren actief en in de avond goed moe, maar het viel me mee ten opzichte van eerdere momenten en ervaringen. Dus volgens de optimist in mij, word ik sterker en sterker.

Gisteren was een mooie dag. Allebei de meisjes waren creatief. Floor was een masker aan het maken in de keuken en Rosanne liep met een roze schildershemd van Annemarie aan en maakte achter de schildersezel van Annemarie een schilderij...My best friends 4ever.....prachtig. Ze was tot haar bedtijd druk in de weer met hartjes en bloemetjes, geweldig...ze noemde zichzelf ook een kunstenaar. En vandaag vraagt ze of dit schilderij in de klas opgehangen mag worden en anders hangt ze het in de woonkamer op. Tussendoor kwamen Emmy en Reynaud langs, zo'n spontaan bezoek vind ik heerlijk, voor een glaasje champagne bij de open haard. Zij waren naar de PAN geweest in de RAI. Ik had kaarten van mijn nicht gekregen en kon uiteindelijk toch weer niet zelf gaan. Dus lieve nicht Annemarie uit Amstelveen, zo hebben jouw kaarten een echt goede bestemming gekregen. Vorige week waren ze naar een champagneproeverij in Noordwijk geweest en daar hadden ze het boekje 'Grootspraak' (een restaurantgids gespecialiseerd in de combinatie lekker eten met wijnen)voor mij gekocht. Leuk...Reynaud had de eigenaar van het beste champagne restaurant gevraagd iets voor mij in dit boekje te schrijven, zo mooi attent vind ik dat. En genieten is het zeker zo'n boekje...ze kwamen dit eigenlijk even afgeven en na enige overtuiging van Annemarie kwamen ze toch wel even binnen voor een glaasje...
Dus onze zondag was weer zo'n mooie rustige zondag...
Nu is het huis leeg. Annemarie is bloed prikken, een breed bloedonderzoek, omdat zij veel lichamelijke ongemakken heeft op dit moment, veelal voortkomend uit vermoeidheid, stress hoop ik, maar voor alle zekerheid toch een check. En de meisjes zijn naar school. Ik vertrek naar boven...en wens jullie een goede en mooie dag!
Anita

Weinig nieuws....

Op dit moment is er niet zoveel te melden. Geen gekke dingen. Geen haar. Nog steeds niet. En nu ben ik toch al vier weken na mijn laatste chemo....maar het lijkt zelfs minder te worden. Ik geloof het niet, maar denk soms in een boze bui...'het komt nooit meer goed met me...'
Duim maar allemaal voor me, want donderdag is de MRI en als het mee zit heb ik 3 december a.s. al telefonisch de uitslag. Ik vind het bloedje spannend...
Nu ga ik stoppen, want Emmy en Reynaud komen spontaan binnen en dat is zo leuk...

Fijne zondag
Aniet

Slapen met de handdoek naast me....

Gisteren kwam onze nieuwe tv, we hadden een kleine tv in de slaapkamer en die stopte er zo maar mee...gelukkig zat er nog garantie op, en nu kregen we een nieuwe, en nog een slag groter ook...dus gisterenavond lekker in bed tv gekeken. Ondertussen zat Annemarie naast me en werkte haar mail af...leuk he..een piepklein kamertje en vol met apparatuur. Gezellig ook, bed omhoog. De handdoek naast me, heeft weer dienst gedaan vannacht. Ik transpireer veel, volgens Carla vervroegd en in hoog tempo in de overgang...ja door al die medicijnen, krijg je nog veel meer gekke dingen, dan alleen maar ziek zijn, zo ook dit. Maar ook dit went weer.

Gisteren kwam Jean-Marc, een collega van Arinso, die weg gaat bij Arinso. Jammer eigenlijk, want dit is ook weer een van die mensen, die Arinso zo bijzonder maken, gewoon door wie hij is. Ik kende hem niet zo goed. Ja ik kende hem, doordat hij een prachtige vent is om te zien en de dames op mijn afdeling dit ook zo vonden. Hij heeft tijdens mijn ziek zijn rondleidingen verzorgd op het Shared Service Center, en dit deed hij op een manier met veel flair. En gek is dat ik een heel ander beeld van hem had, en dat ik nu echt blij ben met dit contact. Ons gesprek was intensief, leuk, open en eerlijk. Dank je wel Jean-Marc dat je er was....en wil je weten wie hij is, wat hij gaat doen. Kijk maar op www.kaderloos.nl mooie naam he...zonder kaders te kunnen/mogen leven...het is niet aan iedereen besteed, maar toch..het spreekt me aan. Ik heb soms last van kaders, voel me beperkt hierdoor. Ik verbind dit woord weer aan ruimte, mijn woord...ik heb soms zoveel ruimte nodig om me goed te voelen....

Anita

Werkelijk drijvend van het zweet in mijn bed.....

Weet je vroeger was naar bed gaan een feestje, en zeker sinds ik met Annemarie samen mag leven...maar sinds ik ziek ben is dat iets anders soms. Nu ben ik zo ongelooflijk aan het transpireren, of de overgang, of het feit dat mijn lichaam alle chemische troep eruit aan het gooien is. Ik voel me ook wat misselijk soms, heb niet zoveel trek, kortom mijn lijf heeft het erg druk....en vannacht was het raak. Ik was werkelijk helemaal nat, het water stond op mijn lichaam. Met een handdoek veegde ik mijzelf steeds droog en hup al heel snel voelde ik aan mijn hoofd dat het klam werd en daar gingen we weer. Dus rustig was deze nacht niet echt.
Maar het zal wel bij mijn herstel horen....

Even iets anders, zoals jullie weten is Annemarie een enorm creatieve vrouw. Zo maakte zij de afgelopen week weer een lampje, zo wordt nu de laatste hand gelegd aan het schilderij voor mijn boek. Echt wel een beetje spannend voor haar vind ik. En voor mij, jullie gaan het allemaal zien als het zover is.
Om mij heen heb ik ook veel creatieve mensen, die van alles ondernemen. Zo hebben Walter en Yvon een galerie en heeft Yvon een onderbord gemaakt voor 'Proeven van Kunst' (kijk op www.proevenvankunst en zoek op kunstenaar Yvon van Wordragen, Yvon is kunstenaar en heeft al heel veel werken gemaakt, en exposities gehad. Nu is Karin, een andere vriendin van mij, iemand die altijd in stilte van alles onderneemt. Zo heeft zij nu meegedaan aan een wedstrijd van TNT en een postzegel ontworpen. Zij is samen met 19 andere ontwerpers geselecteerd uit 12.000 postzegels. En nu moeten we een massaal op haar gaan stemmen, dan wordt zij namelijk geselecteerd bij de laatste vijf en komt haar postzegel gewoon te koop in het postkantoor. Het thema is liefde...dus iets wat ons allen aanspreekt. Dus allemaal naar de site www.tntpost.nl dan doorklikken naar 'maak uw eigen postzegel' en button wedstrijd aanklikken en stemmen op de postzegel 'meisje van de klas'. Lijkt me leuk voor Karin en omdat er zoveel mensen zijn die deze site bekijken, hoop ik dat jullie even gaan stemmen. Zou toch super zijn.
Ik ga weer wat anders doen, vanmiddag komt er een collega langs. Lijkt me gezellig.
Dikke zoen
Anita

Allergie en een stijve nek....

Gisterenavond ging ik naar bed en ik was ineens vreselijk allergisch...tranende ogen en vooral erg benauwd. Ik piepte helemaal....wat was er nu gebeurd, de poes van Rosanne was de slaapkamer ingeglipt ergens die dag, dus ook daar zijn nu veel haartjes en toen ik op bed ging liggen, begon de ellende. Benauwd, stik benauwd, hoesten. Rechtop zitten in bed. Uiteindelijk besloten dat ik mijn bed wat om hoog zou zetten en dan zittend slapen...vanmorgen werd ik wakker, met mijn benen uit het bed en naar beneden gegleden, en natuurlijk een stijve nek...
ach ja, het is allemaal niet belangrijk meer...die weerstand krijg ik wel weer terug...vanmorgen lekker lang doorgeslapen, hoe moet dat straks vraag ik me dan steeds weer af. Hoe moet dat als ik weer gewoon uit bed moet, ik heb nu het gevoel dat ik wel tien uur of meer kan en moet slapen, zo moe ben ik nog...
Ach ik heb nog tijd, ik ben zo benieuwd naar de MRI. Ik ga er maar steeds van uit dat de uitslag positief is....spannend he. Er wilde iemand een afspraak met me maken voor de 29e om 11.30 uur en ik kan niet, ik mailde bijna blij terug, 'nee dat kan niet, ik heb een MRI...' ongelooflijk, blij zijn met een MRI, dat had ik vroeger ook niet kunnen bedenken. Maar toch is het zo...ik zit zo te wachten op het verlossende woord. Ik sta niet voor mezelf in als het een ander bericht is. Die optie bestaat gewoonweg niet voor mij. Ingewikkeld hoor.
Vanmorgen kregen we van Kirsten via de post, prachtige foto's van ons kraambezoek. Leuk Annemarie met Victor en Anita met Victor...echt heel fraai! Nu ....onder de douche, en zonnebank...straks komt Artje.
Liefs
Anita

Slapen....

Gisteren was ik erg moe. Door alle drukke en gezellige dingen voorafgaand aan mijn ziekenhuisbezoek, was ik weer helemaal op. Vroeg naar bed, zoeken naar een plekje, omdat mijn rug door die lumbaalpunctie erg gevoelig, soms pijnlijk is en na wat tv te hebben gekeken, ben ik heerlijk in slaap gevallen. Heerlijk werkelijk waar. Mijn bloedwaarden waren erg laag, en dat heeft tijd nodig om weer in een goede staat te komen qua lijf. En soms doe ik natuurlijk net alsof ik er al ben, drink mijn wijntje, maar ondertussen moet mijn lijf nog een inhaalsslag of tien maken...en ik ben van plan de komende tijd rustig aan te doen, zodat ik goed op krachten kan komen voordat ik vertrek naar Curacao...het schiet al op he...ik denk steeds nog maar twee van die rotprikken. Heerlijk gewoon...het idee dat Annemarie en ik daar lekker rondlopen, op het strand liggen, met een paar geweldige boeken en vooral die zon op je huid, die mooie stranden...die rust. Ongelooflijk wat kan een mens verlangen daarnaar. Ik hoop alleen een ding, dat ik een klein beetje haar op mijn hoofd heb. Maar de arts gaf aan, dat dit ook wel eens lang kan duren en ik hou me dan maar vast aan Carla, die 8 weken na haar laatste chemo al een laagje haar op haar hoofd had...oh dat zou zo mijn wens zijn. Niet meer helemaal kaal zijn...en ook als ik weer aan het werk ga, lijkt me dat wel fijn. Het maakt niks uit, maar toch....
Weet je...ik heb als grote valkuil, dat ik altijd te snel wil en soms ook te snel ga. Annemarie's moeder en ook Annemarie zelf tikken mij af en toe subtiel op de vingers. Soms voel ik mij opgejaagd, of voel ik een verplichting naar mijn werkgever toe, maar dat zit em vooral in mijzelf. Ik ben het zat, dat ziek zijn. Ik wil weer gewoon leven, ik wil weer verder met mijn carriere, ik wil weer mensen ontmoeten. Ik wil lid worden van het Vrouwennetwerk in Den Haag. Ik wil weer een keer in de mercedes stappen en zomaar ergens naar toe rijden. Even mijn vrienden opzoeken in Dalem ofzo..een kopje nespresso met hen drinken (grapje Emmy...). Of Annemarie meenemen naar mijn vriend Walther en zijn partner Yvon, die een prachtige galerie hebben in Arnhem. Zij nodigen ons trouw uit voor de opening van een nieuwe expositie, daar kan Annemarie kunstenaars ontmoeten (kijk maar op www.galeriegelderland.nl) en kijken naar mooie kunst. Ik wil met Annemarie nog zoveel doen en nu heb ik de energie er vaak niet voor. En ondertussen luister ik wel hoor naar die wijze woorden, voor dit moment hou ik me in ieder geval gedeisd en moet ik nog wat ondernemen. Mijn boek afschrijven, dat is moeten en ook goed. Het boek zal eindigen bij de MRI-uitslag...en dan is er een groot open stuk vol onzekerheden over de toekomst...omdat ik niet weet wat een tumor kan doen in een mensenlichaam, en of het nu genoeg is geweest voor mij, of dat er ooit nog van alles zal volgen...maar wie heeft nu een garantie in dit leven? Niemand toch...dus waarom zou ik het dan wel hebben...
En voor de rest zal ik lekker slapen als ik moe ben. Luisteren naar mijzelf en de agenda, met alle respect voor iedereen die me wil zien (ik kom weer terug op kantoor) wat leeg houden om uitgerust te kunnen vertrekken naar Curacao. Heerlijk gewoon.
En nu, nu ga ik lekker tutten boven, onder de douche, ik zit hier gewoon maar Nespresso te drinken en te schrijven....wel een soort van luxe die onbetaalbaar is, maar zo goed voelt voor dit moment.
Oh ja, ik moet nog een surprise maken voor Sinterklaas. Een van mijn minst ontwikkelde kanten, creativiteit, dus dat wordt lachen denk ik....
Anita

Lage bloedwaarden en lumbaal nummer vier!

Ja en na lang wachten zit lumbaal nummer vier erin! In een keer goed geprikt en zelfs dit gaat wennen. Nu een zeurende rug, even lekker naar bed! Mijn bloedwaarden zijn erg laag, die gaan zich nu herstellen geeft de arts aan. Mag dus nog gewoon eventjes moe zijn. 3 december heb ik een telefonische afspraak met hem over de mogelijke uitslag van de MRI en 31 december mag ik de beelden zien, ben erg benieuwd. Spannend. Dan zeker vier tot zes weken rust voordat men met bestralen gaat beginnen ....dus waarschijnlijk half februari. Tenzij er medisch gezien een noodzaak is dit eerder te doen en dat weten we dus begin december....nog even duimen..

Verder een heerlijk weekend met Arie en Fransje gehad, goddelijk gedineerd, op bezoek bij mijn tante Tanneke en oom Wim, was ook erg leuk en een verrassing. En nu naar bed. Dikke zoen
Anita

Prachtige rozen en italiaanse wijnen....

Gisterenmiddag kwamen mijn twee collega's, Marianne en Elly op bezoek en dat was super gezellig. En nu staat hier op tafel een prachtig boeket rozen, gigantisch groot en mooi....dank jullie wel meiden dat jullie er waren!
Ondertussen was Annemarie met haar moeder naar een galerie in Delft, prachtig, dus binnenkort ga ik hier ook nog een keer naar toe met Annemarie. En toen de dames thuis kwamen en Reynaud later ook kwam, was het gezellig, een glaasje erbij en uiteindelijk eindigden wij bij Olive Garden hier in het dorp, waar de italiaanse wijn ons goed smaakte, waar het weer een superleuke avond werd zo met zijn viertjes..en op dit soort momenten, dan realiseer ik me des te meer, hoe ons leven de moeite waard is he...hoe we van dit soort momenten moeten genieten, iedere keer maar weer. Een goed gesprek, een lach, een intensiteit die je met elkaar mag delen, het is zo ongelooflijk de moeite waard....
Een dikke zoen, een mooie dag...
Anita

Bulten op mijn kop en allergie....

Goedemorgen...gisterenavond heb ik op de bank gelegen en toen kreeg ik enorm veel last van allergie, ontzettend opgezette ogen en veel tranen. Ziet er aantrekkelijk uit durf ik te stellen...
En volgens mij komt alle rotzooi uit mijn lijf, want op mijn kop verschijnen steeds op verschillende plekken rare bulten, alsof ik mijn kop gestoten heb...dus het wordt hoog tijd dat er haar op komt, nu ziet het er in zijn totaliteit niet meer lekker uit...
maar ja je moet er wat voor over hebben, om weer beter te worden....mijn lijf voelt stram en stijf aan, maar verder voel ik me optimaal. Maandag een lumbaalpunctie, daar denk ik nu nog niet aan, maandag pas.
Het is nu zaterdag, ik zie steeds in de tuin een prachtig roodborstje, het is heerlijk koud weer en ik ga even onder de zonnebank...straks komen Elly en Marianne en dat lijkt me gezellig. An gaat met haar moeder naar een volgens mij fantastische galerie in Delft...veel naakte vrouwen...lijkt me wel wat.
Een mooie dag gewenst...een mooi weekend, maandag meer...
Anita

Herfst...

Vandaag heb ik even in de tuin gewerkt, samen met mijn vriend Arie. Heerlijk was dat, de boom terugsnoeien, blad wegvegen, en ondertussen heeft Arie de heg geknipt...spannend was het nog even, want toen Arie hoog op de ladder stond, gleed de ladder weg en hing hij als het ware half in de boom, half boven de heg...maar door zijn rust, werd het toch geen valpartij...het was koud, lekker weer om buiten te zijn en ik voelde de energie door mijn lijf gieren. Ik was uiteindelijk bekaf, maar lekker moe. En toen kwam Eric, ons hoofd Personeelszaken, op bezoek. Een mooie middag, met goede zakelijke afspraken en veel duidelijkheid. En weer ben ik blij met Arinso, met de mensen die er werken, en de manier waarop men met mij omgaat. Het gesprek met Eric eindigde bij leuke en lekkere dingen, en dit kwam doordat hij een prachtige fles Lalande de Pomerol uit 2005 voor me meebracht...geweldig!!

En dagen als deze geven mij het gevoel dat de weg terug is ingezet. Dat mijn reintegratie bij Arinso goed, leuk en succesvol zal zijn. Vanavond sprak ik hierover met Annemarie, die me af en toe even vraagt ook rust in te bouwen, aangezien ik weer vol met plannen zit. Mijn boek moet af en zal eindigen met onzekerheid, want dat is wel wat er met me gebeurd is, de zekerheid die ik had voor 27 april dit jaar, zal ik nooit meer op die onbevangen manier kunnen ervaren hierna. Ergens in mij zal altijd iets zitten wat zomaar opeens de boel in de war kan sturen. En ik ken mezelf, ik zal hier niet naar gaan leven, ik zal optimaal genieten van alles in dit leven, maar dat kleine stukje onzekerheid over die gekke tumor in mij, zal er nu eenmaal gewoon zijn en daar moet ik nog even aan wennen. Voor 27 april had ik nooit gedacht dat ik zelf ooit kanker zou krijgen, voor 27 april had ik nooit stil gestaan bij het feit dat ik eerder dan mijn ....stel 70e dood zou kunnen gaan en die zekerheid is nu zomaar weg. Maar lieve mensen als het hierbij blijft, dan red ik me wel hoor de komende jaren.
Dag, een mooie nacht...ik hang lekker in de stoel, kijk naar boksen uit mijn rechterooghoek, en iedereen ligt al lekker op bed hier....Aniet

MRI-datum!!

Zo eindelijk is het zover...de datum voor een MRI is bekend. De 29e november om 13.15 uur in het LUMC. De uitslag zal er zo rond 5 december zijn...spannend he...
Vandaag was een dag vol post rondom ziek en herstel. De datum voor de MRI, een bevestiging van het gesprek met de bedrijfsarts, een nieuwe uitnodiging voor 22/1 bij de bedrijfsarts.
Een leuke dag....contact met een vriendin van mij, Artje, zij zit in een interne sollicitatie-procedure en wij gaan samen aan de hand van haar assesment dit gesprek voorbereiden volgende week. Leuke dingen vind ik dat. Artje ken ik van een opleiding die ik in het verleden heb mogen volgen. Artje en Gemma zijn de twee dames met wie ik nog regelmatig contact heb, zij komen af en toe hier koken...leuk is dat. We hebben al heel veel met elkaar mee gemaakt en dat geeft een band met elkaar.
Ondertussen ben ik druk bezig met mijn boek, met allerlei andere dingen, die al weer veel lijken op werken. Het hoofd staat niet meer stil en dat is een lekker gevoel. Gisteren zag ik een bokswedstrijd (hier kijk ik al jaren naar..) en dit was een revanche. Degene die de vorige wedstrijd knockout was gegaan, kwam nu super gemotiveerd tegen de wereldkampioen de ring in. Hij had alles tegen, zijn leeftijd, zijn lengte, zijn reach, zijn laatste twee verliespartijen en weet je wat zo mooi was, hij won. Puur op karakter, puur op doorzettingsvermogen. En dat zijn zo de zaken waar ik in geloof...dat je zoveel kunt (over)winnen als dit je basis is.
Ik heb een boek gelezen over Life Types, gebaseerd op de Myers-Briggs Type Indicator. Dit is de basis voor de meest gebruikte persoonlijkheidstesten in de wereld. Ongelooflijk hoe boeiend dit alles is. Dit zijn allemaal boeken die ik ooit tijdens een studie heb gelezen en die ik nu, in mijn rol als leidinggevende, weer opnieuw lees. En anders lees eigenlijk....heerlijk. Is ook leuk om aan de hand van dit boek te kijken hoe dat bijvoorbeeld zit bij de kinderen, of in je relatie, of in je leven in bredere zin.
Wat ben je toch een mazzelaar als je mag lezen en hier nu nog even de tijd voor hebt he...
Dikke zoen, mooie dag...
Anita

Bezoek aan de bedrijfsarts in Den Haag

Vandaag heb ik een onafhankelijke bedrijfsarts van Human Capital Care in Den Haag bezocht. Deze mevrouw had ik in een eerder stadium al aan de telefoon gehad, toen ik net gehoord had dat ik kanker had...ergens in mei dit jaar. Een rustige, vriendelijke mevrouw, die me nogal vooruitstrevend, maar wel positief vond. Met haar afgesproken dat zij mij blijft begeleiden tijdens mijn reintegratie, zij wees me erop dat ik vooral goed naar mijn lichaam moet luisteren en zeker in het begin, mijn werktijden moet plannen buiten de files om, omdat het anders wel een heel stevig reintegratie-verhaal gaat worden. Sowieso heb ik al bijna twee uur reistijd per dag, los van de files...
Zij vroeg me wat er emotioneel met me gebeurd is het afgelopen jaar, toen ik hoorde dat ik kanker had. En ook hoe mijn partner, mijn familie er mee om is gegaan. Hier hebben we ook tijd aan besteed tijdens ons gesprek. Deze mevrouw zal mij blijven begeleiden tijdens mijn reintegratie.
Ik kan je niet vertellen hoe blij ik zal zijn als ik weer voorzichtig aan kan gaan werken in januari...
A.s. donderdag komt ons hoofd Personeelszaken langs om mijn reintegratie-plan concreet te maken. En om een aantal vragen die ik heb te kunnen beantwoorden.
Iemand schreef mij over de zwarte bladzijde uit mijn leven, het jaar 2007, en toch heb ik dit niet zo ervaren. Het was een ongelooflijk heftig jaar, vol pijn, onzekerheid en ellende...maar ook een jaar waarin ik veel liefde en steun van allerlei mensen heb mogen ontvangen. Alle reacties doen me heel veel goed. Ik realiseer me dat ik veel momenten in mijn leven heb mogen kennen, die warm en waardevol waren en soms nog zijn. Ik zie het als een reis die ik maak, en in mijn hoofd en in mijn hart heb ik veel mooie en warme herinneringen uit mijn hele leven tot nu toe en die draag ik altijd bij me. Dus Tessa geen zorgen, ook ik zal je nooit vergeten. Dus 2007 was enorm heftig, intensief, pijnlijk en vooral verdrietig. Ik heb meer zorgen dan ik ooit had, ik maak me soms zorgen over mijn toekomst, over financiele zaken, over wat dan ook, maar uiteindelijk kom ik overal weer uit. En uiteindelijk zal ik dit overleven en 2008 zal wat dat betreft een beter jaar worden. Nog vol onzekerheden, maar ik zal het ervaren als een jaar waarin ik weer een bijdrage mag leveren aan van alles en nog wat. Een jaar waarin ik niet alleen maar ziek ben. Een jaar waarin ik verder kan gaan met leven....

Voor jullie allemaal een mooie avond....
Anita

reacties.....

Soms krijg je reacties op je weblog die raadselachtig zijn, anoniem of met een verwijzing naar iets anders. En het leuke van een weblog is dat de hele wereld je kan bereiken, mensen gaan googelen en komen vanzelf bij je terecht, of op een heel andere manier. Dus nu mail ik met mensen die ik al kende in 1980, en die ik uit het oog verloren ben. En laat duidelijk zijn dat ik nooit vergeet wat ik vroeger wel of niet heb gedaan, iedere periode in je leven heeft zijn charme, zijn mooie en minder mooie momenten. Herinneringen komen voorbij, een glimlach op je gezicht, of een beetje verdriet, maar vergeten doe je het nooit. Zo ook niet al die mensen, alleen ervaar ik het leven als op reis zijn, je trekt steeds verder, doet nieuwe indrukken op en komt nieuwe mensen tegen, je raakt mensen kwijt, je groeit en je ontwikkelt je en uiteindelijk kom je daar waar je moet zijn, dan kom je die ene persoon tegen met wie je echt alles wilt en kunt delen...en vandaar uit reis je samen verder. En ergens in 2005, op 20 augustus om precies te zijn, kwam ik die ene persoon tegen, Annemarie en op 6 januari 2006 zijn wij samen verder op reis gegaan...en dat is mooi joh....

Anita

Even bijpraten....

dit weekend stond in het teken van de kinderen. Een slaapfeestje van Florine, wat gezellig, leuk en vrolijk was. Rosanne logeerde bij Milou en zondagochtend al vroeg op, om haar hockey-wedstrijd die spannend was tot het laatste moment (verloren met 3-2) en zondagavond hebben we heerlijk indisch gegeten bij Nicolien en Frans (ouders van Sophie, vriendinnetje van Rosanne). Allemaal heerlijk en vooral gezellig.
En natuurlijk is het niet alleen maar gezellig, zo hebben we met Rosanne een heel serieus gesprek gevoerd, wat soms nodig is...over haar gedrag, haar houding en vooral de manier waarop ze omgaat met de hele situatie..en dat is goed. Dat moet soms, het werkt in ieder geval wel. De sfeer is aangenaam. Vanavond gaan we gourmetten met zijn viertjes, heerlijk is dat, zo gezellig bezig zijn en eten samen. De meisjes vinden dat erg leuk. En wij als volwassenen eigenlijk ook wel...
Een ander hoogtepunt is dat ik zaterdag voor het eerst weer koffie heb gedronken, goddelijk lekker en volgens mij is dat een nieuwe stap naar mijn herstel. Koffie is zalig...en die thee die kwam me werkelijk mijn oren uit.
Nu kijk ik iedere dag vol spanning in de spiegel of er zich iets gaat ontwikkelen op mijn hoofd wat haar heet....maar helaas ik ben ongeduldig.
Morgen ga ik naar de bedrijfsarts in Den Haag, donderdag een gesprek met Personeelszaken en dan maandag alweer mijn 4e lumbaalpunctie. Jongens de vaart zit er in...geweldig, op naar mijn herstel! Mijn boek ga ik afronden deze maand, dat gaat begin december naar de uitgever...en ik wil zelf dit boek gaan sluiten. Ik zal jullie via deze weblog blijvend informeren over mijn status. Annemarie is druk bezig met een schilderij voor de omslag van dit boek...leuk he...
Haar tweede schilderij is goed ontvangen. Ze glimt van trots en ik vind het superleuk om te zien hoe het met haar gaat.
Verder heb ik nog een aantal dingen op mijn lijstje staan, die ik af wil ronden dit jaar, voordat ik weer aan de slag ga. Zo heb ik op zolder nu een prachtig hoekje ingericht, waar ik mij kan terugtrekken met mijn boeken en dagboeken. Een piepklein hoekje voor mezelf...ik als solist heb hier in een druk gezin af en toe behoefte aan, een plekje voor mijzelf.
A.s. zondag gaan we met Arie en Fransje naar Sluis, dineren in die sjieke tent...ben de naam even kwijt, maar wel leuk, overnachten in de Dikke van Dale en maandag van daaruit gelijk door naar het ziekenhuis...wel goed, ben ik lekker afgeleid.
Lieve mensen, mijn ernstig ziek zijn maakt plaats voor iets anders, nog wel ziek zijn, nog wel onder behandeling zijn van het LUMC, maar ook weer voor leven, er weer langzaam aan in stappen, weer iedere dag je best doen voor je bedrijf, of je mensen en niet alleen maar herstellen, of knokken tegen de kanker. Heerlijk is dat, te voelen, ergens diep van binnen te weten, dat ik deze strijd tot nu toe lijk te winnen. Ik moet die onzekerheid over die 50% kans op terugkeer, nog ergens een plaatsje geven. Maar nu al ben ik daar niet zo zeer mee bezig. Ik geloof heilig in mijn eigen kracht, mijn optimisme en wil vanuit deze kracht verder gaan met leven. Die kracht die zo gevoed is het afgelopen jaar door al die mensen om me heen, die met me mee leefden, die er voor me waren, die me steunden en woorden zijn niet toereikend om aan te geven, wat dit met me heeft gedaan..... Onvoorstelbaar wat een gevoel, dank je wel..
Nu ga ik stoppen, ik ga naar Jannie in Den Haag. Even op bezoek, een kopje koffie drinken, leuk he...
Dikke zoen, mooie dag..
Anita

Van alles....

Vrijdagavond, het regent enorm...overal ligt blad, en het is koud. Een dikke trui aan, de open haard aan, en overal kaarsjes en lampjes, gezellig is dat...De meisjes zijn er weer, zo dadelijk met zijn viertjes aan tafel. Die huiselijkheid hoort wel bij de winter, de herfst vind ik....dit weer heeft zo zijn charmes. Vrijdagavond staat voor mij voor lekker naar huis, genieten van het weekend, even vrij zijn, wat meer tijd voor elkaar hebben, een beetje uitslapen. Een goed boek lezen. En zo zal het straks ook weer echt zijn, als ik weer aan het werk ben. Leuk is dat, dan kom je thuis en ben je een beetje moe op vrijdagavond, dan begint er weer een ander leven.

Leuk...januari, dan ga ik weer aan de slag, dan ga ik weer naar kantoor. Dan mag ik voor Arinso naar Sevilla, de World Wide Meeting, leuk is dat. Presentaties horen over Northgate, over de strategie en daar ook zelf weer een bijdrage aan leveren, dat is gaaf he...

De status tot nu toe. Nog geen datum voor de MRI. Hier heb ik gisteren mijn specialist over aangesproken, die hier nu achteraan gaat. De dermatoloog zei 'uw tenen zijn genezen, het ziet er nog niet mooi uit, maar die nagels gaan weer aangroeien en ik hoop dat u verder net zo goed zult genezen als uw tenen' en daar gaan we van uit he...Het komt allemaal goed. De 19e mijn vierde rugchemo en dan nog maar twee en dan zit het erop.

Ik kreeg vandaag een mailtje van Rene, een oud collega van me van ADP. Hij heeft darmkanker en is gelukkig op reintegratiebasis 9 uur per week weer begonnen. Goed he...ook hij heeft zin in 2008. Gewoon als een normaal mens weer deelnemen aan het normale leven, een bijdrage leveren aan je organisatie, een gewone rol in je gezin. Niet maar overal bij zijn als het om het huishouden gaat. Of om de kinderen, gewoon lekker ieder zijn eigen ding. Dat is goed.

Ik hoop dat jullie allemaal genieten van het moois wat de herfst ons brengt. Ik zal er een foto bijplaatsen van Kasteel Duyvenvoorde, met die mooie herfstkleuren.

En ik wil jullie attenderen op de stichting Villa Joep. Kijk maar eens op hun site http://www.villajoep.nl/

dit doet je weer beseffen dat er zoveel is in de wereld om je hard voor te maken, om je druk om te maken, om dingen die er echt toe doen.

Een anonieme sponsor heeft het logo van Villa Joep op de shirts van Rosanne's hockey-team laten plaatsen. Een prachtig initiatief. Er is veel om dankbaar voor te zijn...dat realiseer ik me elke keer weer!

Dag, Anita

Ziekenhuisbezoek en nog veel meer....

Het is ongelooflijk rustig hier...te rustig denk ik soms, maar eigenlijk is het wel even goed. Gisterenavond was de afsluiting van Florine's introductieperiode op de middelbare school, een dansfestijn. Het thema was vogels, pretvogels, nachtvogels, trekvogels etc. Leuk, Floor was ingedeeld bij de mechanische vogels. Zag er superleuk uit...
Vandaag ga ik even terug naar de dermatoloog in het ziekenhuis, ik hoop dat het droog blijft, dan ga ik even op de fiets. Lekker even uitwaaien, even bijkomen, zal goed voor me zijn...en dan eens even achter de MRI aan. Die laat voor mijn gevoel weer ernstig lang op zich wachten.
Ondertussen gaan oude lijntjes naar vroeger weer open, mail ik met vrienden die ik 20 jaar niet gezien heb, ongelooflijk hoe leuk toch weer...daarnaast gaat de deur naar een gezond 2008 langzaam open. Maak ik plannen voor mijn reintegratie, die gaat beginnen in januari, de 15e...gisteren was Hylke hier. En dat was ok. Kirsten, mijn collega, gaat 9 januari weer beginnen na haar zwangerschap en bevalling van Victor, en ik een paar dagen later. Leuk, ik heb er zin in...
Voor nu, een mooie dag, het leven is soms knap ingewikkeld, maar zo de moeite waard. Ik heb niet zoveel te wensen, wat haar op mijn hoofd, wat rust in de tent, een gelukkige vrouw en kinderen die het naar hun zin hebben.
Dikke zoen
Aniet

De boerderij.....

Gisteren waren we zo rond een uur of half drie op de boerderij. Lekker kopje thee in de serre...en daarna ben ik even gaan slapen op de bank, heerlijk...ik was en ben nog steeds heel erg moe. Daarna zijn we bij het haventje van Middelharnis tapas gaan eten, erg gezellig en ontspannen, smakelijk.....het was fijn om weer bij Pa en Els te zijn. Op die oude boerderij, vol herinneringen. Slapen in mijn kamertje van vroeger, wat er ondertussen heel fris en mooi uitziet. Vroeg naar bed en op tijd weer op, lekker uitgebreid ontbijten en daarna weer terug naar Voorschoten. Annemarie is nu Florine naar school aan het brengen en Hylke komt straks op bezoek. Voor de rest bouwen we weer rust in, vanavond een afsluitende avond bij Floor op school, omdat de introductieperiode van haar brugklas feestelijk wordt afgesloten. Leuk is dat, dat ik nu dit soort dingen ook mee mag en kan maken.
Pa en Els dank jullie wel voor de lieve ontvangst, het voelt zo warm iedere keer weer.
Dikke zoen, Anita

Moe, moe en nog eens moe.....

De afgelopen dagen ben ik zo onvoorstelbaar moe, ik lag gisteren alweer om half acht in bed...volgens mij komt alle vermoeidheid er nu uit. Ik wil slapen en niets anders dan slapen, gisterenochtend heb ik tot bijna een uur geslapen, en na mijn gesprek met Hans van Arinso, was ik weer kapot. Gek dat je lichaam hier zo mee om gaat, dat langzaam alle vervelende stoffen eruit gewerkt worden, volgens mij is dat proces nu aan de gang. Alle chemische troep in mij komt eruit, ontstekingen piepen nog een keer op, kortom de finisch is in zicht, maar de finish halen kost veel energie en dat mag ook...want dan heb ik het toch maar geflikt. Kanker overwonnen, althans daar ga ik van uit. De MRI laat nog steeds op zich wachten, het duurt maar en duurt maar...en juist die beelden zijn erg belangrijk voor mij. Want die beelden zullen laten zien of ik daadwerkelijk de remissie heb bereikt...wat een feest zal dat zijn zeg...

Buiten, een en al blad, nat en glad, koud ook, de winterjas moet weer aan. Voelt wel gezellig vind ik, ik heb er ook wel zin in...je oren gaan gloeien, binnen is het knus en gezellig...
wij gaan straks naar Pa en Els, eindelijk weer een keer naar de boerderij, fijn vind ik dat...

Dikke zoen, mooie dag,
Anita

ontstoken arm en heel erg moe....

Tja, het moest toch nog een keer gebeuren, mijn linkerarm is ontstoken, er zit een bobbel op, eens kijken of ik nu op de valreep toch nog ontstekingsremmers erbij moet gaan innemen. Gisteren zijn we bij Kirsten en haar gezin op kraamvisite geweest, Victor op mijn arm, hij heeft nu al meer haar dan ik...wat een lekker kereltje zeg! Daarna even naar Den Haag, een wijnproeverij van Sauter en De Vogel delicatessen in het Promenade Hotel, leuk, lekker, maar ik was zo vreselijk moe...die terugval nadat ik zoveel prednison heb gehad is altijd goed voelbaar en zo ook gisteren. Ik denk dat ik al om half negen op bed lag, heerlijk tv kijken, fruit eten, was gezellig...een onrustige nacht gehad, en nu weer op, want de KPN-monteur kan vanaf 8 uur komen om een nieuw modem te installeren....ben benieuwd!
Voor de rest een rustige week, wat bezoek vanuit het werk, naar Pa en Els toe, heerlijk eindelijk weer een keer. De vorige keer moesten we dit afzeggen, omdat ik ziek was, weer even naar Flakkee, naar de boerderij.
Nu mijn pillen, en op weg naar herstel, de chemo moet uit mijn lijf, en ik wil weer haar. Gewoon haar...Kirsten gaf het gisteren ook al aan, dat zij gehoord had dat iemand krullen had teruggekregen...ik ben benieuwd, hoe het eruit zal zien...nog even geduld, ik plaats wel een foto als het zover is...
En iedereen ongelooflijk bedankt voor de bloemen, de kaartjes, de smsjes, de fles wijn die op de stoep stond, zo werd 3 november door al die lieve aandacht, een prachtige feestdag, heel intiem samen! Dank jullie wel.
Anita

3 november 2007 - 1 jaar getrouwd....

Vandaag zijn we een jaar getrouwd....met kadootjes en een lief kaartje voor elkaar, hebben we elkaar wakker gemaakt...en zijn we heerlijk samen thuis vandaag. Annemarie gaat schilderen, ik ga de lunch en het diner voor haar verzorgen, nog wat boodschapjes halen....samen mijmeren over ons eerste jaar in deze status, want ondertussen kennen we elkaar al ruim 26 maanden...en wat is er veel gebeurd. Het is goed daar eens bij stil te staan, daar eens samen de tijd voor te nemen. Wie weet drinken we die prachtige rose champagne die Roel en Karin ons brachten toen ze gehoord hadden dat ik ziek was, of die mooie fles Saint Emillion die Jannie ons gaf, of...bedenk het maar...
Ons jaar, wat ik er nog over wil zeggen is dit - het is prachtig, wij samen, wij hadden het allebei niet willen missen, ondanks alle zorgen, alle pijn en verdriet van dit afgelopen jaar, onze band is zo stevig, die kan niet meer kapot, onze liefde is intenser dan wat we ooit hebben mogen voelen, ik schrijf in de 'we-vorm' omdat ik ervan overtuigd ben, dat Annemarie dit ook zo voelt...wat een rijkdom....
Ik wens jullie allemaal een prachtige 3 november toe!

Anita

De huisarts...

Vanmorgen kwam Rob, mijn huisarts. Eigenlijk is dat altijd een moment om even stil te staan bij alles wat er is gebeurd dit jaar. Rob was er vanaf dag een bij betrokken, vanaf de dubbele hernia tot het moment van nu. Hij volgt me, weet watvoor medicijnen ik allemaal gebruik, en hij adviseert me altijd op zijn rustige manier. Geen overhaaste stappen, gewoon gaan reintegreren, maar zonder dwang, of verplichtingen, proberen vanuit je goede intentie de dingen te doen.
Zo min mogelijk stress, en geen 60 uur werken. Leuk om met hem te praten, voelt wel goed.
Wat vertel ik nog meer vandaag. Dat deze laatste kuur me zwaar valt, dat ik me misselijk voel soms, dat mijn maag van slag is. Dat ik emotioneel ben. Dat mijn tenen beter worden, de zalf werkt goed. Dat ik ongelooflijk veel pillen slik iedere dag 10 stuks, een potje vol. Dat ik er genoeg van heb. Dat ik in alle rust probeer mijn dingen te doen. Dat Annemarie een schilderij verkocht heeft en dat we trots zijn, ik vooral op haar. Dat mijn huurder voor problemen zorgt, en ik dat vervelend vind. Dat hij weer zijn afspraken niet nakomt. Kortom, de dagelijkse beslommeringen, waar iedereen last van heeft. Dat ik zo moe ben steeds. Dat het vrijdag is en dat de kinderen vanavond weer naar papa gaan. Ingewikkelde dagen zijn dit altijd, vooral voor de kinderen en Annemarie. Dat het rustig is hier in huis. Dat ik vandaag weer een ongelooflijk lief kaartje kreeg van Centa. En een mooie mail van Chea. Dat Annemarie de laatste hand legt aan een schilderij...wat we hopenlijk zondag kunnen overhandigen aan de opdrachtgeefster....mooi, spannend moment maar weer....
En dat het voor jullie bijna weekend is....geniet ervan. Ik hou me nog even gedeisd.
En dat de laatste loodjes van dit ziek zijn zwaar zijn, zwaarder dan ik me had voorgesteld....
Anita